Κυρίως, όταν ομιλούμε για στρατό εννοούμε τα μόνιμα στελέχη του, όλων των κλάδων. Γενικώς, εννοούμε το ένστολο-ένοπλο τμήμα του λαού, με αποστολή την προστασία του Έθνους. Τούτο συνεπάγεται βαρύτατες ευθύνες σε ειρήνη και πόλεμο. Το «σε πόλεμον» είναι αντιληπτόν. Επειδή όμως στην ειρήνη προπαρασκευάζεται το Έθνος για πόλεμο και διαμορφώνεται η εθνική βούλησις προς αυτό, η ευθύνη του στρατού καθίσταται πολύ πιο σοβαρή. Ο στρατός είναι δύναμις που κανείς δεν μπορεί να αρνηθή. Οι πολιτικοί και οι Μαρξιστογενείς δυνάμεις, επειδή κινδύνευαν από αυτήν, κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια διά την καταστροφήν της. Εάν δεν μπορούσαν, διά την αποδυνάμωσιν της ή τον έλεγχόν της. Αυτό ήταν γι’ αυτούς βίωμα και ένας εκ των κυρίων σκοπών της ζωής τους.
Η καταστροφή και αποδυνάμωσις των ενόπλων δυνάμεων ήτο επιθυμία του Μαρξιστογενούς κατεστημένου. Ο έλεγχος τους ήτο επιδίωξις της Δεξιάς. Η διαφθορά τους ήτο επιθυμία και επιδίωξις ΟΛΩΝ όσων συμμετείχαν στην εξουσία και ενδιεφέροντο γι’ αυτήν. Προσπαθούσαν να πείσουν τους αξιωματικούς και τον λαόν, ότι ο στρατός δεν πρέπει να ανακατεύεται με την πολιτική. Αυτό είναι μία ουτοπία. Πρώτον, διότι ο στρατός είναι η μεγαλύτερη και μόνη ΑΥΤΑΡΚΗΣ δύναμις του Έθνους. Δεύτερον, διότι η ύπαρξις του ξεπήδησε και ταυτίστηκε με την ανάγκην υπάρξεως του Έθνους και της φυλής και τρίτον, διότι μοιραίως, ως εκ των προηγουμένων δύο περιπτώσεων, ο στρατός (αξιωματικοί) συμμετείχε και θα συμμετέχει εις την πολιτικήν, ούτως ή άλλως.
Η καταστροφή και αποδυνάμωσις των ενόπλων δυνάμεων ήτο επιθυμία του Μαρξιστογενούς κατεστημένου. Ο έλεγχος τους ήτο επιδίωξις της Δεξιάς. Η διαφθορά τους ήτο επιθυμία και επιδίωξις ΟΛΩΝ όσων συμμετείχαν στην εξουσία και ενδιεφέροντο γι’ αυτήν. Προσπαθούσαν να πείσουν τους αξιωματικούς και τον λαόν, ότι ο στρατός δεν πρέπει να ανακατεύεται με την πολιτική. Αυτό είναι μία ουτοπία. Πρώτον, διότι ο στρατός είναι η μεγαλύτερη και μόνη ΑΥΤΑΡΚΗΣ δύναμις του Έθνους. Δεύτερον, διότι η ύπαρξις του ξεπήδησε και ταυτίστηκε με την ανάγκην υπάρξεως του Έθνους και της φυλής και τρίτον, διότι μοιραίως, ως εκ των προηγουμένων δύο περιπτώσεων, ο στρατός (αξιωματικοί) συμμετείχε και θα συμμετέχει εις την πολιτικήν, ούτως ή άλλως.
