Kάθε εποχή χαρακτηρίζεται από τα ιδιαίτερα φαινόμενά της και την μοναδικότητά της, όσον αφορά τις κοινωνικές συνθήκες, τις οικονομικές σχέσεις, τα πολιτιστικά δρώμενα και φυσικά την πολιτική. Όσο διαφορετικές δοξασίες και έχει κανείς για τον χωροχρόνο, δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι η ζωή και η ιστορία διακρίνονται από κάποιεςπεριόδους με αρχή, μέση και τέλος. Αυτή την εποχή, αναφερόμενοι στην κοινωνική απαξίωση και κυρίως στην δημοσιονομική και κοινωνική κρίση.
Μέσα όμως σε σε αυτό το πλέγμα του τελειώματος μίας εποχής, υπάρχει και μία υποπερίοδος που αφορά τα καθ' ημάς του ευρύτερου πατριωτικού χώρου. Μία κατάσταση που ξεκίνησε το 2002 με τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές στην Αττική, οι οποίες είδαν το νεομφανισθέν τότε ΛΑΟΣ να συγκεντρώνει το 14% στην Αττική και τον Βορίδη ως υποψήφιο Δήμαρχο να αγγίζει το 0,9% στην Αθήνα. Από τότε άρχισε μία δεκαετία πολιτικοποίησης του ευρύτερου πατριωτικού κινήματος, που θέλοντας ή μη, συσχετίσθηκε με την παρουσία του κόμματος του Γ. Καρατζαφέρη.
Στο κόμμα αυτό, μπορεί να καταλογίσει κάποιος πολλά, όπως τις πολιτικές κωλοτούμπες, την ιδεολογική σύγκλιση, τον προσωποκεντρισμό. Δημιούργησε όμως και κάποιες συνθήκες, οι οποίες δεν μπορούν να αμφισβητηθούν είτε από τους φίλους, είτε από τους αντιπάλους του. Κατ' αρχάς κατάφερε να ξεκολλήσει μία μάζα ψηφοφόρων από την καθεστωτική ΝΔ. Επίσης αποενοχοποίησε μέσω των ποσοστών και της ρητορικής κάποιων στελεχών του, τον αντιμεταναστευτικό αγώνα, τον πατριωτισμό και κατ' επέκταση τον εθνικισμό. Από τότε βέβαια, το συγκεκριμένο κόμμα στράφηκε προς το κέντρο του πολιτικού συστήματος, τον καθωσπρεπισμό και επειδή όπως στην ζωή έτσι και στην πολιτική δεν μπορούν να υπάρχουν κενά σήμερα, δείχνει να συρρικνώνεται δημοσκοπικά, ενώ παράλληλα η Χρυσή Αυγή διαφαίνεται ως καλύπτουσα αυτό το κενό.
Στο κόμμα αυτό, μπορεί να καταλογίσει κάποιος πολλά, όπως τις πολιτικές κωλοτούμπες, την ιδεολογική σύγκλιση, τον προσωποκεντρισμό. Δημιούργησε όμως και κάποιες συνθήκες, οι οποίες δεν μπορούν να αμφισβητηθούν είτε από τους φίλους, είτε από τους αντιπάλους του. Κατ' αρχάς κατάφερε να ξεκολλήσει μία μάζα ψηφοφόρων από την καθεστωτική ΝΔ. Επίσης αποενοχοποίησε μέσω των ποσοστών και της ρητορικής κάποιων στελεχών του, τον αντιμεταναστευτικό αγώνα, τον πατριωτισμό και κατ' επέκταση τον εθνικισμό. Από τότε βέβαια, το συγκεκριμένο κόμμα στράφηκε προς το κέντρο του πολιτικού συστήματος, τον καθωσπρεπισμό και επειδή όπως στην ζωή έτσι και στην πολιτική δεν μπορούν να υπάρχουν κενά σήμερα, δείχνει να συρρικνώνεται δημοσκοπικά, ενώ παράλληλα η Χρυσή Αυγή διαφαίνεται ως καλύπτουσα αυτό το κενό.
Με την σειρά της και αυτή όμως, αποκτά κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πολιτικοποιήσεως, στρέφοντας τον ακτιβισμό της σε ψηφοθηρικές μεθόδους και κερδίζοντας παράλληλα ψηφοφόρους και στελέχη από τον ΛΑΟΣ. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί πάλι ένα κενό που δείχνει να καλύπτεται από την ύπαρξη ομάδων ανένταχτων πατριωτών, αυτονόμων εθνικιστών και άλλων πολιτικών καταστάσεων που επιζητούν να υπερκαλύψουν το κενό που δημιουργεί η δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής, η πολιτική απαξίωση του ΛΑΟΣ και η υποβάθμιση του ακτιβισμού από τους προαναφερόμενους.
