Κεντρικό ρόλο στην πρωτοφανή ιστορία έχουν ο Μουαμάρ Καντάφι, οι λιβυκές Αρχές, ένα πλοίο αξίας 65 εκατ. δολαρίων και μία πολυετής δικαστική διαμάχη με πολιτικές προεκτάσεις. Στη μέση της υπόθεσης, που σχεδόν προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο και σύντομα αναμένεται να απασχολήσει και την ελληνική Βουλή, είναι ο ιδρυτής του «Κόμματος της 4ης Αυγούστου» δικηγόρος Κωνσταντίνος Πλεύρης.
Η άγνωστη ιστορία ξεκινά πριν από δεκαετίες, με την υπογραφή συμβολαίου για δημόσια έργα ύψους 378 εκατ. δολαρίων μεταξύ μεγάλης ελληνικής κατασκευαστικής εταιρείας με την κυβέρνηση της Λιβύης, επίσημα γνωστή ως «Μεγάλη Σοσιαλιστική Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία». Η επαγγελματική συμφωνία δεν θα πάει καλά, καθώς οι δύο πλευρές καταλήγουν στις δικαστικές αίθουσες μετά την αμφισβήτηση του συμβολαίου από το λιβυκό κράτος, με αποτέλεσμα να μην εξοφληθεί η ελληνική κατασκευαστική εταιρεία για τα τεχνικά έργα στη χώρα του Καντάφι. Στις 26 Ιουνίου 2002 ο Κ. Πλεύρης εξουσιοδοτείται από μέλος της Διευθύνσεως της Λαϊκής Δικαιοσύνης να εκπροσωπήσει νομικά τη Λιβύη στην εκδίκαση της αγωγής σε βάρος της από την ελληνική πλευρά*. Η αμοιβή του Κ. Πλεύρη ως δικηγόρου του λιβυκού κράτους ορίζεται στο 2% επί του ποσού της αγωγής, δηλαδή στα 7,5 εκατ. δολάρια. Στις 29 Μαΐου του 2003 η έφεση της κατασκευαστικής εταιρείας απορρίπτεται από το Εφετείο Αθηνών και το λιβυκό κράτος απαλλάσσεται από την υποχρέωση να καταβάλει το τεράστιο χρηματικό ποσό. Παρ' όλα αυτά, το 2003 ο Μουαμάρ Καντάφι αρνείται να καταβάλει τη δικηγορική αμοιβή στον Πλεύρη.
*(Η επιλογή του ιδρυτή του «Κόμματος της 4ης Αυγούστου» από τους Λίβυους μόνο τυχαία δεν ήταν, καθώς υπήρξε ο πρώτος Ελληνας που συνδέθηκε προσωπικά και επαγγελματικά με το καθεστώς του Καντάφι. Οι σχέσεις των δύο αντρών έχει καταγραφεί και σε αυτοβιογραφικό βιβλίο του εθνικοσοσιαλιστή θεωρητικού, στο οποίο αναφέρεται ότι ο τότε βασιλιάς της Λιβύης βρισκόταν σε διακοπές στην Ελλάδα με τη θαλαμηγό του, και συγκεκριμένα στα Καμένα Βούρλα, όταν είχε ξεσπάσει το στρατιωτικό κίνημα του Καντάφι τον Σεπτέμβρη του 1969. Ο Πλεύρης τότε ήταν διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου τού πραξικοπηματία Ιωάννη Λαδά και σύμβουλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου και τους είχε εισηγηθεί να συνταχθούν με τον Καντάφι. Εν μέσω πραξικοπήματος, είχαν κόψει τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επικοινωνήσει ο βασιλιάς με τη Λιβύη. Ο Λίβυος δικτάτορας, που είχε πληροφορηθεί τα γεγονότα, είχε καλέσει αργότερα τον Πλεύρη στην Τρίπολη. Δημοσιεύματα της εποχής ανέφεραν ότι ο Πλεύρης είχε οικονομικές συναλλαγές με τον Καντάφι, αλλά ο δικηγόρος το είχε αρνηθεί ισχυριζόμενος ότι «οι αντίπαλοί μου πάντοτε υπέθεταν ότι συναλλάσσομαι οικονομικώς με τους Λιβύους. Διέδιδαν ότι κερδίζω εκατομμύρια, που δυστυχώς ήτο ανακριβές».)
