Σήμερα η Ευρωπαϊκή ψυχή βιώνει τη δική της παρακμή ατενίζοντας το ακμαίο της παρελθόν σαν νεκρή ιστορία. Η Ευρώπη βρίσκεται σε προϊούσα παρακμή και η Ελλάδα -στην περιφέρεια αυτού του πολιτισμού, έχοντας όμως δανείσει το άσβεστο πνευματικό της φως- παρακολουθεί και μετέχει της ιστορικής δίνης που οδηγεί στο τέλος της Ευρώπης. Τα συμπτώματα της ραγδαία εξελισσόμενης πολιτισμικής κατάπτωσης είναι πολλαπλά και πασιφανή για το οξυδερκές μάτι. Πρόδηλα οι ηθικές αξίες αποτελούν απαραίτητο συστατικό για μιαν ακμάζουσα κοινωνία, ενώ η αντιστροφή τους αποτελεί αδιαμφισβήτητο σύμπτωμα παρακμής. Σήμερα η ειλικρίνεια και η τιμιότητα ερμηνεύονται ως αφέλεια, το ψέμα και η απάτη ως εξυπνάδα και ικανότητα επιβίωσης, η ευγένεια ως αδυναμία, ο πατριωτισμός ως αναχρονισμός, η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια ως αλαζονεία. Η λίστα των αναφορών θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία βιώνει αυτή την έλλειψη ηθικής στον απόλυτο βαθμό.
Ποια είναι η σημερινή εικόνα του δημοσίου τομέα; Σε όλους - θα τολμούσαμε να υποστηρίξουμε χωρίς εξαιρέσεις - έχουν καταγραφεί αρνητικά βιώματα από την εμπειρία της επαφής με το δημόσιο τομέα. Η χαμηλή παραγωγικότητα, η μέτρια έως κακή εξυπηρέτηση, οι κακοί τρόποι σε μεγάλο βαθμό, η ανυπαρξία ορθολογιστικής οργάνωσης, η εκτεταμένη διαφθορά και η ανεπάρκεια των υπαλλήλων είναι βασικές διαπιστώσεις. Αυτά όμως είναι τα συμπτώματα και όχι οι αιτίες. Οι αιτίες βρίσκονται πίσω, στον τρόπο πρόσληψης και επάνδρωσης του κρατικού μηχανισμού, που βασίζεται στην πολιτική-κομματική συνδιαλλαγή, στην ευνοιοκρατία και στην οικογενειοκρατία. Κατά κανόνα έχει απορριφθεί η αξιοκρατία. Κανείς δεν είναι υπερήφανος για τον διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, κάποιοι εξαπολύουν μύδρους εναντίον του (ενίοτε υποκριτικά), αλλά όλοι έχουν υποσυνείδητα συμφωνήσει ότι «έτσι λειτουργεί το σύστημα». Ανιχνεύοντας ακόμη πιο πίσω τις αιτίες παρακολουθούμε γονείς να γαλουχούν τα παιδιά τους με τις απαξίες του «βολέματος», της «αρπαγής» των ευκαιριών, της φυγοπονίας και της σωματικής και πνευματικής οκνηρίας. Σε μία διεφθαρμένη κοινωνία ένεκα παρακμής δεν υπάρχουν θύματα και θύτες. Όλοι όσοι την αποδέχονται είναι συνυπεύθυνοι.
Στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση δεν διαφέρει ουσιαστικά, πέραν της ψυχαναγκαστικής παραγωγικής εργασίας υπό το φόβο της απόλυσης. Η ευνοιοκρατία παρουσιάζεται σε πιο άμεσο επίπεδο (εδώ δεν υπάρχει η χαώδης δομή του δημοσίου τομέα), και η εργασιακή και μισθολογική αδικία ανάγεται σε προσωπικές επιλογές του εργοδότη. Από την άλλη πλευρά η συνεργασία μεταξύ των εργαζομένων συχνά μετατρέπεται σε αδυσώπητο ανταγωνισμό επιβίωσης, όπου επιτρέπεται -εάν δεν επιβάλλεται- η χρήση κάθε ανήθικου και αντισυναδελφικού μέσου. Αυτή η θλιβερή εικόνα είναι το πρακτικό αποτύπωμα του ατομικισμού. Η επιβολή της υποχρεωτικής ισοπεδωτικής ισότητας και της μετατροπής του ανθρώπου σε άτομο, ώστε να χαθούν τα ανώτερα στοιχεία που τον διαφοροποιούν από τους άλλους, σε συνδυασμό με την κυριαρχία της ιδεοληψίας των «δικαιωμάτων του ανθρώπου», ενός παγκόσμιου ανύπαρκτου «ανθρώπου», καταβιβάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στο ζωικό-υλιστικό επίπεδο επιτυγχάνοντας να εγκαταστήσουν ένα αδύναμο πνεύμα σε ένα πλαδαρό αστικό σώμα. Ο συνδυασμός είναι άριστος για τη δημιουργία αγελαίων, υπάκουων όντων χωρίς «ηγεμονικόν», χωρίς ίδια κοσμοθεώρηση και χωρίς βούληση.
Συνεπώς χωρίς καμία διάθεση για οποιαδήποτε προσωπική ή συλλογική επίτευξη πέραν της «εδώ και τώρα» υλιστικής ευδαιμονίας, σχηματοποιείται ένα υποταγμένο και παραιτημένο «άτομο», αποξενωμένο από κάθε φυσικό και ιστορικό δεσμό. Οτιδήποτε συμβαίνει είναι πλέον άνευ σημασίας, συμβολισμού και διαχρονικής αξίας. Όλα γίνονται γρήγορα και τελειώνουν γρήγορα γιατί είναι ολότελα άνευ περιεχομένου. Τα αντικείμενα γίνονται «μίας χρήσης», το ίδιο και οι σχέσεις, ακόμα και η εργασία «ελαστικοποιείται» απομειούμενη σε εφήμερη απασχόληση. Η έλλειψη οράματος και αίσθησης ιστορικού πεπρωμένου αποτυπώνει μία κοινωνία χωρίς κατεύθυνση, μία κοινωνία που αμφιβάλλει ακατάπαυστα και προβληματίζεται αναποτελεσματικά για την ίδια τη ζωή. Ο παθητικός μηδενισμός του κοινωνικού συνόλου είναι γόνος της παρακμής. Αυτή η κοινωνία διαισθάνεται το τέλος της αλλά δεν θέλει να το συνειδητοποιήσει.
Ο άξονας που όφειλε να τροχιστεί πρώτιστα είναι η παιδεία. Η ενεργός σύνδεση με το παρελθόν και η μορφοποίηση της προοπτικής για το μέλλον. Η άγνοια του παρελθόντος που επιδιώκουν οι Καθεστωτικές Διεθνείς και εντόπιες δυνάμεις επιτυγχάνεται με την απαξίωση της ιστορίας και της γλώσσας. Αυτό είναι πλέον γεγονός. Η θρησκευτική παράδοση ακολουθεί. Η δήθεν «επιστημονική» ειδίκευση και υπερ - εξειδίκευση είναι το επόμενο βήμα που λειτουργεί εις βάρος της γενικής παιδείας. Άνθρωποι ικανοί να παράγουν ένα και μόνον πράγμα, αλλά ολότελα ανίκανοι για οτιδήποτε άλλο. Η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία έχει επιτύχει δύο βασικούς ζητούμενους στόχους των Διεθνών Επικυριάρχων :
- Ο πρώτος είναι ότι δίνει την εντύπωση στον Λαό ότι είναι κυρίαρχος και αποφασίζει για το μέλλον του, ενώ στην πραγματικότητα ποδηγετείται αυταρχικά και αλαζονικά από ρυπαρές κάστες ανάξιων.
- Ο δεύτερος είναι ο κατακερματισμός του Έθνους σε κομματικές ομάδες που αντιπαλεύουν η μία εναντίον της άλλης με καταστροφικά αποτελέσματα για το Έθνος και την Πατρίδα.
