Στην Ελλάδα αυτό που είναι αξεπέραστο και αταλάντευτο στον χώρο και στον χρόνο, είναι η κυριαρχία της αριστεράς.

Γνωρίζετε ποιά είναι η παγκόσμια πρωτιά της Ελλάδας που τίποτα δεν έχει καταφέρει να την καταρρίψει; Μήπως πιστεύετε ότι είναι η πολυχιλιετής ιστορίας μας, το υπέροχο κλίμα και οι φυσικές ομορφιές του τόπου; Αν πονηρευτήκατε λίγο και σκέφτεστε ότι είναι το επίπεδο διαφθοράς του πολιτικού κόσμου, βρίσκεστε κοντά αλλά καταφέρνουν ακόμα να μας ξεπερνούν η Μποτσουάνα και η Μπουρκίνα Φάσο. Ε, λοιπόν όχι. Στην Ελλάδα αυτό που είναι αξεπέραστο και αταλάντευτο στον χώρο και στον χρόνο, είναι η κυριαρχία της αριστεράς. Στον πολιτισμό, στην παιδεία (ή καλύτερα α-παιδεία), στον Τύπο και κατά συνέπεια στην πολιτική. Ούτε η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού παλαιότερα, ούτε η τωρινή αποκαθήλωση των αρχών της Μεταπολίτευσης, ούτε η οικονομική κρίση, ούτε η τρόικα, ούτε κανείς είναι ικανός να ξεκουνήσει την αριστερά από τις αρχές της αλλά κυρίως από τις θέσεις εξουσίας και παραεξουσίας που τις προσέφεραν απλόχερα οι "αντίπαλοι" της. Μπορεί τα συσσίτια να πολλαπλασιάζονται, η ανεργία και τα λουκέτα να φουντώνουν, ο κόσμος να βοά και να βογγά συγχρόνως για την μετανάστευση και την εγκληματικότητα, η αριστερά όμως έχει τον ... φασισμό της.

Για όλα φταίνε οι φασίστες, οι ρατσιστές, οι ακροδεξιοί, οι εθνικιστές, όλοι αυτοί οι κακοί άνθρωποι που αρνούνται να δούν το φώς το αληθινό μιας πολυπολυφυλετικής κοινωνίας όπου το άτομο δεν θα διακατέχεται από εθνικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές προλήψεις αλλά ελεύθερο θα πορεύεται σε έναν κόσμο που έχει πλάσει γι' αυτόν ο Σόρος ή κάποιος ανάλογος του τραπεζίτης της New York.Έτσι λοιπόν, την εβδομάδα που πέρασε για τον αριστερό τύπο δεν φταίει η κυβέρνηση που τα έχει δώσει ή τουλάχιστον προσπαθεί φιλότιμα να τα δώσει όλα στους ξένους, δεν φταίνε τα μέτρα, τα παλαιά και τα καινούρια, αλλά το πρόβλημα έγκειται στο ότι ο Ιωάννης Κωτούλας, αποσπασμένος σε γραφείο υφυπουργού της ΝΔ παρακαλώ, είναι ναζί, ακροδεξιός και τα λοιπά και τα λοιπά. Προ ετών μάλιστα τόλμησε να γράψει σε ιστορικό περιοδικό που κυκλοφορεί στα περίπτερα την αποκρουστική φράση "τα εγκλήματα των ναζί και τα εγκλήματα των συμμάχων"; Μα ποιά είναι αυτά; Οι βόμβες, ατομικές και συμβατικές, όταν τις ρίχνουν οι καλοί δεν σκοτώνουν, απελευθερώνουν. Το έγραφε και ο Ρίτσος το 1968, τα τάνκς του κόκκινου στρατού χορεύουνε στους δρόμους της Πράγας. Μόνο που το βάλς τους έλιωνε τα κόκκαλα των Τσέχων που αρνούνταν να χορέψουν στον ερυθρό ρυθμό τους.

