Ποια ήταν η 21η Απριλίου στ’ αλήθεια;
Επανάστασις, παρένθεσις, πραξικόπημα, στάσις, εθνικιστικό καθεστώς, λαϊκό πατριωτικό πολίτευμα, απλή στρατιωτική δικτατορία, ευκαιριακή αναρρίχηση μίας συντεχνίας στην εξουσία; Οι απαντήσεις είναι πολλές και ο καθένας μπορεί να τις λάβει από την γωνιά ακροάσεως που καθορίζει λίγο-πολύ η ψυχολογία του, οι ιδέες του, η πολιτική του διαδρομή, οι ελπίδες του ή αντιθέτως οι διαψεύσεις των επιλογών του. Για μία σοβαρή εισαγωγή στο θέμα παραθέτουμε τον λόγο του κορυφαίου διανοητή του Καθεστώτος Γεωργίου Γεωργαλά αρκούντως τεκμηριωμένη:
Η κινητήρια δύναμις της Επαναστάσεως
«Η φύσις μίας Επαναστάσεως καθορίζεται από δύο στοιχεία: Την κινητήρια δύναμη και τους σκοπούς της. Κινητήρια δύναμις της Δικής μας Επαναστάσεως υπήρξε το Σώμα των Αξιωματικών.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του Σώματος;
- Πρώτον: Οι Αξιωματικοί είναι παιδιά του εργαζομένου λαού.
Δεν προέρχονται ούτε από αριστοκρατία, ούτε από πλουτοκρατία, ούτε από κάποια οιανδήποτε κλειστή «κάστα». Είναι παιδιά της μικροαστικής τάξεως ή αγροτικών οικογενειών. Ξέρουν την γεύση του ιδρώτα. Ξέρουν τον πόνο του εργαζόμενου λαού. Είναι σάρκα από την σάρκα του. Και αυτό βεβαίως βάζει την σφραγίδα του επάνω στην όλη πορεία της Επαναστάσεως. Γιατί της δίνει κοινωνικές προεκτάσεις που εκφράζονται με την συστηματική άσκηση μίας ευρύτατης θετικής κοινωνικής πολιτικής.
- Δεύτερον: Οι Αξιωματικών αποτελούν τους πιο ευαίσθητους φορείς της εθνικής συνειδήσεως.
"Οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν ο μόνος μεγάλος τομέας του εθνικού μας οργανισμού που είχε μείνει έξω από την κομματική συναλλαγή, την κομμουνιστική διάβρωση και την ηθικοϊδεολογική διαφθορά. Και η εθνική συνείδησις, πιο έντονα ανεπτυγμένη εκεί βρήκε την απήχηση και την έκφρασή της με την 21η Απριλίου. Οι Αξιωματικοί έχουν αταξική νόηση του Έθνους. Γι’ αυτούς υπέρτατος νόμος είναι πάντοτε η σωτηρία της Πατρίδος. Έτσι η Απριλιανή Επανάστασις έχει έντονα εθνικό χαρακτήρα. Είναι, πριν από όλα και πάνω από όλα, μία εθνική Επανάστασις. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι Επανάστασις υπερπαραταξιακή και υπερκομματική. Είναι Επανάστασις όλων των Ελλήνων. Είναι ξεπέρασμα των παλαιών διαιρέσεων με μία σύνθεση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του Έθνους." (Γ. Γεωργαλά «Η Ιδεολογία της Επαναστάσεως Όχι Δόγματα αλλά Ιδεώδη»)
Κατά την γνώμη του ιδίου ανθρώπου (συγγραφέα του αξεπέραστου έργου «Η Προπαγάνδα», οι σκοποί της Επαναστάσεως ήταν δύο και πρέπει να γίνει παραδεκτό σε γενικές γραμμές ότι πάνω-κάτω οι σκοποί, πλησίασαν τους στόχους τους.
* Ο πρώτος να σωθεί η χώρα από το ερχόμενο εμφύλιο χάος, την ασυδοσία, την αναρχία και την διάλυση των πάντων επετεύχθει.
Η κατάσταση ήταν τραγική και το ομολογεί ο κυριότερος εχθρός και τιμωρός (όψιμος) των Αξιωματικών ο ίδιος ο ψευτοεθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής σε συνέντευξή του στην γαλλική εφημερίδα «LE MONDE» (29/11/1967) η οποία δημοσιεύθηκε και στον ελληνικό τύπο (5/12/1967). (Ολοκληρωμένη αξίζει να την διαβάσει κανείς στο βιβλίο του Κ.Πλεύρη «21 Απριλίου 1967» σελίδες 134-135).
