Δεν είναι ο φασισμός, ηλίθιε !

Ας αρχίσουμε με το κλισέ: Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Οι νικητές, επίσης, καθορίζουν τις οικονομικές πολιτικές, την επικρατούσα ηθική και το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό status quo. Οι Συμμαχικές δυνάμεις, επικρατώντας, στον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο, των δυνάμεων του Άξονα, ανέλαβαν, έκτοτε, την πολιτική ηγεμονία και κηδεμονία του Δυτικού κόσμου, ενώ, με την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, το δίπολο καπιταλισμός–κομμουνισμός αντικαταστάθηκε πλήρως, από τις δυνάμεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Μ' αυτή την πρόχειρη αναφορά, καταλήγουμε στο προφανές συμπέρασμα ότι, την πλήρη ευθύνη για τις οικονομικοπολιτικές αποφάσεις, αλλά και για το γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο και τρόπο ζωής που αυτές επέβαλλαν, την έχουν οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν στα χέρια τους την εξουσία τις τελευταίες, επτά σχεδόν, δεκαετίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν ούτε φασιστικές ούτε εθνικοσοσιαλιστικές πολιτικές καταβολές και κοσμοθεωρία, καθώς, με το τέλος του Β' Π.Π., ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός τέθηκαν στο περιθώριο, είτε μέσω πολιτικής προπαγάνδας, είτε μέσω νομοθεσίας. Ο φασισμός, μάλιστα, κατέληξε, από πολιτική θεωρία και ιδεολογία, να αλλάξει περιεχόμενο, φτάνοντας στο σημείο να έχει επικρατήσει η χρησιμοποίηση του όρου για την περιγραφή κάθε αρνητικής και απολυταρχικής συμπεριφοράς.

Συγκρίνοντας την οικονομικοπολιτική κατάσταση του σήμερα, στον Δυτικό κόσμο, μ' αυτή της περιόδου του Μεσοπολέμου, πολλοί δημοσιογράφοι και αναλυτές βρίσκουν σημαντικές ομοιότητες, μη ξεχνώντας να συμπληρώσουν ότι αυτές οι συνθήκες αποτέλεσαν καίριο παράγοντα, που βοήθησε στην άνοδο των ευρωπαϊκών εθνικιστικών κινημάτων της εποχής. Εξάλλου, ο φασισμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η έκφανση του ιταλικού εθνικισμού της εποχής, ο ναζίσμός η αντίστοιχη έκφανση του γερμανικού εθνικισμού, ενώ θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τους φαλαγγίτες στην Ισπανία, την Σιδηρά Φρουρά στη Ρουμανία, την 4η Αυγούστου στην Ελλάδα, τους μελανοχίτωνες στην Αγγλία κ.ο.κ. Κινήματα με πολλές ομοιότητες και σημαντικές διαφορές, αλλά, προπάντων, δυναμικά, επίκαιρα, μαζικά, λαϊκά και βαθειά πολιτικοποιημένα, τουλάχιστο στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Στην Ελλάδα του σήμερα, τα δύο θέματα που μονοπωλούν την πολιτική ατζέντα και την καθημερινότητα του νεοέλληνα είναι η οικονομική κρίση και η λαθρομετανάστευση, κυρίως ως αιτία της κατακόρυφης αύξησης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που, για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, υπάρχει τόσο μεγάλη αμφισβήτηση για τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και τόσο μεγάλη παράλληλη άνοδος για τα κόμματα της αριστεράς και της ακροδεξιάς. Μία ακροδεξιά που, επίσης για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση, συγκεντρώνει υψηλά ιστορικά εκλογικά ποσοστά, μέσω του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, αν και αντιμετωπίζει άλλου είδους δομικά και οργανωτικά προβλήματα, η ανάλυση των οποίων δεν είναι της παρούσης.

