Η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, μπορεί να περιγραφεί ως συγκεχυμένη σχέση ανάμεσα σε δύο οικονομικο-κοινωνικά μεγέθη. Το ένα μέγεθος είναι η παραγωγική βάση της κοινωνίας και το άλλο ο παρασιτικός εσμός που την αφαιμάσσει. Η παραγωγική βάση είναι η οικογενειακή και μικρομεσαία επιχείρηση ως και η εναπομείνασα βιομηχανική. Σε αυτή τη βάση συγκαταλέγονται οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα, ένα ζωτικό και παραγωγικό τμήμα των εργατών του δημοσίου τομέα και οι αγρότες. Χρησιμοποίησα τον όρο συγκεχυμένη σχέση για να τον διαχωρίσω από την συγκρουσιακή σχέση.
Η συγκεχυμένη σχέση μοιάζει με την εξάρτηση που έχει η πόρνη με τον νταβατζή της. Ενώ υπόκειται σε απάνθρωπους βασανισμούς και εξευτελισμούς δεν συνειδητοποιεί την κατάσταση της αλλά την εξιδανικεύει και την αναβιβάζει στην περιωπή της ερωτικής αλληλοκατανόησης. Η παραγωγική βάση δεν έχει συνείδηση του βιασμού που υπόκειται από τον παρασιτικό εσμό. Ο παρασιτικός εσμός αποτελείται από τους έχοντες και κατέχοντες το εκκλησιαστικό-ιδιωτικό ληστρικό τραπεζικό κεφάλαιο, από τους πολιτικούς μηχανισμούς που τρέφονται από τους φόρους του λαού, από το πλεονάζων δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό και το προσωπικό των ζημιογόνων επιχειρήσεων του δημοσίου, από το σύνολο του κρατικοδίαιτου ιερατείου, από τους προνομιούχους, τους άρπαγες και τους επιτήδειους του συστήματος.
Η παραγωγική βάση, μη έχουσα συνείδηση της βίας που υπόκειται, είναι αδύνατο να την εκφράσει και πολιτικά. Διότι η πολιτική είναι η έκφραση μιας βαθύτερης κατανόησης των κοινωνικών σχέσεων. Τα αίτια αυτής της σύγχυσης της συνείδησης είναι πολλά, ανάγονται στις διάφορες μορφές βίας που ασκούνται προ αιώνων στην συνείδηση του λαού. Το πολιτικό σύστημα, εκείνο που κάνει είναι να παραμυθιάζει την άθλια πόρνη και να την πείθει πως η μοίρα της είναι το πεζοδρόμιο.
Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν εκείνες οι δυνάμεις της λαϊκής και εθνικής διανόησης που θα πουν την αλήθεια στην πόρνη, που θα της πουν πως η μοίρα της δεν είναι το πεζοδρόμιο, πως δεν είναι να ζει μέσα στο ψέμα και την ταπείνωση αλλά στην αξιοπρέπεια της αυτεξούσιας ύπαρξης της. Τούτο σημαίνει πως ο δρόμος προς το λαϊκό αυτεξούσιο περνά μέσα από την ακραία, την ανυποχώρητη, την φλογερή σύγκρουση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας με τον παρασιτικό εσμό που της κατασπαράζει σαν γύπας τα συκώτια.
No comments :
Post a Comment