«και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου...»!!! (Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15 )
Μάλιστα, υπήρξε και υπάρχει θεός ο οποίος κινδύνευε και κινδυνεύει να πατήσει ανθρώπινα κόπρανα! Προσοχή πιστοί. Προσοχή, για όνομα του θεού. Ένα στοιχείο το οποίο συνεχώς τονίζουμε είναι ότι ο θεός των χριστιανών και ο θεός των Ιουδαίων είναι ένας και ο αυτός. Η επιμονή αυτή οφείλεται στην περίεργη άγνοια του δεδομένου αυτού από την πλευρά του χριστεπώνυμου πληρώματος. Νομίζουμε ότι η άγνοια αυτή, θεός φυλάξει, ίσως και να χρεώνει βαρύ αμάρτημα έναντι του θεού από την πλευρά του πιστού χριστιανού. Να μη γνωρίζει ο πιστός σε τι θεό πιστεύει! Δηλαδή αυτό δεν ενοχλεί τον θεό του; Δεν τον εκνευρίζει; Μα τι είναι αυτά που λες; Ο θεός αυτός δεν είναι άνθρωπος για να εκνευρίζεται όπως εμείς! Έτσι απαντά ο χριστιανός άνθρωπος. Άλλη σοβαρή άγνοια από την πλευρά του! Καλά περίμενε και θα δεις μέσα από τις ίδιες τις Γραφές ότι όχι μόνον εκνευρίζεται αλλά και παρα-εκνευρίζεται μάλιστα. Ότι επί πλέον οργίζεται, μισεί, μετανιώνει, λυπάται, χαίρεται, διαλογίζεται, ότι έχει στόμα, όσφρηση, χέρια, βραχίονες, πρόσωπο, γλώσσα, πόδια, αφή και ότι τίποτε δεν του λείπει απ’ όλα αυτά τα ανθρώπινα αισθήματα και συναισθήματα που διαθέτει ο άνθρωπος. Δηλαδή δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τον άνθρωπο. Αποκλείεται απαντά ο χριστιανός. Αυτά συμβαίνουν στην ειδωλολατρία. Οι θεοί του Ολύμπου ήταν τέτοιοι. Εμείς δεν είμαστε ειδωλολάτρες. Ο δικός μας ο θεός είναι πνεύμα. Και ως πνεύμα δεν μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι που λες, χειρότερα κι από άνθρωπο.
Καλά χριστιανέ μου θα δούμε σε λίγο ποια είναι η αλήθεια. Αλλά πες μου σε παρακαλώ, πιστεύεις στην Βίβλο, την Παλαιά διαθήκη των Ιουδαίων; Φυσικά αφού είναι ιερό και θεόπνευστο βιβλίο της ορθοδοξίας μαζί με την Καινή. Αφού δεν γίνεται η Καινή να υπάρχει δίχως την Παλαιά. Δεν βλέπεις πόσες αναφορές έχει η Καινή στην Παλαιά. Οι προφήτες της Παλαιάς δεν προφήτεψαν την έλευση του Μεσσία; Ο Χριστός δεν είναι υιός του Γιαχβέ του θεού της Παλαιάς; Πράγματι, ουδέποτε η ορθοδοξία έθεσε ζήτημα υποβάθμισης ή αποβολής (ήμαρτον Κύριε) της Παλαιάς Διαθήκης από την πίστη και την λατρεία της. Όποιος δεν το πιστεύει αυτό δεν έχει παρά να παρακολουθήσει μια οποιαδήποτε χριστιανική λειτουργία. Εκεί λοιπόν θα ακούσει με πόσο μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη οι ψαλτάδες ψάλλουν το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ». Κι αν ακούσει κανείς εκεί μέσα έστω κι ένα ελληνικό όνομα ή τοποθεσία ή χωριό ή ποταμό ή βουνό να έρθει και να μου τρυπήσει την μύτη. Οι άνθρωποι αυτοί τρέφουν τόσο τεράστιο σεβασμό προς τους προγόνους των Ιουδαίων που ούτε γι’ αστείο δεν τολμούν να αναφέρουν ελληνικό όνομα.
