Ολόκληρος ο πληθυσμός της Ευρώπης της Αμερικής και της Ωκεανίας και σημαντικό ποσοστό των κατοίκων της Ασίας και της Αφρικής είναι θρησκευτικά, ηθικά και φιλοσοφικά αιχμαλωτισμένοι από το πνεύμα και την αντίληψη του ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ περί θείου Όντος, περί ζωής και περί Κόσμου. Η πνευματική υποταγή της μισής σχεδόν ανθρωπότητας στον Ιουδαιοχριστιανισμό χρονικά καλύπτει, κατά περίπτωση’ εποχές που κυμαίνονται από είκοσι έως ένα-δύο αιώνες. -Ο παμπάλαιος πνευματικός ιμπεριαλισμός των Εβραίων παραμένει έως σήμερα κυρίαρχος και ακλόνητος και, παρά τις προσπάθειες των θρησκευτικά υποδούλων Εθνών να τον αντιμετωπίσουν, εξακολουθεί να εμποτίζη βαθύτατα την ανθρώπινη σκέψη, πράξη και ηθική αντίληψη….
Ο Απόλυτος σκοταδισμός.
Ορισμένα πνευματικά κινήματα, αν θεωρηθούν ως προσπάθειες δειλές έστω, «αποΕβραιοποιήσεως» των εβραϊκών δογμάτων, πολύ λίγα πράγματα έχουν επιτύχει, και στην πραγματικότητα οι πιστοί τους παραμένουν σχεδόν ολοκληρωτικά δέσμιοι του πνεύματος των Ιουδαίων…. Η ηθική αυτή σκλαβιά, που για την επιβολή της χύθηκαν Ποταμοί ΑΙΜΑΤΟΣ, καθώς εγκαθιδρύθηκε κατά κανόνα και παντού, ΒΙΑΙΑ και ΔΟΛΙΑ, και παρά τις αντιδράσεις των θρησκευτικά κατακτημένων Εθνών, διατηρείται, εδραιώνεται και εξασφαλίζεται αιώνια ΧΑΡΗ στο ΔΟΓΜΑ και από Στοιχείο του ΦΟΒΟΥ. Πραγματικά οι μέθοδοι διαδόσεως των ΕΒΡΑΪΚΩΝ αντιλήψεων και οι μηχανισμοί Πλύσεως Εγκεφάλων λειτουργούν πάντοτε με βάση την «πνευματική Τρομοκρατία» των προσηλυτιζόμενων και η «γραμμή» επιβάλλεται αξιωματικά, Αυταρχικά, Εξουσιαστικά και Ολοκληρωτικά υπό τύπων επίφοβης, απειλητικής θείας εντολής. Έτσι τα Έθνη εκβιάζονται και απειλούνται –από το θεό- για να διδάσκονται την Εθνική Ιστορία, κοσμογονία και «προφητολογία» των ΙΟΥΔΑΙΩΝ κατά τέτοιο τρόπο, που ποτέ δεν σκέφτηκαν να διδαχθούν τις δικές τους’ για να μαθαίνουν, κάτω από την απειλή της Κολάσεως, γεγονότα της Εβραϊκής πολιτικής, οικονομικής, και πολεμικής δράσεως σαν «Ιερά Ιστορία» και σαν «Ιερά γράμματα», ‘όπως το « Ιερό Κοράνι, που είναι Ιουδαϊκή έμπνευση και αυτό», χωρίς δικαίωμα αντιρρήσεως για την ερμηνεία τους και την ηθική αξιολόγησή τους’ για να διδάσκωνται στο σχολείο και στην Εκκλησία, και μέσα στα Τζαμιά, δογματικά τη σκέψη, τις πράξεις και τα λόγια των διακεκριμένων Ιουδαίων ηγετών, εκείνων που με αχαλίνωτη εξουσιαστική μανία προήγαγαν και εστερέωσαν την Ιδέα του Εβραϊκού Έθνους, εκείνων, που με Αιμοδιψή Ρατσιστική μισαλλοδοξία χτύπησαν με την ρομφαία κάθε άλλη εθνική ιδέα στην περιοχή τους, εκείνων που με ασύλληπτη ΣΑΤΑΝΙΚΟΤΗΤΑ και ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΟΤΗΤΑ εξασφάλισαν την κυριαρχία του Ισραήλ και «επάταξαν εν στόματι μαχαίρας» άπειρες φορές τόσους και τόσους λαούς της Εγγύς και Μέσης Ανατολής..(α) Και από την τρυφερή παιδική τους ηλικία οι άνθρωποι, υπό την απειλή θείας εκδικήσεως, αναγκάζονται να βαφτίζονται με τα ονόματα των εν λόγω πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών ηγετών του «περιούσιου λαού του Ισραήλ», (β) να φοβούνται και να ευλαβούνται τον καθαρά εθνικιστικό «θεόν του Ισραήλ’- μ’ άλλα λόγια, την ιδέα της εβραϊκής παγκυριαρχίας- να αντιγράφουν «μετά φόβου θεού» σαν πρότυπα την σκέψη, τις πράξεις και την ηθική των Ιουδαίων φυλάρχων, βασιλέων, κριτών, προφητών κλπ., να προσκυνούν ταπεινά τα σύμβολα τους, να εφαρμόζουν με θρησκευτικήν ευλάβεια τις εντολές τους, να παγιδεύονται από τον Εβραϊκό ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟ και τις εβραϊκές αντιλήψεις περί δημιουργίας του ανθρώπου και γενέσεως του Κόσμου, να μισούν οποιονδήποτε άλλο πνεύμα- όπως το ΕΛΛΗΝΙΚΟ- σαν ειδωλολατρικό και ανήθικο, να δέχονται σαν ηθικό κανόνα ζωής τους νόμους και τις διατάξεις διαφόρων Εβραίων ηγετών και πολιτικών καταστάσεων και ούτω καθεξής…
Ότι συνέβη σε νεώτερη εποχή, που ο συνωμοτισμός της Σιών μπόρεσε με τα Εβραιογενή κοινωνικοπολιτικά δόγματα, τον Μαρξισμό και τον Αστοκαπιταλισμό –Καταναλωτισμό, να αλώσει τα άτομα και τα Έθνη ποντάροντας στα πιο ταπεινά και νοσηρά ένστικτα του ανθρώπου, την αρπακτική ορμή, την εξουσιαστική δίψα, το ΜΙΣΟΣ και το Φθόνο, έτσι και από παρελθόν, ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ επέτυχε την υποδούλωση της ανθρώπινης σκέψεως, στηριζόμενος στο καινοφανές, άγνωστο έως τότε «όπλο» του δόγματος και στην ¨καλλιέργεια» ενός από τα πιο «Υποχθόνια» συναισθήματα, του φόβου…. Η επιβολή της Εβραϊκής πνευματικής ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ με τη βοήθεια του δόγματος, του Σκοταδισμού (γ) και ενός ύπουλου πνευματικού Εκβιασμού των θυμάτων της εξηγεί το εκ πρώτης όψεως ιστορικά παράδοξο γεγονός ότι τα θριαμβεύσαντα προϊόντα του εβραϊκού πνεύματος, είναι εντελώς ασήμαντα και ανάξια λόγου, συνήθως μάλιστα βάρβαρα ή και ηλίθια, ασυγκρίτως κατώτερα από τις αντίστοιχες πνευματικές κατακτήσεις πολλών άλλων αρχαίων Εθνών, εξ εκείνων που τα υιοθέτησαν και τα ασπάσθηκαν αντί των ιδικών τους. Δεν εννοούμε, στο σημείο αυτό, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ πνεύμα- το μεγαλύτερο και λαμπρότερο – «κτήμα» της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ έως σήμερα- αλλά, αν συγκρίνουμε την φιλοσοφία, τις κοσμογονικές αντιλήψεις, την αντίληψη περί ηθικής και δικαίου, τις ιδέες περί θείου και υπερβατικού όντος κλπ., που έχουν συλλάβει Έθνη που αργότερα εξιουδαϊσθηκαν πνευματικά, όπως το ιταλικό, το γαλατικό, το γερμανικό, ή ακόμη, αν θέλετε τα προκολομβιανά Έθνη της Βόρειας και Νότιας Αμερικής- Ίνκας, Μάγιας, Ατζέκοι κλπ.- θα διαπιστώσουμε, ότι οι πνευματικές αυτές κατακτήσεις είναι πολύ πιο σπουδαίες, πιο βαθειές πιο ολοκληρωμένες, πιο ηθικές και, κυρίως, πιο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ από την Εβραϊκή εξήγηση της δημιουργίας του Κόσμου, από την ιδέα του φθονερού και Αιμοβόρου ΣΑΒΒΑΩΘ, από τις απλοϊκότητες περί Αδάμ λκαι Εύας, από τα ηθικά ουδέτερες και Αιμοχαρείς προσταγές τύπου «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» του Εβραϊκού Δικαίου, από τα παρά φύσιν συνθήματα τύπου «αγαπάτε τους εχθρούς υμών»- που συγκρούεται άμεσα με το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως-, ή τις ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΙΕΣ περί «ενανθρωπίσεως» και «ενσαρκώσεως» του λόγου του χριστιανισμού (δ) κλπ.
Και η αιτιολογική εξήγηση του πνευματικού ΒΙΑΣΜΟΥ εδραιώνεται απόλυτα, αν γίνει αντιληπτή η καθαρή ιστορική αλήθεια, ότι δηλαδή ο «περιούσιος λαός του Ισραήλ» που έχει κατακτήσει πνευματικά την ανθρωπότητα παρουσιάζει το πιο Αντιπνευματικό παρελθόν στον κόσμο και δεν δημιούργησε ποτέ κανέναν απολύτως πνευματικό, ηθικό ή καλλιτεχνικό πολιτισμό, αλλά έζησε πάντοτε με τον ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ , τον ΦΟΒΟ, και το ΜΙΣΟΣ και έδρασε πάντοτε με αποκλειστικό γνώμονα την ωμή εξουσιαστική σκοπιμότητα και το στενό ΥΛΙΚΟ συμφέρον….Και η συντριπτική ιστορική απόδειξη της παραπάνω αλήθειας είναι το γεγονός, ότι ο πνευματικός πολιτισμός της ανθρωπότητας, αμέσως μετά την επιβολή της ιουδαϊκής δογματικής σκέψεως, περιέπεσε σε φάση πλήρους παρακμής και ο Κόσμος επί δεκαπέντε σχεδόν αιώνες βούλιαξε στο σκότος (Μεσαίωνας), χρειάστηκε δε κάποια, υποτυπώδης έστω, αναβίωση του Ελληνικού Πνεύματος για να μπορέση ο άνθρωπος να περιορίση κάπως τον ιουδαϊκό σκοταδισμό (Αναγέννηση).
Αν η πνευματική υποταγή των άλλων Εθνών στην ιουδαϊκή δογματική φιλοσοφική και θεολογική τυραννία, που διαιωνίζεται με την απειλή της Κολάσεως, παρουσιάζη κάποιο ιστορικό ελαφρυντικό, ότι ….δηλαδή ο πνευματικός πολιτισμός τους διήνυε την «παιδική» του ηλικία και δεν είχε αναπτυχθή, ο πνευματικός εξανδραποδισμός του Ελληνισμού από τους Ιουδαίους αποτελεί ίσως το καταπληκτικώτερο φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας. Με τα συνήθη ιστορικά κριτήρια είναι αδύνατο να εξηγηθή πως ένα Έθνος πνευματικά υπανάπτυκτο εντελώς, όπως το εβραϊκό, κατώρθωσε να εξαλλοτριώση πολιτιστικά ένα άλλο Έθνος, το ελληνικό-έστω αν οι Έλληνες βρίσκονταν κάτω από ξένη πολιτική κυριαρχία, την ρωμαϊκή- του οποίου ο ηθικοπνευματικός πολιτισμός, η σκέψη και οι αντιλήψεις του περί θεότητας, περί ζωής και περί Κόσμου είχαν φθάσει στο ανώτατο σημείο που έφθασε ποτέ έως σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα. Θα επικαλεσθούμε ενδεικτικά την εκτίμηση ενός ειδικού για τον ελληνικό ηθικοπνευματικό πολιτισμό.
