Οι «βόμβες τσουνάμι» δεν υπάρχουν; Κι όμως - υπάρχουν. Προς το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμαζαν ανοικτά των ακτών της Νέας Ζηλανδίας μια μέθοδο ανατίναξης για τη δημιουργία ενός τσουνάμι. Ένας από τους πιθανούς στόχους: Η Ιαπωνία.
Ουανγκαπαραόα, Νέα Ζηλανδία: Καταπράσινο πεδίο, μεγάλες αμμώδεις παραλίες, αραιή οικοδομική δόμηση. Περίπου 25 χιλιόμετρα από τη χερσόνησο του Ώκλαντ, η περιοχή είναι σήμερα ένας δημοφιλής προορισμός ψυχαγωγίας για τα υψηλά εισοδήματα. Περίπου 70 χρόνια πριν, προς το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε. Τίποτα που να διαταράσσει το ειδύλλιο των μεγάλων παραλιών και των απομονωμένων όρμων. Το ιδανικό μέρος για να δοκιμαστεί ένα νέο, τρομερό όπλο. Υπό καθεστώς απόλυτης μυστικότητας, οι Ηνωμένες Πολιτείες πειραματίστηκαν μαζί με τη Νέα Ζηλανδία για ένα «όπλο τσουνάμι». Να μετατρέψουν τα ήσυχα, γαλαζοπράσινα νερά της θάλασσας σε μια θανάσιμη απειλή. Ως εκ τούτου εκρηκτικά μέσα στην θάλασσα είχαν πυροδοτηθεί να δημιουργήσουν τεχνητά κύματα και πλημμύρες. «Κατά τη διάρκεια αρκετών μηνών, διεξήχθησαν περίπου 4.000 δοκιμαστικές εκρήξεις για να δοκιμάσουν την εκρηκτική δύναμη, την ταχύτητα και το βάθος του νερού που θα χρειαζόταν για να δημιουργήσει ένα τσουνάμι,» αναφέρει ο δημοσιογράφος Ρέι Ουάρου από τη Νέα Ζηλανδία, ο οποίος αποκάλυψε το θέμα.
Σε ένα αρχείο στη Νέα Ζηλανδία πρόσφατα, σκόνταψε πάνω σε κιτρινισμένους φακέλους. Ένας από ατούς με τον εξής τίτλο: «The Final Report of Project Seal». Ημερομηνία: 18 Δεκεμβρίου 1950. Συντάκτης: Καθηγητής T. D. J. Leech από το Πανεπιστήμιο του Ώκλαντ. Εκεί, περιγράφονται λεπτομερώς οι δοκιμές. Σύμφωνα με το ντοκουμέντο, οι δοκιμές πρέπει να ξεκίνησαν το αργότερο το 1944: «Τα αποτελέσματα αυτών των πειραμάτων,» αναφέρει στην τελική έκθεση ο Αμερικανός ναύαρχος Ουίλλιμα Χάλσαι, «δείχνουν κατά τη γνώμη μου ότι ο αμφίβιος πόλεμος αντιπροσωπεύει με σαφήνεια ένα επιθετικό όπλο με εκτεταμένες δυνατότητες. Θα ήταν πολύ επιθυμητό να διεξαχθεί περαιτέρω έρευνα για να αναπτυχθεί μια πρακτική μέθοδο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μια πολεμική επιχείρηση». Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Ρέι Ουάρου στα πειράματα δεν δημιουργήθηκε τσουνάμι. Ωστόσο, ήταν στο τέλος των δοκιμών όταν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι 2.000 τόνοι εκρηκτικών λίγα χιλιόμετρα από την ακτή, είναι αρκετά για δημιουργήσουν ένα τεχνητό κύμα ύψους έως δώδεκα μέτρων, που θα μπορούσε να ισοπεδώσει ένα κτίριο στην ακτή, αν και η έκθεση δεν αναφέρει συγκεκριμένες επιχειρησιακές εφαρμογές. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα οι Αμερικναοί ναύαρχοι θα είχαν πολλές εφαρμογές στο μυαλό τους: «Η Ιαπωνία πιθανότατα θα ήταν ο πρωταρχικός στόχος, κατά πάσα πιθανότητα οι πόλεις στα παράλια και οι παράκτιες οχυρώσεις, και κατά πάσα πιθανότητα είχεν δει τη βόμβα-τσουνάμι ως μέσο για να ανοίξει ο δρόμος για την εισβολή».