Εργαλείο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι ο κομματισμός. Για να εξασφαλιστεί η ποδηγέτηση του λαού, για να αποφευχθεί η κριτική στάση κατά του Καθεστώτος και η αντίσταση από κάποιους, αλλά και για να σταματήσει η αναζήτηση «απαγορευμένων γνώσεων» από ανήσυχα πνεύματα, απαραίτητο εργαλείο είναι η προπαγάνδα. Τεράστια ποσά ξοδεύονται για να κρατούν την κοινωνία κατεσταλμένη «εν υπνώσει». Η προπαγάνδα λειτουργεί κύρια μέσω των ΜΜΕ, αλλά επίσης και μέσω των φορέων του πολιτικού συστήματος, αφού πολιτική και προπαγάνδα είναι έννοιες εγγενώς αλληλένδετες. Επιπλέον, η καθεστωτική ανάγκη για διαρκή παραπληροφόρηση, μεθοδική διαστρέβλωση της αλήθειας και αποχαυνωτική προπαγάνδα καθίσταται οξύτερη κατά τη σημερινή περίοδο της κλιμακούμενης συστημικής κρίσης. Ο φιλελευθερισμός-λιμπεραλισμός υποσχέθηκε ισότητα όλων απέναντι σε όλα, ευνομία, προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και μία «καλή κοινωνία», όπου όλοι θα απολαμβάνουν την υλική ευμάρεια. Αντί αυτών οι ανισότητες είναι παντού καταφανείς, η αδικία και η ανομία επικρατούν, τα ατομικά δικαιώματα (έναντι ποίου;) προστατεύονται εκλεκτικά και σε διαφορετικό βαθμό (ταξικές διακρίσεις σε οικονομική βάση) ενώ η «καλή κοινωνία» των οικονομίστικων αξιών αποδείχθηκε σαφώς ένα ρηχό ιδεολόγημα έξω από τη φυσική τάξη. Το ναυάγιο του λιμπεραλισμού είναι γεγονός τετελεσμένο.
Ο άκρατος φιλελευθερισμός δημιούργησε μία κοινωνία – ζούγκλα (ανάλγητη και καταλυτική επικράτηση του οικονομικά ισχυρότερου) με αποτέλεσμα την τάση για αναζήτηση κάποιων περισσότερο «κρατιστικών» λύσεων που θα αναδείκνυαν μία κοινωνική «ευαισθησία» και «αλληλεγγύη» απέναντι στη φιλελεύθερη λαίλαπα. Έτσι ισχυροποιήθηκαν τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη με όραμα περισσότερη δήθεν «κοινωνική δικαιοσύνη». Μια κοινωνική δικαιοσύνη δίχως φυσική και ιστορική τεκμηρίωση, αφηρημένη και φαντασιακή. Όμως, λόγω έλλειψης νέας κοσμοθεωρίας καθώς και εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι προέρχονταν από τα σπλάχνα της παρακμής, αυτές οι «σοσιαλίζουσες» δυνάμεις απέτυχαν παταγωδώς και πολύ γρήγορα μετασχηματίσθηκαν σε φιλελεύθερα μορφώματα παρουσιάζοντας το πραγματικό τους πρόσωπο (ΠΑΣΟΚ κλπ). Η κρίση λοιπόν, ως συνέπεια της παρακμής, πέραν των κοινωνικών δεινών επέφερε και την πλήρη απαξίωση των παραλυμένων θεσμών της «δημοκρατίας των εργολάβων και των μιζαδόρων» στη λαϊκή συνείδηση. Αυτό είναι το ισχυρότερο πλήγμα για το σύστημα.
Ένα «αντίμετρο» εκ μέρους της εξουσίας των Επικυριάρχων (διεθνούς και ντόπιας) είναι η υποβοήθηση της ανάπτυξης ισοπεδωτικών και χαοτικών αντικοινωνικών τάσεων, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους (αναρχία, αντι-εθνικισμός, αντι-ρατσισμός κλπ), οι οποίες ελέγχονται πλήρως από τα καθεστωτικά κέντρα εξουσίας και αφ’ ενός δημιουργούν κανάλια «αβλαβούς» εκτόνωσης της αντίδρασης (αποτροπή από τη στροφή της νεολαίας προς τις όντως επαναστατικές εθνικιστικές αντιλήψεις), αφ’ ετέρου συγκροτούν ένα εργαλείο ρύθμισης πολιτικών αντιδράσεων εκ μέρους της κοινωνίας. Παράλληλα, το ιδεολογικό και πολιτικό κενό καλούνται να καλύψουν πολυσυλλεκτικοί πολιτικοί σχηματισμοί, ασαφούς ιδεολογικής τοποθέτησης με πρόχειρο και ευκαιριακό πολιτικό λόγο (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ κλπ). Αυτοί οι σχηματισμοί αποτελούν τα τελευταία αναχώματα χειραγώγησης της κοινωνίας. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα μας είναι το δημογραφικό πρόβλημα. Είναι το λιγότερο προβαλλόμενο από τα ΜΜΕ. Αλλά για να έχεις προβλήματα, για να βιώνεις την επίδρασή τους, απαραίτητος και πρωταρχικός παράγων είναι …να υπάρχεις! Πιθανότατα ο Λαός μας βαίνει προς βέβαιο αφανισμό, έστω και χωρίς έκτακτα καταστροφικά ή πολεμικά συμβάντα !
Επιστημονικά και χωρίς συναισθηματικές αγκυλώσεις οι βασικοί δημογραφικοί δείκτες είναι:
1. Παράγων TFR (total fertility rate): Εκφράζει τον μέσο αριθμό παιδιών που αντιστοιχούν σε μία γυναίκα κατά τη διάρκεια της ζωής της. Για να ανανεωθεί πλήρως ( χωρίς να αυξηθεί ) μία γενιά, ο TFR πρέπει να είναι τουλάχιστον 2.1 έως 2.2.
2. Παράγων A.S. (age structure): Εκφράζει την ηλικιακή δομή του πληθυσμού, διαχωρίζοντάς τον συνήθως σε ηλικιακές ομάδες ανά πενταετία. Όταν οι νεαρές ηλικιακές ομάδες του πληθυσμού είναι πολυπληθέστερες από τις μέσες και τις γηραιότερες, αναμένουμε περισσότερους να εισέλθουν στην αναπαραγωγική ηλικία και συνεπώς αύξηση του συνολικού πληθυσμού. Στην αντίθετη περίπτωση αναμένουμε μείωση.
3. Παράγων P.T. (population transition): Αυτολεξεί σημαίνει την πληθυσμιακή μετάβαση ενός πληθυσμού. Σημαίνει την ηλικιακή μετατόπιση του εν λόγω πληθυσμού προς μεγαλύτερες ή μικρότερες ηλικίες λόγω διαφόρων παραγόντων που θα εξετάσουμε παρακάτω.
4. Παράγων r (rate of natural increase ): Εκφράζει τον απόλυτο ρυθμό αύξησης ( ή μείωσης) ενός πληθυσμού : r= b-d ( ρυθμός γεννήσεων – ρυθμός θανάτων). O ρυθμός γεννήσεων b και ο ρυθμός θανάτων d εκφράζονται σε αριθμό γεννήσεων - ή θανάτων αντίστοιχα – ανά 1000 κατοίκους και έτος.
5. Παράγων L.E. (life expectancy): Εκφράζει το μέσο προσδόκιμο ζωής των μελών του πληθυσμού, και επηρεάζει όλους τους άλλους παράγοντες. Συνήθως αναφέρεται χωριστά για άνδρες και γυναίκες.
Ο πίνακας που ακολουθεί μας πληροφορεί για τον μέσο όρο γεννήσεων ανά γυναίκα (TFR) σε όλες τις Ηπείρους το 1950 και το 2005:
Στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση δεν διαφέρει ουσιαστικά, πέραν της ψυχαναγκαστικής παραγωγικής εργασίας υπό το φόβο της απόλυσης. Η ευνοιοκρατία παρουσιάζεται σε πιο άμεσο επίπεδο (εδώ δεν υπάρχει η χαώδης δομή του δημοσίου τομέα), και η εργασιακή και μισθολογική αδικία ανάγεται σε προσωπικές επιλογές του εργοδότη. Από την άλλη πλευρά η συνεργασία μεταξύ των εργαζομένων συχνά μετατρέπεται σε αδυσώπητο ανταγωνισμό επιβίωσης, όπου επιτρέπεται -εάν δεν επιβάλλεται- η χρήση κάθε ανήθικου και αντισυναδελφικού μέσου. Αυτή η θλιβερή εικόνα είναι το πρακτικό αποτύπωμα του ατομικισμού. Η επιβολή της υποχρεωτικής ισοπεδωτικής ισότητας και της μετατροπής του ανθρώπου σε άτομο, ώστε να χαθούν τα ανώτερα στοιχεία που τον διαφοροποιούν από τους άλλους, σε συνδυασμό με την κυριαρχία της ιδεοληψίας των «δικαιωμάτων του ανθρώπου», ενός παγκόσμιου ανύπαρκτου «ανθρώπου», καταβιβάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στο ζωικό-υλιστικό επίπεδο επιτυγχάνοντας να εγκαταστήσουν ένα αδύναμο πνεύμα σε ένα πλαδαρό αστικό σώμα. Ο συνδυασμός είναι άριστος για τη δημιουργία αγελαίων, υπάκουων όντων χωρίς «ηγεμονικόν», χωρίς ίδια κοσμοθεώρηση και χωρίς βούληση.