-(Στ’ αλήθεια –γράφει ο Γάλλος ακαδημαϊκός JEAN RICHEPIN διεθνής αυθεντία στη μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας– έχουμε ανακαλύψει τίποτε, οτιδήποτε, στη φιλοσοφία, στη μεταφυσική, στη λογική, στην κοσμογονία, έπειτα από τους αρχαίους Έλληνες; Ότι έχουμε κάμει, όλο όλο, είναι ότι αναπτύξαμε τη μία ή την άλλη θεωρία τους. Η φιλοσοφία του Βάκωνος υπάρχει σε δύο γραμμές του Αριστοτέλη. Όλη η ατομική θεωρία υπάρχει στο Δημόκριτο. Όσο για τον Ηράκλειτο, διατύπωσε μόνος αυτός, και με πόση συντομία τρία από τα πιο ξακουστά συστήματά μας, όχι λιγώτερα. Ό ‘περί υπάρξεως αγών» βγαίνει κατ’ ευθείαν από το δικό του «πόλεμος πατήρ πάντων». Η «ταυτότης των αντιθέσεων» του Εγέλου είναι το ίδιο με το «ενάντια ταύτα». Και, τέλος, το «διαρκές γίγνεσθαι» διαφέρει σε τίποτε από το «τα πάντα ρεί» του Έλληνος; Δεν παραλέιπω να σημειώσω πως όλα αυτά αναπτύσσονται και θα αναπτύσσωνται με το συλλογισμό, που όλες οι ποικιλίες του, με όλες τις δυνατές κατηγορίες της ανθρώπινης σκέψεως, έχουν καταγραφή από τον Αριστοτέλη. Και αν διατυπωθή σαν αντεπιχείρημα ή ένσταση ότι τα παραπάνω αναφέρονται στον Ελληνικό Λόγο και Στοχασμό, δηλαδή σε επώνυμους Έλληνες ερμηνευτές της θείας Οντότητας, της ουσίας του Κόσμου και της «φυσιολογίας» της ζωής και του πνεύματος και όχι στις σχετικές λαϊκές αντιλήψεις του Ελληνισμού, ιδού μερικές κρίσεις για την Ελληνική Μυθολογία, μέσα στην οποία συμπυκνώνεται η θρησκευτική και ηθική αντίληψη των απλών ανωνύμων προγόνων μας: ότι ο Έλλην, τόσο βαθειά λογικός και στοχαστικός, ήταν επίσης και ίσως μάλιστα πιο βαθειά ακόμη, κυρίως καλλιτέχνης. Αν τολμούσα, επί του προκειμένου, να θεωρήσω τον εαυτό μου, όπως λέγει ο Πλάτων, «μυθοποιόν», θα έκανα ευχαρίστως ένα νέο μύθο και θα έδινα στον Έλληνα δύο μητέρες, την Παλλάδα και την Κυπρίδα. Η δεύτερη θα ήταν η πιο αγαπημένη «γλυκειά μανούλα» του. Γιατί η Ομορφιά, ο έρωτας του Ωραίου, ο έρωτας του Έρωτα, η Χάρις και το Χαμόγελο, να τι στον Έλληνα, συνοδεύει πάντα και παντού τη Σοφία, το Λόγο. Αληθινή βασίλισσα του Ολύμπου και της Μυθολογίας του, είναι ακριβώς εκείνη που ο μεγάλος ποιητής Λουκρήτιος της έδωσε αυτό το ακτινοβόλο και παγκόσμια θριαμβευτικό όνομα, «HOMINUM DIVUMQUE VOLUTAS», Ανδρών και Θεών Πάθος…
Στη θέση ενός σκοτεινού, απλησίαστου, απάνθρωπου, εκδικητικού ΣΑΒΒΑΩΘ και των συνωμοτικών και αδίστακτων υπηρετών του, οι ΈΛΛΗΝΕΣ είχαν τοποθετήσει τους γεμάτους ανθρώπινα χαρακτηριστικά, χάρη και γλυκύτητα θεούς, ημιθέους και ήρωες τους. Το σκότος το είχαν καταυγάσει με το ελληνικό φώς και τον πρωτόγονο μυστικιστικό φόβο τον είχαν αντιμετωπίσει με την ήρεμη αυτάρκεια του Ελληνικού Λόγου. Οι μυστικιστές –συνεχίζει ο ίδιος μελετητής- φαντάζονται το θεό τους άφθαστο, μέσα στο άπειρο και το άγνωστο. Σ’ αυτό οφείλονται οι θρησκείες τους και σκοπός τους είναι η ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ (του ανθρώπου) μέσα σ’ αυτόν το θεό, με την έκσταση, έστω κι αν τελικά αυτός ο θεός είναι η ΝΙΡΒΑΝΑ, δηλαδή το απόλυτο ΜΗΔΕΝ… Ο Έλλην, λογικός και στοχαστικός, δεν παραδέχεται τίποτε που δεν μπορεί να περάση από το φίλτρο του λογικού του. Ότι του φαίνεται άφθαστο, το εγκαταλείπει, δεν προσπαθεί να το φθάση. Ότι του φαίνεται αδύνατο να το μάθη, το εγκαταλείπει τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας διαταγής. Έχει την ελπίδα πως μια μέρα ίσως το κατανοήση’ έως τότε όμως πιστεύει πως είναι πιο άξιο, και για το θεό και για τον άνθρωπο, να προσπαθή να κατανοήση το θεό που ο ίδιος κατασκεύασε. Και σ’ αυτό ακριβώς ασχολείται ο Σοφός. Για τούτο οι θεοί του είναι πιο μεγάλοι, πιο ωραίοι, πιο ευτυχισμένοι απ’ τον ίδιο, αλλά συγχρόνως είναι και «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του», με τις δικές του αρετές, ακόμη και με τα ελαττώματά του, που τα εξηγεί, και με τα ένστικτά του, που μ’ αυτόν τον τρόπο τα θεοποιεί. Και γιατί όχι επιτέλους; Και θα μπορούσε κανείς να πή πως δεν έκαναν καλά, όταν διαβάζη τους γλυκύτατους μύθους που έγραψαν οι ποιητές κάτω από τα βλέμματα των θαυμασίων μορφών, που είχαν ζωγραφίσει ή σκαλίσει στο μάρμαρο τόσοι σπουδαίοι και υπέροχοι καλλιτέχνες;»
Αυτές οι οντολογικές και κοσμολογικές ιδέες του Ελληνισμού αποτελούν την μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπινου Πνεύματος και το πιο εντυπωσιακό βήμα του στον αιώνιο αγώνα του για την ιστορική απελευθέρωση και την αποτίναξη του Ζυγού, του Φόβου και της προλήψεως. Ό Έλληνας ανέβηκε θαρραλέα στον Όλυμπο και ανακάλυψε, ότι οι τρομερές, επίφοβες και κακοποιές δυνάμεις που εμφώλευαν εκεί πάνω, ο Κεραυνός, ο σεισμός, ο θάνατος, αλλά και οι αγαθοποιοί δαίμονες της σοφίας, της δικαιοσύνης, της θείας μουσικής κλπ., δεν ήταν άπιαστες, άφθαστες και υπερκόσμιες οντότητες, αλλά αλήθειες, απλές και οικείες, ανθρωπόμορφες προσωπικότητες, ο Ζεύς, ο Ήφαιστος, ο Πλούτων, η Αθηνά, η Θεά δίκη, ο Απόλλων κλπ. Και παίρνοντας τις αλήθειες αυτές μαζί του τις κατέβασε από τον ουρανό, το άγνωστο, τις μετέφερε στο σπίτι του, στις πόλεις του, τις ζωγράφισε ή τις σκάλισε με την ανθρώπινη μορφή τους, απέδωσε σ’ αυτές ανθρώπινες συνήθειες και τις έβαλε να κατοικήσουν μαζί του ειρηνικά, ΕΠΙ ΙΣΟΙΣ ΟΡΟΙΣ, αγαπημένα. Τι καταπληκτική κατάκτηση! Και πόση αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ οντολογικού και κοσμολογικού ΦΩΤΟΣ από τη μία και του Εβραϊκού Δογματικού Θεολογικού και ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΖΟΦΟΥ από την άλλη, τι ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΧΑΣΜΑ μεταξύ του τόσο Ανθρώπινου, δηλαδή Θείου, Ελληνικού Πανθέου και του τόσο Απάνθρωπου, δηλαδή ΑΝΤΙΘΕΪΚΟΥ, ΙΟΥΔΑΪΚΟΥ ΣΑΒΒΑΩΘ!! Γι’ αυτό και η θεία Ελληνική Μυθολογία χαρακτηρίσθηκε από μια άλλη αυθεντία τον έξοχο Ουγγροελβετό κλασσικό φιλόλογο E. KERENYI σαν «η πρώτη Μυθολογία» και σαν «διδασκαλία για τους Θεούς που σύγχρονα είναι και Διδασκαλία για τους Ανθρώπους….!!
Η επιχείρηση της πνευματικής εξαλλοτριώσεως του Ελληνισμού από τον Ιουδαϊσμό, αρχίζει τον α’ μ.Χ. αιώνα και σκοπεύει αποκλειστικά στην υπονόμευση και εξάλειψη των ΥΨΗΛΟΤΕΡΩΝ και Λαμπρότερων κατακτήσεων του Πνεύματος μ’ όλα τα μέσα και μ’ όλες τις μεθόδους. Η έως τότε αμυντική στάση του Μωσαϊσμού, μετατρέπεται σε γιγάντια επίθεση από τον Χριστιανισμό, ο οποίος από τα πρώτα βήματα του δεν θέτει άλλο στόχο από τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, σαν σκέψη, σαν γνώση, σαν τρόπο ζωής, σαν αλήθεια. Ο «Πρώτος» του Χριστιανισμού, ο «υιός Δαβίδ» Ιησούς, έχει σαφή επίγνωση του αντικειμενικού σκοπού της επιχειρήσεως και κρίνει, ότι «ήγγικεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» τη στιγμή που κάποιοι Έλληνες ζήτησαν να τον δούν. Οι Έλληνες είναι χρήσιμα «σκυλάκια» για τον Εβραϊσμό, που θα τον υπηρετήσουν, με την οικουμενική γλώσσα και τον οικουμενικό Ελληνικό Πολιτισμό, τρώγοντας τα ψίχουλα που θα τους πετάξη από το τραπέζι του…!!!!Ο Παύλος «κατά νόμον Φαρισαίος», αντιλαμβάνεται, ότι ο αμυντικός εθνικισμός του Μωσαϊσμού τον οποίο υπηρετούσε με φανατισμό, δεν εξυπηρετεί τις εξουσιαστικές βλέψεις του σιωνισμού, και υιοθετώντας τον διεθνιστικό χαρακτήρα και την επεκτατικότητα του Χριστιανισμού εξαπολύεται στον Ελληνικό Κόσμο, για να αναδειχθή σε κορυφαίο εγκέφαλο της σιωνιστικής επιχειρήσεως για την καταστροφή της ελληνικής αλήθειας. Καθώς ο ίδιος θα δεχόταν, όπως γράφει, να γίνει ανάθεμα για να σωθούν οι Ιουδαίοι και για να μετατραπούν σε «σπέρμα του Αβραάμ» οι Έλληνες ή για να…. εγκεντρισθή στον κορμό του Ισραήλ ο Ελληνισμός αλωνίζει τις ελληνικές πόλεις, από την Κύπρο και την Κρήτη μέχρι την Ιωνία και τη Μακεδονία και με ορμητήρια τις Ιουδαϊκές συναγωγές, που υπήρχαν τότε σ’ όλες σχεδόν τις πόλεις της Μεσογείου, προσπαθεί να παγιδεύση με την «σαγήνη» του δόλιου δόγματος τις ελληνικές ψυχές. Αν αναγκάζεται να φύγει από την Έφεσο- όπου προσέβαλε την πολιούχο Άρτεμι-για να σωθή από τους αγανακτισμένους Έλληνες, αν εκδιώκεται από την Θεσσαλονίκη και τη Βέροια (πρώτη περιοδεία), αν συλλαμβάνεται στους Φιλίππους ως αγύρτης θαυματοποιός, αν στην Αθήνα δεν βρίσκει καμμιά ανταπόκριση και το κήρυγμά του περί αναστάσεως των νεκρών προκαλή τη ΧΛΕΥΗ των ΑΘΗΝΑΙΩΝ, όμως μυεί μέλη των εβραϊκών κοινοτήτων στις πόλεις αυτές και αναθέτει γενικά σε Εβραίους της Διασποράς, στην Ελλάδα, να συνεχίσουν την προσπάθεια του προσηλυτισμού.. Αν οι Έλληνες στην Κόρινθο «σοφίαν ζητούσι» και γελάνε με την «μωρίαν του Σταυρού», όμως βρίσκει τον τρόπο για να παραχαράξη την ελληνική σοφία και να τους σερβίρη διάφορα υποκατάστατά της, για να κατασιγάση την δίψα τους για την αλήθεια.
-«Οίδε γαρ το δοκούν κεχρήσθαι κατ’ εξουσίαν τοις ρήμασι και τω ιδίω της διανοίας είρμω προσασμόζειν τας των ρημάτων εμφάσεις καν προς άλλας τινάς εννοίας ή συνήθεια την κατάχρησιν των λέξεων φέρη», παρατηρεί για την πλαστογραφική σοφιστική ικανότητα του Απόστολου των Εθνών ο Γρηγόριος Νύσσης. Η ελληνική σοφία γίνεται «σοφία θεού» (αντί του εβραϊκού «δύναμις θεού»). Έτσι, με τον τρόπο αυτό η γέφυρα του Χριστιανισμού με τον ελληνισμό διατηρείται: -οι Έλληνες οι οποίοι «σοφίαν ζητούσι», μπορούν να την έχουν- μόνο που θα πρέπει να την αναθεωρήσουν ριζικά.
Ο Ιωάννης, ή άλλη «αιχμή» της ιουδαϊκής ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ για την πνευματική εξαλλοτρίωση του Ελληνικού Κόσμου, προχωρεί ακόμη περισσότερο στην ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ και ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ του Ελληνικού Πνεύματος. Ζώντας στην πατρίδα του Ηράκλειτου, την Έφεσο, και νοιώθοντας ότι τα ιουδαϊκά δόγματα και ο ιουδαϊκός ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ θα ήταν αδύνατο να σταθούν μπροστά στον Ελληνικό Λόγο και στην Ελληνική Οντολογία, εισάγει μια ιουδαϊκή απομίμηση του Λόγου, τον οποίο προσωποποιεί και ταυτίζει με τον Ιουδαίο Μεσσία, και αλλοιώνει τις συλλήψεις του Ελληνικού Πνεύματος, προσδίδοντας σ’ αυτές τον δογματικό χαρακτήρα της εβραϊκής σκέψης.
