There are many unpredictable aspects of the Syrian conflict, but the downing of the Russian bomber by Turkish jets on Tuesday was not one of them. Indeed, given the simultaneous military campaigns taking place in a relatively small swath of territory by Russian, American, French, Syrian, Iranian, and other forces, it is surprising that such an incident did not happen earlier. Nevertheless, the downing of a Russian Sukhoi Su-24 by Turkish jets marked the first attack on a Russian fighter aircraft by a North Atlantic Treaty Organization (NATO) member state since 1953. Although this incident is not by itself sufficient to provoke an armed conflict between Turkey and Russia, it illustrates the main danger confronting the world in Syria, namely a conflagration between regional powers, many of which are armed with nuclear weapons. In response to earlier incidents, Turkey had warned the Russian Air Force that it would not tolerate further violations of its air space by Russian jets conducting an air campaign in support of Syrian President Bashar al-Assad. The message delivered to the Russian ambassador in Ankara was that Turkish pilots would be ordered to open fire next time. That was precisely what happened on Tuesday, when a Turkish F-16 jet brought down a Russian bomber aircraft with a single missile strike. By most accounts, the Russian airplane was barely two miles inside Turkish airspace, presented no immediate threat to Turkey’s national security, and would probably have returned to Syrian airspace within seconds. But that did not stop the Turkish F-16 from shooting down the Russian plane. Adding injury to insult, Turkish-backed rebels on the Syrian side of the border shot dead the two-member Russian crew of the plane, and opened fire on a Russian rescue team that tried to save them, killing at least one marine.
Rather expectedly, a visibly furious Russian President Vladimir Putin, who is not used to being challenged militarily, described the incident as “a stab in the back” by “accomplices to terrorists”, and warned Ankara of “serious consequences”. But why would Turkey provoke Russia in such a direct way? Like every other country involved directly or indirectly in the Syrian Civil War, Turkey and Russia wish to see the Islamic State of Iraq and Syria (ISIS) destroyed. But they differ drastically on what should follow. The Kremlin is adamant that President al-Assad, whom it considers its strongest ally in the Middle East, should remain in power. The Turks, on the other hand, view the Syrian president as an existential threat, due to his support for Kurdish militancy throughout the region. The roots of the animosity between the Turkish state and the al-Assad regime go back to 1978, when the Kurdistan Workers Party (PKK) was established in Lebanon’s Beqaa Valley, which was at the time occupied by Syria. The PKK is a Marxist militant organization that seeks to establish a Kurdish homeland in eastern Turkey and northern Iraq. The group was actively trained, funded, armed and protected by Syria and the Soviet Union. The latter was actively interested in destabilizing Turkey, a NATO member, while Syria used the PKK to exercise pressure on its northern neighbor, with whom it was embroiled in a series of complex land- and water-rights disputes. In 1998, the al-Assad regime was forced to expel PKK leader Abdullah Öcalan, who was living in Damascus under Syrian protection, after Turkey threatened an all-out war if the Syrian intelligence services continued to shelter the PKK leadership.
Ankara saw the outbreak of the Syrian Civil War in 2011 as an opportunity to get rid of the al-Assad regime, which it sees as a primary threat to regional stability. Along with the United States, Turkey has been funding, arming and training a host of Syrian rebel groups, while at the same time hosting over 2 million refugees from Syria. The subsequent rise of ISIS alarmed America and its Western allies; but in the eyes of Ankara, ISIS pales into insignificance in comparison to the resurgence of Kurdish nationalism, which has been fueled by the demise of Ba’ath in Iraq and the fragmentation of Syria. For Turkey, Kurdish separatism poses an existential threat to the survival of the Turkish Republic, and is the primary reason for its involvement in the Syrian conflict. It follows that Russia’s entry in the Syrian Civil War strengthens President al-Assad and the PKK, and is thus regarded by Turkey as a direct threat to its national security. Ankara is also concerned about France’s efforts to build a broad anti-ISIS alliance that includes Russia, and fears that the West is now openly flirting with the possibility of allowing al-Assad to stay in power in Damascus. The deliberate downing of the Russian airplane, which was undoubtedly authorized by the most senior levels of government in Ankara, was aimed at disrupting France’s efforts to build an anti-ISIS coalition, while at the same time pushing back against Russia’s regional ambitions.
