Του Γιάννη Κουριαννίδη Είμαι θυμωμένος. Ακόμη ηχούν στ' αυτιά μου οι κραυγές μιας θλιβερής μειοψηφίας περιθωριακών ατόμων που πραγματοποίησαν πορεία πριν λίγες ημέρες στην πόλη μου. Υποτίθεται για εργασιακά θέματα. Υποτίθεται για τις συνέπειες της επιβολής των μνημονίων. Υποτίθεται ενάντια στην κατοχική κυβέρνηση και την πολιτική της. Δεν ξέρω τι είδους συνθήματα επικράτησαν καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας, αλλά όταν αυτή πέρασε από μπροστά μου ακούστηκε το καταπληκτικό σύνθημα «τα κονσερβοκούτια δε σκούριασαν ακόμα, θάψτε τους φασίστες βαθιά μέσα στο χώμα», καθώς και το «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – Μελιγαλάς»!
- Επειδή ξέρουμε ότι τα εν λόγω θλιβερά απολειφάδια της γενιάς των συμμοριτών του 1944-1949, ως «φασίστες» εννοούν όλους όσοι συμπεριλαμβάνουν στο αξιακό τους σύστημα την προάσπιση των συμφερόντων του έθνους και της πατρίδας,
- επειδή είναι γνωστό ότι στις γαλουχημένες με τα διεθνιστικά φληναφήματα ανθρωπομάζες, η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια ελάχιστη αξία έχουν,
- επειδή δυστυχώς, τόσο στον πολιτικό όσο και στον υποτιθέμενο πνευματικό και καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας, υπάρχουν αρκετές φωνές πρόθυμες όχι μόνο να ανεχθούν, αλλά και να δικαιολογήσουν και να υπερασπιστούν τέτοιες συμπεριφορές,
- επειδή δεν είναι πλέον λίγες οι περιπτώσεις που αυτές οι νοοτροπίες, και προπαντός οι πρακτικές στις οποίες οδηγούν, κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αλλά και στην απώλεια ανθρωπίνων ζωών, με αποκορύφωμα την δολοφονία των τεσσάρων αθώων συνανθρώπων μας στη Μαρφίν,
τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές.
Οφείλω βεβαίως να ομολογήσω, ότι από τα 200 περίπου άτομα που συμμετείχαν στην πορεία, τα εν λόγω συνθήματα φώναζαν μόλις 5-10 εξ αυτών. Οι υπόλοιποι όμως το ανέχονταν! Και αυτό είναι το πιο τραγικό. Διότι όταν ανέχεσαι κάτι τέτοιο, είσαι έτοιμος να ανεχτείς και οτιδήποτε πηγάσει μελλοντικά από αυτό...
Η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα πληγωμένη και απελπισμένη. Πρόσφατα μάλιστα, έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να μετουσιώσει την αγανάκτησή της σε πολιτική επιλογή, τέτοια που να την βοηθούσε να ανακτήσει μέρος τουλάχιστον της χαμένης αξιοπρέπειας και ελπίδας της. Υπό το κλίμα των φοβιών που καλλιεργήθηκαν, έστω και οριακά οδήγησε ξανά στην εξουσία τους δεσμώτες της. Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε τώρα, είναι ότι το εμπόριο των ελπίδων του κομματιού που έχει ακόμη αντιστάσεις, ανέλαβαν εργολαβικά οι πιο ακραίες συνιστώσες του πολιτικού σκηνικού, που ανεύθυνα και λαϊκίστικα οδηγούν βαθμηδόν και νομοτελειακά την ελληνική κοινωνία σε εσωτερικό διχασμό και σε συγκρουσιακές καταστάσεις. Όμως, αυτοί που ονειρεύονται και σχεδιάζουν εξεγέρσεις, γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να επιτύχει μία επανάσταση πρέπει να στηριχτεί οπωσδήποτε σε μία αποφασισμένη εγκληματική ομάδα αδίστακτων ανθρώπων που θα βγάλουν όλο το κοινωνικό τους μίσος επί ενόχων και αθώων.
Συμμορίες αυτού του τύπου υποθάλπονται σήμερα ακόμη και μέσα στους κόλπους κοινοβουλευτικών κομμάτων, που φυσικά δεν θα διστάσουν, αν χρειαστεί, να τις αποκηρύξουν, είτε πετύχουν τον σκοπό τους είτε όχι. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η τεράστια ευθύνη της πρώην ηγεσίας του πατριωτικού κινήματος, που αποδείχθηκε ανίκανη να καθοδηγήσει την απόλυτα δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση, σε αναζήτηση διεξόδου και ελπίδας μέσα από θεσμικά πλαίσια. Η συνδιαλλαγή με τους εκπροσώπους της διαφθοράς και της υποτέλειας, αλλά και η υποταγή της υποτιθέμενης ηγεσίας της εθνικιστικής συνιστώσας του στο σύστημα εξουσίας, άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο στην δημαγωγία της διεθνιστικής αριστεράς με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Και σίγουρα αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να λησμονηθεί ποτέ από την υγιή πατριωτική βάση της ελληνικής κοινωνίας...
No comments :
Post a Comment