«Στην ελληνική φιλοσοφία- γράφει σύγχρονος ιστορικός- τόσο στον Ηράκλειτο όσο και στους στωϊκούς, ο Λόγος, ως ή αρχή που συντηρεί και ενώνει τον κόσμο, είναι ενδοκοσμικός, ενώ στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου πρόκειται σαφώς για ίδιο πρόσωπο που έρχεται στον κόσμο απ’ έξω. Εξ άλλου όλα τα θέματα του Προλόγου (του Ευαγγελίου) ανάγονται στην Παλαιά διαθήκη ( «εν αρχή», «φως», «ζωή», «σκότος» κλπ.) ή στα θεοφάνεια του Σινά («σκηνή», «δόξα», «χάρις» κλπ.).
Πρόκειται για μια αντίληψη περί «λόγου», που συνδέει τον όρο αυτό όχι τόσο με την κοσμολογία και την αφηρημένη φιλοσοφική σκέψη, όσο με την ιστορία της σωτηρίας και το εβραϊκό δόγμα της δημιουργίας εκ του μηδενός. Γενικά άλλωστε ο Ιωάννης εμφανίζει ολόκληρο το Ευαγγέλιό του μέσα στα πλαίσια της σωτηρίας του ΙΣΡΑΗΛ και της ΙΟΥΔΑΪΚΗΣ Αποκαλυκτικής, ενώ θεμελιώδεις έννοιες, όπως εκείνες της αλήθειας, του χρόνου, της ηθικής δυαρχίας κλπ., κατανοούνται πλήρως αν συνδεθούν με την Παλαιά Διαθήκη. Μια τέτοια προσέγγιση του Ιωάννου ευνοεί και την κατανόηση άλλων έργων που αποδίδονται σ’ αυτόν, όπως η Α’ επιστολή Ιωάννου και μάλιστα η Αποκάλυψη, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως το ΙΟΥΔΑΪΚΟΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ της ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ…
Αυτή τη μέθοδο νοθεύσεως, εβραιοποιήσεως και ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΕΩΣ του Ελληνικού Πνεύματος, που υιοθέτησαν οι «πρωτεργάτες» του ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ σαν μέσον αντιμετωπίσεως της Ελληνικής Αλήθειας, συνέχισαν και ανήγαγαν σε «επιστήμη» οι νεώτεροι απολογητές του, οι οποίοι μάλιστα αντιλαμβάνονται ότι είναι ανάγκη να αποκτήσουν ελληνική Παιδεία για να μπορέσουν να ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΟΥΝ πιο πειστικά την ελληνική σκέψη (Βασίλειος, Γρηγόριος, Ωριγένης, Κλήμης, κλπ.).Έτσι κατασκευάζεται αυτός ο ιδεολογικός τραγέλαφος που ωνομάσθηκε «Ελληνοχριστιανισμός» από το μετέπειτα Χριστιανικό Κατεστημένο, μια ιδεολογία που δεν παρουσιάζει καμμιά εσωτερική ενότητα, είναι απόλυτα αντιφατική, γιατί συζευγνύει με Ταχυδακτυλουργικό τρόπο δύο πράγματα από τη φύση τους Ασυμβίβαστα, δηλαδή, από τη μία μεριά, την ελεύθερη, ανιεράρχητη και παντοδύναμη θεά του ελληνισμού, την ΑΛΗΘΕΙΑ, στην οποία υπόκειται οιαδήποτε έκφραση του Ελληνικού Πνεύματος και του Ελληνικού Πολιτισμού, και, από την άλλη μεριά, το ΔΟΓΜΑ, πράγμα απολύτως ξένο προς τον Ελληνισμό, σ’ όλους τους τομείς της ζωής του, από τον πολιτικό μέχρι το θρησκευτικό. Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι έννοια ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ Φιλοσοφικά, Ιστορικά και ηθικά: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΣΑΝ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΕΩΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ. Από τη στιγμή που επεβλήθη ΒΙΑΙΑ ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός έπαψε να υπάρχη. Αυτή είναι η καθαρή ΑΛΗΘΕΙΑ… Έτσι κατεστράφησαν συστηματικά όλες οι ελληνικές πνευματικές αξίες, ο έλεγχος, ο διάλογος, η έρευνα, η απόδειξη, η Επιστήμη, η θεωρεία, η τέχνη, μέσα στα χαλκεία των δογματικών σχολών και το βαθύ σκότος του Μεσαίωνα αρχίζει να καλύπτη το Ελληνικό Φώς σ’ όλη την Οικουμένη.
Ο Λιβάνιος τον 5ο μ.Χ. αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός- στον «Υπέρ Ιερών» λόγον του- στην καταστροφή των ελληνικών έργων τέχνης από Φανατικές Ορδές Χριστιανών, που εξαπολύθηκαν, μετά την έκδοση του ανθελληνικού διατάγματος του Θεοδοσίου, σ’ όλο τον ελληνικό Κόσμο και γκρέμιζαν και ισοπέδωναν διά πυρός και σιδήρου ότιδήποτε εθύμιζε Ελλάδα, (ναούς, βιβλιοθήκες, μαντεία, στάδια, αγάλματα), παρομοιάζει τους άτυχους κατοίκους των δεινοπαθουσών περιοχών με ναυαγούς που από το πλοίο του πολιτισμού βρέθηκαν απότομα στην άγρια θάλασσα
Οι δεκαπέντε αιώνες Μεσαίωνος που ακολούθησαν τον θρίαμβο του Χριστιανισμού αποδεικνύουν την τραγικήν αλήθεια της παρομοιώσεως του μεγάλου αυτό΄τα Έλληνα. Αν ο Ελληνισμός σκλαβώθηκε Βίαια από το Ιουδαϊκό εξουσιαστικό πνεύμα, αν διάφορες λατινικές, ή λατινογενείς πολιτικές εξουσίες του επέβαλαν με το Ξίφος και το πύρ τα ιουδαϊκά δόγματα, αν επί είκοσι αιώνες υφίσταται ΠΛΥΣΗ εγκεφάλου στο Σχολείο ή στην Εκκλησία, για να ΥΠΟΤΑΧΘΗ στην τρομοκρατία της Εβραϊκής «κολάσεως», ποτέ στην πραγματικότητα δεν έχασε τον βαθύτερο πνευματικό εαυτό του. Για τον πραγματικό Έλληνα, ο εβραϊκός ΖΟΦΟΣ είναι ξένος προς τον ψυχισμό του, ο ΣΑΒΒΑΩΘ και οι νεώτερες «εκδόσεις» του είναι απρόσκλητοι επισκέπτες των ελληνικών ναών.
Ο ανώνυμος ελληνικός λαός σήμερα διατηρεί αλώβητη την παλαιά φωτεινή πνευματική του υπόσταση. Όπως οι πρόγονοί του, και σε πείσμα του ιουδαϊσμού, που απαγορεύει την απεικόνιση του θεού, ζωγραφίζει στους ναούς και σήμερα, δίνοντάς του ανθρώπινες μορφές, τον θεό του, και κατά βάθος στους αρχαίους θεούς του εξακολουθεί να προσφέρη τη λατρεία του, εξελληνίζοντας τους διαδόχους του και αποδίδοντας στους δεύτερους τις ιδιότητες εκείνων. Τον Ποσειδώνα, τον θαλασσινό θεό του, τον αναβιώνει κρυφά μέσα στην καρδιά του δίνοντάς του την μορφή του Αγίου Νικολάου, τον Άρη του τον κρατά άφθαρτο μέσα στο χρόνο ονομάζοντάς τον Άγιο Γεώργιο, τον ιαματικό ημίθεο του Ασκληπιό τον μετονομάζει απλώς σε Άγιο Παντελεήμονα, την προστάτιδα της γεωργίας Δήμητρα την λατρεύει με το όνομα του προστάτη των αγροτών Αγίου Μοδέστου, τον Ερμή του, που βοηθούσε στην ανακάλυψη των κλοπιμαίων, τον κάνει Άγιο Φανούριο. Την Μαριάμ την εξελληνίζει δίνοντάς της τις ιδιότητες της Προμάχου Αθηνάς κ.ο.κ. Ο μελετητής της ελληνικής λαογραφίας μένει κατάπληκτος μπροστά στην πληθώρα των αρχαιοελληνικών λατρευτικών και θρησκευτικών επιβιώσεων που βασιλεύουν στην λαϊκή ψυχή του νεώτερου Ελληνισμού. Κοντά στους αγίους και τις αγίες διατητρούνται ολοζώντανες οι Νηρηίδες (Νεράιδες), οι Γοργόνες, οι Γελλούδες, οι Λάμιες κι ένα σωρό νύμφες της αρχαίας δαιμονολογίας.
Αυτό το φαινόμενο, ο Παγανισμός, που δεν έχει μελετηθή σ’ όλο του το βάθος, λόγω των φαρισαϊκών αντιδράσεων, αποτελεί μία από τις ζωντανές αποδείξεις της αδιάκοπης ιστορικής και πνευματικής συνέχεις του Ελληνισμού και μια ακόμη επιβεβαίωση ότι η Εβραϊκή Θεολογική και κοσμογονική αντίληψη δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήση σε βάθος την ελληνική ΨΥΧΗ. Η εκκλησιαστική τέχνη εξελληνίσθηκε ευθύς εξαρχής. Η εκκλησιαστική μουσική, η εκκλησιαστική ποίηση, η εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, η εκκλησιαστική ζωγραφική ξέφυγαν αμέσως από τον ΕΒΡΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. Και οι πνευματικές και πολιτικές ηγεσίες του ελληνισμού δεν σταμάτησαν ποτέ τον αγώνα εναντίων της ίδιας φιλοσοφικής υποστάσεως του εβραϊκού πνεύματος. Από τον μεγάλο Ιουλιανό τον Παραβάτη και τον Λιβάνιο, μέχρι τον Γεώργιο Γεμιστό- Πλήθωνα, που ζητούσε αναβίωση της ΕΘΝΙΚΗΣ (αρχαιοελληνικής) θρησκείας, γράφοντας μάλιστα και την περίφημη «Ευχή εις τον ένα Θεόν» και μέχρι τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό που κατεδάφιζε εκκλησίες για να ιδρύση σχολείο των ελληνικών γραμμάτων, διότι ΕΓΡΑΦΕ, μόνον τα ελληνικά ¨φωτίζουν και λαμπρύνουν τον νούν», ή πάλη των δύο αυτών ασυμβίβαστων στοιχείων, του ελληνικού και εβραϊκού πνεύματος, συνεχίζεται σε διάφορες μορφές έως σήμερα.
Α) Η εβραϊκή δογματική Σχολή: του «πίστευε και μη ερεύνα» και τη Σχολή: «Ερευνάτε τας Γραφάς» του Χριστιανισμού…..
Β) Με προεξάρχοντες του μισέλληνες και ΑΞΕΣΤΟΥΣ Ρωμαίους Κωνσταντίνο Α’, Θεοδόσιο Α’, και τον Ιουστινιανό Α’, που έγιναν Όργανα της ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ Συνωμοσίας και εξουδετέρωσαν την Ελληνική Αντίσταση με τα μέσα της Εξουσίας. Ο Χριστιανός χρονογράφος Σωζομενός αναφέρει, ότι «των Ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν ΠΥΡΙ, οι δε ΞΙΦΕΙ απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησίως δε διά την αυτήν αιτίαν, διεφθάρησαν (ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ) οι ανά πάσαν την αρχόμενην λαμπρώς Φιλοσοφούντες. Αλλά και είς μη Φιλοσόφους, εσθήτι δε εκείνων χρωμένους, εχώρει ο φόνος» (κεφ. λε’).
Ο Θεοδόσιος ο «Μέγας» προτού εκδώση το περίφημο ανθελληνικό διάταγμα του (Τριακόσια Ενενήκοντα Ένα μ.Χ.), με το οποίο κλείσθηκαν οι ακμάζουσες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ, τα Μαντεία, οι Ναοί, τα Στάδια, οι βιβλιοθήκες κλπ., διέταξε επίθεση του στρατού του εναντίων των Ελλήνων κατοίκων της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, διότι είχαν αντιδράσει σε κάποιο στρατηγό που επέβαλλε βίαια τον Εκχριστιανισμό του Ελληνικού Πληθυσμού της πόλεως… Ο αυτοκρατορικός στρατός κατέσφαξε τουλάχιστον ΕΠΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ αντιχριστιανούς Έλληνες μέσα στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης (Δεκέμβριος του Τριακόσια Ενενήντα μ.Χ.). Την βίαιη εκμηδένιση των ακμαιοτάτων πνευματικών ερεισμάτων του Ελληνικού ολοκλήρωσε ο Ιουστινιανός, ο οποίος το Πεντακόσια Είκοσι μ.Χ., εξαπέλυσε τρομερό ΔΙΩΓΜΟ εναντίων των διανοουμένων και στρατιωτικοπολιτικών ηγητόρων, που δεν δέχονταν τα ΕΒΡΑΪΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ και παρέμεναν «ΕΘΝΙΚΟΙ». ΤΟ «Πεντακόσια Είκοσι Εννέα ο Ιουστινιανός έκλεισε και την «ΑΚΑΔΗΜΙΑ» του Πλάτωνα, την λαμπρή αυτή φιλοσοφική σχολή των Αθηνών, που λειτουργούσε συνεχώς επί ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ ΔΕΚΑ ΕΞΗ ΧΡΟΝΙΑ….
