Μια ενδεχόμενη «ρήξη» με την Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά σημαίνει «ρήξη» με ολόκληρο τον πλανήτη. Για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η Ελλάδα τελεί υπό μια ιδιόμορφη «γεωπολιτική χρεοκοπία» στα πλαίσια της οποίας μια ενδεχόμενη «ρήξη» με την ΕΕ θα ισοδυναμούσε με «ρήξη» με ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία, η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δηλαδή όλο το λεγόμενο βόρειο ημισφαίριο δεν αποδέχεται τις θέσεις της Ελλάδας. Ο καθένας, για διαφορετικούς λόγους, με λιγότερο ή περισσότερο διπλωματικό τρόπο, έχει τηρήσει αποστάσεις από την σχεδόν «συγκρουσιακή» πολιτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση. Η Κίνα και η Ρωσία, παρά τις υψηλές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν στο εσωτερικό, απέρριψαν οποιαδήποτε βοήθεια προς την Ελλάδα συστήνοντας στην ελληνική πλευρά ότι είναι αναγκαία η συμφωνία με τους ευρωπαίους εταίρους. Η Κίνα μάλιστα ξεκαθάρισε ότι μόνο αν η Ελλάδα παραμείνει στο ευρώ, είναι πρόθυμη να προχωρήσει σε επενδύσεις στη χώρα μας. Το «Κούγκι», επομένως, σε μια συγκυρία στην οποία η Ελλάδα «κατάφερε» να μείνει χωρίς συμμάχους και στήριξη σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο, θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία του Ελληνισμού. Μια αυτοχειρία η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθούσε την τύχη χωρών όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία, δηλαδή στο διαμελισμό σε μεσοπρόθεσμο διάστημα.
Εδώ καθοριστικός παράγοντας που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη για μια πλήρη και ουσιαστική ανάλυση, με αυξημένο βαθμό προβλεπτικότητας των απειλών ασφαλείας, είναι ο συνδυασμός της οικονομικής με τη γεωπολιτική χρεοκοπία και τον αρνητικά επιβαρυμένο, μη φιλικό (αν όχι εχθρικό) εξωτερικό μας περίγυρο, που βρίσκεται σε αναβρασμό και συνοπτικά περιγράφεται ως εξής:
- Πρώτον, από μια Αλβανία που επίσημα και δια στόματος του Πρωθυπουργού της, μίλησε ανοιχτά για το όνειρο της Μ. Αλβανίας. Την ίδια ώρα, ξένοι εμπειρογνώμονες με αφορμή την κρίση που ξέσπασε στα Σκόπια πριν ένα μήνα (μετά από ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ ενόπλων Αλβανών και Σκοπιανών αστυνομικών) μιλούν για επερχόμενη διάσπαση των Σκοπίων ή γενίκευση της κρίσης και την πρόκληση εμφύλιας σύρραξης σε μια περιοχή που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι απέχει μόλις 45 λεπτά από την Θεσσαλονίκη.
- Δεύτερον, από μια Βουλγαρία που άλλαξε τη στάση της προς τις ελληνικές θέσεις. Η Βουλγαρία παραδοσιακά στήριζε, τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια, την Ελλάδα σε όλες τις αποφάσεις της. Πλέον, ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός πλειοδοτεί στην αρνητική κριτική εις βάρος της Ελλάδος σε όλα τα διεθνή φόρα. Η Βουλγαρία αποτελεί έναν πολύ σημαντικό εμπορικό και γεωπολιτικό εταίρο της χώρας μας και η μεταστροφή της στάσης της προς την Ελλάδα, αποτελεί σημαντική ήττα της ελληνικής διπλωματίας.
- Τρίτον, έχουμε την Τουρκία που δεν χρειάζεται να αναλυθεί τι κίνδυνοι υπάρχουν και πώς μπορεί αυτοί να εξελιχθούν στο μέλλον.
- Τέταρτον, πολύ κοντά μας, έχουμε μια λεγόμενη ασύμμετρη απειλή, αυτή του Ισλαμικού Κράτους. Το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι κράτος. Είναι μια οργάνωση που πολεμά στη Συρία και στο Ιράκ και μέσα από δίκτυα και διακλαδώσεις πολλών μικρότερων ομάδων, έχει εξαπλώσει την δράση της στην Αίγυπτο και στην Λιβύη. Στη Λιβύη ουσιαστικά ελέγχουν το 1/3 της χώρας, δηλαδή οι τζιχαντιστές έχουν φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την Κρήτη.
