Φυλετικός Κοινωνισμός μια οργανική συνωνυμία

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να μπει ένα λιθαράκι στα θεμέλια του ‘δικού μας’ σοσιαλισμού, ή αλλιώς κοινωνισμού, όπως είναι ο όρος στη γλώσσα μας. Η ιδεολογική θεμελίωση επί της αρχής (δηλαδή ως κοσμοθεωρίας και όχι ως ένα πακέτο οικονομικών μέτρων) του δικού μας κοινωνισμού είναι κατά τη γνώμη ακόμα ένα ζητούμενο παρά το πλούσιο ιδεολογικό μας παρελθόν από τoυς αδερφούς Strasser, το José Antonio, τον Ernst Rohm, τον Michael Kühnen και άλλους. Νoμίζω οτι πρέπει να τονιστεί αφού αποδειχθεί με λογικά επιχειρήματα ότι ο εθνικισμός ή ο φυλετισμός (για μας έθνος = φυλή) είναι γεννήτορας του κοινωνισμού αλλά και το αντίστροφο. Αυτή η συνεπαγωγή και αντιστρόφως του εθνικισμού με τον κοινωνισμό αποτελεί τη μόνη ουσιαστικά εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογία του διεθνιστικού καπιταλισμού που πάλι αποτελεί την αντίπαλη ταυτολογία αφού ‘εθνικός’ καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει αλλά ούτε και διεθνιστικός σοσιαλισμός αντίθετα με τις αντιφυσικές φαντασιώσεις της αριστεράς.

Λαμβάνοντας υπόψη κυρίως βιολογικά και ιστορικά αλλά και οικονομικά δεδομένα πρέπει να προχωρήσουμε μέσα από την ειλικρινή διαλεκτική και οχι την ερειστική να χτίζουμε τον Ελληνικό κοινωνισμό έστω και σαν έννοια αρχικά. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη μεγάλη συμμετοχή συναγωνιστών σε αυτό το διάλογο οι οποίοι προβληματίζονται έντονα σε αυτό το πεδίο, με την ελπίδα ότι στο τέλος όλοι να έχουμε μετατοπιστεί από τις αρχικές μας απόψεις κλείνοντας προς το νέο δημιούργημα. Νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε την αξία του οικονομικοκοινωνικού συστήματος για το μέλλον της φυλής. Αν εκεί δεν είμαστε ιδεολογικά εύρωστοι, συμπαγείς και ετοιμόλογοι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αρθρώσουμε αξιοπρεπή οικονομικό λόγο. Επίσης πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν είμαστε μια ‘μέση λύση’ μεταξύ κομμουνισμού και καπιταλισμού ούτε καν ο τρίτος δρόμος αλλά Ο ΜΟΝΟΣ δρόμος για την επιβίωση, το πολλαπλασιασμό και την ανέλιξη της φυλής. Δεν είμαστε απλά υβρίδια αλλά νέο είδος απόρροια της βιολογικής επιλογής!

