Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μνήμη των μελών του πληρώματος του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού (Σημαιοφόρος Έκτορας Γιαλοψός και Αρχικελευστές Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος), που χάθηκαν εκείνη τη νύκτα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, και στα χιλιάδες Ελληνόπουλα που, ενώ ήταν έτοιμα στις επάλξεις για την ύψιστη θυσία, έμειναν με το ερώτημα «Γιατί κάναμε έτσι πίσω ; Πολεμήσαμε και νικηθήκαμε ;».
Η χειμωνιάτικη νύχτα της 30 προς 31 Ιαν 1996 ήταν διαβολεμένη … Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο δυνατός βοριάς μαστίγωνε με το ψιλόβροχο τους «τυχερούς» που έβρισκε στο δρόμο του. Και ήταν πολλοί … Η Μονάδα, όπως και όλες οι άλλες Μονάδες του ακριτικού μας νησιού, από νωρίς το απόγευμα ήταν σε ετοιμότητα για άμεση εκκένωση του Στρατοπέδου και επάνδρωση του τομέα ευθύνης της. Κοντά στα μεσάνυχτα η διαταγή που ήλθε με κωδικοποιημένο σήμα ήταν λιτή και κοφτή σαν τα αστροπελέκια που έφερνε μαζί της η καταιγίδα :«Η Μονάδα να έχει ετοιμότητα με το πρώτο φώς για Άμυνα επί της τοποθεσίας της βάσει σχεδίων.».Ο Διοικητής διάβαζε σιωπηλός το σήμα, ενώ οι Αξιωματικοί του περίμεναν με κομμένη την ανάσα. Μία βαθειά αναπνοή και μία αποφασιστική φράση : «Ήρθε η ώρα. Φύγαμε !». Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο … Το προσωπικό της Μονάδας, καλά εκπαιδευμένο και προετοιμασμένο για την ώρα αυτή, ξεχύθηκε από το Στρατόπεδο προς τις ακτές για να καταλάβει τις θέσεις μάχης και να προετοιμαστεί για να εκτελέσει την αποστολή του. Και ο τελευταίος στρατιώτης ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει. Πίσω έμεινε μόνο ο Υποδιοικητής της Μονάδας με 2-3 στρατιώτες, για την κατάταξη των ντόπιων εφέδρων, που ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται, έτοιμοι για όλα. Ήξεραν όλοι καλά ότι η νύχτα θα ήταν μακριά, επειδή σε λίγες ώρες θα έπρεπε να κάνουν όσα προβλεπόταν από τα επιχειρησιακά σχέδια να γίνουν σε 3-4 μέρες. Και ο παλιόκαιρος δεν βοηθούσε καθόλου.
Η προσπάθεια ήταν τιτάνια από όλους. Όλοι είχαν πάρει προσωπικά την υπόθεση Ο χρόνος σμικρύνθηκε σε απίστευτο βαθμό και τα πάντα υλοποιούνταν με μία ομαδική εργασία πρωτόγνωρης αποτελεσματικότητας. Οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν είχαν καμία σημασία.Και ο Διοικητής ; Ένοιωθε πως είχε έλθει και η δική του ώρα. Και ο Σταθμός Διοικήσεως της Μονάδας δεν τον χωρούσε ... Έπρεπε να βρεθεί μπροστά στην ακτή, κοντά στους άντρες του. Άφησε στο πόδι του τον Λοχαγό του Λόχου Διοικήσεως, πήρε μαζί του ένα αυτόματο (έτσι να βρίσκεται, γιατί ένα πιστόλι τι να σου κάνει), ανέβηκε στο τζιπ και έφυγε … Ξεκινώντας, ούτε που φανταζόταν το μεγαλείο που θα συναντούσε στο δρόμο του και πόσο αυτό το μεγαλείο θα τον σημάδευε για την υπόλοιπη ζωή του !!! Η αρχή είχε ήδη γίνει, όταν φεύγοντας από το Στρατόπεδο για τον Σταθμό Διοικήσεως διασταυρώθηκε με μερικούς χωριανούς εφέδρους που πήγαιναν βιαστικοί να καταταγούν. Τον χαιρέτησαν με αστεία λέγοντας «εδώ είμαστε κι εμείς». Πιο κάτω ήταν οι αποθήκες πυρομαχικών, που έπρεπε να εκκενωθούν και τα πυρομαχικά να προωθηθούν ταχύτατα στις θέσεις μάχης. Ήταν η πρώτη προτεραιότητα και η μεγάλη ανησυχία του Διοικητή. Και τι βλέπει μόλις φθάνει εκεί !!! Οι δύο αποθηκάριοι, γυμνοί από τη μέση και πάνω και καταϊδρωμένοι μέσα στον διαβολόκαιρο, να φορτώνουν πυρομαχικά με μία απίστευτη και πεισματώδη ταχύτητα, βοηθούμενοι όχι μόνο από τον οδηγό και τον συνοδηγό του συγκεκριμένου οχήματος, αλλά και των άλλων οχημάτων που κατέφθαναν διαδοχικά για φόρτωση. Μόνοι τους, χωρίς επίβλεψη Αξιωματικού. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Ο Λοχίας αποθηκάριος ήταν υπεραρκετός και έδινε το παράδειγμα. Και τα οχήματα έφευγαν φορτωμένα με μία απρόσμενη συχνότητα.
