«Στις 25 Σεπτεμβρίου 2017 έγινε στα Γιάννενα μία εκδήλωση του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού Ιωαννίνων (ΟΠΚΠΙ). Πρόκειται για μία από αυτές τις όμορφες ομάδες που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια ανά την Ελλάδα και ακούνε απόψεις, συζητούν, προβληματίζονται, σκέφτονται. Είχα προσκληθεί να μιλήσω με θέμα “Ελλάδα και συσσώρευση γεωπολιτικής αστάθειας”. Η εκδήλωση γινόταν στην αίθουσα λόγου και τέχνης “Δημήτρης Χατζής”. Στο βήμα εκτός από εμένα ήσαν και τα μέλη του δ.σ. του ΟΠΚΠΙ και καθηγητές της Ιατρικής Σχολής Ιωαννίνων Βενετσάνος Μαυρέας και Μωυσής Ελισάφ. Μόλις άρχισε η εκδήλωση εισέβαλε στην αίθουσα μία ομάδα 30-35 αναρχο-φασιστών με κουκούλες και πανό.
Από εκεί και πέραν τα πράγματα ήσαν γνώριμα:
– Τα «παιδιά» με γνήσια φασιστική νοοτροπία ανέβηκαν στη σκηνή, έβρισαν, απείλησαν, έσπρωξαν, ασχημόνησαν, έκοψαν τα καλώδια από τα ηχεία και τα μικρόφωνα, έσβησαν όλα τα φώτα και προσπάθησαν να διακόψουν με κάθε τρόπο την εκδήλωση.
– Ο κόσμος αντέδρασε έντονα. Τους αποδοκίμασε με κάθε τρόπο. Τους κάλεσε να φύγουν. Φώναξε και διαμαρτυρήθηκε για τη φασιστική τους στάση. Στους διαδρόμους κάποιοι ήλθαν σχεδόν στα χέρια μαζί τους. Γύρω μου και πάλι μία ασπίδα από ανθρώπους ήθελαν να με προστατεύσουν…
– Η αστυνομία ήταν για μία ακόμη φορά εντελώς απούσα. Στις επανειλημμένες κλήσεις προς το “100” και την αστυνομική διεύθυνση Ιωαννίνων η απάντηση ήταν “ερχόμαστε!”. Η αίθουσα είναι στο κέντρο των Ιωαννίνων και απέχει από την αστυνομική διεύθυνση περίπου 300 μέτρα…
Ύστερα από περίπου 30 λεπτά οι αναρχοφασίστες αποχώρησαν εντελώς ανενόχλητοι έχοντας εκτελέσει την πράξη επαναστατικής γυμναστικής της εβδομάδας. Συμπτωματικώς η αστυνομία εμφανίσθηκε πέντε λεπτά μετά την αποχώρησή τους. Αν και είχε φτάσει 10 το βράδυ, ξανανάψαμε τα φώτα και όλοι –μα όλοι!- επέστρεψαν στην αίθουσα. Η εκδήλωση έγινε κανονικά -χωρίς βεβαίως ηχεία και μικροφωνικές εγκαταστάσεις- και τελείωσε λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Μία από τα ίδια; Όχι ακριβώς! Στην προκειμένη περίπτωση δεν επρόκειτο για τους φοιτητές μου, τα “παιδιά μου” που αντέδρασαν. Η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήσαν άνθρωποι μιας μέσης ηλικίας που δεν ζουν στην διακεκαυμένη ζώνη των ΑΕΙ όπου πρέπει να συμβιώνουν με τον καθημερινό φασισμό αυτών των περιθωριακών ομάδων. Η αντίδρασή τους στον φασισμό που συμβιώνει δίπλα μας, στον φασισμό της διπλανής πόρτας έδειξε ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη εφήβους στην ψυχή που παλεύουν για το αυτονόητο: τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Η ελπίδα είναι παντού γύρω μας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο».
Από εκεί και πέραν τα πράγματα ήσαν γνώριμα:
– Τα «παιδιά» με γνήσια φασιστική νοοτροπία ανέβηκαν στη σκηνή, έβρισαν, απείλησαν, έσπρωξαν, ασχημόνησαν, έκοψαν τα καλώδια από τα ηχεία και τα μικρόφωνα, έσβησαν όλα τα φώτα και προσπάθησαν να διακόψουν με κάθε τρόπο την εκδήλωση.
– Ο κόσμος αντέδρασε έντονα. Τους αποδοκίμασε με κάθε τρόπο. Τους κάλεσε να φύγουν. Φώναξε και διαμαρτυρήθηκε για τη φασιστική τους στάση. Στους διαδρόμους κάποιοι ήλθαν σχεδόν στα χέρια μαζί τους. Γύρω μου και πάλι μία ασπίδα από ανθρώπους ήθελαν να με προστατεύσουν…
– Η αστυνομία ήταν για μία ακόμη φορά εντελώς απούσα. Στις επανειλημμένες κλήσεις προς το “100” και την αστυνομική διεύθυνση Ιωαννίνων η απάντηση ήταν “ερχόμαστε!”. Η αίθουσα είναι στο κέντρο των Ιωαννίνων και απέχει από την αστυνομική διεύθυνση περίπου 300 μέτρα…
Ύστερα από περίπου 30 λεπτά οι αναρχοφασίστες αποχώρησαν εντελώς ανενόχλητοι έχοντας εκτελέσει την πράξη επαναστατικής γυμναστικής της εβδομάδας. Συμπτωματικώς η αστυνομία εμφανίσθηκε πέντε λεπτά μετά την αποχώρησή τους. Αν και είχε φτάσει 10 το βράδυ, ξανανάψαμε τα φώτα και όλοι –μα όλοι!- επέστρεψαν στην αίθουσα. Η εκδήλωση έγινε κανονικά -χωρίς βεβαίως ηχεία και μικροφωνικές εγκαταστάσεις- και τελείωσε λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Μία από τα ίδια; Όχι ακριβώς! Στην προκειμένη περίπτωση δεν επρόκειτο για τους φοιτητές μου, τα “παιδιά μου” που αντέδρασαν. Η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήσαν άνθρωποι μιας μέσης ηλικίας που δεν ζουν στην διακεκαυμένη ζώνη των ΑΕΙ όπου πρέπει να συμβιώνουν με τον καθημερινό φασισμό αυτών των περιθωριακών ομάδων. Η αντίδρασή τους στον φασισμό που συμβιώνει δίπλα μας, στον φασισμό της διπλανής πόρτας έδειξε ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη εφήβους στην ψυχή που παλεύουν για το αυτονόητο: τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Η ελπίδα είναι παντού γύρω μας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο».
No comments :
Post a Comment