H Ελλάδα έπρεπε να είναι μια ακλόνητη περιφερειακή θαλασσοκράτειρα δύναμη αφού ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος είναι ο μεγαλύτερος παγκοσμίως και στην περιοχή του Αιγαίου αλλά και της Μεσογείου υπάρχουν συμφέροντα αντίστοιχα, τόσο επιβίωσης όσο και ζωτικά για το έθνος. Όμως δεν διαφαίνεται η ενίσχυση του πολεμικού μας στόλου, αφού δεν έχουν παραληφθεί εισέτι τα τρία νέα γερμανικής σχεδίασης υποβρύχια που είναι σχεδόν έτοιμα στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και το πρόγραμμα των πυραυλακάτων στα Ναυπηγεία Ελευσίνας έχει βαλτώσει. Εν τω μεταξύ ολοένα και μελανότερες προδιαγράφονται οι προοπτικές για την ελληνική ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία που παραπαίει αφού η Ελληνική ναυπηγική βιομηχανία και πιο συγκεκριμένα, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας ταλανίζονται από χρόνια προβλήματα. Αφού από το 2010 η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύει στα Ελληνικά Ναυπηγεία να ναυπηγούν εμπορικά πλοία, και τα πολεμικά που ναυπηγούνται θα είναι μόνο για εθνικούς σκοπούς χωρίς να έχουμε το δικαίωμα εμπορίας τους. Ένας άλλος ανασταλτικός παράγων είναι ότι ενώ οι τιμές ακολουθούν την κατιούσα διεθνώς στην Ελλάδα διατηρούνται τα υψηλά τιμολόγια των ναυπηγείων. Επίσης είναι σοβαρή η απουσία σημαντικού έργου εξαιτίας της παροιμιώδους αναξιοπιστίας στους χρόνους παράδοσης. Συνεκτιμώντας όλα αυτά, θα λέγαμε ότι η ναυτική ισχύς της Ελλάδος είναι υπό απειλή η πιο κομψά υπό παρακμή και αυτή τη δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας, δεν θα μπορούσα να προτείνω κάποιο εναλλακτικό πιο ασφαλές ή και ισοδύναμο στοιχείο της ελληνικής ισχύος από την ελληνική θαλάσσια ισχύ. Παρά το γεγονός ότι το Πολεμικό Ναυτικό μας που είναι βασικός συντελεστής της θαλάσσιας ισχύος, παραμένει πολλές τάξεις μεγέθους πιο ισχυρό από ότι του πλησιέστερου ανταγωνιστή μας, πρέπει να προσέξουμε τις προσαρμογές της παραδοσιακής τέχνης της ναυτικής στρατηγικής τονίζοντας ότι θα αποτελέσει θρίαμβο για την ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού να διατηρήσει ισχυρό το στόλο κάτω από τις σημερινές συνθήκες μεγάλων εξωτερικών πιέσεων σε συνδυασμό με την δημοσιονομική αδυναμία. Αν επιτρέψουμε μια περαιτέρω πτώση στη ναυτική ισχύ μας, κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε την εμπειρία των χρόνων του Βυζαντίου που είχε αποδυναμωθεί ο στόλος. Από τον 7ο μΧ. αιώνα που οι Άραβες δημιούργησαν ναυτική δύναμη ικανή να επιδιώξουν την κυριαρχία των θαλασσών της Ανατολικής Μεσογείου ανάγκασαν το βυζαντινό ναυτικό να περάσει στην άμυνα. Τον 13ο αιώνα, το βυζάντιο έχασε σημαντική δύναμη και επιρροή από τις ιταλικές πόλεις και η ελληνική ναυτική ισχύς είχε φτάσει σε ένα πολύ χαμηλό σημείο στην ιστορία της, αν και Έλληνες ναυτικοί συνέχιζαν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο με την εξυπηρέτηση των ξένων πλοίων. Έτσι κινούμενο παρακμιακά το βυζαντινό ναυτικό, θα φτάσουμε στο 1453 όπου είχε χάσει παντοιοτρόπως την ικανότητά του να διατηρεί ανοικτές γραμμές ανεφοδιασμού της Κωνσταντινούπολης, και αυτό υπήρξε ο κύριος παράγοντας της οθωμανικής νίκης. Βέβαια πολύ πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι αυτοκράτορες του βυζαντίου είχαν εγκλωβιστεί από την ισχύ των ιταλικών δημοκρατιών, της Γένοβα και της Βενετίας. Με το εμπόριο της αυτοκρατορίας κατεστραμμένο ολοσχερώς, δύσκολα θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια θαλάσσια ισχύ. Ότι θαλάσσια δραστηριότητα ήταν ακόμα σε ελληνικά χέρια, ήταν τοπικού χαρακτήρα και οικονομικά ασήμαντη. Λόγω αυτής της πτώσης της βυζαντινής θαλάσσιας ισχύος, οι Βενετοί και οι Οθωμανοί ήταν αυτοί που αξιοποιούσαν ή καλύτερα εκμεταλλευόντουσαν τις δεξιότητες των Ελλήνων ναυτικών και τεχνιτών των παράκτιων περιοχών του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας. Έχοντας χάσει την οικονομική ζωτικότητα της, η Κωνσταντινούπολη δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει τη ναυτική παράδοση της. Εμπόριο και ναυπηγική βιομηχανία είχε πλέον περάσει σε ξένα χέρια.