Στην σημερινή εποχή της αοριστίας, της πνευματικής παράλυσης, της μόνιμης πια ειδωλοποίησης των αχρείων, ακκιζόμενων, αχρήστων, και πνευματικά καθυστερημένων, μια φωνή απόγνωσης από νέο άνθρωπο για την κατάρρευση της Ελληνικής νεολαίας είναι σπάνια αφορμή ελπίδας. Συγχρόνως η κραυγή αυτή είναι και επιβεβαίωση ότι ακόμα και στις σκοτεινότερες στιγμές της ιστορίας υπάρχουν άτομα που αρνούνται την επίπλαστη σαγήνη του «μοντέρνου» και αναγνωρίζουν το αδιέξοδο της εμπορευματοποίησης τους ανθρώπου και της συνείδησης του. Η εποχή της «γλάστρας και των «Likes» έχει μυριάδες μυριάδων οπαδούς, αλλά και μια μικρή μειοψηφία που πιστεύει ότι πιθανώς υπάρχει ελπίδα αν... Ο πειρασμός να αναλώσουμε χρόνο και φαιά ουσία στην αποκάλυψη των ενόχων της κατάρρευσης, «ποιος φταίει;» «τι φταίει», είναι αναπόφευκτος και απαραίτητος μέχρις ενός σημείου. Ο Μαραθώνιος όμως ξεκινά από την στιγμή του «Φτάνει πια!» και της προσπάθειας για να ξεκινήσει η αποτελεσματική αλλαγή, αν και η τελευταία λέξη χρησιμοποιείται με επιφύλαξη διότι έχει συνδεθεί με το ανήθικο μείγμα δημαγωγίας, μίζας, κομματικού τσαρλατανισμού, και πολιτικής απάτης πουοδήγησε τελικά στην μεταπολιτευτική κατάρρευση και έχει έτσι μολυνθεί ανεπανόρθωτα.
Σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει εθνική και κρατική διάλυση ελέω δικών της εγκλημάτων, αλλά κι αυτών των Ευρωπαίων «εταίρων» και «φίλων και συμμάχων» της.
- Η εδαφική της ακεραιότητα απειλείται από την προκλητική Τουρκία του νεοθωμανικού σουλτανισμού.
- Η καταρρακωμένη της οικονομία της σε λίγο θα έχει φτάσει τα καταθλιπτικά επίπεδα άλλων χαμένων εποχών χωρίς πιθανότητες ουσιαστικής και έστω και αργής ανάκαμψης.
- Ο «ευρωπαϊσμός» και οι πιθηκισμοί αυτών που τον αναδεικνύουν ως εξ ουρανού βάλσαμο και σωτηρία έχουν αποδυναμώσει την αυτοσυντήρηση και το αίσθημα επιβίωσης του «μέσου» Έλληνα.
- Το «εσωτερικό μέτωπο» εξουσιάζεται από πολιτικά καθυστερημένους χυδαίους πεζοδρομιακούς με το ανάλογο ύφος, λεξιλόγιο, εμφάνιση, ένδυση, και «τσαμπουκά».
- Η απάθεια μπροστά στην υπονόμευση της κοινωνικής σύνθεσης της χώρας από την εισβολή των «παράτυπων» τριτοκοσμικών παντός χρώματος και θρησκευτικού φανατισμού έχει πάρει διαστάσεις εθνικής αυτοκτονίας και αποτελεί τεράστια απειλή όχι μόνο για την εσωτερική ασφάλεια, αλλά και για την δημογραφική επιβίωση των αυτοχθόνων, «νεοτέρων τε και γερόντων» όπως θα έλεγε ο καθηγητής των Αρχαίων στο παλιό γυμνάσιο (που δεν υπάρχει πια).