Εδώ, αξίζει να συμπληρώσουμε, ότι, εκτός από τις γνωστές κομματικές δομές, ιδιαίτερη ανάπτυξη γνωρίζουν και διάφορες πολιτικές πλατφόρμες, κατά κύριο λόγο προσωποκεντρικές, με κεντρικό πυρήνα ύπαρξης την έκφραση ενός επιδερμικού πατριωτικού λόγου, μίας σκληρής αντιμνημονιακής στάσης, ορισμένων προτάσεων με ενδιαφέρον, αλλά και με αρκετά θολές πολιτικές καταβολές και ακόμα πιο θολές επιδιώξεις. Μία πρόχειρη έρευνα στην πολιτική πορεία ατόμων όπως ο Θεοδωράκης, ο Καζάκης ή ο Καραμπελιάς ενισχύει τα ερωτήματα και τις αμφιβολίες για τις προθέσεις και τον ρόλο των πολιτικών πρωτοβουλιών τους.

Το πληγωμένο πατριωτικό αίσθημα μίας μεγάλης μερίδας των Ελλήνων έχει αρχίσει, λοιπόν, να εκφράζεται, είτε μέσω της ακροδεξιάς είτε μέσω των προαναφερόμενων οχημάτων και να βρίσκει διέξοδο επικοινωνίας μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων, οι οποίες περιλαμβάνουν περισσότερο συμμετοχή σε στενές κομματικές εκδηλώσεις, blogging και αναρτήσεις σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, παρά αυτοοργάνωση, ουσιαστικές κοινωνικές παρεμβάσεις και ιδεολογικοπολιτική ζύμωση. Ανατρέχοντας, μάλιστα, στο περιεχόμενο της επιχειρηματολογίας και στην αισθητική των περισσοτέρων εκ των δραστηριοτήτων αυτού του όψιμου ακροδεξιού ή έστω “πατριωτικού” εσμού, παρακολουθούμε την άκριτη παράθεση και ανακύκλωση ενός ετερόκλητου αχταρμά ιδεών, που περιλαμβάνει ονειρώξεις βασιλικής παλινόρθωσης, Απριλιανές ερπύστριες, μπατσολαγνεία, Χριστιανικό, αλλά και αντιχριστιανικό, θρησκευτικό φανατισμό, νεοναζιστικό φετιχισμό, αλλά και φανατικό αντιφασισμό – αντιναζισμό, κατά περίπτωση.

Ιδιαίτερα το θέμα της αντιφασιστικής πολιτικής έκφρασης της ακροδεξιάς και των “πατριωτών” έχει πάρει μεγάλη έκταση τελευταία, καθώς αποτελεί τον πυρήνα της επιφανειακής κριτικής του “χώρου” στην Ε.Ε. και ταυτίζεται πλήρως με την υστερόβουλη και εξίσου διαστρεβλωτική και ανιστόρητη, κριτική ενός κομματιού της αριστεράς. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους πατριώτες αντιφασίστες, η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ε.Ε έχει άμεση σχέση με το ναζιστικό παρελθόν της χώρας, καίτοι στη Γερμανία υπάρχει πλήρης άρνηση, απαγόρευση και καταστολή σε ό,τι αφορά στην πολιτική έκφραση του εθνικοσοσιαλισμού, από τη λήξη του Β' Π.Π.

Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες και χριστιανοδημοκράτες πολιτικοί, λοιπόν, βαφτίζονται χιτλερικοί, λόγω καταγωγής και έτσι εξηγούνται όλα, σύμφωνα με την ιουδαϊκής έμπνευσης οπτική του απόλυτου κακού. Ακολουθούν και ορισμένες φωτογραφίες της Μέρκελ με τη Σβάστικα, παρά το ότι, λόγω πολιτικών καταβολών και επιλογών, της ταιριάζει περισσότερο το λογότυπο της coca cola και συμπληρώνεται το “επιχείρημα” με την αισθητική που του ταιριάζει. Σ' ένα δεύτερο επίπεδο, μάλιστα, οποιαδήποτε αναφορά στις παραπάνω παρατηρήσεις αντιμετωπίζεται ως “εθνική μειοδοσία”, με παράλληλες αναφορές στην εποποιϊα του '40 και το... αντιφασιστικό ΟΧΙ του... δικτάτορα και δηλωμένου φιλοφασίστα Μεταξά. Αναφέραμε ήδη, όμως, ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές και το παρόν κείμενο είναι πολιτικό και όχι ιστορικό, για να αναφερθεί με περισσότερες λεπτομέρειες για τα ιστορικά γεγονότα.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τους ακροδεξιούς/πατριώτες αντιφασίστες κινούνται βέβαια και όσοι επιδεικνύουν με τον πιο άστοχο και άκαιρο τρόπο τον φετιχισμό τους, έχοντας ξεμείνει στη μπυραρία του Μονάχου ή στην πορεία προς τη Ρώμη, πιστεύοντας ότι το μελλοντικό επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα θα έρθει μ' ένα ταξίδι στο χρόνο, υιοθετώντας άκριτα και επιφανειακά πρακτικές, συνθηματολογία και αισθητική κινημάτων άλλων χωρών και, κυρίως, άλλου αιώνα. Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα μας.