[Παρέκβαση: Για να φανταστείτε μέχρι ποιο σημείο έφτασε η κατάσταση αυτή, μέχρι και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές στη χώρα της Ελλάδος δέχονται τα Εβραϊκά ονόματα ενώ απορρίπτουν τα Ελληνικά!!! Πώς είπατε; Ν’ αφήσω τα κακόγουστα αυτά αστεία. Κι όμως, την πατήσατε αγαπητοί μου. Ιδού για ποιόν λόγο χάσατε το στοίχημα. Εάν χρησιμοποιήσετε στον υπολογιστή σας το εργαλείο «ορθογραφικός και γραμματικός έλεγχος» και γράψετε τις λέξεις Αβραάμ ή Ισαάκ ή Ιακώβ, θα διαπιστώσετε ότι δεν θα σας υπογραμμίσει, με την κόκκινη τεθλασμένη γραμμή, κανένα λάθος. Για γράψτε όμως κάτι όπως ας πούμε «τον Αριστοτέλην» ή «την Υπατίαν» ή «ποιός» ή «καμμιά» και μετά τα λέμε. Ένσταση είπες; Ναι, το καμμιά είναι λάθος, διότι πρέπει να το γράψεις με ένα μ. Σε καμμιά περίπτωση άνθρωπέ μου δεν θα το γράψω μ’ ένα μ. Διότι το καμμιά είναι σε μια λέξη τα καν και μιά, δηλαδή κανμιά που γίνεται καμμιά (νμ>μμ), όπως η λέξη γράμμα ήταν γράφμα κι έγινε γράμμα (φμ>μμ), διότι από το γράφ-ω παράγεται. Δηλαδή εσύ κρατάς το γράμμα και πετάς το καμμιά; Κατάλαβες τώρα πώς εσκεμμένα πάνε να μας διαλύσουν τη γλώσσας; Να σβήσουν τα ίχνη της ιστορίας που φέρουν οι ίδιες οι λέξεις από μόνες τους; Όλους αυτούς που ανέλαβαν το «θεάρεστο» αυτό έργο, οι πατρόνες τους, τους ανακηρύσσουν καθηγητές και πρυτάνεις. Θα τους δείτε σε τηλεοπτικές εκπομπές, την ώρα που εξηγούν τους λόγους για τους οποίους το έγκλήμά τους αυτό συντελείται χάριν της προόδου της ελληνικής γλώσσας, να αμολούν και μια ομολογία χριστιανικής πίστεως, δίχως να τους την ζητήσει κανείς, για να δείξουν στο παπαδαριό, ότι δεν λησμονούν το χρέος που τους οφείλουν.]
Λέγαμε λοιπόν ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι το θεμέλιο της Καινής. Επί πλέον ο ίδιος ο Χριστός αναφέρεται συνεχώς στις γραφές («γέγραπται») για να χαρακτηρίσει ως θεόπνευστα τα βιβλία της. Ιδού οι αποδείξεις: Ματθ. κα΄ 42, Μαρκ. ιβ΄ 10,24, Λουκ. κδ΄ 27, δ΄ 4,8, Ιωαν. β΄ 42, ι΄ 35, Πραξ. η΄ 32, Ρωμ. α΄ 2, Γαλάτ. γ΄ 10,13,22, Ιακώβ. β΄ 8, Α΄ Πετρ. β΄ 6 κ.ά. Όπως θα διαπιστώσουμε σε λίγο στα ιερά, για τους χριστιανούς, αυτά βιβλία ο θεός τους περιγράφεται ως και σαν κατ’ εξοχήν ανθρωπομορφικός, μέχρι εκνευριστικού βαθμού. Όταν, μετά λυσσώδους μανίας και διαχρονικώς, ο χριστιανισμός λοιδορεί, ψέγει και ειρωνεύεται όλους τους αλλόθρησκούς του επ’ ανοησία, για τον λόγο ότι λατρεύουν θεούς, στους οποίους αποδίδουν πλείστες ανθρώπινες αδυναμίες. Αδυναμίες που διακατέχουν τον δικό τους θεό στον ίδιο και μεγαλύτερο βαθμό. Αδυναμίες πλην μιας, για να μη τον αδικήσουμε. Δεν ερωτεύεται με τίποτε θνητές. Για θεές ούτε λόγος, αφού στον ουρανό του δεν υπάρχουν ούτε θεές ούτε θεοί άλλοι πλην αυτού. Για το άγιο πνεύμα δεν γίνεται λόγος, είναι το δικό του πνεύμα. Περί δε του υιού θα δούμε στη συνέχεια. Μάλιστα ο θεός αυτός μέχρι και σήμερα επιμένει ν’ απεχθάνεται τα ερωτικά και γενετήσια, πληρώνοντας ευχαρίστως το τίμημα με τα σεξουαλικά σκάνδαλα και τις σεξουαλικές ανωμαλίες που μαστίζουν τα μοναστήρια και τον κλήρο του. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη μπορεί να υπάρξει από την συνεχή διαμαρτυρία του προέδρου των κληρικών ο οποίος συγκεκριμένα την διατυπώνει ως εξής: «δεν πάει άλλο, γέμισε η εκκλησία με ομοφυλόφιλους μητροπολίτες».