Συνεπώς χωρίς καμία διάθεση για οποιαδήποτε προσωπική ή συλλογική επίτευξη πέραν της «εδώ και τώρα» υλιστικής ευδαιμονίας, σχηματοποιείται ένα υποταγμένο και παραιτημένο «άτομο», αποξενωμένο από κάθε φυσικό και ιστορικό δεσμό. Οτιδήποτε συμβαίνει είναι πλέον άνευ σημασίας, συμβολισμού και διαχρονικής αξίας. Όλα γίνονται γρήγορα και τελειώνουν γρήγορα γιατί είναι ολότελα άνευ περιεχομένου. Τα αντικείμενα γίνονται «μίας χρήσης», το ίδιο και οι σχέσεις, ακόμα και η εργασία «ελαστικοποιείται» απομειούμενη σε εφήμερη απασχόληση. Η έλλειψη οράματος και αίσθησης ιστορικού πεπρωμένου αποτυπώνει μία κοινωνία χωρίς κατεύθυνση, μία κοινωνία που αμφιβάλλει ακατάπαυστα και προβληματίζεται αναποτελεσματικά για την ίδια τη ζωή. Ο παθητικός μηδενισμός του κοινωνικού συνόλου είναι γόνος της παρακμής. Αυτή η κοινωνία διαισθάνεται το τέλος της αλλά δεν θέλει να το συνειδητοποιήσει.
Ο άξονας που όφειλε να τροχιστεί πρώτιστα είναι η παιδεία. Η ενεργός σύνδεση με το παρελθόν και η μορφοποίηση της προοπτικής για το μέλλον. Η άγνοια του παρελθόντος που επιδιώκουν οι Καθεστωτικές Διεθνείς και εντόπιες δυνάμεις επιτυγχάνεται με την απαξίωση της ιστορίας και της γλώσσας. Αυτό είναι πλέον γεγονός. Η θρησκευτική παράδοση ακολουθεί. Η δήθεν «επιστημονική» ειδίκευση και υπερ - εξειδίκευση είναι το επόμενο βήμα που λειτουργεί εις βάρος της γενικής παιδείας. Άνθρωποι ικανοί να παράγουν ένα και μόνον πράγμα, αλλά ολότελα ανίκανοι για οτιδήποτε άλλο. Η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία έχει επιτύχει δύο βασικούς ζητούμενους στόχους των Διεθνών Επικυριάρχων :
- Ο πρώτος είναι ότι δίνει την εντύπωση στον Λαό ότι είναι κυρίαρχος και αποφασίζει για το μέλλον του, ενώ στην πραγματικότητα ποδηγετείται αυταρχικά και αλαζονικά από ρυπαρές κάστες ανάξιων.
- Ο δεύτερος είναι ο κατακερματισμός του Έθνους σε κομματικές ομάδες που αντιπαλεύουν η μία εναντίον της άλλης με καταστροφικά αποτελέσματα για το Έθνος και την Πατρίδα.
Εργαλείο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι ο κομματισμός. Για να εξασφαλιστεί η ποδηγέτηση του λαού, για να αποφευχθεί η κριτική στάση κατά του Καθεστώτος και η αντίσταση από κάποιους, αλλά και για να σταματήσει η αναζήτηση «απαγορευμένων γνώσεων» από ανήσυχα πνεύματα, απαραίτητο εργαλείο είναι η προπαγάνδα. Τεράστια ποσά ξοδεύονται για να κρατούν την κοινωνία κατεσταλμένη «εν υπνώσει». Η προπαγάνδα λειτουργεί κύρια μέσω των ΜΜΕ, αλλά επίσης και μέσω των φορέων του πολιτικού συστήματος, αφού πολιτική και προπαγάνδα είναι έννοιες εγγενώς αλληλένδετες. Επιπλέον, η καθεστωτική ανάγκη για διαρκή παραπληροφόρηση, μεθοδική διαστρέβλωση της αλήθειας και αποχαυνωτική προπαγάνδα καθίσταται οξύτερη κατά τη σημερινή περίοδο της κλιμακούμενης συστημικής κρίσης. Ο φιλελευθερισμός-λιμπεραλισμός υποσχέθηκε ισότητα όλων απέναντι σε όλα, ευνομία, προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και μία «καλή κοινωνία», όπου όλοι θα απολαμβάνουν την υλική ευμάρεια. Αντί αυτών οι ανισότητες είναι παντού καταφανείς, η αδικία και η ανομία επικρατούν, τα ατομικά δικαιώματα (έναντι ποίου;) προστατεύονται εκλεκτικά και σε διαφορετικό βαθμό (ταξικές διακρίσεις σε οικονομική βάση) ενώ η «καλή κοινωνία» των οικονομίστικων αξιών αποδείχθηκε σαφώς ένα ρηχό ιδεολόγημα έξω από τη φυσική τάξη. Το ναυάγιο του λιμπεραλισμού είναι γεγονός τετελεσμένο.
Ο άκρατος φιλελευθερισμός δημιούργησε μία κοινωνία – ζούγκλα (ανάλγητη και καταλυτική επικράτηση του οικονομικά ισχυρότερου) με αποτέλεσμα την τάση για αναζήτηση κάποιων περισσότερο «κρατιστικών» λύσεων που θα αναδείκνυαν μία κοινωνική «ευαισθησία» και «αλληλεγγύη» απέναντι στη φιλελεύθερη λαίλαπα. Έτσι ισχυροποιήθηκαν τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη με όραμα περισσότερη δήθεν «κοινωνική δικαιοσύνη». Μια κοινωνική δικαιοσύνη δίχως φυσική και ιστορική τεκμηρίωση, αφηρημένη και φαντασιακή. Όμως, λόγω έλλειψης νέας κοσμοθεωρίας καθώς και εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι προέρχονταν από τα σπλάχνα της παρακμής, αυτές οι «σοσιαλίζουσες» δυνάμεις απέτυχαν παταγωδώς και πολύ γρήγορα μετασχηματίσθηκαν σε φιλελεύθερα μορφώματα παρουσιάζοντας το πραγματικό τους πρόσωπο (ΠΑΣΟΚ κλπ). Η κρίση λοιπόν, ως συνέπεια της παρακμής, πέραν των κοινωνικών δεινών επέφερε και την πλήρη απαξίωση των παραλυμένων θεσμών της «δημοκρατίας των εργολάβων και των μιζαδόρων» στη λαϊκή συνείδηση. Αυτό είναι το ισχυρότερο πλήγμα για το σύστημα.
Ένα «αντίμετρο» εκ μέρους της εξουσίας των Επικυριάρχων (διεθνούς και ντόπιας) είναι η υποβοήθηση της ανάπτυξης ισοπεδωτικών και χαοτικών αντικοινωνικών τάσεων, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους (αναρχία, αντι-εθνικισμός, αντι-ρατσισμός κλπ), οι οποίες ελέγχονται πλήρως από τα καθεστωτικά κέντρα εξουσίας και αφ’ ενός δημιουργούν κανάλια «αβλαβούς» εκτόνωσης της αντίδρασης (αποτροπή από τη στροφή της νεολαίας προς τις όντως επαναστατικές εθνικιστικές αντιλήψεις), αφ’ ετέρου συγκροτούν ένα εργαλείο ρύθμισης πολιτικών αντιδράσεων εκ μέρους της κοινωνίας. Παράλληλα, το ιδεολογικό και πολιτικό κενό καλούνται να καλύψουν πολυσυλλεκτικοί πολιτικοί σχηματισμοί, ασαφούς ιδεολογικής τοποθέτησης με πρόχειρο και ευκαιριακό πολιτικό λόγο (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ κλπ). Αυτοί οι σχηματισμοί αποτελούν τα τελευταία αναχώματα χειραγώγησης της κοινωνίας. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα μας είναι το δημογραφικό πρόβλημα. Είναι το λιγότερο προβαλλόμενο από τα ΜΜΕ. Αλλά για να έχεις προβλήματα, για να βιώνεις την επίδρασή τους, απαραίτητος και πρωταρχικός παράγων είναι …να υπάρχεις! Πιθανότατα ο Λαός μας βαίνει προς βέβαιο αφανισμό, έστω και χωρίς έκτακτα καταστροφικά ή πολεμικά συμβάντα !