Αυτό οι πολιτικοί το γνωρίζουν. Μένει η διαφθορά του στρατού και ο έλεγχός του. Οι αξιωματικοί ποτέ δεν είχαν παραδοσιακήν επαγγελματικήν ταξικήν αντίληψιν. Με την καταστροφήν του Βυζαντίου και την έλλειψιν μεσαίωνος (πεφωτισμένης δεσποτείας) χάνονται οι προς τούτο προϋποθέσεις. Οι αξιωματικοί του απελευθερωθέντος κράτους είναι δημόσιοι υπάλληλοι (οι εξαιρέσεις θα είναι…εξαιρέσεις). Χωριατόπαιδα που βλέπουν τον στρατό σαν βιοπορισμό, με πληρωμένες σπουδές (τροφή – ένδυσις) και εξησφαλισμένο εισόδημα (μισθός – σύνταξις). Άθλιες σκέψεις γι’ αυτούς που θα έπρεπε να αποτελούν την αριστοκρατία του ξίφους και της θυσίας. Οι Ευέλπιδες εκπαιδεύονται εμμέσως, πλήν σαφώς, ως υποστηρικταί του κατεστημένου και των δομών του. Πολλές φορές, στην νεωτέρα ιστορία μας οι αξιωματικοί, αν και προήρχοντο από τον λαόν, εστράφησαν εναντίον του (Λαυρεωτικά κλπ.). Οι αξιωματικοί δεν κάνουν επαναστάσεις διότι έχουν εγγενείς αδυναμίες προς τούτο. Έκαμαν πάντοτε πραξικοπήματα.
Οι πολιτικοί εφρόντισαν μέσα από την σχολήν και εις το στράτευμα, να πολιτικοποιούν τον στρατό για να τον προσεταιρίζονται. Η Δεξιά (εννοούμε πάντοτε την ηγεσία της) τον χρησιμοποιούσε πάντα ως δεκανίκι της, κοροϊδεύοντας τον με πατριωτικές κορώνες και εθνικά «κυρήγματα». ΠΑΝΤΟΤΕ οι αξιωματικοί εσύροντο πίσω από πολιτικές κινήσεις για λογαριασμό των οποίων ενεργούσαν (Πλαστήρας, Κονδύλης, Γονατάς, Σακελλαρίου, Λεοναρδόπουλος, Γαργαλίδης κλπ.).
Μόνον τρεις φορές ενήργησαν ανεξαρτήτως των πολιτικών:
- Το 1897, που έπρεπε να μας «κοπή» ο μεγαλοϊδεατισμός που εδονούσε το έθνος και πάθαμε την μεγάλη συμφορά στον ατυχή εκείνο πόλεμο.
- Το 1909, με το πραξικόπημα του Ζορμπά, που οι Άγγλοι και Στοές ήθελαν τον Βενιζέλο στην Αθήνα και που απεκλείετο να έλθη αλλοιώς, αφού το πολιτικό κατεστημένο της εποχής με τίποτα δεν τον ήθελε. (Ο Βενιζέλος ήταν Μασώνος από 34 ετών).
- Το 1967, που οι Αμερικανοί, φοβούμενοι το Λαϊκό Μέτωπο του Γ. Παπανδρέου (Ένωσις Κέντρου – ΕΔΑ), αξιοποίησαν τον Ι.Δ.Ε.Α. και δημιούργησαν την 21η Απριλίου.
Στις δύο πρώτες, πίσω τους εκρύπτοντο οι Στοές και η Αγγλία. Στην Τρίτη η ΣΙΑ και η Αμερική. Σε ΟΛΕΣ, ο Διεθνής Σιωνισμός.
Το 1947 ο στρατός παραδίδεται, δίκην πόρνης, από τους Άγγλους στους Αμερικανούς. Οι Άγγλοι συνεχίζουν να ελέγχουν την μεγαλύτερη μερίδα του πολιτικού κόσμου. Οι πολιτικοί ποτέ δεν τολμούν να κάμουν κάτι εάν δεν έχουν πίσω τους τον στρατό (μερίδα, τουλάχιστον, ανωτάτων – ανωτέρων αξιωματικών). Στην Κύπρο, το 1974 επρόδωσαν πολιτικοί και στρατιωτικοί. Ήταν βέβαιοι οι πολιτικοί ότι ο στρατός δεν θα επενέβαινε στην Κύπρο. Το ίδιο έγινε και τώρα. Τα τουρκικά Μ.Μ. ενημερώσεως μετέδωσαν ότι οι Τούρκοι είχαν εξασφαλίσει την μη επέμβασιν των Ελλήνων εναντίον της τουρκικής ομάδος των «κομάντος» στις ΙΜΙΑ. Αυτό είναι ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Ό,τι ακριβώς έγινε και στην Κύπρο. Οι Έλληνες αξιωματικοί εφάνησαν ΠΑΝΤΟΤΕ εις τα πολιτικά πράγματα της πατρίδος, κατώτεροι των περιστάσεων.
