«Η Αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη» - Κωστής Παλαμάς.
Και αυτό αποδεικνύετε αυτές τις μέρες. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδος ανάβουν φωτιές και πηδούν από πάνω νέοι νέες και κυρίως ζευγάρια. Η γιορτή ονομάζεται τ’ Αϊ Γιάννη του Ριγανά ή του Αη Γιάννη του Κλήδωνα ή τ’ Ριζικάρη ή τ’ Φανιστή. Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο έθιμο είναι τελείως άσχετο με τον Αϊ Γιάννη και επίσης είναι ολοφάνερο πως η αρχαία ψυχή μας ζει όντως μέσα μας όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής. Η αρχαία λατρεία και η αρχαία ελληνίδα ψυχή ζει μέσα από τα έθιμα που δεν κατάφερε να ξεριζώσει το ιερατείο.
Και αυτό αποδεικνύετε αυτές τις μέρες. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδος ανάβουν φωτιές και πηδούν από πάνω νέοι νέες και κυρίως ζευγάρια. Η γιορτή ονομάζεται τ’ Αϊ Γιάννη του Ριγανά ή του Αη Γιάννη του Κλήδωνα ή τ’ Ριζικάρη ή τ’ Φανιστή. Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο έθιμο είναι τελείως άσχετο με τον Αϊ Γιάννη και επίσης είναι ολοφάνερο πως η αρχαία ψυχή μας ζει όντως μέσα μας όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής. Η αρχαία λατρεία και η αρχαία ελληνίδα ψυχή ζει μέσα από τα έθιμα που δεν κατάφερε να ξεριζώσει το ιερατείο.
Η συγκεκριμένη γιορτή είναι γιορτή της άνοιξης και του καλοκαιριού και ταυτίζεται απόλυτα με το θερινό ηλιοστάσιο, που επίσης ταυτίζεται με τον μύθο της Περσεφόνης, η οποία κατ’ εντολή του Δια βρίσκεται μισό χρόνο στον Άδη και μισό στο επάνω κόσμο. Το εξάμηνο που βρίσκεται στον Αδη, η Δήμητρα μαραζώνει από την θλίψη της, όπως και η Φύσις που συμβολίζει. Στην συγκεκριμένη γιορτή δίδονται τιμές στον Διόνυσο, στην Δήμητρα και στην Περσεφόνη, που συμβολίζουν την αναγέννηση της φύσης και φυσικά στον θεό του φωτός Φοίβο Απόλλωνα. Τέσσερις φορές τον χρόνο δηλαδή στις ισημερίες και στα ηλιοστάσια έχουμε ενεργοποίηση ανωτέρων διαύλων και δι(α)έλευση ανωτέρων οντοτήτων.
ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, ΣΤΟ ΦΩΣ!!! Οι Έλληνες... ;;;
http://enneaetifotos.blogspot.com/2010/06/blog-post_21.html
Στις 21 Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο, την μεγαλύτερη σε διάρκεια μέρα στο Βόρειο ημισφαίριο και την μικρότερη στο Νότιο. Το θερινό ηλιοστάσιο αποτελούσε πολύ σημαντικό γεγονός μέχρι σχετικά πρόσφατα. Όλες δε οι αρχαίες κοινωνίες έκαναν πολυήμερες γιορτές γύρω από αυτή την ημερομηνία. Θερινό Ηλιοστάσιο, 21η Ιουνίου. Ημερομηνία όπου ο Ήλιος υψώνεται ακριβώς στον μέσο του ορίζοντα και βρίσκεται στο άξονα της ισημερίας χαρίζοντας έτσι τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου. Αυτό σηματοδοτεί όμως το χάσιμο της δύναμης του Ηλίου και έτσι σχετίζεται άμεσα με τη ζωή και την ανάπτυξη και το επόμενο στάδιο το οποίο είναι ο θάνατος. Ο ερχομός όμως του Χειμερινού Ηλιοστασίου σηματοδοτεί την αναγέννηση και τον αιώνιο κύκλο της Ζωής και του Θανάτου. Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε πολύ απλά τη φυσική αρμονία και ισορροπία.
Για τον λόγο αυτό, το Θερινό Ηλιοστάσιο είναι από τις ιερότερες εορτές της ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ Ευρωπαϊκής Λατρείας. Έτσι είτε αναφερόμαστε σε Έλληνες, Κέλτες, Γερμανούς ή Σλάβους, είναι εξίσου σημαντική εορτή. Γιορτάζεται λοιπόν η Ζωή και αποδίδονται τιμές στον Ήλιο και τη Φύση γενικότερα. Σε κάθε Ευρωπαϊκή λατρεία το σύμβολο που χρησιμοποιείται ευρέως είναι ο Ηλιακός Τροχός (ο γνωστός στους περισσότερους ως Κέλτικος Σταυρός) και πιο συγκεκριμένα οι Γερμανογενείς λαοί χρησιμοποιούσαν και τις ρούνες Sigel και Tir, συμβολίζοντας έτσι τον Ήλιο και τον Ουρανό αντίστοιχα. Επίσης φωτιές ανάβονται σε υψώματα, και ένας φλεγόμενος Ηλιακός Τροχός αφήνεται από μια πλαγιά να κυλίσει προς τα κάτω συμβολίζοντας έτσι τη τροχιά του Ήλιου.
