Για την εργατική Πρωτομαγιά

Η πρωτομαγιά, που εκτός από γιορτή της άνοιξης είναι και η ημέρα που η εργατιά γιορτάζει τους αγώνες της και τιμά τους νεκρούς της ενάντια στην κεφαλαιοκρατία. Το σκηνικό γνωστό. Πορείες, διαδηλώσεις, συνθήματα στους δρόμους και τις πλατείες από τα διάφορα εργατικά σωματεία. Είναι όμως ενωμένα όπως θα έπρεπε; Όχι βέβαια. Αλλού η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και αλλού των εκπροσώπων της αριστεράς. Η αριστερά νομίζει ότι έχει την «αποκλειστική αντιπροσωπεία» του εργατικού ζητήματος και δεν δικαιούται να μιλάει κανείς άλλος για αυτό. Αναρωτιέμαι όμως, τα «συντρόφια» δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν έμαθαν τίποτα για τους οικονομικούς παραδείσους που τους έταξαν; Δεν έφτασε απολύτως τίποτα στα αυτιά τους; Τι γινόταν και πώς πραγματικά ζούσε ο κόσμος στα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Η ισότητα που τους έταξαν αντί να σημαίνει ότι θα αναβαθμίσει το βιοτικό τους επίπεδο τους, τους έκανε όλους ίσους προς τα κάτω, προς την εξαθλίωση και την ανέχεια (π.χ. έτρωγαν κρέας με κουπόνι) εκτός βέβαια από την νομεκλατούρα που έτρωγε με χρυσά κουτάλια, στην κυριολεξία, όπως στην περίπτωση του δικτάτορα Τσαουσέσκου στην Ρουμανία.  Από την άλλη ο συνδικαλισμός του κοινοβουλευτικών, χωρισμένος σε χίλια κομμάτια και οι εκπρόσωποι τους αντίστοιχοι όσα και τα κόμματα, λες και είναι διαφορετικά τα συμφέροντα των εργατών-αγροτών της πατρίδας μας αν είσαι δεξιός, κεντρώος ή αριστερός. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα κατακερματισμένο ακριβώς όπως το θέλει η κεφαλαιοκρατία της χώρας μας, υπακούοντας ο εκάστοτε κομματικός συνδικαλιστής στις εντολές του κόμματος. Και τα κόμματα με τη σειρά τους, μέσω των πολιτικάντηδων τους στους αφέντες τους και φυσικά όχι υπερασπίζοντας τα συμφέροντα των εργατών όπως θα έπρεπε. Ούτως ή άλλως είναι γνωστό ότι ο κοινοβουλευτικός συνδικαλισμός είναι ο προθάλαμος της πολιτικής και πάμπολλοι εργατοπατέρες πολιτεύτηκαν με τα κόμματα που υποτίθεται μέχρι πριν αντιμάχονταν για τα συμφέροντα των εργατών.

Απάτη και προδοσία λοιπόν η προάσπιση των συμφερόντων των εργατών και αγροτών και από την μαρξιστική αλλά και από την φιλελεύθερη θεωρία. Ο μόνος προστάτης αλλά και εγγυητής της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι το εθνικοκοινωνικό κράτος, έχοντας αυτό το ρόλο του μόνου και πραγματικού συνδικαλιστή. Συζητώντας για τα προβλήματα και τις προοπτικές της κάθε συντεχνίας δια των εκπροσώπων της, θα βρίσκει κάθε φορά την χρυσή τομή προάγοντας έτσι την κοινωνική ειρήνη και πρόοδο των παραγωγικών δυνάμεων του έθνους και όχι στρέφοντας την μία επαγγελματική τάξη εναντίον της άλλης ανάλογα με το ποια είναι πιο δυνατή ή ποια έχει την καλύτερη πρόσβαση στους μηχανισμούς του κράτους, προκαλώντας έτσι την αναρχία, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα στο έθνος όπως ακριβώς κάνει ο κοινοβουλευτισμός αλλά ούτε και την ισοπέδωση των πάντων προς την εξαθλίωση όπως κάνει ο μαρξισμός.

Η ταξική συνείδηση είναι μια απάτη. Η μόνη αλήθεια είναι η κοινωνική και οικονομική απονομή δικαιοσύνης του εθνικοκοινωνικού κράτους από την μία και η βοήθεια του προς τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις του έθνους να αναπτυχθούν ώστε να επιτυγχάνεται η ευημερία και η ευτυχία της φυλής μας από την άλλη.

Ζήτω η εθνικολαϊκή εργατική - αγροτική Πρωτομαγιά
http://makedoniki-falagga.blogspot.com/2012/04/blog-post_28.html