- Πως και διατί έγινε η επανάστασις, εν Ελλάδι;
"Κ.Κ Διότι υπήρξαν ορισμένοι φιλόδοξοι αξιωματικοί και διότι είχε χρεωκοπήσει η Δημοκρατία. Εάν έλειπε το ένα από τα δύο, δεν θα είχε γίνη το πραξικόπημα. Διότι κανείς δεν ημπορεί να ανατρέψει ένα υγειές πολίτευμα. Πείρα αιώνων και όλοι οι πολιτικοί φιλόσοφοι μας εδίδαξαν ότι η τυραννία είναι μοιραία συνέπεια εκφυλισμού της Δημοκρατίας. Θα ημπορούσε κανείς να πη ότι η Δημοκρατία εδολοφονήθη εν Ελλάδι υπό καθεστώς ελευθερίας και ότι οι Συνταγματάρχαι της κατάφεραν απλώς την χαριστικήν βολήν."
- Ηδύνατο κατά την γνώμη σας να αποτραπή το πραξικόπημα;
"Ασφαλώς ναι, εφόσον όλοι το έβλεπαν ερχόμενον. Και όχι μόνον δεν προσεπάθησαν να το αποτρέψουν, αλλά τυφλωμένοι από τα πάθη των το προκαλούσαν, όταν δεν το ενεθάρρυναν. Εάν, επί παραδείγματι, τα κόμματα έκαναν κάτι ανάλογον με αυτό που έγινε εις την Γαλλίαν το 1958, όχι μόνον θα απέτρεπαν το πραξικόπημα, αλλά θα διηυκόλυναν και τον εκσυχρονισμόν της δημόσιας μας ζωής, άνευ του οποίου είναι αδύνατος η λειτουργία της Δημοκρατίας εν Ελλάδι."
- Υπήρχεν κατά την γνώμη σας ο κίνδυνος της επικρατήσεως του κομμουνισμού όπως ισχυρίζονται οι επαναστάται;
"Δεν γνωρίζω εάν υπήρχεν και εις ποίαν έκτασιν ο κίνδυνος αυτός. Γνωρίζω, όμως, ότι υπήρχεν κάτι χειρότερον: η πολιτική και ηθική αναρχία. Και ότι η χώρα συγκλονιζόμενη από άγρια πάθη εφέρετο προς εμφύλιον σπαραγμόν. Αυτό το συνομολογούν ήδη όλοι οι Έλληνες και όταν ακόμη διαφωνούν ως προς τους υπευθύνους. Οι απαντήσεις του κορυφαίου παράγοντα της Μεταπολιτεύσεως αλλά και βασικότατου πολιτικού της μεταπολεμικής Ελλάδος με τις τεράστιες ευθύνες ομιλούν από μόνες τους."
* Ο δεύτερος σκοπός της Επαναστάσεως κατά τον Γεώργιο Γεωργαλά ήταν μεταξύ άλλων η εθνική αναγέννησις νοούμενη ως απελευθέρωση από την κάθε είδους υπανάπτυξη Διοικητική, Πολιτική, Κοινωνική, Πνευματική, Οικονομική κλπ.
Ασχέτως του οχετού της ψευδολογίας και της συκοφαντίας που οι φαυλοκράτες Δεξιοί και Αριστεροί εξαπέλυσαν κατά του Στρατιωτικού Καθεστώτος μετά την πτώση του (αν και ικανός αριθμός των ιδίων ουδεμία αντιστασιακή πράξη έκανε) όλοι γνωρίζουμε ότι στον Οικονομικό, Διοικητικό και Κοινωνικό τομέα σημειώθηκαν θαύματα. Ο Πολιτικός και Πνευματικός τομέας είναι άλλο ευρύτερο κεφάλαιο που εξαρτάται από τον υποκειμενισμό του καθενός και όχι από την αντικειμενικότητα της μετέπειτα θέασης.
Ένα εύλογο ερώτημα
Αφού σχεδόν όλα πήγαν καλά γιατί το καθεστώς έπεσε και κυρίως -αν και τέλος πάντων έπεσε- γιατί δεν άφησε μία μακροχρόνια κληρονομιά που το ελάχιστό της αποτέλεσμα θα ήταν ένα σταθερό πλήθος οπαδών που θα μαζικοποιούταν διεκδικώντας αργά ή γρήγορα μέσω εκλογών ένα σεβαστό ποσοστό πολιτικής εκπροσωπήσεως;;; Ποσοστό που θα σηματοδοτούσε παρεμβάσεις, δράσεις, διεκδικήσεις και με τον αγώνα του θα δικαίωνε μεταξύ άλλων τις επιτυχημένες κινήσεις και κοινωνικές κατακτήσεις της 21/4/1967.
