Διαβλέποντας και γνωρίζοντας, όπως και κάθε λογικός άνθρωπος, ότι η Πατρίδα μας, θα συνεχίσει να διολισθαίνει σε όλο και περισσότερα επισφαλή πεδία πιέσεως, και ότι προορίζεται να διαμελιστεί στο όνομα ενός χαοτικού στην όψη, αλλά προσεκτικά σχεδιασμένου πλαισίου για το «καλό της Ευρωπαϊκής Ενώσεως», είχαμε προαναγγείλει την προσπάθεια την οποία θα ξεκινήσουμε εμείς οι Εθνικοί του Οίκου του Θύρσου, ως οφείλουμε καταρχήν για τον Σκοπό που Υπηρετούμε, την Εθνική Παλινόρθωση. Σε καθημερινή βάση αναφορών, η ειδησεογραφία, βρίθει πραγματικά από «πολιτικούς» παραλογισμούς και αφορμές στις οποίες ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βρει πάτημα για να σχολιάσει, αισθανόμενος τόσο το άδικο όσο και την οργή για την φαινομενική ανικανότητα που δείχνουν οι –υποτιθέμενοι- ορκισμένοι και σε υπηρεσία προς τον Ελληνικό Λαό, εκλεγμένοι κυβερνώντες. Από πλευράς μας, κρίνουμε, ότι αυτό το σκιώδες παράλογο θέατρο, κρύβει ελάχιστη ανοησία, ακόμη λιγότερη ανικανότητα, και σχεδόν ανεμική ειλικρινή προσπάθεια για το «κοινό καλό». Δεν είναι κρυφό, και δύσκολα θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να το αρνηθεί, ότι δεν υπάρχει καμία απόφαση που να λαμβάνεται πρωτογενώς από κάποια Ελλαδική διακυβέρνηση, παρά μόνον, όλες οι σημαντικές και δομικές αποφάσεις, η κυριαρχία της ίδιας της χώρας ,για να το πούμε ωμά, έχει παραχωρηθεί προ πολλού. Και κάθε τι, παρατηρώντας το από μία πρέπουσα απόσταση, δίνει τη δυνατότητα στον παρατηρητή, να βλέπει τη μεγαλύτερη εικόνα.
Αυτή τη στιγμή, ένα ξεκάθαρο τμήμα αυτής της εικόνας, είναι και η εσκεμμένη αποδυνάμωση του Εθνικού ταυτοτικού στοιχείου, του έτσι και αλλιώς διαστρεβλωμένου, όχι μόνον της Ελλάδος, αλλά συλλήβδην όλων των Εθνών της Ευρώπης. Οι αναφορές από το εξωτερικό που λίγο ή και καθόλου συζητούνται εδώ, μιλούν για την έναρξη επισήμων συζητήσεων για τη δημιουργία ακόμη και «Ευρωστρατού» ο οποίος θα αντικαταστήσει κλιμακωτά τα Εθνικά στρατεύματα. Μετά το νόμισμα, όπως είναι φυσικό, ένα κατασκευασμένο εταιρικό κράτος, έχει ανάγκη και από όπλα. Η Πατρίδα μας, βάλλεται δομικά, από το εκπαιδευτικό της σύστημα, όπου πλέον εκτός από την αγνωσία της Εθνικής μας Γλώσσας, επιβάλλεται και η απαλοιφή της Εθνικής Μνήμης και Ιστορίας, ποιος ξέρει, και τελικά ποιος νοιάζεται, με τι προσχήματα να παρουσιάζουν οι υπάλληλοι κυβερνητικοί ότι «έτσι πρέπει»; Ουδείς μας ρώτησε, ουδείς σέβεται τις όποιες αντιρρήσεις μας. Ξεκάθαρα, οι Κυβερνήσεις μαριονέτες που ανεβοκατεβαίνουν τις δεκαετίες της «μεταπολιτεύσεως», εκτός από τις μικρές περιόδους όπου έγλειφαν τον απλό λαό για ψήφους, ποτέ δεν εφήρμοσαν στην πράξη, ούτε τις όποιες υποσχέσεις τους, ούτε ήθελαν να τις εφαρμόσουν άλλωστε. Πάντοτε υπήρχαν δεύτερες και τρίτες ατζέντες, πάντοτε αντιμετωπίζονταν ο λαός ως ο αχθοφόρος-μπάτλερ του κυβερνήτη/αφεντικού.