Άσχετοι διαχειρισταί των εθνικών παρακαταθηκών. Εις κρισίμους δε περιστάσεις, αρκετοί από αυτούς επρόδωσαν (οι ηρωικές εξαιρέσεις θα μείνουν εξαιρέσεις). Η μεγάλη μάζα θα παραμένη πάντα αδρανής, συμφεροντολόγος, δημοσιοϋπαλληλική. Οι αξιωματικοί δεν μπόρεσαν να έχουν επαγγελματική ταξική αλληλεγγύη. Μισούνται, φθονούνται και αλληλουποβλέπονται. Υπάρχει διάχυτο πνεύμα ελλείψεως εμπιστοσύνης μεταξύ των, φόβου, καχυποψίας και κομματισμού. Γλείφουν τους πολιτικούς για θέσεις, μεταθέσεις, προσωπικά και αξιώματα. Δεν ήσαν ποτέ τους μιλιταρισταί, πολλώ δε μάλλον στρατοκράται (το πρώτον θα ήτο επιβεβλημένον, το δεύτερον καλώς και δεν είναι). Πολλοί από αυτούς όχι για αξιωματικοί δεν έκαμναν, αλλά ούτε για…ζαχαροπλάστες. Άλλοι είναι δειλοί και βολεψάκηδες. Υπάρχουν και αρκετοί μη Χριστιανοί.
Η Ελληνοκρατία είναι επαναστατική ιδεολογία. Δεν φοβάται τίποτα και δεν θεωρεί «ταμπού» τίποτα. Μισεί το άθλιο Αθηναϊκό κράτος και λατρεύει το Έθνος και τον Λαό. Οι μόνες άθικτες ιδέες είναι η Αγία Ορθοδοξία και η Ιερά Πατρίς. Τίποτα άλλο. Δεν θεωρεί «δικό της» ούτε τον στρατό, ούτε την αστυνομία, ούτε τους νόμους, ούτε τις « Υπηρεσίες» του ξενοκινήτου κράτους, ούτε την δικαιοσύνη, ούτε την Εκκλησία. Όλοι αυτοί είναι ένοχοι του σημερινού καταντήματος της πίστεως και της πατρίδος. Να πληρώσουν γι’ αυτό. Εκείνοι που «κόπτονται» γι’ αυτά είναι ή πράκτορες ή πληρωμένοι ή ηλίθιοί ακροδεξιών καταλοίπων αστικής προελεύσεως.
Η λύσις του στρατού ευρίσκεται εις την Σχολήν Ευελπίδων. Η Σχολή θα χωρισθή από τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Οι υποψήφιοι θα εξετάζονται από το παρελθόν τους μέχρι του δημοτικού σχολείου. Όποιος θεωρεί την στρατιωτικήν σταδιοδρομίαν βιοπορισμό, θα αποπέμπεται. Μασώνοι και αντίχριστοι θα εκδιώκονται. Θα ενταθή η ορθή στρατιωτική αγωγή, η ελληνική – φιλοσοφική μόρφωσις, η ελληνική ιστορία θα διδάσκεται μέχρι και της τελευταίας λεπτομέρειας, θα δημιουργηθή επαγγελματική ταξική συνείδησις και προ πάντων υψηλό φρόνημα και η αντίληψις ότι οι αξιωματικοί είναι οι καρδιά του έθνους, το άλας της κοινωνίας, των οποίων η ηθική και εθνική υπόστασις θα είναι άψογος.
Ρίχθηκαν προκηρύξεις όπου εγράφετο ότι οι στρατιωτικοί στηρίζουν την προδοσίαν των πολιτικών. Αυτό το βεβαιώνουμε και πάλιν. Όμως, για τους αξιωματικούς, θα επανέλθουμε.
Ρίχθηκαν προκηρύξεις όπου εγράφετο ότι οι στρατιωτικοί στηρίζουν την προδοσίαν των πολιτικών. Αυτό το βεβαιώνουμε και πάλιν. Όμως, για τους αξιωματικούς, θα επανέλθουμε.
Aρθρο της εφημερίδας Ελληνοκρατία – Φύλλο Αγώνος 8 – Φεβρουάριος 1996
No comments :
Post a Comment