01/02/2015

Απαγγελία αποσπασμάτων με αρχαία ελληνική προφορά.





http://heterophoton.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html
Labels ,

8 comments :

  1. Anonymous4/2/15 20:36

    Ποιος λέει ότι οι αρχαίοι έσπαγαν τα δίφθογγα? Αυτά δεν ακούγονται σωστά. Τη ηγησασθα-ι-, πο-ι-ησε-ι-ν και και μαλακίες?! Αγγλικά διαβάζει?

    ReplyDelete
  2. Anonymous5/2/15 02:56

    Ἀνώνυμε, "δίφθογγος" (συλλαβή) εἶναι ἡ συλλαβὴ ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ 2 φθόγγους. Ὁ φθόγγος εἶναι ἦχος, ὄχι τὸ σύμβολο-γράμμα ποὺ τὸν ἀναπαριστᾷ.
    Ἀναφέρεται ἐπὶ πλέον ἡ διπλῆ προφορά των ἀπὸ τὸν Διονύσιο Ἁλικαρνασσέα, στὸ κεφάλαιο 23 τοῦ ἔργου του "Περὶ συνθέσεως ὀνομάτων", ἐκεῖ ποὺ ἀναλύει τὴν "αὐστηρὰν ἁρμονίαν" καὶ φέρνει ὡς παράδειγμα τὸ ἔργο τοῦ Θουκυδίδου.

    Καὶ ὄχι, δὲν διαβάζει Ἀγγλικά...

    ReplyDelete
  3. Anonymous5/2/15 11:39

    Για το πώς και με ποιες μεθόδους αναπλάθουμε την αρχαία προφορά βλ. http://heterophoton.blogspot.gr/2013/10/blog-post_5.html

    ReplyDelete
  4. Anonymous5/2/15 14:09

    Αντιγράφω από Άννα τζιροπούλου ευσταθίου...
    Οι απανταχού Ελληνισταί, κυρίως όμως οι δυτικοί που ακολουθούν την ερασμιακή προφορά - για την οποία τελευταία και πολύ δικαιολογημένα άρχισαν να διατυπώνωνται ισχυρές αντιρρήσεις - όχι μόνον γράφουν την δασεία αλλά και την προφέρουν...
    Το σοβαρότατο λάθος τους όμως ως προς την προφορά , είναι ο διαχωρισμός των διφθόγγων. Ο σύνδεσμος "και" ακούσθηκε "κά-ι". Η πολιτεία πολιτέ-ια. Τα αρχαία αρκά-ι-α. Υπάρχει εξήγησις γι'αυτήν την πλάνη. Μην ξεχνάμε ότι ο σοφός Έρασμος ήταν και επαγγελματίας καθηγητής των αρχαίων Ελληνικών. Έπρεπε να διδάξει στους μικρούς και μεγάλους μαθητάς του μία γλώσσα τόσο διαφορετική από την δική τους, με τελείως διαφορετικό αλφάβητο, που γινόταν πλέον δύσκολο από την παρουσία των διφθόγγων. Για να διευκολύνη την διδασκαλία, τόσο στην ανάγνωση όσο και στην γραφή, και έχοντας παραπλανηθή από λανθασμένες πληροφορίες(τις αναφέρει σε άλλο βιβλίο), απεφάσισε να διδάξη τις διφθόγγους με αναλυτική-διαλυτική προφορά. Αυτό ασφαλώς δεν το έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες. Είναι τελείως αντίθετο προς την προσωδία και αρμονία της γλώσσας., ιδιαιτέρως στην ποίησι. Μικρό παράδειγμα οι λέξεις: όμοιος, Ακαδήμεια, λύεσθαι. Δεν είναι δυνατόν οι Έλληνες να πρόφεραν: ό-μο-ι-ος, Α-κα-δέ-με-ι-α, λύ-ε-σθα-ι. Δεν υπάρχει λέξις στα Ελληνικά που να τονίζεται πιο πάνω από την προπαραλήγουσα. Οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι που έθεσαν τους τόνους στην γλώσσα ήσαν βαθείς γνώστες της αρχαίας προσωδίας. Οι περισσότερες λέξεις προφερόμενες ερασμιακά, δίνουν τόσο κακόηχα και ακατανόητα σχήματα, ώστε και ένα μικρό παιδί συμπαιρένει ότι οι Έλληνες, λάτρεις της αρμονίας και του μέτρου, θα ήταν αδύνατον να εκφράζωνται με παρόμοιο τρόπο.