Σε αυτό το ασταθές και επικίνδυνο περιβάλλον και σε μια χώρα που αντιμετωπίζει οικονομική κατάρρευση, η απομόνωση από συμμάχους θέτει σοβαρά ζητήματα ασφάλειας, τόσο από το εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Η εμπειρία των γειτονικών βαλκανικών κρατών αποτελεί έναν οδικό χάρτη της «παρακμής» που μπορεί να οδηγηθεί το ελληνικό κράτος: ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας κάθε είδους, ένοπλες συρράξεις, ανάδυση μιας νέας τάξης ολιγαρχών μαφιόζων και συμμοριών που θα ελέγχουν διάφορες περιοχές, έξαρση της διαφθοράς, ανθρωπιστική κρίση. Στο όνομα της τελευταίας μάλιστα, μπορεί να αναπτυχθεί ένας είδος διπλωματίας που να φέρει αντιμέτωπο το ελληνικό κράτος με μια συγκεκαλυμμένη προώθηση της επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής άλλων κρατών. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να αναλυθεί για παράδειγμα η πρόσφατη δήλωση του υπηρεσιακού Πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου για παροχή οποιαδήποτε βοήθειας στην Ελλάδα προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση. Ως έμπειρος διπλωμάτης και θεωρητικός του νεοθωμανισμού, ενδεχομένως να εκμεταλλευόταν την ύπαρξη ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα και με το πρόσχημα αυτό, να έθετε θέμα ειδικής βοήθειας της Τουρκίας προς τους μουσουλμάνους της Θράκης. Η Τουρκία άλλωστε ασκεί μια τέτοιου είδους πολιτική και έχει πάγιες πιστώσεις ανά μήνα για τους μουσουλμάνους των Σκοπίων, του Κοσόβου, της Αλβανίας και της Βοσνίας λόγω των πολέμων που έχουν υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια.
Η Ελλάδα λοιπόν μπορεί να κληθεί να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό δίλημμα, για το αν δηλαδή δεχτεί να ανοίξει τα σύνορά της για τα τουρκικά φορτηγά που θα μεταφέρουν εκτός από φάρμακα και τρόφιμα και… εικόνες από τους μουσουλμάνους της Θράκης διαμέσου των ΜΜΕ της γείτονας χώρας. Σε περίπτωση που η χώρα μας αρνηθεί την παροχή μιας τέτοιας βοήθειας, τότε είναι εύκολο να υπονοηθεί τι θα γίνει μετά. Από την άλλη μεριά, όταν διαλύεται το βιοτικό επίπεδο μιας κοινωνίας δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό οι οποίες αποτελούν πόλο προσέγγισης αλλότριων δυνάμεων. Οι κίνδυνοι που δημιουργούνται λοιπόν σε επίπεδο ασφάλειας είναι πολλοί και το πιο βασικό που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ότι χωρίς συμμάχους η επιλογή της «ρήξης» οδηγεί σε προδιαγεγραμμένη ήττα με απώλειες μη αναστρέψιμες. Ήδη υπάρχουν συνέπειες με την έννοια ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδας έχει συρρικνωθεί. Το Μνημόνιο, προφανώς δεν ήταν ούτε ευλογία ούτε λύση, αλλά όταν έχεις μια κακή λύση δεν την αντικαθιστάς με μια χειρότερη. Ειδικά όταν αυτή οδηγεί σε δυσβάσταχτες εθνικές και γεωπολιτικές απώλειες.
Του Ιωάννη Μιχαλέτου
http://www.rimse.gr/
Εδώ καθοριστικός παράγοντας που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη για μια πλήρη και ουσιαστική ανάλυση, με αυξημένο βαθμό προβλεπτικότητας των απειλών ασφαλείας, είναι ο συνδυασμός της οικονομικής με τη γεωπολιτική χρεοκοπία και τον αρνητικά επιβαρυμένο, μη φιλικό (αν όχι εχθρικό) εξωτερικό μας περίγυρο, που βρίσκεται σε αναβρασμό και συνοπτικά περιγράφεται ως εξής:
- Πρώτον, από μια Αλβανία που επίσημα και δια στόματος του Πρωθυπουργού της, μίλησε ανοιχτά για το όνειρο της Μ. Αλβανίας. Την ίδια ώρα, ξένοι εμπειρογνώμονες με αφορμή την κρίση που ξέσπασε στα Σκόπια πριν ένα μήνα (μετά από ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ ενόπλων Αλβανών και Σκοπιανών αστυνομικών) μιλούν για επερχόμενη διάσπαση των Σκοπίων ή γενίκευση της κρίσης και την πρόκληση εμφύλιας σύρραξης σε μια περιοχή που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι απέχει μόλις 45 λεπτά από την Θεσσαλονίκη.
