Οι Έλληνες και οι Άλλοι

Πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί ζουν με την ψευδαίσθηση ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν τους αφορά. Πιστεύουν ότι αυτοί οι οργανωμένοι, λογικοί, νομοταγείς πολίτες δεν έχουν να φοβούνται τίποτε εφόσον παραμένουν εργατικοί, νομοταγείς και προσγειωμένοι στην πραγματικότητά τους. Η ροπή προς τον ορθολογισμό και η αφελής άγνοια που τους χαρακτηρίζουν συμμαχούν με τη σχετική ασφάλεια των βορείων οικονομιών προς την κατεύθυνση αυτή. Όμως, η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα και οι Ελληνες, μαζί με εκατομμύρια Ευρωπαίων, αλλά και Αμερικανών που ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορούν να χωρέσουν κάτω από το χαλάκι του καλογυαλισμένου κόσμου τους, δεν είναι ένα συγκυριακό, παροδικό φαινόμενο.

Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στο μέσον μιας περιόδου που το μέγεθος της επιρροής της θα ξεπερνά τον εκκωφαντικό θόρυβο της βιομηχανικής επανάστασης. Η βιομηχανική επανάσταση ξερίζωσε τον άνθρωπο από τη γη, έβγαλε τη γυναίκα από το σπίτι της, και χώρισε τον άνθρωπο από το προϊόν της εργασίας του. Τα αποτελέσματα της νέας τάξης πραγμάτων θα αφορούν σε έννοιες βαθύτερες και ουσιαστικότερες, που θα φέρουν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του, τις αξίες και την αξιοπρέπειά του. Η ταχύτητα των αλλαγών που συντελούνται στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλαγών που σε διαφορετικές εποχές θα μπορούσαν να απορροφηθούν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου και με λιγότερους κραδασμούς, δείχνει την αποφασιστικότητα των πολιτικών και οικονομικών κέντρων που προωθούν αυτές τις αλλαγές να τελειώνουν με τον παλιό κόσμο των εθνικών κρατών, με τη λευκή, χριστιανική Ευρώπη, τις αξίες και την πνευματική της κληρονομιά, και με τη μικρή, ενοχλητική κουκίδα στο ανατολικό άκρο της Μεσογειακής λεκάνης.

Παρ’ όλη την προσπάθεια ανάδειξης του γκρίζου μοντέλου ζωής που προωθούν γκρίζοι πολιτικοί, γκρίζοι χρηματιστές και γκρίζοι δημοσιογράφοι, αυτή η μικρή κουκίδα των λιγοστών ανθρώπων, εξακολουθεί να διαθέτει ικανότητες που την κάνουν να ξεχωρίζει πάνω στο χάρτη. Αυτός ο λαός έχει βαλμένα βότσαλο το βότσαλο χαρίσματα σπάνια που τα ξεχνά ή τα χάνει, μα έχει τη μοναδική ικανότητα να τα ξαναβρίσκει σε κάποια τσέπη του ντρίλινου παντελονιού του, συχνά δραματικά, με δάκρυα και με πάθος, με τρόπο τραγικό που φτάνει την υπερβολή. Κι εκεί που κείται θαρρείς αποτελειωμένος, έχει τη δύναμη να μεταπλάσει την απογοήτευση σε αγώνα. Κάποιοι θα τον πουν χωρίς ελπίδα. Κάποιοι άλλοι θα τον ονομάσουν ηρωισμό.

Αυτή η μικρή κουκίδα είναι η Ελλάδα, η ελπίδα.

http://xryshaygh.wordpress.com/2011/10/08/