Μολονότι λοιπόν η δίκη είχε επιτυχή έκβαση και το λιβυκό κράτος γλίτωσε να καταβάλλει τα 378 εκατ. δολάρια στην ελληνική κατασκευαστική, δεν πληρώνουν τα 7,5 εκατ. δολάρια στον Πλεύρη. Ο Κ.Πλεύρης καταθέτει αγωγή σε βάρος του λιβυκού Δημοσίου, αφού κατά τις οχλήσεις του για τη διευθέτηση της αμοιβής του βρήκε γυρισμένες πλάτες από τους πάλαι ποτέ φίλους του. Στις 9 Ιανουαρίου του 2007, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών καταδίκασε το λιβυκό κράτος σε καταβολή του ποσού των 6.059.000 ευρώ, με τον νόμιμο τόκο. Ο Πλεύρης καταφέρνει να εκδοθεί και απόφαση προσωρινά εκτελεστή για το ποσό των 2 εκατ. ευρώ. Απευθύνεται στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Νίκο Δένδια, ο οποίος του χορηγεί άδεια να εκτελέσει την απόφαση κατά του λιβυκού Δημοσίου, υπό τον όρο να μην κάνει αναγκαστική κατάσχεση σε ακίνητα ή κινητά που εξυπηρετούν την άσκηση κυριαρχικής εξουσίας (imperium), όπως πρεσβευτικά κτίρια. Το διπλωματικό θρίλερ ξεκινά το 2013, όταν ο Πλεύρης πληροφορείται ότι ένα τάνκερ αξίας 65 εκατ. δολαρίων, λιβυκής ιδιοκτησίας, είχε εισέλθει στον Κορινθιακό Κόλπο με προορισμό τους Αγίους Θεοδώρους, όπου θα ξεφόρτωνε πετρέλαιο. Προσφεύγει σε δικαστήριο της Κορίνθου το οποίο αποφασίζει ότι μπορεί να κατάσχει το τάνκερ των 61 τόνων πετρελαίου, στο οποίο επέβαινε 15μελές πλήρωμα Ινδών. Η πρωτοφανής ενέργεια του δικηγόρου να πλειστηριάσει άμεσα το τάνκερ προκαλεί διπλωματικό επεισόδιο, σε μία ευαίσθητη χρονικά στιγμή. Ακολουθούν εξαγριωμένα διαβήματα της λιβυκής κυβέρνησης στη μετα-Καντάφι εποχή προς την Αθήνα. Το λιβυκό κράτος επιχειρεί να προσβάλει την κατάσχεση στα ελληνικά δικαστήρια, αλλά δεν πετυχαίνει τίποτα. Το τάνκερ παραμένει δεμένο και έτοιμο προς πλειστηριασμό στο λιμάνι των Αγίων Θεοδώρων.
