ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Από τη μελέτη (ακόμη καί) καθιερωμένων βιβλίων Ιστορίας της Ελλάδας, μαθαίνουμε ότι: Μετά τους παλαιούς βασιλείς της Αθήνας (Κέκροπα, Ακταίο, Ερεχθέα, Άγλαυρο) ήρθαν οι Ίωνες, οι οποίοι εξεδίωξαν τους Πελασγούς της Αττικής, καί σε κάποια μεταγενέστερη φάση έφυγαν καί οι Ίωνες, γιά να έρθουν οι Αθηναίοι της ιστορικής εποχής να κατοικήσουν στην πόλη. Αυτό είναι σωστό σε πολύ γενικές γραμμές, αλλά δεν μας λέει το γιατί εξεδιώχθησαν οι Πελασγοί. Δεν ήταν Έλληνες αυτοί; ή απλά τους έδιωξαν γιά …κτηματικές διαφορές; Την απορία αυτή την είχε καί ο γράφων μέχρι πρό τινος, όμως ας είναι καλά ο “Μποτίλιας” καί η Πολυμήδη, που μου άνοιξαν τα μάτια. Ο λόγος ήταν θρησκευτικής φύσεως, καί πολύ σοβαρός. Ηταν πως οι Πελασγοί στην πλειονότητά τους λάτρευαν ως μέγιστο θεό τον Κρόνο, ενώ οι λοιποί Έλληνες ως μέγιστο θεό τον Δία. Καί η θρησκευτική αυτή διαφορά δεν ήταν κάτι το ανώδυνο. Καθόλου ανώδυνη δεν ήταν! Βλέπετε, το πελασγικό ιερατείο τελούσε ανθρωποθυσίες, ακόμη καί μικρών παιδιών! (Κατ’ απομίμηση του Κρόνου, φυσικά, ο οποίος έφαγε τα παιδιά του.) Πράγμα που οι λοιποί Έλληνες το σιχαινόντουσαν, καί γι’ αυτό τους έδιωξαν κλωτσηδόν από τον χώρο της σημερινής μητροπολιτικής Ελλάδας.

Παρένθεση–που θα μας χρειαστεί: Οι Πελασγοί ήταν καί είναι Έλληνες, όπως καί οι Άτλαντες. Δηλαδή, μιλάμε γιά υποφυλές της ίδιας φυλής, επομένως καί οι μεταξύ τους πόλεμοι ήταν καί είναι καθαροί εμφύλιοι. Απλώς, οι Έλληνες των ιστορικών περιόδων ήθελαν να διαχωρίσουν τους “διαφορετικούς” Έλληνες, αλλά δεν τους πήγαινε η καρδιά να τους δώσουν ονομασία που δείχνει ξένους. Ούτε, όμως, να τους ονομάσουν δικούς τους ήθελαν… εφ’ όσον είχαν τσακωθεί αγρίως. Κι έτσι, τους απεκάλεσαν “Πελασγούς” (πέλας + γή = πλησίον χώρα), δηλαδή κάτι σαν “κοντοχωριανούς”. Όπως σήμερα, που σε κάτι χωριά δεν χωνεύουν τους κατοίκους του γειτονικού χωριού, αλλά μπροστά σε ξένους δεν τους αποκαλούν τρελλούς ή βλάκες (από τις ενδογαμίες), ή άγριους, ή τσιγκούνηδες, ή κατσικοκλέφτες, ή καλλιεργητές χασίς, ή ο,τιδήποτε αρνητικό – ακόμη κι αν οι δίπλα χωριάτες (οι …πελασγοί!) έχουν χίλια τοις εκατό αυτή την αρνητική ιδιότητα. Αν ο ξένος ρωτήσει τί ακριβώς έχουν οι χωριάτες του δίπλα χωριού κι είναι γιά φτύσιμο, θα εισπράξει μία αόριστη απάντηση: “- Ιέ! Άσ’ τ’ς αφ’νούς!” Καί η συζήτηση θα λήξει εκεί. Οι τελετουργικές ανθρωποθυσίες, βεβαίως, είναι ακόμη παλαιότερες των Πελασγών – καί, φυσικά, δεν είναι …αποκλειστικότητα δική τους. Αν διαβάσουμε οποιοδήποτε βιβλίο Λαογραφίας, θα μάθουμε γιά το πανάρχαιο έθιμο της βασιλοκτονίας. Που είναι το εξής: Όταν φτιάχνουμε κάτι, που πιθανόν προσβάλει τις θεότητες της Φύσης, πχ φτιάχνουμε μία γέφυρα καί προσβάλλουμε με τη συμπεριφορά μας τον ποταμό-θεό, τότε πρέπει να ζητήσουμε συγνώμην… σκοτώνοντας τελετουργικώς έναν άνθρωπο. Κι όχι όποιον-όποιον, αλλά τον ίδιο τον βασιλιά! Ή, έστω, ένα μέλος της άρχουσας (βασιλικής) οικογένειας. Ή, τέλος πάντων, ένα εξέχον μέλος της φυλής. Θυμηθείτε: …Καί μη στοιχειώσετ’ ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη, παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα!

Η βασιλοκτονία υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος ήταν εξελιγμένος άτριχος πίθηκος. Στο μεταξύ διάβα των χρόνων, αλλού έμεινε ως έχει, κι αλλού άλλαξε κάπως. Διότι κατέστη …ασύμφορο να σκοτώνονται διαρκώς βασιλιάδες!  Σου λέει, “- Άρχοντες είμαστε, καλά περνάμε, να κάτσουμε τώρα να μας σφάξουν; Άσε καλύτερα!”  Κι έτσι, κάποια στιγμή βρέθηκε …υποκατάστατο γιά τον βασιλιά: ο “βασιλιάς γιά μιά μέρα”, άλλως ο “φαρμακός”. (Νά ‘σαι καλά, Πολυμήδη, γιά τις πληροφορίες!) Συνήθως κάποιος καταδικασμένος γιά βαρειά εγκλήματα, που έτσι κι αλλοιώς θα τον σκοτώνανε. Αυτόν, τη μέρα πριν τον κάνουν βασιλιά-μαϊμού καί τον θυσιάσουν, του κάνανε όλα τα χατήρια. Έτρωγε, έπινε, να μην πω τί άλλο έκανε, αλλά στο τέλος το ραντεβού με τον βωμό καί τα ιερατικά μαχαιροπήρουνα δεν το απέφευγε! Άλλους τέτοιους, πάλι, τους (καλο)ταΐζανε έναν μήνα ή έναν χρόνο πριν τους σφάξουνε. Βέβαια, η …ορίτζιναλ βασιλοκτονία, όπου φονεύανε άτομα μονάχα απ’ το βασιλικό σόϊ, είχε ένα τρομερό …πλεονέκτημα: ήταν σοβαρώτατη αιτία, γιά ν’ αποφεύγονται τυχόν εξεγέρσεις του λαού! Άρα, έτσι διετηρείτο το καθεστώς χωρίς διαμαρτυρίες! Διότι, σου λέει ο πληβείος: “- Καλύτερα δώδεκα ώρες κάθε μέρα στα χωράφια καί να τρώω ξύλο απ’ τον επιστάτη, παρά να μου βγάλουν τ’ άντερα οι παπάδες! Βρέ, χίλιες φορές αγρότης, παρά βασιλιάς! Να το χέσω, τέτοιο βασιλίκι!” Το τρισβάρβαρο αυτό έθιμο διατηρήθηκε αυτούσιο πχ στους Αζτέκους. (Μέχρι πρό τινος θεωρούσα τους Ισπανούς αυτόπτες μάρτυρες του 1519 -καλά κουμάσια κι αυτοί- ψεύτες καί συκοφάντες των Αζτέκων, αλλά οι πρόσφατες αρχαιολογικές έρευνες στο Μεξικό έδειξαν πως έλεγαν αλήθεια.) Με παραλλαγές, πχ να κάνουν “φαρμακό” με το ζόρι έναν ξένο προς τη φυλή, διατηρήθηκε πχ στους εβραίους των Ελληνιστικών χρόνων. Θυμηθείτε την ιστορία με τον Έλληνα έμπορο, που είχαν συλλάβει οι εβραίοι καί τον είχαν κάνει τετράπαχο απ’ το τάϊσμα (γιά να τον σφάξουν το Πάσχα τους), καί που απελευθέρωσε ο Αντίοχος ο Δ’!

Δυστυχώς, όμως, το έθιμο αυτό τηρείται ακόμη καί σήμερα από πολλούς. Αν καί χωρίς πολλές-πολλές επισημότητες. Σας λέω πως όλα, μα όλα ανεξαιρέτως τα “εργατικά ατυχήματα”, καί δη σε δημόσια έργα, είναι “βασιλοκτονίες”, ήτοι τελετουργικές ανθρωποθυσίες. (“Φαρμακών”, καί δη με το ζόρι, αλλά βασιλοκτονίες ούτως ή άλλως.) Μόνο που δεν μπορεί να επέμβει κανείς. Το πολύ-πολύ ο υπεύθυνος μηχανικός να φάει έξι μήνες με αναστολή (λόγω προτέρου εντίμου βίου) γιά ανθρωποκτονία εξ αμελείας, καί τέλος. Στον επόμενο τελετουργικό φόνο, θα βρεθεί ο …επόμενος “αμελής” μηχανικός με λευκό ποινικό μητρώο. (Λέτε να σταματήσουν οι πολυτεχνικές σχολές να βγάζουν μηχανικούς, καί να παρουσιαστεί έλλειψη του είδους; ) Ακόμη καί η τρομερή πρόσφατη έξαρση της παιδεραστίας (καί δη, ανά τας …πολιτισμένας Ευρώπας – ένα κύκλωμα της συγκεκριμένης Λερναίας Ύδρας εξαρθρώνεται, δέκα ξεπηδάνε) είναι ακριβώς αυτό: τελετουργική ανθρωποθυσία – μικρών παιδιών, σαν τα παιδιά (του) που έφαγε ο Κρόνος. Διότι οι παιδεραστές δεν σταματάνε στην αισχρή πράξη τους. Τα περισσότερα μικρά μετά τα σκοτώνουν (τελετουργικώς, ή μη – λες κι έχει σημασία), διότι πρώτον παύουν να υπάρχουν μάρτυρες, καί δεύτερον εισπράττουν καί το αντίτιμο της πώλησης των ζωτικών οργάνων των παιδιών σε ιατρικά μαύρα κυκλώματα. (Παρένθεση: Καί δεν μπορούν οι Αρχές να βρουν από πού προέρχονται τα όργανα των μεταμοσχεύσεων, καί να πιάσουν τους δολοφόνους των παιδιών; Ναί, πώς… Όπως ακριβώς βρίσκουν την προέλευση ελληνικών αρχαιοτήτων στα διάφορα “Σόθμπυ’ς”, καί …πιάνουν τους αρχαιοκάπηλους…
- Μα, οι αρχαιότητες φαίνονται καθαρά από πού προέρχονται!
- Καί το dna των οργάνων φαίνεται καθαρά από πού προέρχεται! Ειδικά αν το συγκρίνεις με το dna των οικογενειών εξαφανισμένων παιδιών! Μην είσαι αφελής…)
Στο σημείο αυτό, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δεν ήταν (καί δεν είναι) όλοι οι Πελασγοί συλλήβδην ανθρωποθυσιαστές. Το ιερατείο τους, ναί. Γιά να είμαι ακριβής, ένα μέρος του. Αλλά ο απλός λαός, όχι. Ή, έστω, το 99% του, όχι. Άσε που υπήρχαν Πελασγοί, που λάτρευαν καί λατρεύουν ως μέγιστο θεό τους τον Δία. Μονάχα που -αναγκαστικώς- ακολούθησαν τους άμεσους συγγενείς τους στην εξορία.

Όταν, λοιπόν, έφυγαν οι Πελασγοί απ’ την Ελλάδα, η γεωγραφική κατανομή τους (αλλά καί όσων έμειναν στον Ελληνικό χώρο) διαμορφώθηκε έως καί σήμερα περίπου ως εξής – καί μιλάμε γιά το 2,100 πΧ, λίγο πριν αρχίσει ο Τρωϊκός Πόλεμος: (Η διαφορετική απόχρωση του σκούρου μπλέ χρώματος δεν οφείλεται στη διαφορετική πληθυσμιακή πυκνότητα των Πελασγών, αλλά στην αδέξια χρήση από μένα του “αερογράφου”.) Μάλλον δεν θ’ αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς της Ιωνίας (Κάρες, Παίονες, καί λοιπούς), οι οποίοι βοήθησαν ως σύμμαχοι τους Πελασγούς Τρώες. Ούτε θ’ αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς της Λυδίας, Μυσίας, Φρυγίας καί Κύπρου. Ίσως αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς που βλέπετε κάτω, στη σημερινή Συρία καί στο σημερινό Ιράκ. Ή στον Λίβανο καί την Ιορδανία. Μην απορείτε, εκτός απ’ τους Κρήτες “Φιλισταίους”, στις περιοχές αυτές έφτασαν συμπαγείς πληθυσμοί Πελασγών. Θυμηθείτε πχ ότι, όταν ο Μωϋσής έβοσκε τα κοπάδια του Ιοθώρ, αυτός ο Ιοθώρ ήταν απλά ένας ισχυρός Πελασγός φύλαρχος της περιοχής – γι’ αυτό ο Μωϋσής προσέτρεξε σ’ αυτόν, γιά συμμαχία. Γιά να βρεί σύμμαχο στις πολιτικές καί κατακτητικές του βλέψεις.