Η απάντηση είναι σύνθετη.
Εκτός από τον ξένο παράγοντα που δεν έβλεπε και με πολύ ενθουσιασμό την τότε κυβέρνηση, εκτός από τις αντίρροπες δυνάμεις που δρούσαν παράλληλα ή και συγκρούονταν μέσα στο ίδιο το Στράτευμα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των Αξιωματικών- ίσως το μοιραίο-ήταν κατά την γνώμη μας ένα: Το ότι δεν έδωσε πολιτικό και ιδεολογικό όραμα στην νεολαία. Η νεολαία θέλει πολιτικοποίηση, όραμα, αγώνα ελπίδες, αγωνιστικές διεξόδους και αυτά δεν δόθηκαν. Η υπερσυντηρητικότατη αντίληψη ότι «οι νέοι πρέπει να κοιτούν τα μαθήματά τους» και τίποτε άλλο υπήρξε η καταστροφή που οδήγησε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου και στην ακόμα καταστροφικότατη πρακτική καταστολής τους. Χωράφι που εγκαταλείπεται για έτη -νομοτελειακά- αν βρεθεί κάποιος με την απόφαση να το κάνει να καρπίσει και αργότερα να το κάνει (και δικό του) εκεί θα καταλήξει. Και εκεί κατέληξαν τα πράγματα.
Η πικρή αλήθεια για την νεολαία που στράφηκε σταδιακά στον Μαρξισμό και στην φαυλοκρατία.
Το Καθεστώς δεν ήθελε πολιτικοποίηση και το πλήρωσε πανάκριβα, οι προτροπές και οι συμβουλές των εθνικιστών της εποχής να γίνει το «Σώμα των Ελλήνων Αλκίμων» ο μελλοντικός «Στρατός» νέων που θα προετοιμάσει μία διάδοχη κατάσταση δεν τελεσφόρησαν αφού προσέκρουαν σε ώτα μη ακουόντων. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η νεολαία της εποχής δεν επηρεάστηκε από το χάρισμα των αγροτικών χρεών που έσωσαν τον πρωτογενή τομέα απλώς διότι οι νέοι ακόμα δεν είχαν χρέη και σε αυτούς δεν χαρίστηκαν βάρη. Οι ηλεκτροδοτήσεις, οι γέφυρες, οι χρηματοδοτήσεις, το ισοζύγιο εξαγωγών- εισαγωγών, η ανάπτυξη, η ευημερία δεν έλεγαν πολλά στους νέους της εποχής που από μέσα της θα ξεπηδούσαν αύριο οι ταγοί και συνεχιστές της οποιασδήποτε επαναστάσεως. Η νεολαία ήθελε έναν ισχυρό σκοπό ένα αυριανό όραμα μία πλήρη ιδεολογία-κοσμοθεωρία, ένα όνειρο στα μέτρα της και τις ελπίδες της. Δεν βρήκε εκεί σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω. Τα βρήκε όμως αλλού και οι ηγούμενες μειοψηφίες-όπως παντού- προσανατολίστηκαν εκεί όπου φάνηκαν οι έστω και επίπλαστες προσδοκίες. Μαζί τους -όπως πάντοτε- ακολούθησαν σιωπηρά ή ενεργά και οι ευρύτερες μάζες. Αυτό υπήρξε η «Λυδία λίθος» δύο ολεθρίων αποτελεσμάτων: πρώτον της ανεπάρκειας και δεύτερον της αποτυχίας του Στρατιωτικού Καθεστώτος, η απουσία του από τις καρδιές και τις σκέψεις της νεολαίας. Και το πλήρωσε πανάκριβα παρασύροντας δυστυχώς στην κατάρρευση του και ότι σπουδαίο πέτυχε στον ηθικό και στον οικονομικό τομέα. Καθήκον λοιπόν σημερινό όλων των ζωντανών πατριωτικών δυνάμεων στο δύσκολο δρόμο που περιμένει είναι να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη για κανέναν λόγο αν θέλουν κάποτε να πάρουν την εξουσία και την διάσωση της χώρας στα χέρια τους.