Μπροστά σε όλα αυτά, η «γενιά των ηλιθίων» δεν έχει την παραμικρή ελπίδα παρά μόνον από θαύμα. Ήδη η Ελλάδα του «σκληρού πυρήνα» της Ευρώπης έχει χάσει 400.000 κυρίως νέους παραγωγικούς ανθρώπους καταδιωγμένους από την Νέα Κατοχή και την κατάρρευση των πάντων εντός της χώρας. Η αιμορραγία δεν θα σταματήσει όσο ακόμα υπάρχει ελευθερία κινήσεων στην ζώνη της «ενωμένης» Ευρώπης. Μόλις η ελευθερία αυτή καταργηθεί, η κρίση θα μετατραπεί σε συμφορά και η «γενιά των ηλιθίων» δεν θα έχει καμιά άλλη επιλογή από ένα ομαδικό σάλτο μορτάλε στο μόνο κατ’ όνομα πια «ελληνικό» Αιγαίο.
Υπάρχει λοιπόν διέξοδος; Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική με βάση τους σημερινούς «δείκτες».
- Κύριο πρόβλημα ο επαρχιώτικος «ευρώ-κεντρωτισμός» σε ρόλο ναρκωτικού που δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο και γιγαντώνει μια ακόμη πολιτική φάρα αυτών που οι παλιότεροι θα αναγνώριζαν αμέσως ως «λακέδες».
- Εξ ίσου αυτοκτονική η ουσιαστική κατάργηση της Παιδείας μέσω των απανωτών κομματικών«μεταρρυθμίσεων» από αδαείς και τραμπούκους και η μανιακή καταδίωξη όσων εξακολουθούν να απαιτούν ψήγματα εθνικής αξιοπρέπειας και διάθεση για, κυριολεκτικώς, απελευθερωτικό αγώνα.
- Αδιέξοδο και στο πελατειακό κράτος. «Κυβερνήσεις» και «αντιπολιτεύσεις» παραμένουν γαντζωμένες στην προστασία του και στην με κάθε θυσία συντήρηση και υποστήριξη του. Κύρια απόφυση αυτού του καρκινώματος η συνομοταξία των «εθνικών προμηθευτών» και των συγγενών τους στην «ελεύθερη αγορά» αφιερωμένη στην εξόντωση των «μη εχόντων». Έξι χρόνια αργότερα, π.χ., και η διαβόητος «λίστα Λαγκάρντ» δεν έχει στείλει κανέναν σε πραγματικά ισόβια. Η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη ακόμη ερευνά και συσκέπτεται και οι «μεταρρυθμιστές» πολιτικάντηδες ακόμα αναζητούν την «φόρμουλα» για εξισορρόπηση του μαφιόζικου κράτους απάτης και κλοπής με τις δικές τους προσδοκίες για αναλήψεις από το κρατικό χρηματοκιβώτιο—που τώρα πλέον είναι σχεδόν άδειο, αλλά διατηρεί την έλξη του ως μέσου της δια βίου προσωπικής εξασφάλισης. Η καταδίκη, και η στη συνέχεια σκληρή «σωφρονιστική» μεταχείριση, ενός διεφθαρμένου και άκρως προκλητικού πρώην υπουργού δεν αρκεί για την εξιλέωση του «συστήματος»· τάγματα ολόκληρα νυν και πρώην πρέπει να πελεκηθούν ανελέητα, αλλά ποιος και με ποια πολιτικά, νομικά, και ανακριτικά μέσα μπορεί να εξοντώσει παραδειγματικά «τα δικά μας παιδιά»; Κανείς.
