Ένα από τα κυριότερα ζητήματα που έχουν απασχολήσει και εξακολουθούν να απασχολούν τους λαούς και τα πολιτικά συστήματα από τα πρώιμα χρόνια της συγκρότησης οργανωμένων πολιτειών με θεσμούς και νόμους είναι η περίφημη ισότητα των πολιτών. Αλλά η ισότητα των πολιτών είναι μια εσωτερική διαδικασία της εθνικής κοινότητας που οδηγεί στην αξιολόγηση του πολίτη μέσα από τα έργα που προσφέρει αυτός είτε σε ωφέλεια είτε σε ζημία του κοινωνικού συνόλου. Δεν είναι μια άκοπη διαδικασία ούτε απονέμεται σωρηδόν και άκριτα. Είναι προϊόν κοινωνικής κατάκτησης και καθημερινής αποδεικτικής διαδικασίας.
Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει για την αξιολόγηση των πολιτών μέσα από τους αρχέτυπους κανόνες και τις συμφωνίες των μελών της Κοινότητας είναι ότι η ισότητα αφορά τα μέλη της ιδίας εθνοφυλετικής ομάδος. Αυτό προκύπτει από την ίδια τη δομή της Ελληνικής Πολιτείας που βασίζεται στη συγκρότηση της Λαϊκής Κοινότητας με βάση τους κοινούς δεσμούς Αίματος. Ο πατριωτισμός, η εργατικότητα και η ηθική απέναντι στο Κράτος και τους άλλους πολίτες προσδιορίζει τους πρωταθλητές στην επίδοση αυτών των προϋποθέσεων ως αληθινά ίσους μεταξύ τους αλλά και χρήσιμους πολίτες.
Το δεύτερο συμπέρασμα έχει να κάνει με την ανάδειξη ενός ολόκληρου πολιτειακού συστήματος που στηρίζεται στην ευθυκρισία και την αντικειμενική στάση απέναντι στον πολίτη. Είναι το πολίτευμα της Αριστοκρατίας που αποτελεί τον γεννήτορα του Εθνικοκοινωνισμού. Και πραγματικά, η αρίστευση του πολίτη απέναντι στις υποχρεώσεις του προς την Πολιτεία είναι η οδός που του εξασφαλίζει επαίνους και δικαιώματα μέσα στην Εθνική Κοινότητα.
Ο Πλάτων και ο μαθητής του ο Αριστοτέλης θεωρούσαν όμορφη την έννοια της ισότητας στη ζωή της Φυλής αλλά την έννοια των ίσων πολιτών ακριβό χάρισμα που δεν είναι για όλους. Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη που διακατέχει στο συγκεκριμένο ζήτημα την Ιδεολογία του Ελληνικού Εθνικοκοινωνισμού. Τα προνόμια της Πολιτείας, ο λόγος στις αποφάσεις αυτής και η ανάμειξη στη διαμόρφωση της πολιτικής στρατηγικής πρέπει να αποδίδονται μονάχα σε όσους θυσιάζονται για την Πολιτεία κι όχι σε κείνους τους αγύρτες που θυσιάζουν την Πολιτεία υπέρ του θανατερού πλουτισμού και της επιβιώσεως του σάπιου σαρκίου τους.
Αυτός που εργάζεται για την Πατρίδα του έχει το δικαίωμα να λάβει το χαρακτηρισμό του Ίσου Πολίτη που η αξιολόγηση της Εθνικής Κοινότητος τού τον έχει αποδώσει πλέον όχι ως απλό χαρακτηρισμό αλλά ως ύψιστο Τίτλο Τιμής. Αυτός είναι ο πολίτης που δικαιούται τις κοινωνικές πρόνοιες της Κοινότητος. Είναι ο πολίτης που δικαιούται να εκφέρει άποψη και να ασκεί το δικαίωμα της ψήφου. Είναι ο πολίτης που εργάζεται για την κοινωνική αλληλεγγύη και την ενότητα του Έθνους έχοντας κατακτήσει το δικαίωμα να συμμετέχει στις πολιτικές διεργασίες. Αυτός ακριβώς είναι ο Έλληνας που ο Εθνικοκοινωνισμός θεωρεί άξιο και επομένως Ίσο έναντι των προγόνων του, των συγκαιρινών του συμπολιτών και των επερχόμενων γενεών Ελλήνων.