Τα Πελασγικά (σελίδα γιά να κατεβάσετε το περίφημο βιβλίο του Θωμόπουλου) είναι μία παλαιότατη μορφή της Ελληνικής, κάπως τραχειά καί άγαρμπη. Πιό τραχειά απ’ τα (επίσης Πελασγικά Ελληνικά) Λατινικά. Πολλές λέξεις της χρησιμοποιούμε ακόμη καί σήμερα, αν καί έχουμε ξεχάσει την ετυμολογία τους. Πχ: Αλαμάνα, Δωδώνη, θάλασσα, κάκκαβος. Ένα χαρακτηριστικό …χαρακτηριστικό της Πελασγικής είναι ο λεγόμενος “αναδιπλασιασμός”, δηλαδή η επανάληψη μίας συλλαβής. Πχ η θάλασσα στ’ αρχαία Ελληνικά λέγεται “άλς” ( = αλμυρό νερό, όπως “άλς” λέγεται καί το αλάτι). Ωστόσο, οι Πελασγοί την διαμόρφωσαν σε: θα-αλς-αλς, δηλαδή “θάλασσα” σήμερα! Ή, η λέξη Δω-δώ-νη. Ή ο κά-(κ)κα-βος. (Δεν ανέφερα τυχαία αυτά τα παραδείγματα!) Ή ο τι-τάν. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι τα “περίεργα” (γιά τη σημερινή Ελληνική) συμπλέγματα συμφώνων. Πχ Πίνδος, Πύδνα, πνοή, δάφνη, καπνός, ατμός, κτλ κτλ. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι η τάση γιά έλλειψη καταλήξεων. Πχ όλα τα κύρια ονόματα της “Παλαιάς Διαθήκης”, που τελειώνουν σε -ήλ (δηλ. Ήλιος). Σαμαήλ ( = υψηλός Ήλιος), Ραφαήλ (= Ήλιος θεραπευτής – ομόρριζο του “Ορφεύς”), καί ούτω καθ’ εξής. Όπως καί το “Εμμανουήλ” (μεταφράζεται ως “ο Θεός μέσα μου”), που είναι καθαρή ευκτική: Εμοί αν είη Ήλιος! Έτσι, καθόλου δεν είναι απίθανος ο ισχυρισμός ότι τα “Εβραϊκά” είναι Ελληνικά,  μόνο που δεν πρόκειται περί “Εβραϊκών”, αλλά Ιουδαϊκών Πελασγικών. Δηλαδή, στο ιστορικό “δένδρο” της Ελληνικής, όσο πάμε παραπίσω βρίσκουμε Λατινικά (περίπου ίδια σε ηλικία, ή λιγάκι μεταγενέστερα των Ομηρικών Ελληνικών) καί Πελασγικά. Ακόμη πιό πίσω βρίσκονται οι διάλεκτοι των Μάγιας καί των Αζτέκων – καί δεν κάνω καθόλου πλάκα! (Πχ… τον Ήλιο τον έλεγαν “Τονατίου”. Αλλά ο Ήλιος στην Ελληνική Μυθολογία θεωρείται Τι-τάν. Το βλέπετε;) Κι ακόμη παραπίσω, ή περίπου της ίδιας ηλικίας, τα Ελληνικά των ιθαγενών της Χαβάης!

Στη Ρώμη.

Στους κατσαπλιάδες. (Κι αυτοί Πελασγοί είναι, αν καί η σημαία τους είναι “τεχνητή”, δηλ. δεν προέρχεται από λαϊκή επιλογή, αλλά από σχέδιο τέκτονα της Κωνσταντινούπολης. Οι Τόσκηδες καί οι Γκέγκηδες είναι Πελασγοί, όχι οι Κοσσοβάροι. Η δε γλώσσα τους είναι κατ’ ευθείαν κατάλοιπο της αρχαίας Πελασγικής.)

Γιά τους βόρειους Πελασγούς, τώρα: Γιά τους μεν Ετρούσκους, Σαββίνους, Ρωμαίους, Τυρρηνούς, δεν νομίζω να έχετε απορίες. Όσον αφορά τους υπόλοιπους, όμως, θα παρατηρήσατε ότι στον χάρτη τους “έφτασα” μέχρι τη Δανία. Ναί, αλλά δεν τους πήγα εγώ εκεί. Μόνοι τους φτάσανε! Μόνοι τους φτάσανε, καί αναμίχθηκαν με ντόπιες φυλές, αποτελώντας την αριστοκρατία τους – πχ οι Πρώσσοι Γιούνκερς. (Ξανά ευχαριστώ, Πολυμήδη, γιά τις πληροφορίες!) Βλέπετε, δεν είναι μονάχα οι έρευνες (οι δικές μου, ή του οιουδήποτε) στην Ιστορία καί την Προϊστορία. Είναι καί τα σύμβολα. Καί το κατ’ εξοχήν σύμβολο των Πελασγών είναι ο αετός του Δία… αν καί η πλειονότητα του ιερατείου τους ακολουθεί τον Κρόνο. Ειλικρινά, αν καί πρόκειται γιά Έλληνες καθαρούς, καί δη με τους ίδιους θεούς καί τις ίδιες θεές μ’ εμάς, παράβαλε Αχαιούς καί Τρώες, δεν γνωρίζω ποιός έβαλε στα κεφάλια των παπάδων τους κρόνιες ανθρωποθυσιαστικές ιδέες – καί πότε. Καί γιατί οι Πελασγοί ιερείς τις δέχθηκαν καί τις υιοθέτησαν. Αλλά οι συνέπειες αυτής της εμφύλιας διαμάχης δυστυχώς κρατάνε χιλιετίες…

Στην Αυστροουγγαρία. Στην Πρωσσία.

Ο αετός, λοιπόν, του Δία – ή οι δύο αετοί του Δία, που μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα ο ένας πήγε ανατολικά κι ο άλλος δυτικά, γιά να ξανασυναντηθούν στη Δωδώνη, την κοιτίδα των Πελασγών. Οπότε… ακολούθησε, αναγνώστη μου, τους αετούς, γιά να βρεις τους Πελασγούς! Παρατηρήστε πως οι αετοί (πλην Αυστροουγγαρίας καί κατσαπλιάδων, όπου αντιπροσωπεύουν …αυτοκρατορικές βλέψεις) είναι μονοκέφαλοι καί “δυτικότροποι”. Που ερμηνεύεται ως: “κατέχουμε τις δυτικές χώρες”, ή: “θα κατακτήσουμε τις δυτικές χώρες”. Σ’ αυτό το σημείο, έξυπνα παιδιά είσαστε, είναι περισσότερο από βέβαιο πως θα με ρωτήσετε τί γίνεται με τον δικέφαλο αετό της Κωνσταντινουπόλεως – καί του Πατριαρχείου σήμερα. Ο οποίος δικέφαλος αετός είναι καθαρά η συνένωση των δύο αετών του Κατακλυσμού σ’ ένα σύμβολο.

Ακόμη καί στην Πολωνία!

Το σημαντικό, όμως, μετά απ’ όλη αυτή την εξιστόρηση είναι οι σχέσεις μας με τους Πελασγούς. Πώς ήταν καί είναι αυτές; Η απάντηση είναι απλούστατη: όπως ακριβώς είναι η σχέση μας με τους σημερινούς Αλβανούς! Αφαιρώντας τις εθνικές βλέψεις των γειτόνων κατσαπλιάδων (που δεν έχουν μυαλό να δουν ότι κάποια μέρα οι ηπαπάρα, όπου στηρίζουν το 100% των ελπίδων τους, θα τους “πουλήσουν” εν ψυχρώ), καί πηγαίνοντας σε προσωπικό επίπεδο, βλέπουμε ότι οι σημερινοί Αλβανοί (Αλβανοί, όχι Βορειοηπειρώτες) φέρονται καλά σ’ εμάς σε ποσοστό 10 έως 15% του πληθυσμού τους. Είναι ουδέτεροι καί αδιάφοροι σ’ ένα άλλο 35% έως 40%, το οποίο προτιμάει να δείξει θετικά αισθήματα προς άλλους λαούς, πχ στους Ιταλούς. (Έ, όχι καί “τυχαίο”! Πελασγοί με Πελασγούς… Το είπαμε!) Καί είναι εχθρικοί απέναντί μας, έως θανάσιμα εχθρικοί στο υπόλοιπο 50%.

Γιατί αναλύω σε προσωπικό επίπεδο; Διότι το προσωπικό επίπεδο βασίζεται στο συναίσθημα, καί το συναίσθημα δεν έχει λογική. Καί, ως μη έχον λογική, προδίδει. Δεν αφήνει κρυμμένα μυστικά. Οι εθνικές βλέψεις του κάθε κράτους, τώρα, αφ’ ενός στηρίζονται απολύτως στη λογική (σε κράτη με τουλάχιστον στοιχειώδες επίπεδο σοβαρότητας, εννοώ) καί αφ’ ετέρου μεταβάλλονται στο πέρασμα του χρόνου. Άρα, δεν είναι ασφαλής οδηγός στην κατανόηση του τί μας συμβαίνει. (Θα δεις πχ τους Αλβανούς μιά μέρα να καίνε αμερικάνικες σημαίες, ενώ τώρα τις έχουν εικόνισμα. Τί συμπεράσματα να βγάλεις μετά;) Λοιπόν, αυτή ακριβώς η σχέση “αγάπης–μίσους” είναι που χαρακτηρίζει τις σχέσεις Ελλήνων–Πελασγών εξαπανέκαθεν! Η αγάπη, επειδή είμαστε αδέλφια καί το μίσος, επειδή η φυλετική τους μνήμη θυμάται άριστα ότι τους πετάξαμε έξω απ’ την Ελλάδα καί θέλουν να ξαναγυρίσουν εκδιώκοντας εμάς. (Τώρα, αν νομίζετε ότι οι προ χιλιετιών ιστορίες αυτού του είδους δεν έχουν σημασία, επειδή εμείς τις ξεχάσαμε, ν’ αλλάξετε πλευρό στο κρεββάτι – γιά βαθύτερον ύπνο. Οι “άλλοι” δεν έχουν ξεχάσει καθόλου μα καθόλου – ούτε θεωρούν πως νικήθηκαν τότε καί τελείωσε. Τίποτε δεν τελείωσε γι’ αυτούς!) Βεβαίως, ουδέποτε έπαψε να ισχύει το σοφόν της παροιμίας, ότι το τόσο βαθειά βγαλμένο μάτι μας, είναι επειδή μας τό ‘βγαλε ο αδελφός μας. Ως άλλο παράδειγμα – να δούμε τον Τρωϊκό Πόλεμο, όπου οι αντίπαλοι ήρωες πρώτα συνέτρωγαν μαζί καί αντάλλασσαν δώρα, καί μετά ξεκινούσαν μονομαχίες έως θανάτου. Όμως, όπως έγραψα παραπάνω, υπήρχαν καί υπάρχουν Πελασγοί φιλικοί απέναντί μας. (Καί όχι απαραίτητα Πελασγοί του Διός.) Άτομα ηπίων τόνων, που δεν διαχωρίζουν τη δική τους υποφυλή από τη δική μας. Θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες, σαν εμάς – κι έχουν απόλυτο δίκιο. Έτσι, μένοντας στην περίοδο του Τρωϊκού Πολέμου, βλέπουμε πως οι Αχαιοί έχουν πολλά πάρε δώσε με την (σαφώς Πελασγική) Λήμνο, την οποία χρησιμοποιούν ως “προκεχωρημένη βάση” (πχ αφήνουν εκεί τον άρρωστο Φιλοκτήτη), αλλ’ αποφεύγουν τη Μυτιλήνη… η οποία βρίσκεται πιό κοντά στο πεδίο των μαχών ή την επίσης κοντινή στην Τροία Ίμβρο. Ο λόγος είναι πως στη Λήμνο αισθάνονται σαν στο σπίτι τους – άσε που τους προμηθεύει με κρασιά ο γυιός του Ιάσονα καί της Υψιπύλης, ο Εύνηος. Ενώ στη Μυτιλήνη αισθάνονται πως δεν τους σηκώνει το κλίμα!

Κι ενώ αντιλαμβάνομαι πως ήδη αρχίσατε να βρίσκετε τη βαθύτερη αιτία διαφόρων κοινωνικών φαινομένων, πχ γιατί οι “Γερμανοί“ -όποτε βρούν ευκαιρία- μας πατάνε από κάτω, ας δούμε καί τις γεωγραφικές κατανομές μερικών ακόμη λαών της περιοχής μας. Η σημερινή Γερμανική εμφανίζει πολλές ομοιότητες με την αρχαία Ελληνική, καί δη την ομηρική. Πχ έχει συντακτικούς καί γραμματικούς κανόνες, που θυμίζουν τα τότε Ελληνικά. Ή, τα προθέματα των ρημάτων χωρίζονται απ’ το ρήμα καί πάνε τέρμα πίσω στην πρόταση. Πχ gebracht …-μεσολαβούν λέξεις- …mit. ( Αόριστος του “mitbringen” = έφερε… μαζί – συνεκόμισε. Άσε που το “ge-” είναι η αύξηση του συγκεκριμένου παρελθοντικού ρηματικού χρόνου!) Παράβαλε: “θέκεν …-μεσολαβούν λέξεις- …πάρα”. (Πολύ συνηθισμένος τρόπος να γράφει ο Όμηρος το ρήμα “παρέθεσε”.) Ή, ακόμη, κάποιες λέξεις τους έχουν τρομερές ομοιότητες με αντίστοιχες αρχαιοελληνικές, πχ το “steigen” βγαίνει απ’ το αρχαίο Ελληνικό “στείχω”. Κι όλ’ αυτά δεν τά ‘βγαλα απ’ το κεφάλι μου! Μου τα είπε κλασικός Φιλόλογος, που γνωρίζει άριστα καί τις δύο γλώσσες. Φυσικά, όπως καταλάβατε, μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό. Ούτε μπορούσαν να φτιάξουν τέτοιες γλωσσικές δομές οι βρωμιάρηδες βάρβαροι του Μπαλομάρ. (Ποιός είν’ αυτός; Αν θυμάμαι καλά, αυτός που κατέσφαξε τους Ρωμαίους του Βάρου στο Τευτοβούργειον Δάσος.)

Ας δούμε, τώρα, τις αφεντιές μας, πώς κατανεμηθήκαμε γεωγραφικώς. (Σε ξεχωριστό χάρτη, διότι δεν διαθέτω πολύ χρόνο να φτιάξω εικόνες επαγγελματικής ποιότητας.) Οι Έλληνες, λοιπόν: Εδώ έχω σημειώσει χρωματικώς τις Ελληνικές περιοχές διαφόρων εποχών, από την Προϊστορία μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους – καί μέχρι σήμερα. Γνωστά πράγματα, να μην τα επαναλαμβάνω. Μόνο που πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: ότι θεωρώ την Αίγυπτο καθαρή Ελληνική χώρα από πάντοτε. Όχι μονάχα από τότε που πήγε εκεί ο πρώτος Πτολεμαίος, ή ο Μέγας Αλέξανδρος. Καί τους Αιγυπτίους καθαρό Ελληνικό φύλο. Τις δε μετακινήσεις πληθυσμών ένθεν καί ένθεν τις θεωρώ εσωτερική μετανάστευση, καί σε καμμία περίπτωση εισβολή ξένων. (Θυμηθείτε πχ τον Δαναό.) Εννοείται, ότι αναφέρομαι στους λευκούς Αιγυπτίους. Διότι στην πολυεθνική αυτοκρατορία τους (όπου είχαν καί νέγρους φαραώ – καί το γνωρίζω, επειδή έχω δεί τις μούμιες στο μουσείο του Καΐρου) υπήρχαν καί άλλοι λαοί, όπως οι Νούβιοι (Νέ-Μπού: στα ιερογλυφικά, “οι άνθρωποι του χρυσού” – διότι μάζευαν ψήγματα χρυσού απ’ τον Νείλο), που δεν έχουν καμμία φυλετική σχέση με Έλληνες.

