Η Ελλάδα μπροστά στον κίνδυνο των τουρκικών εξοπλιστικών προγραμμάτων θα πρέπει να αποφασίσει για την αγορά μαχητικού 5ης γενιάς

Η αγορά των μαχητικών αεροσκαφών στο μέλλον πιθανότατα θα κυριαρχείται από τις ΗΠΑ, την Ρωσία και την Κίνα. Μόνο αυτές οι τρεις χώρες φαίνεται να είναι σε θέση να υποστηρίξουν οικονομικά και τεχνολογικά την μεταπήδηση από τα αεροσκάφη 4ης γενιάς σε αυτά της 5ης γενιάς. Αυτό βέβαια οδηγεί και σε γεωπολιτικές και στρατιωτικές μετατοπίσεις. Τα μαχητικά αεροσκάφη ανήκουν σε εκείνα τα οπλικά συστήματα που μπορούν να προκαλέσουν το μέγιστο δυναμικό αποσταθεροποίησης και δεν είναι μόνο σημαντικά οπλικά συστήματα αμύνης αλλά επιτρέπουν και ταχείες, αποτελεσματικές και εκτεταμένες επιθέσεις. Αυτά τα προσόντα τους μπορούν να μεγιστοποιηθούν με ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου μάχης και με οπλισμό ακριβείας. Τις τελευταίες δεκαετίες τα μαχητικά αεροσκάφη έγιναν περισσότερο περίπλοκα και ακριβά. Οι σημερινές τιμές μονάδας κυμαίνονται από 40 έως 100 εκατ. δολάρια, ο δε εξοπλισμός τους με οπλικά συστήματα, τα ανταλλακτικά και η εκπαίδευση ανεβάζουν το κόστος απόκτησής τους κατά επιπλέον 50% και έτσι αποτελούν πολύ δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα. Γι΄ αυτό και η προμήθειά τους επηρεάζει σε βάθος δεκαετιών το δόγμα της αμυντικής πολιτικής, όχι μόνον των κρατών που τα κατασκευάζουν αλλά και αυτών που τα αγοράζουν.

Αν και σε ορισμένες χώρες οι κατασκευάστριες εταιρίες μαχητικών είναι ιδιωτικές, παρ’ όλα αυτά κανένα εξοπλιστικό πρόγραμμα μαχητικών δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς την κρατική οικονομική βοήθεια. Ως παράδειγμα αναφέρουμε ότι οι ΗΠΑ ξεκίνησαν την σχεδίαση-ανάπτυξη του δεύτερου μαχητικού 5ης γενιάς (το πρώτο ήταν το F -22) ,το Joint Strike Fighter (JSF) F -35 στις αρχές του 1990. Η ολοκληρωμένη χρήση του θα ξεκινήσει το 1915 και τα έξοδα ανάπτυξης ανέρχονται σε 382 δισεκατομμύρια δολάρια για 2443 αεροσκάφη, με τιμή πώλησης περίπου 100 εκατ. ανά αεροσκάφος. Εξ αιτίας αυτού του υψηλού κόστους είναι αμφίβολο εάν πολλά κράτη θα μπορέσουν να κατασκευάσουν ή να προμηθευτούν τα μαχητικά 5ης γενιάς. Αυτή την χρονική περίοδο κυριαρχούν στην αγορά τα μαχητικά 4ης γενιάς και οι εξελίξεις τους σε 4+ και 4++. Αυτό που χαρακτηρίζει τα μαχητικά 5ης γενιάς είναι η τεχνολογία stealth (αόρατο) ή αλλιώς η τεχνολογία LO (Low Observation= χαμηλή παρατηρησιμότητα). Η τεχνολογία δηλαδή που κάνει αόρατα ή σχεδόν αόρατα σε ραντάρ, υπέρυθρες και άλλες μεθόδους ανίχνευσης τα μαχητικά αεροσκάφη (και τα πολεμικά πλοία, υποβρύχια και πυραύλους). Η κατηγοριοποίηση «5η γενιά» χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ και αλλού και υποδηλώνει την πιο προηγμένη γενιά των μαχητικών αεροσκαφών. Τα μαχητικά 5ης γενιάς είναι σχεδιασμένα για να ενσωματώσουν πολυάριθμα τεχνολογικά πλεονεκτήματα σε σχέση με αυτά της 4ης γενιάς. Σύμφωνα με τους κατασκευαστές η «αόρατη» ιδιότητά τους συμπεριλαμβάνει και τον οπλισμό τους, διαθέτουν άκρως προηγμένα πτητικά χαρακτηριστικά και συστήματα computer δικτυωμένα με το ολικό πεδίο μάχης για επίγνωση της συνολικής κατάστασης. Το βασικό όμως σημείο διαφοράς μεταξύ 4ης και 5ης γενιάς παραμένει η τεχνολογία stealth.