- Δεύτερον, από μια Βουλγαρία που άλλαξε τη στάση της προς τις ελληνικές θέσεις. Η Βουλγαρία παραδοσιακά στήριζε, τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια, την Ελλάδα σε όλες τις αποφάσεις της. Πλέον, ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός πλειοδοτεί στην αρνητική κριτική εις βάρος της Ελλάδος σε όλα τα διεθνή φόρα. Η Βουλγαρία αποτελεί έναν πολύ σημαντικό εμπορικό και γεωπολιτικό εταίρο της χώρας μας και η μεταστροφή της στάσης της προς την Ελλάδα, αποτελεί σημαντική ήττα της ελληνικής διπλωματίας.
- Τρίτον, έχουμε την Τουρκία που δεν χρειάζεται να αναλυθεί τι κίνδυνοι υπάρχουν και πώς μπορεί αυτοί να εξελιχθούν στο μέλλον.
- Τέταρτον, πολύ κοντά μας, έχουμε μια λεγόμενη ασύμμετρη απειλή, αυτή του Ισλαμικού Κράτους. Το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι κράτος. Είναι μια οργάνωση που πολεμά στη Συρία και στο Ιράκ και μέσα από δίκτυα και διακλαδώσεις πολλών μικρότερων ομάδων, έχει εξαπλώσει την δράση της στην Αίγυπτο και στην Λιβύη. Στη Λιβύη ουσιαστικά ελέγχουν το 1/3 της χώρας, δηλαδή οι τζιχαντιστές έχουν φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την Κρήτη.
Σε αυτό το ασταθές και επικίνδυνο περιβάλλον και σε μια χώρα που αντιμετωπίζει οικονομική κατάρρευση, η απομόνωση από συμμάχους θέτει σοβαρά ζητήματα ασφάλειας, τόσο από το εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Η εμπειρία των γειτονικών βαλκανικών κρατών αποτελεί έναν οδικό χάρτη της «παρακμής» που μπορεί να οδηγηθεί το ελληνικό κράτος: ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας κάθε είδους, ένοπλες συρράξεις, ανάδυση μιας νέας τάξης ολιγαρχών μαφιόζων και συμμοριών που θα ελέγχουν διάφορες περιοχές, έξαρση της διαφθοράς, ανθρωπιστική κρίση. Στο όνομα της τελευταίας μάλιστα, μπορεί να αναπτυχθεί ένας είδος διπλωματίας που να φέρει αντιμέτωπο το ελληνικό κράτος με μια συγκεκαλυμμένη προώθηση της επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής άλλων κρατών. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να αναλυθεί για παράδειγμα η πρόσφατη δήλωση του υπηρεσιακού Πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου για παροχή οποιαδήποτε βοήθειας στην Ελλάδα προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση. Ως έμπειρος διπλωμάτης και θεωρητικός του νεοθωμανισμού, ενδεχομένως να εκμεταλλευόταν την ύπαρξη ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα και με το πρόσχημα αυτό, να έθετε θέμα ειδικής βοήθειας της Τουρκίας προς τους μουσουλμάνους της Θράκης. Η Τουρκία άλλωστε ασκεί μια τέτοιου είδους πολιτική και έχει πάγιες πιστώσεις ανά μήνα για τους μουσουλμάνους των Σκοπίων, του Κοσόβου, της Αλβανίας και της Βοσνίας λόγω των πολέμων που έχουν υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια.
Η Ελλάδα λοιπόν μπορεί να κληθεί να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό δίλημμα, για το αν δηλαδή δεχτεί να ανοίξει τα σύνορά της για τα τουρκικά φορτηγά που θα μεταφέρουν εκτός από φάρμακα και τρόφιμα και… εικόνες από τους μουσουλμάνους της Θράκης διαμέσου των ΜΜΕ της γείτονας χώρας. Σε περίπτωση που η χώρα μας αρνηθεί την παροχή μιας τέτοιας βοήθειας, τότε είναι εύκολο να υπονοηθεί τι θα γίνει μετά. Από την άλλη μεριά, όταν διαλύεται το βιοτικό επίπεδο μιας κοινωνίας δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό οι οποίες αποτελούν πόλο προσέγγισης αλλότριων δυνάμεων. Οι κίνδυνοι που δημιουργούνται λοιπόν σε επίπεδο ασφάλειας είναι πολλοί και το πιο βασικό που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ότι χωρίς συμμάχους η επιλογή της «ρήξης» οδηγεί σε προδιαγεγραμμένη ήττα με απώλειες μη αναστρέψιμες. Ήδη υπάρχουν συνέπειες με την έννοια ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδας έχει συρρικνωθεί. Το Μνημόνιο, προφανώς δεν ήταν ούτε ευλογία ούτε λύση, αλλά όταν έχεις μια κακή λύση δεν την αντικαθιστάς με μια χειρότερη. Ειδικά όταν αυτή οδηγεί σε δυσβάσταχτες εθνικές και γεωπολιτικές απώλειες.
Του Ιωάννη Μιχαλέτου
http://www.rimse.gr/
No comments :
Post a Comment