Ένα τρίτο συμπέρασμα σε σχέση με το ζήτημα της αξιολόγησης των πολιτών εκ των υπέρ Έθνους έργων τους είναι ότι η κάθαρση της Εθνικής Κοινότητος από τα σαθρά μέλη της επιβάλλεται προκειμένου να εξακολουθήσει η κοινωνική ομαλότητα και η εθνική ακεραιότητα. Όσοι λοιπόν σαν τώρα παζαρεύουν εθνική γη και οικονομική ανεξαρτησία, όσοι επιβουλεύονται την απώλεια της Μακεδονίας και την καταχώρηση της Ελλάδος ως λογιστική μονάδα στο χρηματιστήριο του αντίχριστου και ανθελληνικού νεοταξισμού θα κριθούν από την Τάξη των Ενωμένων Ελλήνων Πατριωτών, από την Τάξη των Ίσων και Αρίστων Ελλήνων της δικής μας Εθνικοκοινωνικής Διακυβέρνησης. Και η δική μας ετυμηγορία για τους ανάξιους ελληνόφωνους, πολίτες και πολιτικούς, περιλαμβάνει Καιάδα και Γουδί.
Εν κατακλείδι η αξιολόγηση των πολιτών αφορά την προαγωγή των υποθέσεων της Εθνικής Κοινότητος. Η περαιτέρω διερεύνηση του ζητήματος με κριτήριο τις σχέσεις μεταξύ των Εθνών προσκρούει στις έννοιες της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού που αντιστρατεύονται την λειτουργία του Εθνικού Κράτους και ως εκ τούτου μας βρίσκουν απολύτως αντίθετους και πολέμιους αυτών. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να αναφέρουμε τον διαχωρισμό μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων με τους Βαρβάρους να χρεώνονται την έλλειψη πολιτισμού και την περιφρόνηση έναντι των εθνικών και ατομικών ελευθεριών. Σε αντιδιαστολή με τους γεννήτορες πολιτισμών και τους πολεμιστές υπέρ της κραταιώσεως του Έθνους και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου Έλληνες.
Εγκρίνω και προσυπογράφω λοιπόν την άποψη των Αριστοκρατικών Φιλοσόφων περί Ισότητος. Είναι εξαίρετη κατάσταση αλλά μονάχα για τους Ίσους υπό τη σκέπη της Πατρίδος. Η δε αξιολόγηση των πολιτών μετριέται με τα έργα που έχουν καταθέσει υπέρ του Ελληνικού Έθνους.
Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει για την αξιολόγηση των πολιτών μέσα από τους αρχέτυπους κανόνες και τις συμφωνίες των μελών της Κοινότητας είναι ότι η ισότητα αφορά τα μέλη της ιδίας εθνοφυλετικής ομάδος. Αυτό προκύπτει από την ίδια τη δομή της Ελληνικής Πολιτείας που βασίζεται στη συγκρότηση της Λαϊκής Κοινότητας με βάση τους κοινούς δεσμούς Αίματος. Ο πατριωτισμός, η εργατικότητα και η ηθική απέναντι στο Κράτος και τους άλλους πολίτες προσδιορίζει τους πρωταθλητές στην επίδοση αυτών των προϋποθέσεων ως αληθινά ίσους μεταξύ τους αλλά και χρήσιμους πολίτες.
Το δεύτερο συμπέρασμα έχει να κάνει με την ανάδειξη ενός ολόκληρου πολιτειακού συστήματος που στηρίζεται στην ευθυκρισία και την αντικειμενική στάση απέναντι στον πολίτη. Είναι το πολίτευμα της Αριστοκρατίας που αποτελεί τον γεννήτορα του Εθνικοκοινωνισμού. Και πραγματικά, η αρίστευση του πολίτη απέναντι στις υποχρεώσεις του προς την Πολιτεία είναι η οδός που του εξασφαλίζει επαίνους και δικαιώματα μέσα στην Εθνική Κοινότητα.