Ο Διοικητής δεν πρόλαβε καν να μιλήσει !!! Αντί του τυπικού στρατιωτικού χαιρετισμού, που ήξεραν οι στρατιώτες ότι δεν θα τον συγκινούσε, ειδικά κάτω από τις συνθήκες αυτές, συνέχισαν ακάθεκτοι τη φόρτωση και μόνο ο Λοχίας του χαμογέλασε και του είπε: «Μην ανησυχείτε για μας κύριε Διοικητά ! Εμείς είμαστε καλά και όλα θα γίνουν όπως πρέπει και στην ώρα τους. Κοιτάξτε καλύτερα τι γίνονται τα παιδιά μπροστά, μ’ αυτόν τον παλιόκαιρο που μπλέξαμε !!!». Χαμογέλασε ικανοποιημένος (και συγκινημένος) ο Διοικητής και συνέχισε το δρόμο του. Πέρασε από όλες τις θέσεις μάχης και είδε όλους τους Αξιωματικούς και τους στρατιώτες του να παλεύουν με πείσμα μέσα στην καταιγίδα, για να είναι έτοιμοι το ξημέρωμα. Και από παντού έπαιρνε το ίδιο μήνυμα: «Εμείς εδώ είμαστε εντάξει κύριε Διοικητά. Πιο κάτω κοιτάξτε να δείτε τι γίνονται!» Ξημερώνοντας και πριν επιστρέψει στο Σταθμό Διοικήσεως, πέρασε από το Στρατόπεδο, για να δει την εξέλιξη της επιστράτευσης. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί! Η προσέλευση των ντόπιων εφέδρων ήταν πολύ παραπάνω από εντυπωσιακή. Πολλοί είχαν φέρει και τα αγροτικά οχήματά τους, μήπως χρειαστούν, όπως του είπαν. Μπήκε στο Γραφείο του, για να επικοινωνήσει με τον Ταξίαρχο Διοικητή του νησιού, αλλά τον πρόλαβε εκείνος. Η διαταγή ήταν σύντομη και σαφής: «Η Μονάδα να επιστρέψει το ταχύτερο δυνατόν στο Στρατόπεδό της». Ο Διοικητής δεν πίστευε στ’ αυτιά του!!! Και άρχισε η επιστροφή… Σκεπτικός και με ανάμεικτα συναισθήματα, κοιτούσε από το Γραφείο του την πύλη του Στρατοπέδου. Και παρατήρησε ότι οι στρατιώτες που γυρνούσαν, αντί να φαίνονται ανακουφισμένοι που η σύγκρουση, για την οποία ετοιμάζονταν τόσο σκληρά, είχε αποφευχθεί, φαίνονταν απογοητευμένοι και πολλοί ήταν και εκνευρισμένοι.