Επιστημονικά και χωρίς συναισθηματικές αγκυλώσεις οι βασικοί δημογραφικοί δείκτες είναι:
1. Παράγων TFR (total fertility rate): Εκφράζει τον μέσο αριθμό παιδιών που αντιστοιχούν σε μία γυναίκα κατά τη διάρκεια της ζωής της. Για να ανανεωθεί πλήρως ( χωρίς να αυξηθεί ) μία γενιά, ο TFR πρέπει να είναι τουλάχιστον 2.1 έως 2.2.
2. Παράγων A.S. (age structure): Εκφράζει την ηλικιακή δομή του πληθυσμού, διαχωρίζοντάς τον συνήθως σε ηλικιακές ομάδες ανά πενταετία. Όταν οι νεαρές ηλικιακές ομάδες του πληθυσμού είναι πολυπληθέστερες από τις μέσες και τις γηραιότερες, αναμένουμε περισσότερους να εισέλθουν στην αναπαραγωγική ηλικία και συνεπώς αύξηση του συνολικού πληθυσμού. Στην αντίθετη περίπτωση αναμένουμε μείωση.
3. Παράγων P.T. (population transition): Αυτολεξεί σημαίνει την πληθυσμιακή μετάβαση ενός πληθυσμού. Σημαίνει την ηλικιακή μετατόπιση του εν λόγω πληθυσμού προς μεγαλύτερες ή μικρότερες ηλικίες λόγω διαφόρων παραγόντων που θα εξετάσουμε παρακάτω.
4. Παράγων r (rate of natural increase ): Εκφράζει τον απόλυτο ρυθμό αύξησης ( ή μείωσης) ενός πληθυσμού : r= b-d ( ρυθμός γεννήσεων – ρυθμός θανάτων). O ρυθμός γεννήσεων b και ο ρυθμός θανάτων d εκφράζονται σε αριθμό γεννήσεων - ή θανάτων αντίστοιχα – ανά 1000 κατοίκους και έτος.
5. Παράγων L.E. (life expectancy): Εκφράζει το μέσο προσδόκιμο ζωής των μελών του πληθυσμού, και επηρεάζει όλους τους άλλους παράγοντες. Συνήθως αναφέρεται χωριστά για άνδρες και γυναίκες.
Ο πίνακας που ακολουθεί μας πληροφορεί για τον μέσο όρο γεννήσεων ανά γυναίκα (TFR) σε όλες τις Ηπείρους το 1950 και το 2005:
| 1950 | 2005 | |
| Ευρώπη | 2.66 | 1.41 |
| Βόρειος Αμερική | 3.47 | 1.99 |
| Ωκεανία | 3.87 | 2.30 |
| Κεντρική Αμερική | 6.38 | 2.66 |
| Νότιος Αμερική | 5.75 | 2.49 |
| Ασία (πλήν Μ. Ανατολής) | 5.85 | 2.43 |
| Μ. Ανατολή – Β. Αφρική | 6.99 | 3.37 |
| Υποσαχάρια Αφρική | 6.70 | 5.53 |
Τα συμπεράσματα που εξάγονται από τον παραπάνω πίνακα είναι ότι αναμένεται περαιτέρω αύξηση του πληθυσμού σε όλες τις ηπείρους –και ιδιαίτερα στην Υποσαχάρια Αφρική– πλην της Βορείου Αμερικής όπου αναμένεται μείωση, κυρίως δε στην Ευρώπη η μείωση του πληθυσμού αγγίζει τον υποδιπλασιασμό. Στην Ελλάδα ο TFR είναι 1,23 παιδιά ανά γυναίκα και διαρκώς μειώνεται. Αυτή η επίδοση προμηνύει εθνικό αφανισμό. Πέραν αυτών των τραγικών διαπιστώσεων, η χώρα εποικίζεται (με το πρόσχημα της οικονομικής μετανάστευσης) από αλλόφυλους πληθυσμούς οι οποίοι αντικαθιστούν τους φθίνοντες γενετικά Έλληνες και αποτελούν φθηνά εργατικά χέρια για τον καπιταλισμό. Το σχέδιο εποικισμού επικυρώνεται με μέσω διεθνών συμβάσεων (Δουβλίνο ΙΙ) και με συνοπτικές διαδικασίες, πριν γίνει γνωστό το προδοτικό και εθνοκτόνο περιεχόμενό τους.
Κατωτέρω παρατίθεται ο απόλυτος αριθμό κατοίκων ανά ήπειρο κατά το έτος 1900 και η πρόβλεψη για το έτος 2050 σε εκατομμύρια κατοίκους:
Κατωτέρω παρατίθεται ο απόλυτος αριθμό κατοίκων ανά ήπειρο κατά το έτος 1900 και η πρόβλεψη για το έτος 2050 σε εκατομμύρια κατοίκους:
| 1900 | 2050 | |
| Ευρώπη | 408 | 674 |
| Αφρική | 133 | 1900 |
| Ασία | 946 | 5200 |
| Λατ. Αμερική & Καραϊβική | 74 | 765 |
| Βόρειος Αμερική | 82 | 448 |
Τα συμπεράσματα που εξάγονται από τον δεύτερο πίνακα επιβεβαιώνουν το TFR του προηγούμενου πίνακα και σηματοδοτούν την πληθυσμιακή καταστροφή των Ευρωπαϊκών λαών, σε οποιαδήποτε ήπειρο και αν διαβιούν. Η μικρή αύξηση του πληθυσμού της Ευρώπης οφείλεται στους αλλόφυλους εποίκους οι οποίοι σε πολλά Ευρωπαϊκά κράτη θα αποτελούν την πλειοψηφία.
Σε κάθε περίοδο πολιτισμικής παρακμής το φαινόμενο της ανόδου της οικονομίας σε κεφαλαιώδη παράγοντα είναι παρόν. Εφ’ όσον η ιεραρχία της φυσικής τάξης των κοινωνιών έχει ανατραπεί, οι οικονομικές σχέσεις αναλαμβάνουν τον πρώτο λόγο. Κάθε αξία και ενδιαφέρον κατευθύνεται στο οικονομικό πεδίο. Η υλιστική άποψη της ζωής στην οποία βασίζονται οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλμαρξιστές είναι πανομοιότυπη, οπότε κατ’ αυτούς η οικονομία δεν αποτελεί μία αναπότρεπτη ανάγκη, αλλά είναι κομβικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής και του πολιτισμού, κάτι αποδεκτό και επιθυμητό και πρέπει να αναπτύσσεται και να δοξάζεται. Οι νέοι οικονομιστές μάλιστα θεωρούν ότι τα αρνητικά αποτελέσματα της θεοποίησης της οικονομίας δεν οφείλονται στην πλήρη αποτυχία και το αφύσικο του καπιταλισμού, αλλά στη μη ολοκληρωτική εφαρμογή των φιλελεύθερων θεωριών (πραγματικά πλήρης παράνοια !!!!!).
Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα από το 1981 και εντεύθεν, μέσω ευρωπαϊκών συμβάσεων η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή συρρικνώθηκαν ενώ η βιομηχανική παραγωγή υπέστη καίριο πλήγμα. Η Ελλάδα έγινε ένα κράτος «υπηρεσιών» και μεταπώλησης εισαγόμενων προϊόντων τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να παραχθούν εδώ. Από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ προωθήθηκε και προπαγανδίστηκε η αντεθνική και προδοτική ιδέα της «οικονομίας της κατανάλωσης» (δεν υπάρχει βέβαια τέτοιου τύπου οικονομία, παρά μόνο στο νου των κιβδηλοποιών της εξουσίας). Το χειρότερο εύρημα είναι ότι μέσω της υστερόβουλης εισροής κεφαλαίων δανεισμού εκ μέρους των διεθνών κέντρων διαχείρισης και με τη μορφή ευρωπαϊκών προγραμμάτων στήριξης, ο ελληνικός λαός αποδέχθηκε την κατευθυνόμενη ευμάρεια και διεφθάρη κατρακυλώντας απολαυστικά σε ένα αντιφυσικό και καταναλωτικό τρόπο ζωής, που σήμερα στρέφεται εναντίον του.