Σειρά, τώρα, έχουν οι Άτλαντες. Άτλαντες; Ναί! Όταν τελείωσε εκείνη η φάση του πολέμου το 9,600 πΧ (η χρονολογία είναι ακριβέστατη, καί δεν χωρεί συζήτηση αν παρενόησε ο Πλάτων – το έχω ελέγξει… με τον δικό μου τρόπο! ), με τη νίκη των Αθηναίων καί τον καταποντισμό της Ατλαντίδας, αμέσως μετά ακολούθησε καταδίωξη του στρατού των Ατλάντων προς την Ασία. (Πώς το ξέρω, καί τί απέγιναν αυτοί; Άλλη φορά η συστηματική αφήγηση.) Αρκετοί, όμως, απ’ αυτούς έμειναν πίσω κι αιχμαλωτίστηκαν. Λαϊκοί στρατιώτες, αλλά καί μέλη του ιερατείου τους. Καί οι μεν, καί οι δε, δέχθηκαν όρους ανακωχής, καί ζήτησαν συγνώμη. Οι λαϊκοί ήσαν μάλλον ειλικρινείς, αλλά το ιερατείο όχι. Το ιερατείο αναμίχθηκε με τα ιερατεία των λαών της περιοχής, πχ της Αιγύπτου, διατηρώντας όμως κρυφή καί άσβεστη την ελπίδα γιά μελλοντική εκδίκηση! Η Ατλαντίδα, τώρα, υπήρξε πολυφυλετική αυτοκρατορία. Είχε μέσα της καί Έλληνες, καί αυτόχθονες της αμερικανικής ηπείρου (“Ινδιάνους”) καί νέγρους (όπως φαίνεται στα νέγρικα κεφάλια του πολιτισμού των Ολμέκων της λα Βέντα). Καί άλλους λαούς, τους οποίους σ’ αυτή τη φάση της έρευνάς μου δεν μπορώ να προσδιορίσω. Πάντως, οι λευκοί Άτλαντες ήταν κοκκινομάλληδες (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2, σύνδεσμος 3), καί σ’ αυτούς οφείλεται το -αν θυμάμαι καλά- τέσσερα (4) τοις χιλίοις ποσοστό των κοκκινομάλληδων της σημερινής Ελλάδας. (Θα σας εξηγήσω παρακάτω.) Αυτοί είναι φυλετικά πολύ συγγενείς μας, Ελληνικό φύλο καθαρό, καί οι άμεσοι πρόγονοι Σκωτσέζων καί Ιρλανδών. Καί σίγουρα ενός σημαντικού ποσοστού Σκανδιναυών καί Ρώσσων, αν καί δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσο μεγάλου. (Η πλάκα είναι πως “Ρώσσοι” σημαίνει ακριβώς “κοκκινομάλληδες”!!! Δυστυχώς, δεν γνωρίζω την “παλαιά γλώσσα” των Κελτών, ώστε να επισημάνω τις σχέσεις της με την Ελληνική.) Πού βρεθήκανε οι κοκκινομάλλικες μούμιες στην Κίνα; Μα… είναι Άτλαντες, τους οποίους κατεδίωξαν μέχρις εκεί οι Έλληνες! Σίγουρα κάτι θά ‘χετε ακουστά γιά πανάρχαιους Έλληνες, που πήγαν στην Ινδία με τον Διόνυσο, κτλ, ή γιά το ότι η κοιλάδα του Μοχέντζο Ντάρο στην Ινδία ακτινοβολεί ραδιενέργεια ακόμη καί σήμερα. Έ, λοιπόν, αυτά ήταν επεισόδια του διαρκούς κυνηγητού των ηττημένων, το οποίο δεν σταμάτησε ούτε κάν στην Ινδία! Καί καταλαβαίνετε, πιστεύω, τί όπλα χρησιμοποιήθηκαν γιά την εξόντωση των Ατλάντων! Τυχεροί, όσοι από δαύτους έμειναν πίσω καί αιχμαλωτίστηκαν! (Καί πώς προέκυψε το έθιμο της μουμιοποίησης των Ατλάντων; Πολύ χοντρή ιστορία… αλλά κι αυτή με την ώρα της. Πάντως, μόνο με τη μεταθανάτια ζωή δεν έχει σχέση! Κι άσε τους αφελείς να νομίζουν ό,τι θέλουν!) Να ξεκαθαρίσω ακόμη κάτι, ότι οι “λαϊκοί” Άτλαντες πρέπει να ήταν διαφορετικής ράτσας απ’ το διεστραμμένο, μαύρο (“τυφωνικό”) ιερατείο τους. Σ’ αυτή τη φάση δεν έχω ξεκαθαρίσει επακριβώς την προέλευση του ιερατείου, αλλά οι “λαϊκοί” ήταν σαφώς λευκοί κοκκινομάλληδες – πάντοτε κατά τη γνωμάρα μου. Ιδού καί η κατανομή τους, ξεκινώντας από το 2,200 πΧ έως τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. (Όσον αφορά τα μεταγενέστερα χρόνια, νομίζω πως πλέον έχουν αφομοιωθεί τελείως από τους λαούς των περιοχών όπου ζουν. Απλώς, πότε-πότε μας προκύπτουν καί γεννήσεις ατόμων με μαλλιά κόκκινα.)

Γιατί το 2,200 πΧ; Διότι μέχρις εκεί έχει ξεκαθαρίσει τα πράγματα η προσωπική μου έρευνα. Ο πληθυσμός που βλέπετε στη σημερινή Αλγερία καί το σημερινό Μαρόκο είναι οι Βέρβεροι (κι αυτοί Ατλάντεια φυλή). Στη σημερινή Τυνησία, είναι οι Καρχηδόνιοι Φοίνικες. Στον σημερινό Λίβανο καί το σημερινό Ισραήλ αναφέρομαι καθαρά στους Φοίνικες (Σιδών, Τύρος), καί στην Αίγυπτο αναφέρομαι στο -κρυφό δηλητηριώδες φίδι- “τυφωνικό” ιερατείο, το οποίο ακολούθησε το “κανονικό” ιερατείο της Αιγύπτου σε κάθε αλλαγή πρωτεύουσας. (Από Μέμφιδα σε Θήβες, κτλ.) Αναφέρομαι επίσης στον Ακχενάτεν, καί στους -εξακριβωμένα, πλέον, κοκκινομάλληδες- Ύκσως. Στην Ελλάδα… Θα παρατηρήσατε ότι έχουμε κι εδώ Άτλαντες. Πώς; Πρώτον, οι Γεφυραίοι της Βοιωτίας. Δεύτερον, κάποιοι αιχμάλωτοι του 9,600 πΧ – οι οποίοι, φυσικά, μετά παντρεύτηκαν ντόπιες γυναίκες. Να σας εξηγήσω ότι οι Άτλαντες κάνανε το κόλπο του Αννίβα, τη “λαβίδα”: ενώ η κυρίως μάχη λάμβανε χώραν στο πεδίο ανάμεσα στη Λιβύη καί το Τσάντ, ένα μέρος του στρατού τους χτύπησε τη Ναύπακτο (θέλοντας να προχωρήσει, γιά να κόψει την Ελλάδα στα δύο), όπου -μετά από άγρια μάχη- ηττήθηκε κι αιχμαλωτίστηκε, κι ένα …μέρος του μέρους διέσπασε τις γραμμές μας κι έφτασε μέχρι την Όθρυ, όπου πάλι ηττήθηκε. Καί πάλι οι ζωντανοί συνελήφθησαν αιχμάλωτοι από τους τότε …Βολιώτες. Θα σας αποκαλύψω καί το όνομα της τότε πόλης, που υπήρχε στη θέση της μεταγενέστερης Ιωλκού: λεγόταν Διμένεα. Η Διμένεα ήταν μέγιστο κέντρο των επιστημών, από την ίδρυσή της το …35,000 πΧ. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο (την λειτουργία της ως κέντρο επιστημών) οι Άτλαντες είχαν βάλει στο μάτι τη δεύτερη χρονικώς Διμένεα, διότι η -”αυθεντική”- προηγούμενη καταστράφηκε από τον προηγούμενο Κατακλυσμό (του Φορωνέως). Αν αμφιβάλλετε, σκεφθείτε ότι η γιαγιά του Ιάσονα, η Τυρώ, έκανε δύο παιδιά “με τον Ποσειδώνα” καί τρία “με τον Αίολο”. (Ζωηρούλα!) Ο Αίολος είναι ντόπιος θεός, θεσσαλικός. Ο δε Ποσειδών… πρέπει να προσθέσω κι άλλα; Αν εξακολουθείτε ν’ αμφιβάλετε, οι λέξεις “Τιτανομαχία” καί “Όθρυς” μαζί κάτι πρέπει να σας λένε. Ψάξε, αναγνώστη μου, στα ιντερνέτια (ή όπου αλλού θέλεις) καί γιά τις “δίδυμες” λιμνούλες “Ζερέλια”, καί βγάλε τα συμπεράσματά σου γιά την ακρίβεια της Μυθολογίας μας – ποιοί πετούσαν “πέτρες” σε ποιούς. (Καί τί “πέτρες”!) Καί τρίτον, εκείνοι οι “αριστοκράτες” κρυπτο-Άτλαντες της Αιγύπτου (του ιερατείου, δυστυχώς), οι οποίοι, όταν ο Μωϋσής πραγματοποίησε την “Έξοδο” απ’ την Αίγυπτο, δεν ακολούθησαν την πλέμπα (κορόϊδα ήτανε, να τρέχουν σαράντα χρόνια μέσα στην έρημο;), αλλά αποσχίσθηκαν απ’ τους “εξοδούχους”, καί τράβηξαν βόρεια. Προς την Ελλάδα, καί ειδικώτερα προς την Αθήνα. Λέγεται, μάλιστα, ότι έφεραν μαζί τους ως έθιμο το ν’ ανάβουν μία λυχνία, που τη λέγανε “Άτεν”. Την πληροφορία αυτή σας τη μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη (καί πάλι χάριτας έχω προς την Πολυμήδη!), διότι αυτός που την έγραψε ήταν μάλλον φαιδρό πρόσωπο. Προέρχεται από βιβλίο του δημοσιογράφου των αρχών του 20ου αιώνα Κορομηλά. Ο Κορομηλάς εξέδιδε την εφημερίδα “Η Εφημερίς” (τί πρωτότυπο όνομα!), κι έμεινε στην Ιστορία γιά μία διπλή “πατάτα” που διέπραξε.

Μ’ εκείνο, όμως, που προσωπικά δεν γελάω καθόλου (αντίθετα, εξαγριώνομαι), είναι το έθιμο της περιτομής. Ξέρετε, αυτό δεν είναι ούτε των Εβραίων, ούτε των Πελασγών. Οι προειρηθέντες το υιοθέτησαν από μία μερίδα του Αιγυπτιακού ιερατείου (καταλαβαίνετε ποιά!), που το εφήρμοζε. Το ίδιο τσατίστηκε καί αηδίασε ο ήρως Ηρακλής (ο γνωστός μας), όταν επισκέφθηκε την Αίγυπτο καί το είδε. Η περιτομή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η υποταγή του περιτμηθέντος στον Κρόνο – όπως καί ο Κρόνος έκοψε τους όρχεις του πατέρα του. Δεν επιτρέπει ο Κρόνος να του αμφισβητούν την εξουσία ούτε γονείς, ούτε παιδιά. (Ξέρετε… εκείνες οι φήμες ότι κάποιος γυιός του θα του αφαιρέσει την εξουσία.) Καί, συμβολικώς, τα αρσενικά παιδιά κόβουν ένα μέρος του πέους τους, ώστε να δείξουν ότι δεν θ’ αμφισβητήσουν την εξουσία του μπαμπά Κρόνου. Διότι, αν …κυριολεκτικώς το κόψουν ολόκληρο, απλούστατα δεν θα μπορέσουν να τεκνοποιήσουν. Γελάω, όμως (πάλι!), μ’ αυτό που άκουσα απο μερικούς γιατρούς, ότι δήθεν οι Εβραίοι κάνουν περιτομή …γιά λόγους καθαριότητας!!!!! Ρέ, δόκτορες! Αυτές τις μαλακίες σας διδάσκουν στις Ιατρικές Σχολές οι μασώνοι καί κρυπτοεβραίοι προφεσσόροι σας; Πού να το βρουν, ωρέ, το άφθονο καθαρό νερό οι Εβραίοι στην έρημο, ώστε ν’ αναπτύξουν λουτρική κουλτούρα; Καθόλου δεν σας κόβει; Ποιά “καθαριότητα”, επομένως, καί π.ύτσες εβραίϊκες; Ή, μήπως, οι Εβραίοι γνωρίζουν καλύτερα απ’ τη Μαμά Φύση το τί πρέπει να γίνεται στο ανθρώπινο σώμα;