Πήγε στην πύλη. Και τότε γύρισε ένας στρατιώτης (ένας «μάγκας» Πειραιώτης, μηχανικός αυτοκινήτων και «παιδί της πιάτσας», από τους παραπτωματίες της Μονάδας), τον κοίταξε κατάματα και τον ρώτησε: «Γιατί, κύριε Διοικητά, γυρίσαμε έτσι πίσω ; Μήπως πολεμήσαμε, νικηθήκαμε και δεν το ξέρουμε ;» … Ο Διοικητής έμεινε άναυδος !!! Ήξερε ότι η Μονάδα του ήταν καλά εκπαιδευμένη, ότι το ηθικό των αντρών του ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και ότι το πνεύμα της Μονάδας του ήταν μοναδικό. Ήταν όλοι μαζί μία φοβερή γροθιά. Ποτέ δεν πίστευε όμως ότι αυτοί οι άντρες θα τον έκαναν να νοιώσει την ανάγκη να απολογηθεί απέναντί τους, γιατί δεν πολέμησαν !!! Συγκέντρωσε τη Μονάδα του και με δάκρυα στα μάτια τους είπε πόσο μεγάλη ήταν γι’ αυτόν η τιμή να διοικεί τέτοιους άντρες. Και μετά προσπάθησε να τους δώσει να καταλάβουν ότι είναι συντεταγμένο στράτευμα μίας δημοκρατικής χώρας, που υπακούει στα κελεύσματα της εκλεγμένης Κυβέρνησης, και ότι τελικά σημασία είχε η αποφασιστικότητά τους να εκτελέσουν το καθήκον τους. Είναι σίγουρος όμως ότι δεν τους έπεισε. Ήταν φανερό ότι ένα οδυνηρό «Γιατί;» είχε παραμείνει να αιωρείται αμείλικτο. Το ένοιωθε άλλωστε και ο ίδιος ! Η νύχτα εκείνη σημάδεψε τον Αξιωματικό αυτό. Η συμπεριφορά των αντρών του και τα συναισθήματα που βγήκαν στην επιφάνεια χαράχθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη και στην ψυχή του. Και χρόνια μετά, απόστρατος πλέον και βλέποντας μέσα από την ωριμότητά του την κατάπτωση των αξιών και τη διάλυση των μηχανισμών της πατρίδας, που έχει προκαλέσει η υστερόβουλη συμπεριφορά των αστράτευτων πολιτικών μας ταγών, συχνά κλονίζεται και σκέπτεται : «Μα καλά, τι ιδέες και ιδανικά και για ποιούς υπηρετούσα μία ζωή ;». Και τότε η ανάμνηση εκείνης της νύχτας τον στηρίζει και του δίνει την απάντηση:Εκείνους τους υπέροχους Έλληνες και τις οικογένειές τους υπηρετούσε !!! Τις ιδέες και τα ιδανικά, που τους έσπρωχναν στη συμπεριφορά εκείνης της νύχτας, υπηρετούσε !!! Και που είναι και δικές του ιδέες και ιδανικά. Άλλωστε ήταν ένας απ’ αυτούς !!!
Ευστράτιος Ουζούνογλου/Ταξίαρχος ε.α.
Η χειμωνιάτικη νύχτα της 30 προς 31 Ιαν 1996 ήταν διαβολεμένη … Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο δυνατός βοριάς μαστίγωνε με το ψιλόβροχο τους «τυχερούς» που έβρισκε στο δρόμο του. Και ήταν πολλοί … Η Μονάδα, όπως και όλες οι άλλες Μονάδες του ακριτικού μας νησιού, από νωρίς το απόγευμα ήταν σε ετοιμότητα για άμεση εκκένωση του Στρατοπέδου και επάνδρωση του τομέα ευθύνης της. Κοντά στα μεσάνυχτα η διαταγή που ήλθε με κωδικοποιημένο σήμα ήταν λιτή και κοφτή σαν τα αστροπελέκια που έφερνε μαζί της η καταιγίδα :«Η Μονάδα να έχει ετοιμότητα με το πρώτο φώς για Άμυνα επί της τοποθεσίας της βάσει σχεδίων.».Ο Διοικητής διάβαζε σιωπηλός το σήμα, ενώ οι Αξιωματικοί του περίμεναν με κομμένη την ανάσα. Μία βαθειά αναπνοή και μία αποφασιστική φράση : «Ήρθε η ώρα. Φύγαμε !». Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο … Το προσωπικό της Μονάδας, καλά εκπαιδευμένο και προετοιμασμένο για την ώρα αυτή, ξεχύθηκε από το Στρατόπεδο προς τις ακτές για να καταλάβει τις θέσεις μάχης και να προετοιμαστεί για να εκτελέσει την αποστολή του. Και ο τελευταίος στρατιώτης ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει. Πίσω έμεινε μόνο ο Υποδιοικητής της Μονάδας με 2-3 στρατιώτες, για την κατάταξη των ντόπιων εφέδρων, που ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται, έτοιμοι για όλα. Ήξεραν όλοι καλά ότι η νύχτα θα ήταν μακριά, επειδή σε λίγες ώρες θα έπρεπε να κάνουν όσα προβλεπόταν από τα επιχειρησιακά σχέδια να γίνουν σε 3-4 μέρες. Και ο παλιόκαιρος δεν βοηθούσε καθόλου.