Τα μαχητικά αεροσκάφη κυριαρχούν στις εξοπλιστικές δαπάνες και προϋπολογισμούς των κρατών σε όλο τον κόσμο. Μεταξύ των ετών 2005-2010 αποτελούσαν το 33% των δαπανών για εξοπλιστικά προγράμματα παγκοσμίως. Αυτή την χρονική περίοδο μόνο δώδεκα χώρες κατασκευάζουν μαχητικά αεροσκάφη. Κίνα, Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία, Ινδία, Ιαπωνία, Σουηδία έχουν αναπτύξει δικούς τους τύπους αεροσκαφών ενώ οι χώρες Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και Μεγ. Βρετανία κατασκευάζουν κοινό τύπο αεροσκάφους (Eurofighter Typhoon). Υπάρχει και το Πακιστανικό JF -17 Thunder το οποίο όμως κατασκευάζεται σε συνεργασία με την Κίνα και βασίζεται σε κινεζική τεχνολογία. Η αγορά της 4ης γενιάς (4+ και 4++) κυριαρχείται από τις ΗΠΑ με τους τύπους F -15, F -16, F/A -18 και την Ρωσία με τους τύπους Su -30MK, Su- 35MK, Mig -29SMT και Mig -35. Οι εξαγωγές των άλλων χωρών είναι ελάχιστες και προμηθεύουν κυρίως τις δικές τους πολεμικές αεροπορίες. Οι χώρες που παράγουν το Eurofighter Typhoon όπως και η Σουηδία με το Gripen και η Γαλλία με το Rafale προσδοκούν να αυξήσουν τις εξαγωγές τους ώστε να κρατήσουν όσο το δυνατόν χαμηλά το κόστος ανάπτυξης. Ιδιαίτερα δύσκολη είναι η κατάσταση με το Rafale, το οποίο η Γαλλία δεν έχει καταφέρει να προωθήσει σε άλλες χώρες. Αντιθέτως το πακιστανικό JF -17 τείνει να εξελιχθεί σε εξαγωγική επιτυχία για χώρες με χαμηλούς εξοπλιστικούς προϋπολογισμούς. Οι μεγαλύτερες αγορές μαχητικών αεροσκαφών των τελευταίων ετών πραγματοποιήθηκαν από την Ινδία, Μέση Ανατολή, Κίνα και Νότια και Ανατολική Ασία. Η Κίνα και η Ινδία προμηθεύτηκαν ρωσικής κατασκευής μαχητικά, ενώ οι χώρες της Μέσης Ανατολής όπως Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Νότιας και Ανατολικής Ασίας όπως Σιγκαπούρη και Νότιος Κορέα αμερικανικής κατασκευής.