Πάμε, τώρα, στην κατανομή του τέταρτου λαού της περιοχής, που ενδιαφέρει την έρευνά μας: τους Εβραίους. Τους χώρους εξάπλωσής τους δείχνω στον χάρτη. Πρώτα, όμως, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ πως ο “κλασικός” Εβραίος με τη μυτόγκα καί τα πονηρά μάτια είναι ένα καί το αυτό με τον “Άραβα” – καί δή τον Σαουδάραβα καί τους γείτονές του. Αυτοί ακριβώς οι Εβραίοι είναι που δημιούργησαν το βασίλειο του Ισραήλ, καί τους οποίους αιχμαλώτισαν οι Ασσύριοι. Λέγεται ότι ίσως αυτοί οι κατακτητές τους, ή οι μεταγενέστεροι Βαβυλώνιοι, ανάγκασαν τους Εβραίους να εκτοπιστούν προς βορράν, στα εδάφη κοντά στην Κασπία θάλασσα. Καθόλου απίθανο, διότι οι (πολύ μεταγενέστεροι) Χάζαροι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου. Άρα, οι “κλασικοί” Εβραίοι έφτασαν μέχρι την Κασπία, αναμίχθηκαν με φυλές της περιοχής, καί 14-15 αιώνες μετά ξανακάνουν επίσημη θρησκεία τους τον ιουδαϊσμό. Προσωπικά, θέτω την καταγωγή τους κάπου στη σημερινή Υεμένη… χωρίς ν’ αποκλείω απώτερη προέλευση από Ινδία. (Όχι, δεν έχουν φυλετική σχέση με αυτόχθονες Ινδούς. Κι εκεί επήλυδες ήταν.) Η έρευνά μου, όμως, δεν έχει προχωρήσει περισσότερο. Αλλά δεν είμαι μόνος μου. Τώρα τελευταία, πολλοί υποψιάζονται ότι οι αυθεντικοί Εβραίοι δεν είναι ούτε Αιγύπτιοι αιρετικοί του Ακχενάτεν (που έφυγαν εκτός Αιγύπτου με τον Μωϋσή), ούτε κάποιος -γενικώς καί αορίστως- “απ’ τους λαούς της περιοχής” (καί μάλλον αυτόχθων). Πολλά λέγονται, δέ, γιά “μάγους της Χαλδαίας”, κτλ. Με τους αυθεντικούς Εβραίους, κλείνουμε την παρουσίαση των γεωγραφικών κατανομών των λαών που μας ενδιαφέρουν. Με την ευκαιρία, να επισημάνω πως είναι τελείως λάθος η έκφραση “εβραϊκή θρησκεία”. Οι Εβραίοι αποτελούν φυλή, όχι θρησκεία. Η συγκεκριμένη θρησκεία το σωστό είναι να ονομάζεται “ιουδαϊκή”. Οι Ιουδαίοι είναι ακριβώς αυτό που είπαμε, οι Πελασγοί του Κρόνου, των οποίων τη θρησκεία (όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων) υιοθετήσανε οι Εβραίοι (βλέπε: η θυσία του Αβραάμ) καί μερικοί άλλοι λαοί (πχ Αιθίοπες)… όπως καί μερικά νεάντερταλ, που γουστάρησαν την τραχύτητα καί βαρβαρότητα της συγκεκριμένης θρησκευτικής πίστεως. Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή Εβραίοι καί Ιουδαίοι δεν είναι το ίδιο, αλλά δύο ξεχωριστές φυλές εντελώς διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, υπήρξανε δύο ξεχωριστά (αν καί ομόθρησκα) βασίλεια: το βασίλειο του Ισραήλ καί το βασίλειο του Ιούδα. (Στο οποίο βασίλειο του Ιούδα οι μεταγενέστεροι κατακτητές Ασσύριοι δεν έκαναν τίποτε. Αντίθετα, το βασίλειο του Ισραήλ το ξεπάτωσαν.)

Γιατί, όμως, κάναμε αυτή την τεράστια παρένθεση; Γιά τη Μονή Εσφιγμένου καί τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως δεν μιλούσαμε; Η εξιστόρησή μας ήταν απαραίτητη “sine qua non”, γιά να εξηγήσουμε: Τα αίτια των τότε πολέμων, που συνεχίζονται μέχρι καί σήμερα. Τα θεμέλια, αλλά καί την εξέλιξη των θρησκειών της περιοχής αυτής του πλανήτη μας. Το αξεδιάλυτο πακέτο, λοιπόν, θρησκειών καί γεωπολιτικής (είπαμε: η θρησκεία κάθε λαού εκφράζει την ψυχή του) είναι αυτό, που θα μας οδηγήσει όχι μόνον σ’ ερμηνείες, αλλά καί στο να δούμε το μέλλον καθαρά, καί να ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ γι’ αυτό. (…ΑΝ θέλουμε.) Καί, όπως προανέφερα: Αν δεν ξέρεις εσύ, σημερινέ Έλληνα, γιατί σ’ εχθρεύονται, το ξέρουν εκείνοι! Κι αν νομίζεις ότι ο πόλεμος Ατλάντων – Ελλήνων, ή Πελασγών – Ελλήνων έληξε, έ… εκείνοι ΔΕΝ το νομίζουν! Ρωτάω καί ξαναρωτάω, κι απάντηση δεν παίρνω:
- Εκείνο το κρητικό δαχτυλίδι, που εκλάπη από το μουσείο της Ολυμπίας, επεστράφη; Ή κοσμεί το δάχτυλο κάποιου Ρότσιλντ;
- Εκείνες οι κλεμμένες πινακίδες από το μουσείο της Βαγδάτης, τί απέγιναν; Τί έγραφαν επάνω τους; Καί τις έκλεψαν άσχετοι καί άξεστοι ναρκομανείς φαντάροι των ηπαπάρα, από δική τους πρωτοβουλία; Σιγά!…
- Κι εκείνα τ’ αρχαία από το μουσείο της πόλης Minya στην Αίγυπτο (Μινύα – ποιοί ήταν οι Μινύες; θυμάστε; ), που το διέλυσαν “ισλαμιστές” (με δική τους πρωτοβουλία κι αυτοί! – ναί, πώς!) μέσα στον περασμένο Αύγουστο, τί απέγιναν; Βλέπετε, δεν ήταν όποια-όποια αρχαία. Ήταν ευρήματα από την Τελ ελ-Αμάρνα, την πρωτεύουσα του (Ατλάντειου) Ακχενάτεν! Βλέπετε, ακόμη, πως “εκείνοι” δεν αφήνουν τίποτε “δικό τους” σε ξένα χέρια. Έστω καί μετά από χιλιετίες. Δεν ξεχνούν, δεν συγχωρούν. Ο νεοέλληνας μπορεί να είναι πρωταθλητής στην κατανάλωση φραππέ, αλλά δεν είμαστε όλοι νεοέλληνες. Μερικοί-ές από μας επιμένουμε να τη σκαλίζουμε τη δουλειά, καί να θυμόμαστε καί να γνωρίζουμε. Αν γιά τους νεοέλληνες, καί τους αγαπημένους τους αγράμματους καί ανιστόρητους πολιτικούς, η ανάγνωση βιβλίων Ιστορίας σήμερα είναι ιδιορρυθμία τρελλών, δεν σημαίνει ότι όλοι-ες έχουμε τις ίδιες απόψεις. Και σιγά μη μας απασχολούν οι γνώμες κοπράνων. Αφού είδαμε τους χάρτες, ας δούμε τώρα καί την (Προ)Ιστορία …κάπως αλλοιώς! Εννοείται, μέχρι του σημείου που την έψαξα προσωπικά, κι έχω ξεκαθαρίσει ερωτήματα κι αμφιβολίες. Ακόμη μία τεράστια παρένθεση, αλλά θα φτάσουμε καί στο προκείμενον. Χωρίζω σε κεφάλαια, γιά καλύτερη κατανόηση.

i. Μίνως
Ο πόλεμος Ατλάντων-Ελλήνων άφησε πίσω του ερείπεια. Όχι μόνο βύθισε την Ατλαντίδα, αλλά διέλυσε καί τις πόλεις της Ελλάδας. Διότι, τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν, ήταν τρομερά. (Τα δικά μας πυρηνικά μπροστά τους είναι το …κοριτσάκι με τα σπίρτα!) Τί νομίζετε; Πώς το δικό μας στρατόπεδο θα εκτοξεύει κατευθυνόμενους μετεωρίτες εναντίον των Ατλάντων σε ευθεία απόσταση 30 χιλιομέτρων (Βόλος-Όθρυς), καί τα κτίρια της Διμένεας θα μείνουν όρθια, μετά το κοπάνημα του μετεωρίτη στο έδαφος; Ή, πώς νομίζετε ότι το τροπικό δάσος της Σαχάρας έγινε έρημος; (Βλέπετε, οι Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στη Σφίγγα ίχνη διάβρωσης από νερό. Νερό; Η δε Σφίγγα θεωρείται ότι είναι κατασκευής της 12ης έως 14ης χιλιετίας πΧ. Άρα…) Οι Άτλαντες μεν ηττήθησαν, κατεδιώχθησαν στα βάθη της Ασίας, αλλά πίσω η ζωή είχε ξαναγυρίσει σ’ επίπεδα πρωτογονισμού. Άρχισε να ξανανεβαίνει σιγά-σιγά τη σισσύφεια σκάλα του πολιτισμού, αλλα τίποτε -εκτός απ’ τις προφορικές αφηγήσεις- δεν θύμιζε την παλιά δόξα. Καί, φυσικά, οι μετά τον Κατακλυσμό πόλεις των Ελλήνων ήταν αδύναμες. Την αδυναμία τους επέτεινε η εμφύλια διαμάχη με τους Πελασγούς. Οι Πελασγοί φεύγουν απ’ τον Ελλαδικό χώρο κλωτσηδόν, κουβαλώντας μαζί τους τη θρησκεία τους, αλλά καί το μίσος γιά τους λοιπούς Έλληνες. Καί την ελπίδα μελλοντικής επανόδου τους – έστω καί με τη βία, αν χρειαστεί. Στη νότια μεριά της Μεσογείου συναντάνε τους διαλυμένους Άτλαντες, καί μοιράζονται μαζί τους την κοινή έχθρα. (Ίσως καί κάποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις, διότι ο Κρόνος εθεωρείτο -εκτός των άλλων, καί- βασιλιάς της Ατλαντίδας.) Μοιράζονται εν μέρει καί το μέλλον τους, με μεικτούς γάμους. Κι έτσι…

…Φτάνουμε κάπου στο 2,200 πΧ.
Ο γέρων βασιλιάς ολόκληρης της Κρήτης, ο Αστέριος, δεν έχει παιδιά. Αλλά -περιέργως- δεν φροντίζει να κληροδοτήσει τον θρόνο ούτε σε συγγενείς του. Ένας τολμηρός τυχοδιώκτης Ατλάντειος, ο Μίνως, καταφθάνει από τη Φοινίκη με στρατό καί στόλο καί απαιτεί τον θρόνο της Κρήτης από τον Αστέριο, τον οποίο θρόνο καί λαμβάνει. Στη Φοινίκη είχε προφανώς συναντήσει Κρήτες Φιλισταίους, καί συνέλεξε τις πληροφορίες του. Άλλως τε, τα νέα μαθαίνονται. Τί τότε, τί σήμερα! Μονάχα η ταχύτητα διάδοσης διαφέρει. Ο Μίνως στην αρχή κάθεται ήσυχα, γιά να μην εξεγερθούν οι ντόπιοι. Αλλά σε μερικά χρόνια αρχίζει τους διωγμούς, ξεκινώντας απ’ το ιερατείο των Δία / Απόλλωνα / Φαέθωνα. Παράλληλα, χώνεται προσβλητικά στην αδύναμη Αθήνα του Αιγέα… εκδίκηση γάρ: πρώτα με την απαίτηση ο γυιός του να λάβει μέρος σε αγώνες των εντοπίων Αθηναίων, καί μετά (τον θάνατο του Ανδρόγεω) με την απαίτηση να θανατώνει κάθε χρόνο 14 παιδιά της Αθήνας με τελετουργική ανθρωποθυσία. Οι Αθηναίοι ανησυχούν σφόδρα, αλλά δεν μπορούν ν’ αντιδράσουν στρατιωτικώς. Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να “κάψουν” (με δίκη-μαϊμού) τον τετραπέρατο Δαίδαλο, καί να τον στείλουν ως κατάσκοπο μέσα στην ίδια τη φωλιά του φιδιού. Ο Δαίδαλος συλλέγει πληροφορίες, αλλά καί βοηθάει το αντιστασιακό κίνημα των ντόπιων. Ο Μίνως, όμως, δεν μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Δεν πήγε στην Κρήτη, γιά να πίνει κρασιά! Έχει κοσμοκρατορικά σχέδια. Έχοντας στερεώσει την εξουσία του στην Κρήτη, έχοντας πατήσει την Αθήνα από κάτω, βάζει ως στόχο τον “προσηλυτισμό” των Πελασγών που έμειναν πίσω στην Ελλάδα. Στέλνει, λοιπόν, στόλο υπό τον Θόα στο βόρειο Αιγαίο, να καταλάβει τα νησιά των Πελασγών. Λήμνο, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, καί όσα άλλα. Ή, έστω, να τα φέρει υπό την εξουσία του Μίνωα ακόμη καί με διπλωματικό τρόπο. Ο Θόας μάλλον πήγε ως φίλος, καί δεν συνάντησε ένοπλη αντίσταση. Αφού πέτυχε τη συμμαχία των νησιών με τον Μίνωα, στρογγυλοκάθησε στη Λήμνο κι άρχισε κι αυτός πονηρά-πονηρά καί σιγά-σιγά να φέρνει τα ξένα του έθιμα στους ντόπιους. Τελετουργικές ανθρωποθυσίες των συζύγων των αρχοντισσών της Λήμνου, καί δε συμμαζεύεται.

ii. Αργοναυτικά
Όπως είπαμε, όμως, τα νέα μαθαίνονται. Βρισκόμαστε κάπου στο 2,130 πΧ. Στην Ιωλκό, την άλλη σημαντική πόλη της τότε Ελλάδας, κυβερνάει πραξικοπηματικώς ένα ατλαντόσπαρμα, ο Πελίας. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, που ο Μίνως δεν χώθηκε στην Ιωλκό, όπως στρίμωξε την Αθήνα: επειδή κυβερνούσε “δικός του” άνθρωπος! Η Ιωλκός, λοιπόν, δεν ήταν επείγον πρόβλημα γιά τον Μίνωα – ίσως δεν ήταν κάν πρόβλημα. Ο νεαρός Διομήδης (ο Ιάσων, ντέ!), νόμιμος διάδοχος του θρόνου, γλυτώνει παρά τρίχα τις εκκαθαρίσεις του ετεροθαλούς θείου του, καταφεύγοντας στο “σχολείο” του κενταύρου Χείρωνα, επάνω στο Πήλιο. Εκεί, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, μαθαίνει το τί γίνεται στο βόρειο Αιγαίο, κι αρχίζει να παίρνει στροφές. Ο Χείρων, βλέπεις, του μίλησε γιά τα παλιά χρόνια με λεπτομέρειες! Ο Ιάσων, λοιπόν, αποφασίζει να δράσει. Πρώτα εναντίον του θείου του, καί μετά εναντίον του πονηρού που κατέλαβε την Κρήτη, κι έβαλε στο μυαλό του την κατάκτηση ολόκληρης την Ελλάδα. Πώς, όμως, να δράσει, που ήταν μόνος του; Αποφασίζει να δράσει εν μέρει ως κατάσκοπος, αποκρύπτοντας επιμελώς τα βαθύτερα σχέδιά του. Έχει ψυχολογήσει άριστα τον μπάρμπα του. Γνωρίζει ότι, αν του ζητήσει τον θρόνο στα ίσια, θα εισπράξει τ’ αρχ.δια του Πελία. Αλλά ο σκοπός του δεν είναι αυτός. (Διότι, στο κάτω-κάτω, τί να τον κάνει έναν θρόνο περιτριγυρισμένον από εχθρούς – Πελασγούς καί λοιπούς; ) Σκοπός του είναι να παρασύρει τον πονηρό Πελία στη συζήτηση, εκεί ακριβώς που επιθυμεί ο Ιάσων. Καί το πετυχαίνει! Ο Πελίας νομίζει πως έχει να κάνει μ’ ένα τρελλόπαιδο, που πάει να δοξαστεί. “- Δεμπάνα κόψει το λαιμό του!”, σκέφτεται ο κουτοπόνηρος βασιλίσκος. Νομίζει πως ο Ιάσων είτε θα σκοτωθεί στο ταξίδι του, είτε θα λείψει τόσα χρόνια, που μετά θα είναι αδιανότητο να ξανάρθει να ζητήσει τον θρόνο. Ούτως ή άλλως, το πρόβλημα “Ιάσων” θά ‘φευγε απ’ την καμπούρα του.