Ιδού τη γράφει χαρακτηριστικά ένας σύγχρονος ΄Έλληνας κριτικός: «Και δεν κατάλαβα, ομολογώ, ποτέ μου, γιατί Έλληνας εγώ έπρεπε να μαθητεύω και να καταβάλλω φόρο «ιερού» θαυμαστού στην ΕΒΡΑΪΚΗ παιδεία- δηλαδή: σε μια ΞΕΝΗ Εθνική Παιδεία- να μου καθυβρίζουν δε, να μου διασύρουν, να μου σερβίρουν παραχαραγμένη τη ΔΙΚΙΑ μου ΠΑΙΔΕΙΑ, την Ελληνική!…» Γιατί έπρεπε να σέβωμαι τον Αβραάμ, που ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΖΕ το γιό του στον αόριστο κι αφανέρωτο κι αφηρημένο (μα και φανατικό διεκπεραιωτή εξ ουρανού όλων των εθνικών Εβραϊκών Υποθέσεων) Σαββαώθ; Και να βδελύσσωμαι, λέει, σαν «ειδωλολάτρη», τον Ωραίο και Τραγικό μου Αγαμέμνονα, που ανθρωποθυσίαζε επίσης, μα πιασμένος επιτέλους στο δόκανο ανθρωπίνων- και γι’ αυτό αληθινών – παθών (…).Ενώ διόλου δε με πείθει –αν δεν είμαι εξ αρχής πιστός (ΑΡΑ: μη Έλληνας) του ίδιου ΑΙΜΟΔΙΨΟΥΣ Σαββαώθ- η τυφλή εκείνη (ανθελληνική και πάλι) «υπακοή» του ΑΒΡΑΑΜ Παιδοκτόνου στην «ανεξερεύνητη» (Τρισανθελληνικηκότατη !) βουλή του «Κυρίου» του- για τι; Για ποιο λόγο; Για να του «αποδείξη», μόνο, πως του είναι «πιστός»; Και να του το «αποδείξη», κιόλας όχι με το ίδιο χαρακίρι επιτέλους, παρά με τη φριχτή δολοφονία, λέει, του παιδιού του;…. (Τι απαίσια πράγματα! Τι βάρβαρα κι ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ!!.).
Μα ο μυκηναίος ήρως του, στην Άρτεμι- την άπιαστη και πάντα φευγαλέα μυθική μου Άρτεμι- ανθρωποθυσιάζει ! Σε θεούς Φανερά πλαστούς, το κάτω-κάτω αλόγιστους και ποιητικούς, που δεν αξιώνουν δέος από τον άνθρωπο και συντριβή του, δεν αξιώνουν καν πως είναι οι μόνοι, οι αληθινοί, οι σωτήρες του! Κι αυτό εγώ το καταλαβαίνω: την Ιφιγένεια, λέει, για να φυσήξη στην Αυλίδα- για να σηκωθή αεράκι, να φουσκώση τα πανιά, να πλέυσουμε στην Τροία, στ’ όνειρό μας!… Την Ιφιγένεια για την Ελένη εν τέλει –ο Έλληνας εγώ, ο Αχαιός, αυτό το καταλαβαίνω (κι εσείς όλοι οι Αχαιοί, οι Αχιλλέηδες κ’ οι Δυσσές, κ’ οι γέρο- Νέστορες κ’ οι Αίαντες κ’ οι Αγαμέννωνες τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα σ’ αυτό τον τρελλό Τόπο εδώ της μεγάλης περιπέτειας της Δράσεως και της ατέρμονης, της τραγικής οδύσσειας του νού και της ανθρώπινης Ελευθερίας, το καταλαβαίνετε, σα μια μέρα φωτεινή κάτω απ’ αυτό τον ουρανό)!..
Ενώ τι είναι οι σκοτεινές εκείνες;.. Τι το άσπονδο μίσος, το αιώνιο, το ανήμερο, το ακατασίγαστο κι ανικανοποίητο, κατά παντός που επείραξε ποτέ τον «περιούσιο» ΛΑΟ του «κυρίου»; …Και τι με νοιάζει εμένα, τον Έλληνα επί τέλους, η εθνική ιστορία κ’ η εθνική ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΣ των ΕΒΡΑΙΩΝ;…(..) .Τι σκοτεινιές, λοιπόν, και τι ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ!.. Τι συντριβές του ανοιχτομάτη και παροδικού-που το ξέρει πως είναι θνητός, παροδικός σαν το σπουργίτι, μα δεν ξεσκίζεται γι’ αυτό, δεν ορύεται, παρά μελαγχολικά χαμογελά (χαμογελά και πάλι!, στα επιτύμβια του Διπύλου….Τίποτε! Διόλου σκοτεινιές κι ορυμαγδός! Διόλου δέος και συντριβή! Διόλου ΣΑΒΒΑΩΘ και «προορισμοί» περιούσιοι, ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΙ! Σκεφθήτε πόσο μοιάζει η περιουσιότης του «Λαού του Κυρίου», με την άλλη φριχτή περιουσιότητα του «Λαού Αρείων», «δικαιωματικά Κυρίαρχων»! Μήπως τους ενέπνευσαν, λοιπόν εκείνοι; Δεν κάνω «σωβινισμό», δεν είμαι μορωεθνικιστής-αλλά γιατί; Γιατί πρέπει να Υπολήπτωμαι τον ΑΒΡΑΑΜ και να απεμπολώ τον ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ μου; Γιατί πρέπει να θεωρώ «προφήτη» τον Ησαΐα-τον αναμφισβήτητα λαμπρό Ησαΐα ή Δαυίδ ή όποιον άλλο μεγάλο της Εβραϊκής παραδόσεως- και μη «προφήτη», επίσης, μη «θεόπνευστο». Μη «θείο», εξίσου, παρά ΕΘΝΙΚΟ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ, ΚΟΣΜΙΚΟ κι απορριπτέο, τον ΔΙΚΟ μου τον ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ, τον ΥΠΕΡΟΧΟ, τον ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟ, ή τον Παρμενίδη μου τον Θεϊκό, ή τον Εμπεδοκλή μου, το Δημόκριτό μου –τον Αληθινά ΠΡΟΦΗΤΗ της σημερινής Φυσικής-, τον όποιο άλλο ΣΠΟΥΔΑΙΟ σοφό μου, Σοφιστή μου, Φωτεινό και Μεγάλο μου ΕΛΛΗΝΑ; Γιατί να με διδάσκουν να ευλαβούμαι τον Ιερεμία και να θεωρώ χαμένο στην πλάνη «του κόσμου τούτου» τον Ισχυρότατο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ μου; Γιατί ο του Ισραήλ σοφός και ποιητής νάναι περιβεβλημένος το φωτοστέφανο της «θειότητος», κι ο ΔΙΚΟΣ μου ΣΟΦΟΣ και ΠΟΙΗΤΗΣ, ο ΕΛΛΗΝΑΣ, νάναι Περίπου «ΓΙΑ ΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΟ»;…..
Αλλά και σ’ όλο τον Κόσμο δεν λείπουν –δεν έλειψαν ποτέ- οι άγρυπνες και φωτισμένες συνειδήσεις που κατανοούν τον ολέθριο ΡΟΛΟ που παίζει το ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΝΕΥΜΑ- με την παλαιά θρησκευτική, αλλά και την σύγχρονη πολιτικοκοινωνική αστοκαπιταλομαρξιστική «έκδοσή» του – στην Ηθικοπνευματική πορεία της ανθρωπότητας, τον ΣΥΣΚΟΤΙΣΜΟ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και την τεράστια αρνητική επίπτωση του γενικά πάνω στην ΙΣΤΟΡΙΑ. Αριθμούνται σε χιλιάδες οι συνειδητοί φορείς του Ελληνικού Πνεύματος σ’ όλα τα πλάτη της Γης, αυτοί οι μη φυλετικά Έλληνες, αυτοί οι Έλληνες «οι παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντες», που βλέπουν καθαρά, ότι, μέσα στο ζοφερό πλαίσιο του σημερινού πνευματικά ΕΒΡΑΙΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, η μόνη ΑΚΤΙΝΑ ΦΩΤΟΣ που απέμεινε είναι ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ. Και θα ήταν διατεθειμένοι να αγωνισθούν για την Απελευθέρωση της Ανθρωπότητας από την ΕΒΡΑΪΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ… Είναι χαρακτηριστικό, ότι στη Γαλλία δημιουργούνται σύλλογοι νέων διανοούμενων σε διάφορες πόλεις, που ενώνονται σε μια πνευματική Ανφικτυονία με την ονομασία «GRECE», με κύριο στόχο τους την καταπολέμηση των κατεστημένων θρησκευτικοπολοτικών δογμάτων του «ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ», και την ανάπτυξη και διάδοση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ και Ελληνικού ιδεαλισμού και ηρωϊσμού σαν μόνου δρόμου, που θα οδηγήση στην αποκατάσταση της Επικοινωνίας της ανθρωπότητας με την ΑΛΗΘΕΙΑ και στην υλοποίηση των ιδανικών της ηθικής ελευθερίας και της ηθικής ευδαιμονίας… Και σ’ όλες σχεδόν της χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά και της Ασίας και της Αφρικής, δεν λείπουν μεμονωμένα άτομα (διανοούμενοι και μελετητές», αλλά και ομάδες ατόμων, που θεωρούν σαν δικούς τους προγόνους όλων των ανθρώπων τους ΕΛΛΗΝΕΣ και οραματίζονται την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και τον θρίαμβο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ…
Βαρειά ιστορική ευθύνη πέφτει στους ώμους των Ελλήνων που προσπαθούν να ανακαλύψουν την χαμένη πνευματική Ταυτότητα τους μέσα στους λαβύρινθους ενός σκοτεινού, Ψεύτικου, Εξουσιαστικού και ιστορικά Ασυνείδου Κόσμου, Ιουδαιοχριστιανικού και αστοκαπιταλομαρξιστικού, από τον οποίον έχουν Αιχμαλωτισθή… Το ιστορικό αίτημά μας το ιστορικό αίτημα κάθε εποχής, το ιστορικό αίτημα κάθε Έθνους, είναι η Ελληνικότητα. ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ στην καθημερινή ζωή, στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, στην αντίληψη για το Θείο, για τη Ζωή, για τον Κόσμο. Ελληνικότητα για όλη την ανθρωπότητα. Η αποστολή της απελευθερώσεως του Πνευματικά Αιχμαλωτισμένου Κόσμου και του θριάμβου του Ελληνικού πνεύματος είναι ανατεθειμένη από το άϋλο πνεύμα της ιστορίας σ’ εμάς τους κληρονόμους και φορείς του. Μια Ελληνική Πολιτεία, αν ποτέ αναδυθή σαν την αιωνίως ΖΩΝΤΑΝΗ προγόνισσά μας, την Κυπρίδα, από το Μαύρο Πέλαγος του ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ που μας κυβερνά, θα έχει πολλά να κάνη, για να καθαρίσει τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΑΟ από τις ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΒΡΩΜΙΕΣ, με τις οποίες τον έχουν μαγαρίσει και σπιλώσει. Θα έχει πολλά να κάνη στον τομέα του ηθικοπνευματικού πολιτισμού για χάρη όλης της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.
(α)-Μόνον ο στρατός του Μωϋσή, κατ’ εντολήν του Σαββαώθ, για ν’ αρπάξη την «Γήν της Επαγγελίας», αιφνιδίασε και εξώντωσε ολοκληρωτικά με γενική ΣΦΑΓΗ όχι μόνο των ανδρών, αλλά και των γυναικών, των παιδιών και των βρεφών, ΕΞΙ Έθνη της Παλαιστίνης, της Αραβίας και της Συρίας: Τους Χαναναίους, Αμορραίους, Χετταίους, Φερετζαίους, Ευαίους και Ιεβουσαίους (βλέπε Έξοδον, κεφ. Λγ’ ) Οι εκ μέρους των Εβραίων διαπραττόμενες κατά καιρούς ΓΕΝΟΝΤΟΝΙΕΣ γειτονικών λαών που αναφέρονται σαν άθλοι στην Παλαιά Διαθήκη, καλύπτουν μέγα μέρος της Βίβλου (βλέπετε «Χρονικών Α’», κεφ. Ιξ’ , «Σαμουήλ Α’», κεφ. Ε’ , «Κριτάς», κεφ. Θ’ , «Ιησούν του Ναυή», κεφ. ε’ και ζ’, και σε πλείστα άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης).
(β)- Έχει υπολογισθή ότι γύρω στα μισά των ανδρικών και γυναικείων ονομάτων στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία είναι εβραϊκά. Για την Ελλάδα δεν υπάρχει στατιστική, αλλά πιστεύεται ότι τα εβραϊκά ονόματα είναι πολύ περισσότερα. Με κάθε δυνατή προσέγγιση, υπολογίζεται ότι τα βαφτιστικά ονόματα Ελλήνων και Ελληνίδων, που παίρνονται από την ιστορία και τη θρησκεία του Ισραήλ, φθάνουν το εβδομήντα τοις εκατό του συνόλου…
(γ)- Πρβλ. τον συμβολικό μύθο της «Γενέσεως» για τον εβραϊκό «Παράδεισο» που ταυτίζεται με τον ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ. Οι «πρωτόπλαστοι» εκδιώκονται από τον Παράδεισο, ευθύς μόλις γεύονται τον καρπό «του ξύλου του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν», διότι ο ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑΧΒΕ τους είχε απαγορεύσει τη γνώση. Επομένως για να επανέλθει η ανθρωπότητα στον «Παράδεισο» πρέπει –κατά τον ΣΙΩΝΙΣΜΟ» να εγκαταλείψει την γνώση και την αλήθεια…..
(δ) το δόγμα της (αγάπης) είναι άγνωστο στον ελληνισμό. Αντ’ αυτού υπάρχουν οι αληθινές αξίες, κοινωνικές και πνευματικές, του πλατωνικού έρωτα και της αριστοτελικής φιλίας. Ο Λουκιανός γελοιοποίησε την παρά φύσιν –και κατά βάθος εξουσιαστική- σχέση της χριστιανικής αγάπης «την προσταγή να στρέφης την άλλη παρειά σου, αν αραπισθής στη μία, που όχι μόνο συγκρούεται προς το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως, αλλά και οδηγεί κατ’ ευθείαν στην Υποταγή και Υποδούλωση» και το δόγμα της «ενανθρωπίσεως» του θείου όντος προκάλεσε την ειρωνείαν του Ελληνισμού, όπως του φιλόσοφου Κέλσου, στον οποίο μάλιστα αναγκάζεται να απαντήση σοφιστικά με ειδικό σύγγραμμά του ο απολογητής του χριστιανισμού Ωριγένης.
