Κάναμε τελικά το δημοψήφισμα, τρεισήμισι εκατομμύρια πολίτες, από τα συνολικώς 11, είπαν «ΟΧΙ» σε ένα σχέδιο που δεν υπήρχε, πεπεισμένοι ότι αφενός με τον τρόπο αυτό κάναμε ως κοινωνία μια «αξιοπρεπή» επιλογή και αφετέρου ότι θα ενισχύαμε τη διαπραγματευτική ισχύ της κυβέρνησής μας απέναντι στους εταίρους. Δυστυχώς όμως στη ζωή, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και όσα τράβηξε η ελληνική αντιπροσωπεία στο Eurogroup και τη Σύνοδο Κορυφής, παρά το σημαντικό «λίφτινγκ» σε επίπεδο εκπροσώπησης με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να αποδεικνύεται «λίρα εκατό», υπό την έννοια των χαμηλών τόνων, του γνήσια φιλικού του χαρακτήρα και το όπλο των υπέροχων – λονδρέζικων – αγγλικών του που αποκαλύπτουν εν συνόλω έναν άνθρωπο συγκροτημένο και καλλιεργημένο, αποδεικνύουν ότι δεν ήταν η σοφότερη των επιλογών. Ας όψεται όμως το εσωτερικό κομματικό παιχνίδι, αφού ήταν ο Τσακλώτος που δήλωσε ειλικρινώς, μιλώντας σε διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο, ότι το δημοψήφισμα ήταν η επιλογή με την οποία η ηγεσία του κόμματος – και της χώρας – «ντρίμπλαρε» την προοπτική κατάρρευσης της κυβέρνησης, από τους «αγριεμένους» της Αριστερής Πλατφόρμας και ορισμένων άλλων «σκόρπιων» που υποστηρίζουν με φανατισμό την επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα… Τα λόγια που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές είναι πάμπολλα. Θα σταθούμε στις δηλώσεις του ηγέτη που έχει συμπεριφερθεί με τον καλύτερο και πιο έντιμο σε τελική ανάλυση τρόπο απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, τον Αυστριακό καγκελάριο Βέρνερ Φάιμαν. Σε αδρές γραμμές, είπε ότι το δημοψήφισμα όχι απλά δεν έκανε καλό στην ελληνική διαπραγματευτική ισχύ, αλλά κατάφερε να τους εξοργίσει όλους…
Ποιο είναι όμως το πρόβλημα και τι μας κάνει να αναφερόμαστε πάλι στο δημοψήφισμα; Δεδομένων των εξελίξεων κι εάν συνεχιστούν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας θα μπορούσε να καταφύγει στη λαϊκή βούληση: Να πει στους Έλληνες πολίτες, ότι η κατάσταση έχει καταλήξει σε μια προσφορά του τύπου «take it or leave it», τελεσίγραφο δηλαδή ουσιαστικά και ότι τους ζητά να αποφασίσουν εάν η συμφωνία αυτή που εξασφαλίζει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, μπορεί να εγκριθεί… Διότι εάν η δραχμή δείχνει σε πολλούς πλέον μονόδρομος, ένα δημοψήφισμα θα μπορούσε να διασφαλίσει τη λαϊκή προσυπογραφή, καθότι αντικείμενο δεν θα το πιο γελοίο ερώτημα στην Ιστορία των δημοψηφισμάτων, αλλά ένα σαφέστατο «μέσα ή έξω από το ευρώ» με δεδομένες συνθήκες και απαιτήσεις, αφού ρόλο θα μπορούσε να παίξει το 75% που τάσσεται υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη. Αντί δηλαδή να είχε διοργανώσει ένα δημοψήφισμα που αποδείχθηκε ότι την αξία του στο διεθνές πεδίο την αντιλαμβάνονται μόνο μερικοί στο εσωτερικό της χώρας, θα το διοργάνωνε τώρα και θα έδινε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να διδάξει πιο πειστικά Δημοκρατία στην Ευρώπη. Βέβαια, ο λαός έχει εκλέξει τον Αλέξη Τσίπρα και το ένστικτό του, αναμένοντας από αυτόν να πάρει ξεκάθαρη θέση για το δέον γενέσθαι για το μέλλον του τόπου. Εάν η απάντηση είναι όχι, δε γίνεται δεκτό με τέτοια μέτρα, από τη στιγμή που πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τελεσίγραφο, αυτό θα συνεπαγόταν αυτομάτως έξοδο από την Ευρωζώνη, αφού το εύπεπτο «όχι στο δημοψήφισμα και ναι στην Ευρωζώνη», πλέον δεν πείθει κανέναν και εκ των πραγμάτων οδηγεί στην έξοδο. Η μοναδική εναλλακτική, εάν όντως πιστεύει στην Ευρώπη, είναι να παραμερίσει και να αναλάβει πρωτοβουλία σχηματισμού μιας οικουμενικής (;) κυβέρνησης που θα επιμερίσει το κόστος σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, καθότι καμία δεν είναι αθώα για το κατάντημα της χώρας.