What will happen next?
Theoretically, Turkey could invoke Article 5 of the NATO charter, which would compel member-states to rush to its assistance. In reality, however, such an eventuality is remote, especially given the expressed willingness of Western leaders to help deescalate the Turkish-Russian row. Following their closed-door meeting on Tuesday, French President Francois Hollande and his American counterpart Barack Obama went out of their way to avoid mentioning the Russian plane incident, and briefly commented on it only after they were asked to do so by reporters. This does not mean that Russia will not respond; but it will most likely do so behind the scenes, probably by increasing its support for the PKK and other Kurdish separatist groups. The downing of the Russian bomber highlights the immense contradictions and complica- tions that plague the anti-ISIS forces involved in the Syrian Civil War. It is clear that ISIS is now in a position to attack targets that are located far from its territory in Syria and Iraq, or in its wilayah (provinces) in Libya, Somalia, and elsewhere. However, the threat that ISIS currently poses to international peace and stability is at most marginal and symbolic. Of far more importance to the security of the world is the possibility of an armed conflagration between regional powers, which are being drawn into Syria by the vacuum created by the civil war. All of these regional powers, including Turkey, Russia, Iran, Saudi Arabia, Lebanon, Israel, and the US, are heavily armed, many with nuclear weapons. Moreover, they radically disagree on what a post-ISIS Middle East should look like. The possibility of a serious conflagration between heavily armed regional actors will be removed only if and when the Syrian Civil War ends, even if that results in the loss of land to the so-called Islamic State. That must be the immediate goal of the Combined Joint Task Force and every other regional actor that wishes to see the end of ISIS. It is only after peace has been achieved in Syria that ISIS can be dealt with effectively.
Joseph Fitsanakis
http://intelnews.org/2015/11/25/01-1817/
Η σκυτάλη περνά πλέον στο διπλωματικό πεδίο μετά την κατάρριψη του αεροσκάφους, τονίζει η Stratfor. Ουάσινγκτον και Άγκυρα είχαν προειδοποιήσει για τον κίνδυνο ατυχήματος από τις πρώτες ημέρες της ρωσικής εμπλοκής. Οι τουρκικοί σχεδιασμοί για τη Β. Συρία. Ρωσικό μαχητικό τύπου Su-24 Fencer καταρρίφθηκε κοντά στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας σήμερα. Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο το αεροσκάφος είχε προειδοποιηθεί 10 φορές σε διάστημα 5 λεπτών από δυο F-16, ενώ πετούσε πάνω από μια τουρκική επαρχία. Το τουρκικό πρακτορείο Αναντολού, επικαλούμενο ανώνυμες πηγές από την Προεδρία μετέδωσε ότι το αεροσκάφος παραβίασε τον τουρκικό εναέριο χώρο, δέχθηκε προειδοποιήσεις πριν καταρριφθεί, ενώ ακολουθήθηκαν όλοι οι κανόνες εμπλοκής. Αντίθετα το ρωσικό υπουργείο Άμυνας υποστήριξε αρχικά ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το αεροσκάφος πετούσε αποκλειστικά σε συριακό εναέριο χώρο σε ύψος 6.000 μέτρων.Οι Ρώσοι είπαν ότι το αεροσκάφος καταρρίφθηκε από αντιαεροπορικές συστοιχίες στο έδαφος και πως οι δυο πιλότοι πρόλαβαν και εκτινάχθηκαν.Τουρκομάνοι αντάρτες ισχυρίζονται ότι «συνέλαβαν» τους δυο πιλότους, ένας εκ των οποίων είναι σε καλή κατάσταση και ο άλλος τραυματισμένος.Bίντεο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού δείχνει ομάδα ατόμων να περπατούν σε δασώδη περιοχή στην οποία εμφανίζεται ένα κίτρινο αλεξίπτωτο. Ενώ είναι σαφές ότι το Su-24 καταρρίφθηκε από τους Τούρκους, η περιγραφή του γεγονότος από την πλευρά τους προέρχεται από τα δυο F-16 που ενεπλάκησαν. Αντίθετα οι Ρώσοι προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ με βάση την τελευταία επικοινωνία με τον πιλότο.Το σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι πως η Τουρκία παραδέχεται ότι ευθύνεται για την κατάρριψη του αεροσκάφους, ανεξαρτήτως αν οι δυο πλευρές διαφωνούν για το που και με ποιον τρόπο το Su-24 κατερρίφθη.