Ο Ιάσων, όμως, είχε πετύχει τον σκοπό του. Δηλαδή, να τον αφήσει γιά κάμποσο καιρό ήσυχο ο Πελίας, ώστε να φτιάξει την Αργώ, καί να μαζέψει έναν …κατασκοπικό στρατό! Οι συν-ναύτες του Ιάσονα ήταν ακόμη μία φοβερή επιτυχία του νεαρού, διότι -ούτε λίγο, ούτε πολύ- ήταν όλοι τους πρίγκηπες, απ’ όλα τα βασιλικά σόγια των λοιπών πόλεων της Ελλάδας!!! Εννοείται πως απετέλεσαν μία αδελφότητα, κι εννοείται πως μέσα στην αδελφότητα υπήρχε κι ο εσώτερος κύκλος. Ο Ιάσων δεν ήταν χαζός, ν’ ανοίγει το στόμα του σε όποιον-όποιον… Τη στιγμή, μάλιστα, που στους Αργοναύτες δεν έλειπε ο χαφιές: ο βασιλικός εξάδελφος Άκαστος, γυιός του Πελία. Ο κολλητός φιλαράκος του Ιάσονα, όμως, ο Πηλέας, μάλλον ήξερε παραπάνω πράγματα απ’ τους υπόλοιπους. Διότι, όπως κάθε συνετός αρχηγός, έτσι κι ο Ιάσων έπρεπε να φυλάει τα νώτα του! Με τη βοήθεια των πραγματικών φίλων του. Φεύγει, λοιπόν, η Αργώ σφαίρα γιά τη Λήμνο! Καί μετά, γιά τη Σαμοθράκη. Ο σκοπός είναι να δεί το πλήρωμά της τί συμβαίνει στα νησιά, καί -ει δυνατόν- ν’ αντιστρέψει την κατάσταση. Τους τολμηρούς δεν βοηθάει μονάχα η τύχη, αλλά κι ο έρωτας… διότι τις φόνισσες της Λήμνου δεν τις πλησίασαν άλλοι άντρες. Μονάχα οι Αργοναύτες! Στο μεταξύ, ο Θησέας κάνει τον Μινώταυρο σπαλομπριζόλες, ο Δαίδαλος την κοπανάει, κι ο Μίνως φονεύεται στη Σικελία. Οι δρόμοι του Αιγαίου ήταν πλέον ανοιχτοί. Η Αργώ ολοκληρώνει το ταξίδι της καί τον άθλο της, αλλά ξαναγυρίζει πίσω με μείον δύο αγνοούμενους καί μείον μερικούς νεκρούς. (Τους δύο μάντεις της. Σημαδιακό…) Συν τη Μήδεια! (Κουφαλίτσα, Ιάσονα, ξέρω ότι δεν την αγαπούσες καί τόσο πολύ, αλλά έκανες πολιτική μαζί της… μιά που -εκτός των άλλων- η θεία της η Πασιφάη ήταν σύζυγος Μίνωα! Ενώ, αντίθετα, η Περσίδα σε καψουρεύτηκε! Ντροπή σου, ρέ!)

iii. Μυσία – Πάρις
Περνάνε κάμποσα χρόνια ακόμη. Περίπου μία δεκαετία. Οι Αργοναύτες έχουν ξαναγυρίσει στα σπίτια τους – εκτός απ’ τους νεκρούς, φυσικά. Καί τον Ηρακλή. Ο οποίος, εκεί που τον έχασαν στη Μυσία, ξεκίνησε …πόλεμο! Είναι άγνωστο στους πολλούς, αλλά: εάν ο Τρωϊκός Πόλεμος ήταν ο Β’ ΠΠ της αρχαιότητας, ο Α’ ΠΠ ήταν ο πόλεμος της Μυσίας. Οκταετούς διάρκειας, παρακαλώ! Αυτός ο πόλεμος μάλλον εξηγεί τα διάφορα “ξεκάρφωτα” περιστατικά των Ομηρικών Επών, όπως εκείνο με τον Παλαμήδη καί τους Δόλοπες. Διότι, αυτά πρέπει να ήταν δημοφιλή τραγούδια, αλλά προγενέστερα της Ιλιάδας – τα οποία αργότερα τα ενέταξαν στα Έπη λόγω δημοφιλίας. Όχι ότι πραγματικά αναφερόντουσαν στον Τρωϊκό Πόλεμο. Αναφερόντουσαν στον “προκάτοχο” πόλεμο. Έτσι, ο Ηρακλής ξεπάτωσε τους Πελασγούς της Μυσίας, κι έγινε βασιλιάς σ’ όσους έμειναν! Αφού, πρώτα, τους επανενένταξε στους Έλληνες. Κάπου στο 2,120 πΧ, ο Πηλέας παντρεύεται …από σπόντα μιά θεά! Τη Θέτιδα! Λαμπροί γάμοι στο Πήλιο, ανάμεσα στους προσκεκλημένους κι όλος ο Όλυμπος, χαρές καί πανηγύρια!… Ωστόσο, λείπει ο κολλητός του ο Ιάσων (εξόριστος στην Κόρινθο, μετά τα θανατηφόρα παπατζηλίκια της Μήδειας), λείπει ο Ηρακλής, καί μάλλον λείπουν οι περισσότεροι απ’ τους συντρόφους του της Αργούς. (Πιστεύω ότι δώρα έστειλαν, πάντως!) Σημειώστε πως η σκηνή της “ορφικής” περιγραφής της Αργοναυτικής Εκστρατείας, όπου η Αργώ προσεγγίζει τη σπηλιά του Χείρωνα γιά τα αποχαιρετιστήρια, καί σερβίρει τα κρασιά ο μικρός Αχιλλέας, είναι καθαρά φανταστική. Είναι ποιητικό δημιούργημα, καί τίποτ’ άλλο. Ο Αχιλλέας δεν μπορεί να ζούσε τότε. Δεν μπορεί να είχε γεννηθεί, διότι θα πήγαινε στην Τροία 39 ετών – κι όχι 19.

Όμως, αν έλειπαν οι παλιοί σύντροφοι του γαμπρού, δεν έλειπε ο νεαρός πρίγκηπας της Τροίας, ο Πάρις. Ένας νεαρός μαλάκας περίπου 20-25 ετών, που τον έστειλε ο πατέρας του ως κατάσκοπο, ακριβώς επειδή ήταν χαζοβιόλης – γιά να μη δίνει στόχο. Δεν έστειλε τον σοβαρό Έκτορα, πρώτον στη διαδοχή του θρόνου, διότι θα ήγειρε υποψίες. Βλέπετε, απέναντι ήξεραν πολύ καλά τί είχε συμβεί στους Πελασγούς της Μυσίας, καί υποψιαζόντουσαν ότι μετά έρχεται η σειρά τους. Ο Πάρις, λοιπόν, είχε εντολές να πάει (με πρόσχημα τον γάμο) να δεί τί συμβαίνει με τους επικίνδυνους Αργοναύτες. “Να κόψει τα κόζα”, που λέμε. Αν μονάχα ένας τους αναστάτωσε το βασίλειο του Αιήτη, κι άλλος ένας έκανε “όπα!” ολόκληρη Μυσία, τότε τί θα κάνανε …ξανά όλοι μαζί; Τί σκοπούς είχαν; Αράξανε με τις παντρειές καί τα γεννητούρια, ή είχαν κι άλλα σχέδια στα σκαριά; Κι ήταν μονοιασμένοι μεταξύ τους; Δεν γνωρίζω τί κατάλαβε ο Πάρις (εκτός του ότι ήταν ζώον, χειρότερο απ’ αυτά που έβοσκε – διότι άμα βρεις Θεές σε καλλιστεία, τις βραβεύεις ΟΛΕΣ!) καί τί πληροφορίες μετέφερε πίσω. Όμως ο πατέρας του, ο Ποδάκρης (ο Πρίαμος) θα την έβρισκε από εκεί που δεν το περίμενε: από απόγονο Πελασγού της Μυσίας! Βλέπετε, λίγο πριν την καταστροφή, ένας άλλος πονηρός Πελασγός τυχοδιώκτης, ο Πέλοπας, έφτασε στην Ελλάδα κι έγινε σώγαμπρος. Ο εγγονός του, ο Αγαμέμνων, είχε αποφασίσει να τιμωρήσει τους Πελασγούς της Τροίας όχι μονάχα γιά την αδιαφορία που έδειξαν προς τους άμεσους αδελφούς καί γείτονές τους, αλλά καί τη συνεχιζόμενη γαϊδουρινή αναισθησία του βασιλικού σογιού των Τρώων… που, σα να μην έφταναν τα προηγούμενα, κεράτωσε τον αδερφό του! Πώς “την είδαν” αυτοί, δηλαδή;! Έ, θα τους έδειχνε!… μία καί καλή! Ίσως ήταν καί η μοίρα του Πριάμου, μετά την “ύβριν” να μην ακούσει τους ικέτες… Διότι, καί στην εποχή μας ο Κάρατζιτς παρακαλούσε τον Μιλόσεβιτς να κατεβάσει τα τάνκς, γιά να γλυτώσει τους Σέρβους της Βοσνίας, αλλά ο τελευταίος αδιαφόρησε. Τα είδαμε τα χαΐρια του, όμως.

iv. Τρωϊκά
Φτάνουμε κάπου στο 2,100 πΧ, καί η Εποχή του Ταύρου δίνει τη θέση της στην Εποχή του Κριού. (Αυτήν ακριβώς την αλλαγή περίμενε ο Αγαμέμνων τρία χρόνια στη Χαλκίδα, όχι τους …ευνοϊκούς ανέμους!) Μαζεύει, λοιπόν, ο Αγαμέμνων τους Έλληνες, αποφασισμένος να ξεπατώσει τους Τρώες. Αν καί Πελασγός, αν καί -λόγω αγένειας- αντιπαθής στους πάντες, ήταν σαφώς με τη μεριά των Ελλήνων. (Πιθανώτατα επηρεασμένος απ’ τη μητέρα του.) Τη συνέχεια τη γνωρίζετε, δεν χρειάζεται να την περιγράψω. Αλλά να επισημάνω πως, ήρωες της πρώτης γραμμής του πολέμου ήταν τα παιδιά των πάλαι Αργοναυτών!!! Με το μόνο που διαφωνώ, είναι με τον ισχυρισμό ότι ο Αινείας έφτιαξε τη Ρώμη. Μόνος του; Όχι, βέβαια. Με τη βοήθεια των δυτικών Πελασγών της Ιταλίας (Ετρούσκων καί λοιπών) την έφτιαξε, στους οποίους καί κατέφυγε.

v. Ύκ-σως καί Στρογγύλη
Περνάνε ακόμη τρεις, τρισήμισυ αιώνες. Το φυλετικό μείγμα Πελασγών καί Ατλάντων, γνωστό πολύ αργότερα ως “Φοίνικες” (αλήθεια… “Φοίνικες”, επειδή έφτιαχναν κόκκινη μπογιά, ή επειδή ήταν κοκκινομάλληδες; ), εκστρατεύει εναντίον της Αιγύπτου, την οποία καταλαμβάνει γιά δυόμισυ αιώνες. Το 1,800 πΧ δεν ονομαζόντουσαν “Φοίνικες”, αλλά Ύκ-σως (βασιλείς ποιμένες). Τα τελευταία χρόνια γίνονται συστηματικές ανασκαφές στην πρωτεύουσά τους, την Αύαρι (σημερινή τοποθεσία “Τέλ ελ-Ντάμπα” – δυστυχώς, γνωστή καί γιά το στρατόπεδο συγκεντρώσεως των Ελλήνων “διαφωνούντων” στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ), που αποκαλύπτουν πολλά. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εξακριβωμένα κοκκινομάλληδες – οι Αρχαιολόγοι υποθέτουν πως πρόκειται μέχρι καί γιά …Βίκινγκς! (Κοκκινομάλληδες, που έκαναν επιδρομές, τί θα είναι; ) Αλλά το “ποιμένες”, συν η τοποθεσία της πρωτεύουσάς τους (κοντά σε διαπλεόμενο σώμα νερού καί ταυτόχρονα σε εύφορο έδαφος), δείχνουν καθαρά γιά ποιούς πρόκειται: γιά Πελασγούς καί Άτλαντες. Μαθαίνονται τα νέα επάνω στην Ελλάδα, όπου ακμάζει ο λαμπρός πολιτισμός της Στρογγύλης (Θήρας). Αλλά εδώ δημιουργείται ένα μέγα πρόβλημα… Οι Ύκ-σως δεν έχουν καταλάβει μονάχα την Αίγυπτο, έχουν βάλει χέρι καί στο ιερατείο. Που σημαίνει, πως έβαλαν (ή: ήταν κοντά στο να βάλουν) χέρι καί στα μυστικά του ιερατείου. Ακόμη κι αν οι παλαιοί Αιγύπτιοι ιερείς δεν ανοίγουν -ούτε με βασανιστήρια- τα στόματά τους στους ανθρωποθυσιαστές Πελασγούς, είναι θέμα χρόνου να “σπάσει” κάποιος, έστω ένας. Καί να μιλήσει στους κατακτητές γιά τον τρόπο “χειρισμού” των πυραμίδων.

