Αυτές τις ημέρες, κάμποσες δεκάδες οικογένειες της Αθήνας υπέστησαν ένα σοκ. Έλαβαν μια επιστολή από το φροντιστήριο ξένων γλωσσών των παιδιών τους με courier. Ασυνήθιστο. Και μάλιστα καλοκαιριάτικα. Μέρες που πιθανότατα – τουλάχιστον κάποιες παλαιότερες εποχές – οι περισσότεροι θα έλειπαν σε διακοπές. Όσοι την έλαβαν, το πολύ να θεώρησαν ότι επρόκειτο για κάποια προσφορά διδάκτρων, ενημέρωση, απλή διαφήμηση ή ακόμη ακόμη και ευχετήρια επιστολή για το καλοκαίρι. Ίσως να μην την άνοιξαν λοιπόν και καθόλου. Ανοίγοντάς την όμως – όσοι την παρέλαβαν και την άνοιξαν - τους περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Μια άκρως σοκαριστική έκπληξη. Η επιστολή τους ενημέρωνε πως σημειώθηκε κρούσμα φυματίωσης στο φροντιστήριο (άγνωστο σε ποιό από τα διάφορα παραρτήματα). Και καλώς τους ενημέρωνε βεβαίως. Έλεγε επίσης πως προληπτικά όλα τα παιδιά – μαθητές (πόσες δεκάδες άραγε;) θα έπρεπε να εξεταστούν. Να κάνουν δηλαδή το γνωστό τεστ Mandoux. Και όχι όπου κι όπου. Θα έπρεπε να πάνε όλοι υποχρεωτικά στην Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας και συγκεκριμένα στο Τμήμα Δημόσιας Υγιεινής στην Λ. Αλεξάνδρας 196. Εκεί διαπίστωναν πως υπήρχε μια μεγάλη λίστα ονομάτων στα χέρια των υπευθύνων που εξονυχιστικά και επιστάμενα την διερευνούσαν. Και καλώς έπρατταν βεβαίως. Σαν να λέμε, κατάσταση συναγερμού επιδημιολογικού ελέγχου.
Εκεί μας έφεραν οι φωτισμένοι εθνοπατέρες μας των τελευταίων 30 ετών. Να ζούμε πάλι ημέρες του ’23 και του ‘40. Ημέρες αρρωστημένες, ξεχασμένες που δυστυχώς ενέσκυψαν και πάλι πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας. Ξαναθυμίζω πως είναι καλοκαίρι. Και που έφυγε η επιστολή με courier δεν λέει απολύτως τίποτα. Κι αν ο παραλήπτης δεν είναι σπίτι; Τι σημασία έχει το αυτοκόλητο με την ειδοποίηση στην είσοδο της πολυκατοικίας; Κι αν κάποιο από τα παιδιά που δεν θα εξεταστούν εν τέλει είναι φορέας; Λένε βεβαίως οι γιατροί πως η φυματίωση από παιδί δεν κολλάει. Μόνον από ενήλικα μπορεί να μεταδοθεί. Είτε προς άλλον ενήλικα είτε προς παιδιά. Άρα, δεν κινδυνεύουν οι γύρω του. Αυτό το παιδί όμως που ίσως είναι φορέας και δεν το γνωρίζει; Κινδυνεύει λοιπόν και μάλιστα πολύ. Κινδυνεύει να εκδηλωθεί η νόσος προτού διαγνωσθεί και αντιμετωπισθεί έγκαιρα. Άρα, πολύ πιθανό, εκεί που βρίσκονται οι γονείς αμέριμνοι μαζί με τα παιδιά τους να δεχτούν ένα τηλεφώνημα από κάποια απρόσωπη υπηρεσία και να νοιώσουν ότι πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Ή, αν δεν κάνει κανείς τον κόπο να τους ενημερώσει, κινδυνεύουν να δουν ξαφνικά το παιδί τους να «καταρρέει». Θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί αυτό. Ή του διπλανού σου.... Μεταξύ των γιατρών γινόταν λόγος για εκπαιδευτικό που εκδήλωσε τη νόσο. Άλλοι έλεγαν για γραμματειακή υπάλληλο. Λένε επίσης οι γιατροί εκεί, πως ένδειξη Mandoux πάνω από 4 «αξιολογείται θετικά». Κάποια παιδιά δίνουν ένδειξη 3. Κι εκεί αρχίζουν τα «καμπανάκια». Οι γιατροί ανήσυχοι παρατηρούν την «κοκκινίλα» στο χέρι, στο σημείο του «τσιμπήματος» της βελόνας και ψηλαφίζουν ο ένας μετά τον άλλον αναζητώντας πιθανή «σκληρία». Το «καρουμπαλάκι», όπως λένε, που ίσως σημαίνει το «χειρότερο». Οι γονείς παγώνουν. Κι εκεί κάπου έρχεται το επόμενο σοκ.