Στην τρέχουσα γενικευμένη τραγική συγκυρία για την Ελλάδα δεν έπαψαν βέβαια να ελλοχεύουν και οι εξωτερικοί κίνδυνοι, όπως οι προκλήσεις και οι απαιτήσεις της Τουρκίας (Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος), η θρασεία πολιτική των Σκοπίων (Μακεδονικό) και της Αλβανίας (Βόρειος Ήπειρος, Τσαμουριά). Δυστυχώς τα ντόπια όργανα του διεθνούς κεφαλαίου προετοιμάζουν πονηρά το έδαφος ( σχέδιο Καλλικράτης ) ώστε να ικανοποιηθεί γεωπολιτικά η Τουρκία (μερική ή πλήρης αυτονόμηση Θράκης) και ταυτόχρονα να επωφεληθεί το ίδιο το διεθνές κεφάλαιο (ανακήρυξη αυτόνομης οικονομικής ζώνης στη Θράκη κλπ). Ένας ακόμη εξωτερικός κίνδυνος για την Ελλάδα (όπως φυσικά και για την Ευρώπη) είναι το Ισλάμ. Η αθρόα εισροή μουσουλμανικών πληθυσμών με υψηλή γεννητικότητα σε ευρωπαϊκούς φθίνοντες πληθυσμούς, πέραν της αλλοίωσης του κοινωνικού ιστού θα εγείρει κοινωνικές, πολιτικές, φυλετικές και στο τέλος κυριαρχικές διεκδικήσεις – αξιώσεις εκ μέρους των πολλών και πολυπληθών ισλαμικών κρατών. Η γεωστρατηγική θέση της χώρας μας σε συνάρτηση με τις αδυναμίες της απέναντι σε αυτή την προοπτική είναι εξόχως επικίνδυνη.
Εάν κάποιος ιστορικός έπρεπε να επιλέξει το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της μηχανιστικής σημερινής μεταψυχροπολεμικής κοινωνίας, χωρίς δισταγμό θα καταδείκνυε τις «κοσμοπόλεις–μεγαπόλεις». Τεράστια, γκρίζα οικιστικά καρκινώματα που αναπτύσσονται και καταναλώνουν ενέργεια και ανθρώπινες συνειδήσεις. Χωνευτήρια όπου εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων μετατρέπονται σε μοναχικά άτομα ( το ιδεώδες του φιλελευθερισμού και του σοσιαλμαρξισμού). Η αίσθηση της φυσικής κοινότητας, των δεσμών του αίματος και της κοινής ιστορικής πορείας και προοπτικής έχουν αντικατασταθεί από τον ανηλεή ανταγωνισμό για επιβίωση, την αποξένωση, την ανασφάλεια και την καταθλιπτική αίσθηση μίας βαριάς μοναξιάς, και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον υποβαθμισμένο, αφύσικο και απάνθρωπο που λειτουργεί σε βάρος της ψυχικής και σωματικής υγείας όλων. Αυτές είναι οι πόλεις της παρακμής, όπου δεν υπάρχει ρυθμός αλλά «γούστο», δεν υπάρχει λαχτάρα δημιουργίας αλλά τεχνοτροπία, δεν υπάρχει ζωφόρο πνεύμα αλλά νεκρή διανόηση, δεν υπάρχει ψυχαγωγία αλλά διασκέδαση, δεν υπάρχει δημιουργική εργασιακή απασχόληση αλλά θεοποιημένη ψυχαναγκαστική δουλειά- δουλεία.
Οι Εθνικιστές, ήδη από τα χρόνια του μεσοπολέμου υπήρξαν πρωτοπόροι στην περιβαλλοντική αντίληψη, χαρακτηριστικό που διακρίνει και σήμερα την άποψή μας για τις πραγματικές συνθήκες, καθώς παρατηρούμε παγκόσμια και ενεργούμε τοπικά. Το πλανητικό περιβάλλον ως «κλειστό σύστημα» ισορροπεί με τις αλληλεπιδράσεις των επί μέρους στοιχείων του και αυτορυθμίζεται (μέσω αρνητικής «ομοιοστασίας», με αρνητικό feed back). Τα δάση ως θεμελιώδες στοιχείο ρύθμισης του περιβάλλοντος πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευαισθησία και προσοχή. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου θεωρείται ο πνεύμονας του πλανήτη. Μόνο τον χρόνο που πέρασε 26130 τετραγωνικά χιλιόμετρα από αυτό το δάσος αποψιλώθηκαν με σκοπό την υπερεκμετάλλευση της ξυλείας, τον εποικισμό και τις μονοκαλλιέργειες. Για παρόμοιους λόγους κάθε χρόνο αποψιλώνονται άπληστα δασικές εκτάσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από τις συνεχείς πυρκαγιές σε Ευρώπη, Αμερική και Ωκεανία. Η υποβάθμιση των εδαφών προκαλείται από πάμπολλους παράγοντες που δρούν συνεργικά και με φρενήρη τρόπο στις ημέρες μας (υπερβόσκηση σε ευάλωτες ξηρές και ημίξηρες περιοχές - εφαρμογή αρδευτικών συστημάτων που οδηγούν σε διάβρωση και «αλάτωση» των εδαφών - καλλιέργεια εδαφών με χαμηλή παραγωγικότητα, αντί να αφεθούν με τη φυσική τους κάλυψη - εκχέρσωση των δασών και καταστροφή τους από πυρκαγιά -συμπίεση των εδαφών από γεωργικά μηχανήματα). Οι διαρκώς αυξανόμενες τεχνητές ανάγκες και ο αφύσικος τρόπος ζωής των κοινωνιών της θεοποιημένης οικονομίας, του «Παγκόσμιου Μολώχ», του τραπεζοχρηματιστηριακού καπιταλισμού, επιβάλλουν έναν αφύσικο τρόπο ζωής, ακόρεστα ενεργοβόρο και καταστροφικό για το περιβάλλον, ένα τρόπο ζωής ο οποίος ταυτόχρονα απειλεί τη βιωσιμότητα της ίδιας της κοινωνίας που τον υιοθετεί.
Όσον αφορά στην μόλυνση των υδάτων κρίνεται απαραίτητο να αναφέρουμε ότι από το σύνολο των υδάτινων αποθεμάτων του πλανήτη, το 97% βρίσκεται στους ωκεανούς, το 2,997% είναι παγιδευμένο σε παγετώνες και παγόβουνα, ενώ μόνο το 0,003% είναι άμεσα διαθέσιμο υπό μορφή υγρασίας, υπόγειου νερού, υδρατμών, λιμνών και υδατορρευμάτων. Το διαθέσιμο νερό συνεχώς συγκεντρώνεται, καθαρίζεται και ανακυκλώνεται κατά τον υδρολογικό κύκλο. Η διαδικασία αυτή παρέχει αρκετές ποσότητες νερού υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
1. Το νερό δεν φορτίζεται με μη αποικοδομήσιμες ή με βραδέως αποικοδομήσιμες ενώσεις οι οποίες μοιραία κάποτε θα ανέλθουν σε απαγορευτικά επίπεδα.
2. Δεν αντλείται νερό από τα υπόγεια αποθέματα με ρυθμό μεγαλύτερο από αυτόν με τον οποίο επαναφορτίζονται.
Δυστυχώς σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και στις δύο περιπτώσεις. Το πόσιμο νερό μειώνεται συνεχώς και περίπου ο μισός πληθυσμός της γης δεν έχει άμεση πρόσβαση σε αυτό. Η διαχείριση των υδάτινων πόρων στα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει ένα νέο διεθνοπολιτικό όπλο στρατηγικής κλίμακας.
Η γεωργία μέσω των λιπασμάτων, η βιομηχανία μέσω των αποβλήτων αλλά και οι κατοικίες μέσω των λυμάτων, σε συνδυασμό με τα φυτοφάρμακα και τα ζιζανιοκτόνα έχουν μολύνει τα υπόγεια υδροφόρα κοιτάσματα και συνεπώς την ποσότητα του πόσιμου νερού. Συνεπώς οι θάλασσες καθίστανται λιγότερο κατάλληλες για την υδρόβια ζωή……κλπ……κλπ…….