Καταρχήν πρέπει να τονίσουμε ότι το γεγονός οτι ο εθνοκοινωνισμός δεν είναι μια κατά βάση οικονομική θεωρία δεν τον καθιστά λιγότερο ικανό να χειριστεί οικονομικά θέματα αντίθετα τον καθιστά την πλέον ιδανική θεωρία αφού τοποθετεί την οικονομία ως επιφαινόμενο της ανθρώπινης (βιολογικής) δραστηριότητας. Το ότι δε βάζουμε το κάρο πριν το άλογο όπως λέει ο σοφός λαός δε μας κάνει κακούς ζευγάδες αλλά σόφρωνες. Επίσης το οτι δεν έχουμε στις τάξεις μας έναν Άνταμ Σμιθ όπως οι καπιταλιστές ή ένα Μαρξ όπως οι κομμουνιστές είναι διότι δεν έχουμε φτάσει στη διαστροφή να θεωρούμε τους οικονομικούς νόμους (πχ προσφορά και ζήτηση, υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων, επιτόκια κλπ) υπεράνω των φυσικών και βιολογικών. Αυτό που λέμε οικονομία με τη γενικότερη όχι με τη στενή σημερινή μορφή εμφανίζεται κατά τους ιστορικούς χρόνους και αλλάζει συνέχεια μορφή ως ατελές ανθρώπινο δημιούργημα, ενώ οι νόμοι των φυσικών επιστημών και των μαθηματικών καθώς και αυτοί που διέπουν τη φιλοσοφική σκέψη (λογική με την ευρύτερη έννοια) υπάρχουν έξω από την ανθρώπινη φύση και διάνοια και μάλιστα καθορίζουν τόσο την ανθρώπινη φύση και διάνοια όσο και την ανθρώπινη δημιουργία (πολιτισμός–οικονομία). Ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν η μόνη ιδεολογία με πολιτική έκφραση που επιχείρησε το αυτονόητο δηλαδή τη στροφή από το ατελές δημιούργημα του ανθρώπου την οικονομία, στη φύση και την ανέλιξη του ανθρώπου αυτού καθαυτού. Έτσι λοιπόν είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να σχεδιάσουμε μια ανθρωποκεντρική και βιοκεντρική οικονομία συμβατή με τη φύση ανθρώπων και οικοσυστημάτων.

Αφού θέσαμε τον άνθρωπο και την οικονομία στις σωστές μεταξύ τους θέσεις ας επιχειρήσουμε να δούμε γιατί ο εθνικισμός ή αλλιώς φυλετισμός γεννά τον κοινωνισμό. Καταρχήν ο εθνικισμός είναι η κοσμοθεωρία που θέτει ως υπέρτατο στόχο την επιβίωση, την αναπαραγωγή και την σωματική, ηθική και πνευματική ανέλιξη της φυλής. Τι είναι όμως η φυλή που τόσο την εκτιμούμε; Είναι το θεμελιώδες σύνολο βιολογικής επιλογής στη διαδικασία της εξέλιξης. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Όταν λέμε βιολογική επιλογή εννοούμε τη διαδικασία κατά την οποία ένα σύνολο ομοειδών προάγεται από τη μάχη των διαφορετικών ειδών ενώ ένα άλλο σύνολο είτε αφήνει λίγους απογόνους είτε εξαφανίζεται. Είναι γνωστό οτι τα άτομα πεθαίνουν επομένως η βιολογική επιλογή καθορίζει μόνο τα γονίδια που θα επιβιώσουν και θα αναπαραχθούν στο βάθος του χρόνου, τα αθάνατα σπειράματα που αναφέρει ο Dawkins στο γνωστό για τις αντιδικίες που προκάλεσε στους εξελικτικούς βιολόγους ‘εγωιστικό γονίδιο’. Υπάρχει σε μεγάλη μερίδα εξελικτικών βιολόγων η άποψη οτι ο ηρωϊσμός και αυτοθυσία των ανθρώπων για τη πατρίδα, τη φυλή και τα αγαπημένα τους πρόσωπα οφείλεται ακριβώς στο τεράστιο πλήθος κοινών γονιδίων που μοιράζονται με αυτούς έτσι η θυσία του ατόμου – φορέα των γονιδίων που είναι μια απώλεια για τη φυλή αντισταθμίζεται από το κέρδος της σωτηρίας πολλών περισσότερων ατόμων - φορέων. Επίσης είναι δεδομένο ότι τα κοινά έθιμα, γλώσσα παραδόσεις οφείλονται κυρίως σε γενετικούς παράγοντες οι οποίοι αλληλεπίδρασαν με το περιβάλλον σε κάποιο βαθμό, οπότε η τόσο φορτισμένη για μας συναισθηματικά λέξη ‘πατρίδα’ ή ‘έθνος’ να οφείλει το βάρος της σε γενετικές εγγραφές αιώνων! Με λίγα λόγια τα ‘αλληλοβοηθούμενα’ τόσα χρόνια κοινά μας γονίδια, μας τάσσουν συναισθηματικά και ηθικά από τη φύση μας με το μέρος της κοινότητας.