http://www.defence-point.gr/news/?p=132490
Ποιο είναι όμως το πρόβλημα και τι μας κάνει να αναφερόμαστε πάλι στο δημοψήφισμα; Δεδομένων των εξελίξεων κι εάν συνεχιστούν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας θα μπορούσε να καταφύγει στη λαϊκή βούληση: Να πει στους Έλληνες πολίτες, ότι η κατάσταση έχει καταλήξει σε μια προσφορά του τύπου «take it or leave it», τελεσίγραφο δηλαδή ουσιαστικά και ότι τους ζητά να αποφασίσουν εάν η συμφωνία αυτή που εξασφαλίζει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, μπορεί να εγκριθεί… Διότι εάν η δραχμή δείχνει σε πολλούς πλέον μονόδρομος, ένα δημοψήφισμα θα μπορούσε να διασφαλίσει τη λαϊκή προσυπογραφή, καθότι αντικείμενο δεν θα το πιο γελοίο ερώτημα στην Ιστορία των δημοψηφισμάτων, αλλά ένα σαφέστατο «μέσα ή έξω από το ευρώ» με δεδομένες συνθήκες και απαιτήσεις, αφού ρόλο θα μπορούσε να παίξει το 75% που τάσσεται υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη. Αντί δηλαδή να είχε διοργανώσει ένα δημοψήφισμα που αποδείχθηκε ότι την αξία του στο διεθνές πεδίο την αντιλαμβάνονται μόνο μερικοί στο εσωτερικό της χώρας, θα το διοργάνωνε τώρα και θα έδινε την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να διδάξει πιο πειστικά Δημοκρατία στην Ευρώπη. Βέβαια, ο λαός έχει εκλέξει τον Αλέξη Τσίπρα και το ένστικτό του, αναμένοντας από αυτόν να πάρει ξεκάθαρη θέση για το δέον γενέσθαι για το μέλλον του τόπου. Εάν η απάντηση είναι όχι, δε γίνεται δεκτό με τέτοια μέτρα, από τη στιγμή που πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τελεσίγραφο, αυτό θα συνεπαγόταν αυτομάτως έξοδο από την Ευρωζώνη, αφού το εύπεπτο «όχι στο δημοψήφισμα και ναι στην Ευρωζώνη», πλέον δεν πείθει κανέναν και εκ των πραγμάτων οδηγεί στην έξοδο. Η μοναδική εναλλακτική, εάν όντως πιστεύει στην Ευρώπη, είναι να παραμερίσει και να αναλάβει πρωτοβουλία σχηματισμού μιας οικουμενικής (;) κυβέρνησης που θα επιμερίσει το κόστος σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, καθότι καμία δεν είναι αθώα για το κατάντημα της χώρας.
http://www.defence-point.gr/news/?p=132490
No comments :
Post a Comment