Δημήτρης Ι. Λάμπρου
http://diaggeleas.wordpress.com/
Ο Απόλυτος σκοταδισμός.
Ορισμένα πνευματικά κινήματα, αν θεωρηθούν ως προσπάθειες δειλές έστω, «αποΕβραιοποιήσεως» των εβραϊκών δογμάτων, πολύ λίγα πράγματα έχουν επιτύχει, και στην πραγματικότητα οι πιστοί τους παραμένουν σχεδόν ολοκληρωτικά δέσμιοι του πνεύματος των Ιουδαίων…. Η ηθική αυτή σκλαβιά, που για την επιβολή της χύθηκαν Ποταμοί ΑΙΜΑΤΟΣ, καθώς εγκαθιδρύθηκε κατά κανόνα και παντού, ΒΙΑΙΑ και ΔΟΛΙΑ, και παρά τις αντιδράσεις των θρησκευτικά κατακτημένων Εθνών, διατηρείται, εδραιώνεται και εξασφαλίζεται αιώνια ΧΑΡΗ στο ΔΟΓΜΑ και από Στοιχείο του ΦΟΒΟΥ. Πραγματικά οι μέθοδοι διαδόσεως των ΕΒΡΑΪΚΩΝ αντιλήψεων και οι μηχανισμοί Πλύσεως Εγκεφάλων λειτουργούν πάντοτε με βάση την «πνευματική Τρομοκρατία» των προσηλυτιζόμενων και η «γραμμή» επιβάλλεται αξιωματικά, Αυταρχικά, Εξουσιαστικά και Ολοκληρωτικά υπό τύπων επίφοβης, απειλητικής θείας εντολής. Έτσι τα Έθνη εκβιάζονται και απειλούνται –από το θεό- για να διδάσκονται την Εθνική Ιστορία, κοσμογονία και «προφητολογία» των ΙΟΥΔΑΙΩΝ κατά τέτοιο τρόπο, που ποτέ δεν σκέφτηκαν να διδαχθούν τις δικές τους’ για να μαθαίνουν, κάτω από την απειλή της Κολάσεως, γεγονότα της Εβραϊκής πολιτικής, οικονομικής, και πολεμικής δράσεως σαν «Ιερά Ιστορία» και σαν «Ιερά γράμματα», ‘όπως το « Ιερό Κοράνι, που είναι Ιουδαϊκή έμπνευση και αυτό», χωρίς δικαίωμα αντιρρήσεως για την ερμηνεία τους και την ηθική αξιολόγησή τους’ για να διδάσκωνται στο σχολείο και στην Εκκλησία, και μέσα στα Τζαμιά, δογματικά τη σκέψη, τις πράξεις και τα λόγια των διακεκριμένων Ιουδαίων ηγετών, εκείνων που με αχαλίνωτη εξουσιαστική μανία προήγαγαν και εστερέωσαν την Ιδέα του Εβραϊκού Έθνους, εκείνων, που με Αιμοδιψή Ρατσιστική μισαλλοδοξία χτύπησαν με την ρομφαία κάθε άλλη εθνική ιδέα στην περιοχή τους, εκείνων που με ασύλληπτη ΣΑΤΑΝΙΚΟΤΗΤΑ και ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΟΤΗΤΑ εξασφάλισαν την κυριαρχία του Ισραήλ και «επάταξαν εν στόματι μαχαίρας» άπειρες φορές τόσους και τόσους λαούς της Εγγύς και Μέσης Ανατολής..(α) Και από την τρυφερή παιδική τους ηλικία οι άνθρωποι, υπό την απειλή θείας εκδικήσεως, αναγκάζονται να βαφτίζονται με τα ονόματα των εν λόγω πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών ηγετών του «περιούσιου λαού του Ισραήλ», (β) να φοβούνται και να ευλαβούνται τον καθαρά εθνικιστικό «θεόν του Ισραήλ’- μ’ άλλα λόγια, την ιδέα της εβραϊκής παγκυριαρχίας- να αντιγράφουν «μετά φόβου θεού» σαν πρότυπα την σκέψη, τις πράξεις και την ηθική των Ιουδαίων φυλάρχων, βασιλέων, κριτών, προφητών κλπ., να προσκυνούν ταπεινά τα σύμβολα τους, να εφαρμόζουν με θρησκευτικήν ευλάβεια τις εντολές τους, να παγιδεύονται από τον Εβραϊκό ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟ και τις εβραϊκές αντιλήψεις περί δημιουργίας του ανθρώπου και γενέσεως του Κόσμου, να μισούν οποιονδήποτε άλλο πνεύμα- όπως το ΕΛΛΗΝΙΚΟ- σαν ειδωλολατρικό και ανήθικο, να δέχονται σαν ηθικό κανόνα ζωής τους νόμους και τις διατάξεις διαφόρων Εβραίων ηγετών και πολιτικών καταστάσεων και ούτω καθεξής…
Ότι συνέβη σε νεώτερη εποχή, που ο συνωμοτισμός της Σιών μπόρεσε με τα Εβραιογενή κοινωνικοπολιτικά δόγματα, τον Μαρξισμό και τον Αστοκαπιταλισμό –Καταναλωτισμό, να αλώσει τα άτομα και τα Έθνη ποντάροντας στα πιο ταπεινά και νοσηρά ένστικτα του ανθρώπου, την αρπακτική ορμή, την εξουσιαστική δίψα, το ΜΙΣΟΣ και το Φθόνο, έτσι και από παρελθόν, ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ επέτυχε την υποδούλωση της ανθρώπινης σκέψεως, στηριζόμενος στο καινοφανές, άγνωστο έως τότε «όπλο» του δόγματος και στην ¨καλλιέργεια» ενός από τα πιο «Υποχθόνια» συναισθήματα, του φόβου…. Η επιβολή της Εβραϊκής πνευματικής ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ με τη βοήθεια του δόγματος, του Σκοταδισμού (γ) και ενός ύπουλου πνευματικού Εκβιασμού των θυμάτων της εξηγεί το εκ πρώτης όψεως ιστορικά παράδοξο γεγονός ότι τα θριαμβεύσαντα προϊόντα του εβραϊκού πνεύματος, είναι εντελώς ασήμαντα και ανάξια λόγου, συνήθως μάλιστα βάρβαρα ή και ηλίθια, ασυγκρίτως κατώτερα από τις αντίστοιχες πνευματικές κατακτήσεις πολλών άλλων αρχαίων Εθνών, εξ εκείνων που τα υιοθέτησαν και τα ασπάσθηκαν αντί των ιδικών τους. Δεν εννοούμε, στο σημείο αυτό, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ πνεύμα- το μεγαλύτερο και λαμπρότερο – «κτήμα» της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ έως σήμερα- αλλά, αν συγκρίνουμε την φιλοσοφία, τις κοσμογονικές αντιλήψεις, την αντίληψη περί ηθικής και δικαίου, τις ιδέες περί θείου και υπερβατικού όντος κλπ., που έχουν συλλάβει Έθνη που αργότερα εξιουδαϊσθηκαν πνευματικά, όπως το ιταλικό, το γαλατικό, το γερμανικό, ή ακόμη, αν θέλετε τα προκολομβιανά Έθνη της Βόρειας και Νότιας Αμερικής- Ίνκας, Μάγιας, Ατζέκοι κλπ.- θα διαπιστώσουμε, ότι οι πνευματικές αυτές κατακτήσεις είναι πολύ πιο σπουδαίες, πιο βαθειές πιο ολοκληρωμένες, πιο ηθικές και, κυρίως, πιο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ από την Εβραϊκή εξήγηση της δημιουργίας του Κόσμου, από την ιδέα του φθονερού και Αιμοβόρου ΣΑΒΒΑΩΘ, από τις απλοϊκότητες περί Αδάμ λκαι Εύας, από τα ηθικά ουδέτερες και Αιμοχαρείς προσταγές τύπου «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» του Εβραϊκού Δικαίου, από τα παρά φύσιν συνθήματα τύπου «αγαπάτε τους εχθρούς υμών»- που συγκρούεται άμεσα με το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως-, ή τις ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΙΕΣ περί «ενανθρωπίσεως» και «ενσαρκώσεως» του λόγου του χριστιανισμού (δ) κλπ.
Και η αιτιολογική εξήγηση του πνευματικού ΒΙΑΣΜΟΥ εδραιώνεται απόλυτα, αν γίνει αντιληπτή η καθαρή ιστορική αλήθεια, ότι δηλαδή ο «περιούσιος λαός του Ισραήλ» που έχει κατακτήσει πνευματικά την ανθρωπότητα παρουσιάζει το πιο Αντιπνευματικό παρελθόν στον κόσμο και δεν δημιούργησε ποτέ κανέναν απολύτως πνευματικό, ηθικό ή καλλιτεχνικό πολιτισμό, αλλά έζησε πάντοτε με τον ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ , τον ΦΟΒΟ, και το ΜΙΣΟΣ και έδρασε πάντοτε με αποκλειστικό γνώμονα την ωμή εξουσιαστική σκοπιμότητα και το στενό ΥΛΙΚΟ συμφέρον….Και η συντριπτική ιστορική απόδειξη της παραπάνω αλήθειας είναι το γεγονός, ότι ο πνευματικός πολιτισμός της ανθρωπότητας, αμέσως μετά την επιβολή της ιουδαϊκής δογματικής σκέψεως, περιέπεσε σε φάση πλήρους παρακμής και ο Κόσμος επί δεκαπέντε σχεδόν αιώνες βούλιαξε στο σκότος (Μεσαίωνας), χρειάστηκε δε κάποια, υποτυπώδης έστω, αναβίωση του Ελληνικού Πνεύματος για να μπορέση ο άνθρωπος να περιορίση κάπως τον ιουδαϊκό σκοταδισμό (Αναγέννηση).
Αν η πνευματική υποταγή των άλλων Εθνών στην ιουδαϊκή δογματική φιλοσοφική και θεολογική τυραννία, που διαιωνίζεται με την απειλή της Κολάσεως, παρουσιάζη κάποιο ιστορικό ελαφρυντικό, ότι ….δηλαδή ο πνευματικός πολιτισμός τους διήνυε την «παιδική» του ηλικία και δεν είχε αναπτυχθή, ο πνευματικός εξανδραποδισμός του Ελληνισμού από τους Ιουδαίους αποτελεί ίσως το καταπληκτικώτερο φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας. Με τα συνήθη ιστορικά κριτήρια είναι αδύνατο να εξηγηθή πως ένα Έθνος πνευματικά υπανάπτυκτο εντελώς, όπως το εβραϊκό, κατώρθωσε να εξαλλοτριώση πολιτιστικά ένα άλλο Έθνος, το ελληνικό-έστω αν οι Έλληνες βρίσκονταν κάτω από ξένη πολιτική κυριαρχία, την ρωμαϊκή- του οποίου ο ηθικοπνευματικός πολιτισμός, η σκέψη και οι αντιλήψεις του περί θεότητας, περί ζωής και περί Κόσμου είχαν φθάσει στο ανώτατο σημείο που έφθασε ποτέ έως σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα. Θα επικαλεσθούμε ενδεικτικά την εκτίμηση ενός ειδικού για τον ελληνικό ηθικοπνευματικό πολιτισμό.