Για να πούμε όμως όλη την αλήθεια ο Γιαχβέ υπέπεσε κι αυτός στον πειρασμό να κάνει ένα παιδάκι όπως όλος ο κόσμος των θνητών και των θεών. Βεβαίως κατέστη αθώος και άμοιρος του γαμείν ένεκα του κρίνου. Και προ παντός έναντι του έκφυλου αφροδισιομανούς εκείνου Διός, του αμετανόητου γονιμοποιού των Ελληνίδων γυναικών. Του θεού του γένους αυτού όπου οι θνητές γυναίκες , δια του Διός πολιτισμού, γεννούσαν και ημίθεους εκτός από θνητούς ανθρώπους. Ανθρώπους δηλαδή αθάνατους, για όλη την υφήλιο. Ο Ιπποκράτης είναι και θα είναι αθάνατος δίχως καμμιά αμφιβολία. Όσο θα υπάρχει το ανθρώπινο είδος οι γιατροί όλου του κόσμου θα ορκίζονται δια του όρκου του. δεν πρόκειται κανείς γιατρός να ορκισθεί στον Γιαχβέ ή στον Χριστό ή στον Αβραάμ ή σε οποιονδήποτε άγιο του χριστιανισμού. Ο λόγος είναι πασιφανής. Όλοι αυτοί οι τελευταίοι «γιάτρευαν» με φακιρικά, με ματζούνια, με κόκαλα πεθαμένων και με τίμια ξύλα. Ο Ιπποκράτης όμως γιάτρευε με επιστήμη, με εγχειρήσεις, με φάρμακα. Δίδασκε ανατομία, φαρμακολογία και ψυχοθεραπεία. Ο Αριστοτέλης είναι αθάνατος. Και μετά από εκατομμύρια χρόνια (εάν δεν εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος από το πρόσωπο της γης, λόγο της ασέβεια του χριστιανικού κόσμου προς αυτή, βλέπετε ότι άλλος κόσμος τους ενδιαφέρει και συνεχώς μιλούν για την βέβαια καταστροφή αυτού εδώ του γήινου) όποιος θα σπουδάζει ψυχολογία, σ’ οποιοδήποτε σημείο της υφηλίου, θα είναι αναγκασμένος να μάθει ότι ο πρώτος άνθρωπος, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, που μίλησε επιστημονικά για την ανθρώπινη ψυχή και επί πλέον έγραψε ογκώδη βιβλίο περί αυτής, ήταν κάποιος Έλληνας ονόματι Αριστοτέλης.
Σ’ όποιο θέμα των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων κι αν ανατρέξει κανείς θα εξαναγκάζεται να προσπίπτει στους Έλληνες. Διότι αυτοί πρώτοι άνοιξαν και περπάτησαν τα μονοπάτια όλων των επιστημών. Αυτοί τα παιδιά του Διός. Αυτός ο λαός που προτιμούσε χίλιες φορές να γονιμοποιήσει κάποιος θεός την γυναίκα τους παρά ο ίδιος ή ο γείτονάς τους, όπως αντιθέτως προτιμούν οι Ιουδαιοχριστιανοί. Δηλαδή πόσο μυαλό χρειάζεται κάποιος άνθρωπος για να αντιληφθεί ότι, όταν το γένος των Ελλήνων «έβαζε τον Δία να γκαστρώνει τις γυναίκες του», εννοούσε να τις γονιμοποιήσει με το καλύτερο σπέρμα του Ελληνικού πολιτισμού. Δηλαδή τόσο βόδια μας κατάντησε η χριστιανική απαιδευσιά μας! Χάριν όμως της υποσχέσεώς μας ας δούμε το πρόσωπο του Γιαχβέ, παρ’ όλο που οι πιστοί του ισχυρίζονται ότι μόνον μετά θάνατον μπορεί να το αντικρίσει κανείς και μάλιστα μόνον εάν σωθεί. Από τι να σωθεί; Φυσικά από τον ίδιο. Διότι του θεού αυτού είναι αρμοδιότητα ποιος θα σωθεί και ποιος θα ριφθεί στο «πυρ το εξώτερον». Να πιστεύεις σ’ έναν θεό και να πασχίζεις μια ζωή να σωθείς απ’ αυτόν! Να μην υπάρχει άλλος θεός να προστρέξεις σ’ αυτόν για την σωτηρία σου. Όπως τότε που ο Οδυσσέας κυνηγημένος από την οργή του Ποσειδώνα επικαλούνταν την θεά Αθηνά και σώζονταν. Επειδή γνωρίζουμε κάποιον καλό και μορφωμένο χριστιανό, κατά πολύ αρμοδιότερο από μας και για να μη χρειαστεί να ελέγχουμε συνεχώς την εμφανέστατη εμπάθειά μας προς τα χριστιανικά πράγματα, θα του δώσουμε ευχαρίστως τον λόγο, αφού η χειρονομία αυτή βολεύει απόλυτα και τις δύο πλευρές. Ο άνθρωπος αυτός λέγεται Παναγιώτης Ι. Μπρατσιώτης. Καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Το 1915 διορίστηκε καθηγητής των ιερών στο διδασκαλείο Πειραιώς. Κατά το 1921-22 διετέλεσε και διευθυντής του περιοδικού «Ιερός Σύνδεσμος», επισήμου τότε οργάνου της Ιεράς Συνόδου. Το 1924 διορίστηκε υφηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου κ.λπ.