Από τις πρώτες ημέρες της ενεργότερης ρωσικής εμπλοκής στην Συρία, η Τουρκία, οι ΗΠΑ και άλλοι «σύμμαχοι» εξέφραζαν τον προβληματισμό τους για την πιθανότητα να συμβεί αυτό ακριβώς. Τα ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη έχουν αυξήσει την ένταση των επιχειρήσεων στη Συρία στοχεύοντας τόσο το ISIS όσο και τους αντάρτες που μάχονται τον Άσαντ. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι προσβολές στόχων από τη Ρωσία πραγματοποιούνται σε περιοχές που επιχειρούν γαλλικά και αμερικανικά αεροσκάφη κατά του ISIS, αυξάνοντας κατακόρυφα τον κίνδυνο ενός ατυχήματος που θα οδηγούσε σε μια σύγκρουση. Η Τουρκία έχει προειδοποιήσει ότι ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που οι ένοπλες δυνάμεις πραγματοποίησαν κατάρριψη. Μόσχα και Άγκυρα διεξάγουν συζητήσεις σε στρατιωτικό επίπεδο για τον καλύτερο συντονισμό των επιχειρήσεων τους στην Συρία και έχουν διατηρήσει μια στενή διπλωματική σχέση. Η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού δεν προμηνύει κάποια άμεση στρατιωτική κλιμάκωση ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ρωσία. Οι δύο πλευρές αναμένεται να διαχειριστούν την κρίση που θα προκύψει από το περιστατικό μέσω της διπλωματικής οδού και μέσω επιπρόσθετων επαφών σε στρατιωτικό επίπεδο για να ορίσουν καλύτερα τις περιοχές που επιχειρούν. Η Τουρκία ελπίζει ότι η Ρωσία θα επιδείξει περισσότερη προσοχή στο μέλλον, ιδιαίτερα τώρα που η Άγκυρα αποφάσισε να εμβαθύνει την στρατιωτική της εμπλοκή στη βόρεια Συρία. Τουρκομάνοι αντικυβερνητικοί που σχετίζονται με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και στηρίζονται από την Άγκυρα είχαν πρόσφατα κάποιες στρατιωτικές επιτυχίες καθώς κατέλαβαν δυο περιοχές που ελέγχονταν από το ISIS κοντά στην τουρκοσυριακή μεθόριο. Είναι το πρώτο βήμα που πραγματοποιεί η Τουρκία (σε συνεργασία με τις ΗΠΑ) για να απομακρύνει το ISIS από τα σύνορα με την Συρία.
