Πόλεμος μεταξύ των δύο Κορεών

Πρόλογος
Σύμφωνα με την πλειοψηφούσα άποψη, δεν θα υπάρξει πόλεμος. Κανείς δεν τον χρειάζεται και ειδικά η Βόρεια Κορέα ή η Ιαπωνία. Ούτε η Νότια Κορέα τον χρειάζεται, επειδή είναι λιγότερο κερδοφόρο να εισέλθει σε σύγκρουση επαφής έχοντας μια σύνθετη υποδομή και μια αναπτυγμένη βιομηχανική οικονομία παρά να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια στη Βόρεια Κορέα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βουρκωμένες στο Αφγανιστάν και τη Μέση Ανατολή, δεν έχουν περισσότερο συμφέρον με την έκρηξη μιας τέτοιας σύγκρουσης. Θα ήταν μια πολύ βαριά δοκιμασία για το διεθνές σύστημα ασφαλείας στην Ασία-Ειρηνικό, ιδίως στο πλαίσιο της αυξανόμενης οικονομικής αστάθειας. Η Ρωσία είναι μέρος της ίδιας παρτίδας: αυτή η αψιμαχία μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών είναι, γι 'αυτήν, περισσότερο σαν μια κολλώδη ενόχληση προς αποφυγή παρά μια εθνική καταστροφή. Η Μόσχα είναι παραδοσιακά σεβαστή στην Πιονγκγιάνγκ, αν και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι λιγότερο ισχυρές από τι ήταν στη δεκαετία του 1990.  Όσον αφορά τη Νότια Κορέα, οι Ρώσοι της προμηθεύουν όπλα και αναπτύσσει μαζί της στρατιωτικό και διαστημικό υλικό.  Αυτός ο πόλεμος θα ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστος για τη Ρωσία, ιδιαίτερα δεδομένου ότι μόνο έμμεσα θα μπορούσε να έχει επιρροή. Συνεπώς, η πιο πιθανή έκβαση αυτής της ανοιξιάτικης κρίσης στη κορεατική χερσόνησο θα ήταν μια συμφωνία πίσω από την σκηνή, φέρνοντας περισσότερη βοήθεια προς όφελος της Πιονγκγιάνγκ ή χαλαρώνοντας τις κυρώσεις.

Οι Σύμμαχοι
Πρώτον, ένας πιθανός πόλεμος στη χερσόνησο δεν θα περιοριζόταν μόνο στις δύο Κορέες. Σε περίπτωση σύγκρουσης, η Βόρεια Κορέα θα αντιμετωπίσει τουλάχιστον την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών και, σε περίπτωση χρήσης όπλου μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ), το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας. Γνωρίζοντας ότι η Ρωσία θα παραμείνει εμφανώς έξω από τη σύγκρουση, αν και η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να ασκήσει πίεση προς τη Μόσχα. 

Η Κίνα, κεντρικός παίκτης στον πόλεμο της Κορέας του 1950-1953, θα βρισκόταν σε δύσκολη κατάσταση, η οποία αποκλείει εκ των πραγμάτων οποιαδήποτε άμεση παρέμβαση. Θα μπορούσε να παρέχει πλουσιοπάροχα πυρομαχικά και τρόφιμα στην Πιονγκγιάνγκ, αλλά η πρώτη κίνηση ενός Κινέζου «εθελοντή» σε αυτό το μέτωπο θα ήταν σοβαρό πρόβλημα. Το Πεκίνο σήμερα δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη αυτής της σύγκρουσης, σε αντίθεση με τον πρώτο πόλεμο της Κορέας. Στην περίπτωση αποκλεισμού και αεροπορικής επίθεσης κατά της Βόρειας Κορέας, οι Κινέζοι θα μπορούσαν να αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν το στρατό τους για να συγκρατήσουν τη ροή των πεινασμένων προσφύγων. Ως εκ τούτου, η παρέμβαση του Πεκίνου θα ήταν ένα είδος γροθιά στο τραπέζι με αποδέκτες όλα τα μέρη της σύγκρουσης για να αποτραπεί η κλιμάκωση σε πόλεμο. Τίποτα περισσότερο, σίγουρα. Οι εμπόλεμοι θα μπορούσαν επίσης να συνέλθουν μετά από μερικές ημέρες βομβαρδισμών. Έτσι, η Κίνα θα κέρδιζε πόντους ως περιφερειακός ηγέτης, κάνοντας τους να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μια στάση που θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή αν οι ΗΠΑ δεν θα ήταν σε θέση να αποτρέψουν την ένοπλη σύγκρουση. Αλλά το Πεκίνο δεν θα ξεκινήσει τις προσπάθειες και τα μέσα του, ακόμη και αν η ιδέα της μετατροπής της Πιονγκγιάνγκ «σε μάχιμο χάμστερ» για ελεγχόμενες κρίσεις στην Ασία-Ειρηνικού φαίνεται ελκυστική (εν μέρει ήδη συμβαίνει). 