Οπότε, το ιερατείο της Θεάς Αρτέμιδος στη Στρογγύλη αποφασίζει ν’ ανατινάξει το ηφαίστειο! Αυτό, πρώτη φορά γράφεται δημοσίως οπουδήποτε. Όπως καί το ότι το ηφαίστειο έδινε την ενέργειά του (με κάποιον τρόπο) γιά κάποια -χμ- πράγματα… Άρα, υπήρχε ορατός κίνδυνος να “συζευχθούν” πυραμίδες με ηφαίστειο, καί οι “χειριστές” του ενιαίου συστήματος να είναι παλιάνθρωποι! (Χάριτας προς τη Μάγια! Μπράβο! Έχεις φανταστική παρατηρητικότητα καί κρίση!) Επομένως, η απόφαση ελήφθη: Όλα όπα! Επίσης, πρώτη φορά γράφεται δημοσίως ότι η έκρηξη έλαβε χώραν στις 18 Απριλίου 1,625 πΧ, περί ώρα 22:00′. Βραδυνή ώρα, γιά να φανεί η φλόγα μέχρι την Αίγυπτο – καί να μεταδώσει το “μήνυμα” εκεί που πρέπει, χωρίς να υπάρξουν αμφιβολίες. Καί πρώτη φορά γράφεται δημοσίως ότι η έκρηξη ήταν προγραμματισμένη με “χρονοδιακόπτη”. Οι αρχαίοι Στρογγυλαίοι ούτε κωπηλατούσαν σαν τρελλοί, γιά ν’ αποφύγουν το τσουνάμι, ούτε είχαν μονάχα ένα έτος στη διάθεσή τους γιά να φύγουν, επειδή αισθάνθηκαν τους προσεισμούς (όπως λέει η επίσημη Αρχαιολογία). Είχαν πολλά χρόνια μπροστά τους γιά πλήρη μετεγκατάσταση. Όσον αφορά αυτό το όντως …καυτό θέμα, δεχθείτε τις έτοιμες πληροφορίες, αλλά μην περιμένετε να σας πω περισσότερα, γιά το πώς έφτασα σ’ αυτές.

vi. Ακχενάτεν – Μωϋσής
Φτάνουμε στον 14ο αιώνα πΧ. Στην Αίγυπτο προκύπτει ξαφνικά ως φαραώ ένας καθαρός Ατλάντειος, μέλος του “τυφωνικού ιερατείου”. Καί οι πρόγονοί του (πατέρας, παππούδες, κτλ), βέβαια, τέτοιοι ήτανε, αλλ’ αυτοί δεν έδωσαν “δείγμα γραφής” εχθρικό προς την Αίγυπτο καί τον λαό της. Ετούτος εδώ …έδωσε ρέστα! Ενώ στην αρχή ονομαζόταν “Αμενχοτέπ” (ο Δ’), δηλαδή κάτι σαν “πιστός υπηρέτης του Άμμωνα” (δηλ. του Δία), αργότερα άλλαξε το όνομά του σε “Ακχενάτεν”. Δεν άλλαξε, όμως, μόνον αυτό: άλλαξε (διά της βίας) όλη την επίσημη θρησκεία της Αιγύπτου!!! Έβαλε ως μέγιστο θεό τον Ήλιο (τον “Άτον”), επέβαλε την προσκύνησή του, κατέστρεψε τους παλιούς ναούς, κυνήγησε τους παλιούς ιερείς, άλλαξε τις επιγραφές -όπου τις έβρισκε- με τα ονόματα των παλιών θεών, κατέστρεψε τις απεικονίσεις των παλιών θεών,… κι έβαλε τον στρατό με τους μισούς Αιγυπτίους να κυνηγάνε τους άλλους μισούς. Αναμφίβολα, υπήρξε ο χειρότερος ηγεμόνας όλων των εποχών.

Παρένθεση: Είναι εντελώς λάθος ο ισχυρισμός ότι ο Ακχενάτεν ήταν ο πρώτος μονοθεϊστής της Ιστορίας. (Θά ‘θελαν μερικοί “Ιστορικοί”, αλλά…) Ο Ακχενάτεν εισήγαγε τη λατρεία τεσσάρων θεοτήτων: του Ήλιου, της Σελήνης (ως δευτερεύουσας θεότητας), καί ως τριτευουσών θεοτήτων της Αφροδίτης, καί -δεν θυμάμαι, νομίζω- του Σείριου. Λένε ότι ήταν τόσο ψώνιο, που ταύτιζε τον εαυτό του με τον Ήλιο, τη γυναίκα του με τη Σελήνη, καί τις κόρες του με τις άλλες δύο θεότητες. Πάντως, ψώνιο ήταν σίγουρα – διότι, αν καί παραμορφωμένος (σώμα καί κεφάλι εντελώς χάλια), έδωσε εντολή ν’ απεικονίζουν αυτόν καί τη γυναίκα του …γυμνούς! Όμως, ουδείς τέλειος! Κάποτε έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, κι είδε κι αυτός τις ρίζες των παπύρων από κάτω. Άφησε διάδοχο τον ανήλικο γυιό του Τουταγχαμών. Άφησε, επίσης, έναν λαό διχασμένο, μίση, έριδες… Κι έναν θρασύτατο ιερωμένο αδελφό, παπά του Όσιρι, γνωστόν υπό το όνομα “Μωϋσής”. Σύμφωνα με την ιουδαϊκή θρησκεία, “Μωϋσής” σημαίνει “σεσωσμένος”, αλλά σύμφωνα με την Αιγυπτιακή γλώσσα δεν σημαίνει τίποτε απολύτως! Σημαίνει απλά “ο γυιός του…”. (Παράβαλε: “Τούθμωσε” = ο γυιός του Τούθ – Θώθ, ο Θεός Ερμής των Αιγυπτίων. Ή: “Άχμωσε”. Καί ούτω καθ’ εξής.) Το πραγματικό του όνομα ήταν Τισιθέν καί το παρατσούκλι του Οσάρσεφ (= παπάς του Όσιρι). Ο Τουταγχαμών, καλών προθέσεων παιδί, πήγε να συμβιβάσει παλιά καί νέα θρησκεία. Αλλά δεν πρόλαβε να βασιλεύσει, καί πέθανε σε ηλικία 18 ετών. Αμέσως μετά άλλαξε καί η δυναστεία, καί οι νέοι φαραώ εκδηλώθηκαν σαφώς υπέρ της παλιάς θρησκείας, η οποία πήρε το πάνω χέρι. Φυσικά, οι πιστοί στον Ακχενάτεν καί ταυτόχρονα πιστοί της νέας θρησκείας εδιώχθησαν αγρίως. Καί θα περνούσαν όλοι από λεπίδι, αν δεν επενέβαινε ο γέρων Μωϋσής, να ζητήσει ομαλή καί ακαταδίωκτη φυγή απ’ την Αίγυπτο. (Αυτή είναι η“Εξοδος” της Π. Διαθήκης. Ούτε θάλασσες στα δύο, ούτε θρίχες περμανάντ του είδους.) Βλέπετε, στους ιερείς, ακόμη καί τους αποσχισθέντες, υπήρχε αρκετός σεβασμός. Άσε που ο τότε φαραώ (ο Χορεμχέμπ) ήθελε να ξεμπερδεύει με τους αιρετικούς δυνάστες του λαού του μιά ώρ’ αρχήτερα.

Ο Μωϋσής, όμως, δεν ήθελε απλά την ησυχία του. Ήθελε να συνεχίσει το έργο του αδελφού του, του Ακχενάτεν, όταν θα ξανάβρισκε ευκαιρία. Γι’ αυτό περιέτρεχε σαράντα χρόνια την έρημο, όχι πως δεν ήξερε πού βρίσκονται οι εύφορες γαίες. Ήθελε να ξαναμπεί στην Αίγυπτο θριαμβευτής! Η Αίγυπτος ήταν η πραγματική “Γή της Επαγγελίας”, όχι η Παλαιστίνη! Προς τούτο, σκέφθηκε – καί ορθώς- ότι δεν μπορεί να γίνει φαραώ μόνος του. Έπρεπε πρώτα να δημιουργήσει στρατό. Κι έτσι, μάζεψε πολλούς γύρω του:

- Τους δυσαρεστημένους εκδιωχθέντες αιρετικούς –εν ολίγοις, όλους τους (κρυπτο) Ατλάντειους της Αιγύπτου.
- Πελασγούς της περιοχής, ως ισχυρούς συμμάχους. (Βλέπε: Ιοθώρ.)
- Άραβες (διάβαζε: Εβραίους) ληστές της ερήμου, μαθημένους στη δύσκολη διαβίωση.
- Αιθίοπες, ακριβέστερα Σομαλούς, παραδοσιακούς εχθρούς της Αιγύπτου.
Καί δοκίμασε την τύχη του!…
Παρεμπιπτόντως, οι δύο τελευταίες κατηγορίες είναι αυτοί, που ο Μανέθων (Αιγύπτιος ιερέας της Ελληνιστικής Εποχής) αποκαλεί “πλήθος μιαρών ανθρώπων”, στο έργο του“Αιγυπτιακά” (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2). Οι Σομαλοί, ειδικά, είναι νεάντερταλ. Οι δε κρυπτο-Ατλάντειοι αιρετικοί λέγεται ότι έπασχαν κι από ένα είδος λέπρας – μάλλον από τις ενδογαμίες.

Κατά την τεσσαρακονταετία “της περιπλάνησης στην έρημο” πρέπει να δόθηκαν αρκετές μάχες με τον Αιγυπτιακό στρατό, στις οποίες ο “στρατός” του Μωϋσή απεκόμισε άλλες τόσες σφαλιάρες. Αλλ’ αυτά η “Παλαιά Διαθήκη” τα κάνει γαργάρα! Αντίθετα, εμφανίζει -δίκην παπατζή- “ήρωες” απ’ το μηδέν, όπως εκείνος ο “Ιησούς του Ναυή”. Ο οποίος εμένα μου θυμίζει τον Ιάσονα της …νηός (Αργούς)! Δεν υπήρχε καί κοπυράϊτ τότε, επομένως όποιος άκουγε έναν μύθο που του άρεσε, τον έκοβε καί τον έρραβε στα δικά του μέτρα. Χωρίς να δίνει λογαριασμό. Αυτή είναι η πρώτη φορά ιστορικώς, που συναντήθηκαν όλοι οι πυρήνες εθνών, που ακολούθησαν έκτοτε την ιουδαϊκή (δηλ. Πελασγική Κρόνια) θρησκεία. Τελικά, δεν κατάφεραν οι λήσταρχοι του Μωϋσή να μπουν στην Αίγυπτο. Είδαν κι αποείδαν κι αυτοί κι οι αρχηγοί τους, ότι δεν γίνεται τίποτε σαράντα χρόνια φουρναραίοι, καί τράβηξαν βόρεια. Εκεί, μάλλον μετά από υπόδειξη των Ατλαντοπελασγών “Φοινίκων” (που είχαν κάνει το ίδιο 900 χρόνια πριν), επέπεσαν στις ατείχιστες πόλεις των Κρητών της περιοχής, που δεν περίμεναν εχθρική επίθεση (καί γιατί, άλλως τε; ), καί τους κατέσφαξαν. Ακόμη σήμερα εξακολουθούν να τους σφάζουν.

Ως υστερόγραφο στην ενότητα αυτή: Οι μετά τον Τουταγχαμών φαραώ μάζεψαν τους αιρετικούς, καί σε πρώτη δόση τους έβαλαν να κατοικήσουν στην -ερημωμένη πλέον- πρωτεύουσα των Ύκ-σως, την Αύαρι. Τυχαίο; Όχι. Γνώριζαν άριστα ότι πρόκειται γιά συγγενείς των “ποιμένων” καί τους το έδειξαν εμπράκτως. Ως δεύτερο υστερόγραφο: Σας είπα, πως “αυτοί” δεν αφήνουν τίποτε “δικό τους” σε ξένα χέρια. Η σαρκοφάγος του Αμενχοτέπ Γ’ (του -επίσης Ατλάντειου- πατέρα του Ακχενάτεν) βρίσκεται στο μουσείο του Βερολίνου, καί το ξεκαθάρισαν ότι δεν την επιστρέφουν στην Αίγυπτο. Η μούμια του βρέθηκε πριν μερικά χρόνια, αλλά δεν θυμάμαι πού βρίσκεται τώρα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ούτε κι αυτή θα επιστραφεί στην Αίγυπτο. Η σαρκοφάγος καί η μούμια του Τουταγχαμών βρίσκονται μεν στο μουσείο του Καΐρου, αλλά ταξίδεψαν κι ως το Λονδίνο (το 1972), εφ’ όσον τις ανακάλυψε Άγγλος. (“Δικός τους” κι αυτός.) Ο παππούς βρέθηκε, ο εγγονός βρέθηκε, απομένει ο αρχιαιρετικός γυιός. Κανείς δεν γνωρίζει τί απέγινε, ίσως τον ξεθάψανε καί τον έριξαν στους κροκοδείλους του Νείλου αμέσως μετά που επανήλθε η παλαιά θρησκεία. Αλλά, αν εξακολουθεί να υφίσταται η μούμια του Ακχενάτεν,… πάτε κανένα στοιχηματάκι, ότι δεν θα την αφήσουν στην Αίγυπτο;

vii. Μαρδόνιος – Εσθήρ
Από το τέλος του 14ου αιώνα πΧ, μέχρι τον 6ο πΧ, οι Έλληνες ακολουθούν την παλιά τους τέχνη: τον αλληλοσπαραγμό. Νά κάτι Μεσσηνιακοί Πόλεμοι, νά κάτι Φωκικοί, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Κάτω, στην Παλαιστίνη καί οι ιουδαίοι τρώνε τις φάπες τους – πότε από Ασσυρίους, καί πότε από Βαβυλωνίους. Τους απελευθερώνουν οι (νικητές των Βαβυλωνίων καί Αιγυπτίων) Πέρσες του Κύρου, πιθανώτατα με το βλακώδες σκεπτικό: “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”. Δεν ήξεραν κι αυτοί, δε ρώταγαν! Ο αυθεντικός Εβραίος Μαρδόνιος (“Μορντεχάϊ” το πραγματικό) είναι μεταξύ αυτών των Εβραίων, που συλλαμβάνουν την ιδέα να κυριαρχήσουν σε όσα έθνη της εποχής εκείνης είναι ανεκτικά προς αυτούς καί να διαλύσουν (με τα όπλα …των άλλων) όσα έθνη δεν χωνεύουν. Στο κάτω-κάτω, τόσοι καί τόσοι τυχοδιώκτες το κατάφεραν στο παρελθόν. Μίνως, Πέλοπας… Γιατί όχι κι αυτοί; Βάζοντας, λοιπόν, την αδελφή του Εσθήρ να γίνει η αγαπημένη παλλακίδα του Πέρση αυτοκράτορα, ο Μαρδόνιος καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός. Από ‘κεί καί μετά σφάζει καμιά τριανταριά χιλιάδες “διαφωνούντες”, με πρώτον καί καλύτερον τον πρώην πρωθυπουργό Άμμωνα. (Στην Ιστορία είναι γνωστός ως “Αμάν”, καί τον αναθεματίζουν οι ιουδαίοι κάθε χρόνο σε μιά γιορτή τους.) Τους οποίους αντικαθιστά με δικούς του - εννοείται. Ο Άμμων, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, ήταν μετριοπαθής Πελασγός της Μ. Ασίας, δηλαδή φιλικός προς τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας. Προφανώς, το ίδιο ήταν καί οι λοιποί σφαγέντες. Αλλά, τέτοιες “μετριοπάθειες” έπρεπε να βγούν απ’ τη μέση, προκειμένου ν’ ανεβούν οι Εβραίοι καβάλα στ’ άλογο. Κι εφ’ όσον ανέβηκαν, αρχίζει ο χοντρός διωγμός των Ελλήνων. Άγρια φορολογία στις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας (σας θυμίζει τίποτε;), απειλές πολέμου, εισβολή στην κυρίως Ελλάδα (σας θυμίζει τίποτε κι αυτό; – τους λαθρομετανάστες, ας πούμε;). Μέχρι που ο Μαρδόνιος είδε ότι ναί μεν, τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά δεν είμαστε ευκολοχώνευτο φαγητό γιά τη φάρα του.