Στην υπόθεση εμπλέκεται και η νορβηγικών συμφερόντων εταιρεία «Deep Sea Maritime limited», η οποία προσέφυγε στα δικαστήρια της Κορίνθου, με αίτημα να ανασταλεί ο πλειστηριασμός, υποστηρίζοντας ότι το επίμαχο δεξαμενόπλοιο ανήκει σε εκείνην και όχι στο λιβυκό Δημόσιο. Το δικαστήριο δεν είχε δεχθεί τον ισχυρισμό της νορβηγικής εταιρείας επιτρέποντας τη συνέχιση της διαδικασίας του πλειστηριασμού. Νέα ημέρα διεξαγωγής του πλειστηριασμού είχε οριστεί η 27η Νοεμβρίου 2013. Σύμφωνα με τον Κ. Πλεύρη, στην υπόθεση είχε εμπλακεί και ο Ευ. Βενιζέλος, ζητώντας από τον δικηγόρο να συναντηθεί με λιβυκή επιτροπή, ώστε να υπάρξει φιλική επίλυση της διαφοράς. Στη συνέχεια, και πάλι σύμφωνα με τον Κ. Πλεύρη, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου του είχε ζητήσει την ανάκληση του πλειστηριασμού, λόγω των λιβυκών διαβημάτων. Σύμφωνα με την αγωγή του δικηγόρου, είχε ακολουθήσει πυρετός διπλωματικών και πολιτικών επαφών, με τη λιβυκή πλευρά διά του πρεσβευτή της στη χώρα να προτείνει την καταβολή των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ για να κλείσει η υπόθεση, ενώ είχε πραγματοποιηθεί και συνάντηση με τον υπουργό Δικαιοσύνης, κατά την οποία η προσφορά των Λίβυων είχε πέσει στο 1 εκατ. ευρώ. «Αν αφαιρέσωμεν τους φόρους, τον ΦΠΑ, την κοινωνικήν εισφοράν, την προκαταβολήν φόρου και τα έξοδα που είχα κάνει δεν θα μου μείνουν ούτε 100 χιλιάδες ευρώ», αναφέρει ο Πλεύρης στην αγωγή που έχει καταθέσει κατά των εμπλεκόμενων πολιτικών. Στις 25 Ιουνίου 2013, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου είχε αναστέλει την προηγούμενη απόφαση του Ν. Δένδια που είχε χορηγήσει στον κ. Πλεύρη την άδεια αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του λιβυκού Δημοσίου, επικαλούμενος τη διαφύλαξη των ομαλών σχέσεων της χώρας μας με τη Λιβύη. Το πλοίο αποδεσμεύεται και αναχωρεί από τα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Ο Κ. Πλεύρης είχε προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας από το οποίο ζητούσε να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική (αντίθετη στο άρθρο 20 του Συντάγματος) και παράνομη η απόφαση του Χαρ. Αθανασίου, που ανακαλούσε την προγενέστερη του Ν. Δένδια. Το 2014, το ΣτΕ αποφασίζει ότι η απόφαση του Χαρ. Αθανασίου ήταν «κυβερνητική πράξη» και δεν κάνει δεκτό το αίτημα του Πλεύρη, ο οποίος αμφισβητεί την απόφαση, ισχυριζόμενος ότι η οικονομική ζημιά που είχε υποστεί μόνο για τη φύλαξη του πλοίου ανερχόταν στις 180.000 ευρώ, ενώ παράλληλα είχε προσφύγει και στον Άρειο Πάγο. Το διπλωματικό - πολιτικό θρίλερ συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, καθώς σύντομα αναμένεται να συζητηθεί στην ελληνική Βουλή η μηνυτήριος αναφορά του δικηγόρου κατά του Χαρ. Αθανασίου και του Ευ. Βενιζέλου, οι οποίοι κατά τον Πλεύρη είχαν μεσολαβήσει ως υπουργοί Δικαιοσύνης και Εξωτερικών αντίστοιχα, προκαλώντας του ζημία ύψους 16 εκατομμυρίων ευρώ (!), διαπράττοντας τα ποινικά αδικήματα της απάτης και του εκβιασμού. Ο εκβιασμός κατά τον Κ. Πλεύρη έγινε κατά τη διάρκεια επαφών που ισχυρίζεται ότι είχαν μαζί του οι δύο πρώην υπουργοί το 2013, όταν του ζήτησαν να βρει φιλική επίλυση με τους Λίβυους και να δεχθεί οικονομικό συμβιβασμό και όταν αυτός αρνήθηκε, ανέστειλαν την απόφαση κατάσχεσης του τάνκερ.