Στην Ελληνική Παράδοση, το Θερινό Ηλιοστάσιο είναι μέρος των εορτών της Άνοιξης και του Καλοκαιριού. Ο γνωστότερος μύθος σχετικά με αυτό το θέμα είναι η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη κάνοντας έτσι τη Δήμητρα, τη μητέρα της Περσεφόνης, να μαραζώνει από στεναχώρια και μαζί της και η Φύση (μιας και αντιπροσωπεύει αυτήν). Έτσι με εντολή του Δία η Περσεφόνη θα βρίσκονταν μισό χρόνο στον Κάτω Κόσμο με τον σύζυγο της και άλλο μισό στον Επάνω Κόσμο (Χειμώνας – Καλοκαίρι). Έτσι λοιπόν σε αυτή το χρονική περίοδο δίδονται τιμές σε θεούς όπως ο Διόνυσος (συμβολίζοντας την αναγέννηση της Φύσης), η Δήμητρα και η Περσεφόνη (συμβολίζοντας επίσης την αναγέννηση της Φύσης) και ο Απόλλωνας (ως θεός του Φωτός).
http://xryshaygh.wordpress.com/2011/06/21/
Στις 21 Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο, την μεγαλύτερη σε διάρκεια μέρα στο Βόρειο ημισφαίριο και την μικρότερη στο Νότιο. Το θερινό ηλιοστάσιο αποτελούσε πολύ σημαντικό γεγονός μέχρι σχετικά πρόσφατα. Όλες δε οι αρχαίες κοινωνίες έκαναν πολυήμερες γιορτές γύρω από αυτή την ημερομηνία. Θερινό Ηλιοστάσιο, 21η Ιουνίου. Ημερομηνία όπου ο Ήλιος υψώνεται ακριβώς στον μέσο του ορίζοντα και βρίσκεται στο άξονα της ισημερίας χαρίζοντας έτσι τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου. Αυτό σηματοδοτεί όμως το χάσιμο της δύναμης του Ηλίου και έτσι σχετίζεται άμεσα με τη ζωή και την ανάπτυξη και το επόμενο στάδιο το οποίο είναι ο θάνατος. Ο ερχομός όμως του Χειμερινού Ηλιοστασίου σηματοδοτεί την αναγέννηση και τον αιώνιο κύκλο της Ζωής και του Θανάτου. Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε πολύ απλά τη φυσική αρμονία και ισορροπία.
Για τον λόγο αυτό, το Θερινό Ηλιοστάσιο είναι από τις ιερότερες εορτές της ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ Ευρωπαϊκής Λατρείας. Έτσι είτε αναφερόμαστε σε Έλληνες, Κέλτες, Γερμανούς ή Σλάβους, είναι εξίσου σημαντική εορτή. Γιορτάζεται λοιπόν η Ζωή και αποδίδονται τιμές στον Ήλιο και τη Φύση γενικότερα. Σε κάθε Ευρωπαϊκή λατρεία το σύμβολο που χρησιμοποιείται ευρέως είναι ο Ηλιακός Τροχός (ο γνωστός στους περισσότερους ως Κέλτικος Σταυρός) και πιο συγκεκριμένα οι Γερμανογενείς λαοί χρησιμοποιούσαν και τις ρούνες Sigel και Tir, συμβολίζοντας έτσι τον Ήλιο και τον Ουρανό αντίστοιχα. Επίσης φωτιές ανάβονται σε υψώματα, και ένας φλεγόμενος Ηλιακός Τροχός αφήνεται από μια πλαγιά να κυλίσει προς τα κάτω συμβολίζοντας έτσι τη τροχιά του Ήλιου.
Στην Ελληνική Παράδοση, το Θερινό Ηλιοστάσιο είναι μέρος των εορτών της Άνοιξης και του Καλοκαιριού. Ο γνωστότερος μύθος σχετικά με αυτό το θέμα είναι η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη κάνοντας έτσι τη Δήμητρα, τη μητέρα της Περσεφόνης, να μαραζώνει από στεναχώρια και μαζί της και η Φύση (μιας και αντιπροσωπεύει αυτήν). Έτσι με εντολή του Δία η Περσεφόνη θα βρίσκονταν μισό χρόνο στον Κάτω Κόσμο με τον σύζυγο της και άλλο μισό στον Επάνω Κόσμο (Χειμώνας – Καλοκαίρι). Έτσι λοιπόν σε αυτή το χρονική περίοδο δίδονται τιμές σε θεούς όπως ο Διόνυσος (συμβολίζοντας την αναγέννηση της Φύσης), η Δήμητρα και η Περσεφόνη (συμβολίζοντας επίσης την αναγέννηση της Φύσης) και ο Απόλλωνας (ως θεός του Φωτός).
http://xryshaygh.wordpress.com/2011/06/21/
No comments :
Post a Comment