Όλα τα παραπάνω γιγάντια διεθνοπολιτικά και φυσικά προβλήματα σε πλανητική, ηπειρωτική και περιφερειακή κλίμακα είναι αναμφισβήτητα, όπως επίσης και οι άμεσες, μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες αντανακλάσεις τους στην Πατρίδα και στο Έθνος μας. Σ’ αυτό το ζοφερό προαποκαλυπτικό σκηνικό κι ενώ επαπειλείται από πολύπλευρα πλήγματα η ίδια η επιβίωση του Λαού μας, η Καθεστωτική Εξουσία στέκει αδιάφορη, ανίκανη και υποκριτική. Το μέλλον του Λαού μας διέπεται από φαντασιακές παρανοήσεις ανθρώπων οι οποίοι υποτιμούν τη νοημοσύνη του και περιφρονούν την Εθνική Ιστορία. 182 χρόνια μετά το εθνεγερσιακό θαύμα η Ελλάδα αποσυντίθεται με αυξανόμενη ταχύτητα, ενώ δουλοπρίγκηπες εξουσιαστές συναγωνίζονται με τους αντιεξουσιαστές μισθοφόρους τους στην εθνοαποδόμηση. Οι λαϊκές μάζες βρίσκονται σε αυταπόδεικτη σύγχυση και η παραπαίουσα «πραγματική οικονομία» της καθημερινότητας τις αποπροσανατολίζει με χαώδη τρόπο. Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια το φρικώδες σύνδρομο της μεταπολιτευτικής παθολογίας. Το απόστημα της κομματοκρατίας έσκασε, βρωμίζοντας με το πύον του τα υπολείμματα αυτοσεβασμού του Λαού μας, ενώ άθλιοι «στοχαστές» και «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης προσπαθούν να εντοπίσουν ….. τα κοινωνικά αίτια της ανόδου του Κινήματος, καθώς δαιμονοποιούν κι επιδιώκουν να εξαφανίσουν τους «εγκληματίες» Χρυσαυγίτες προς χάριν των Διεθνών Αφεντικών τους.
Όμως σε πείσμα της λογικής των τουρκοπροσκυνημένων και των ξενόδουλων οι Εθνικιστές είναι εδώ ! Εναντίον των αφεντικών και των ραγιάδων τους ! Οι Εθνικιστές είναι εδώ ! Αποφασισμένοι και Δυνατοί. Σε παράταξη Αγώνα και Νίκης! Για Κοινωνική Ανασυγκρότηση και Δικαιοσύνη ! Για Εθνική Ανεξαρτησία και Αναγέννηση !
Θεόδωρος Κουδούνας
http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-ellada-ws-thnhskwn-organismos-182-chronia-meta-thn-ethnegersia
Σε κάθε περίοδο πολιτισμικής παρακμής το φαινόμενο της ανόδου της οικονομίας σε κεφαλαιώδη παράγοντα είναι παρόν. Εφ’ όσον η ιεραρχία της φυσικής τάξης των κοινωνιών έχει ανατραπεί, οι οικονομικές σχέσεις αναλαμβάνουν τον πρώτο λόγο. Κάθε αξία και ενδιαφέρον κατευθύνεται στο οικονομικό πεδίο. Η υλιστική άποψη της ζωής στην οποία βασίζονται οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλμαρξιστές είναι πανομοιότυπη, οπότε κατ’ αυτούς η οικονομία δεν αποτελεί μία αναπότρεπτη ανάγκη, αλλά είναι κομβικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής και του πολιτισμού, κάτι αποδεκτό και επιθυμητό και πρέπει να αναπτύσσεται και να δοξάζεται. Οι νέοι οικονομιστές μάλιστα θεωρούν ότι τα αρνητικά αποτελέσματα της θεοποίησης της οικονομίας δεν οφείλονται στην πλήρη αποτυχία και το αφύσικο του καπιταλισμού, αλλά στη μη ολοκληρωτική εφαρμογή των φιλελεύθερων θεωριών (πραγματικά πλήρης παράνοια !!!!!).
Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα από το 1981 και εντεύθεν, μέσω ευρωπαϊκών συμβάσεων η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή συρρικνώθηκαν ενώ η βιομηχανική παραγωγή υπέστη καίριο πλήγμα. Η Ελλάδα έγινε ένα κράτος «υπηρεσιών» και μεταπώλησης εισαγόμενων προϊόντων τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να παραχθούν εδώ. Από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ προωθήθηκε και προπαγανδίστηκε η αντεθνική και προδοτική ιδέα της «οικονομίας της κατανάλωσης» (δεν υπάρχει βέβαια τέτοιου τύπου οικονομία, παρά μόνο στο νου των κιβδηλοποιών της εξουσίας). Το χειρότερο εύρημα είναι ότι μέσω της υστερόβουλης εισροής κεφαλαίων δανεισμού εκ μέρους των διεθνών κέντρων διαχείρισης και με τη μορφή ευρωπαϊκών προγραμμάτων στήριξης, ο ελληνικός λαός αποδέχθηκε την κατευθυνόμενη ευμάρεια και διεφθάρη κατρακυλώντας απολαυστικά σε ένα αντιφυσικό και καταναλωτικό τρόπο ζωής, που σήμερα στρέφεται εναντίον του.
Στην τρέχουσα γενικευμένη τραγική συγκυρία για την Ελλάδα δεν έπαψαν βέβαια να ελλοχεύουν και οι εξωτερικοί κίνδυνοι, όπως οι προκλήσεις και οι απαιτήσεις της Τουρκίας (Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος), η θρασεία πολιτική των Σκοπίων (Μακεδονικό) και της Αλβανίας (Βόρειος Ήπειρος, Τσαμουριά). Δυστυχώς τα ντόπια όργανα του διεθνούς κεφαλαίου προετοιμάζουν πονηρά το έδαφος ( σχέδιο Καλλικράτης ) ώστε να ικανοποιηθεί γεωπολιτικά η Τουρκία (μερική ή πλήρης αυτονόμηση Θράκης) και ταυτόχρονα να επωφεληθεί το ίδιο το διεθνές κεφάλαιο (ανακήρυξη αυτόνομης οικονομικής ζώνης στη Θράκη κλπ). Ένας ακόμη εξωτερικός κίνδυνος για την Ελλάδα (όπως φυσικά και για την Ευρώπη) είναι το Ισλάμ. Η αθρόα εισροή μουσουλμανικών πληθυσμών με υψηλή γεννητικότητα σε ευρωπαϊκούς φθίνοντες πληθυσμούς, πέραν της αλλοίωσης του κοινωνικού ιστού θα εγείρει κοινωνικές, πολιτικές, φυλετικές και στο τέλος κυριαρχικές διεκδικήσεις – αξιώσεις εκ μέρους των πολλών και πολυπληθών ισλαμικών κρατών. Η γεωστρατηγική θέση της χώρας μας σε συνάρτηση με τις αδυναμίες της απέναντι σε αυτή την προοπτική είναι εξόχως επικίνδυνη.
Εάν κάποιος ιστορικός έπρεπε να επιλέξει το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της μηχανιστικής σημερινής μεταψυχροπολεμικής κοινωνίας, χωρίς δισταγμό θα καταδείκνυε τις «κοσμοπόλεις–μεγαπόλεις». Τεράστια, γκρίζα οικιστικά καρκινώματα που αναπτύσσονται και καταναλώνουν ενέργεια και ανθρώπινες συνειδήσεις. Χωνευτήρια όπου εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων μετατρέπονται σε μοναχικά άτομα ( το ιδεώδες του φιλελευθερισμού και του σοσιαλμαρξισμού). Η αίσθηση της φυσικής κοινότητας, των δεσμών του αίματος και της κοινής ιστορικής πορείας και προοπτικής έχουν αντικατασταθεί από τον ανηλεή ανταγωνισμό για επιβίωση, την αποξένωση, την ανασφάλεια και την καταθλιπτική αίσθηση μίας βαριάς μοναξιάς, και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον υποβαθμισμένο, αφύσικο και απάνθρωπο που λειτουργεί σε βάρος της ψυχικής και σωματικής υγείας όλων. Αυτές είναι οι πόλεις της παρακμής, όπου δεν υπάρχει ρυθμός αλλά «γούστο», δεν υπάρχει λαχτάρα δημιουργίας αλλά τεχνοτροπία, δεν υπάρχει ζωφόρο πνεύμα αλλά νεκρή διανόηση, δεν υπάρχει ψυχαγωγία αλλά διασκέδαση, δεν υπάρχει δημιουργική εργασιακή απασχόληση αλλά θεοποιημένη ψυχαναγκαστική δουλειά- δουλεία.
