Εθνικισμός χωρίς λαϊκή κυριαρχία και πραγματική δημοκρατία δεν νοείται.

Υπάρχουν κάποιοι που αυτοονομάζονται εθνικιστές και ονειρεύονται εκείνο το τέλειο κράτος, που θα συγκεντρώνει την αξιοσύνη και τη σοφία, την δικαιοσύνη και την αρετή και με βάση αυτές θα κυβερνά το λαό, θα μοιράζει δίκαια το ψωμί, θα κατανέμει την εργασία, θα διαμοιράζει τίτλους, οφίκια και παράσημα. Είναι η γνωστή βυζαντινή αντίληψη της εξουσίας και του κράτους που αποτελείται από τους αυτόκλητους εκλεκτούς ή τους διορισμένους επίλεκτους των ολιγαρχικών συμφερόντων που μπαινοβγαίνουν στα παλάτια, οι διάφοροι ημιμαθείς και υπερφίαλοι, οι συνωμότες και φαύλοι, οι πόρνες και οι φονιάδες, που τους έστειλε ο θεός να κουμαντάρουν το αμαθές πλήθος.

Ονειρεύονται μια κεντρική εξουσία που θα σκέπτεται και ενεργεί για όλους και για όλα. Η διαφορά αυτής της κεντρικής εξουσίας με τα κομμουνιστικά καθεστώτα και τα αστικά δημοκρατικά θα έγκειται στο γεγονός ότι αυτή η εξουσία θα περνά κάθε απόφαση της μέσα από το σουρωτήρι των τέλειων ορισμών του εθνικισμού. Έτσι το απόσταγμα θα είναι το κάλλιστο για το έθνος, τη πατρίδα και το λαό.  Βέβαια όλοι αυτοί, οι εκλεκτοί και γαλαζοαίματοι, δεν είναι τίποτα άλλο από ακροδεξιοί συντηρητικοί που μισθώνονται ή χορηγούνται από το κατεστημένο.

Εμείς που είμαστε απέξω από το σύστημα, που ανήκουμε στον εργαζόμενο λαό και αγαπούμε το έθνος και τη πατρίδα μας, δεν ονειρευόμαστε ούτε το τέλειο κράτος ούτε τον τέλειο άνθρωπο. Αλλά θέλουμε αυτός ο συγκεκριμένος, ατελής άνθρωπος, να ορίζει ο ίδιος τη ζωή του, να εξουσιάζει ο ίδιος τη μοίρα του, να κάνει ο ίδιος τις επιλογές του, να εργάζεται και να παράγει χωρίς να έχει πάνω από το κεφάλι του το άχθος των εκλεκτών, τις συμμορίες των εκμεταλλευτών της εργασίας του, τις αγέλες των παρασίτων που τον απομυζούν.

Εμείς οι απλοί άνθρωποι του λαού, οι Έλληνες με τα ελαττώματα και τα προτερήματα μας, θέλουμε ένα κράτος που να παράγεται πρώτα από όλα μέσα από το λαό, όχι ως αφηρημένη ιδέα αλλά συγκεκριμένα μέσα από τις τοπικές του κοινότητες και τις παραγωγικές του ενώσεις. ‘Ένα κράτος που θα είναι η ζώσα εκδήλωση της λαϊκής κυριαρχίας και της δικαιοσύνης ως εμπράγματης αρχής της συμμετρίας και της αρμονίας ανάμεσα στις ομάδες του λαού, που τις ενώνει το κοινό αίμα, ο κοινός τρόπος, η κοινή βούληση που αναδύεται από την ιστορία και τον πολιτισμό του.

Εθνικισμός χωρίς λαϊκή κυριαρχία και πραγματική δημοκρατία δεν νοείται.

Λουκάς Σταύρου