Η αποχώρηση Νταβούτογλου ως προσχεδιασμένη συμφωνία με τον Ερντογάν ;

Η αποχώρηση του Αχμέτ Νταβούτογλου από την προεδρία του ΑΚΡ και από την πρωθυπουργία, πιθανότατα υλοποιείται στο πλαίσιο προσχεδιασμένης συμφωνίας με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Ταγίπ Ερντογάν, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο την πρόκληση διχασμού ή άλλης ουσιαστικής δυσλειτουργίας στην κορυφή της νέο-οθωμανικής πυραμίδος. Μετά από 20 μήνες παραμονής στην πρωθυπουργία, ο αναβαθμισμένος πρώην υπουργός των εξωτερικών, ο οποίος σημειωτέον είχε ελάχιστη απήχηση στον κομματικό μηχανισμό, ολοκλήρωσε τον κύκλο του, έχοντας αντιμετωπίσει δύο δύσκολες εκλογικές αναμετρήσεις. Θυμίζουμε, ότι ο ακαδημαϊκός συγγραφέας του «Στρατηγικού Βάθους» και πατήρ του αναθεωρητικού δόγματος του Νέο-οθωμανισμού ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου του ΑΚΡ και του πρωθυπουργού με διαδικασίες ευθείας «πολιτικής αναθέσεως», καθ’ υπόδειξη του παντοδυνάμου προέδρου Ερντογάν. Η αντικατάσταση του Νταβούτογλου δεν συνιστά έκπληξη ή ρήξη, καθώς φαίνεται πως αποτελεί τμήμα του ευρύτερου σχεδίου, που φέρει την σφραγίδα του απολύτου κυριάρχου της τουρκικής πολιτικής σκηνής Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μεθοδεύει την πολιτειακή μετατροπή της Τουρκικής Δημοκρατίας από προεδρευομένη προς ένα σύστημα προεδρικής (αμερικανικό) ή ημι-προεδρικής (γαλλικό) δημοκρατίας. Ο ίδιος ο Νταβούτογλου σε δηλώσεις του ευχαριστεί τον φίλο του Ταγίπ, δηλώνει μέλος της οικογένειάς του (!) και απομακρύνεται από την θέση του πρωθυπουργού συντεταγμένως χωρίς καμία άμεση ή έμμεση μομφή, η οποία μετά από την αλλαγή που θα τεθεί σε δημοψήφισμα το προσεχή Φθινόπωρο (σ.σ. Ισως να προκύψουν και πρόωρες εκλογές), θα έχει μετατραπεί σε ένα αξίωμα χωρίς ουσιαστικές εξουσίες. Όπως έχει φανεί μέσω τουρκικών δημοσιευμάτων και δηλώσεων επισήμων, οι προτάσεις για την μετάβαση στο νέο πολιτειακό σύστημα αποκαλύπτουν πως ο νέος πρωθυπουργός θα είναι εξαιρετικώς αποδυναμωμένος έως και ανύπαρκτος.

Το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δεν έχει υποστεί καμία ρωγμή, ούτε υπέφωσκε κάποια κρίση δυσαρέσκειας, καθώς ο Νταβούτογλου υλοποιούσε κατά γράμμα την από κοινού σχεδιασμένη νέο-οθωμανική στρατηγική, φροντίζοντας ωστόσο να προτάσσει -όπως ανέδειξε με εξαιρετικό τρόπο ήδη από πέρυσι σε σχετικά προφητικά δημοσιεύματα-αναλύσεις ο Χρ. Μηνάγιας– την αναλυτική ικανότητα εξισορροπώντας την διαισθητική του Ερντογάν. Ο Νταβούτογλου υπογράμμισε πως εργάστηκε επί της βάσεως: «Ισχυρός πρόεδρος – ισχυρός πρωθυπουργός», παραχωρώντας στον Ερντογάν την πρωτοκαθεδρία αποφάσεων επί των στρατηγικών χειρισμών (σ.σ. και αποδεχόμενος πλήρως τα αποτελέσματά τους) σε όλα τα φλέγοντα ή κύρια ζητήματα, γεγονός που δεν συνάδει με τις υφιστάμενες προεδρικές εξουσίες. Συνεπώς, εάν ο Νταβούτογλου ασκούσε τις προβλεπόμενες από το νόμο εξουσίες αγνοώντας τον πρόεδρο, τότε θα είχαν από νωρίς εμφανισθεί σημεία συγκρούσεων. Όμως κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη και ο Ερντογάν παρενέβαινε επί της ουσίας ασκώντας από πάνω προς τα κάτω την εξουσία, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναλάβει και την προεκλογική καθοδήγηση του ΑΚΡ! Σημειώνουμε επίσης πως για πρώτη φορά στην τουρκική πολιτική ιστορία ο πρόεδρος μετείχε ως επικεφαλής σε έξι (!) συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου, παρουσία του πρωθυπουργού. Συνεπώς, το νέο-οθωμανικό παραϊσλαμιστικό (σ.σ. παραϊσλαμιστής αυτός που δρα παράλληλα με τον ισλαμισμό) ζεύγος συμφωνούσε επί της αρχής και στη συνέχεια μεταβίβαζε τις εντολές προς τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα με επίκεντρο το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, εκεί όπου παρουσία των δύο ανδρών κεκλεισμένων ή μη των θυρών, λήφθηκαν σοβαρότατες αποφάσεις σε γεωστρατηγικό επίπεδο.