Συνιστάται άμεση δεύτερη αξιολόγηση από το Νοσοκομείο Παίδων. Οι γονείς παίρνουν το παιδί τους άρον άρον και ξέπνοοι φτάνουν στο νοσοκομείο. Με το που αναφέρουν στα εξωτερικά ιατρεία το «τι παίζει» τους έχουν στείλει πάραυτα στον 5ο, στους «καθηγητές παιδιάτρους». Άλλο ένα «σημάδι κινδύνου». Ημέρα πανελλαδικής 24άωρης απεργίας γαρ των γιατρών κι όμως τέτοια «ακαριαία αντιμετώπιση», ε, δεν μπορεί. «Κάτι σημαίνει». Για να δεις Καθηγητή παιδίατρο στο Παίδων, ακόμη και σε «φυσιολογικές εργασιακά ημέρες» πρέπει να κάνεις Τάμα... Αφού κάνουν κάμποσες αποτυχημένες τρεχάλες στους λαβύρινθους, τα ασανσέρ και τους ορόφους καταφέρνουν να βρουν το γραφείο. Αναψηλάφηση της κοκκινίλας κι εκεί – από τον καθηγητή - μέχρι που έρχεται το «μαγικό εντάξει». «Κανένα πρόβλημα. Μην ανησυχείτε». Τέλος του Σοκ. Σε τρία τέταρτα της ώρας ίσως χάθηκαν πέντε χρόνια από τη ζωή τους. Τουλάχιστον είχε αίσιο τέλος. Και αξίζουν συγχαρητήρια στο ιατρικό προσωπικό που τέτοιες δύσκολες μέρες καταφέρνει και λειτουργεί έτσι ακαριαία. Σε μερικές έστω περιπτώσεις. Εκεί οι γονείς μαθαίνουν πως κάμποσα ακόμη παιδιά με ανάλογα ασαφή δείγματα πήγαν για «δεύτερη αξιολόγηση». Σε μια τέτοια περίπτωση, οι γονείς συζητούν μεταξύ τους για το ότι και πριν χρόνια το Mandoux είχε δείξει παρόμοιες ενδείξεις στο παιδί τους αλλά οι παιδίατροι τότε δεν ανησύχησαν. Αυτοί οι ίδιοι τους εξηγούν πως υπάρχουν κι άλλα «συγγενή» μικρόβια που δίνουν παρόμοιες ενδείξεις. Που δεν είναι όμως «μυκοβακτιρίδια». Δεν είναι η Φυματίωση. Άρα – συμπεραίνουν οι γονείς – για ν’ ανησυχήσουν τώρα οι γιατροί με ενδείξεις που δεν τους ανησυχούσαν μερικά χρόνια πριν, φαντάσου πόσο έχουν αλλάξει τα σχετικά «επιδημιολογικά στοιχεία» της Ελληνικής κοινωνίας.