Πλέον όμως, δεν μιλάμε για κάτι «απλώς» σκιώδες και μεταπολιτευτικό. Μιλάμε για μία ευθεία επίθεση στην ίδια μας τη ζωή. Για την αντεκδικητική «ρεβάνς» απέναντι στην Ιερότερη αξία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ως σημείο αναφοράς. Την Πατρίδα του και την αυτοδιάθεσή του. Οι γραφειοκράτες με τα tablet στις Βρυξέλλες, αποφάσισαν και μας το τονίζουν με κάθε ευκαιρία: Δεν υπάρχει μέλλον στα Έθνη της Ευρώπης ως ανεξάρτητα και με την ελευθερία των επιλογών τους στην αυτοδιάθεση τους. Όλοι, οφείλουν, με το καλό ή με το μαστίγιο, να υποκύψουν στις σοφιστείες των γραφειοκρατών αρχόντων. Συζητούν για προστασία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» όταν οι δικές τους επιλογές φτωχοποιούν μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ειδικά του Νότου της Ευρώπης. Αναζητούν επί παραδείγματι στη χώρα μας, «επενδύσεις εξωτερικού», αλλά αποφεύγουν σε κάθε ευκαιρία να απαντήσουν γιατί δεν ευνοούν την απευθείας ενίσχυση πρωτογενούς παραγωγής αγαθών από Έλληνες. Μπαίνουν όλα τα κράτη σε παράλληλη ή κοινή νομοθεσία, όπου η ελευθερία γνώμης πλέον διώκεται, και φυσικά αποκλειστικά με κριτήρια συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης.
Οι κεφαλές των Βρυξελλών, συνήθως, είναι όχι επιτυχημένοι πολιτικοί, που στις χώρες προελεύσεώς τους, είχαν ασήμαντο αν όχι και αποτυχημένο έργο, αλλά, με ένα «μαγικό» τρόπο, βρίσκονται τοποθετημένοι στα «ισχυρότερα» σημεία διοίκησης, περίπου ως υπουργοί μίας άτυπης για την ώρα Κυβερνήσεως. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη πέρα από τα σχετικά γνωστά δεδομένα που παραθέσαμε. Είναι ήδη αρκετά από μόνα τους όμως. Γνωρίζουμε, ότι θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα αντιδράσουν στο παραμικρό οι Πολίτες αφού η ιδεολογική δεξαμενή τους, είναι είτε άδεια και ηττημένη, είτε ακόμη χειρότερα, δεν έχουν καν μία. Όμως, από πλευράς μας, θα φροντίσουμε να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας για τη μεταφορά του Αγώνα μας έξω από το λωτό- διαδίκτυο. Η διαρκής άρνηση στην καταδίκη μας, δεν είναι ούτε μεμψίμοιρη, ούτε κενή απαντήσεων στα υποτιθέμενα δυσεπίλυτα προβλήματα που μας εκτοξεύουν. Μία Σημειολογική πρώτη εναρκτήρια κίνησή μας, η επιστολή στις Βρυξέλλες προς τον Επίτροπο, Δημήτριο Αβραμόπουλο. Προ πολλού τα λόγια φτώχυναν τους Έλληνες και εξανέμισαν την ενεργητικότητά τους. Προ πολλού έχει παρέλθει ο χρόνος που μπορεί να ειπωθεί κάτι λιγότερο από το αυτονόητο. Τα υπόλοιπα επί του πρακτέου.
Η επιστολή μας προς τον κύριο Αβραμόπουλο.
Αυτή τη στιγμή, ένα ξεκάθαρο τμήμα αυτής της εικόνας, είναι και η εσκεμμένη αποδυνάμωση του Εθνικού ταυτοτικού στοιχείου, του έτσι και αλλιώς διαστρεβλωμένου, όχι μόνον της Ελλάδος, αλλά συλλήβδην όλων των Εθνών της Ευρώπης. Οι αναφορές από το εξωτερικό που λίγο ή και καθόλου συζητούνται εδώ, μιλούν για την έναρξη επισήμων συζητήσεων για τη δημιουργία ακόμη και «Ευρωστρατού» ο οποίος θα αντικαταστήσει κλιμακωτά τα Εθνικά στρατεύματα. Μετά το νόμισμα, όπως είναι φυσικό, ένα κατασκευασμένο εταιρικό κράτος, έχει ανάγκη και από όπλα. Η Πατρίδα μας, βάλλεται δομικά, από το εκπαιδευτικό της σύστημα, όπου πλέον εκτός από την αγνωσία της Εθνικής μας Γλώσσας, επιβάλλεται και η απαλοιφή της Εθνικής Μνήμης και Ιστορίας, ποιος ξέρει, και τελικά ποιος νοιάζεται, με τι προσχήματα να παρουσιάζουν οι υπάλληλοι κυβερνητικοί ότι «έτσι πρέπει»; Ουδείς μας ρώτησε, ουδείς σέβεται τις όποιες αντιρρήσεις μας. Ξεκάθαρα, οι Κυβερνήσεις μαριονέτες που ανεβοκατεβαίνουν τις δεκαετίες της «μεταπολιτεύσεως», εκτός από τις μικρές περιόδους όπου έγλειφαν τον απλό λαό για ψήφους, ποτέ δεν εφήρμοσαν στην πράξη, ούτε τις όποιες υποσχέσεις τους, ούτε ήθελαν να τις εφαρμόσουν άλλωστε. Πάντοτε υπήρχαν δεύτερες και τρίτες ατζέντες, πάντοτε αντιμετωπίζονταν ο λαός ως ο αχθοφόρος-μπάτλερ του κυβερνήτη/αφεντικού.
