ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: "εἶς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι" (Ο ένας για μένα ισοδυναμεί με μυρίους, αν είναι άριστος)

Η αντίθεσις μεταξύ του ενός και των μυρίων, του αρίστου και των μη διακρινομένων πολιτών είναι φανερά. Ο άριστος είναι ο έχων την νόησιν και το μέτρον.  Οι μύριοι είναι οι πολλοί οι αποτελούντες την άμορφον μάζαν. Άρα ο άριστος αντιπροσωπεύει συμπύκνωσιν δυνάμεως και με την νόησιν του είναι ωσάν αίρεται προς το εν, ενώ οι μύριοι είναι οι ρέοντες προς τα πολλά... Αν ο είς (ένας) είναι έκφρασις του αρίστου νόμου, τότε μύριοι και άριστος νόμος γίνονται είς, εάν οι μύριοι διά της φρονήσεως ενωθούν με το ξυνόν (κοινόν). Οι πολλοί μή μετέχοντες του κοινού νού και της φρονήσεως στερούμενοι δε ιδίας κρίσεως, παρασύρονται από τους "αοιδούς" των δήμων, δηλαδή τους ρήτορας και νομίζουν ότι η γνώμη του πλήθους δύναται να τους διδάξει και να υποδείξει τα χρήσιμα. ΔΕΝ γνωρίζουν ότι στατιστικώς οι κακοί και επιθυμητικοί είναι πολλοί και ολίγοι οι διανοητικοί και δίκαιοι, άρα ζητούν την γνώσιν των ορθών εκ διδασκάλου κακού. Οι "αοιδοί" των δήμων είναι άπληστοι και άδουν αυτά τα οποία αρέσκουν είς τους δήμους. Έχουν δε την ικανότητα να εξαπατούν με όργανον την ρητορικήν ...ενώ οι σώφρονες θεωρούνται ΓΕΛΟΙΟΙ !

«τις γάρ ατών νόος ή φρήν; Δήμων αοιδοίσι πείθονται και διδασκάλω χρείωνται ομίλω ούκ ειδότες ότι "οί πολλοί κακοί, ολίγοι δέ αγαθοί".» Προκλ. Αλκιβ. 1, 525, 21 (1864)

(«ποίον δηλαδή νούν ή ποίαν φρόνησιν έχουν; Πείθονται είς αυτούς που κολακεύουν τον λαόν και έχουν ως διδάσκαλον τον όχλον, επειδή δεν γνωρίζουν ότι: "οι πολλοί είναι κακοί και ολίγοι οι καλοί".»)
Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ηράκλειτος" του Χ. Α. Λαμπρίδη, Εκδόσεις ΚΛΕΙΩ