viii. Κάδμος – Γεφυραίοι
Κάπου τον 9ο αιώνα πΧ, επέστρεψε στη Θήβα καί στα πέριξ (δηλ. στους τόπους καταγωγής τους) μία ομάδα Πελασγών, αναμεμειγμένων στο μεταξύ με κοκκινομάλληδες Άτλαντες, υπό τον Κάδμο. (Χαρακτηριστικό πελασγικό το σύμπλεγμα συμφώνων -δμ-.) Αυτούς, οι λοιποί Έλληνες τους ονόμασαν ειρωνικά “Γεφυραίους”, δηλαδή ότι γεφύρωσαν, διέσχισαν το Αιγαίο. Αλλά αυτό το παρατσούκλι είχε παλαιότερες ρίζες, διότι “Εβραίοι” σημαίνει ακριβώς “Γεφυραίοι”. Καί το “Αβραάμ” είναι ακριβώς ο “γεφυρώσας”. (Εάν δεν βλέπετε πως “Εβραίος” καί “Αβραάμ” είναι το ίδιο, τότε τί να πώ!) Οι Έλληνες σαφώς ήταν ενημερωμένοι περί Εβραίων, γι’ αυτό καί κόλλησαν στους επιστρέψαντες το εύστοχο παρατσούκλι. Εννοείται, βέβαια, πως οι “Φοίνικες” του Κάδμου λατρεύανε τον Κρόνο – εξ ού καί η …προσφώνηση. Δηλαδή, “- Είσαστε ίδιοι με τους λοιπούς θρησκευτικώς ιουδαίους!” Γι’ αυτό έγραψα παραπάνω ότι η απώτερη καταγωγή των “Αράβων” ίσως είναι η Ινδία. (Καί η απώτατη… ακόμη δεν μου είναι γνωστή.) Απ’ όπου “γεφύρωσαν” τον Ινδικό Ωκεανό, καί βρέθηκαν στην Υεμένη. Οι Γεφυραίοι κάθησαν ήσυχα κάπου τέσσερεις αιώνες. Πλην όμως, όταν έμαθαν τα νέα από απέναντι, από την Ιωνία, μία κλίκα τους απεφάσισε να δοκιμάσει την κατάληψη της εξουσίας της σπαρασσόμενης από έριδες Αθήνας. Με τον ίδιο τρόπο του Μίνωα!!!! Ήθελαν να συμμετάσχει η αδελφή του Αρμόδιου στην πομπή των Παναθηναίων, ο Πεισίστρατος είπε όχι, οι Γεφυραίοι το θεώρησαν …προσβολή (σωπάτε, ρέ! από πότε οι νοικοκύρηδες δίνουν λογαριασμό σε ξένους; ), τό ‘παιξαν θυμωμένοι, καί σκότωσαν τον Πεισίστρατο. Με τη βοήθεια των (επίσης ξένων, απλά πολιτογραφημένων Αθηναίων) Αλκμαιωνιδών. Οι Γεφυραίοι, εκτός απ’ τον Κρόνο, λάτρευαν κι άλλους Θεούς, κι άλλες Θεές του Ελληνικού Πανθέου. Λογικό, διότι κατά βάση ήσαν Πελασγοί. Μεταξύ αυτών, λάτρευαν μεγάλως τη Δήμητρα. Θυμηθείτε το αυτό, θα μας χρειαστεί παρακάτω.

Παρένθεση 1: Οι σημερινοί Φιλόλογοι λένε αηδίες, ότι δηλαδή ο Κάδμος μας έφερε εδώ τα “φοινικικά γράμματα”. Ο Κάδμος απλά ξανάφερε πίσω ένα αρχαιότατο Ελληνικό σύστημα γραφής, που είχαν πάρει μαζί τους οι Πελασγοί φεύγοντας. Αυτό, ακριβώς, που χρησιμοποιούμε καί σήμερα! Καί μάλιστα, τό ξανάφερε ατελές – με 22 γράμματα, έναντι …39 κανονικών! (Πώς καί πού …”κανονικά” Ελληνικά γράμματα; Ρίξτε μιά ματιά στις βραχώδεις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού! Τα “γιατί” καί τα “πώς”, όμως, άλλη φορά.) Τους δίνω, όμως, κι ένα δίκιο, επειδή σ’ αυτή την πλάνη έπεσε καί ο Ηρόδοτος.

Παρένθεση 2: Εκείνο που πάλι γράφεται πρώτη φορά δημοσίως, είναι πως οι Γεφυραίοι πρώτα κατέστρεψαν τις αποτροπαϊκές στήλες της Αθήνας, πριν κάνουν “ντού!” εναντίον της. (Καί οι ιουδαιοκαβαλλημένοι Πέρσες κατέστρεψαν το ίδιο το κέντρο εκπομπής “θετικής ενέργειας”, το Εκατόμπεδον.) Τις λεπτομέρειες πάλι δεν θα σας τις πώ, αλλά θυμηθείτε το σπάσιμο των κεφαλών των “Ερμών” από τον επίσης Αλκμαιωνίδη ΠΡΟΔΟΤΑΡΟ πούστη Αλκιβιάδη καί τους φίλους του. Ίδια καμώματα, ίδιων ανθρώπων, εκατό χρόνια μετά! Άλλως τε -τί σύμπτωση!-, αδερφή (“καταπύγων”) ήταν καί ο Αρμόδιος! Να θυμηθούμε καί τους κρυπτοϊουδαίους “μπαχαλάκηδες” της σημερινής Ελλάδας, που καταστρέφουν αγάλματα; Το ίδιο ακριβώς πράγμα κάνουν, με τους προγόνους τους. Βλέπετε πως τίποτε δεν άλλαξε, τόσους αιώνες μετά… (Μπαίνω στον πειρασμό να συγκρίνω όμοια, καί να πω ότι τους μπαχαλάκηδες δεν τους κόβω γιά πολύ φανατικούς άντρες, ούτ’ αυτούς!) Τώρα, βέβαια, οι πιό έξυπνοι αναγνώστες μου θα με ρωτήσουν, αν καί τα σημερινά αγάλματα είναι αποτροπαϊκά. Κι αν (λογική επόμενη ερώτηση) τοποθετήθηκαν σε συγκεκριμένες θέσεις, από γνώστες της σχετικής τεχνικής, ώστε να δίνουν θετική ενέργεια στις πόλεις. Διότι -παλιά δουλειά- το ίδιο έκαναν καί τα μενίρ, ή οι οβελίσκοι.Θα σας απαντήσω ότι οι γνώσεις των όποιων “μυστών” σήμερα είναι ελλιπείς – κι ευτυχώς. (Οι γνώσεις θα γίνουν πλήρεις, όταν κι η Ελλάδα ξαναγίνει Ελλάδα.) Έτσι, τα σημερινά αγάλματα πόρρω απέχουν απ’ το να είναι αποτροπαϊκά κι ας τ’ αφήσουν οι μισόκαλοι “μπαχαλάκηδες” στην ησυχία τους. (Μπορεί οι σκαλισμένες μορφές να ενοχλούν τη θρησκεία τους, αλλά στα παπάρια μας. Δεν τους ρωτήσαμε.) Επίσης, οι έξυπνοι αναγνώστες μου θα με ρωτήσουν πού το ξέρω, ότι η Αθήνα του Πεισίστρατου είχε αποτροπαϊκές στήλες. Δεν θα σας απαντήσω. Θα σας πω μονάχα ότι, όοοοοοσο καί αν προσπαθούν οι εχθροί των Ελλήνων να κρύβουν πράγματα της (Προ)Ιστορίας μας, θα βρίσκομαι εγώ γιά να τους τη σπάω αγρίως καί να τους κάνω να λυσσάζουν! Τις δε αντιρρήσεις τους, να τις χώσουν εκεί που ξέρουν – κι ας μη γίνω ποτέ δόκτωρ Αρχαιολογίας!  Τέλος παρένθεσης.

ix. Ρώμη
Μάθανε πως …, άντε, να μην το πω, πλακώσανε κι οι δυτικοί Πελασγοί! Γίνεται σκορποχώρι η αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου, τσακώνονται μεταξύ τους τα Ελληνιστικά βασίλεια, βρήκαν ευκαιρία κι οι Πελασγοί Ρωμαίοι να επεκταθούν. Πρώτα ενώνουν τους επίσης Πελασγούς γείτονές τους (Ετρούσκους καί λοιπούς) υπό την ηγεμονία τους. Μετά, επιτίθενται εναντίον των πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας (Νότια Ιταλία καί Σικελία). Κάμπτουν την αντίστασή τους, τις ενώνουν κι αυτές υπό την ηγεμονία τους, κι εξορμούν. Πρώτος στόχος η Ελλάδα, όπου κάνουν όργια. Σύλλας, Μόμμιος, καί διάφοροι τέτοιοι, δίνουν ρέστα μισανθρωπίας καί γαϊδουριάς απέναντι στους Έλληνες. Χειρότεροι κι από σημερινούς Αλβανούς ληστές. Αλλά τα ωραία τα ξέρουν, οι κουφάλες! Σηκώνουν όποιο όμορφο άγαλμα βρίσκουν μπροστά τους, καί το πάνε στα σπίτια τους. Πάλι δίκην Αλβανών κατσαπλιάδων, που ορέγονται Πόρσε καί Φερράρι!

Παρένθεση κι εδώ, να πω ότι ο ισχυρισμός των βιβλίων Ιστορίας, ότι η Ρώμη κατέλαβε την Ελλάδα, είναι ανακριβέστατος. Ποιά “Ρώμη” κατέλαβε ποιά “Ελλάδα”; Η Ρώμη ήταν το πολύ καμιά εκατοστή χιλιάδες κόσμος. Από μόνη της, δεν μπορούσε να ονειρεύεται κοσμοκρατορία. Δηλαδή, οι Έλληνες στρατιώτες των πόλεων της Μ. Ελλάδας, πχ Συρακούσιοι καί Ταραντίνοι, κατέλαβαν τ’ αδέρφια τους ως “Ρωμαίοι”; Εντελώς παράλογο! ‘Αλλως τε, ποιά “Ελλάδα” κατέλαβαν, που η Ελλάδα είχε αδειάσει από κόσμο; Καί πού πήγαν οι Έλληνες κι έφυγαν; Στην Αλεξάνδρεια καί την Αντιόχεια, όπου υπήρχε μέγιστη ανάγκη γιά διδασκάλους της Ελληνικής, κι εύκολο χρήμα. Τί να παιδεύεται, τώρα, ο νέος στα πατρογονικά χωράφια; Όπως μου έλεγε κάποτε ένας μπάρμπας στη Σαντορίνη, ότι δεν βρίσκονται εύκολα νέοι, ν’ ασχοληθούν με τ’ αμπέλια, διότι είναι πολύ κουραστική δουλειά. Προτιμούν ν’ ανοίξουν ένα μπαράκι, καί να κονομάνε περισσότερα. Άρα, οι “Ρωμαίοι“ κατέλαβαν μιά Ελλάδα άδεια από πληθυσμό! Ποιός να βρεθεί να πάει φαντάρος, να τους αντισταθεί; Κι έτσι, οι “Ρωμαίοι“ συνεχίζουν εναντίον των Ελλήνων των βασιλείων της Αλεξάνδρειας καί της Αντιόχειας, τα οποία καί ροκανίζουν σιγά-σιγά. Έως ότου κυριαρχούν πλήρως επάνω τους, κι αυτά παύουν να υπάρχουν. Εδώ, λοιπόν, στην ενιαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, υπό τους πελασγικούς αετούς, εμφανίζεται η σημερινή θρησκεία μας – ο χριστιανισμός!… Σας είπα, σας ξεκαθάρισα πως όλ’ αυτά σχετίζονται. Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, δεν μπορούμε να βλέπουμε ως “μεμονωμένα επεισόδια” ούτε κάν τη διαμάχη μιάς Ελληνικής Ορθόδοξης μονής με τον -έστω, τύποις- θρησκευτικό της προϊστάμενο.