Αυτή η πρωτοβουλία, ωστόσο, περιπλέκεται από τις φιλοδοξίες των αρχών της Βόρειας Κορέας και από το γεγονός ότι αν παίζεις με την αποσταθεροποίηση, φέρνεις ακριβώς την αληθινή αποσταθεροποίηση. Και τότε ο πόλεμος βρίσκεται προ των πυλών. Ως εκ τούτου, η Βόρεια Κορέα μένει μόνη της ενώπιον της Νότιας Κορέας -γεγονός υποφερτό- και των Ηνωμένων Πολιτειών. Εξαντλημένες μετά από δύο δεκαετίες παγκόσμιας ηγεμονίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθουν να είναι ικανές να καταστρέψουν έναν κλασικό στρατό του εικοστού αιώνα. Αυτό δούλεψε στο Ιράκ το 2003, αλλά εδώ, δεν θα χρειαστεί χερσαία εισβολή: ο Νότος θα κάνει όλη τη δουλειά. Θα παραστούμε τότε σε νέα έκδοση της Γιουγκοσλαβίας το 1999.Η στρατιωτική τέχνη του Τζούτσε

Ισορροπία δυνάμεων στην κορεατική χερσόνησο

Σε σύγκριση με το στρατό της Νότιας Κορέας, αυτός της Βόρειας Κορέας φαίνεται μεγάλος και επιθετικός, αλλά είναι πολύ λιγότερο καλά εξοπλισμένος. Τα στρατεύματα του Βορρά είναι ανώτερα σε αριθμό, έχουν περισσότερα κανόνια πυροβολικού και άρματα μάχης. Ωστόσο, εξετάζοντας πιο προσεκτικά τις πραγματικές τεχνικές επιδόσεις ή ακόμη και την κατάσταση και την υλικοτεχνική επιχειρηματική ικανότητα -κυρίως τα καύσιμα για την αεροπορία και τα τεθωρακισμένα- η εικόνα αντιστρέφεται. Η Βόρεια Κορέα μπορεί, στην πραγματικότητα, να προώθησει στο πεδίο της μάχης ένα μεγάλο αριθμό απαρχαιωμένο και κακά συντηρημένο εξοπλισμό. Είναι ακόμα χειρότερο για την πολεμική αεροπορία. Μια κατά μέτωπο επίθεση εναντίον του Νότου, λόγω της υπεροχής της στον τομέα της επικοινωνίας, της πληροφορίας και της κυριαρχίας στον αέρα, θα οδηγούσε σε τεράστιες απώλειες για το Βορρά. Δεδομένης της υπεροχής του εχθρού στη θάλασσα, οι πλαγιές της Βόρειας Κορέας θα ήταν επίσης ανοικτές για τακτική επιχείρηση, ακόμα και για απόβαση πεζοναυτών - για να μην αναφέρουμε τη ναυτική αεροπορία. Οι «βορειοκορεατικές ειδικές δυνάμεις», οι οποίες αντιπροσωπεύουν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, δεν είναι παρά καλά εκπαιδευμένοι στρατιώτες πεζικού χωρίς ιδιαίτερες ενισχύσεις, των οποίων η αποστολή είναι να «διεισδύσουν» στο νότο, διαταράσσοντας τις πίσω γραμμές των Νοτιοκορεατών ή να οργανώσουν έναν αντάρτικο πόλεμο.