Ο εχθρός σου και ο υπεύθυνος της κατάστασης την οποία βιώνεις δεν είναι ο φασισμός, ηλίθιε! 

Για την ακρίβεια, η οικονομικοπολιτική κατάσταση που σε καταδυναστεύει διαμορφώθηκε από εκείνες τις δυνάμεις, τις φαινομενικά αντίθετες, που συμμάχησαν για να επιβληθούν του Άξονα, κατά τον Μεγάλο Πόλεμο. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, για να αντιδράσεις ή να αντισταθείς, εάν πραγματικά αυτό επιθυμείς, είναι να προσδιορίσεις και να κατανοήσεις ποιός είναι ο εχθρός σου. Δεν σου έφεραν οι φασίστες τους λαθρομετανάστες στην πόρτα σου, δεν είναι “φασιστικές” οι πολυεθνικές που πλαστικοποίησαν τη ζωή σου, δεν είναι “φασίστας” το αφεντικό που σε απέλυσε, δεν υπάρχουν φασίστες στον Σ.Ε.Β, στα clubs της Εκάλης, στους τηλεοπτικούς σου δέκτες. Δεν είναι φασίστες αυτοί που υπέγραψαν το Μνημόνιο, ούτε καν τα ακροδεξιά τους δεκανίκια, που σου πουλάνε πατριωτισμό, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι, άλλωστε και οι ίδιοι το διαψεύδουν μετά μανίας, με λόγια και πράξεις.

Τέλος, δεν πρόκειται να μάθεις σ' ένα κείμενο, μετρημένων λέξεων, τί είναι ο φασισμός. Αν σ' ενδιαφέρει άνοιξε και κανένα βιβλίο. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ που στα γράφω αυτά, στο ψάξιμο είμαι. Δεν έχω καμία πρόχειρη, γρήγορη και εύκολη λύση στα προβλήματά σου. Ούτε κανείς άλλος έχει. Μόνος σου θα τις βρεις τις λύσεις. Απλά, πατριώτη αντιφασίστα, ακροδεξιέ ή μη, σταμάτα να κουνάς την σημαία σου σαν ρομπότ για μια στιγμή και να επαναλαμβάνεις συνθήματα κράζοντας. Μου θυμίζεις πρωταγωνιστή σε σποτάκι του Ε.Ο.Τ. Ο πατριωτισμός είναι αίσθημα, ευγενικό και υγιές, το οποίο νιώθει ο κάθε νουνεχής άνθρωπος, πέραν των ελαχίστων συνειδητά λοβοτομημένων αεθνιστών. Δεν υπάρχει μεζούρα για να μετρήσουμε ποιός είναι περισσότερο πατριώτης και, μάλιστα, η υστερική κραυγαλέα υπερβολή υποβαθμίζει το αποτέλεσμα των πράξεων. Από μόνος του, ο πατριωτισμός δεν αρκεί, εάν δεν συνοδεύεται από συνείδηση και αν δεν μετεξελίσσεται σε εθνικιστική κοσμοθεώρηση.

Κι ο εθνικισμός δεν είναι “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου”, στο γαλανό Αιγαίο, σε γραφικό νησάκι το καλοκαίρι. Ο εθνικισμός είναι κόκκινος απ' το αίμα και μαύρος απ' τον θάνατο!

X.K
http://www.neapatrida.gr/2012/02/blog-post_03.html