Μπορεί λοιπόν αυτός ο βιολογικός κοινοτισμός του αίματος να ταιριάξει με τη καπιταλιστική στοχοθεσία και δομή της οικονομίας; Aν όχι τοτε έχουμε αποδείξει οτι ο εθνικισμός είναι ταυτόσημος με τον αντικαπιταλισμό και άρα συνώνυμος του κοινωνισμού. Η απάντηση είναι προφανής ακόμα και στον πιο αδαή. Καπιταλισμός σημαίνει θεοποίηση του κέρδους ανεξάρτητα από τις ανάγκες της κοινότητας. Πώς επιτυγχάνεται το υψηλό κέρδος στις τρίμηνες λογιστικές μελέτες; Σπάνια με τεχνολογική καινοτομία καθότι αυτή είναι αποτέλεσμα της προόδου της ανθρώπινης γνώσης, η οποία έχει τους δικούς της ρυθμούς και δεν εμπίπτει χρονικά στη τακτική κερδοφορία. Άλλωστε γι αυτό και στα πλέον καπιταλιστικά κράτη πχ. ΗΠΑ η χρηματοδότηση στην έρευνα είναι κυρίως κρατική. Επιτυγχάνεται με υπερκατανάλωση των εργαζόμενων και συμπίεση των απολαβών των εργαζόμενων (εργατικό κόστος το λένε οι καπιταλιστές) σε όλους τους τομείς ακόμα και των ελευθέρων επαγγελματιών, εμπόρων και γενικά όλων πλην μιας μερίδας καπιταλιστών (ακίνητα, βιομηχανία, ναυσιπλοϊα, τράπεζες, κατασκευές) που νέμονται τον πλούτο.

Βέβαια, επειδή η υπερκατανάλωση ανακόπτεται από τους χαμηλούς μισθούς, έρχεται ο δανεισμός να καλύψει προσωρινά το κενό (δεκαπενταετία 1993 – 2008) μέχρι που ο πολίτης δε μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του και τελικά ο μετατρέπεται σε δουλοπάροικο. Βέβαια το χαμηλό εργατικό κόστος επιτυγχάνεται και με άλλους τρόπους, όπως η αθρόα εισβολή μεταναστών – δούλων και η ανεξέλεγκτη παραγωγή πτυχιούχων και απονομή σε αυτούς επαγγελματικών δικαιωμάτων ώστε να επιτευχθεί η προλεταριοποίηση των επιστημόνων μετά την απεθνικοποίηση εργατών και αγροτών μέσω της μετανάστευσης. Η όλη κατάσταση θυμίζει Ελλάδα του σήμερα, όπου μεγάλο μέρος των Ελλήνων είναι άνεργοι και οι υπόλοιποι είτε ως δουλοπάροικοι των χρεών, είτε υπό τον τρόμο της ανεργίας και της κοινωνικής απαξίωσης και απομόνωσης που αυτή συχνά επιφέρει στο καπιταλισμό, οδηγούνται να δουλεύουν όλη μέρα με το στόμα κλειστό για να τα φέρουν ‘βόλτα’.

Επίσης ο κατάκοπος εργαζόμενος αλλά και ο άνεργος ή ο υποψήφιος άνεργος πχ. φοιτητής, για να ξεχάσουν τη φτώχεια και τη κατήφεια πρέπει να τους δώσει το καπιταλιστικό σύστημα διασκέδαση. Έτσι ένα πλήθος σκουπιδιών ξεπροβάλλει με τρομακτικό ρυθμό από την τηλεόραση κυρίως αλλά και από τα άλλα μέσα (διαδίκτυο, περιοδικά, ραδιόφωνο) έτσι ώστε οι σκλάβοι να ξεχάσουν τον πόνο τους. Δε νομίζω κανείς μετά από 10-12 ώρες δουλειάς να έχει κέφι να ανοίξει ένα βιβλίο να μελετήσει ή να διαβάσει ένα σοβαρό άρθρο για να προβληματιστεί. Τα πανεπιστήμια προσφέρουν κυρίως τεχνική γνώση του αντικειμένου ανάλογα με το επίπεδο του ιδρύματος και των σπουδών που βρίσκεται ο φοιτητής η οποία δε συνιστά παιδεία και βεβαίως είναι ακίνδυνη για το σύστημα. Ας δούμε τώρα πόσο μακρυά βρίσκονται οι στόχοι του καπιταλισμού από την εθνικιστική κοινότητα. Ο καπιταλισμός :