Η προσπάθεια ήταν τιτάνια από όλους. Όλοι είχαν πάρει προσωπικά την υπόθεση Ο χρόνος σμικρύνθηκε σε απίστευτο βαθμό και τα πάντα υλοποιούνταν με μία ομαδική εργασία πρωτόγνωρης αποτελεσματικότητας. Οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν είχαν καμία σημασία.Και ο Διοικητής ; Ένοιωθε πως είχε έλθει και η δική του ώρα. Και ο Σταθμός Διοικήσεως της Μονάδας δεν τον χωρούσε ... Έπρεπε να βρεθεί μπροστά στην ακτή, κοντά στους άντρες του. Άφησε στο πόδι του τον Λοχαγό του Λόχου Διοικήσεως, πήρε μαζί του ένα αυτόματο (έτσι να βρίσκεται, γιατί ένα πιστόλι τι να σου κάνει), ανέβηκε στο τζιπ και έφυγε … Ξεκινώντας, ούτε που φανταζόταν το μεγαλείο που θα συναντούσε στο δρόμο του και πόσο αυτό το μεγαλείο θα τον σημάδευε για την υπόλοιπη ζωή του !!! Η αρχή είχε ήδη γίνει, όταν φεύγοντας από το Στρατόπεδο για τον Σταθμό Διοικήσεως διασταυρώθηκε με μερικούς χωριανούς εφέδρους που πήγαιναν βιαστικοί να καταταγούν. Τον χαιρέτησαν με αστεία λέγοντας «εδώ είμαστε κι εμείς». Πιο κάτω ήταν οι αποθήκες πυρομαχικών, που έπρεπε να εκκενωθούν και τα πυρομαχικά να προωθηθούν ταχύτατα στις θέσεις μάχης. Ήταν η πρώτη προτεραιότητα και η μεγάλη ανησυχία του Διοικητή. Και τι βλέπει μόλις φθάνει εκεί !!! Οι δύο αποθηκάριοι, γυμνοί από τη μέση και πάνω και καταϊδρωμένοι μέσα στον διαβολόκαιρο, να φορτώνουν πυρομαχικά με μία απίστευτη και πεισματώδη ταχύτητα, βοηθούμενοι όχι μόνο από τον οδηγό και τον συνοδηγό του συγκεκριμένου οχήματος, αλλά και των άλλων οχημάτων που κατέφθαναν διαδοχικά για φόρτωση. Μόνοι τους, χωρίς επίβλεψη Αξιωματικού. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Ο Λοχίας αποθηκάριος ήταν υπεραρκετός και έδινε το παράδειγμα. Και τα οχήματα έφευγαν φορτωμένα με μία απρόσμενη συχνότητα.