Πώς θα φαινόταν; Ποιες θα ήταν οι απώλειες; Είναι άλλο θέμα.
Η Βόρεια Κορέα απειλεί να μετατρέψει τη Σεούλ σε «θάλασσα φωτιάς». Οι δηλώσεις αυτές δεν φαίνονται τόσο εντυπωσιακές αν κάποιος υπολογίζει την πραγματική εμβέλεια του πυροβολικού του Βορρά. Βεβαίως, η Σεούλ δεν θα έβγαινε αλώβητη, μακριά από αυτό, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι η Νότια Κορέα θα μετατραπεί σε στάχτη σε μια μέρα. Όσον αφορά τη χρήση ενός όπλου μαζικής καταστροφής (πυρηνικό, απίθανο – χημικό, πυθανόν), ο οποίος θα μπορούσε να έχει ολέθριες συνέπειες, ιδιαίτερα για τον άμαχο πληθυσμό του Νότου, θα προκαλούσε επίσης αντίποινα εναντίον του Βορρά. Μετά από αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μεθοδικά, θα έφερναν την Βόρεια Κορέα πίσω στην εποχή του λίθου, ακόμα και προ-ζωική. Ακόμη και χωρίς τη παρέμβαση άλλων δυνάμεων. Η αεράμυνα της Βόρειας Κορέας φαίνεται σημαντική, αλλά βασίζεται σε παρωχημένο πυροβολικό έδαφος-αέρα, μόνο σε θέση να αντιμετωπίσει τους πυραύλους σε χαμηλό υψόμετρο. Αυτή η άμυνα θα εξοντωνόταν κατά τις πρώτες ημέρες ή θα έπρεπε να αποσυνδεθεί για να επιβιώσει. Από την πλευρά του επιτιθέμενου, είναι όλο το ίδιο -ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη την έλλειψη αποτελεσματικής ενσωμάτωσης των πληροφοριακών συστημάτων και μεταδόσεων της Πιονγιάνγκ. Οι συνέπειες ενός τέτοιου πολέμου θα ήταν οδυνηρές τόσο για τους Βορειοκορεάτες όσο και για την ανθρωπότητα εν γένει. Κάποιος θα μπορούσε, φυσικά, να βρει μια οξεία μορφή εθνικής υπερηφάνειας και πατριωτισμού στην εξόντωση ενός ενθουσιώδους ελλιπώς εξοπλισμένου στρατού. Εν τέλει, στον πόλεμο του 1980-1988 εναντίον του Ιράκ, το Ιράν χρησιμοποιούσε την τακτική των «ανθρώπινων κυμάτων» για να προσπαθήσει να επιλύσει τη σύγκρουση θέσης. Αλλά τέτοια ανθρώπινη εξόντωση, χωρίς μεγάλο αποτέλεσμα, θα μπορούσε να προκαλέσει πολύ δυσάρεστη κοινωνική αναταραχή που θα μπορούσε, γιατί όχι, να εκφυλιστεί σε επανάσταση. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο στόχος της Διοίκησης Ψυχολογικών Επιχειρήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η τέλεια εκδοχή; Ο εχθρός θα έβαζε τον εαυτό του σε τέτοια κατάσταση λόγω των εσωτερικών αντιφάσεων και θα αρκούσε να τον αφήσεις να κουραστεί και να απελπιστεί.

Η οικονομία
Βορειοκορεατική πυρηνική δοκιμή

Κατ 'αρχήν, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα ενσωμάτωσε τόσο γρήγορα τις βαλλιστικές τεχνολογίες πυραύλων και μπόρεσε να δημιουργήσει μια πυρηνική υποδομή, αν και είναι ατελής. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να μιλήσουμε για τη παρουσία πυρηνικού οπλοστασίου στο Βορρά, ακόμα περισσότερο για πυρηνική κεφαλή σε πυραύλο. Επιπλέον, η περιορισμένη κινητοποίηση των περιορισμένων πόρων της Βόρειας Κορέας συνδυάζεται με την ελαχιστοποίηση των «δευτερευόντων» δαπανών -δηλαδή εκείνες που δεν εξυπηρετούν την άμυνα και τη συντήρηση. Το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο επιτρέπει στην Πιονγιάνγκ να ελέγχει και να κατευθύνει την οικονομία σταθερά. Είναι υπερβολή να σκεφτεί κανείς ότι το σκοτάδι, η πείνα και οι δέκα πληγές της βασιλείας της Αιγύπτου βασιλεύουν στη Βόρεια Κορέα. Οι φυσικές καταστροφές κατά το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1990, σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των εδαφών λόγω εντατικής γεωργίας, οδήγησαν πράγματι σε ελλείψεις τροφίμων και λιμό σε κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά αυτή η κατάσταση ξεπεράστηκε και σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, η Βόρεια Κορέα ήταν σε θέση να βελτιώσει σημαντικά τη γεωργική παραγωγή της στα τέλη της δεκαετίας του 2010. Όμως, η Πιονγκγιάνγκ δεν είναι σε θέση να διατηρήσει μια αναπτυγμένη και ισορροπημένη βιομηχανική οικονομία με έμφαση στην καινοτομία. Μερικοί «δευτερεύοντες» τομείς της βιομηχανίας αναπτύσσονται πολύ αργά. Ο ελεγχόμενος αυταρχικός εκσυγχρονισμός, με σημαντική χαλάρωση των διεθνών κυρώσεων, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα «βόρειοκορεατικο θαύμα». Εφόσον το χρειαζόμαστε σε φόντο της μείωσης της κατανάλωσης σε όλο τον κόσμο και υπερ-πληθώρας βιομηχανικών ικανοτήτων.