Μας περιγράφει λοιπόν εμπεριστατωμένα τον Γιαχβέ, μέσα από την Π.Δ. στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός» στη σελ. 765:
«... Και αλλαχού μεν αποδίδονται εις τον θεόν αισθήσεις, οίον όρασις δι’ ής τα πάντα εφορά (Α΄ Βασιλ. ΙΕ΄ 19, Ψαλμ. Θ΄ 14, Ησαΐου ΛΖ΄ 17 και πολλά άλλα), ακοή (Δευτερ. ΛΓ΄ 7, Ψαλμ. Ε΄ 2, Μιχ. Ζ΄ 7 και πολλά άλλα), όσφρησις (Γενες. Η΄ 21, Εφεσ. Ε΄ 2 και άλλα), αφή (Ιωβ ΙΘ΄ 21, Ιερεμ. Α΄ 9 και άλλα), αλλαχού δε μέλη του ανθρωπίνου σώματος, οίον στόμα δι’ ού λαλεί (Ησ. Α΄ 20, Ιερεμ. ΚΓ΄ 16), γλώσσα δίκην πυρός καταναλίσκοντος (Ησ. Λ΄ 27), χείρες δε και βραχίονες, δι’ ών τα πάντα δύναται (Ψαλ. ΙΣΤ΄ 14, Ησ. ΙΘ΄ 25, Ιερεμ. ΚΑ΄ 5, Αββακ. Β΄ 16 και άλλα), πρόσωπον (Ψαλμ. ΞΘ΄ 4), πόδες (Ησ. ΞΣΤ΄ 1 και άλλα), αλλαχού κινήσεις ανθρώπινοι (Ωσηέ ΙΑ΄ 3, Ησ. ΣΤ΄ 1, Αμως Ζ΄ 9, Γεν. ΙΑ΄ 7 και άλλα πολλά), αλλαχού δε αποδίδεται τω θεώ ψυχή (Εβρ. Ι΄ 38) μετά παθών ανθρωπίνων, οίον μίσους (Ησ. Α΄ 14), χαράς (Ησ. ΜΒ΄ 1), λύπης (Γεν. ΣΤ΄ 6), οργής (Ψαλμ. Β΄ 12), μετανοίας (Γεν. ΣΤ΄ 6), των τοιούτων ανθρωπομορφισμών λεγομένων και ανθρωποπαθισμών. Τέλος αποδίδονται τω θεώ εν τη Βίβλω διάφοροι ενέργειαι ή καταστάσεις διανοητκαί, οίον ανάμνησις (Τωβ. Γ΄ 3), πρόβλεψις (Δ΄ Βασιλ. ΙΘ΄ 27), διαλογισμός (Ιωνά Α΄ 6, Σοφ. Σολομ. Δ΄ 17), λήθη (Ψαλ. ΙΒ΄ 1)».
Και μάλλον από ευγενική διάθεση ο αγαθός αυτός καθηγητής παρέλειψε να αναφέρει ότι ο θεός αυτός κινδύνευε σχεδόν να πατήσει ακόμη και ανθρώπινα κόπρανα!!! Φανταστείτε να αναφέρονταν κάτι ανάλογο για τον Δία. Κι όμως για την Βίβλο τέτοιες θεϊκές περιπέτειες φαντάζουν φυσιολογικές. Και για τους πιστούς και για τους άπιστους καταθέτουμε την απόδειξη: Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15 «και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου...»!!! Σ’ όλες τις αποδόσεις στην νεοελληνική οι οποίες διαθέτουν τις εγκρίσεις της εκκλησίας της Ελλάδος, το προαναφερθέν χωρίο αποδίδεται ως εξής: «θα έχεις στη ζώνη σου τσαπί και όταν πηγαίνεις έξω προς σωματική σου ανάγκη να ανοίξεις λάκκο και μετά να σκεπάσεις τα κόπρανά σου». Κι όλ’ αυτά διότι «ο Κύριος ο θεός σου πηγαινοέρχεται μέσα στο στρατόπεδό σου...». πρόκειται περί εντολής του Μωϋσή προς στρατωνισμένους Ισραηλίτες. Μια εντολή που δεν χρειάζεται να δώσει κανείς καν στις γάτες, φέρ’ ειπείν, διότι τα ζώα αυτά το πράττουν από μόνα τους και μάλιστα με εξαιρετική επιμέλεια. Σ’ όποιον κι όποια αρέσουν τέτοιες θεϊκές ιστορίες μπορεί να διασκεδάσει όσο τραβά η ψυχή του αφού η Π.Δ. έχει αρκετές καταγεγραμμένες. Σε κάθε ενδιαφερόμενο ευχόμαστε καλή διασκέδαση.