http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2016/05/blog-post_24.html
Η άγνωστη ιστορία ξεκινά πριν από δεκαετίες, με την υπογραφή συμβολαίου για δημόσια έργα ύψους 378 εκατ. δολαρίων μεταξύ μεγάλης ελληνικής κατασκευαστικής εταιρείας με την κυβέρνηση της Λιβύης, επίσημα γνωστή ως «Μεγάλη Σοσιαλιστική Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία». Η επαγγελματική συμφωνία δεν θα πάει καλά, καθώς οι δύο πλευρές καταλήγουν στις δικαστικές αίθουσες μετά την αμφισβήτηση του συμβολαίου από το λιβυκό κράτος, με αποτέλεσμα να μην εξοφληθεί η ελληνική κατασκευαστική εταιρεία για τα τεχνικά έργα στη χώρα του Καντάφι. Στις 26 Ιουνίου 2002 ο Κ. Πλεύρης εξουσιοδοτείται από μέλος της Διευθύνσεως της Λαϊκής Δικαιοσύνης να εκπροσωπήσει νομικά τη Λιβύη στην εκδίκαση της αγωγής σε βάρος της από την ελληνική πλευρά*. Η αμοιβή του Κ. Πλεύρη ως δικηγόρου του λιβυκού κράτους ορίζεται στο 2% επί του ποσού της αγωγής, δηλαδή στα 7,5 εκατ. δολάρια. Στις 29 Μαΐου του 2003 η έφεση της κατασκευαστικής εταιρείας απορρίπτεται από το Εφετείο Αθηνών και το λιβυκό κράτος απαλλάσσεται από την υποχρέωση να καταβάλει το τεράστιο χρηματικό ποσό. Παρ' όλα αυτά, το 2003 ο Μουαμάρ Καντάφι αρνείται να καταβάλει τη δικηγορική αμοιβή στον Πλεύρη.
*(Η επιλογή του ιδρυτή του «Κόμματος της 4ης Αυγούστου» από τους Λίβυους μόνο τυχαία δεν ήταν, καθώς υπήρξε ο πρώτος Ελληνας που συνδέθηκε προσωπικά και επαγγελματικά με το καθεστώς του Καντάφι. Οι σχέσεις των δύο αντρών έχει καταγραφεί και σε αυτοβιογραφικό βιβλίο του εθνικοσοσιαλιστή θεωρητικού, στο οποίο αναφέρεται ότι ο τότε βασιλιάς της Λιβύης βρισκόταν σε διακοπές στην Ελλάδα με τη θαλαμηγό του, και συγκεκριμένα στα Καμένα Βούρλα, όταν είχε ξεσπάσει το στρατιωτικό κίνημα του Καντάφι τον Σεπτέμβρη του 1969. Ο Πλεύρης τότε ήταν διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου τού πραξικοπηματία Ιωάννη Λαδά και σύμβουλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου και τους είχε εισηγηθεί να συνταχθούν με τον Καντάφι. Εν μέσω πραξικοπήματος, είχαν κόψει τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επικοινωνήσει ο βασιλιάς με τη Λιβύη. Ο Λίβυος δικτάτορας, που είχε πληροφορηθεί τα γεγονότα, είχε καλέσει αργότερα τον Πλεύρη στην Τρίπολη. Δημοσιεύματα της εποχής ανέφεραν ότι ο Πλεύρης είχε οικονομικές συναλλαγές με τον Καντάφι, αλλά ο δικηγόρος το είχε αρνηθεί ισχυριζόμενος ότι «οι αντίπαλοί μου πάντοτε υπέθεταν ότι συναλλάσσομαι οικονομικώς με τους Λιβύους. Διέδιδαν ότι κερδίζω εκατομμύρια, που δυστυχώς ήτο ανακριβές».)