Η επιχείρηση απαιτεί εκτεταμένες αεροπορικές επιχειρήσεις με την συμμετοχή τουρκικών και αμερικάνικων μαχητικών στην Βόρεια Συρία, με την δυνατότητα η Τουρκία να ενισχύσει τους αντάρτες με χερσαίες δυνάμεις για να κρατήσουν την περιοχή και να εγκαθιδρύσουν μια «ζώνη ασφαλείας» στα σύνορα. Για να νιώσει άνετα η Τουρκία να προχωρήσει σε μια τέτοια επιχείρηση, θα πρέπει να υπάρξει μια συνεννόηση με την Μόσχα, ώστε να διασφαλιστεί ότι τα ρωσικά αεροπλάνα δεν θα μπουν στην μέση. Οι πτήσεις ρωσικών μαχητικών κοντά στον τουρκικό εναέριο χώρο μπορεί να είχαν σαν στόχο να παγώσουν τους στρατιωτικούς σχεδιασμούς στην Άγκυρα, αλλά η κατάρριψη του μαχητικού μπορεί να ρίξει το βάρος της ευθύνης στην Μόσχα για να μείνει μακριά από τις τουρκικές επιχειρήσεις κοντά στα σύνορα.
Rather expectedly, a visibly furious Russian President Vladimir Putin, who is not used to being challenged militarily, described the incident as “a stab in the back” by “accomplices to terrorists”, and warned Ankara of “serious consequences”. But why would Turkey provoke Russia in such a direct way? Like every other country involved directly or indirectly in the Syrian Civil War, Turkey and Russia wish to see the Islamic State of Iraq and Syria (ISIS) destroyed. But they differ drastically on what should follow. The Kremlin is adamant that President al-Assad, whom it considers its strongest ally in the Middle East, should remain in power. The Turks, on the other hand, view the Syrian president as an existential threat, due to his support for Kurdish militancy throughout the region. The roots of the animosity between the Turkish state and the al-Assad regime go back to 1978, when the Kurdistan Workers Party (PKK) was established in Lebanon’s Beqaa Valley, which was at the time occupied by Syria. The PKK is a Marxist militant organization that seeks to establish a Kurdish homeland in eastern Turkey and northern Iraq. The group was actively trained, funded, armed and protected by Syria and the Soviet Union. The latter was actively interested in destabilizing Turkey, a NATO member, while Syria used the PKK to exercise pressure on its northern neighbor, with whom it was embroiled in a series of complex land- and water-rights disputes. In 1998, the al-Assad regime was forced to expel PKK leader Abdullah Öcalan, who was living in Damascus under Syrian protection, after Turkey threatened an all-out war if the Syrian intelligence services continued to shelter the PKK leadership.
Ankara saw the outbreak of the Syrian Civil War in 2011 as an opportunity to get rid of the al-Assad regime, which it sees as a primary threat to regional stability. Along with the United States, Turkey has been funding, arming and training a host of Syrian rebel groups, while at the same time hosting over 2 million refugees from Syria. The subsequent rise of ISIS alarmed America and its Western allies; but in the eyes of Ankara, ISIS pales into insignificance in comparison to the resurgence of Kurdish nationalism, which has been fueled by the demise of Ba’ath in Iraq and the fragmentation of Syria. For Turkey, Kurdish separatism poses an existential threat to the survival of the Turkish Republic, and is the primary reason for its involvement in the Syrian conflict. It follows that Russia’s entry in the Syrian Civil War strengthens President al-Assad and the PKK, and is thus regarded by Turkey as a direct threat to its national security. Ankara is also concerned about France’s efforts to build a broad anti-ISIS alliance that includes Russia, and fears that the West is now openly flirting with the possibility of allowing al-Assad to stay in power in Damascus. The deliberate downing of the Russian airplane, which was undoubtedly authorized by the most senior levels of government in Ankara, was aimed at disrupting France’s efforts to build an anti-ISIS coalition, while at the same time pushing back against Russia’s regional ambitions.
What will happen next?