Λοιπόν, όπως γνωρίζουμε, η ιστορία του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου συνεχίστηκε με διαφορετικό τρόπο. Αντί για μια βόμβα-τσουνάμι χρησιμοποιήθηκαν δύο ατομικές βόμβες την 6η και 8 Αυγούστου του 1945 που κατέστρεψαν την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Παρά ταύτα, είναι μάλλον απίθανο ότι η βόμβα-τσουνάμι έχει χαθεί από το οπλοστάσιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ίσως πρόκειται για το αντίθετο. Διότι μόνο μαζί με την ατομική βόμβα μπορεί αυτή η δολοφονική τεχνολογία να καταστεί πραγματικά αποτελεσματική. Για να κυριολεκτήσουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως έχουν έκτοτε πειραματιστεί οι ΗΠΑ, ή πειραματίζονται, γύρω από αυτό το όπλο. Κανονικά, μια τέτοια επίθεση θα μπορούσε να λάβει χώρα τη νύχτα και στην ανοικτή θάλασσα: μερικά χιλιόμετρα μακριά από την ακτογραμμή θα μπορούσε στον βυθό του ωκεανού να πυροδοτηθεί ένα πυρηνικό όπλο, και να δημιουργηθεί το «πιο όμορφο τσουνάμι». Το σεισμικό σοκ της πυροδότησης δεν θα μπορούσε να γίνει ως τέτοιο αντιληπτό, γιατί πριν από ένα τέτοιο τσουνάμι προηγείτα πάντα ένας σεισμός. Και εάν με το επακόλουθο κύμα πλημμυρήσει ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στην ακτή, τόσο το καλύτερο - για έτσι ίσως και να εξηγείται καλύτερα το ραδιενεργό νέφος από τα πυρηνικά όπλα ...
Σε ένα αρχείο στη Νέα Ζηλανδία πρόσφατα, σκόνταψε πάνω σε κιτρινισμένους φακέλους. Ένας από ατούς με τον εξής τίτλο: «The Final Report of Project Seal». Ημερομηνία: 18 Δεκεμβρίου 1950. Συντάκτης: Καθηγητής T. D. J. Leech από το Πανεπιστήμιο του Ώκλαντ. Εκεί, περιγράφονται λεπτομερώς οι δοκιμές. Σύμφωνα με το ντοκουμέντο, οι δοκιμές πρέπει να ξεκίνησαν το αργότερο το 1944: «Τα αποτελέσματα αυτών των πειραμάτων,» αναφέρει στην τελική έκθεση ο Αμερικανός ναύαρχος Ουίλλιμα Χάλσαι, «δείχνουν κατά τη γνώμη μου ότι ο αμφίβιος πόλεμος αντιπροσωπεύει με σαφήνεια ένα επιθετικό όπλο με εκτεταμένες δυνατότητες. Θα ήταν πολύ επιθυμητό να διεξαχθεί περαιτέρω έρευνα για να αναπτυχθεί μια πρακτική μέθοδο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μια πολεμική επιχείρηση». Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Ρέι Ουάρου στα πειράματα δεν δημιουργήθηκε τσουνάμι. Ωστόσο, ήταν στο τέλος των δοκιμών όταν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι 2.000 τόνοι εκρηκτικών λίγα χιλιόμετρα από την ακτή, είναι αρκετά για δημιουργήσουν ένα τεχνητό κύμα ύψους έως δώδεκα μέτρων, που θα μπορούσε να ισοπεδώσει ένα κτίριο στην ακτή, αν και η έκθεση δεν αναφέρει συγκεκριμένες επιχειρησιακές εφαρμογές. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα οι Αμερικναοί ναύαρχοι θα είχαν πολλές εφαρμογές στο μυαλό τους: «Η Ιαπωνία πιθανότατα θα ήταν ο πρωταρχικός στόχος, κατά πάσα πιθανότητα οι πόλεις στα παράλια και οι παράκτιες οχυρώσεις, και κατά πάσα πιθανότητα είχεν δει τη βόμβα-τσουνάμι ως μέσο για να ανοίξει ο δρόμος για την εισβολή».
Λοιπόν, όπως γνωρίζουμε, η ιστορία του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου συνεχίστηκε με διαφορετικό τρόπο. Αντί για μια βόμβα-τσουνάμι χρησιμοποιήθηκαν δύο ατομικές βόμβες την 6η και 8 Αυγούστου του 1945 που κατέστρεψαν την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Παρά ταύτα, είναι μάλλον απίθανο ότι η βόμβα-τσουνάμι έχει χαθεί από το οπλοστάσιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ίσως πρόκειται για το αντίθετο. Διότι μόνο μαζί με την ατομική βόμβα μπορεί αυτή η δολοφονική τεχνολογία να καταστεί πραγματικά αποτελεσματική. Για να κυριολεκτήσουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως έχουν έκτοτε πειραματιστεί οι ΗΠΑ, ή πειραματίζονται, γύρω από αυτό το όπλο. Κανονικά, μια τέτοια επίθεση θα μπορούσε να λάβει χώρα τη νύχτα και στην ανοικτή θάλασσα: μερικά χιλιόμετρα μακριά από την ακτογραμμή θα μπορούσε στον βυθό του ωκεανού να πυροδοτηθεί ένα πυρηνικό όπλο, και να δημιουργηθεί το «πιο όμορφο τσουνάμι». Το σεισμικό σοκ της πυροδότησης δεν θα μπορούσε να γίνει ως τέτοιο αντιληπτό, γιατί πριν από ένα τέτοιο τσουνάμι προηγείτα πάντα ένας σεισμός. Και εάν με το επακόλουθο κύμα πλημμυρήσει ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στην ακτή, τόσο το καλύτερο - για έτσι ίσως και να εξηγείται καλύτερα το ραδιενεργό νέφος από τα πυρηνικά όπλα ...
No comments :
Post a Comment