Έξαρση της Φυματίωσης. Η έννοια αυτή τώρα τους μοιάζει σαν μαχαίρι στο λαιμό. Που πλησίασε σε απόσταση αναπνοής.... Πριν το υποστούν - ακόμη κι αυτόν τον προληπτικό μαζικό έλεγχο – δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο κοντά τους έχει φτάσει αυτό το «σκοτεινό φάντασμα του παρελθόντος». Συνειδητοποιούν επίσης πως την (πιθανή) επόμενη φορά, ίσως να μην σταθούν τόσο τυχεροί. Αναρωτιούνται επίσης πως θά’ ταν δυνατόν να προστατευθούν ολοκληρωτικά (και τα παιδιά τους κι αυτοί) από την φυματίωση. Κάποιοι – μεταξύ αυτών και το Υπουργείο Παιδείας – επιμένουν για το αντιφυματικό εμβόλιο. Να όμως που οι Παιδίατροι λένε ΟΧΙ.... Ψάχνοντας τα σχετικά άρθρα, διαπιστώνεις πως το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια. Δεν θα σε προστατέψει σώνει και καλά από την φυματίωση.... Μπέρδεμα...προβλέπονται κι άλλες ταλαιπωρίες και άγχος στο μέλλον λοιπόν... Γιατί αν κρίνουμε από το πρόσφατο προηγούμενο του παιδικού σταθμού στην Θεσσαλονίκη (με τα πέντε παιδάκια που κόλλησαν φυματίωση), πιθανότατα όλα τα παιδιά του φροντιστηρίου τα περιμένει επανέλεγχος μετά από λίγο καιρό. Τουτέστιν, Σεπτέμβρη και πριν ανοίξουν οι σχολικές αίθουσες. Κι άλλη ταλαιπωρία. Κι άλλη αγωνία. Που «κάποιοι άλλοι» τους την έφεραν. «Εισαγόμενη». Χωρίς να τους ρωτήσουν. Χωρίς να νοιαστούν για τον κίνδυνο που βάζουν την κοινωνία που «κοινοβουλευτικά εκπροσωπούν». Πολλοί απ’ αυτούς τους γονείς είναι άνεργοι και ανασφάλιστοι. Αν το παιδί τους «κόλλησε», τότε αυτό σημαίνει πως για δύο χρόνια που κρατάει η θεραπεία θα επιβαρυνθούν περίπου 50 ευρώ το μήνα. Να όμως, που πάντα το τελικό κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό που λένε οι ιατρικές και στατιστικές υπηρεσίες. Γιατί σε μια παρατεταμένη θεραπεία γεννώνται πάντα και «ιατρικά παρατράγουδα». Κι άλλα «παράπλευρα κόστη».
Πιθανότατα θα πράξουν λοιπόν όπως οι περισσότεροι φυματικοί ασθενείς στην Ελλάδα της κρίσης. Στους δύο πρώτους μήνες θεραπείας τα συμπτώματα υποχωρούν και ο ασθενής νοιώθει καλύτερα. Δυστυχώς – αυτό λένε σχετικές έρευνες – διακόπτουν τότε την θεραπεία – για οικονομικούς λόγους – και τότε γίνεται το «μπαμ». Πρώτον, μετατρέπονται και πάλι σε «μεταδότες της ασθένειας» (οι ενήλικες) και δεύτερον, τα μικρόβια της νόσου αναπτύσσουν αντοχή στην φαρμακευτική αγωγή. Και απαιτούνται πλέον άλλα φάρμακα. Πολύ πολύ ακριβότερα (3,000 ευρώ/μήνα) και πολύ πιο μακρά θεραπεία. Η Πολιτεία άραγε καλύπτει αυτά τα πανάκριβα φάρμακα; Λογικά, αν δεν θέλει να υποστεί επιδημία ή/και πανδημία υποθέτουμε πως τα καλύπτει. Αλλά από πότε η έννοια Πολιτεία συμβαδίζει με την «κοινή Λογική»; Κι αν τα καλύπτει, καλύπτει μόνον των Ελλήνων; Ή και των λαθρομεταναστών; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν δεν καλύψει και των δεύτερων (και όχι μόνον της φυματίωσης αλλά και άλλων επικίνδυνων