http://ermionh.blogspot.gr/2016/01/blog-post_35.html
Μάλιστα, υπήρξε και υπάρχει θεός ο οποίος κινδύνευε και κινδυνεύει να πατήσει ανθρώπινα κόπρανα! Προσοχή πιστοί. Προσοχή, για όνομα του θεού. Ένα στοιχείο το οποίο συνεχώς τονίζουμε είναι ότι ο θεός των χριστιανών και ο θεός των Ιουδαίων είναι ένας και ο αυτός. Η επιμονή αυτή οφείλεται στην περίεργη άγνοια του δεδομένου αυτού από την πλευρά του χριστεπώνυμου πληρώματος. Νομίζουμε ότι η άγνοια αυτή, θεός φυλάξει, ίσως και να χρεώνει βαρύ αμάρτημα έναντι του θεού από την πλευρά του πιστού χριστιανού. Να μη γνωρίζει ο πιστός σε τι θεό πιστεύει! Δηλαδή αυτό δεν ενοχλεί τον θεό του; Δεν τον εκνευρίζει; Μα τι είναι αυτά που λες; Ο θεός αυτός δεν είναι άνθρωπος για να εκνευρίζεται όπως εμείς! Έτσι απαντά ο χριστιανός άνθρωπος. Άλλη σοβαρή άγνοια από την πλευρά του! Καλά περίμενε και θα δεις μέσα από τις ίδιες τις Γραφές ότι όχι μόνον εκνευρίζεται αλλά και παρα-εκνευρίζεται μάλιστα. Ότι επί πλέον οργίζεται, μισεί, μετανιώνει, λυπάται, χαίρεται, διαλογίζεται, ότι έχει στόμα, όσφρηση, χέρια, βραχίονες, πρόσωπο, γλώσσα, πόδια, αφή και ότι τίποτε δεν του λείπει απ’ όλα αυτά τα ανθρώπινα αισθήματα και συναισθήματα που διαθέτει ο άνθρωπος. Δηλαδή δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τον άνθρωπο. Αποκλείεται απαντά ο χριστιανός. Αυτά συμβαίνουν στην ειδωλολατρία. Οι θεοί του Ολύμπου ήταν τέτοιοι. Εμείς δεν είμαστε ειδωλολάτρες. Ο δικός μας ο θεός είναι πνεύμα. Και ως πνεύμα δεν μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι που λες, χειρότερα κι από άνθρωπο.
Καλά χριστιανέ μου θα δούμε σε λίγο ποια είναι η αλήθεια. Αλλά πες μου σε παρακαλώ, πιστεύεις στην Βίβλο, την Παλαιά διαθήκη των Ιουδαίων; Φυσικά αφού είναι ιερό και θεόπνευστο βιβλίο της ορθοδοξίας μαζί με την Καινή. Αφού δεν γίνεται η Καινή να υπάρχει δίχως την Παλαιά. Δεν βλέπεις πόσες αναφορές έχει η Καινή στην Παλαιά. Οι προφήτες της Παλαιάς δεν προφήτεψαν την έλευση του Μεσσία; Ο Χριστός δεν είναι υιός του Γιαχβέ του θεού της Παλαιάς; Πράγματι, ουδέποτε η ορθοδοξία έθεσε ζήτημα υποβάθμισης ή αποβολής (ήμαρτον Κύριε) της Παλαιάς Διαθήκης από την πίστη και την λατρεία της. Όποιος δεν το πιστεύει αυτό δεν έχει παρά να παρακολουθήσει μια οποιαδήποτε χριστιανική λειτουργία. Εκεί λοιπόν θα ακούσει με πόσο μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη οι ψαλτάδες ψάλλουν το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ». Κι αν ακούσει κανείς εκεί μέσα έστω κι ένα ελληνικό όνομα ή τοποθεσία ή χωριό ή ποταμό ή βουνό να έρθει και να μου τρυπήσει την μύτη. Οι άνθρωποι αυτοί τρέφουν τόσο τεράστιο σεβασμό προς τους προγόνους των Ιουδαίων που ούτε γι’ αστείο δεν τολμούν να αναφέρουν ελληνικό όνομα.