Πλέον όμως, δεν μιλάμε για κάτι «απλώς» σκιώδες και μεταπολιτευτικό. Μιλάμε για μία ευθεία επίθεση στην ίδια μας τη ζωή. Για την αντεκδικητική «ρεβάνς» απέναντι στην Ιερότερη αξία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ως σημείο αναφοράς. Την Πατρίδα του και την αυτοδιάθεσή του. Οι γραφειοκράτες με τα tablet στις Βρυξέλλες, αποφάσισαν και μας το τονίζουν με κάθε ευκαιρία: Δεν υπάρχει μέλλον στα Έθνη της Ευρώπης ως ανεξάρτητα και με την ελευθερία των επιλογών τους στην αυτοδιάθεση τους. Όλοι, οφείλουν, με το καλό ή με το μαστίγιο, να υποκύψουν στις σοφιστείες των γραφειοκρατών αρχόντων. Συζητούν για προστασία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» όταν οι δικές τους επιλογές φτωχοποιούν μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ειδικά του Νότου της Ευρώπης. Αναζητούν επί παραδείγματι στη χώρα μας, «επενδύσεις εξωτερικού», αλλά αποφεύγουν σε κάθε ευκαιρία να απαντήσουν γιατί δεν ευνοούν την απευθείας ενίσχυση πρωτογενούς παραγωγής αγαθών από Έλληνες. Μπαίνουν όλα τα κράτη σε παράλληλη ή κοινή νομοθεσία, όπου η ελευθερία γνώμης πλέον διώκεται, και φυσικά αποκλειστικά με κριτήρια συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης.
Οι κεφαλές των Βρυξελλών, συνήθως, είναι όχι επιτυχημένοι πολιτικοί, που στις χώρες προελεύσεώς τους, είχαν ασήμαντο αν όχι και αποτυχημένο έργο, αλλά, με ένα «μαγικό» τρόπο, βρίσκονται τοποθετημένοι στα «ισχυρότερα» σημεία διοίκησης, περίπου ως υπουργοί μίας άτυπης για την ώρα Κυβερνήσεως. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη πέρα από τα σχετικά γνωστά δεδομένα που παραθέσαμε. Είναι ήδη αρκετά από μόνα τους όμως. Γνωρίζουμε, ότι θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα αντιδράσουν στο παραμικρό οι Πολίτες αφού η ιδεολογική δεξαμενή τους, είναι είτε άδεια και ηττημένη, είτε ακόμη χειρότερα, δεν έχουν καν μία. Όμως, από πλευράς μας, θα φροντίσουμε να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας για τη μεταφορά του Αγώνα μας έξω από το λωτό- διαδίκτυο. Η διαρκής άρνηση στην καταδίκη μας, δεν είναι ούτε μεμψίμοιρη, ούτε κενή απαντήσεων στα υποτιθέμενα δυσεπίλυτα προβλήματα που μας εκτοξεύουν. Μία Σημειολογική πρώτη εναρκτήρια κίνησή μας, η επιστολή στις Βρυξέλλες προς τον Επίτροπο, Δημήτριο Αβραμόπουλο. Προ πολλού τα λόγια φτώχυναν τους Έλληνες και εξανέμισαν την ενεργητικότητά τους. Προ πολλού έχει παρέλθει ο χρόνος που μπορεί να ειπωθεί κάτι λιγότερο από το αυτονόητο. Τα υπόλοιπα επί του πρακτέου.
Η επιστολή μας προς τον κύριο Αβραμόπουλο.
No comments :
Post a Comment