(1) Απειλεί την επιβίωση της φυλής καθώς με τη φτώχεια και την ανεργία: εμφανίζονται τραγικά χαμηλοί δείκτες γεννήσεων σε όλες τις φυλετικά ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι γονείς δεν κάνουν παιδιά χωρίς προοπτική να τα μεγαλώσουν αξιοπρεπώς όπως οι αφρικανοί και οι ασιάτες. Επίσης απειλεί την ύπαρξη ζωτικού χώρου για τη φυλή με τη μετανάστευση και την επαπειλούμενη επιμειξία με αλλόφυλους.


(2) Για ποιά σωματική, ηθική και πνευματική ανέλιξη να μιλήσεις όταν όλοι οι δημόσιοι χώροι άθλησης είτε έχουν καταληφθεί από μετανάστες είτε σε αυτούς κινδυνεύει ο έφηβος να τον ληστεύσουν ή να τον δολοφονήσουν οι ξένοι. Οι δημόσιες βιβλιοθήκες είναι ελάχιστες και η δημόσια και ιδιωτική παιδεία ανύπαρκτη και το μόνο που παρέχεται είναι εκπαίδευση αφού αυτό χρειάζονται οι καταναλωτές. Επίσης ο διαθέσιμος χρόνος για αυτομόρφωση του εργαζόμενου είναι ανύπαρκτος αφού το σύστημα τον θέλει μόνο να παράγει για να μεγιστοποιεί τα κέρδη το κεφάλαιο. Τέλος η ηθική του καπιταλισμού κι αν απέχει έτη φωτός από την εθνικιστική ηθική αφού το μονο ‘ηθικό’ που προάγει είναι η αύξηση του ατομικού εισοδήματος με όλα τα μέσα: ρουφιανιά, γλύψιμο, χρηματισμός, σεξουαλικά ανταλλάγματα και λοιπές ...αρετές!


(3) Ένα ύπουλο και παραπλανητικό επιχείρημα είναι οτι σε οποιοδήποτε σύστημα ένα μικρό μέρος ανθρώπων θα σημειώσει τις απαιτούμενες επιδόσεις ώστε να διακριθεί και να λάμψει η πνευματική και σωματική ρώμη του έθνους. Αυτό είναι αλήθεια, μόνο που ο καπιταλισμός δεν δίνει σε όλους ίσες ευκαιρίες ώστε μέσα από τη γονιδιακή δεξαμενή να αναδειχθεί το άνθος του έθνους πρώτα ηθικά και έπειτα σε δεξιότητες, αλλά καταδικάζει τα πλέον ρωμαλέα άτομα του έθνους στον πάτο, επειδή δεν γεννιούνται με περιουσία και κρατά στην κορυφή τα διεφθαρμένα και πλούσια ανθρωπάκια που σπαταλούν τους πολύτιμους πόρους του έθνους σε εξευτελιστικές για το ανθρώπινο είδος διασκεδάσεις. Αυτό είναι ενάντια όχι μόνο σε κάθε ηθική αλλά είναι και ενάντια και στη βιολογική επιλογή των ευγενέστερων δια της άμιλας και δια της προσφοράς στη κοινότητα. (αυτό που λέμε στην εξελικτική βιολογία "τα καλά παιδιά τερματίζουν πρώτα" ή αλλιώς "η επιβίωση των ευγενέστερων" (Lewontin))