Οι Εθνικιστές, ήδη από τα χρόνια του μεσοπολέμου υπήρξαν πρωτοπόροι στην περιβαλλοντική αντίληψη, χαρακτηριστικό που διακρίνει και σήμερα την άποψή μας για τις πραγματικές συνθήκες, καθώς παρατηρούμε παγκόσμια και ενεργούμε τοπικά. Το πλανητικό περιβάλλον ως «κλειστό σύστημα» ισορροπεί με τις αλληλεπιδράσεις των επί μέρους στοιχείων του και αυτορυθμίζεται (μέσω αρνητικής «ομοιοστασίας», με αρνητικό feed back). Τα δάση ως θεμελιώδες στοιχείο ρύθμισης του περιβάλλοντος πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευαισθησία και προσοχή. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου θεωρείται ο πνεύμονας του πλανήτη. Μόνο τον χρόνο που πέρασε 26130 τετραγωνικά χιλιόμετρα από αυτό το δάσος αποψιλώθηκαν με σκοπό την υπερεκμετάλλευση της ξυλείας, τον εποικισμό και τις μονοκαλλιέργειες. Για παρόμοιους λόγους κάθε χρόνο αποψιλώνονται άπληστα δασικές εκτάσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από τις συνεχείς πυρκαγιές σε Ευρώπη, Αμερική και Ωκεανία. Η υποβάθμιση των εδαφών προκαλείται από πάμπολλους παράγοντες που δρούν συνεργικά και με φρενήρη τρόπο στις ημέρες μας (υπερβόσκηση σε ευάλωτες ξηρές και ημίξηρες περιοχές - εφαρμογή αρδευτικών συστημάτων που οδηγούν σε διάβρωση και «αλάτωση» των εδαφών - καλλιέργεια εδαφών με χαμηλή παραγωγικότητα, αντί να αφεθούν με τη φυσική τους κάλυψη - εκχέρσωση των δασών και καταστροφή τους από πυρκαγιά -συμπίεση των εδαφών από γεωργικά μηχανήματα). Οι διαρκώς αυξανόμενες τεχνητές ανάγκες και ο αφύσικος τρόπος ζωής των κοινωνιών της θεοποιημένης οικονομίας, του «Παγκόσμιου Μολώχ», του τραπεζοχρηματιστηριακού καπιταλισμού, επιβάλλουν έναν αφύσικο τρόπο ζωής, ακόρεστα ενεργοβόρο και καταστροφικό για το περιβάλλον, ένα τρόπο ζωής ο οποίος ταυτόχρονα απειλεί τη βιωσιμότητα της ίδιας της κοινωνίας που τον υιοθετεί.
Όσον αφορά στην μόλυνση των υδάτων κρίνεται απαραίτητο να αναφέρουμε ότι από το σύνολο των υδάτινων αποθεμάτων του πλανήτη, το 97% βρίσκεται στους ωκεανούς, το 2,997% είναι παγιδευμένο σε παγετώνες και παγόβουνα, ενώ μόνο το 0,003% είναι άμεσα διαθέσιμο υπό μορφή υγρασίας, υπόγειου νερού, υδρατμών, λιμνών και υδατορρευμάτων. Το διαθέσιμο νερό συνεχώς συγκεντρώνεται, καθαρίζεται και ανακυκλώνεται κατά τον υδρολογικό κύκλο. Η διαδικασία αυτή παρέχει αρκετές ποσότητες νερού υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
1. Το νερό δεν φορτίζεται με μη αποικοδομήσιμες ή με βραδέως αποικοδομήσιμες ενώσεις οι οποίες μοιραία κάποτε θα ανέλθουν σε απαγορευτικά επίπεδα.
2. Δεν αντλείται νερό από τα υπόγεια αποθέματα με ρυθμό μεγαλύτερο από αυτόν με τον οποίο επαναφορτίζονται.
Δυστυχώς σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και στις δύο περιπτώσεις. Το πόσιμο νερό μειώνεται συνεχώς και περίπου ο μισός πληθυσμός της γης δεν έχει άμεση πρόσβαση σε αυτό. Η διαχείριση των υδάτινων πόρων στα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει ένα νέο διεθνοπολιτικό όπλο στρατηγικής κλίμακας.
Η γεωργία μέσω των λιπασμάτων, η βιομηχανία μέσω των αποβλήτων αλλά και οι κατοικίες μέσω των λυμάτων, σε συνδυασμό με τα φυτοφάρμακα και τα ζιζανιοκτόνα έχουν μολύνει τα υπόγεια υδροφόρα κοιτάσματα και συνεπώς την ποσότητα του πόσιμου νερού. Συνεπώς οι θάλασσες καθίστανται λιγότερο κατάλληλες για την υδρόβια ζωή……κλπ……κλπ…….
Όλα τα παραπάνω γιγάντια διεθνοπολιτικά και φυσικά προβλήματα σε πλανητική, ηπειρωτική και περιφερειακή κλίμακα είναι αναμφισβήτητα, όπως επίσης και οι άμεσες, μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες αντανακλάσεις τους στην Πατρίδα και στο Έθνος μας. Σ’ αυτό το ζοφερό προαποκαλυπτικό σκηνικό κι ενώ επαπειλείται από πολύπλευρα πλήγματα η ίδια η επιβίωση του Λαού μας, η Καθεστωτική Εξουσία στέκει αδιάφορη, ανίκανη και υποκριτική. Το μέλλον του Λαού μας διέπεται από φαντασιακές παρανοήσεις ανθρώπων οι οποίοι υποτιμούν τη νοημοσύνη του και περιφρονούν την Εθνική Ιστορία. 182 χρόνια μετά το εθνεγερσιακό θαύμα η Ελλάδα αποσυντίθεται με αυξανόμενη ταχύτητα, ενώ δουλοπρίγκηπες εξουσιαστές συναγωνίζονται με τους αντιεξουσιαστές μισθοφόρους τους στην εθνοαποδόμηση. Οι λαϊκές μάζες βρίσκονται σε αυταπόδεικτη σύγχυση και η παραπαίουσα «πραγματική οικονομία» της καθημερινότητας τις αποπροσανατολίζει με χαώδη τρόπο. Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια το φρικώδες σύνδρομο της μεταπολιτευτικής παθολογίας. Το απόστημα της κομματοκρατίας έσκασε, βρωμίζοντας με το πύον του τα υπολείμματα αυτοσεβασμού του Λαού μας, ενώ άθλιοι «στοχαστές» και «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης προσπαθούν να εντοπίσουν ….. τα κοινωνικά αίτια της ανόδου του Κινήματος, καθώς δαιμονοποιούν κι επιδιώκουν να εξαφανίσουν τους «εγκληματίες» Χρυσαυγίτες προς χάριν των Διεθνών Αφεντικών τους.
Όμως σε πείσμα της λογικής των τουρκοπροσκυνημένων και των ξενόδουλων οι Εθνικιστές είναι εδώ ! Εναντίον των αφεντικών και των ραγιάδων τους ! Οι Εθνικιστές είναι εδώ ! Αποφασισμένοι και Δυνατοί. Σε παράταξη Αγώνα και Νίκης! Για Κοινωνική Ανασυγκρότηση και Δικαιοσύνη ! Για Εθνική Ανεξαρτησία και Αναγέννηση !
Θεόδωρος Κουδούνας
http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-ellada-ws-thnhskwn-organismos-182-chronia-meta-thn-ethnegersia
Διορίσθηκα, ως Πτυχιούχος Μόνιμος Υπάλληλος, μετά από επιτυχία μου στον Πανελλήνιο Δημόσιο Διαγωνισμό σε Ν.Π.Δ.Δ.
ReplyDeleteΣε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να απολυθώ και να εξομοιωθώ, ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία, με προσλήψεις που έγιναν, τα τελευταία 13 έτη, χωρίς διαγωνισμό, κάτω από το καθεστώς γενικευμένης οικογενειοκρατίας, που έχει κατακλύσει το Ν.Π.Δ.Δ., και ως εκ τούτου με ενδεχόμενες παράνομες προσλήψεις, διότι κάτι τέτοιο και άδικο θα ήταν (συγκρίνοντας εντελώς ανόμοιες περιπτώσεις) και σε κάθε περίπτωση αντισυνταγματικό. Σε αντίθετη περίπτωση θα νομιμοποιηθούν οι ενδεχόμενες παράνομες προσλήψεις και θα λειτουργήσει κάτι τέτοιο ως άλλη «κολυμβήθρα του Σιλωάμ».