    Λέω εγώ... ότι μου ακούγεται ότι αυτός που μιλάει είναι ξένος και ότι δεν μου ακούγετε σωστά το πως μιλάει, γι'αυτό και αναρωτήθηκα αν μιλάει αγγλικά. Προσωπικά, μικρή γνώση έχω επί του θέματος, οπότε όποιος μπορεί να δώσει περαιτέρω τα φώτα του ας το κάνει.!

    ReplyDelete
  5. ΚΟΥΡΗΤΗΣ5/2/15 18:13

    ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΕΡΑΣΜΙΑΚΗ ΠΡΟΦΟΡΑ ΜΕ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΦΘΟΓΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΠΛΩΝ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ (ΟΥ, ΕΙ, ΑΙ κ.λ.π). ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΑΝ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΚΦΟΡΑΣ.

    Η Κα ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ (ΔΙΝΕΙ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ) ΚΑΙ ΘΕΩΡΕΙ ΤΗΝ ΕΡΑΣΜΙΑΚΗ ΠΡΟΦΟΡΑ ΛΑΘΟΣ.

    ReplyDelete
  6. Anonymous5/2/15 18:19

    Η Γλώσσα των Ελλήνων στην αρχαιότητα και οι ήχοι της.

    http://isxys.blogspot.com/2014/10/blog-post_10.html

    ReplyDelete
  7. Anonymous5/2/15 18:48

    Και κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα βέβαιος, απλά, σαν κρητικός όταν είδα για πρώτη φορά στις αναγραφές της γραμμικής Β να αναφέρεται το Μέλι ως Μερι και το λευκό ως ρευκο, μου ήρθε στο μυαλό ο τρόπος που οι βουνίσιοι κρητικοί αντικαθιστούν το λάμδα με το ρ. Αν μία τόσο απλή συνήθεια έχει παραμείνει μετά από τόσους αιώνες σε χρήση τότε μου φαίνεται ότι και τα αρχαία Ελληνικά δεν θα ακούγονταν τόσο διαφορετικά στην ομιλία από τα νέα, όσον αφορά τα ου, ει, λπ.

    ReplyDelete
  8. Michael19/3/16 12:48

    Κατ' εμέ η προσπάθεια του κ. Στρατάκη να αναδόμησει την αρχαία ελληνική προφορά είναι επαινετέα. Οι δίφθογγοι ήταν όντως μακρές. Προφέρονταν σε δύο χρόνους αλλά δεν χωρίζονταν σε δύο συλλαβές. Το επιχείρημα της Τζιροπούλου για τον τονισμό υπέρ της πρόπαραλήγουσας δεν ευσταθεί. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έγραφαν γράμματα τα οποία δεν προφέρονταν. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι δίφθογγοι άρχισαν να μονοφθογγοποιούνται σταδιακώς από τον 3ο αι. π.Χ. και εξής, ενώ προηγουμένως προφέρονταν ως οϊ/εϊ/υϊ/αϊ/εϋ/αϋ/ηϋ. Οι μόνες ενστάσεις μου είναι η προφορά των φ,χ και θ, τα οποία κατ' Έρασμον πρέπει να προφέρονται ως "πφ, κχ, τθ" (ακούεται κάποιες φορές στην ανωτέρω λήψη) και η προφορά του ζ ως τσ/τζ, η οποία κανονικά είναι σδ-/δj, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Ηρωδιανό.

    ReplyDelete