Πέτρος Μ
http://www.elkosmos.gr/
Επανάστασις, παρένθεσις, πραξικόπημα, στάσις, εθνικιστικό καθεστώς, λαϊκό πατριωτικό πολίτευμα, απλή στρατιωτική δικτατορία, ευκαιριακή αναρρίχηση μίας συντεχνίας στην εξουσία; Οι απαντήσεις είναι πολλές και ο καθένας μπορεί να τις λάβει από την γωνιά ακροάσεως που καθορίζει λίγο-πολύ η ψυχολογία του, οι ιδέες του, η πολιτική του διαδρομή, οι ελπίδες του ή αντιθέτως οι διαψεύσεις των επιλογών του. Για μία σοβαρή εισαγωγή στο θέμα παραθέτουμε τον λόγο του κορυφαίου διανοητή του Καθεστώτος Γεωργίου Γεωργαλά αρκούντως τεκμηριωμένη:
Η κινητήρια δύναμις της Επαναστάσεως
«Η φύσις μίας Επαναστάσεως καθορίζεται από δύο στοιχεία: Την κινητήρια δύναμη και τους σκοπούς της. Κινητήρια δύναμις της Δικής μας Επαναστάσεως υπήρξε το Σώμα των Αξιωματικών.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του Σώματος;
- Πρώτον: Οι Αξιωματικοί είναι παιδιά του εργαζομένου λαού.
Δεν προέρχονται ούτε από αριστοκρατία, ούτε από πλουτοκρατία, ούτε από κάποια οιανδήποτε κλειστή «κάστα». Είναι παιδιά της μικροαστικής τάξεως ή αγροτικών οικογενειών. Ξέρουν την γεύση του ιδρώτα. Ξέρουν τον πόνο του εργαζόμενου λαού. Είναι σάρκα από την σάρκα του. Και αυτό βεβαίως βάζει την σφραγίδα του επάνω στην όλη πορεία της Επαναστάσεως. Γιατί της δίνει κοινωνικές προεκτάσεις που εκφράζονται με την συστηματική άσκηση μίας ευρύτατης θετικής κοινωνικής πολιτικής.
- Δεύτερον: Οι Αξιωματικών αποτελούν τους πιο ευαίσθητους φορείς της εθνικής συνειδήσεως.
"Οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν ο μόνος μεγάλος τομέας του εθνικού μας οργανισμού που είχε μείνει έξω από την κομματική συναλλαγή, την κομμουνιστική διάβρωση και την ηθικοϊδεολογική διαφθορά. Και η εθνική συνείδησις, πιο έντονα ανεπτυγμένη εκεί βρήκε την απήχηση και την έκφρασή της με την 21η Απριλίου. Οι Αξιωματικοί έχουν αταξική νόηση του Έθνους. Γι’ αυτούς υπέρτατος νόμος είναι πάντοτε η σωτηρία της Πατρίδος. Έτσι η Απριλιανή Επανάστασις έχει έντονα εθνικό χαρακτήρα. Είναι, πριν από όλα και πάνω από όλα, μία εθνική Επανάστασις. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι Επανάστασις υπερπαραταξιακή και υπερκομματική. Είναι Επανάστασις όλων των Ελλήνων. Είναι ξεπέρασμα των παλαιών διαιρέσεων με μία σύνθεση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του Έθνους." (Γ. Γεωργαλά «Η Ιδεολογία της Επαναστάσεως Όχι Δόγματα αλλά Ιδεώδη»)
Κατά την γνώμη του ιδίου ανθρώπου (συγγραφέα του αξεπέραστου έργου «Η Προπαγάνδα», οι σκοποί της Επαναστάσεως ήταν δύο και πρέπει να γίνει παραδεκτό σε γενικές γραμμές ότι πάνω-κάτω οι σκοποί, πλησίασαν τους στόχους τους.
* Ο πρώτος να σωθεί η χώρα από το ερχόμενο εμφύλιο χάος, την ασυδοσία, την αναρχία και την διάλυση των πάντων επετεύχθει.
Η κατάσταση ήταν τραγική και το ομολογεί ο κυριότερος εχθρός και τιμωρός (όψιμος) των Αξιωματικών ο ίδιος ο ψευτοεθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής σε συνέντευξή του στην γαλλική εφημερίδα «LE MONDE» (29/11/1967) η οποία δημοσιεύθηκε και στον ελληνικό τύπο (5/12/1967). (Ολοκληρωμένη αξίζει να την διαβάσει κανείς στο βιβλίο του Κ.Πλεύρη «21 Απριλίου 1967» σελίδες 134-135).
