Η αναγεννητική πρόταση του εθνικοκοινωνισμού

Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα έπεσε στη σημερινή κατάσταση της οικονομικής καταστροφής της, εξαιτίας του κράτους. Το κράτος αυτό, αποκύημα του πελατειακού κομματοκρατικού συστήματος, στραγγάλισε την κοινωνία και ακύρωσε τις παραγωγικές της δυνατότητες. 

Το κράτος στη προσπάθεια του να εξυπηρετήσει την πελατεία των κομμάτων, της εκάστοτε εξουσίας, δημιούργησε μια τεράστια γραφειοκρατία, δημιούργησε άρρωστες επιχειρήσεις μηδαμινής παραγωγικότητος, τις γνωστές προβληματικές επιχειρήσεις που παλεύει με νύχια και με δόντια να συντηρήσει. Το κράτος αυτό στήθηκε , αφαιμάσσοντας την παραγωγική βάση και εξαχρειώνοντας τα κίνητρα της εργατικότητας προάγοντας ως ιδεώδη τύπου πολίτου τον δημόσιο υπάλληλο.

Από την άλλη , το ολιγαρχικό κομματικό σύστημα, συνήψε ιδιοτελείς σχέσεις με το τραπεζικό σύστημα και τα διεθνή μονοπώλια. Έτσι προστέθηκε στην ημιπαράλητη κρατική επιχείρηση και την τεράστια γραφειοκρατία, η διαφθορά των κρατούντων, που από την κορυφή της εξουσίας διαχέεται στη βάση. Ο άτιμος υπουργός που ξεπουλά την πατρίδα του χάριν της μίζας, συναγελάζεται με τον διεφθαρμένο υπαλληλάκο που περιμένει με το χέρι προτεταμένο για φακελάκι προκειμένου να εξυπηρετήσει τον αιχμάλωτο και άβουλο πολίτη.

Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής. Θέλει η ελληνική κοινωνία να απαλλαχθεί από αυτό το άγος του κράτους-μαμούθ;

Η απάντηση είναι πως δεν θέλει. Διότι τα τρωκτικά του δημοσίου έχουν συνηθίσει να καταβιβρώσκουν την οικονομία της κοινωνίας συνοθούμενα σε οργανωμένα συνδικάτα που ασκούν τεράστια πίεση σε κάθε εξουσία και διεκδικούν την παράταση του γλεντιού, την διασφάλιση των κεκτημένων τους. Ο τεράστιος δημοσιοϋπαλληλικός τομέας έτσι όπως είναι οργανωμένος, υπερτερεί έναντι της ανοργάνωτης κοινωνίας των παραγωγών, στην αγροτιά, στην οικογενειακή και μικρή επιχείρηση.

Το συμπέρασμα είναι πως αν δεν γίνει ορατή από την παραγωγική βάση της κοινωνίας η γάγγραινα του δημοσίου τομέα και αν δεν επιχειρηθεί η κάθετη σύγκρουση με αυτή, δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει η Ελλάδα. Τουναντίον, το πνευματικό έθνος του πλανήτη θα πνιγεί μέσα στο βούρκο της διαφθοράς του δημοσιοϋπαλληλισμού, του κρατισμού και του πολιτικο-οικονομικού ολιγαρχισμού. Το κράτος αυτό είναι ο δολοφόνος της κοινωνίας, ο εκμαυλιστής της, ο προαγωγός των παιδιών του λαού στη πορνεία και στις ορέξεις τις ολιγαρχίας. Αυτό το κράτος πρέπει να πεθάνει για να ζήσει το έθνος και το ανθρώπινο πρόσωπο που είναι η πεμπτουσία του. 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων η αριστερά δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην διάσωση της εθνικής οικονομίας. Διότι ως μέρος του συστήματος προτείνει την επέκταση του κρατισμού και την περαιτέρω συρρίκνωση της αυτοδυναμίας της κοινωνίας. Στο άλλο άκρο, ο νεοφιλελευθερισμός σε αγαστή σχέση με τον κομματοκρατούμενο κοινοβουλευτισμό προτείνει περιορισμό του κράτους και ενδυνάμωση της πλουτοκρατίας. Ο νεοφιλελευθερισμός θέλει ένα κράτος εργαλείο στα χέρια των ολίγων. Το μεταξύ αυτών των δύο άκρων είναι αυτό που ζούμε σήμερα με τις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές επιλογές που ευθύνονται για την εθνική κατάπτωση. 

Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο; Να περιοριστεί το κράτος και ο κρατισμός, να αφεθεί η κοινωνία να αναπτυχθεί αυτοδύναμα και ταυτόχρονα να περιφρουρηθεί από την συσσώρευση του πλούτου και της εξουσίας σε λίγα χέρια. Αυτή είναι η σύγχρονη μορφή του εθνικοκοινωνισμού όπου το κράτος ασκεί ένα κοινωνικό ρόλο χωρίς να καπελώνει και να αφαιμάσσει την κοινωνία.

Συσσωρευμένος πλούτος είναι ο πλούτος που μετατρέπεται από παραγωγικός και ανακυκλούμενος στην παραγωγή, σε παρασιτικό και αδρανή δηλαδή σε χρηματοπιστωτικό πλούτο και μεγάλη ακίνητη περιουσία στα χέρια των ολίγων. Αυτές οι εκτροπές του κεφαλαίου μπορούν να ελεγχθούν με την φορολόγηση του συσσωρευμένου και αδρανούς πλούτου και την παραγωγική ανακύκληση του κεφαλαίου σε εθνικό χώρο μέσα από τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την κατάργηση των προνομίων που πήρε από το πελατειακό κράτος του κομματισμού.

Η κοινωνία δεν είναι υποχρεωμένη να καλύπτει τους τραπεζίτες και να εγγυάται τα ρίσκα τους όπως συμβαίνει σήμερα. Η πώληση του χρήματος με τόκο είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που πρέπει να πολεμηθεί από την κοινωνία αρχίζοντας με μέτρα περιορισμού του και αποβλέποντας στην τελειωτική κατάργηση του, που είναι η κατάργηση της δουλείας του τόκου.

Μικρό κοινωνικό κράτος και αυτοδύναμη παραγωγική ανάπτυξη που δεν αφαιμάσσεται από τον παρασιτισμό και την τοκογλυφία. Πάνω σε αυτή τη βάση μπορούμε να δομήσουμε ένα νέο πολίτευμα που θα αναδύεται μέσα από την παραγωγική βάση και την ανάπτυξη της περιφέρειας. Το οικονομικό μοντέλο του εθνικοκοινωνισμού είναι αλληλένδετο με μια νέα πολιτική οργάνωση της κοινωνίας που θα διασφαλίζει την λαϊκή κυριαρχία και το πολυκεντρικό αναπτυξιακό σύστημα.

Το παρόν σύστημα, από την αριστερά στη δεξιά και τις κεντρώες εκφάνσεις του ως και τις ακραίες, έχει φτάσει στο τέλος του. Μας χρειάζεται μια νέα κουλτούρα, ένα νέο ρεύμα αναθέσμισης μέσα από το οποίο θα αναδυθούν οι νέες πολιτικές δυνάμεις της εθνικής αναγέννησης και ισχύος.

Λουκάς Σταύρου