-(Στ’ αλήθεια –γράφει ο Γάλλος ακαδημαϊκός JEAN RICHEPIN διεθνής αυθεντία στη μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας– έχουμε ανακαλύψει τίποτε, οτιδήποτε, στη φιλοσοφία, στη μεταφυσική, στη λογική, στην κοσμογονία, έπειτα από τους αρχαίους Έλληνες; Ότι έχουμε κάμει, όλο όλο, είναι ότι αναπτύξαμε τη μία ή την άλλη θεωρία τους. Η φιλοσοφία του Βάκωνος υπάρχει σε δύο γραμμές του Αριστοτέλη. Όλη η ατομική θεωρία υπάρχει στο Δημόκριτο. Όσο για τον Ηράκλειτο, διατύπωσε μόνος αυτός, και με πόση συντομία τρία από τα πιο ξακουστά συστήματά μας, όχι λιγώτερα. Ό ‘περί υπάρξεως αγών» βγαίνει κατ’ ευθείαν από το δικό του «πόλεμος πατήρ πάντων». Η «ταυτότης των αντιθέσεων» του Εγέλου είναι το ίδιο με το «ενάντια ταύτα». Και, τέλος, το «διαρκές γίγνεσθαι» διαφέρει σε τίποτε από το «τα πάντα ρεί» του Έλληνος; Δεν παραλέιπω να σημειώσω πως όλα αυτά αναπτύσσονται και θα αναπτύσσωνται με το συλλογισμό, που όλες οι ποικιλίες του, με όλες τις δυνατές κατηγορίες της ανθρώπινης σκέψεως, έχουν καταγραφή από τον Αριστοτέλη. Και αν διατυπωθή σαν αντεπιχείρημα ή ένσταση ότι τα παραπάνω αναφέρονται στον Ελληνικό Λόγο και Στοχασμό, δηλαδή σε επώνυμους Έλληνες ερμηνευτές της θείας Οντότητας, της ουσίας του Κόσμου και της «φυσιολογίας» της ζωής και του πνεύματος και όχι στις σχετικές λαϊκές αντιλήψεις του Ελληνισμού, ιδού μερικές κρίσεις για την Ελληνική Μυθολογία, μέσα στην οποία συμπυκνώνεται η θρησκευτική και ηθική αντίληψη των απλών ανωνύμων προγόνων μας: ότι ο Έλλην, τόσο βαθειά λογικός και στοχαστικός, ήταν επίσης και ίσως μάλιστα πιο βαθειά ακόμη, κυρίως καλλιτέχνης. Αν τολμούσα, επί του προκειμένου, να θεωρήσω τον εαυτό μου, όπως λέγει ο Πλάτων, «μυθοποιόν», θα έκανα ευχαρίστως ένα νέο μύθο και θα έδινα στον Έλληνα δύο μητέρες, την Παλλάδα και την Κυπρίδα. Η δεύτερη θα ήταν η πιο αγαπημένη «γλυκειά μανούλα» του. Γιατί η Ομορφιά, ο έρωτας του Ωραίου, ο έρωτας του Έρωτα, η Χάρις και το Χαμόγελο, να τι στον Έλληνα, συνοδεύει πάντα και παντού τη Σοφία, το Λόγο. Αληθινή βασίλισσα του Ολύμπου και της Μυθολογίας του, είναι ακριβώς εκείνη που ο μεγάλος ποιητής Λουκρήτιος της έδωσε αυτό το ακτινοβόλο και παγκόσμια θριαμβευτικό όνομα, «HOMINUM DIVUMQUE VOLUTAS», Ανδρών και Θεών Πάθος…
Στη θέση ενός σκοτεινού, απλησίαστου, απάνθρωπου, εκδικητικού ΣΑΒΒΑΩΘ και των συνωμοτικών και αδίστακτων υπηρετών του, οι ΈΛΛΗΝΕΣ είχαν τοποθετήσει τους γεμάτους ανθρώπινα χαρακτηριστικά, χάρη και γλυκύτητα θεούς, ημιθέους και ήρωες τους. Το σκότος το είχαν καταυγάσει με το ελληνικό φώς και τον πρωτόγονο μυστικιστικό φόβο τον είχαν αντιμετωπίσει με την ήρεμη αυτάρκεια του Ελληνικού Λόγου. Οι μυστικιστές –συνεχίζει ο ίδιος μελετητής- φαντάζονται το θεό τους άφθαστο, μέσα στο άπειρο και το άγνωστο. Σ’ αυτό οφείλονται οι θρησκείες τους και σκοπός τους είναι η ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ (του ανθρώπου) μέσα σ’ αυτόν το θεό, με την έκσταση, έστω κι αν τελικά αυτός ο θεός είναι η ΝΙΡΒΑΝΑ, δηλαδή το απόλυτο ΜΗΔΕΝ… Ο Έλλην, λογικός και στοχαστικός, δεν παραδέχεται τίποτε που δεν μπορεί να περάση από το φίλτρο του λογικού του. Ότι του φαίνεται άφθαστο, το εγκαταλείπει, δεν προσπαθεί να το φθάση. Ότι του φαίνεται αδύνατο να το μάθη, το εγκαταλείπει τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας διαταγής. Έχει την ελπίδα πως μια μέρα ίσως το κατανοήση’ έως τότε όμως πιστεύει πως είναι πιο άξιο, και για το θεό και για τον άνθρωπο, να προσπαθή να κατανοήση το θεό που ο ίδιος κατασκεύασε. Και σ’ αυτό ακριβώς ασχολείται ο Σοφός. Για τούτο οι θεοί του είναι πιο μεγάλοι, πιο ωραίοι, πιο ευτυχισμένοι απ’ τον ίδιο, αλλά συγχρόνως είναι και «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του», με τις δικές του αρετές, ακόμη και με τα ελαττώματά του, που τα εξηγεί, και με τα ένστικτά του, που μ’ αυτόν τον τρόπο τα θεοποιεί. Και γιατί όχι επιτέλους; Και θα μπορούσε κανείς να πή πως δεν έκαναν καλά, όταν διαβάζη τους γλυκύτατους μύθους που έγραψαν οι ποιητές κάτω από τα βλέμματα των θαυμασίων μορφών, που είχαν ζωγραφίσει ή σκαλίσει στο μάρμαρο τόσοι σπουδαίοι και υπέροχοι καλλιτέχνες;»
Αυτές οι οντολογικές και κοσμολογικές ιδέες του Ελληνισμού αποτελούν την μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπινου Πνεύματος και το πιο εντυπωσιακό βήμα του στον αιώνιο αγώνα του για την ιστορική απελευθέρωση και την αποτίναξη του Ζυγού, του Φόβου και της προλήψεως. Ό Έλληνας ανέβηκε θαρραλέα στον Όλυμπο και ανακάλυψε, ότι οι τρομερές, επίφοβες και κακοποιές δυνάμεις που εμφώλευαν εκεί πάνω, ο Κεραυνός, ο σεισμός, ο θάνατος, αλλά και οι αγαθοποιοί δαίμονες της σοφίας, της δικαιοσύνης, της θείας μουσικής κλπ., δεν ήταν άπιαστες, άφθαστες και υπερκόσμιες οντότητες, αλλά αλήθειες, απλές και οικείες, ανθρωπόμορφες προσωπικότητες, ο Ζεύς, ο Ήφαιστος, ο Πλούτων, η Αθηνά, η Θεά δίκη, ο Απόλλων κλπ. Και παίρνοντας τις αλήθειες αυτές μαζί του τις κατέβασε από τον ουρανό, το άγνωστο, τις μετέφερε στο σπίτι του, στις πόλεις του, τις ζωγράφισε ή τις σκάλισε με την ανθρώπινη μορφή τους, απέδωσε σ’ αυτές ανθρώπινες συνήθειες και τις έβαλε να κατοικήσουν μαζί του ειρηνικά, ΕΠΙ ΙΣΟΙΣ ΟΡΟΙΣ, αγαπημένα. Τι καταπληκτική κατάκτηση! Και πόση αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ οντολογικού και κοσμολογικού ΦΩΤΟΣ από τη μία και του Εβραϊκού Δογματικού Θεολογικού και ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΖΟΦΟΥ από την άλλη, τι ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΧΑΣΜΑ μεταξύ του τόσο Ανθρώπινου, δηλαδή Θείου, Ελληνικού Πανθέου και του τόσο Απάνθρωπου, δηλαδή ΑΝΤΙΘΕΪΚΟΥ, ΙΟΥΔΑΪΚΟΥ ΣΑΒΒΑΩΘ!! Γι’ αυτό και η θεία Ελληνική Μυθολογία χαρακτηρίσθηκε από μια άλλη αυθεντία τον έξοχο Ουγγροελβετό κλασσικό φιλόλογο E. KERENYI σαν «η πρώτη Μυθολογία» και σαν «διδασκαλία για τους Θεούς που σύγχρονα είναι και Διδασκαλία για τους Ανθρώπους….!!
Η επιχείρηση της πνευματικής εξαλλοτριώσεως του Ελληνισμού από τον Ιουδαϊσμό, αρχίζει τον α’ μ.Χ. αιώνα και σκοπεύει αποκλειστικά στην υπονόμευση και εξάλειψη των ΥΨΗΛΟΤΕΡΩΝ και Λαμπρότερων κατακτήσεων του Πνεύματος μ’ όλα τα μέσα και μ’ όλες τις μεθόδους. Η έως τότε αμυντική στάση του Μωσαϊσμού, μετατρέπεται σε γιγάντια επίθεση από τον Χριστιανισμό, ο οποίος από τα πρώτα βήματα του δεν θέτει άλλο στόχο από τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, σαν σκέψη, σαν γνώση, σαν τρόπο ζωής, σαν αλήθεια. Ο «Πρώτος» του Χριστιανισμού, ο «υιός Δαβίδ» Ιησούς, έχει σαφή επίγνωση του αντικειμενικού σκοπού της επιχειρήσεως και κρίνει, ότι «ήγγικεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» τη στιγμή που κάποιοι Έλληνες ζήτησαν να τον δούν. Οι Έλληνες είναι χρήσιμα «σκυλάκια» για τον Εβραϊσμό, που θα τον υπηρετήσουν, με την οικουμενική γλώσσα και τον οικουμενικό Ελληνικό Πολιτισμό, τρώγοντας τα ψίχουλα που θα τους πετάξη από το τραπέζι του…!!!!Ο Παύλος «κατά νόμον Φαρισαίος», αντιλαμβάνεται, ότι ο αμυντικός εθνικισμός του Μωσαϊσμού τον οποίο υπηρετούσε με φανατισμό, δεν εξυπηρετεί τις εξουσιαστικές βλέψεις του σιωνισμού, και υιοθετώντας τον διεθνιστικό χαρακτήρα και την επεκτατικότητα του Χριστιανισμού εξαπολύεται στον Ελληνικό Κόσμο, για να αναδειχθή σε κορυφαίο εγκέφαλο της σιωνιστικής επιχειρήσεως για την καταστροφή της ελληνικής αλήθειας. Καθώς ο ίδιος θα δεχόταν, όπως γράφει, να γίνει ανάθεμα για να σωθούν οι Ιουδαίοι και για να μετατραπούν σε «σπέρμα του Αβραάμ» οι Έλληνες ή για να…. εγκεντρισθή στον κορμό του Ισραήλ ο Ελληνισμός αλωνίζει τις ελληνικές πόλεις, από την Κύπρο και την Κρήτη μέχρι την Ιωνία και τη Μακεδονία και με ορμητήρια τις Ιουδαϊκές συναγωγές, που υπήρχαν τότε σ’ όλες σχεδόν τις πόλεις της Μεσογείου, προσπαθεί να παγιδεύση με την «σαγήνη» του δόλιου δόγματος τις ελληνικές ψυχές. Αν αναγκάζεται να φύγει από την Έφεσο- όπου προσέβαλε την πολιούχο Άρτεμι-για να σωθή από τους αγανακτισμένους Έλληνες, αν εκδιώκεται από την Θεσσαλονίκη και τη Βέροια (πρώτη περιοδεία), αν συλλαμβάνεται στους Φιλίππους ως αγύρτης θαυματοποιός, αν στην Αθήνα δεν βρίσκει καμμιά ανταπόκριση και το κήρυγμά του περί αναστάσεως των νεκρών προκαλή τη ΧΛΕΥΗ των ΑΘΗΝΑΙΩΝ, όμως μυεί μέλη των εβραϊκών κοινοτήτων στις πόλεις αυτές και αναθέτει γενικά σε Εβραίους της Διασποράς, στην Ελλάδα, να συνεχίσουν την προσπάθεια του προσηλυτισμού.. Αν οι Έλληνες στην Κόρινθο «σοφίαν ζητούσι» και γελάνε με την «μωρίαν του Σταυρού», όμως βρίσκει τον τρόπο για να παραχαράξη την ελληνική σοφία και να τους σερβίρη διάφορα υποκατάστατά της, για να κατασιγάση την δίψα τους για την αλήθεια.
-«Οίδε γαρ το δοκούν κεχρήσθαι κατ’ εξουσίαν τοις ρήμασι και τω ιδίω της διανοίας είρμω προσασμόζειν τας των ρημάτων εμφάσεις καν προς άλλας τινάς εννοίας ή συνήθεια την κατάχρησιν των λέξεων φέρη», παρατηρεί για την πλαστογραφική σοφιστική ικανότητα του Απόστολου των Εθνών ο Γρηγόριος Νύσσης. Η ελληνική σοφία γίνεται «σοφία θεού» (αντί του εβραϊκού «δύναμις θεού»). Έτσι, με τον τρόπο αυτό η γέφυρα του Χριστιανισμού με τον ελληνισμό διατηρείται: -οι Έλληνες οι οποίοι «σοφίαν ζητούσι», μπορούν να την έχουν- μόνο που θα πρέπει να την αναθεωρήσουν ριζικά.
Ο Ιωάννης, ή άλλη «αιχμή» της ιουδαϊκής ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ για την πνευματική εξαλλοτρίωση του Ελληνικού Κόσμου, προχωρεί ακόμη περισσότερο στην ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ και ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ του Ελληνικού Πνεύματος. Ζώντας στην πατρίδα του Ηράκλειτου, την Έφεσο, και νοιώθοντας ότι τα ιουδαϊκά δόγματα και ο ιουδαϊκός ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ θα ήταν αδύνατο να σταθούν μπροστά στον Ελληνικό Λόγο και στην Ελληνική Οντολογία, εισάγει μια ιουδαϊκή απομίμηση του Λόγου, τον οποίο προσωποποιεί και ταυτίζει με τον Ιουδαίο Μεσσία, και αλλοιώνει τις συλλήψεις του Ελληνικού Πνεύματος, προσδίδοντας σ’ αυτές τον δογματικό χαρακτήρα της εβραϊκής σκέψης.
«Στην ελληνική φιλοσοφία- γράφει σύγχρονος ιστορικός- τόσο στον Ηράκλειτο όσο και στους στωϊκούς, ο Λόγος, ως ή αρχή που συντηρεί και ενώνει τον κόσμο, είναι ενδοκοσμικός, ενώ στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου πρόκειται σαφώς για ίδιο πρόσωπο που έρχεται στον κόσμο απ’ έξω. Εξ άλλου όλα τα θέματα του Προλόγου (του Ευαγγελίου) ανάγονται στην Παλαιά διαθήκη ( «εν αρχή», «φως», «ζωή», «σκότος» κλπ.) ή στα θεοφάνεια του Σινά («σκηνή», «δόξα», «χάρις» κλπ.).
