Οι παράπλευροι κίνδυνοι...

Μια από τις παράπλευρες συνέπειες της αδυσώπητης αποδομήσεως των ελληνικών δυνατοτήτων είναι και τα εκδήλως ανατασσόμενα σύνδρομα στρατηγικής αλαζονείας της Αγκυρας. Και μπορεί μεν αυτά να μην αποτελούν αυτήν τη στιγμή μέρος των άμεσων εθνικών ανησυχιών, καθώς την προσοχή των πολιτών περισπούν (καθόλου αδικαιολόγητα) οι έως και βάναυσες υποτροπές της τραυματικής καθημερινότητος. Με βεβαιότητα, όμως, θα αποβούν δυνάμει επικίνδυνα -κι ενδεχομένως μοιραία- για κρίσιμα εθνικά ζητήματα. Και τις συνέπειες που θα αναπαραχθούν με όρους εθνικών συρρικνώσεων θα τις εισπράξουμε τελικά όλοι.

Πρωταρχικά πρέπει να πούμε ότι: αφενός όσα καταλυτικά -και με δυναμικές αποσταθεροποιητικών υποτροπών- εξελίσσονται γενικότερα στις ευρωπαϊκές υποθέσεις και αφετέρου η περιφερειακή ρευστότητα που ανελίσσεται στην εύφλεκτη μεσανατολική γεωγραφία βολεύουν -προς το παρόν τουλάχιστον- τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Και οπλίζουν τις μεθοδεύσεις της Αγκυρας τόσο σε ό,τι αφορά επιδιώξεις στο Κυπριακό όσο και σχετικά με απροκάλυπτη αμφισβήτηση γεωπολιτικών ορίων και κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος. Με τα νυν δεδομένα του ελληνικού γίγνεσθαι, το να ενασχολείται κάποιος αυτήν τη στιγμή με αυτά, μπορεί να θεωρηθεί ως εκτός τόπου και χρόνου. Κι ασφαλώς είναι κατανοητό. Γιατί δεν μπορεί να μιλάς για τέτοια ζητήματα στον πολίτη, που εξοργισμένος βιώνει ανήκεστον ακρωτηριασμό των ισχνών καταλοίπων του εισοδήματός του. Από την άλλη, όμως, θα ήτο τουλάχιστον εσκεμμένη πλάνη να μην επισημαίνονται προφανείς κίνδυνοι, που αναπόδραστα θα διεμβολίσουν την εθνική προοπτική. 

Γιατί όσα εξελίσσονται σήμερα στα εθνικά θέματα συνιστούν προδιαγραφές αυτών των απευκταίων. Αφού:
ΠΡΩΤΟ: Στο Κυπριακό η Τουρκία μεθοδεύει εκβιαστικό αδιέξοδο, προκειμένου να καταστήσει αναπόφευκτη τη λύση του διαιρετικού status quo. Λύση δηλαδή δύο κρατών. Είτε με οριστικοποίηση της γεωπολιτικής κρεουργήσεως της Μεγαλονήσου. Είτε συνομοσπονδιακής συρραφής, με δύο πολιτειακά μορφώματα.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Στα Ελληνο-τουρκικά, η Αγκυρα προάγει με σαφώς πειρατικές πρακτικές: 

α) «Αθόρυβο» τετελεσμένο στις νοτιοανατολικές παρυφές της ελληνικής επικράτειας (Καστελόριζο) με άτυπη επιβολή τουρκικής «αποκλειστικής ζώνης». Διασπώντας τη φυσική ενότητα του θαλάσσιου χώρου Κύπρου - Ελλάδος. 

β) Κλιμάκωση των πρακτικών αμφισβητήσεως των ελληνικών γεωπολιτικών ορίων στον Ανατολικό Αιγαίο, με ανενόχλητες σχεδόν υπερπτήσεις και συνεχείς «αβλαβείς διελεύσεις». 

γ) Μεθοδική αναβάθμιση μειονοτικών ζητημάτων με κατάδηλο στόχο την προλείανση του εδάφους για έως και αυτονομιστικές (μεσοπροθέσμως) προοπτικές. Αναπαράγοντας εν πολλοίς το κυπριακό μοντέλο, μεταλλαγής της μειονότητος σε κοινότητα. 

Μακάρι να διαψευσθούμε. Πολύ φοβούμεθα, όμως, ότι τα γεγονότα και κυρίως οι τουρκικές νοοτροπίες αποτελούν ασφαλείς δείκτες του απευκταίου. Που κατευνοείται κι επιλιπαίνεται ακριβώς από την κατάσταση καταθλιπτικής αδυναμίας στην οποία περιέρχεται ο Ελληνισμός. Με την αποδόμηση εθνικών δυνατοτήτων που ακυρώνει στρατηγικές και απομειώνει αντιστάσεις. Κάτι που πρέπει να μας οδηγήσει σε ανάλογες υπερβάσεις. Εξ ενστίκτου έστω εθνικής αυτοσυντηρήσεως.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=63593587