[Παρέκβαση: Για να φανταστείτε μέχρι ποιο σημείο έφτασε η κατάσταση αυτή, μέχρι και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές στη χώρα της Ελλάδος δέχονται τα Εβραϊκά ονόματα ενώ απορρίπτουν τα Ελληνικά!!! Πώς είπατε; Ν’ αφήσω τα κακόγουστα αυτά αστεία. Κι όμως, την πατήσατε αγαπητοί μου. Ιδού για ποιόν λόγο χάσατε το στοίχημα. Εάν χρησιμοποιήσετε στον υπολογιστή σας το εργαλείο «ορθογραφικός και γραμματικός έλεγχος» και γράψετε τις λέξεις Αβραάμ ή Ισαάκ ή Ιακώβ, θα διαπιστώσετε ότι δεν θα σας υπογραμμίσει, με την κόκκινη τεθλασμένη γραμμή, κανένα λάθος. Για γράψτε όμως κάτι όπως ας πούμε «τον Αριστοτέλην» ή «την Υπατίαν» ή «ποιός» ή «καμμιά» και μετά τα λέμε. Ένσταση είπες; Ναι, το καμμιά είναι λάθος, διότι πρέπει να το γράψεις με ένα μ. Σε καμμιά περίπτωση άνθρωπέ μου δεν θα το γράψω μ’ ένα μ. Διότι το καμμιά είναι σε μια λέξη τα καν και μιά, δηλαδή κανμιά που γίνεται καμμιά (νμ>μμ), όπως η λέξη γράμμα ήταν γράφμα κι έγινε γράμμα (φμ>μμ), διότι από το γράφ-ω παράγεται. Δηλαδή εσύ κρατάς το γράμμα και πετάς το καμμιά; Κατάλαβες τώρα πώς εσκεμμένα πάνε να μας διαλύσουν τη γλώσσας; Να σβήσουν τα ίχνη της ιστορίας που φέρουν οι ίδιες οι λέξεις από μόνες τους; Όλους αυτούς που ανέλαβαν το «θεάρεστο» αυτό έργο, οι πατρόνες τους, τους ανακηρύσσουν καθηγητές και πρυτάνεις. Θα τους δείτε σε τηλεοπτικές εκπομπές, την ώρα που εξηγούν τους λόγους για τους οποίους το έγκλήμά τους αυτό συντελείται χάριν της προόδου της ελληνικής γλώσσας, να αμολούν και μια ομολογία χριστιανικής πίστεως, δίχως να τους την ζητήσει κανείς, για να δείξουν στο παπαδαριό, ότι δεν λησμονούν το χρέος που τους οφείλουν.]
Λέγαμε λοιπόν ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι το θεμέλιο της Καινής. Επί πλέον ο ίδιος ο Χριστός αναφέρεται συνεχώς στις γραφές («γέγραπται») για να χαρακτηρίσει ως θεόπνευστα τα βιβλία της. Ιδού οι αποδείξεις: Ματθ. κα΄ 42, Μαρκ. ιβ΄ 10,24, Λουκ. κδ΄ 27, δ΄ 4,8, Ιωαν. β΄ 42, ι΄ 35, Πραξ. η΄ 32, Ρωμ. α΄ 2, Γαλάτ. γ΄ 10,13,22, Ιακώβ. β΄ 8, Α΄ Πετρ. β΄ 6 κ.ά. Όπως θα διαπιστώσουμε σε λίγο στα ιερά, για τους χριστιανούς, αυτά βιβλία ο θεός τους περιγράφεται ως και σαν κατ’ εξοχήν ανθρωπομορφικός, μέχρι εκνευριστικού βαθμού. Όταν, μετά λυσσώδους μανίας και διαχρονικώς, ο χριστιανισμός λοιδορεί, ψέγει και ειρωνεύεται όλους τους αλλόθρησκούς του επ’ ανοησία, για τον λόγο ότι λατρεύουν θεούς, στους οποίους αποδίδουν πλείστες ανθρώπινες αδυναμίες. Αδυναμίες που διακατέχουν τον δικό τους θεό στον ίδιο και μεγαλύτερο βαθμό. Αδυναμίες πλην μιας, για να μη τον αδικήσουμε. Δεν ερωτεύεται με τίποτε θνητές. Για θεές ούτε λόγος, αφού στον ουρανό του δεν υπάρχουν ούτε θεές ούτε θεοί άλλοι πλην αυτού. Για το άγιο πνεύμα δεν γίνεται λόγος, είναι το δικό του πνεύμα. Περί δε του υιού θα δούμε στη συνέχεια. Μάλιστα ο θεός αυτός μέχρι και σήμερα επιμένει ν’ απεχθάνεται τα ερωτικά και γενετήσια, πληρώνοντας ευχαρίστως το τίμημα με τα σεξουαλικά σκάνδαλα και τις σεξουαλικές ανωμαλίες που μαστίζουν τα μοναστήρια και τον κλήρο του. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη μπορεί να υπάρξει από την συνεχή διαμαρτυρία του προέδρου των κληρικών ο οποίος συγκεκριμένα την διατυπώνει ως εξής: «δεν πάει άλλο, γέμισε η εκκλησία με ομοφυλόφιλους μητροπολίτες».