Τον Ιωάννη Κωτούλα τον έχω γνωρίσει από τα κείμενα του, ιστορικά και πολιτικά. Με κάποια από αυτά συμφωνούσα και με κάποια διαφωνούσα. Τα τελευταία δε χρόνια δεν βρίσκω κάτι να συμφωνήσω μαζί του καθώς έχει ταυτιστεί με την λογική μιας αμερικάνικου τύπου δεξιάς. Μίας δεξιάς που δίνει μία μηχανιστική μορφή στην έννοια του Έθνους και αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό είτε με ποσοτική λογική (πόσους ξένους χωράει η Ελλάδα), είτε με μία νομικιστική (κριτήρια ιθαγένειας), είτε τέλος με μία πολιτιστική (ποιοί αλλοδαποί είναι αφομοιώσιμοι). Παραγνωρίζοντας έτσι τα εθνικά κριτήρια και αντιμετωπίζοντας το κράτος ως μια γενική οντότητα χωρίς κριτήρια που να εδράζονται σε έννοιες όπως αυτή του γένους, της θρησκείας, της ιστορίας. Όσο δε για τις γεωπολιτικές απόψεις αυτής της σχολής που θερμά υπερασπίζεται ο Κωτούλας, για το ότι "ανήκουμε στην Δύση" και οφείλουμε να ταυτιστούμε με τα συμφέροντα του Ισραήλ για να σωθούμε από την Τουρκία, μονάχα γέλιο μου προκαλούν. Ειδικά τελευταία που βλέπουμε αυτές τις δύο χώρες να συνεργάζονται υπέροχα στην Συρία κατά του κακού Άσσαντ χρησιμοποιώντας εναντίον του, τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές τρομοκράτες. Η ιδεολογική και πολιτική μου αντίθεση όμως με τις θέσεις του κ. Κωτούλα δεν σημαίνει ότι μου αρέσει το δημόσιο λυντσάρισμα του από την αριστερά. Ούτε επίσης μου αρέσει η αδιαφορία και η χαιρεκακία με την οποία αντιμετώπισε το θέμα ο "χώρος". Γιατί η μηντιακή κυριαρχία της αριστεράς η οποία περίτρανα αποδείχθηκε σε αυτή την περίπτωση είναι το πρόβλημα. Δεν είναι η φοβική Νέα Δημοκρατία που ούτε ξέρει, ούτε θέλει, ούτε και μπορεί να υπερασπιστεί περιπτώσεις σαν αυτή του Κωτούλα.

Αυτή η αριστερά σήμερα επιτέθηκε και έβαλε στον τοίχο έναν δεξιό με λίγες παράταιρες απόψεις. Με τον ίδιο τρόπο, με τους ίδιους μηχανισμούς αύριο μπορεί να κάνει το ίδιο και το έχει κάνει στο παρελθόν, σε έναν εθνικιστή. Και εμείς τι κάνουμε; Βυζαντινολογούμε, νίπτουμε τας χείρας μας ή επαφιόμαστε σε εκλογικά αποτελέσματα περιμένοντας την επόμενη δημοσκόπηση. Αυτό οφείλουμε να καταλάβουμε και να αντιδράσουμε. Σε αυτή την κυριαρχία των αριστερών ΜΜΕ τα οποία μπορούν να δίνουν κατά καιρούς λόγο και φωνή για εμπορικούς λόγους σε "δικές μας" απόψεις, αλλά το ίδιο εύκολα μπορούν να βγάλουν από την πρίζα, αποκλείοντας οποιαδήποτε εθνική φωνή. Το γράφαμε προ ετών, την εποχή της κυριαρχίας στα πλατό των βουλευτών του ΛΑΟΣ, το λέμε και σήμερα που οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής περιφέρονται από παράθυρο σε παράθυρο ως οι χρήσιμοι κακοί μιας διψασμένης για καυγά τηλεθέασης. Όπως παλαιότερα, έτσι και σήμερα ουδείς ενδιαφέρεται για το αύριο, επαφιόμενος στις δάφνες του σήμερα. Κανείς δεν πολεμά ή καταγγέλει ουσιαστικά αυτή την κυριαρχία της αριστεράς όσο αυτή του δίνει βήμα. Μετά όμως θα είναι αργά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει τις δικές μας δομές επικοινωνίας, αλλά αναλωνόμαστε σε έναν άτυπο ανταγωνισμό του ποιός θα αντιγράψει τον άλλο. Όσο συμβαίνει αυτό, οι διάφοροι Βαξεβάνηδες, ο Ιός, η Αυγή και το Left.gr θα μπορούν να μας ξεφωνίζουν ανενόχλητοι και αναπαραγώμενοι από τους συνοδοιπόρους τους στα πιο συστημικά ΜΜΕ. Ως πότε;

Δ. Ζαφειρόπουλος

Επανειλημμένα από αυτήν εδώ την ιστοσελίδα αλλά και από τα φύλλα του "ΕΚ" έχουμε αναφερθεί στην αριστερή πολιτιστική επικυριαρχια που υπάρχει σε αυτή την χώρα. Και αποτελεί έναν από τους λόγους που φτάσαμε σήμερα εδώ που φτάσαμε. Η αριστερά αμφισβητεί από πλευράς την την εμπλοκή της σε όλο αυτό το μεταπολιτευτικό σύστημα, λέγοντας ότι ποτέ της δεν κυβέρνησε. Προσπαθεί να ξεφορτωθεί με αυτό τον τρόπο το βάρος που της αναλογεί για την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι δεν κυβέρνησε. Αλλά επίσης αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε να κυβερνήσει. Κατάφερε να επιβληθεί μέσω ενός διαφορετικου μοντέλου που όμως έχει τα ίδια ποσοστά εξουσίας και επιρροής στον ελληνικό λαό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα όσα βλέπουμε καθημερινά. Δύο από αυτά τις τελευταίες ημέρες. 