Η γενιά των Likes παρακολουθεί την εξέλιξη της τραγωδίας απαθής και σε βυθιότητα iPhone. Καμιά αυτοσυντήρηση, κανένας θυμός, καμιά αντίδραση της κόρης του οφθαλμού στο φως. Η γενιά είναι αναίσθητη μπροστά στην έκταση της γενικής, αλλά και προσωπικής, διάλυσης και καταστροφής. «Να περνάτε καλά» είναι η μόνιμη ανάπηρη ευχή στις παρέες με φραπέδες, τσιγάρο, και ξάπλες. Το συλλογικό ψυχοσύνδρομο απλώνεται με ευκολία: πολύ «φατσοβιβλίο» (ελληνιστί φέϊσμπκουκ) ολίγον Instagram, γεύση Twitter, και όλοι/όλες «περνάνε καλά» με σφηνάκια, clubbing, «αστραφτερές» διακοπές, και ανάπτυξη του προσωπικού cool. Η ελπίδα για μια νεολαία «μπροστάρη» οριστικά χαμένη και θαμμένη.
Ιστορικά, οι επαναστατικές αλλαγές ξεκινούν με δύο κύρια συστατικά: μια συνήθως μικρή ηγετική ομάδα με αυταρχικές ιδέες που, στην περίπτωση της «δημοκρατίας», μασκαρεύονται ως αναγκαίες για «επαναστατική πειθαρχία»· και το «λαϊκό πλήθος» που βρίσκεται ένα βήμα από την έκρηξη και την αιματοχυσία. Στην Ελλάδα του 2016 και τα δύο αυτά συστατικά δεν υπάρχουν. Οι επαναστατικές ηγετικές φυσιογνωμίες, αν όντως υφίστανται, είναι κρυμμένες πιθανώς στην ύπαιθρο της Μυκόνου για να «περνούν καλά» αφού έχουν κι αυτές υποστεί ανεπανόρθωτες αλλοιώσεις «στόχου ζωής». Όσο για το «λαϊκό πλήθος», μετά από μια έξαρση το 2010-11, έχει κι αυτό βουλιάξει στην απέλπιδα ατομική συντήρηση του επιπέδου καθημερινής διαβίωσης του κάποτε, το οποίο δεν μπορεί να στηριχθεί πλέον με τους σημερινούς «δείκτες». Προσφάτως Αμερικάνος φίλος και συνεργάτης αναρωτιόταν «που είναι οι Έλληνες του ‘40». Η απάντηση, όσο και αποκαρδιωτική, είναι ότι οι Έλληνες εκείνοι εξαφανίστηκαν όπως οι δεινόσαυροι· τους συνεπήρε όχι μόνο η γενοκτονία της Ναζιστικής κατοχής, η φαυλότητα των πολιτικών, και οι αγύρτες «διανοούμενοι»· ρόλο κρίσιμο έπαιξε και η βαθμιαία προσωπική αυτό-κατάργηση που αυξήθηκε μαζί με την κατακόρυφη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου με την επέκταση της επίσημης και ανεπίσημης κλεψιάς, της δημιουργίας «πηγών» χωρίς αντίκρυσμα παραγωγικής εργασίας, και της ανάπτυξης «μοντέλου κατανάλωσης» Πρώτου Κόσμου σε κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον οριακού Τρίτου.
Το σημερινό αίσχος των «νταβατζήδων» και της γενιάς των Likes ήταν τελικά η φυσιολογική εξέλιξη της αυτοκτονικής αυτής αλληλουχίας που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια μας που, όμως, είχαν προ πολλού πάψει να «ορούν» καθ’ όσον οι κάτοχοι τους τα είχαν κλείσει σφικτά μήπως και το όνειρο γυρίσει στην (αναπόφευκτη) εκρηκτική φούσκα, όπως και τελικώς έγινε. Η γενιά των Likes έτσι αντιμετωπίζει το αδιέξοδο και μαζί της ακολουθεί και ολόκληρη η χώρα. Χωρίς αυτογνωσία, χωρίς παιδεία, με γλώσσα ρημαγμένη και ανασκολοπισμένη προς όφελος της «δημοκρατικής ισότητας» σε άγνοια, αναίδεια, αλητεία, και απαιδευσία, χωρίς διάθεση θυσιών που στο παρελθόν θα θεωρούνταν αναγκαίες και σχεδόν φυσιολογικές για ολόκληρη την κοινωνία, «το παιχνίδι χάνεται» πριν καν αρχίσει. Τελικά, η κανιβαλική διάλεκτος της μπάλας, οι όροι της «αυτό-οργάνωσης» για το κάψιμο τρόλεϊ, και της «γκλιτεράτης» αυτοταπείνωσης και εκπόρνευσης ως μέτρων κοινωνικής καταξίωσης, θα μείνουν στην ιστορία ως το πρώτο σημαντικό καταφατικό νεύμα προς την διάλυση και την τελική πορεία προς το πεπρωμένο των Ελλήνων δεινοσαύρων.