Αλλά η σημερινή κατάσταση μοιάζει περισσότερο με μια μαύρη τρύπα: η Βόρεια Κορέα ξοδεύει τους ιδίους καλύτερους φυσικούς και τεχνολογικούς πόρους της για την άμυνα και την ανάπτυξη ενός όπλου μαζικής καταστροφής, ενώ το υπόλοιπο της βιομηχανίας είτε κινείται στο ρελαντί, είτε χειροτερεύει. Η κατάσταση ήταν παρόμοια στην ΕΣΣΔ στη δεκαετία του 1980 και τίποτα δεν μας πείθει ότι στη παρούσα περίπτωση, θα τελειώσει η υπόθεση αλλιώς. Ωστόσο, η ανθεκτικότητα του κοινωνικού συστήματος της Βόρειας Κορέας είναι πολύ υψηλότερη από ό, τι στην ΕΣΣΔ, γεγονός που δίνει μεγαλύτερη ελευθερία δράσης για την κυβέρνηση. Δεύτερον, αφού παρατήρησε την πτώση του «παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος» και τα δεινά του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας, οι αρχές της Βόρειας Κορέας θα δράσουν πολύ πιο προσεκτικά. Εν τέλει, υπάρχει πάντα το παράδειγμα της Κίνας και του Βιετνάμ που κατάφεραν να κρατηθούν και να ενσωματωθούν στην παγκόσμια αγορά, χωρίς να χάσουν την πολιτική τους συνέχεια. Η Βόρεια Κορέα διαθέτει λοιπόν την οικονομική δυνατότητα, αν και δεν είναι σε θέση να υποστυλώσει το στρατιωτικό βάρος. Αλλά κανείς δεν γνωρίζει πώς θα αντιδρούσε σε περίπτωση αεροπορικής επίθεσης.

Επίλογος
Δεν θα υπάρξει πόλεμος, διότι δεν θα είναι επωφελής για κανένα. Οποιαδήποτε διαφορά μπορεί να επιλύεται με διαπραγμάτευση, όσο ισχυρή και να είναι. Ο κόσμος παραείναι αλληλοεξαρτώμενος για να αναλάβει καταστροφικά μέτρα τα οποία θα επηρεάσουν την παραγωγή και το εμπόριο. Αυτά τα επιχειρήματα είναι παρόμοια με εκείνα του τύπου στα τέλη του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα, ο οποίος αναρωτιόταν για τη πιθανότητα ενός άλλου μεγάλου πολέμου στην Ευρώπη. «Σίγουρα, είναι δυνατόν, έγραφαν οι γνωστοί δημοσιογράφοι της εποχής, αλλά κανείς δεν τον χρειάζεται και για αυτό το λόγο δεν θα γίνει. Εν τέλει, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, γιατί όλα αυτά;». Μόνο ο Φρίντριχ Ένγκελς επέτρεψε στον εαυτό του το 1887, να πάει κόντρα στο ρεύμα αυτών των πλειοψηφούντων ιδεών: «Οκτώ έως δέκα εκατομμύρια στρατιώτες θα αλληλοσκοτωθούν και θα καταστρέψουν την Ευρώπη σαν ένα σμήνος ακριδών. Μια ερήμωση του χώρου διάκειας τριών έως τεσσάρων ετών σύγκριση με τις καταστροφές που προκλήθηκαν από τον πόλεμο των τριάντα ετών και θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ήπειρο. Λιμός, επιδημίες, καθολική επιστροφή στη βαρβαρότητα, τόσο των στρατευμάτων όσο και των μαζών λόγω της βαθιάς φτώχειας, ανεπανόρθωτη αποσύνθεση των τεχνητών μηχανισμών μας του εμπορίου, της βιομηχανίας και της πίστωσης που θα οδηγήσουν σε ευρεία πτώχευση: κατάρρευση των παλαιών κρατών και της συμβατικής πολιτικής σοφίας τους στο σημείο όπου δεκάδες κορώνες θα κυλήσουν στο δρόμο και δεν θα υπάρχει κανείς να τις μαζέψει... απολυτή αδυναμία να προβλέψεις πώς θα τελειώσουν όλα αυτά και ποιος θα βγει νικητής από τη μάχη». Το έτος 1914 έβαλε τα πάντα στη θέση τους.

Κονσταντίν Μπογκντάνοφ, RIA Novosti
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7880.html