Η δεκαετής ύπαρξη αυτού του επιμέρους υποκύκλου της Ιστορίας, συμπίπτει όμως με την απαξίωση της πολιτικής από την πλειοψηφία των Ελλήνων. Οπότε δημιουργείται το εύλογο ερώτημα κατά πόσον μπορούν οι πρακτικές των πατριωτικών κινημάτων, οργανώσεων και ομάδων να ξεφύγουν από την γκετοποίηση που τα ίδια επιλέγουν, χρησιμοποιώντας πρακτικές ξεπερασμένες από την κοινωνία και την τεχνολογία, όπως η ψηφοθηρία, ο κοινοβουλευτικός καθωσπρεπισμός, η έκδοση εντύπων και τα στερεότυπα τσιτάτα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν παύει να υπάρχει αυτό που δεν φανταζόμασταν ούτε στα καλύτερα όνειρά μας, δέκα χρόνια πριν: Μία κρίσιμη μάζα που είτε λόγω απαξίωσης των κομμάτων εξουσίας, είτε λόγω μεταναστευτικού, είτε απλά αντιδρώντας στα αδιέξοδα μίας δήθεν αντισυστημικής αριστεράς, βρίσκεται πλέον δίπλα μας. Και επειδή όπως προαναφέραμε η Ιστορία, η ζωή και οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις δεν θέλουν κενά αλλά αντίθετα επιφέρουν το τέλος των διάφορων κύκλων, μάλλον, ίσως και κάτα πάσα πιθανότητα, για το πατριωτικό κίνημα ήλθε το τέλος της πολιτικοποίησης.
Η δεκαετής ύπαρξη αυτού του επιμέρους υποκύκλου της Ιστορίας, συμπίπτει όμως με την απαξίωση της πολιτικής από την πλειοψηφία των Ελλήνων. Οπότε δημιουργείται το εύλογο ερώτημα κατά πόσον μπορούν οι πρακτικές των πατριωτικών κινημάτων, οργανώσεων και ομάδων να ξεφύγουν από την γκετοποίηση που τα ίδια επιλέγουν, χρησιμοποιώντας πρακτικές ξεπερασμένες από την κοινωνία και την τεχνολογία, όπως η ψηφοθηρία, ο κοινοβουλευτικός καθωσπρεπισμός, η έκδοση εντύπων και τα στερεότυπα τσιτάτα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν παύει να υπάρχει αυτό που δεν φανταζόμασταν ούτε στα καλύτερα όνειρά μας, δέκα χρόνια πριν: Μία κρίσιμη μάζα που είτε λόγω απαξίωσης των κομμάτων εξουσίας, είτε λόγω μεταναστευτικού, είτε απλά αντιδρώντας στα αδιέξοδα μίας δήθεν αντισυστημικής αριστεράς, βρίσκεται πλέον δίπλα μας. Και επειδή όπως προαναφέραμε η Ιστορία, η ζωή και οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις δεν θέλουν κενά αλλά αντίθετα επιφέρουν το τέλος των διάφορων κύκλων, μάλλον, ίσως και κάτα πάσα πιθανότητα, για το πατριωτικό κίνημα ήλθε το τέλος της πολιτικοποίησης.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις με τις διαφορές τους, του αρχηγισμούς τους, τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, θα υπάρχουν. Το ζητούμενο όμως θα είναι να περάσουμε στην κοινωνικοποίηση αυτής της μάζας πατριωτών με βάση τις ιδέες μας για μία διαφορετική αντίληψη ζωής, για μία άλλη κοινωνία, παράλληλη αλλά αντιθετική με αυτή την αποτυχημένη της καθημερινότητάς μας. Αυτή που επιβάλλει ο «σύγχρονος κόσμος» των τοκογλύφων της παγκοσμιοποίησης και της κατάργησης των εθνικών διαφορών.
Δέκα χρόνια αγώνων, με διαφορετικές συνισταμένες, δεν πήγαν χαμένα. Τώρα ήλθε ο καιρός να δημιουργήσουμε στο χάος που αφήνουν τα κόμματα εξουσίας και της παραεξουσίας. Αλλιώτικα, οι αγώνες, θα μείνουν ένα δημοσκοπικό φαινόμενο, μία κοινοβουλευτική παρένθεση, μία καταγραφή στα βιβλία της πολιτειολογίας.
Δ. Ζαφειρόπουλος
Δέκα χρόνια αγώνων, με διαφορετικές συνισταμένες, δεν πήγαν χαμένα. Τώρα ήλθε ο καιρός να δημιουργήσουμε στο χάος που αφήνουν τα κόμματα εξουσίας και της παραεξουσίας. Αλλιώτικα, οι αγώνες, θα μείνουν ένα δημοσκοπικό φαινόμενο, μία κοινοβουλευτική παρένθεση, μία καταγραφή στα βιβλία της πολιτειολογίας.
Δ. Ζαφειρόπουλος
No comments :
Post a Comment