Αυτές είναι ελάχιστες από τις καταστρεπτικές συνέπειες του καπιταλισμού στην εθνική κοινότητα. Ακόμα και η κρατική οντότητα αυτή καθαυτή υπονομεύεται στον καπιταλισμό, αφού ούτε το πιο στοιχειώδες μακροοικονομικό εργαλείο, το δικαίωμα στην εκτύπωση χρήματος δε διαθέτει το κράτος, αντίθετα το παραχωρεί στους τραπεζίτες – τοκογλύφους οι οποίοι μετά το δανείζουν στο κράτος με ληστρικά επιτόκια εκβιάζοντάς το και επιβάλλοντας τους αντικοινωνικούς όρους τους. Η φυλετική κοινότητα λοιπόν μας οδηγεί στη δόμηση ενός κοινωνικού κράτους με κοινοτικό πνεύμα, όπου κάθε εργαζόμενος, είτε είναι εργάτης του σώματος, είτε είναι εργάτης του πνεύματος, είτε έμπορος, είτε ελεύθερος επαγγελματίας και ο κάθε επιχειρηματίας θα συμμετέχει στις θυσίες και στα οφέλη της κοινότητας το ίδιο αφού κατάρρευση της αραγούς δομής της κοινότητας στο δικό μας σύστημα θα σημαίνει αυτόματα και τη δική του καταστροφή. Για εμάς υπάρχουν μόνο οπλίτες στη φάλαγγα που λέγεται έθνος και όποιος δεν αισθάνεται υπηρέτης της κοινότητας δεν θα ανήκει σε αυτή. Οι άνθρωποι φεύγουν, η κοινότητα μένει και ανελίσσεται στο χρόνο.

Τώρα ας θέσουμε το αντίστροφο ερώτημα: υπάρχει πολυφυλετικός σοσιαλισμός; Αν δεν μπορεί να υπάρξει, τότε ο σοσιαλισμός είναι φυλετικός, άρα οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές ψεύδονται ή αυταπατώνται με μαρξιστικές νοητικές παγίδες προς όφελος του καπιταλισμού. Ο κοινωνισμός προϋποθέτει πρώτα από όλα την ύπαρξη κοινότητας, όχι απλά συνόλου ατόμων. Ο άνθρωπος πλέον έχει αποδειχθεί από τη σύγχρονη επιστήμη ότι φέρει γενετικές (δηλαδή φυλετικές) εγγραφές, οι οποίες κυρίως καθορίζουν τη συμπεριφορά του, η οποία βέβαια συνδιαμορφώνεται και από την προσαρμογή στην περιβαλλοντική επίδραση και όταν λέμε περιβάλλον δεν εννοούμε μόνο το φυσικό περιβάλλον (το οποίο είναι αλλοιωμένο ούτως ή άλλως στις πόλεις) αλλά και το πολιτιστικό. Οι άνθρωποι είναι σχεδιασμένοι να δημιουργούν ισχυρούς πολιτιστικούς δεσμούς, να επικοινωνούν και να συνάπτουν κοινωνικές ή σεξουαλικές σχέσεις με άτομα με μεγάλη γονιδιακή συγγένεια, δηλαδή με άτομα της φυλής τους. Άλλωστε ο πολιτισμός είναι επιφαινόμενο των γονιδίων και οχι το αντίστροφο, αφού οι άνθρωποι κάνουν πολιτισμούς, ενώ τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά δεν κληρονομούνται. Ο λόγος που η φύση κάνει αυτή την επιλογή δεν είναι απόλυτα γνωστός, πάντως κατά την εξελικτική διαδικασία προτιμούν πάντοτε τα άτομα όλων των ειδών να εμφανίζουν κοινοτική συμπεριφορά με άτομα με τα οποία έχουν κοινή καταγωγή.