- Πως και διατί έγινε η επανάστασις, εν Ελλάδι;
"Κ.Κ Διότι υπήρξαν ορισμένοι φιλόδοξοι αξιωματικοί και διότι είχε χρεωκοπήσει η Δημοκρατία. Εάν έλειπε το ένα από τα δύο, δεν θα είχε γίνη το πραξικόπημα. Διότι κανείς δεν ημπορεί να ανατρέψει ένα υγειές πολίτευμα. Πείρα αιώνων και όλοι οι πολιτικοί φιλόσοφοι μας εδίδαξαν ότι η τυραννία είναι μοιραία συνέπεια εκφυλισμού της Δημοκρατίας. Θα ημπορούσε κανείς να πη ότι η Δημοκρατία εδολοφονήθη εν Ελλάδι υπό καθεστώς ελευθερίας και ότι οι Συνταγματάρχαι της κατάφεραν απλώς την χαριστικήν βολήν."
- Ηδύνατο κατά την γνώμη σας να αποτραπή το πραξικόπημα;
"Ασφαλώς ναι, εφόσον όλοι το έβλεπαν ερχόμενον. Και όχι μόνον δεν προσεπάθησαν να το αποτρέψουν, αλλά τυφλωμένοι από τα πάθη των το προκαλούσαν, όταν δεν το ενεθάρρυναν. Εάν, επί παραδείγματι, τα κόμματα έκαναν κάτι ανάλογον με αυτό που έγινε εις την Γαλλίαν το 1958, όχι μόνον θα απέτρεπαν το πραξικόπημα, αλλά θα διηυκόλυναν και τον εκσυχρονισμόν της δημόσιας μας ζωής, άνευ του οποίου είναι αδύνατος η λειτουργία της Δημοκρατίας εν Ελλάδι."
- Υπήρχεν κατά την γνώμη σας ο κίνδυνος της επικρατήσεως του κομμουνισμού όπως ισχυρίζονται οι επαναστάται;
"Δεν γνωρίζω εάν υπήρχεν και εις ποίαν έκτασιν ο κίνδυνος αυτός. Γνωρίζω, όμως, ότι υπήρχεν κάτι χειρότερον: η πολιτική και ηθική αναρχία. Και ότι η χώρα συγκλονιζόμενη από άγρια πάθη εφέρετο προς εμφύλιον σπαραγμόν. Αυτό το συνομολογούν ήδη όλοι οι Έλληνες και όταν ακόμη διαφωνούν ως προς τους υπευθύνους. Οι απαντήσεις του κορυφαίου παράγοντα της Μεταπολιτεύσεως αλλά και βασικότατου πολιτικού της μεταπολεμικής Ελλάδος με τις τεράστιες ευθύνες ομιλούν από μόνες τους."
* Ο δεύτερος σκοπός της Επαναστάσεως κατά τον Γεώργιο Γεωργαλά ήταν μεταξύ άλλων η εθνική αναγέννησις νοούμενη ως απελευθέρωση από την κάθε είδους υπανάπτυξη Διοικητική, Πολιτική, Κοινωνική, Πνευματική, Οικονομική κλπ.
Ασχέτως του οχετού της ψευδολογίας και της συκοφαντίας που οι φαυλοκράτες Δεξιοί και Αριστεροί εξαπέλυσαν κατά του Στρατιωτικού Καθεστώτος μετά την πτώση του (αν και ικανός αριθμός των ιδίων ουδεμία αντιστασιακή πράξη έκανε) όλοι γνωρίζουμε ότι στον Οικονομικό, Διοικητικό και Κοινωνικό τομέα σημειώθηκαν θαύματα. Ο Πολιτικός και Πνευματικός τομέας είναι άλλο ευρύτερο κεφάλαιο που εξαρτάται από τον υποκειμενισμό του καθενός και όχι από την αντικειμενικότητα της μετέπειτα θέασης.
Ένα εύλογο ερώτημα
Αφού σχεδόν όλα πήγαν καλά γιατί το καθεστώς έπεσε και κυρίως -αν και τέλος πάντων έπεσε- γιατί δεν άφησε μία μακροχρόνια κληρονομιά που το ελάχιστό της αποτέλεσμα θα ήταν ένα σταθερό πλήθος οπαδών που θα μαζικοποιούταν διεκδικώντας αργά ή γρήγορα μέσω εκλογών ένα σεβαστό ποσοστό πολιτικής εκπροσωπήσεως;;; Ποσοστό που θα σηματοδοτούσε παρεμβάσεις, δράσεις, διεκδικήσεις και με τον αγώνα του θα δικαίωνε μεταξύ άλλων τις επιτυχημένες κινήσεις και κοινωνικές κατακτήσεις της 21/4/1967.