Ο Διοικητής δεν πρόλαβε καν να μιλήσει !!! Αντί του τυπικού στρατιωτικού χαιρετισμού, που ήξεραν οι στρατιώτες ότι δεν θα τον συγκινούσε, ειδικά κάτω από τις συνθήκες αυτές, συνέχισαν ακάθεκτοι τη φόρτωση και μόνο ο Λοχίας του χαμογέλασε και του είπε: «Μην ανησυχείτε για μας κύριε Διοικητά ! Εμείς είμαστε καλά και όλα θα γίνουν όπως πρέπει και στην ώρα τους. Κοιτάξτε καλύτερα τι γίνονται τα παιδιά μπροστά, μ’ αυτόν τον παλιόκαιρο που μπλέξαμε !!!». Χαμογέλασε ικανοποιημένος (και συγκινημένος) ο Διοικητής και συνέχισε το δρόμο του. Πέρασε από όλες τις θέσεις μάχης και είδε όλους τους Αξιωματικούς και τους στρατιώτες του να παλεύουν με πείσμα μέσα στην καταιγίδα, για να είναι έτοιμοι το ξημέρωμα. Και από παντού έπαιρνε το ίδιο μήνυμα: «Εμείς εδώ είμαστε εντάξει κύριε Διοικητά. Πιο κάτω κοιτάξτε να δείτε τι γίνονται!» Ξημερώνοντας και πριν επιστρέψει στο Σταθμό Διοικήσεως, πέρασε από το Στρατόπεδο, για να δει την εξέλιξη της επιστράτευσης. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί! Η προσέλευση των ντόπιων εφέδρων ήταν πολύ παραπάνω από εντυπωσιακή. Πολλοί είχαν φέρει και τα αγροτικά οχήματά τους, μήπως χρειαστούν, όπως του είπαν. Μπήκε στο Γραφείο του, για να επικοινωνήσει με τον Ταξίαρχο Διοικητή του νησιού, αλλά τον πρόλαβε εκείνος. Η διαταγή ήταν σύντομη και σαφής: «Η Μονάδα να επιστρέψει το ταχύτερο δυνατόν στο Στρατόπεδό της». Ο Διοικητής δεν πίστευε στ’ αυτιά του!!! Και άρχισε η επιστροφή… Σκεπτικός και με ανάμεικτα συναισθήματα, κοιτούσε από το Γραφείο του την πύλη του Στρατοπέδου. Και παρατήρησε ότι οι στρατιώτες που γυρνούσαν, αντί να φαίνονται ανακουφισμένοι που η σύγκρουση, για την οποία ετοιμάζονταν τόσο σκληρά, είχε αποφευχθεί, φαίνονταν απογοητευμένοι και πολλοί ήταν και εκνευρισμένοι.
Πήγε στην πύλη. Και τότε γύρισε ένας στρατιώτης (ένας «μάγκας» Πειραιώτης, μηχανικός αυτοκινήτων και «παιδί της πιάτσας», από τους παραπτωματίες της Μονάδας), τον κοίταξε κατάματα και τον ρώτησε: «Γιατί, κύριε Διοικητά, γυρίσαμε έτσι πίσω ; Μήπως πολεμήσαμε, νικηθήκαμε και δεν το ξέρουμε ;» … Ο Διοικητής έμεινε άναυδος !!! Ήξερε ότι η Μονάδα του ήταν καλά εκπαιδευμένη, ότι το ηθικό των αντρών του ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και ότι το πνεύμα της Μονάδας του ήταν μοναδικό. Ήταν όλοι μαζί μία φοβερή γροθιά. Ποτέ δεν πίστευε όμως ότι αυτοί οι άντρες θα τον έκαναν να νοιώσει την ανάγκη να απολογηθεί απέναντί τους, γιατί δεν πολέμησαν !!! Συγκέντρωσε τη Μονάδα του και με δάκρυα στα μάτια τους είπε πόσο μεγάλη ήταν γι’ αυτόν η τιμή να διοικεί τέτοιους άντρες. Και μετά προσπάθησε να τους δώσει να καταλάβουν ότι είναι συντεταγμένο στράτευμα μίας δημοκρατικής χώρας, που υπακούει στα κελεύσματα της εκλεγμένης Κυβέρνησης, και ότι τελικά σημασία είχε η αποφασιστικότητά τους να εκτελέσουν το καθήκον τους. Είναι σίγουρος όμως ότι δεν τους έπεισε. Ήταν φανερό ότι ένα οδυνηρό «Γιατί;» είχε παραμείνει να αιωρείται αμείλικτο. Το ένοιωθε άλλωστε και ο ίδιος ! Η νύχτα εκείνη σημάδεψε τον Αξιωματικό αυτό. Η συμπεριφορά των αντρών του και τα συναισθήματα που βγήκαν στην επιφάνεια χαράχθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη και στην ψυχή του. Και χρόνια μετά, απόστρατος πλέον και βλέποντας μέσα από την ωριμότητά του την κατάπτωση των αξιών και τη διάλυση των μηχανισμών της πατρίδας, που έχει προκαλέσει η υστερόβουλη συμπεριφορά των αστράτευτων πολιτικών μας ταγών, συχνά κλονίζεται και σκέπτεται : «Μα καλά, τι ιδέες και ιδανικά και για ποιούς υπηρετούσα μία ζωή ;». Και τότε η ανάμνηση εκείνης της νύχτας τον στηρίζει και του δίνει την απάντηση:Εκείνους τους υπέροχους Έλληνες και τις οικογένειές τους υπηρετούσε !!! Τις ιδέες και τα ιδανικά, που τους έσπρωχναν στη συμπεριφορά εκείνης της νύχτας, υπηρετούσε !!! Και που είναι και δικές του ιδέες και ιδανικά. Άλλωστε ήταν ένας απ’ αυτούς !!!