Πρίν, όμως, πούμε ο,τιδήποτε γιά τον χριστιανισμό, οφείλουμε να συμφωνήσουμε στο γενικό σχήμα της κοινωνικής επαφής καί της κοινωνικής αλλαγής. Ποιό είν’ αυτό; Τί εννοώ; Έστω, ότι έχουμε δύο κοινωνικές ομάδες, τις Α’ καί Β’. Αυτές μπορεί να είναι δύο γειτονικοί φιλικοί λαοί, ή δύο γειτονικοί εχθρικοί λαοί, ή δύο γειτονικοί αδιάφοροι λαοί, η δύο λαοί οποιοιδήποτε, με οποιαδήποτε αισθήματα μεταξύ τους – κι άσχετο πού κατοικούν (πχ Έλληνες καί Ιάπωνες). Ειδικά σήμερα, η γεωγραφική απόσταση μεταξύ λαών είναι θέμα μερικών ωρών. Περισσότερο καθυστερείς στα αεροδρόμια με τις διαδικασίες, παρά με το αεροπορικό ταξίδι καθ’ εαυτό! Έπίσης, αυτές οι δύο κοινωνικές ομάδες μπορεί να είναι πχ Έλληνες “εθνικοί” κι Έλληνες χριστιανοί, ή οι ψηφοφόροι των κομμάτων Α’ καί Β’, ή ακόμη καί οι γέροι ενός χωριού, σε σχέση με τους νέους του ίδιου χωριού. Ο,τιδήποτε καί οποιοιδήποτε. Επειδή, τώρα (αντίθετα απ’ την αγγλική παροιμία), κανένας άνθρωπος δεν είναι “νησί” (δηλ. απομονωμένος), καί καμμία κοινωνική ομάδα δεν είναι “νησί”, οι κοινωνικές ομάδες πάντα έρχονται σε κάποια μορφή επαφής μεταξύ τους. Μερικά μέλη τους, δε, φτάνουν ως το σημείο ν’ αλλάξουν κοινωνική ομάδα – ενσωματωνόμενα στην “απέναντι”.

Συνεπώς, το γενικό σχήμα των κοινωνικών επαφών ή/καί αλλαγών είναι το εξής

Έστω, τώρα, πως εμείς είμαστε της κοινωνικής ομάδας Α’, της “άσπρης”. (Υπ’ όψιν, το άσπρο καί το μαύρο τα έβαλα, απλά γιά να φαίνεται η αντίθεση. Όχι ότι κουβαλάνε τον συμβολισμό του άσπρου καί του μαύρου, ντέ καί καλά.) Τα άτομα των παραλληλογράμμων του σχήματος είναι σαφώς το μέγιστο ποσοστό των δύο κοινωνικών ομάδων, που δίνουν καί τον “τόνο” της παρουσίας της κοινωνικής ομάδας. Τα άτομα των “βελών”, όμως, τί είναι; Ας σκεφτούμε τί θα μπορούσαν να είναι – σε περίπτωση κατά το μάλλον ή ήττον ειρηνικής επαφής, πάντα. Τα άτομα του μαύρου βέλους, λοιπόν, μπορεί να είναι:
- Άτομα που θαυμάζουν τη δική μας κοινωνική ομάδα.
- Γαμπροί καί νύφες – άτομα που συνάπτουν γάμο με μέλη της δικής μας ομάδας.
Άτομα κινούμενα από εξερευνητική περιέργεια, κοσμοπολιτισμό, σνομπισμό – ή τυχοδιωκτικά στοιχεία.
- Άτομα που βρίσκουν καλύτερες συνθήκες (οικονομικές, διαβίωσης, κλίματος) στη δική μας ομάδα.
- Προδότες της δικής τους ομάδας.
- Πράκτορες, που πλησιάζουν την ομάδα μας με σκοπό τη διάβρωσή της.
- Περιπτώσεις μεικτές, με κάποιον συνδυασμό των ανωτέρω.
- Λοιπές περιπτώσεις, που δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα.

Το ίδιο ακριβώς είναι καί τα άτομα του λευκού βέλους. Η μόνη διαφορά είναι πως, στην περίπτωση των ατόμων του μαύρου βέλους συνήθως χρησιμοποιούμε θετική ορολογία, γιά να τα χαρακτηρίσουμε. Πχ δεν θα πούμε στα ίσα ότι πρόκειται γιά προδότες της κοινωνικής ομάδας τους, αλλά γιά θαυμαστές του πολιτισμού μας. Στην αντίθετη περίπτωση, δηλ. στα άτομα που εγκαταλείπουν την ομάδα μας μέσω του λευκού βέλους, χρησιμοποιούμε μάλλον αρνητική έως πολύ αρνητική ορολογία. Ακόμη κι ένας άντρας, που παντρεύτηκε γυναίκα της ομάδας Β’, θεωρείται κακόγουστος – ή συμπλεγματικός. (“- Σωθήκαν οι γυναίκες οι δικές μας; Αυτήν βρήκε;”)
Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος, με τον οποίο έρχονται σ’ επαφή ή/καί αλλάζουν οι κοινωνίες. Πάντα θα υπάρχει το μικρό ρεύμα των βελών. Σκέτα, απομονωμένα παραλληλόγραμμα δεν υπήρξαν, καί δεν θα υπάρξουν ποτέ.

Καί, γιά να είμαστε ακριβέστεροι, το παραπάνω σχήμα κάντε το …διπλή μερίδα:


Διότι, κάθε κοινωνική ομάδα χοντρικά διαιρείται σε άρχοντες καί αρχομένους – επειδή από τη φύση τους οι άνθρωποι (καί τ’ ανθρωποειδή) τείνουν να σχηματίζουν ιεραρχικέςκοινωνικές δομές. Συνεπώς, πάντα έχουμε διεργασίες “εκ των άνω” (από τους άρχοντες, δηλαδή), καί παράλληλα “εκ των κάτω” (δηλ. από τον λαό). Οι δε διεργασίες αυτές πάντα αλληλοσυνδέονται. Όπως καταλαβαίνετε, δεν νοείται ένας άρχοντας να εκδίδει διαταγές καί να μην υπακούεται ή κάποιος να διαπρέψει ως αντιπρόσωπος του λαού (πχ καλός ρήτορας στις λαϊκές συγκεντρώσεις), καί οι εισηγήσεις του να μην εισακούγονται από τους άρχοντες. Αν, λοιπόν, θέλετε να κάνετε σοβαρές ιστορικές μελέτες, αν θέλετε να καταλάβετε τις βαθύτερες αιτίες καί δομές της μετάβασης από την αρχαιοελληνική θρησκεία στον χριστιανισμό, οφείλετε να θυμάστε απ’ έξω το δεύτερο από τα γενικά μας σχήματα. Να το σταμπάρετε στο μυαλό σας με πυρωμένο σίδερο ή επειδή η “εκπύρωσις” είναι κάτι το λίαν επώδυνο, να το τυπώσετε, να το ζωγραφίσετε, να το κάνετε κέντημα καί να το βάλετε σε μέρος που να το βλέπετε συνεχώς. Αλλοιώς, Έλληνες “εθνικοί” κι Έλληνες χριστιανοί θα ταμπουρωθούμε σε χαρακώματα εσαεί, χωρίς να υφίσταται ελπίδα να συνεννοηθούμε ποτέ σε μιά ελάχιστη βάση Ελληνικής συνεκτικής “κόλλας”. Θα κάνουμε ατέρμονες συζητήσεις επί συζητήσεων, καί μάλιστα χαμηλού (ηλίθιου) επιπέδου, αρνούμενοι να δούμε την όποια αλήθεια έχει την κακοτυχία να βρίσκεται έξω απ’ το κεφάλι μας. Μ’ άλλα λόγια, θα βλέπουμε όλα τα καλά στο σπίτι μας, κι όλα τα στραβά στο σπίτι του γείτονα.

Τί ν’ αναφέρω παραδείγματα!… Σκέτη σπατάλη bytes καί bandwidth. Οι μεν βλέπουν μονάχα τη δολοφονία της Υπατίας καί τη σφαγή της Σκυθόπολης, χωρίς να βλέπουν τους “θεούς” τύπου “άλογο του Καλλιγούλα” καί “γιουσουφάκι του Αδριανού” (τον Αντίνοο). Οι δε οραματίζονται μία ενιαία κι αδιάσπαστη παμπάλαιη θρησκευτική γραμμή “Θεόθεν”, που αρχίζει (αγνοώντας επιδεικτικά τους “πεπλανημένους” αρχαίους Έλληνες) απ’ τα περιτετμημένα εβραιοτσοτσόνια των κάθε Αβραάμ καί Μελχισεδέκ καί τα χύσια του Δαυΐδ (“της αγίας σποράς Δαυΐδ”, που λένε καί τα γνωστά “Πορδόκολλα”), καί φτάνει στα σημερινά κομποσχοίνια. (Καλά ξυπνητούρια τους κι αυτωνών.) Αν θέλετε κι από μένα κουβέντα σ’ επίπεδο γυμνασιακού “νέρντ” γκομενακίου Προμηθέας Πυθίας (κτλ κτλ), ή ταλιμπάν αγριεμένων μισογύνηδων “γερόντων” (που περιμένουν πώς καί πώς να πέσει κεραυνός να μας κάψει, εμάς τους αμαρτωλούς – καί ιδίως τις αμαρτωλές, κάτι γυμνίστριες καί κάτι τέτοιες), σταματήστε πάραυτα την ανάγνωση του παρόντος, καί πάτε γιά καφέ με τους ομοϊδεάτες σας. Αν όχι… Εδώ είμαι! Πάντως, με τη μέγιστη βλακεία του “100% άσπρο, 100% μαύρο”, δηλαδή το δίπολο “καλοί-κακοί”, πρέπει να πάρουμε οριστικό διαζύγιο.

x. Ιησούς Χριστός καί χριστιανισμός
Ο Χριστός καί ο χριστιανισμός, λοιπόν… Κατ’ αρχήν, υπήρξε Χριστός; Αυτό το ερώτημα είναι ήδη παλαιό αρκετών αιώνων καί η απάντηση είναι πως, αν ψάχνουμε ιστορικές πηγές, όχι. Κι αυτό δεν το λέω εγώ. Το είπαν μέχρι καί θεολόγοι καί ιερωμένοι χριστιανοί. Έστω, καθολικοί καί προτεστάντες (όχι ορθόδοξοι), αλλά σε κάθε περίπτωση κινδύνευε το κεφάλι τους – τότε που τα είπαν αυτά. Ιστορικές πηγές καί δη από ξένους προς τον χριστιανισμό (διότι, αλλοιώς ισχύει το: “- Ρώτα καί τον αδερφό μου τον ψεύτη!”), που να υποστηρίζουν ξεκάθαρα την ύπαρξη Ιησού Χριστού, είτε δεν υπάρχουν ή είναι χαλκευμένα κείμενα γραμμένα εκ των υστέρων. Αυτά κυκλοφορούν στην (ακαδημαϊκή) πιάτσα καί με σοβαρά επιχειρήματα, δε λέω, αλλά υπάρχει καί μία τρίτη εκδοχή: Οι ιστορικές πηγές, που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του Ιησού Χριστού, να έγιναν καύσιμο γιά τα καζάνια των λουτρών της εποχής εκείνης. Να κυνηγήθηκαν λυσσωδώς καί μεθοδικώς κι αυτές κι οι συγγραφείς τους, ώστε να μην έμεινε ούτε ένα αντίτυπο …έστω, φανερό. Αυτή την εκδοχή υποστηρίζει ο γράφων καί θα δείτε παρακάτω γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Περιέργως, όμως (καί πάντα σύμφωνα με όσα ξέρω), ούτε κάν οι χριστιανοί θεολόγοι δεν πρόβαλαν ποτέ αυτή την εκδοχή, ενώ οι επιστήμες της γραφής (παπυρολογία, επιγραφολογία, κτλ κτλ) είναι γεμάτες από παραδείγματα αγρίων επεμβάσεων σε κείμενα. (Συμπεριλαμβανομένων των Ευαγγελίων.) Εδώ επενέβη σε πασίγνωστα παραδοσιακά λαϊκά τραγούδια, χώνοντας δικούς του στίχους μέσα τους, ο ίδιος ο αρχηγός της φιλολογικής ομάδας του Πεισίστρατου, που ανέλαβε την καταγραφή τους γιά να μη …χαθούν – ο Ονομάκριτος! Κι ευτυχώς που τα τραγούδια τα ήξεραν απ’ έξω οι πολλοί, καί τον συλλάβανε στα πράσσα τον μόρτη. Περιμένουμε, επομένως, ν’ άφησαν τίποτε όρθιο οι διάφοροι φανατικοί ανά τους αιώνες;

Κατ’ εμένα, ο Ιησούς Χριστός σαφώς υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο καί μάλιστα διάφορο του Απολλωνίου Τυανέως. Καί θα σας πω καί το μυστικό, πώς το ξέρω: επειδή οι λογοκριτές της εποχής εκείνης θεώρησαν κάποια αποσπάσματα ανώδυνα καί δεν τα εξαφάνισαν. (Κούνια που τους κούναγε!…) Το πρώτο, είναι (στα Ευαγγέλια) εκεί που κάποιοι πάνε να βρουν τον Χριστό, αλλά δεν γνωρίζουν ποιός είναι. Καί -αν θυμάμαι καλά- ρωτάνε: “Εσύ είσαι ο Ιησούς, ο επιλεγόμενος Χριστός;” Εάν σε λένε π.χ Γιάννη Παπαδόπουλο (υποθέτω, το πιό συνηθισμένο όνομα στην Ελλάδα) καί σε ρωτήσουν αν εσύ είσαι ο Γιάννης Παπαδόπουλος, απαντάς: “Ναί, εγώ είμαι ο Γιάννης Παπαδόπουλος.” Εκτός αν υποψιάζεσαι ότι σε πήραν τηλέφωνο απ’ την Εφορία, οπότε απαντάς με την ερώτηση: “Ποιός είστ’ εσείς;”  Ο Χριστός, όμως, απάντησε …με ερώτηση: “Ποιόν ήλθατε να δείτε;” Κι επειδή οι επισκέπτες ξαφνιάστηκαν, τους ξαναρωτάει: “Αλλά ποιόν ήλθατε να δείτε;” Δε λέω, οι επισκέπτες μπορεί νά ‘τανε καί τελώνες! Όμως… Έ, λοιπόν, τέτοια ντρίμπλα, μονάχα από δάσκαλος του Ζέν καί πάνω! Δεν είναι γιά κοινούς θνητούς αυτά! Καί το δεύτερο, είναι η βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό. Με δεδομένο ότι -πάντα κατ’ εμένα- το όνομα “Ιορδάνης” είναι παραλλαγή του “Ηριδανός”, Ιησούς Χριστός υπήρξε οριστικά, πάει καί τελείωσε. Οι εξηγήσεις, λιγάκι παρακάτω.

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΕΔΩ http://ergdhmerg.wordpress.com/

http://aorata-gegonota.blogspot.gr/