Η απάντηση είναι σύνθετη.
Εκτός από τον ξένο παράγοντα που δεν έβλεπε και με πολύ ενθουσιασμό την τότε κυβέρνηση, εκτός από τις αντίρροπες δυνάμεις που δρούσαν παράλληλα ή και συγκρούονταν μέσα στο ίδιο το Στράτευμα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των Αξιωματικών- ίσως το μοιραίο-ήταν κατά την γνώμη μας ένα: Το ότι δεν έδωσε πολιτικό και ιδεολογικό όραμα στην νεολαία. Η νεολαία θέλει πολιτικοποίηση, όραμα, αγώνα ελπίδες, αγωνιστικές διεξόδους και αυτά δεν δόθηκαν. Η υπερσυντηρητικότατη αντίληψη ότι «οι νέοι πρέπει να κοιτούν τα μαθήματά τους» και τίποτε άλλο υπήρξε η καταστροφή που οδήγησε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου και στην ακόμα καταστροφικότατη πρακτική καταστολής τους. Χωράφι που εγκαταλείπεται για έτη -νομοτελειακά- αν βρεθεί κάποιος με την απόφαση να το κάνει να καρπίσει και αργότερα να το κάνει (και δικό του) εκεί θα καταλήξει. Και εκεί κατέληξαν τα πράγματα.
Η πικρή αλήθεια για την νεολαία που στράφηκε σταδιακά στον Μαρξισμό και στην φαυλοκρατία.
Το Καθεστώς δεν ήθελε πολιτικοποίηση και το πλήρωσε πανάκριβα, οι προτροπές και οι συμβουλές των εθνικιστών της εποχής να γίνει το «Σώμα των Ελλήνων Αλκίμων» ο μελλοντικός «Στρατός» νέων που θα προετοιμάσει μία διάδοχη κατάσταση δεν τελεσφόρησαν αφού προσέκρουαν σε ώτα μη ακουόντων. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η νεολαία της εποχής δεν επηρεάστηκε από το χάρισμα των αγροτικών χρεών που έσωσαν τον πρωτογενή τομέα απλώς διότι οι νέοι ακόμα δεν είχαν χρέη και σε αυτούς δεν χαρίστηκαν βάρη. Οι ηλεκτροδοτήσεις, οι γέφυρες, οι χρηματοδοτήσεις, το ισοζύγιο εξαγωγών- εισαγωγών, η ανάπτυξη, η ευημερία δεν έλεγαν πολλά στους νέους της εποχής που από μέσα της θα ξεπηδούσαν αύριο οι ταγοί και συνεχιστές της οποιασδήποτε επαναστάσεως. Η νεολαία ήθελε έναν ισχυρό σκοπό ένα αυριανό όραμα μία πλήρη ιδεολογία-κοσμοθεωρία, ένα όνειρο στα μέτρα της και τις ελπίδες της. Δεν βρήκε εκεί σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω. Τα βρήκε όμως αλλού και οι ηγούμενες μειοψηφίες-όπως παντού- προσανατολίστηκαν εκεί όπου φάνηκαν οι έστω και επίπλαστες προσδοκίες. Μαζί τους -όπως πάντοτε- ακολούθησαν σιωπηρά ή ενεργά και οι ευρύτερες μάζες. Αυτό υπήρξε η «Λυδία λίθος» δύο ολεθρίων αποτελεσμάτων: πρώτον της ανεπάρκειας και δεύτερον της αποτυχίας του Στρατιωτικού Καθεστώτος, η απουσία του από τις καρδιές και τις σκέψεις της νεολαίας. Και το πλήρωσε πανάκριβα παρασύροντας δυστυχώς στην κατάρρευση του και ότι σπουδαίο πέτυχε στον ηθικό και στον οικονομικό τομέα. Καθήκον λοιπόν σημερινό όλων των ζωντανών πατριωτικών δυνάμεων στο δύσκολο δρόμο που περιμένει είναι να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη για κανέναν λόγο αν θέλουν κάποτε να πάρουν την εξουσία και την διάσωση της χώρας στα χέρια τους.
Πέτρος Μ
http://www.elkosmos.gr/
No comments :
Post a Comment