Ευστράτιος Ουζούνογλου/Ταξίαρχος ε.α.
ΣΧΟΛΙΟ "ΙΣΧΥΣ": ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΝΗΣΙ, ΑΛΛΗ ΜΟΝΑΔΑ, ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ... ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΣΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ 115Π.Μ ΣΤΗ ΣΟΥΔΑ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΣΑΝ ΜΕ Α-7 CORSAIR. ΣΕ ΥΨΗΛΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΟΙ ΝΕΑΡΟΙ ΠΙΛΟΤΟΙ ΜΑΣ, ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΦΟΡΤΟ ΤΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΒΑΘΕΟΥΣ ΠΛΗΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΑΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ Ο ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΟΤΑΝ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΑΡΚΟΥΣΑΝ. ΤΟ ΗΞΕΡΑΝ ΚΙ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΝ. ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ Η ΔΙΑΤΑΓΗ ΑΡΣΗΣ ΤΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, ΗΡΘΕ ΜΑΖΙ Ο ΘΥΜΟΣ Η ΠΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ.
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΔΩΣΑΝ. ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ ΤΩΡΑ ΓΙΑ "ΠΑΡΑΔΕΣ". ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΥΠΕΡΟΨΙΑ. ΑΥΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ, ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΕΜΑΣ... ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΣΕ ΑΡΓΟ, ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΜΑΡΑΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΜΩΡΕ !
Αναφέρεις σε σχόλιο σου ότι ήμασταν έτοιμοι κι ότι οι πιλότοι μας και τα αεροσκάφη μας κι όλα έτοιμα και τα λοιπά. Υπάρχουν όμως παράλληλα πολλές μαρτυρίες αξιωματικών και απλών οπλιτών που υπηρετούσαν τότε που μας μιλούν για καράβια που έμειναν στα λιμάνια λόγω τεχνικών προβλημάτων, για αξιωματικούς που έκλαιγαν και για μονάδες, σε καίρια σημεία, που δεν είχαν πυρομαχικά, όπως τα στρατόπεδα τις Κω ας πούμε. Όσον αφορά τα αεροσκάφη, γνώση μου είναι ότι δεν διέθεταν ακόμη πυραύλους μέσου βεληνεκούς (όπως ακόμη και σήμερα αναλογούν μόνο 2 ανά αεροσκάφος) οπότε η μάχη στον αέρα θα χάνονταν με φυσικό συνεπακόλουθο και την ήττα στην θάλασσα, ιδιαίτερα εφόσον δεν είχαμε και πυραύλους κατά πλοίων ακόμα στα mirage.
ReplyDeleteΟ σημίτης ήταν προδότης? ΝΑΙ,όπως και όλο το επιτελείο του, δεν ξέρω όμως κατά πόσο ήταν λάθος το ότι δεν μας έβαλε σε σύγκρουση εκείνη την νύκτα. Οι κινήσεις που έγιναν κατόπιν θα ήταν σωστές αν δεν υπήρχαν τα κοράκια των μιζαδόρων στα εξοπλιστικά που ξεκίνησαν μετά τα ίμια. Οι σωστές κινήσεις λοιπόν θα ήταν να εκλεγεί μία πατριωτική κυβέρνηση που θα έκανε ένα σωστό εξοπλιστικό πρόγραμμα που θα μας επέτρεπε σήμερα να βολτάρουμε στα ίμια χωρίς προβλήματα. Αντί αυτού, οι "έλληνες" πολίτες, με πρωταγωνιστές το πασοκονίση (ξέρεις σε ποιους αναφέρομε) επέλεξαν να επανεκλέξουν τον ίδιο καρνάβαλο και το επιτελείο του για αρχή, και για συνέχεια μας επιφύλασσαν ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις όπου με την τωρινή ψήφο τους θα δοθεί και το τελειωτικό χτύπημα στην παιδεία (κουράκης-για όνομα του θεού!!!) και την φυλή μας με τις επικείμενες ελληνοποιήσεις. Τη θέλω να πω με όλο αυτά...