Μολονότι λοιπόν η δίκη είχε επιτυχή έκβαση και το λιβυκό κράτος γλίτωσε να καταβάλλει τα 378 εκατ. δολάρια στην ελληνική κατασκευαστική, δεν πληρώνουν τα 7,5 εκατ. δολάρια στον Πλεύρη. Ο Κ.Πλεύρης καταθέτει αγωγή σε βάρος του λιβυκού Δημοσίου, αφού κατά τις οχλήσεις του για τη διευθέτηση της αμοιβής του βρήκε γυρισμένες πλάτες από τους πάλαι ποτέ φίλους του. Στις 9 Ιανουαρίου του 2007, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών καταδίκασε το λιβυκό κράτος σε καταβολή του ποσού των 6.059.000 ευρώ, με τον νόμιμο τόκο. Ο Πλεύρης καταφέρνει να εκδοθεί και απόφαση προσωρινά εκτελεστή για το ποσό των 2 εκατ. ευρώ. Απευθύνεται στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Νίκο Δένδια, ο οποίος του χορηγεί άδεια να εκτελέσει την απόφαση κατά του λιβυκού Δημοσίου, υπό τον όρο να μην κάνει αναγκαστική κατάσχεση σε ακίνητα ή κινητά που εξυπηρετούν την άσκηση κυριαρχικής εξουσίας (imperium), όπως πρεσβευτικά κτίρια. Το διπλωματικό θρίλερ ξεκινά το 2013, όταν ο Πλεύρης πληροφορείται ότι ένα τάνκερ αξίας 65 εκατ. δολαρίων, λιβυκής ιδιοκτησίας, είχε εισέλθει στον Κορινθιακό Κόλπο με προορισμό τους Αγίους Θεοδώρους, όπου θα ξεφόρτωνε πετρέλαιο. Προσφεύγει σε δικαστήριο της Κορίνθου το οποίο αποφασίζει ότι μπορεί να κατάσχει το τάνκερ των 61 τόνων πετρελαίου, στο οποίο επέβαινε 15μελές πλήρωμα Ινδών. Η πρωτοφανής ενέργεια του δικηγόρου να πλειστηριάσει άμεσα το τάνκερ προκαλεί διπλωματικό επεισόδιο, σε μία ευαίσθητη χρονικά στιγμή. Ακολουθούν εξαγριωμένα διαβήματα της λιβυκής κυβέρνησης στη μετα-Καντάφι εποχή προς την Αθήνα. Το λιβυκό κράτος επιχειρεί να προσβάλει την κατάσχεση στα ελληνικά δικαστήρια, αλλά δεν πετυχαίνει τίποτα. Το τάνκερ παραμένει δεμένο και έτοιμο προς πλειστηριασμό στο λιμάνι των Αγίων Θεοδώρων.