Η αποσταθεροποίηση της Συρίας και του Άσαντ, η υποστήριξη του Daesh, η χρήση των ροών προσφύγων και λαθρομεταναστών ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, η εμπλοκή στις αγαστές τουρκο-ρωσικές σχέσεις, η τακτική της επιθετικής επαναπροσεγγίσεως με το Ισραήλ, η άσκηση γεωστρατηγικής πιέσεως έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, η μεγιστοποίηση και υλοποίηση σοβαρότατων επιθετικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, η διεύρυνση του «Στρατηγικού Βάθους» σε Ασία-Αραβική Χερσόνησο και Αφρική (σ.σ. Συμφωνίες για δημιουργία στρατιωτικών βάσεων σε Κατάρ, Σομαλία, Αλβανία) και πολλές άλλες ενέργειες, αποτελούν συναποφάσεις τις οποίες εκφωνούσε ο Ερντογάν και υπέγραφε ο Νταβούτογλου. Εκεί όπου η τουρκική θέση έπρεπε να εμφανιστεί δήθεν διαλλακτική αναλάμβανε ο Νταβούτογλου και όταν απαιτείτο η σκληρή γραμμή τότε έσφιγγε τα ηνία ο Ερντογάν. Στις ΗΠΑ, η αποχώρηση Νταβούτογλου δεν προκάλεσε έκπληξη, όμως η δήλωση των Αμερικανών ήταν σαφής αναφορικά με την αναμονή συνέχισης και από τον διάδοχό του της πολιτικής κατά του Daesh. Στην Ουάσιγκτον είναι γνωστός ο «συμβουλευτικός» ρόλος της Εμινέ (συζύγου του Ερντογάν) όπως και η επιθυμία προώθησης στον πρωθυπουργικό θώκο του γαμπρού Αλμπαϊράκ σημερινού υπουργού Ενέργειας και Φυσικών Πόρων. Οι πέραν του Ατλαντικού αλλά και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως η συμπάθεια προς τους Τζιχαντιστές μπορεί να αναθερμανθεί στο εγγύς μέλλον (σ.σ. Επισημαίνεται το «κρυφό φως» των πραγματικών προθέσεων πίσω από τις τρέχουσες εξελίξεις) και λαμβάνουν εγκαίρως τα μέτρα τους.

Στην Ελλάδα ακούστηκαν και γράφτηκαν διάφορες αναλύσεις περί διαφωνιών, ενώ κάποιοι σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση αλλά και αλλού έφθασαν να αποδίδουν την επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο στη σύγκρουση μεταξύ των δύο ισχυρών ανδρών! Όσον αφορά τη χώρα μας η νέο-οθωμανική απειλή είναι πάγια, σταθερά προσανατολισμένη και συνεχώς αναβαθμίζεται, αναμένοντας την ιστορική ευκαιρία ή την ευνοϊκή γεωστρατηγική συγκυρία. Η γνώμη μας είναι εντελώς διαφορετική, καθώς η γειτονική χώρα ετοιμάζεται να εξελιχθεί σε κάτι το πολιτικώς πρωτόγνωρο από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Το προσωπείο του δημοκρατικού μουσουλμάνου ηγέτου (σ.σ. islam light) έχει απορριφθεί και μετά από 14 χρόνια εξουσίας, οι νέο-οθωμανοί έχουν πια μετατραπεί σε καθεστώς. Η ανάδειξη του Ερντογάν στη θέση του υπερ-προέδρου με εξουσίες που αν τελικώς ψηφιστούν, θα παραπέμπουν στην παντοδυναμία όχι του Κεμάλ, αλλά των σουλτάνων δεν απέχει πολύ χρονικώς. Εφόσον υλοποιηθεί η «προεδρική θέληση» τότε πλέον θα έχει ανοίξει οριστικώς το μπουκάλι απελευθερώνοντας το ισλαμιστικό τζίνι, ο ασκός του Αιόλου θα ανοίξει και θα προκληθεί γεωπολιτική θύελλα. Ο αναλυτικός νους ήταν και συνεχίζει να είναι ο Νταβούτογλου και το εκτελεστικό εξουσιαστικό χέρι ανήκει στον Ερντογάν. Οι εξελίξεις καταδεικνύουν πως έκλεισε ο κύκλος του «Ερντογανικού ΑΚΡ» και άνοιξε ο κύκλος της «Ερντογανικής Τουρκίας».

Στο νέο-οθωμανικό σκάκι εκτελέστηκε κίνηση ροκέ. Ο βασιλιάς άλλαξε θέση με τον πύργο και προστατεύτηκε. Ο Νταβούτογλου είναι ο βασιλιάς, αλλά μην αναζητήσετε τον Ερντογάν στον πύργο ή σε άλλο πιόνι του σκακιού. Ο παρα-ισλαμιστής Τούρκος πρόεδρος είναι εκείνος που κινεί τα πιόνια, ορίζει τις κινήσεις της βασίλισσας, των ίππων και κυρίως των αξιωματικών και των στρατιωτών…

Ιωάννης Σ. ΘεοδωράτοςΔημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής
http://www.defence-point.gr/news/?p=151664