Ο Πλάτων και ο μαθητής του ο Αριστοτέλης θεωρούσαν όμορφη την έννοια της ισότητας στη ζωή της Φυλής αλλά την έννοια των ίσων πολιτών ακριβό χάρισμα που δεν είναι για όλους. Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη που διακατέχει στο συγκεκριμένο ζήτημα την Ιδεολογία του Ελληνικού Εθνικοκοινωνισμού. Τα προνόμια της Πολιτείας, ο λόγος στις αποφάσεις αυτής και η ανάμειξη στη διαμόρφωση της πολιτικής στρατηγικής πρέπει να αποδίδονται μονάχα σε όσους θυσιάζονται για την Πολιτεία κι όχι σε κείνους τους αγύρτες που θυσιάζουν την Πολιτεία υπέρ του θανατερού πλουτισμού και της επιβιώσεως του σάπιου σαρκίου τους.
Αυτός που εργάζεται για την Πατρίδα του έχει το δικαίωμα να λάβει το χαρακτηρισμό του Ίσου Πολίτη που η αξιολόγηση της Εθνικής Κοινότητος τού τον έχει αποδώσει πλέον όχι ως απλό χαρακτηρισμό αλλά ως ύψιστο Τίτλο Τιμής. Αυτός είναι ο πολίτης που δικαιούται τις κοινωνικές πρόνοιες της Κοινότητος. Είναι ο πολίτης που δικαιούται να εκφέρει άποψη και να ασκεί το δικαίωμα της ψήφου. Είναι ο πολίτης που εργάζεται για την κοινωνική αλληλεγγύη και την ενότητα του Έθνους έχοντας κατακτήσει το δικαίωμα να συμμετέχει στις πολιτικές διεργασίες. Αυτός ακριβώς είναι ο Έλληνας που ο Εθνικοκοινωνισμός θεωρεί άξιο και επομένως Ίσο έναντι των προγόνων του, των συγκαιρινών του συμπολιτών και των επερχόμενων γενεών Ελλήνων.
Ένα τρίτο συμπέρασμα σε σχέση με το ζήτημα της αξιολόγησης των πολιτών εκ των υπέρ Έθνους έργων τους είναι ότι η κάθαρση της Εθνικής Κοινότητος από τα σαθρά μέλη της επιβάλλεται προκειμένου να εξακολουθήσει η κοινωνική ομαλότητα και η εθνική ακεραιότητα. Όσοι λοιπόν σαν τώρα παζαρεύουν εθνική γη και οικονομική ανεξαρτησία, όσοι επιβουλεύονται την απώλεια της Μακεδονίας και την καταχώρηση της Ελλάδος ως λογιστική μονάδα στο χρηματιστήριο του αντίχριστου και ανθελληνικού νεοταξισμού θα κριθούν από την Τάξη των Ενωμένων Ελλήνων Πατριωτών, από την Τάξη των Ίσων και Αρίστων Ελλήνων της δικής μας Εθνικοκοινωνικής Διακυβέρνησης. Και η δική μας ετυμηγορία για τους ανάξιους ελληνόφωνους, πολίτες και πολιτικούς, περιλαμβάνει Καιάδα και Γουδί.
Εν κατακλείδι η αξιολόγηση των πολιτών αφορά την προαγωγή των υποθέσεων της Εθνικής Κοινότητος. Η περαιτέρω διερεύνηση του ζητήματος με κριτήριο τις σχέσεις μεταξύ των Εθνών προσκρούει στις έννοιες της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού που αντιστρατεύονται την λειτουργία του Εθνικού Κράτους και ως εκ τούτου μας βρίσκουν απολύτως αντίθετους και πολέμιους αυτών. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να αναφέρουμε τον διαχωρισμό μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων με τους Βαρβάρους να χρεώνονται την έλλειψη πολιτισμού και την περιφρόνηση έναντι των εθνικών και ατομικών ελευθεριών. Σε αντιδιαστολή με τους γεννήτορες πολιτισμών και τους πολεμιστές υπέρ της κραταιώσεως του Έθνους και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου Έλληνες.
Εγκρίνω και προσυπογράφω λοιπόν την άποψη των Αριστοκρατικών Φιλοσόφων περί Ισότητος. Είναι εξαίρετη κατάσταση αλλά μονάχα για τους Ίσους υπό τη σκέπη της Πατρίδος. Η δε αξιολόγηση των πολιτών μετριέται με τα έργα που έχουν καταθέσει υπέρ του Ελληνικού Έθνους.
No comments :
Post a Comment