Αγώνας πνευματικός, ιδεολογικός, πολιτικός

Η λύση του ελληνικού προβλήματος που συνίσταται στην οικονομικό-πολιτική τυραννία της ολιγαρχίας πάνω στη παραγωγική βάση της κοινωνίας με συνεπίκουρο το υπερμεγέθες δανειοβόρο κράτος και την αντιπαραγωγική γραφειοκρατία, λύνεται μόνο με λαϊκή αντίσταση προς όλο το πλέγμα της τυραννίας, αντίσταση που θα εκφρασθεί πολιτικά και δεν θα μείνει στο επίπεδο των συνθημάτων.

Το σύστημα βέβαια διαθέτει τεράστιες δυνάμεις. Όμως εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα είναι έκδηλη η κατάρρευση των ιδεολογικών του ερεισμάτων και κενές νοήματος οι προτάσεις που εδράζονται πάνω σε αυτό το σαθρό ιδεολογικό υπόβαθρο. Το σύστημα δεν μπορεί να πείσει και πολύ περισσότερο να ενθουσιάσει και παρακινήσει τα λαϊκά στρώματα με ιδεολογήματα νεοφιλελεύθερα, κέντρο -αριστερο, δεξιά και αριστερο-μαρξιστικά. Έτσι η γραμμή ιδεολογικής άμυνας του συστήματος εστιάζεται στη σύγχυση. Εφόσον δεν μπορεί να πείσει με τα παλαιά και τετριμμένα ιδεολογήματα του, προβάλλει κάποια νεογέννητα αποκόμματα και συμφύρματα των παλαιών ιδεολογημάτων που δεν απειλούν το σύστημα άλλα τουναντίον το ενδυναμώνουν διότι αποδεικνύουν την ανυπαρξία νέων προτάσεων ικανών να δώσουν λύσεις στα τεράστια προβλήματα που συσσωρεύθηκαν και να διανοίξουν καινούριες προοπτικές.

Με αυτά τα δεδομένα το νέο ελληνικό εθνικοκοινωνικό κίνημα, εκτός από την ιδεολογική επίθεση κατά του συστήματος αλλά και την προσπάθεια επανασύνδεσης με την μεγάλη πολιτισμική μας κληρονομιά και τον τρόπο δια του οποίου υλοποιήθηκε η πνευματική ουσία του έθνους, οφείλει να καταδείξει στο λαό τους στόχους που πρέπει να χτυπηθούν και να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις πάνω στα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της υποβάθμισης, της εκμετάλλευσης και καταλήστευσης την οποία υπόκειται από την ολιγαρχία.

Σε αυτό τον αγώνα έχει μεγάλη σημασία να μην συμπορευθούμε με υπάρχουσες ιδεολογικό-πολιτικές ροπές του συστήματος, αλλά να παραμείνουμε ανυποχώρητοι στις ιδέες μας και στην επαναστατική βούληση μας. Το κράτος αυτό που στηρίζει την ντόπια και ξένη παρασιτική πλουτοκρατία μαζί με όλο το νομοθετικό πλαίσιο που επινόησε, πρέπει να καταστραφεί και τη θέση του να πάρει ένα ευέλικτο και παραγωγικό κοινωνικό κράτος που θα διασφαλίζει μέσα από ένα λαϊκό νομοθετικό σώμα, την αυτοδυναμία της κοινωνίας στην ανάπτυξη και τη παραγωγή και όταν λέμε ανάπτυξη εννοούμε πρώτα από όλα την πρωτογενή ανάδυση των φυσικών ικανοτήτων των πολιτών και την ελεύθερη και απρόσκοπτη από κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες πρόσβαση στη γνώση και στη δημιουργία.

Αυτό το πολιτικό σύστημα σε αρμογή με το οικονομικό σύστημα της πλουτοκρατίας, φράζει το δρόμο σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, πραγμάτωσης και προόδου. Ο εχθρός μας είναι το παρών κράτος, το ισχύον σύστημα, διοίκησης, παραγωγής, παιδείας, οικονομίας, νομοθεσίας, πολιτικής εξουσίας που καθιστά τον άνθρωπο μαζικό άθυρμα, πράγμα και αντικείμενο διαχείρισης και εκμετάλλευσης. Θέλουμε μια πολιτεία που θα επαναφέρει τον άνθρωπο-πολίτη στο επίκεντρο του κόσμου ως “μέτρο απάντων των χρημάτων”.

Αγώνας πνευματικός, ιδεολογικός και πολιτικός που θα αναδείξει και πάλι τον Έλληνα σε “ηνίοχο κάθε μελλοντικού πολιτισμού” (Φρ.Νίτσε).

Λουκάς Σταύρου