Theoretically, Turkey could invoke Article 5 of the NATO charter, which would compel member-states to rush to its assistance. In reality, however, such an eventuality is remote, especially given the expressed willingness of Western leaders to help deescalate the Turkish-Russian row. Following their closed-door meeting on Tuesday, French President Francois Hollande and his American counterpart Barack Obama went out of their way to avoid mentioning the Russian plane incident, and briefly commented on it only after they were asked to do so by reporters. This does not mean that Russia will not respond; but it will most likely do so behind the scenes, probably by increasing its support for the PKK and other Kurdish separatist groups. The downing of the Russian bomber highlights the immense contradictions and complica- tions that plague the anti-ISIS forces involved in the Syrian Civil War. It is clear that ISIS is now in a position to attack targets that are located far from its territory in Syria and Iraq, or in its wilayah (provinces) in Libya, Somalia, and elsewhere. However, the threat that ISIS currently poses to international peace and stability is at most marginal and symbolic. Of far more importance to the security of the world is the possibility of an armed conflagration between regional powers, which are being drawn into Syria by the vacuum created by the civil war. All of these regional powers, including Turkey, Russia, Iran, Saudi Arabia, Lebanon, Israel, and the US, are heavily armed, many with nuclear weapons. Moreover, they radically disagree on what a post-ISIS Middle East should look like. The possibility of a serious conflagration between heavily armed regional actors will be removed only if and when the Syrian Civil War ends, even if that results in the loss of land to the so-called Islamic State. That must be the immediate goal of the Combined Joint Task Force and every other regional actor that wishes to see the end of ISIS. It is only after peace has been achieved in Syria that ISIS can be dealt with effectively.
Joseph Fitsanakis
http://intelnews.org/2015/11/25/01-1817/
Η σκυτάλη περνά πλέον στο διπλωματικό πεδίο μετά την κατάρριψη του αεροσκάφους, τονίζει η Stratfor. Ουάσινγκτον και Άγκυρα είχαν προειδοποιήσει για τον κίνδυνο ατυχήματος από τις πρώτες ημέρες της ρωσικής εμπλοκής. Οι τουρκικοί σχεδιασμοί για τη Β. Συρία. Ρωσικό μαχητικό τύπου Su-24 Fencer καταρρίφθηκε κοντά στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας σήμερα. Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο το αεροσκάφος είχε προειδοποιηθεί 10 φορές σε διάστημα 5 λεπτών από δυο F-16, ενώ πετούσε πάνω από μια τουρκική επαρχία. Το τουρκικό πρακτορείο Αναντολού, επικαλούμενο ανώνυμες πηγές από την Προεδρία μετέδωσε ότι το αεροσκάφος παραβίασε τον τουρκικό εναέριο χώρο, δέχθηκε προειδοποιήσεις πριν καταρριφθεί, ενώ ακολουθήθηκαν όλοι οι κανόνες εμπλοκής. Αντίθετα το ρωσικό υπουργείο Άμυνας υποστήριξε αρχικά ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το αεροσκάφος πετούσε αποκλειστικά σε συριακό εναέριο χώρο σε ύψος 6.000 μέτρων.Οι Ρώσοι είπαν ότι το αεροσκάφος καταρρίφθηκε από αντιαεροπορικές συστοιχίες στο έδαφος και πως οι δυο πιλότοι πρόλαβαν και εκτινάχθηκαν.Τουρκομάνοι αντάρτες ισχυρίζονται ότι «συνέλαβαν» τους δυο πιλότους, ένας εκ των οποίων είναι σε καλή κατάσταση και ο άλλος τραυματισμένος.Bίντεο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού δείχνει ομάδα ατόμων να περπατούν σε δασώδη περιοχή στην οποία εμφανίζεται ένα κίτρινο αλεξίπτωτο. Ενώ είναι σαφές ότι το Su-24 καταρρίφθηκε από τους Τούρκους, η περιγραφή του γεγονότος από την πλευρά τους προέρχεται από τα δυο F-16 που ενεπλάκησαν. Αντίθετα οι Ρώσοι προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ με βάση την τελευταία επικοινωνία με τον πιλότο.Το σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι πως η Τουρκία παραδέχεται ότι ευθύνεται για την κατάρριψη του αεροσκάφους, ανεξαρτήτως αν οι δυο πλευρές διαφωνούν για το που και με ποιον τρόπο το Su-24 κατερρίφθη.
