Θα πιούμε το πικρό ποτήρι ως το τέλος, γιατί έτσι πρέπει

Η Ελληνική κοινωνία, από τον Ιανουάριο του 2015, υφίσταται μια σκληρή δοκιμασία, με επιλογή της. Ένα σημαντικό κομμάτι της, θέλησε να ολοκληρώσει τον ανεκπλήρωτο έρωτα της με την Αριστερά. Έναν έρωτα που βαστά τουλάχιστον 45 χρόνια. Όλες οι ανολοκλήρωτες σχέσεις κυριαρχούνται από το ερώτημα, του «τι θα γινόταν αν». Πολλές φορές οι ερωτευμένοι προσπερνούν την απάντηση, άλλες φορές τους βασανίζει το μυαλό και άλλες φορές, αν το φέρει η στιγμή, κάνουν το τολμηρό βήμα. Ενδίδουν στον πειρασμό. Σε αυτήν την τρίτη περίπτωση η σχέση είτε θα βρει την δικαίωση της είτε «άνθρακες ο θησαυρός». Ο καθένας και η κάθε μια αναγνωρίζοντας το λάθος τους, επιστρέφουν στα πεπατημένα. Όμως έπρεπε να δοκιμάσουν. Να σταματήσει το μαρτύριο του βωβού έρωτα. Κάπως έτσι ήταν και η σχέση ενός σημαντικού μέρους των Ελλήνων με την Αριστερά, με την ιστορική της αφήγηση και τις «πανανθρώπινες» ιδέες της. Γυρνόφερναν, αλλά τον «προοδευτισμό» τους τον επένδυαν στο ΠΑΣΟΚ. Ήθελαν να είναι και αριστεροί, αλλά να απολαμβάνουν και τα αγαθά της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Μετά την μεταπολίτευση εκατοντάδες δημοσιογραφούντες, καλλιτέχνες και διανοούμενοι, συνεδύαζαν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αριστεροί στην γραφή, στα τραγούδια, στα βιβλία, αλλά γλυκό και το κρατικό χρήμα που τους μοίραζε και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Ήταν τα βαποράκια των ιδεών της Αριστεράς, κτυπώντας όμως παλαμάκια στον Άκη ή επενδύοντας στον εκσυγχρονισμό του Σημίτη. Όταν η οικονομική κρίση ανέτρεψε μια πορεία δεκαετιών, ξύπνησε μέσα στην συνείδηση αυτών των πολιτών ο έρωτας για την Αριστερά. Ήρθε η ώρα της ολοκλήρωσης μιας σχέσης δεκαετιών. Το αποτέλεσμα γνωστό. Ένας-ένας, σήμερα, αναγνωρίζουν το λάθος τους. Άλλοι επιστρέφουν στο σπίτι τους, άλλοι ψάχνουν την γνήσια Αριστερά και κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, δεν μπορούν να «χωνέψουν» πώς εξαπατήθηκαν τόσο πολύ. Στο μεταξύ βέβαια η χώρα ρημάχθηκε. Ήταν όμως αναγκαίο. Έπρεπε επί τέλους να αντιληφθούν οι Έλληνες τι σημαίνει κυβερνώσα Αριστερά. Έπρεπε να βιώσουν αυτήν την κατάσταση. Δεν ήταν αρκετή η ανάκληση στην μνήμη του υπαρκτού σοσιαλισμού. Άλλωστε, εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά ούτε καν άκουσαν γι΄αυτά τα καθεστώτα. Ένας εικοσιπεντάρης δεν έχει καμιά προσλαμβάνουσα παράσταση από αυτόν τον «επίγειο παράδεισο». Η συνείδηση του διαμορφώνεται στο φαντασιακό επίπεδο.

Σήμερα ήρθε η ώρα της πληρωμής. Το τσάκισμα, η κατεδάφιση της Αριστεράς, είναι η προϋπόθεση για την ανάταξη και την ανάταση της κοινωνίας μας. Σήμερα ο Έλληνας πολίτης διαπιστώνει μέσα από την ίδια την ζωή, πως η Αριστερά μισεί τον πλούτο και την ανάπτυξη. Μισεί αυτούς που προσπαθούν και ξεχωρίζουν. Μα, κυρίως, διαπιστώνει πως η κυβερνώσα Αριστερά ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά των βιβλίων και των κίβδηλων οραμάτων. Η Ελληνική κοινωνία πρέπει να αναμορφωθεί και να αναδιαπαιδαγωγηθεί, αποστρέφοντας το βλέμμα της από τα ιδεολογήματα και τις αφηγήσεις της Αριστεράς. Πρέπει για μια τουλάχιστον γενιά να ακούει Αριστερά και να αλλάζει δρόμο. Αν συμβεί αυτό, αξίζει τον κόπο το τίμημα που καταβάλλουμε σήμερα όλοι μας. Ηταν επιβεβλημένο να πιούμε μέχρι τέλους το πικρό αυτό ποτήρι. Αν δεν βιώσουμε το τραύμα, δεν θα το επουλώσουμε.

Του Σάκη Μουμτζή
https://www.liberal.gr/arthro/215086/apopsi/s-moumtzis/tha-pioume-to-pikro-potiri-os-to-telos-giati-etsi-prepei.html