Η Σουηδία έχει καταφέρει να προμηθεύσει το Gripen στην Τσεχία, Ουγγαρία και Ταϋλάνδη. Η Ευρώπη την χρονική περίοδο που διανύουμε δεν διαθέτει αναπτυξιακό πρόγραμμα 5ης γενιάς αεροσκαφών. Η Μεγ. Βρετανία, Δανία, Ολλανδία, Νορβηγία μαζί με την Αυστραλία, Καναδά και Τουρκία συμμετέχουν στο πρόγραμμα F -35 JSF. Οι ΗΠΑ δίνουν βαρύνουσα σημασία στο F -35 και εξαντλούν την παραγωγή του F -22. Το F -35 προγραμματίζεται να είναι ένα μαχητικό με τις πλέον ισχυρές επιδόσεις. Η Ρωσία ανταγωνίζεται σε ισοϋψές επίπεδο τις ΗΠΑ στο μαχητικό 5ης γενιάς με το Su T-50 ή PAK-FA αν και τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά μέχρι στιγμής παραμένουν άγνωστα, προφανώς για λόγους μυστικότητας. Να τονίσουμε ότι η Ινδία συμμετέχει στο πρόγραμμα PAK-FA. H Κίνα έχει ξεκινήσει την δική της ανάπτυξη με το J-20, ενώ ως τώρα εξοπλιζόταν με ρωσικής κατασκευής αεροσκάφη ή κατασκεύαζε αυτά σε δικά της εργοστάσια με άδεια της Ρωσίας. Με το 5ης γενιάς J -20 η Κίνα φαίνεται ότι έκανε ένα τεράστιο άλμα, κυρίως με την αγορά και αντιγραφή ρωσικής τεχνολογίας και πιθανότατα το J -20 θα έχει ρωσικής κατασκευής κινητήρες. Οι ευρωπαϊκές κατασκευάστριες εταιρίες του τύπου 4+ και 4++ θα καταφέρουν να διατηρηθούν στην αγορά για πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Με την εμφάνιση της 5ης γενιάς αργά ή γρήγορα θα συμπιεστούν από την αγορά εκτός και αν, όπως έγινε με το Eurofighter, δημιουργήσουν μια κοινοπραξία συμπεριλαμβάνοντας όμως και την Γαλλία, Σουηδία. Η κοινοπραξία αυτή έχει λίγες πιθανότητες επιτυχίας διότι ήδη πολλές από τις χώρες που θα μπορούσαν να συμμετέχουν έχουν δηλώσει συμμετοχή στο πρόγραμμα F -35 JSF. Mε αυτή την προοπτική είναι πολύ αμφίβολο εάν θα υπάρξει ευρωπαϊκό μαχητικό 5ης γενιάς.

Στην δεκαετία που διανύουμε μόνο η Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ έχουν μια πλήρη βιομηχανία αεροναυπηγικής, η οποία έχει την δυνατότητα να κατασκευάζει όλους τους τύπους στρατιωτικών αεροσκαφών. Αν και η Κίνα δεν βρίσκεται τεχνολογικά ακριβώς στο ίδιο επίπεδο με την Ρωσία και τις ΗΠΑ, θα καταφέρει σε πολύ σύντομο διάστημα με εισαγωγή τεχνολογίας, αντιγραφή και περαιτέρω ανάπτυξη να φτάσει τους άλλους δυο ανταγωνιστές. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των τριών δεν έχει να κάνει μόνο με κριτήρια οικονομικά και εξοπλιστικά, αλλά και με πολιτική, ήτοι γεωστρατηγική επιρροή. Ο ανταγωνισμός της αγοράς του μαχητικού 5ης γενιάς μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου και Ουάσιγκτον σηματοδοτεί την προσπάθεια διατήρησης ή μη των σχέσεων εξάρτησης με τους πελάτες αυτών των αεροσκαφών. Οι πελάτες των μαχητικών 5ης γενιάς ουσιαστικά αποκαλύπτουν τον γεωστρατηγικό τους προσανατολισμό. Αργά ή γρήγορα (και αφού έχουμε απαλλαγεί από την ξενόδουλη συγκυβέρνηση που θέτει σε κίνδυνο με τις ενέργειές της τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα) η Ελλάδα μπροστά στον κίνδυνο των τουρκικών εξοπλιστικών προγραμμάτων θα πρέπει να αποφασίσει για την αγορά μαχητικού 5ης γενιάς. Πρέπει να το πράξει αυτό α) σύμφωνα με τα γεωπολιτικά στρατηγικά συμφέροντα της χώρας, β) σύμφωνα με τις τεχνικές προδιαγραφές των υπευθύνων της Πολεμικής μας Αεροπορίας και γ) με την ουσιαστική συμμετοχή της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας και Αμυντικής Βιομηχανίας γενικότερα.

http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-dillhma-ths-polemikhs-aeroporias-gia-thn-5h-genia-machhtikwn-aeroskafwn