Από τις πρώτες ημέρες της ενεργότερης ρωσικής εμπλοκής στην Συρία, η Τουρκία, οι ΗΠΑ και άλλοι «σύμμαχοι» εξέφραζαν τον προβληματισμό τους για την πιθανότητα να συμβεί αυτό ακριβώς. Τα ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη έχουν αυξήσει την ένταση των επιχειρήσεων στη Συρία στοχεύοντας τόσο το ISIS όσο και τους αντάρτες που μάχονται τον Άσαντ. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι προσβολές στόχων από τη Ρωσία πραγματοποιούνται σε περιοχές που επιχειρούν γαλλικά και αμερικανικά αεροσκάφη κατά του ISIS, αυξάνοντας κατακόρυφα τον κίνδυνο ενός ατυχήματος που θα οδηγούσε σε μια σύγκρουση. Η Τουρκία έχει προειδοποιήσει ότι ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που οι ένοπλες δυνάμεις πραγματοποίησαν κατάρριψη. Μόσχα και Άγκυρα διεξάγουν συζητήσεις σε στρατιωτικό επίπεδο για τον καλύτερο συντονισμό των επιχειρήσεων τους στην Συρία και έχουν διατηρήσει μια στενή διπλωματική σχέση. Η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού δεν προμηνύει κάποια άμεση στρατιωτική κλιμάκωση ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ρωσία. Οι δύο πλευρές αναμένεται να διαχειριστούν την κρίση που θα προκύψει από το περιστατικό μέσω της διπλωματικής οδού και μέσω επιπρόσθετων επαφών σε στρατιωτικό επίπεδο για να ορίσουν καλύτερα τις περιοχές που επιχειρούν. Η Τουρκία ελπίζει ότι η Ρωσία θα επιδείξει περισσότερη προσοχή στο μέλλον, ιδιαίτερα τώρα που η Άγκυρα αποφάσισε να εμβαθύνει την στρατιωτική της εμπλοκή στη βόρεια Συρία. Τουρκομάνοι αντικυβερνητικοί που σχετίζονται με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και στηρίζονται από την Άγκυρα είχαν πρόσφατα κάποιες στρατιωτικές επιτυχίες καθώς κατέλαβαν δυο περιοχές που ελέγχονταν από το ISIS κοντά στην τουρκοσυριακή μεθόριο. Είναι το πρώτο βήμα που πραγματοποιεί η Τουρκία (σε συνεργασία με τις ΗΠΑ) για να απομακρύνει το ISIS από τα σύνορα με την Συρία.
Η επιχείρηση απαιτεί εκτεταμένες αεροπορικές επιχειρήσεις με την συμμετοχή τουρκικών και αμερικάνικων μαχητικών στην Βόρεια Συρία, με την δυνατότητα η Τουρκία να ενισχύσει τους αντάρτες με χερσαίες δυνάμεις για να κρατήσουν την περιοχή και να εγκαθιδρύσουν μια «ζώνη ασφαλείας» στα σύνορα. Για να νιώσει άνετα η Τουρκία να προχωρήσει σε μια τέτοια επιχείρηση, θα πρέπει να υπάρξει μια συνεννόηση με την Μόσχα, ώστε να διασφαλιστεί ότι τα ρωσικά αεροπλάνα δεν θα μπουν στην μέση. Οι πτήσεις ρωσικών μαχητικών κοντά στον τουρκικό εναέριο χώρο μπορεί να είχαν σαν στόχο να παγώσουν τους στρατιωτικούς σχεδιασμούς στην Άγκυρα, αλλά η κατάρριψη του μαχητικού μπορεί να ρίξει το βάρος της ευθύνης στην Μόσχα για να μείνει μακριά από τις τουρκικές επιχειρήσεις κοντά στα σύνορα.
No comments :
Post a Comment