Η οικονομική κρίση είναι στην ουσία κρίση του σοσιαλκαπιταλιστικού συστήματος. Η συμπαιγνία τραπεζιτών και πολιτικού κατεστημένου δημιούργησε τεράστια εθνικά και κοινωνικά προβλήματα. Το γεγονός αυτό διαταράσσει την «ιδεολογική ηρεμία» που επεβλήθη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το οικοδόμημα που θέλει τους λαούς να αποδέχονται τη μοίρα τους κάτω από τους τρούλους του καλού θεού και των αντιπροσώπων του, των τοκογλύφων και των πολιτικών εντολοδόχων τους μετά της καλής κοινωνίας των παροικούντων του συστήματος, αρχίζει να τρέμει από τα θεμέλια του. Ο θεός, ο τραπεζίτης, ο πολιτικός και η σχέση ανάμεσα τους, μαζί με το υπηρετικό προσωπικό τους, αρχίζουν να αποκαλύπτονται στη συνείδηση της Δύσης ως μορφές μιας απεχθούς τυραννίας, ένα πελώριο ψέμα ριζωμένο στις εξουσιαστικές δομές της κοινωνίας.
Έτσι η κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Ή θα επιλέξει το δρόμο της υποταγής και του φτιασιδώματος του τυραννικού συστήματος ώστε να γίνει υποφερτό ή θα πάρει το δρόμο της επανάστασης. Ο δρόμος της επανάστασης δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, μια εύκολη επιλογή που θα προκύψει τυχαία μέσα από τις παραληρούσες συνάξεις αγανακτισμένων που δεν έχουν τίποτα να προτείνουν εκτός από την αλλαγή των προσώπων στο θλιβερό θέατρο της εξουσίας. Η επανάσταση είναι πράξη εσωτερικής ανατροπής των θεμελίων της εξωτερικής τυραννίας. Αν οι μορφές της τυραννίας καταρρεύσουν στη συνείδηση, τότε η επανάσταση στη πράξη θα είναι η πραγμάτωση της εσωτερικής απελευθέρωσης σε πολιτικο-κοινωνικό πεδίο. Η αμφισβήτηση των ερεισμάτων της τυραννίας, εντός μας, είναι η θεμελιώδης επαναστατική πράξη.
Με αυτό τον τρόπο η τωρινή οικονομική κρίση θα εμβαθυνθεί και θα μετατραπεί σε συνειδησιακή και πολιτική σύγκρουση με το σύστημα, τις αξίες του και τις δομές του, με ένα και μοναδικό στόχο. Την ανάκτηση της εξουσίας από το λαό. Η ζωή είναι μια ατελεύτητη μάχη που παράγεται μέσα από την βούληση εξουσίας που η φύση προίκισε κάθε ζωντανό οργανισμό. Ότι συνιστά απώλεια εξουσίας είναι το απόλυτο κακό για τη βούληση της ζωής. Οι αξίες και οι αλήθειες και οι θεσμοί έχουν νόημα εφόσον εκφράζουν την βούληση της ζωής και της εξουσίας των ατομικών και συλλογικών (εθνικών) οντοτήτων που η ίδια η φύση στην ιστορική της πορεία, δημιούργησε. Σε ενάντια περίπτωση, το γκρέμισμα αυτών των συμβάσεων που κατά συγκυρία επικρατούν και όχι κατά φύσιν, είναι το πρωταρχικό καθήκον της ζωής.
No comments :
Post a Comment