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, σημειώνουμε τη συνεχή ανάπτυξη των τουρκικών ναυτικών δυνάμεων επισημαίνοντας ότι το τουρκικό ναυτικό έχει ένα μεγάλο αριθμό αρματαγωγών, φρεγατών και ενός αυξανόμενου αριθμού υποβρυχίων. Πιο σοβαρή απ' όλα, περιγράφουμε την αυξανόμενη απειλή που ανοίγει μια νέα εποχή για τον τουρκικό ιμπεριαλισμό. Ο καθορισμός των ΑΟΖ, στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή έχει μετατρέψει την Τουρκία σε μια επεκτατική, περιφερειακή εξουσία. Δεδομένου ότι καμία πραγματική απόδειξη της παρακμής του ελληνικού ναυτικού υπάρχει, είμαστε πολλές φορές αναγκασμένοι να βασιζόμαστε στη στείρα, παραμορφωμένη, και προκατειλημμένη ιστορική αναλογία για να τεκμηριώσουμε την επιχειρηματολογία μας. Οι ιστορικές αναλογίες είναι προσεκτικές και αποφεύγουμε να κάνουμε άμεσες συγκρίσεις μεταξύ της αυξανόμενης ισχύος του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας και της πραγματικής δύναμης του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Σε κάθε κατηγορία το Πολεμικό Ναυτικό συνδυάζει την τεκμαρτή αριθμητική ισορροπία με ένα σημαντικό ποιοτικό πλεονέκτημα από πλοίο σε πλοίο πάνω από το Τουρκικό ναυτικό. Αυτή η κατάσταση είναι απίθανο να αλλάξει σύντομα. Όμως καθώς αυξάνεται το ναυτικό της Τουρκίας και το δικό μας μειώνεται, στο μέλλον η ισορροπία ισχύος θα διαταραχθεί υπέρ του αντιπάλου. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι η Τουρκία κατατάσσεται τέταρτη στον κόσμο στη ναυπήγηση πλοίων πίσω από την Κίνα, τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Αντί να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, εμείς οι ίδιοι πρέπει να προβούμε σε επανακαθορισμό της ναυτικής στρατηγικής αποκλείοντας τη σχετική ευκολία δράσεως των αντιπάλων τόσο με τη σύναψη συμμαχιών στο μέτωπο της Μεσογείου, όσο και με την απόκτηση και πρόσκτηση των νέων υποβρυχίων και πυραυλακάτων από τα ελληνικά Ναυπηγεία.
Δεν μιλάω για μια αναλαμπή που θα μετακινήσει τον έλεγχο της θάλασσας με το μοντέλο του ισχυρού όψιμου ηγέτη που θα έχει ως αποτέλεσμα τον οπλικό ανταγωνισμό με τα αντίπαλα ναυτικά. Αν εμείς οι ίδιοι ξεπεταχτούμε ως όψιμοι ηγέτες, η Τουρκία θα οδηγηθεί ακόμη πιο γρήγορα στην κατασκευή ενός υπέρτερου ναυτικού με σκοπό να κυριαρχήσει στις θάλασσες, και το μόνο που θα πετύχουμε είναι μια πλήρη αντιστροφή του ποθητού αποτελέσματος. Παρά την αναγκαιότητά, της μείωσης του ελλείμματος που δεν είναι το μόνο ή ακόμα και το πιο σημαντικό πράγμα σε σχέση πάντα με την εθνική μας ασφάλεια, δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τον σταθεροποιητικό ρόλο στο Αιγαίο, παραμελώντας τη στρατιωτική ισορροπία, καθώς και να αρνηθούμε την παραίτηση από εθνικές θέσεις που είναι πλήρως ταυτισμένες με την επιβίωση μας. Γι’ αυτό πρέπει η ελληνική πολιτεία να ενσκήψει με σεβασμό προς τις προοπτικές για την ελληνική ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία και να ανατρέψει την απόφαση του 2010 με την οποία απαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση στα Ελληνικά Ναυπηγεία να ναυπηγούν εμπορικά πλοία, και τα πολεμικά που ναυπηγούνται να είναι μόνο για εθνικούς σκοπούς χωρίς να έχουμε το δικαίωμα εμπορίας τους. Μόνο η θαλάσσια ισχύς θα συγκρατήσει τις επερχόμενες τεκτονικές ανακατατάξεις μεταξύ των εθνών της Μεσογείου. Κρίμα, αν παραμελήσουμε την θαλάσσια ισχύ μας.
Γράφει ο Αρχιπλοίαρχος (εα) Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς ΠΝ
No comments :
Post a Comment