Το πρώτο η περίπτωση του Σ. Μαλέλη, ο οποίος μιλώντας σε περιοδικό εξήγησε πώς γνώρισε την Μ. Σταματέρη: Ο Σταμάτης Μαλέλης ήταν ανέκαθεν ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος που δεν εφησύχαζε ποτέ! Μιλώντας για τα φοιτητικά του χρόνια λέει: «Ήμουν σε οργανώσεις στο πανεπιστήμιο και πηγαίναμε σε διαδηλώσεις και χτυπιόμασταν και ρίχναμε μολότοφ. Σε μια τέτοια διαδήλωσε γνώρισα και τη Σταματέρη. Δίπλα μου, πετούσε μολότοφ. Η μεγάλη μου έκπληξη δε, ήταν όταν την είδα σε μια διαδήλωση έξω από το Πολυτεχνείο. Ήταν έγκυος στην κόρη μου κι έρχινε μολότοφ!».

Άλλη περίπτωση αυτή του Χ. Ρώμα, ο οποίος σε κριτική του σε έργο μίας θεατρικής συγγραφέως αναφέρει: "Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ο ρατσισμός σε τρεις μορφές, του ισχυρού προς το ασθενές φύλλο (εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας-μητέρα»), του γηγενούς πολίτη προς τον αλλοδαπό μετανάστη (επίσης εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας-μητέρα») και κυρίως του αυτοαποκαλούμενου «σεξουαλικά υγιούς» προς τους ανθρώπους με άλλες επιλογές (το μένος του πατέρα για τον ομοφυλόφιλο γιό του), είναι προβλήματα υπαρκτά στο μεγαλύτερο φάσμα της κοινωνίας μας, όσο και αν υποκριτικά προσπαθούμε να παρουσιάσουμε την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων ως μια χώρα προοδευτική, ελεύθερη και πολιτικά ορθή. Υπάρχουν ακόμα πολλοί Ηλίες που σπρώχνονται στην απόγνωση και σε έσχατες πράξεις αυτοκαταστροφής, επειδή εξοστρακίζονται, είτε εμφανώς είτε υπογείως, στο περιθώριο και εξευτελίζονται από μια πλειονότητα που δεν δέχεται τις ιδιαιτερότητες επειδή τις φοβάται."

Βλέπουμε λοιπόν, από τα χείλη δύο "Αστέρων" του πολιτιστικού γίγνεσθαι να προκύπτει ακριβώς το συστημικό μήνυμα που ακούμε παντού γύρω μας. Και το οποίο είναι ξεκάθαρα αριστερίστικο, αλλά παρόλα αυτά, παρουσιάζεται ως ξεκάθαρα mainstream. Μολότωφ και αντιρατσισμός. Ποίοι άλλοι έχουν αυτή την ρητορική; Οι "επαναστάτες των εξαρχείων". Οι οποίοι είναι παράγωγα ακριβώς αυτής της κοινωνίας που μετέτρεψε σε "είδωλα" του Μαλέληδο-Ρώμες.

Μέγας χαλασμός είχε γίνει πριν λίγο καιρό και πολλές αράδες είχαν γραφτεί σχετικά με τις καταλήψεις των αναρχικών που εκκενώθηκαν από το κράτος. Μόλις δύο τελικά από τις δεκάδες που υπάρχουν σε ολόκληρη την χώρα. Και αυτό ξεκάθαρα για το θεαθήναι όπως αποδεικνύεται λίγο μόλις καιρό μετά. Γιατί τι να τις κάνουν τις καταλήψεις οι αντιεξουσιαστές όταν έχουν στην διαθεσή τους τα πανεπιστημιακά ιδρύματα τα οποία πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες; Για τα μάτια του κόσμου λοιπόν οι εκκενώσεις, καθώς οι διάφοροι αυτοί τύποι συνεχίζουν ανενόχλητοι τις δραστηριοτητές τους εντός των πανεπιστημιακών τειχών; Και για του λόγου το αληθές, οι φώτο είναι μέσα από το Πολυτεχνείο από εκδήλωση για τα ... 23 χρόνια της Βίλας Αμαλίας που έλαβε χώρα λίγες ημέρες πριν.

http://www.elkosmos.gr/