λοιμωδών ασθενειών) κινδυνεύουμε από επιδημίες. Αν τους τα καλύψει, επιβαρύνεται υπέρογκα το Ελληνικό Δημόσιο Ταμείο με πανάκριβες και παρατεταμένες αγωγές. Και οι Έλληνες φορολογούμενοι Πολίτες βεβαίως. Περαστικά μας. Από την άλλη, τότε, γιατί οι σχετικοί έλεγχοι δείχνουν πως οι οικονομικά αδύναμοι συμπολίτες μας φορείς της φυματίωσης διακόπτουν την θεραπεία τους μετά το δεύτερο μήνα; Μ’ αυτά και μ’ αυτά πως να μην σημειώνει από παντού διόγκωση και έξαρση η φυματίωση;
Αυτά να τα βλέπουν οι Πολιτικοί που την έφεραν στην Ελλάδα με την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση εκατομμυρίων αλλοδαπών. Λες και ήταν ηλίθιοι οι Γερμανοί το ’60 που περνούσαν από ιατρικές εξετάσεις όλους τους υποψήφιους μετανάστες προς Γερμανία και απέρριπταν τους μη υγιείς. Λες και ήταν ηλίθιοι οι Αμερικανοί που είχαν την Νήσο Έλις ως σταθμό υγειονομικού ελέγχου των υποψήφιων μεταναστών προς ΗΠΑ. Και όποιον δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις υγείας, απλά τον έστελναν πίσω στη χώρα του. Αυτά όμως θα πρέπει να τα βλέπει και η Δικαιοσύνη της Ελληνικής κοινωνίας. Γιατί, αυτή η κατάσταση σημαίνει θανάτους Ελλήνων πολιτών. Σημαίνει ακόμη ακόμη – αν μετατραπεί σε επιδημία – και κίνδυνος για την Δημόσια και την Εθνική Ασφάλεια. Κι όμως, δεν έλαβε μέτρα η Δικαιοσύνη κατ’ αυτών που δεν έλεγξαν – ως όφειλαν – την λαθρομετανάστευση και ούτε την ελέγχουν. Κι αυτοί οι «κάποιοι» έχουν τίτλο και όνομα. Αλλά ως «Πολιτικοί» έχουν και ασυλία βλέπεις. Πολιτικοί και Δικαστές τι σας κάνει να πιστεύετε πως τα κρούσματα δεν θα χτυπήσουν και την δική σας πόρτα αργά ή γρήγορα; Ότι δεν θ’ αγγίξουν και τα δικά σας παιδιά.... Πότε θ’ αποφασίσετε να συνειδητοποιήσετε τον σοβαρότατο κίνδυνο που επωάζει η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση; Κίνδυνο «υγειονομικό» εν προκειμένω, αλλά όχι μόνον... Η Ελλάδα, το 1922 έγινε – συνειδητά – χώρα υποδοχής 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων από την Μικρά Ασία που λόγω των ακραίων πολεμικών καταστάσεων που υπέστησαν και των ανεπαρκών συνθηκών στέγασης, σίττισης, περίθαλψης και υγιεινής κατόπιν, έγιναν χώρος ανάπτυξης λοιμωδών νόσων και επιδημιών. Αυτό όμως έγινε συνειδητά από την Ελληνική κοινωνία διότι ήταν αδέλφια μας. Έλληνες. Η κοινωνία και η οικονομία πλήρωσε το δυσθεώρητο κόστος της τότε υγειονομικής καταιγίδας γιατί αφορούσε αποκλειστικά τον λαό μας. Σήμερα γιατί να πληρώσει άλλο ένα τέτοιο δυσθεώρητο κόστος σε ζωές (και όχι μόνον), γιατί να υποστεί άλλο ένα τέτοιο επιδημιολογικό χάος; Γιατί να γίνει το χωνευτήρι ξένων επιδημιών; Ποιός μας επιβάλλει επιτέλους έναν τέτοιο δήμιο; Είναι ξένα γραμμάτια. Δεν είναι δικά μας. Γιατί θα πρέπει να τα υποστούμε;
Γιώργος Ανεστόπουλος
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8423.html
No comments :
Post a Comment