Αυτοί που θα πάνε να βγάλουν το φίδι από την τρύπα σε μία επικείμενη σύγκρουση, εμείς η μειοψηφία που θα πάμε τρέχοντας, εγώ, εσύ, ο καθένας που θα πάει για την καύλα του και για την πάρτι του και για την υπερηφάνεια-ελληνικότητα ή όπως θέλεις πές το, όχι απλά θα το κάνουν με τα ελαττωματικά εργαλεία (τα F16 του τζοχατζόπουλου ένα μικρό παράδειγμα) που θα τους παράσχει μία κοινωνία που ψηφίζει προδότες, αλλά η αυτή κοινωνία δεν τους θέλει μέσα στις τάξεις τις. Όπως έχεις πει και ο ίδιος, σε έψαχναν την περίοδο των διώξεων κατά τις ΧΑ. Και πόσες φορές στο δρόμο δεν μας επιτέθηκαν πιτσιρικάδες με ρόπαλα και καταλήξαμε εμείς φυλακή αντί αυτών?! Και πόσα άλλα παραδείγματα? Δεν μας θέλουν ρε παιδί μου τη να κάνουμε? Δεν έχουν πρόβλημα να τους κατουράνε οι μετανάστες στις πλατείες τα αγάλματα των ηρώων, δεν έχουν πρόβλημα να τους πηδάνε τις γυναίκες και τις κόρες αλλοεθνείς από του διαόλου τη μάνα, και μάλιστα είναι τις μόδας να έχεις αράπη γκόμενο όπως μαθαίνω τελευταία, δεν τους πειράζει να βολτάρουν οι τουρκικές φρεγάτες έξω από το σούνιο, αρκεί να μην χάσουν την συνέχεια του τάδε τουρκικού σίριαλ..τους πειράζουμε εμείς που είμαστε φασίστες. Λοιπόν για να κλείσω, και συγνώμη και για το μεγάλο σχόλιο, δεν έφταιγαν ούτε σημίτες ούτε πάγκαλοι την νύχτα των ιμίων, έφταιγαν οι -λάθος αποκαλούμενοι- έλληνες πολίτες. Και είναι ντροπή να αποκαλούνται έλληνες οι άνθρωποι που κατοικούν τον ελλαδικό χώρο αυτή τη στιγμή. Ένας συρφετός αγραμμάτων παρτάκιδων που δεν έχουν καμία πατριωτική αίσθηση μέσα τους.
Όσων αφορά τις διεκδικήσεις αλβανών, σκοπιανών και του κάθε λογής γείτονα μας, κάτι ήξερε ο Διόδωρος όταν έλεγε...θα υποστούμε τόσο δεινή καταφρόνηση, όση είναι εύλογο να εισπράττουν αυτοί που σκοτώνουν τις αρετές των προγόνων τους.!
- ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΓΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ. ΟΜΩΣ ΓΕΝΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΕΔΩ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΣΧΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΧΑΛΙΑ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΤΟ '96 ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΜΑΣ. ΤΑ ΙΜΙΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΜΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ.
ReplyDelete- ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΙΠΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΝΝΟΙΕΣ ΟΠΩΣ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΕΘΝΟΣ, ΕΛΛΑΣ ΚΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
- ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΟ ΜΑ ΒΡΟΥΜΕ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΑ "ΕΡΓΑΛΕΙΑ" ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ.
ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΛΕΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ, ΩΣ ..."ΕΛΛΗΝΕΣ" ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΙ ΜΕ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΛΗΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΧΩΡΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ), ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΙ ΕΣΥ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΑΜΕ. ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΚΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΗΡΩΕΣ ΟΥΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΡΙΖΟΥΝ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ..."ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ" ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩ-ΚΑΤΩ ΟΤΑΝ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ Η ΕΛΛΑΣ ΖΟΡΙΖΕΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ , ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΟΧΙ ΟΙ " ΕΛΛΗΝΕΣ") ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΜΟΝΗ.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΟΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΘΑ ΤΟ ΗΘΕΛΑΝ.
ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ "ΕΛΛΗΝΕΣ" ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΡΙΖΟΥΝ ΜΑΣ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΩΚΟΥΝ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΑΣ ΚΑΝ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΟΡΚΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΕΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΨΥΧΗΣ.
Η ΕΛΛΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΟΙΚΕΙΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΑΡΑ ΑΠΟ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ ΝΑ ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΕΣΣΑΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