Εν τω μεταξύ: «Να περνάτε καλά» και να ελπίζεται στο «Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι».
Τάσσος Συμεωνίδης (Ακαδημαικός Σύμβουλος)
http://www.rieas.gr
Σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει εθνική και κρατική διάλυση ελέω δικών της εγκλημάτων, αλλά κι αυτών των Ευρωπαίων «εταίρων» και «φίλων και συμμάχων» της.
- Η εδαφική της ακεραιότητα απειλείται από την προκλητική Τουρκία του νεοθωμανικού σουλτανισμού.
- Η καταρρακωμένη της οικονομία της σε λίγο θα έχει φτάσει τα καταθλιπτικά επίπεδα άλλων χαμένων εποχών χωρίς πιθανότητες ουσιαστικής και έστω και αργής ανάκαμψης.
- Ο «ευρωπαϊσμός» και οι πιθηκισμοί αυτών που τον αναδεικνύουν ως εξ ουρανού βάλσαμο και σωτηρία έχουν αποδυναμώσει την αυτοσυντήρηση και το αίσθημα επιβίωσης του «μέσου» Έλληνα.
- Το «εσωτερικό μέτωπο» εξουσιάζεται από πολιτικά καθυστερημένους χυδαίους πεζοδρομιακούς με το ανάλογο ύφος, λεξιλόγιο, εμφάνιση, ένδυση, και «τσαμπουκά».
- Η απάθεια μπροστά στην υπονόμευση της κοινωνικής σύνθεσης της χώρας από την εισβολή των «παράτυπων» τριτοκοσμικών παντός χρώματος και θρησκευτικού φανατισμού έχει πάρει διαστάσεις εθνικής αυτοκτονίας και αποτελεί τεράστια απειλή όχι μόνο για την εσωτερική ασφάλεια, αλλά και για την δημογραφική επιβίωση των αυτοχθόνων, «νεοτέρων τε και γερόντων» όπως θα έλεγε ο καθηγητής των Αρχαίων στο παλιό γυμνάσιο (που δεν υπάρχει πια).
Μπροστά σε όλα αυτά, η «γενιά των ηλιθίων» δεν έχει την παραμικρή ελπίδα παρά μόνον από θαύμα. Ήδη η Ελλάδα του «σκληρού πυρήνα» της Ευρώπης έχει χάσει 400.000 κυρίως νέους παραγωγικούς ανθρώπους καταδιωγμένους από την Νέα Κατοχή και την κατάρρευση των πάντων εντός της χώρας. Η αιμορραγία δεν θα σταματήσει όσο ακόμα υπάρχει ελευθερία κινήσεων στην ζώνη της «ενωμένης» Ευρώπης. Μόλις η ελευθερία αυτή καταργηθεί, η κρίση θα μετατραπεί σε συμφορά και η «γενιά των ηλιθίων» δεν θα έχει καμιά άλλη επιλογή από ένα ομαδικό σάλτο μορτάλε στο μόνο κατ’ όνομα πια «ελληνικό» Αιγαίο.
Υπάρχει λοιπόν διέξοδος; Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική με βάση τους σημερινούς «δείκτες».