Για να πούμε όμως όλη την αλήθεια ο Γιαχβέ υπέπεσε κι αυτός στον πειρασμό να κάνει ένα παιδάκι όπως όλος ο κόσμος των θνητών και των θεών. Βεβαίως κατέστη αθώος και άμοιρος του γαμείν ένεκα του κρίνου. Και προ παντός έναντι του έκφυλου αφροδισιομανούς εκείνου Διός, του αμετανόητου γονιμοποιού των Ελληνίδων γυναικών. Του θεού του γένους αυτού όπου οι θνητές γυναίκες , δια του Διός πολιτισμού, γεννούσαν και ημίθεους εκτός από θνητούς ανθρώπους. Ανθρώπους δηλαδή αθάνατους, για όλη την υφήλιο. Ο Ιπποκράτης είναι και θα είναι αθάνατος δίχως καμμιά αμφιβολία. Όσο θα υπάρχει το ανθρώπινο είδος οι γιατροί όλου του κόσμου θα ορκίζονται δια του όρκου του. δεν πρόκειται κανείς γιατρός να ορκισθεί στον Γιαχβέ ή στον Χριστό ή στον Αβραάμ ή σε οποιονδήποτε άγιο του χριστιανισμού. Ο λόγος είναι πασιφανής. Όλοι αυτοί οι τελευταίοι «γιάτρευαν» με φακιρικά, με ματζούνια, με κόκαλα πεθαμένων και με τίμια ξύλα. Ο Ιπποκράτης όμως γιάτρευε με επιστήμη, με εγχειρήσεις, με φάρμακα. Δίδασκε ανατομία, φαρμακολογία και ψυχοθεραπεία. Ο Αριστοτέλης είναι αθάνατος. Και μετά από εκατομμύρια χρόνια (εάν δεν εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος από το πρόσωπο της γης, λόγο της ασέβεια του χριστιανικού κόσμου προς αυτή, βλέπετε ότι άλλος κόσμος τους ενδιαφέρει και συνεχώς μιλούν για την βέβαια καταστροφή αυτού εδώ του γήινου) όποιος θα σπουδάζει ψυχολογία, σ’ οποιοδήποτε σημείο της υφηλίου, θα είναι αναγκασμένος να μάθει ότι ο πρώτος άνθρωπος, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, που μίλησε επιστημονικά για την ανθρώπινη ψυχή και επί πλέον έγραψε ογκώδη βιβλίο περί αυτής, ήταν κάποιος Έλληνας ονόματι Αριστοτέλης.
Σ’ όποιο θέμα των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων κι αν ανατρέξει κανείς θα εξαναγκάζεται να προσπίπτει στους Έλληνες. Διότι αυτοί πρώτοι άνοιξαν και περπάτησαν τα μονοπάτια όλων των επιστημών. Αυτοί τα παιδιά του Διός. Αυτός ο λαός που προτιμούσε χίλιες φορές να γονιμοποιήσει κάποιος θεός την γυναίκα τους παρά ο ίδιος ή ο γείτονάς τους, όπως αντιθέτως προτιμούν οι Ιουδαιοχριστιανοί. Δηλαδή πόσο μυαλό χρειάζεται κάποιος άνθρωπος για να αντιληφθεί ότι, όταν το γένος των Ελλήνων «έβαζε τον Δία να γκαστρώνει τις γυναίκες του», εννοούσε να τις γονιμοποιήσει με το καλύτερο σπέρμα του Ελληνικού πολιτισμού. Δηλαδή τόσο βόδια μας κατάντησε η χριστιανική απαιδευσιά μας! Χάριν όμως της υποσχέσεώς μας ας δούμε το πρόσωπο του Γιαχβέ, παρ’ όλο που οι πιστοί του ισχυρίζονται ότι μόνον μετά θάνατον μπορεί να το αντικρίσει κανείς και μάλιστα μόνον εάν σωθεί. Από τι να σωθεί; Φυσικά από τον ίδιο. Διότι του θεού αυτού είναι αρμοδιότητα ποιος θα σωθεί και ποιος θα ριφθεί στο «πυρ το εξώτερον». Να πιστεύεις σ’ έναν θεό και να πασχίζεις μια ζωή να σωθείς απ’ αυτόν! Να μην υπάρχει άλλος θεός να προστρέξεις σ’ αυτόν για την σωτηρία σου. Όπως τότε που ο Οδυσσέας κυνηγημένος από την οργή του Ποσειδώνα επικαλούνταν την θεά Αθηνά και σώζονταν. Επειδή γνωρίζουμε κάποιον καλό και μορφωμένο χριστιανό, κατά πολύ αρμοδιότερο από μας και για να μη χρειαστεί να ελέγχουμε συνεχώς την εμφανέστατη εμπάθειά μας προς τα χριστιανικά πράγματα, θα του δώσουμε ευχαρίστως τον λόγο, αφού η χειρονομία αυτή βολεύει απόλυτα και τις δύο πλευρές. Ο άνθρωπος αυτός λέγεται Παναγιώτης Ι. Μπρατσιώτης. Καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Το 1915 διορίστηκε καθηγητής των ιερών στο διδασκαλείο Πειραιώς. Κατά το 1921-22 διετέλεσε και διευθυντής του περιοδικού «Ιερός Σύνδεσμος», επισήμου τότε οργάνου της Ιεράς Συνόδου. Το 1924 διορίστηκε υφηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου κ.λπ.