Το όποιο, τυχόν πλεονάζον προσωπικό, προήλθε τα τελευταία 13 έτη από αυτές τις γενικευμένες προσλήψεις, κάτω από το καθεστώς οικογενειοκρατίας (συγγενείς υπαλλήλων, καθηγητών κ.λπ. εν ενεργεία ή συνταξιούχων), χωρίς διαγωνισμό και οι οποίοι κυρίως είναι υπάλληλοι αορίστου χρόνου, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με μειωμένα προσόντα. Δεν είναι δυνατόν να θυσιαστώ, για να σωθεί η οικογενειοκρατία και ενδεχομένως οι κομματικοί στρατοί και οι ως εκ τούτου ενδεχόμενες παράνομες προσλήψεις.
Φυσικό είναι τα μέλη της οικογενειοκρατίας και τα κόμματα που έκαναν αυτές τις προσλήψεις να χαρακτηρίζουν δήθεν ικανούς τα μέλη τους και τους εκτός οικογενειοκρατίας δήθεν ακατάλληλους.
Ποιοι θα με αξιολογήσουν, για να απολυθώ; Τα μέλη της οικογενειοκρατίας; Τα υπηρεσιακά συμβούλια ή άλλα όργανα που βγαίνουν με τις ψήφους της οικογενειοκρατίας, αφού αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία; Οι «φαμίλιες»; Το κομματικό κράτος που επέτρεψε να προσληφθούν, με αυτόν τον τρόπο; Μήπως ιδιωτικές εταιρείες, με εργοδότη το κομματικό κράτος; Μήπως η όλη προσπάθεια είναι να σωθούν η οικογενειοκρατία, οι αορίστου χρόνου, κυρίως δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με μειωμένα προσόντα, που μπήκαν από το παράθυρο, χωρίς διαγωνισμό τα τελευταία 13 χρόνια;
Θέλουν να απολύσουν με τεχνάσματα ικανούς υπαλλήλους, με εμπειρία, πτυχιούχους, οι οποίοι προσλήφθηκαν μετά από επιτυχία τους σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό, για να σωθούν οι ημέτεροι;
Μήπως η οικογενειοκρατία οδηγεί και σε φαινόμενα διαφθοράς;
Πρέπει να διαλυθεί η οικογενειοκρατία από τις Δημόσιες υπηρεσίες.
Να διωχθούν οι επίορκοι αρμόδιοι, που προέβησαν σε αυτές τις προσλήψεις.
Ναι στην εξυγίανση του Δημοσίου, αλλά με διαφάνεια και αξιοκρατία.
Σε ένα καθεστώς οικογενειοκρατίας, οι έξω από αυτήν, δέχονται διαρκή ηθική παρενόχληση (mobbing) και έναν επαναλαμβανόμενο εκφοβισμό και συστηματική εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying).
Επομένως επιβάλλεται άμεσα η Νομοθετική ρύθμιση για την προστασία του εργαζόμενου από: Την ηθική παρενόχληση (mobbing) & τον εκφοβισμό και την εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying), το οποίο ζητά και η Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει νομοθετηθεί σε άλλες Χώρες.
Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, θα πρέπει άμεσα να γίνει νομοθετική ρύθμιση, για την προστασία των μαρτύρων για την διαφθορά. Τούτο εξάλλου ζητά και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνον έτσι θα αποκαλυφθούν οι επίορκοι, ώστε να διωχθούν. Όλα τα άλλα είναι τεχνάσματα και μεθοδεύσεις.
Διορίσθηκα, ως Πτυχιούχος Μόνιμος Υπάλληλος, ΝΠΔΔ, μετά από επιτυχία μου στον Πανελλήνιο Δημόσιο Διαγωνισμό
ReplyDeleteΣτο ΝΠΔΔ που υπηρετώ, τα τελευταία 13 έτη έγιναν εκατοντάδες προσλήψεις, χωρίς διαγωνισμό, κάτω από το απόλυτο καθεστώς γενικευμένης οικογενειοκρατίας και ως εκ τούτου με ενδεχόμενες παράνομες προσλήψεις και αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.
Σε ένα καθεστώς οικογενειοκρατίας, μια συνεχής και διαρκής ηθική παρενόχληση (mobbing) και ένας επαναλαμβανόμενος εκφοβισμός και συστηματική εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying), είναι βέβαιον, ότι έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων-θυμάτων και κατ’ επέκταση, των οικογενειών τους. Φυσικό είναι τα μέλη της οικογενειοκρατίας να χαρακτηρίζουν δήθεν ικανούς τα μέλη τους και τους εκτός οικογενειοκρατίας δήθεν ακατάλληλους.
Η συμπλήρωση του ερωτηματολογίου, που ζητά το υπουργείο, σε ένα τέτοιο καθεστώς οικογενειοκρατίας, παράνομων προσλήψεων αορίστου χρόνου που μπήκαν από το παράθυρο, κλικών, κομματισμού, ημετέρων, ανομίας, διαπλοκής κ.λπ., εξυπακούεται ότι σε κάθε περίπτωση θα είναι αναξιόπιστο. Αυτό είναι ο νέος Καιάδας για να σώσουν την οικογενεικρατία, τους αορίστου χρόνου που μπήκαν από το παράθυρο, την διαπλοκή, την ανομία, τις "φαμίλιες",τους ημέτερους, τους κομματικούς στρατούς. Στο καθεστώς οικογενειοκρατίας, τους έξω από αυτήν, τους εξαναγκάζουν σε αδράνεια (στο ψυγείο). Τα μέλη της οικογενειοκρατίας αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία, εκλέγουν με την ψήφο τους υπηρεσιακά συμβούλια, διοικήσεις, συλογικά όργανα, τοποθετούνται αναξιοκρατικά προϊστάμενοι κ.λπ. Είναι αστείο να ζητά το υπουργείο συμλήρωση ερωτηματολογίου, για το τι κάνει υπάλληλος-θύμα των πιο πάνω και μάλιστα με την επιβεβαίωση των προϊσταμένων, δηλαδή της ίδιας της οικογενειοκρατίας κ.λπ.!!!!!!!!
Μετά από προσωπική οδυνηρή εμπειρία μου, που λαμβάνει χώρα τα τελευταία περίπου 2,5 έτη, ως υπάλληλος, εκθέτω τις απόψεις μου για τα εξής:
Επιβάλλεται άμεσα η Νομοθετική ρύθμιση για την προστασία του εργαζόμενου από: Την ηθική παρενόχληση (mobbing) & τον εκφοβισμό και την εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying):
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ειδικό νομοθετικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση του φαινομένου της ηθικής παρενόχλησης στον εργασιακό χώρο. Στην Ελλάδα για να τεκμηριωθεί νομικά το mobbing είναι δύσκολο με την υπάρχουσα νομοθεσία!
Και είναι επιτακτική ανάγκη η αντιμετώπιση της εργασιακής παρενόχλησης, καθώς επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες δείχνουν ότι έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων και κατ’ επέκταση, των οικογενειών τους.
Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισαν να περιλαμβάνουν στις νομοθεσίες τους προβλέψεις για την ηθική παρενόχληση από το 1990 και ύστερα. Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι πως σε κάποιες χώρες, αιτία για να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση αποτέλεσαν επιστημονικές έρευνες σχετικά με το φαινόμενο, οι οποίες έτυχαν μεγάλης απήχησης και ενδιαφέροντος π.χ., η Σουηδία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Μεγάλη Βρετανία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Γερμανία κ.λπ. Επίσης και σε άλλες χώρες υπάρχει νομοθεσία στην οποία μπορεί να καταφύγει ο εργαζόμενος που έγινε στόχος κακομεταχείρισης, όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ κ.λπ.
Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, θα πρέπει άμεσα να γίνει νομοθετική ρύθμιση, για την προστασία των μαρτύρων για την διαφθορά. Τούτο εξάλλου ζητά και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνον έτσι θα αποκαλυφθούν οι επίορκοι, ώστε να διωχθούν.
Α. Π.