- Κύριο πρόβλημα ο επαρχιώτικος «ευρώ-κεντρωτισμός» σε ρόλο ναρκωτικού που δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο και γιγαντώνει μια ακόμη πολιτική φάρα αυτών που οι παλιότεροι θα αναγνώριζαν αμέσως ως «λακέδες».
- Εξ ίσου αυτοκτονική η ουσιαστική κατάργηση της Παιδείας μέσω των απανωτών κομματικών«μεταρρυθμίσεων» από αδαείς και τραμπούκους και η μανιακή καταδίωξη όσων εξακολουθούν να απαιτούν ψήγματα εθνικής αξιοπρέπειας και διάθεση για, κυριολεκτικώς, απελευθερωτικό αγώνα.
- Αδιέξοδο και στο πελατειακό κράτος. «Κυβερνήσεις» και «αντιπολιτεύσεις» παραμένουν γαντζωμένες στην προστασία του και στην με κάθε θυσία συντήρηση και υποστήριξη του. Κύρια απόφυση αυτού του καρκινώματος η συνομοταξία των «εθνικών προμηθευτών» και των συγγενών τους στην «ελεύθερη αγορά» αφιερωμένη στην εξόντωση των «μη εχόντων». Έξι χρόνια αργότερα, π.χ., και η διαβόητος «λίστα Λαγκάρντ» δεν έχει στείλει κανέναν σε πραγματικά ισόβια. Η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη ακόμη ερευνά και συσκέπτεται και οι «μεταρρυθμιστές» πολιτικάντηδες ακόμα αναζητούν την «φόρμουλα» για εξισορρόπηση του μαφιόζικου κράτους απάτης και κλοπής με τις δικές τους προσδοκίες για αναλήψεις από το κρατικό χρηματοκιβώτιο—που τώρα πλέον είναι σχεδόν άδειο, αλλά διατηρεί την έλξη του ως μέσου της δια βίου προσωπικής εξασφάλισης. Η καταδίκη, και η στη συνέχεια σκληρή «σωφρονιστική» μεταχείριση, ενός διεφθαρμένου και άκρως προκλητικού πρώην υπουργού δεν αρκεί για την εξιλέωση του «συστήματος»· τάγματα ολόκληρα νυν και πρώην πρέπει να πελεκηθούν ανελέητα, αλλά ποιος και με ποια πολιτικά, νομικά, και ανακριτικά μέσα μπορεί να εξοντώσει παραδειγματικά «τα δικά μας παιδιά»; Κανείς.
Η γενιά των Likes παρακολουθεί την εξέλιξη της τραγωδίας απαθής και σε βυθιότητα iPhone. Καμιά αυτοσυντήρηση, κανένας θυμός, καμιά αντίδραση της κόρης του οφθαλμού στο φως. Η γενιά είναι αναίσθητη μπροστά στην έκταση της γενικής, αλλά και προσωπικής, διάλυσης και καταστροφής. «Να περνάτε καλά» είναι η μόνιμη ανάπηρη ευχή στις παρέες με φραπέδες, τσιγάρο, και ξάπλες. Το συλλογικό ψυχοσύνδρομο απλώνεται με ευκολία: πολύ «φατσοβιβλίο» (ελληνιστί φέϊσμπκουκ) ολίγον Instagram, γεύση Twitter, και όλοι/όλες «περνάνε καλά» με σφηνάκια, clubbing, «αστραφτερές» διακοπές, και ανάπτυξη του προσωπικού cool. Η ελπίδα για μια νεολαία «μπροστάρη» οριστικά χαμένη και θαμμένη.