Στην υπόθεση εμπλέκεται και η νορβηγικών συμφερόντων εταιρεία «Deep Sea Maritime limited», η οποία προσέφυγε στα δικαστήρια της Κορίνθου, με αίτημα να ανασταλεί ο πλειστηριασμός, υποστηρίζοντας ότι το επίμαχο δεξαμενόπλοιο ανήκει σε εκείνην και όχι στο λιβυκό Δημόσιο. Το δικαστήριο δεν είχε δεχθεί τον ισχυρισμό της νορβηγικής εταιρείας επιτρέποντας τη συνέχιση της διαδικασίας του πλειστηριασμού. Νέα ημέρα διεξαγωγής του πλειστηριασμού είχε οριστεί η 27η Νοεμβρίου 2013. Σύμφωνα με τον Κ. Πλεύρη, στην υπόθεση είχε εμπλακεί και ο Ευ. Βενιζέλος, ζητώντας από τον δικηγόρο να συναντηθεί με λιβυκή επιτροπή, ώστε να υπάρξει φιλική επίλυση της διαφοράς. Στη συνέχεια, και πάλι σύμφωνα με τον Κ. Πλεύρη, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου του είχε ζητήσει την ανάκληση του πλειστηριασμού, λόγω των λιβυκών διαβημάτων. Σύμφωνα με την αγωγή του δικηγόρου, είχε ακολουθήσει πυρετός διπλωματικών και πολιτικών επαφών, με τη λιβυκή πλευρά διά του πρεσβευτή της στη χώρα να προτείνει την καταβολή των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ για να κλείσει η υπόθεση, ενώ είχε πραγματοποιηθεί και συνάντηση με τον υπουργό Δικαιοσύνης, κατά την οποία η προσφορά των Λίβυων είχε πέσει στο 1 εκατ. ευρώ. «Αν αφαιρέσωμεν τους φόρους, τον ΦΠΑ, την κοινωνικήν εισφοράν, την προκαταβολήν φόρου και τα έξοδα που είχα κάνει δεν θα μου μείνουν ούτε 100 χιλιάδες ευρώ», αναφέρει ο Πλεύρης στην αγωγή που έχει καταθέσει κατά των εμπλεκόμενων πολιτικών. Στις 25 Ιουνίου 2013, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου είχε αναστέλει την προηγούμενη απόφαση του Ν. Δένδια που είχε χορηγήσει στον κ. Πλεύρη την άδεια αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του λιβυκού Δημοσίου, επικαλούμενος τη διαφύλαξη των ομαλών σχέσεων της χώρας μας με τη Λιβύη. Το πλοίο αποδεσμεύεται και αναχωρεί από τα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Ο Κ. Πλεύρης είχε προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας από το οποίο ζητούσε να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική (αντίθετη στο άρθρο 20 του Συντάγματος) και παράνομη η απόφαση του Χαρ. Αθανασίου, που ανακαλούσε την προγενέστερη του Ν. Δένδια. Το 2014, το ΣτΕ αποφασίζει ότι η απόφαση του Χαρ. Αθανασίου ήταν «κυβερνητική πράξη» και δεν κάνει δεκτό το αίτημα του Πλεύρη, ο οποίος αμφισβητεί την απόφαση, ισχυριζόμενος ότι η οικονομική ζημιά που είχε υποστεί μόνο για τη φύλαξη του πλοίου ανερχόταν στις 180.000 ευρώ, ενώ παράλληλα είχε προσφύγει και στον Άρειο Πάγο. Το διπλωματικό - πολιτικό θρίλερ συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, καθώς σύντομα αναμένεται να συζητηθεί στην ελληνική Βουλή η μηνυτήριος αναφορά του δικηγόρου κατά του Χαρ. Αθανασίου και του Ευ. Βενιζέλου, οι οποίοι κατά τον Πλεύρη είχαν μεσολαβήσει ως υπουργοί Δικαιοσύνης και Εξωτερικών αντίστοιχα, προκαλώντας του ζημία ύψους 16 εκατομμυρίων ευρώ (!), διαπράττοντας τα ποινικά αδικήματα της απάτης και του εκβιασμού. Ο εκβιασμός κατά τον Κ. Πλεύρη έγινε κατά τη διάρκεια επαφών που ισχυρίζεται ότι είχαν μαζί του οι δύο πρώην υπουργοί το 2013, όταν του ζήτησαν να βρει φιλική επίλυση με τους Λίβυους και να δεχθεί οικονομικό συμβιβασμό και όταν αυτός αρνήθηκε, ανέστειλαν την απόφαση κατάσχεσης του τάνκερ.
http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2016/05/blog-post_24.html
ΜΑΛΙΣΤΑ, ΓΙ'ΑΥΤΟ ΩΡΥΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΛΙΓΑΚΙ ΟΤΙ ΧΡΕΩΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟΣΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ. ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΤΣΕΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕ.
ReplyDelete