Μας περιγράφει λοιπόν εμπεριστατωμένα τον Γιαχβέ, μέσα από την Π.Δ. στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός» στη σελ. 765:
«... Και αλλαχού μεν αποδίδονται εις τον θεόν αισθήσεις, οίον όρασις δι’ ής τα πάντα εφορά (Α΄ Βασιλ. ΙΕ΄ 19, Ψαλμ. Θ΄ 14, Ησαΐου ΛΖ΄ 17 και πολλά άλλα), ακοή (Δευτερ. ΛΓ΄ 7, Ψαλμ. Ε΄ 2, Μιχ. Ζ΄ 7 και πολλά άλλα), όσφρησις (Γενες. Η΄ 21, Εφεσ. Ε΄ 2 και άλλα), αφή (Ιωβ ΙΘ΄ 21, Ιερεμ. Α΄ 9 και άλλα), αλλαχού δε μέλη του ανθρωπίνου σώματος, οίον στόμα δι’ ού λαλεί (Ησ. Α΄ 20, Ιερεμ. ΚΓ΄ 16), γλώσσα δίκην πυρός καταναλίσκοντος (Ησ. Λ΄ 27), χείρες δε και βραχίονες, δι’ ών τα πάντα δύναται (Ψαλ. ΙΣΤ΄ 14, Ησ. ΙΘ΄ 25, Ιερεμ. ΚΑ΄ 5, Αββακ. Β΄ 16 και άλλα), πρόσωπον (Ψαλμ. ΞΘ΄ 4), πόδες (Ησ. ΞΣΤ΄ 1 και άλλα), αλλαχού κινήσεις ανθρώπινοι (Ωσηέ ΙΑ΄ 3, Ησ. ΣΤ΄ 1, Αμως Ζ΄ 9, Γεν. ΙΑ΄ 7 και άλλα πολλά), αλλαχού δε αποδίδεται τω θεώ ψυχή (Εβρ. Ι΄ 38) μετά παθών ανθρωπίνων, οίον μίσους (Ησ. Α΄ 14), χαράς (Ησ. ΜΒ΄ 1), λύπης (Γεν. ΣΤ΄ 6), οργής (Ψαλμ. Β΄ 12), μετανοίας (Γεν. ΣΤ΄ 6), των τοιούτων ανθρωπομορφισμών λεγομένων και ανθρωποπαθισμών. Τέλος αποδίδονται τω θεώ εν τη Βίβλω διάφοροι ενέργειαι ή καταστάσεις διανοητκαί, οίον ανάμνησις (Τωβ. Γ΄ 3), πρόβλεψις (Δ΄ Βασιλ. ΙΘ΄ 27), διαλογισμός (Ιωνά Α΄ 6, Σοφ. Σολομ. Δ΄ 17), λήθη (Ψαλ. ΙΒ΄ 1)».
Και μάλλον από ευγενική διάθεση ο αγαθός αυτός καθηγητής παρέλειψε να αναφέρει ότι ο θεός αυτός κινδύνευε σχεδόν να πατήσει ακόμη και ανθρώπινα κόπρανα!!! Φανταστείτε να αναφέρονταν κάτι ανάλογο για τον Δία. Κι όμως για την Βίβλο τέτοιες θεϊκές περιπέτειες φαντάζουν φυσιολογικές. Και για τους πιστούς και για τους άπιστους καταθέτουμε την απόδειξη: Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15 «και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου...»!!! Σ’ όλες τις αποδόσεις στην νεοελληνική οι οποίες διαθέτουν τις εγκρίσεις της εκκλησίας της Ελλάδος, το προαναφερθέν χωρίο αποδίδεται ως εξής: «θα έχεις στη ζώνη σου τσαπί και όταν πηγαίνεις έξω προς σωματική σου ανάγκη να ανοίξεις λάκκο και μετά να σκεπάσεις τα κόπρανά σου». Κι όλ’ αυτά διότι «ο Κύριος ο θεός σου πηγαινοέρχεται μέσα στο στρατόπεδό σου...». πρόκειται περί εντολής του Μωϋσή προς στρατωνισμένους Ισραηλίτες. Μια εντολή που δεν χρειάζεται να δώσει κανείς καν στις γάτες, φέρ’ ειπείν, διότι τα ζώα αυτά το πράττουν από μόνα τους και μάλιστα με εξαιρετική επιμέλεια. Σ’ όποιον κι όποια αρέσουν τέτοιες θεϊκές ιστορίες μπορεί να διασκεδάσει όσο τραβά η ψυχή του αφού η Π.Δ. έχει αρκετές καταγεγραμμένες. Σε κάθε ενδιαφερόμενο ευχόμαστε καλή διασκέδαση.
http://ermionh.blogspot.gr/2016/01/blog-post_35.html
No comments :
Post a Comment