Tρέμουν στη θέα ενός... τάφου.

Επισήμως δεν ομολογείται. Ανεπισήμως, όμως, ουκ ολίγοι οπαδοί της φωσφοριζέ ροζ Αριστεράς τρέμουν στη θέα ενός... τάφου. Ο τάφος που προκαλεί ανατριχίλες, ρίγη και κομμάρες στους λατρευτές ενός ανύπαρκτου θεού είναι αυτός της Αμφίπολης. Οι θρησκευάμενοι του τίποτα είναι κάτι τύποι που συνήθως βαριούνται να δουλέψουν και δουλεύουν τους άλλους, απομυζώντας κρατικά κονδύλια και κούφια χειροκροτήματα. Στην Αμφίπολη ο τάφος είναι αρχαίος και σίγουρα κρύβει μέσα του σημαντικότερα ευρήματα από την τσατσάρα για το μουσάκι του Λένιν ή την φυσαρμόνικα του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου. Οι της φωσφοριζέ ροζ Αριστεράς (αλλά και της ερυθράς) πάσχουν από ένα λίαν ευεξήγητο σύνδρομο, το οποίο αφορά την αρχαία ελληνική ιστορία. Επειδή όλα τα γεγονότα της ελληνικής αρχαιότητας είχαν την... ατυχία να συμβούν προ Μαρξ -άρα έμειναν ανεπηρέαστα από την συστηματική μπουρδολογία του- οι ελληνόφωνοι της προόδου, των δικαιωμάτων, της οικολογίας και της αμπελοφιλοσοφίας, όποτε γίνεται λόγος για τους αρχαίους ...αφιονίζονται! Επιπλέον, οι πρόγονοί μας, (σύμφωνα με τα σημερινά νερομπλούμ δεδομένα) ήταν ακρότατοι εθνικιστές και (σύμφωνα με την κοινή λογική) απόλυτα επιτυχημένοι. Σάρωσαν και σαρώνουν όλα τα «Όσκαρ» του ανθρώπινου πολιτισμού και η λάμψη τους είναι αγέραστη. Άρα, καθίσταται αδύνατον για τους εμμονικούς σοσιαλμαρξοσταλίνες να αποδεχτούν μοντέλο «εθνικιστικό και επιτυχημένο». Θα ήταν σαν να ακυρώνουν το παρελθόν τους, να χλευάζουν το παρόν και να υπονομεύουν το μέλλον τους. Οτιδήποτε εθνικό το εγγράφουν αυτομάτως στις «ζημίες» των αλλοπρόσαλλων πολιτικών ισολογισμών τους.

Και ο φθόνος; Που τον βάζεις τον φθόνο; Είναι δυνατόν να έχουν υπάρξει πρόσωπα και καταστάσεις που να είναι άξια παγκόσμιου θαυμασμού ενώ ολάκερη Αριστερά, παγκοσμίως, θεωρείται από φολκλόρ έως ρεντίκολο; Ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης, ο Αισχύλος και αναρίθμητοι άλλοι δεν ανήκαν στην παραδοσιακή ή... ανανεωτική Αριστερά. Ούτε διατέλεσαν πρόεδροι του ΕΚΕΒΙ, «συντονιστές» κάποιας ΜΚΟ ή αρχισυντάκτες στον Ριζοσπάστη. Δεν είχαν την χαρά και την τιμή να εργαστούν υπό τις διαταγές του Στάλιν, του Μπρέζνιεφ, του Χότζα, του Κουτσούμπα. Παρά ταύτα και μοναδικό πολιτισμό δημιούργησαν και το παράδειγμά τους επηρεάζει θετικά την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Από την άλλη, οι γραφίδες και οι οβίδες του εφαρμοσμένου κομμουνισμού τι κατάφεραν; Δημιούργησαν ένα κολαστήριο όπου στοιβάζονταν περίπου 500 εκατομμύρια έγκλειστοι, που ήθελαν να αποδράσουν. Ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ (η «Εδέμ» της ημεδαπής Αριστεράς) ήταν ένα κρατητήριο και εργαστήριο ταυτόχρονα. Εκεί, οι παρανοϊκοί επιστήμονες, οι Φρανκενστάιν του «μετασχηματισμού της κοινωνίας» και του «ιστορικού υλισμού» προσπαθούσαν να δημιουργήσουν τον «σοβιετικό άνθρωπο».

Οπότε, τι είδους κουβέντα μπορείς να ανοίξεις με τέτοιους για τις βασιλικές δυναστείες των Μακεδόνων; Η μόνη σχέση που έχουν με τη Μακεδονία είναι η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ που αναγνώριζε «μακεδονική μειονότητα» και το δικαίωμά της στην αυτοδιάθεση.

Παναγιώτης Λιάκος
http://adiavroxoi.blogspot.gr/2014/08/blog-post_14.html