ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ «ΜΕΝΟΣ» ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΑΦΙΔΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ «SKANDERBEG»

Η Αλβανική Μεραρχία SS “Skanderbeg” ξεκίνησε να σχηματίζεται τον Φεβρουάριο 1944 από Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου με σκοπό να συνδράμει τις γερμανικές δυνάμεις στις επιχειρήσεις τους εναντίον των γιουγκοσλάβων παρτιζάνων. Τον Αύγουστο του 1944 οι δυνάμεις της ανήλθαν στους 6000 άνδρες και η διοίκηση της μονάδας ανατέθηκε στον Στρατηγό August Schmidhuber. Η Μεραρχία δεν έλαβε μέρος σε σοβαρές μάχες και διαλύθηκε τον Νοέμβριο του 1944 λόγω της αθρόας λιποταξίας των ανδρών της και της υποχώρησης των γερμανικών δυνάμεων. Ο διοικητής της στις 2 Οκτωβρίου συνέταξε μία έκθεση προς τους ανωτέρους του για την μαχητική αξία της μονάδας και τα σχόλια που επιφυλάσσει για τους Αλβανούς δεν είναι καθόλου μα καθόλου κολακευτικά. Ο Schmidhuber καταδικάστηκε σε θάνατο διά απαγχονισμού στο Βελιγράδι για εγκλήματα κατά αμάχων το 1947. Αρχικά, θεωρεί πως οι Αλβανοί μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη βρίσκονται σε φάση εθνικής συνειδητοποίησης ανάλογη με εκείνης των αρχαίων γερμανικών φυλών που είχαν περισσότερο συνείδηση φατρίας παρά έθνους. Η κοινωνία τους είναι σε φεουδαρχικό στάδιο και τελεί υπό την επιρροή των τοπικών μπέηδων και αγάδων που τους χρησιμοποιούν ακόμη και για να περιφρουρούν την περιοχή που έχουν υπό την εξουσία τους. Μετά από 400 χρόνια τουρκικής κυριαρχίας θεωρεί πως η Αλβανία είναι περισσότερο τουρκική και από την ίδια την Τουρκία, «από το βέλο των γυναικών τους έως τον αυτοπροσδιορισμό τους ως έθνους».

Συνεχίζει την έκθεση του διαπιστώνοντας ως κύριο χαρακτηριστικό των Αλβανών την έλλειψη πειθαρχίας που δεν υπερνικήθηκε ούτε εντός των ημι-στρατιωτικών ιταλικών πολιτοφυλακών. «Για τους Αλβανούς, πειθαρχία σημαίνει περιορισμός της ελευθερίας, κάτι στο οποίο ο Αλβανός αντιδρά σθεναρά. Οι Αλβανοί ζουν ελεύθερα και ανεξάρτητα, όπως τους γέννησε η φύση και κάνουν ό,τι θέλουν…. Δεν θέλουν να πολεμήσουν σε στρατιωτικούς σχηματισμούς, αλλά σε ομάδες και δεν υπάρχουν κανόνες πειθαρχίας σε αυτές τις ομάδες.

• Όταν αρχίζει να βρέχει, ο Αλβανός εγκαταλείπει την θέση του. 
• Όταν νυχτώνει, αφήνει την θέση του και πάει στο χωριό για ένα ποτήρι ρακή.
• Εάν συμπληρώσει 12 ημέρες υπηρεσίας επιστρέφει σπίτι του για 4-5 ημέρες χωρίς να ρωτήσει καν τον ομαδάρχη του και μετά επιστρέφει ή δεν επιστρέφει καν…. 
• Δεν του αρέσει η στρατιωτική εκπαίδευση ή οι εκπαιδευτικές βολές. 
• Η σκοπευτική του δεινότητα αποτελεί μύθο. 
• Αυτό που αγαπά περισσότερο είναι απλά να αδειάζει το όπλο του, καλυμμένος πίσω από έναν φράχτη, πυροβολώντας ακατάπαυστα στον αέρα. Η αλβανική τάση για όλο και περισσότερα πυρομαχικά δεν έχει όρια. Ο Αλβανός δεν μπορεί ή δεν τον νοιάζει να καταλάβει ότι τα πυρομαχικά κατασκευάζονται σε γερμανικά εργοστάσια από κορίτσια και γυναίκες όταν οι δυνατοί νέοι της Αλβανίας κάθονται στα καφενεία ή ζαρώνουν τεμπέλικα σε μία γωνία της αγοράς. Επομένως, δεν βλέπει τον λόγο να περιορίσει την χρήση τους.
• Το θάρρος και ο ηρωισμός του Αλβανού είναι ένας άλλος μύθος. Λίγο – πολύ μπορείς να κυνηγήσεις έναν Αλβανό γύρω από από τη γη με έναν ελαφρύ όλμο. 
• Όταν επιτίθεται, θα φτάσει μέχρι εκεί που μπορεί να κλέψει κάτι ή να πλιατσικολογήσει. Μόλις αρπάξει μία γίδα, το υνί ή τον τροχό μιας ραπτομηχανής, ο πόλεμος γι’ αυτόν έχει τελειώσει και γυρίζει σπίτι του. 
• Όταν αμύνονται, γίνονται πολύ νευρικοί μόλις ακούσουν πυρά όλμων. 
• Υπό αυτές τις συνθήκες είναι απολύτως αναγκαίο να υπάρχουν πολλοί αξιωματικοί. Ανά 20 Αλβανούς χρειάζονται δύο Γερμανοί αξιωματικοί, ένας μπροστά για να τους καθοδηγεί και ένας από πίσω για να μην φύγουν.

Όσον αφορά τις στολές, οι εκπαιδευτές αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα που είχαν με τους Νέγρους. Ήταν η πρώτη φορά για τους περισσότερους νεοσύλλεκτους που έβαλαν υποδήματα στα πόδια τους. Ήταν πολύ περήφανοι γι’ αυτά και τα φορούσαν και όλη τη νύχτα. Από την άλλη, όταν είχαν να κάνουν μεγάλη πορεία, έβγαζαν τα υποδήματά τους και τα κρεμούσαν από τους ώμους. Όταν ένας Αλβανός πρέπει να υποχωρήσει, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πετάξει τα υποδήματα ώστε να τρέξει ταχύτερα. Το να καταφέρεις τους Αλβανούς να φορέσουν κατάλληλες στολές είναι μεγάλο κατόρθωμα και δε νομίζω πως μπορεί να το πετύχει κανείς». Η μαχητικότητα των Κοσοβάρων Αλβανών ήταν ανάλογη των ομοεθνών τους, του Νότου, που πρόθυμα συμμετείχαν στην ιταλική εισβολή στην Ελλάδα το 1940 προκειμένου να ενώσουν την Τσαμουριά με την Αλβανία. Οι περισσότερες αλβανικές μονάδες διαλύθηκαν μετά τις πρώτες ιταλικές ήττες, οι δε Τσάμηδες διέπρεψαν σε εγκλήματα κατά αμάχων πολιτών και εγκατέλειψαν την Ήπειρο άρον–άρον, όταν το 1944 αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο να βρεθούν αντιμέτωποι του ΕΔΕΣ του Ζέρβα.

Την πλήρη έκθεση του Schmidhuber με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες μπορεί κανείς να την βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.albanianhistory.net/1944_Schmidhuber/index.htm

Καλούτσας Αρτέμιος, Περιφερειακός Σύμβουλος «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΙΑ» Βόλος.