Ιστορικά, οι επαναστατικές αλλαγές ξεκινούν με δύο κύρια συστατικά: μια συνήθως μικρή ηγετική ομάδα με αυταρχικές ιδέες που, στην περίπτωση της «δημοκρατίας», μασκαρεύονται ως αναγκαίες για «επαναστατική πειθαρχία»· και το «λαϊκό πλήθος» που βρίσκεται ένα βήμα από την έκρηξη και την αιματοχυσία. Στην Ελλάδα του 2016 και τα δύο αυτά συστατικά δεν υπάρχουν. Οι επαναστατικές ηγετικές φυσιογνωμίες, αν όντως υφίστανται, είναι κρυμμένες πιθανώς στην ύπαιθρο της Μυκόνου για να «περνούν καλά» αφού έχουν κι αυτές υποστεί ανεπανόρθωτες αλλοιώσεις «στόχου ζωής». Όσο για το «λαϊκό πλήθος», μετά από μια έξαρση το 2010-11, έχει κι αυτό βουλιάξει στην απέλπιδα ατομική συντήρηση του επιπέδου καθημερινής διαβίωσης του κάποτε, το οποίο δεν μπορεί να στηριχθεί πλέον με τους σημερινούς «δείκτες». Προσφάτως Αμερικάνος φίλος και συνεργάτης αναρωτιόταν «που είναι οι Έλληνες του ‘40». Η απάντηση, όσο και αποκαρδιωτική, είναι ότι οι Έλληνες εκείνοι εξαφανίστηκαν όπως οι δεινόσαυροι· τους συνεπήρε όχι μόνο η γενοκτονία της Ναζιστικής κατοχής, η φαυλότητα των πολιτικών, και οι αγύρτες «διανοούμενοι»· ρόλο κρίσιμο έπαιξε και η βαθμιαία προσωπική αυτό-κατάργηση που αυξήθηκε μαζί με την κατακόρυφη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου με την επέκταση της επίσημης και ανεπίσημης κλεψιάς, της δημιουργίας «πηγών» χωρίς αντίκρυσμα παραγωγικής εργασίας, και της ανάπτυξης «μοντέλου κατανάλωσης» Πρώτου Κόσμου σε κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον οριακού Τρίτου.
Το σημερινό αίσχος των «νταβατζήδων» και της γενιάς των Likes ήταν τελικά η φυσιολογική εξέλιξη της αυτοκτονικής αυτής αλληλουχίας που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια μας που, όμως, είχαν προ πολλού πάψει να «ορούν» καθ’ όσον οι κάτοχοι τους τα είχαν κλείσει σφικτά μήπως και το όνειρο γυρίσει στην (αναπόφευκτη) εκρηκτική φούσκα, όπως και τελικώς έγινε. Η γενιά των Likes έτσι αντιμετωπίζει το αδιέξοδο και μαζί της ακολουθεί και ολόκληρη η χώρα. Χωρίς αυτογνωσία, χωρίς παιδεία, με γλώσσα ρημαγμένη και ανασκολοπισμένη προς όφελος της «δημοκρατικής ισότητας» σε άγνοια, αναίδεια, αλητεία, και απαιδευσία, χωρίς διάθεση θυσιών που στο παρελθόν θα θεωρούνταν αναγκαίες και σχεδόν φυσιολογικές για ολόκληρη την κοινωνία, «το παιχνίδι χάνεται» πριν καν αρχίσει. Τελικά, η κανιβαλική διάλεκτος της μπάλας, οι όροι της «αυτό-οργάνωσης» για το κάψιμο τρόλεϊ, και της «γκλιτεράτης» αυτοταπείνωσης και εκπόρνευσης ως μέτρων κοινωνικής καταξίωσης, θα μείνουν στην ιστορία ως το πρώτο σημαντικό καταφατικό νεύμα προς την διάλυση και την τελική πορεία προς το πεπρωμένο των Ελλήνων δεινοσαύρων.
Εν τω μεταξύ: «Να περνάτε καλά» και να ελπίζεται στο «Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι».
Τάσσος Συμεωνίδης (Ακαδημαικός Σύμβουλος)
http://www.rieas.gr
No comments :
Post a Comment