Πρόκειται για μια αντίληψη περί «λόγου», που συνδέει τον όρο αυτό όχι τόσο με την κοσμολογία και την αφηρημένη φιλοσοφική σκέψη, όσο με την ιστορία της σωτηρίας και το εβραϊκό δόγμα της δημιουργίας εκ του μηδενός. Γενικά άλλωστε ο Ιωάννης εμφανίζει ολόκληρο το Ευαγγέλιό του μέσα στα πλαίσια της σωτηρίας του ΙΣΡΑΗΛ και της ΙΟΥΔΑΪΚΗΣ Αποκαλυκτικής, ενώ θεμελιώδεις έννοιες, όπως εκείνες της αλήθειας, του χρόνου, της ηθικής δυαρχίας κλπ., κατανοούνται πλήρως αν συνδεθούν με την Παλαιά Διαθήκη. Μια τέτοια προσέγγιση του Ιωάννου ευνοεί και την κατανόηση άλλων έργων που αποδίδονται σ’ αυτόν, όπως η Α’ επιστολή Ιωάννου και μάλιστα η Αποκάλυψη, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως το ΙΟΥΔΑΪΚΟΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ της ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ…
Αυτή τη μέθοδο νοθεύσεως, εβραιοποιήσεως και ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΕΩΣ του Ελληνικού Πνεύματος, που υιοθέτησαν οι «πρωτεργάτες» του ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ σαν μέσον αντιμετωπίσεως της Ελληνικής Αλήθειας, συνέχισαν και ανήγαγαν σε «επιστήμη» οι νεώτεροι απολογητές του, οι οποίοι μάλιστα αντιλαμβάνονται ότι είναι ανάγκη να αποκτήσουν ελληνική Παιδεία για να μπορέσουν να ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΟΥΝ πιο πειστικά την ελληνική σκέψη (Βασίλειος, Γρηγόριος, Ωριγένης, Κλήμης, κλπ.).Έτσι κατασκευάζεται αυτός ο ιδεολογικός τραγέλαφος που ωνομάσθηκε «Ελληνοχριστιανισμός» από το μετέπειτα Χριστιανικό Κατεστημένο, μια ιδεολογία που δεν παρουσιάζει καμμιά εσωτερική ενότητα, είναι απόλυτα αντιφατική, γιατί συζευγνύει με Ταχυδακτυλουργικό τρόπο δύο πράγματα από τη φύση τους Ασυμβίβαστα, δηλαδή, από τη μία μεριά, την ελεύθερη, ανιεράρχητη και παντοδύναμη θεά του ελληνισμού, την ΑΛΗΘΕΙΑ, στην οποία υπόκειται οιαδήποτε έκφραση του Ελληνικού Πνεύματος και του Ελληνικού Πολιτισμού, και, από την άλλη μεριά, το ΔΟΓΜΑ, πράγμα απολύτως ξένο προς τον Ελληνισμό, σ’ όλους τους τομείς της ζωής του, από τον πολιτικό μέχρι το θρησκευτικό. Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι έννοια ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ Φιλοσοφικά, Ιστορικά και ηθικά: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΣΑΝ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΕΩΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ. Από τη στιγμή που επεβλήθη ΒΙΑΙΑ ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός έπαψε να υπάρχη. Αυτή είναι η καθαρή ΑΛΗΘΕΙΑ… Έτσι κατεστράφησαν συστηματικά όλες οι ελληνικές πνευματικές αξίες, ο έλεγχος, ο διάλογος, η έρευνα, η απόδειξη, η Επιστήμη, η θεωρεία, η τέχνη, μέσα στα χαλκεία των δογματικών σχολών και το βαθύ σκότος του Μεσαίωνα αρχίζει να καλύπτη το Ελληνικό Φώς σ’ όλη την Οικουμένη.
Ο Λιβάνιος τον 5ο μ.Χ. αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός- στον «Υπέρ Ιερών» λόγον του- στην καταστροφή των ελληνικών έργων τέχνης από Φανατικές Ορδές Χριστιανών, που εξαπολύθηκαν, μετά την έκδοση του ανθελληνικού διατάγματος του Θεοδοσίου, σ’ όλο τον ελληνικό Κόσμο και γκρέμιζαν και ισοπέδωναν διά πυρός και σιδήρου ότιδήποτε εθύμιζε Ελλάδα, (ναούς, βιβλιοθήκες, μαντεία, στάδια, αγάλματα), παρομοιάζει τους άτυχους κατοίκους των δεινοπαθουσών περιοχών με ναυαγούς που από το πλοίο του πολιτισμού βρέθηκαν απότομα στην άγρια θάλασσα
Οι δεκαπέντε αιώνες Μεσαίωνος που ακολούθησαν τον θρίαμβο του Χριστιανισμού αποδεικνύουν την τραγικήν αλήθεια της παρομοιώσεως του μεγάλου αυτό΄τα Έλληνα. Αν ο Ελληνισμός σκλαβώθηκε Βίαια από το Ιουδαϊκό εξουσιαστικό πνεύμα, αν διάφορες λατινικές, ή λατινογενείς πολιτικές εξουσίες του επέβαλαν με το Ξίφος και το πύρ τα ιουδαϊκά δόγματα, αν επί είκοσι αιώνες υφίσταται ΠΛΥΣΗ εγκεφάλου στο Σχολείο ή στην Εκκλησία, για να ΥΠΟΤΑΧΘΗ στην τρομοκρατία της Εβραϊκής «κολάσεως», ποτέ στην πραγματικότητα δεν έχασε τον βαθύτερο πνευματικό εαυτό του. Για τον πραγματικό Έλληνα, ο εβραϊκός ΖΟΦΟΣ είναι ξένος προς τον ψυχισμό του, ο ΣΑΒΒΑΩΘ και οι νεώτερες «εκδόσεις» του είναι απρόσκλητοι επισκέπτες των ελληνικών ναών.
Ο ανώνυμος ελληνικός λαός σήμερα διατηρεί αλώβητη την παλαιά φωτεινή πνευματική του υπόσταση. Όπως οι πρόγονοί του, και σε πείσμα του ιουδαϊσμού, που απαγορεύει την απεικόνιση του θεού, ζωγραφίζει στους ναούς και σήμερα, δίνοντάς του ανθρώπινες μορφές, τον θεό του, και κατά βάθος στους αρχαίους θεούς του εξακολουθεί να προσφέρη τη λατρεία του, εξελληνίζοντας τους διαδόχους του και αποδίδοντας στους δεύτερους τις ιδιότητες εκείνων. Τον Ποσειδώνα, τον θαλασσινό θεό του, τον αναβιώνει κρυφά μέσα στην καρδιά του δίνοντάς του την μορφή του Αγίου Νικολάου, τον Άρη του τον κρατά άφθαρτο μέσα στο χρόνο ονομάζοντάς τον Άγιο Γεώργιο, τον ιαματικό ημίθεο του Ασκληπιό τον μετονομάζει απλώς σε Άγιο Παντελεήμονα, την προστάτιδα της γεωργίας Δήμητρα την λατρεύει με το όνομα του προστάτη των αγροτών Αγίου Μοδέστου, τον Ερμή του, που βοηθούσε στην ανακάλυψη των κλοπιμαίων, τον κάνει Άγιο Φανούριο. Την Μαριάμ την εξελληνίζει δίνοντάς της τις ιδιότητες της Προμάχου Αθηνάς κ.ο.κ. Ο μελετητής της ελληνικής λαογραφίας μένει κατάπληκτος μπροστά στην πληθώρα των αρχαιοελληνικών λατρευτικών και θρησκευτικών επιβιώσεων που βασιλεύουν στην λαϊκή ψυχή του νεώτερου Ελληνισμού. Κοντά στους αγίους και τις αγίες διατητρούνται ολοζώντανες οι Νηρηίδες (Νεράιδες), οι Γοργόνες, οι Γελλούδες, οι Λάμιες κι ένα σωρό νύμφες της αρχαίας δαιμονολογίας.
Αυτό το φαινόμενο, ο Παγανισμός, που δεν έχει μελετηθή σ’ όλο του το βάθος, λόγω των φαρισαϊκών αντιδράσεων, αποτελεί μία από τις ζωντανές αποδείξεις της αδιάκοπης ιστορικής και πνευματικής συνέχεις του Ελληνισμού και μια ακόμη επιβεβαίωση ότι η Εβραϊκή Θεολογική και κοσμογονική αντίληψη δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήση σε βάθος την ελληνική ΨΥΧΗ. Η εκκλησιαστική τέχνη εξελληνίσθηκε ευθύς εξαρχής. Η εκκλησιαστική μουσική, η εκκλησιαστική ποίηση, η εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, η εκκλησιαστική ζωγραφική ξέφυγαν αμέσως από τον ΕΒΡΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. Και οι πνευματικές και πολιτικές ηγεσίες του ελληνισμού δεν σταμάτησαν ποτέ τον αγώνα εναντίων της ίδιας φιλοσοφικής υποστάσεως του εβραϊκού πνεύματος. Από τον μεγάλο Ιουλιανό τον Παραβάτη και τον Λιβάνιο, μέχρι τον Γεώργιο Γεμιστό- Πλήθωνα, που ζητούσε αναβίωση της ΕΘΝΙΚΗΣ (αρχαιοελληνικής) θρησκείας, γράφοντας μάλιστα και την περίφημη «Ευχή εις τον ένα Θεόν» και μέχρι τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό που κατεδάφιζε εκκλησίες για να ιδρύση σχολείο των ελληνικών γραμμάτων, διότι ΕΓΡΑΦΕ, μόνον τα ελληνικά ¨φωτίζουν και λαμπρύνουν τον νούν», ή πάλη των δύο αυτών ασυμβίβαστων στοιχείων, του ελληνικού και εβραϊκού πνεύματος, συνεχίζεται σε διάφορες μορφές έως σήμερα.
Α) Η εβραϊκή δογματική Σχολή: του «πίστευε και μη ερεύνα» και τη Σχολή: «Ερευνάτε τας Γραφάς» του Χριστιανισμού…..
Β) Με προεξάρχοντες του μισέλληνες και ΑΞΕΣΤΟΥΣ Ρωμαίους Κωνσταντίνο Α’, Θεοδόσιο Α’, και τον Ιουστινιανό Α’, που έγιναν Όργανα της ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ Συνωμοσίας και εξουδετέρωσαν την Ελληνική Αντίσταση με τα μέσα της Εξουσίας. Ο Χριστιανός χρονογράφος Σωζομενός αναφέρει, ότι «των Ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν ΠΥΡΙ, οι δε ΞΙΦΕΙ απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησίως δε διά την αυτήν αιτίαν, διεφθάρησαν (ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ) οι ανά πάσαν την αρχόμενην λαμπρώς Φιλοσοφούντες. Αλλά και είς μη Φιλοσόφους, εσθήτι δε εκείνων χρωμένους, εχώρει ο φόνος» (κεφ. λε’).
Ο Θεοδόσιος ο «Μέγας» προτού εκδώση το περίφημο ανθελληνικό διάταγμα του (Τριακόσια Ενενήκοντα Ένα μ.Χ.), με το οποίο κλείσθηκαν οι ακμάζουσες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ, τα Μαντεία, οι Ναοί, τα Στάδια, οι βιβλιοθήκες κλπ., διέταξε επίθεση του στρατού του εναντίων των Ελλήνων κατοίκων της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, διότι είχαν αντιδράσει σε κάποιο στρατηγό που επέβαλλε βίαια τον Εκχριστιανισμό του Ελληνικού Πληθυσμού της πόλεως… Ο αυτοκρατορικός στρατός κατέσφαξε τουλάχιστον ΕΠΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ αντιχριστιανούς Έλληνες μέσα στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης (Δεκέμβριος του Τριακόσια Ενενήντα μ.Χ.). Την βίαιη εκμηδένιση των ακμαιοτάτων πνευματικών ερεισμάτων του Ελληνικού ολοκλήρωσε ο Ιουστινιανός, ο οποίος το Πεντακόσια Είκοσι μ.Χ., εξαπέλυσε τρομερό ΔΙΩΓΜΟ εναντίων των διανοουμένων και στρατιωτικοπολιτικών ηγητόρων, που δεν δέχονταν τα ΕΒΡΑΪΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ και παρέμεναν «ΕΘΝΙΚΟΙ». ΤΟ «Πεντακόσια Είκοσι Εννέα ο Ιουστινιανός έκλεισε και την «ΑΚΑΔΗΜΙΑ» του Πλάτωνα, την λαμπρή αυτή φιλοσοφική σχολή των Αθηνών, που λειτουργούσε συνεχώς επί ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ ΔΕΚΑ ΕΞΗ ΧΡΟΝΙΑ….
Ιδού τη γράφει χαρακτηριστικά ένας σύγχρονος ΄Έλληνας κριτικός: «Και δεν κατάλαβα, ομολογώ, ποτέ μου, γιατί Έλληνας εγώ έπρεπε να μαθητεύω και να καταβάλλω φόρο «ιερού» θαυμαστού στην ΕΒΡΑΪΚΗ παιδεία- δηλαδή: σε μια ΞΕΝΗ Εθνική Παιδεία- να μου καθυβρίζουν δε, να μου διασύρουν, να μου σερβίρουν παραχαραγμένη τη ΔΙΚΙΑ μου ΠΑΙΔΕΙΑ, την Ελληνική!…» Γιατί έπρεπε να σέβωμαι τον Αβραάμ, που ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΖΕ το γιό του στον αόριστο κι αφανέρωτο κι αφηρημένο (μα και φανατικό διεκπεραιωτή εξ ουρανού όλων των εθνικών Εβραϊκών Υποθέσεων) Σαββαώθ; Και να βδελύσσωμαι, λέει, σαν «ειδωλολάτρη», τον Ωραίο και Τραγικό μου Αγαμέμνονα, που ανθρωποθυσίαζε επίσης, μα πιασμένος επιτέλους στο δόκανο ανθρωπίνων- και γι’ αυτό αληθινών – παθών (…).Ενώ διόλου δε με πείθει –αν δεν είμαι εξ αρχής πιστός (ΑΡΑ: μη Έλληνας) του ίδιου ΑΙΜΟΔΙΨΟΥΣ Σαββαώθ- η τυφλή εκείνη (ανθελληνική και πάλι) «υπακοή» του ΑΒΡΑΑΜ Παιδοκτόνου στην «ανεξερεύνητη» (Τρισανθελληνικηκότατη !) βουλή του «Κυρίου» του- για τι; Για ποιο λόγο; Για να του «αποδείξη», μόνο, πως του είναι «πιστός»; Και να του το «αποδείξη», κιόλας όχι με το ίδιο χαρακίρι επιτέλους, παρά με τη φριχτή δολοφονία, λέει, του παιδιού του;…. (Τι απαίσια πράγματα! Τι βάρβαρα κι ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ!!.).