Είναι λοιπόν σαφές όχι μόνο από βιολογική άποψη αλλά και από ιστορική, ότι η έννοια της κοινότητας και το συναίσθημα του ανήκειν σε μια κοινότητα προϋποθέτει κοινή καταγωγή ή οποία εγγυάται τους πολιτιστικούς και πνευματικούς δεσμούς μεταξύ των ατόμων της κοινότητας. Δεν υπάρχουν πολυφυλετικές κοινότητες, μόνο πολυφυλετικά σύνολα ατόμων, γι αυτό και μόλις έφυγε η μπότα του κομμουνισμού από τα πρώην κομμουνιστικά κράτη αυτά διασπάστηκαν σε εθνικά όπως θα ξαναγίνουν εθνικά τα πολυφυλετικά καπιταλιστικά κράτη μόλις αποτινάξουμε τη μπότα του καπιταλισμού! Άλλωστε τα περισσότερα κομμουνιστικά κράτη ήταν ταυτόχρονα και εθνικά ενώ όσα αποτελούνταν από χωρισμένες ευρωπαϊκές κοινότητες (πχ Τσεχοσλοβακία) χωρίστηκαν ειρηνικά και μόνο εκεί που η κομμουνιστική διαστροφή είχε ανακατέψει πληθυσμούς είχαμε πόλεμο (Γιουγκοσλαβία) παρά το γεγονός οτι οι Ευρωπαϊκοί λαοί φυλετικά ως εκ τούτου και πολιτιστικά είμαστε συγγενείς! Φανταστείτε στην καπιταλιστική Ευρώπη που είναι γεμάτη Ασιάτες και Αφρικανούς...

Αφού λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει πολυφυλετική κοινότητα, δεν μπορεί να υπάρξει και πολυφυλετικός κοινωνισμός. Τι μένει λοιπόν από την κομμουνιστική προπαγάνδα που μονοπωλεί το σοσιαλισμό; Μένει αυτό που εγώ ονομάζω "ταξικός ατομισμός", όμοιος με αυτόν των καπιταλιστών. Δηλαδή η επίτευξη των ατομικών στόχων πχ να πετύχουμε ένα καλύτερο μεροκάματο, εμείς ας πούμε οι εργάτες από όλες τις φυλές, μέσα από ένα κράτος υπηρέτη των συμφερόντων μας ακριβώς όπως και οι καπιταλιστές κάνουν τώρα. Μέσω της ένωσης απλά φτιάχνεται μια συμμαχία ατόμων με κοινά επαγγελματικά συμφέροντα. Όταν βέβαια ο πρώην εργαζόμενος λάβει κάποια θέση ευθύνης και εξουσίας στον κρατικό καπιταλισμό που έχει διαμορφωθεί στο κομμουνιστικό σύστημα, πλέον δεν ανήκει στην προηγούμενη τάξη, δεν έχει δεσμούς αίματος και πολιτισμού με το πολύχρωμο σύνολο των υφισταμένων του και γίνεται ο νέος κρατικός τους δυνάστης. Έτσι νομοτελειακά περνάμε σε μια νέα τάξη καπιταλιστών – κομισάριων! Ο κομμουνιστής θέλει να εξυπηρετηθεί από το σύνολο με βάση το κοινό συμφέρον γι αυτό και εγκαταλείπει την τάξη του όποτε τον συμφέρει, ενώ ο εθνικοσοσιαλιστής υπηρετεί την κοινότητά του με χαρά γιατί τα παιδιά της κοινότητας είναι αδέρφια με τα δικά του παιδιά, αυτά που έχει ή θα αποκτήσει. Ο δεσμός αίματος είναι η μόνη εγγύηση για τον σοσιαλισμό.

Τελειώνοντας σύντροφοι θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για τον κόπο που κάνατε να διαβάσετε ένα τόσο εκτενές άρθρο, χωρισμένο σε τρία μέρη. Προσπάθησα να φωτίσω το θέμα από τη επιστημονική πλευρά, που είναι πιο οικεία και πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου. Βέβαια και μια πιο φιλοσοφική θεώρηση σίγουρα θα ήταν αναγκαία από κάποιον ή κάποιους που κινούνται περισσότερο στον χώρο της φιλοσοφίας καθώς και από συναγωνιστές με εξειδικευμένες γνώσεις οικονομικών που δεν διαθέτω. Ο λόγος που έγραψα αυτό το άρθρο είναι ένας και μόνο. Βαθιά μέσα μου αισθάνομαι ότι έχουμε δίκιο όσο κανείς άλλος. Η απόδειξη της ορθότητας των ιδεών μας είναι ότι αυτή η ορθότητα είναι διαισθητικά προφανής σε κάθε ευγενή νου.

Mε τιμή, Μαυρομετωπίτης!
http://polemosgenel.blogspot.com/2011/09/blog-post_04.html