Μα ο μυκηναίος ήρως του, στην Άρτεμι- την άπιαστη και πάντα φευγαλέα μυθική μου Άρτεμι- ανθρωποθυσιάζει ! Σε θεούς Φανερά πλαστούς, το κάτω-κάτω αλόγιστους και ποιητικούς, που δεν αξιώνουν δέος από τον άνθρωπο και συντριβή του, δεν αξιώνουν καν πως είναι οι μόνοι, οι αληθινοί, οι σωτήρες του! Κι αυτό εγώ το καταλαβαίνω: την Ιφιγένεια, λέει, για να φυσήξη στην Αυλίδα- για να σηκωθή αεράκι, να φουσκώση τα πανιά, να πλέυσουμε στην Τροία, στ’ όνειρό μας!… Την Ιφιγένεια για την Ελένη εν τέλει –ο Έλληνας εγώ, ο Αχαιός, αυτό το καταλαβαίνω (κι εσείς όλοι οι Αχαιοί, οι Αχιλλέηδες κ’ οι Δυσσές, κ’ οι γέρο- Νέστορες κ’ οι Αίαντες κ’ οι Αγαμέννωνες τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα σ’ αυτό τον τρελλό Τόπο εδώ της μεγάλης περιπέτειας της Δράσεως και της ατέρμονης, της τραγικής οδύσσειας του νού και της ανθρώπινης Ελευθερίας, το καταλαβαίνετε, σα μια μέρα φωτεινή κάτω απ’ αυτό τον ουρανό)!..
Ενώ τι είναι οι σκοτεινές εκείνες;.. Τι το άσπονδο μίσος, το αιώνιο, το ανήμερο, το ακατασίγαστο κι ανικανοποίητο, κατά παντός που επείραξε ποτέ τον «περιούσιο» ΛΑΟ του «κυρίου»; …Και τι με νοιάζει εμένα, τον Έλληνα επί τέλους, η εθνική ιστορία κ’ η εθνική ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΣ των ΕΒΡΑΙΩΝ;…(..) .Τι σκοτεινιές, λοιπόν, και τι ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ!.. Τι συντριβές του ανοιχτομάτη και παροδικού-που το ξέρει πως είναι θνητός, παροδικός σαν το σπουργίτι, μα δεν ξεσκίζεται γι’ αυτό, δεν ορύεται, παρά μελαγχολικά χαμογελά (χαμογελά και πάλι!, στα επιτύμβια του Διπύλου….Τίποτε! Διόλου σκοτεινιές κι ορυμαγδός! Διόλου δέος και συντριβή! Διόλου ΣΑΒΒΑΩΘ και «προορισμοί» περιούσιοι, ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΙ! Σκεφθήτε πόσο μοιάζει η περιουσιότης του «Λαού του Κυρίου», με την άλλη φριχτή περιουσιότητα του «Λαού Αρείων», «δικαιωματικά Κυρίαρχων»! Μήπως τους ενέπνευσαν, λοιπόν εκείνοι; Δεν κάνω «σωβινισμό», δεν είμαι μορωεθνικιστής-αλλά γιατί; Γιατί πρέπει να Υπολήπτωμαι τον ΑΒΡΑΑΜ και να απεμπολώ τον ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ μου; Γιατί πρέπει να θεωρώ «προφήτη» τον Ησαΐα-τον αναμφισβήτητα λαμπρό Ησαΐα ή Δαυίδ ή όποιον άλλο μεγάλο της Εβραϊκής παραδόσεως- και μη «προφήτη», επίσης, μη «θεόπνευστο». Μη «θείο», εξίσου, παρά ΕΘΝΙΚΟ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ, ΚΟΣΜΙΚΟ κι απορριπτέο, τον ΔΙΚΟ μου τον ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ, τον ΥΠΕΡΟΧΟ, τον ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟ, ή τον Παρμενίδη μου τον Θεϊκό, ή τον Εμπεδοκλή μου, το Δημόκριτό μου –τον Αληθινά ΠΡΟΦΗΤΗ της σημερινής Φυσικής-, τον όποιο άλλο ΣΠΟΥΔΑΙΟ σοφό μου, Σοφιστή μου, Φωτεινό και Μεγάλο μου ΕΛΛΗΝΑ; Γιατί να με διδάσκουν να ευλαβούμαι τον Ιερεμία και να θεωρώ χαμένο στην πλάνη «του κόσμου τούτου» τον Ισχυρότατο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ μου; Γιατί ο του Ισραήλ σοφός και ποιητής νάναι περιβεβλημένος το φωτοστέφανο της «θειότητος», κι ο ΔΙΚΟΣ μου ΣΟΦΟΣ και ΠΟΙΗΤΗΣ, ο ΕΛΛΗΝΑΣ, νάναι Περίπου «ΓΙΑ ΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΟ»;…..
Αλλά και σ’ όλο τον Κόσμο δεν λείπουν –δεν έλειψαν ποτέ- οι άγρυπνες και φωτισμένες συνειδήσεις που κατανοούν τον ολέθριο ΡΟΛΟ που παίζει το ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΝΕΥΜΑ- με την παλαιά θρησκευτική, αλλά και την σύγχρονη πολιτικοκοινωνική αστοκαπιταλομαρξιστική «έκδοσή» του – στην Ηθικοπνευματική πορεία της ανθρωπότητας, τον ΣΥΣΚΟΤΙΣΜΟ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και την τεράστια αρνητική επίπτωση του γενικά πάνω στην ΙΣΤΟΡΙΑ. Αριθμούνται σε χιλιάδες οι συνειδητοί φορείς του Ελληνικού Πνεύματος σ’ όλα τα πλάτη της Γης, αυτοί οι μη φυλετικά Έλληνες, αυτοί οι Έλληνες «οι παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντες», που βλέπουν καθαρά, ότι, μέσα στο ζοφερό πλαίσιο του σημερινού πνευματικά ΕΒΡΑΙΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, η μόνη ΑΚΤΙΝΑ ΦΩΤΟΣ που απέμεινε είναι ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ. Και θα ήταν διατεθειμένοι να αγωνισθούν για την Απελευθέρωση της Ανθρωπότητας από την ΕΒΡΑΪΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ… Είναι χαρακτηριστικό, ότι στη Γαλλία δημιουργούνται σύλλογοι νέων διανοούμενων σε διάφορες πόλεις, που ενώνονται σε μια πνευματική Ανφικτυονία με την ονομασία «GRECE», με κύριο στόχο τους την καταπολέμηση των κατεστημένων θρησκευτικοπολοτικών δογμάτων του «ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ», και την ανάπτυξη και διάδοση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ και Ελληνικού ιδεαλισμού και ηρωϊσμού σαν μόνου δρόμου, που θα οδηγήση στην αποκατάσταση της Επικοινωνίας της ανθρωπότητας με την ΑΛΗΘΕΙΑ και στην υλοποίηση των ιδανικών της ηθικής ελευθερίας και της ηθικής ευδαιμονίας… Και σ’ όλες σχεδόν της χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά και της Ασίας και της Αφρικής, δεν λείπουν μεμονωμένα άτομα (διανοούμενοι και μελετητές», αλλά και ομάδες ατόμων, που θεωρούν σαν δικούς τους προγόνους όλων των ανθρώπων τους ΕΛΛΗΝΕΣ και οραματίζονται την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και τον θρίαμβο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ…
Βαρειά ιστορική ευθύνη πέφτει στους ώμους των Ελλήνων που προσπαθούν να ανακαλύψουν την χαμένη πνευματική Ταυτότητα τους μέσα στους λαβύρινθους ενός σκοτεινού, Ψεύτικου, Εξουσιαστικού και ιστορικά Ασυνείδου Κόσμου, Ιουδαιοχριστιανικού και αστοκαπιταλομαρξιστικού, από τον οποίον έχουν Αιχμαλωτισθή… Το ιστορικό αίτημά μας το ιστορικό αίτημα κάθε εποχής, το ιστορικό αίτημα κάθε Έθνους, είναι η Ελληνικότητα. ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ στην καθημερινή ζωή, στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, στην αντίληψη για το Θείο, για τη Ζωή, για τον Κόσμο. Ελληνικότητα για όλη την ανθρωπότητα. Η αποστολή της απελευθερώσεως του Πνευματικά Αιχμαλωτισμένου Κόσμου και του θριάμβου του Ελληνικού πνεύματος είναι ανατεθειμένη από το άϋλο πνεύμα της ιστορίας σ’ εμάς τους κληρονόμους και φορείς του. Μια Ελληνική Πολιτεία, αν ποτέ αναδυθή σαν την αιωνίως ΖΩΝΤΑΝΗ προγόνισσά μας, την Κυπρίδα, από το Μαύρο Πέλαγος του ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ που μας κυβερνά, θα έχει πολλά να κάνη, για να καθαρίσει τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΑΟ από τις ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΒΡΩΜΙΕΣ, με τις οποίες τον έχουν μαγαρίσει και σπιλώσει. Θα έχει πολλά να κάνη στον τομέα του ηθικοπνευματικού πολιτισμού για χάρη όλης της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.
(α)-Μόνον ο στρατός του Μωϋσή, κατ’ εντολήν του Σαββαώθ, για ν’ αρπάξη την «Γήν της Επαγγελίας», αιφνιδίασε και εξώντωσε ολοκληρωτικά με γενική ΣΦΑΓΗ όχι μόνο των ανδρών, αλλά και των γυναικών, των παιδιών και των βρεφών, ΕΞΙ Έθνη της Παλαιστίνης, της Αραβίας και της Συρίας: Τους Χαναναίους, Αμορραίους, Χετταίους, Φερετζαίους, Ευαίους και Ιεβουσαίους (βλέπε Έξοδον, κεφ. Λγ’ ) Οι εκ μέρους των Εβραίων διαπραττόμενες κατά καιρούς ΓΕΝΟΝΤΟΝΙΕΣ γειτονικών λαών που αναφέρονται σαν άθλοι στην Παλαιά Διαθήκη, καλύπτουν μέγα μέρος της Βίβλου (βλέπετε «Χρονικών Α’», κεφ. Ιξ’ , «Σαμουήλ Α’», κεφ. Ε’ , «Κριτάς», κεφ. Θ’ , «Ιησούν του Ναυή», κεφ. ε’ και ζ’, και σε πλείστα άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης).
(β)- Έχει υπολογισθή ότι γύρω στα μισά των ανδρικών και γυναικείων ονομάτων στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία είναι εβραϊκά. Για την Ελλάδα δεν υπάρχει στατιστική, αλλά πιστεύεται ότι τα εβραϊκά ονόματα είναι πολύ περισσότερα. Με κάθε δυνατή προσέγγιση, υπολογίζεται ότι τα βαφτιστικά ονόματα Ελλήνων και Ελληνίδων, που παίρνονται από την ιστορία και τη θρησκεία του Ισραήλ, φθάνουν το εβδομήντα τοις εκατό του συνόλου…
(γ)- Πρβλ. τον συμβολικό μύθο της «Γενέσεως» για τον εβραϊκό «Παράδεισο» που ταυτίζεται με τον ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ. Οι «πρωτόπλαστοι» εκδιώκονται από τον Παράδεισο, ευθύς μόλις γεύονται τον καρπό «του ξύλου του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν», διότι ο ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑΧΒΕ τους είχε απαγορεύσει τη γνώση. Επομένως για να επανέλθει η ανθρωπότητα στον «Παράδεισο» πρέπει –κατά τον ΣΙΩΝΙΣΜΟ» να εγκαταλείψει την γνώση και την αλήθεια…..
(δ) το δόγμα της (αγάπης) είναι άγνωστο στον ελληνισμό. Αντ’ αυτού υπάρχουν οι αληθινές αξίες, κοινωνικές και πνευματικές, του πλατωνικού έρωτα και της αριστοτελικής φιλίας. Ο Λουκιανός γελοιοποίησε την παρά φύσιν –και κατά βάθος εξουσιαστική- σχέση της χριστιανικής αγάπης «την προσταγή να στρέφης την άλλη παρειά σου, αν αραπισθής στη μία, που όχι μόνο συγκρούεται προς το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως, αλλά και οδηγεί κατ’ ευθείαν στην Υποταγή και Υποδούλωση» και το δόγμα της «ενανθρωπίσεως» του θείου όντος προκάλεσε την ειρωνείαν του Ελληνισμού, όπως του φιλόσοφου Κέλσου, στον οποίο μάλιστα αναγκάζεται να απαντήση σοφιστικά με ειδικό σύγγραμμά του ο απολογητής του χριστιανισμού Ωριγένης.
Δημήτρης Ι. Λάμπρου
http://diaggeleas.wordpress.com/
No comments :
Post a Comment