Ο Λα-λάκης κατά την διάρκεια της εκπομπής του και σχολιάζοντας ένα βίντεο στο όποιο μιλούσαν οι βουλευτές Ηλίας Κασιδιάρης και Ηλίας Παναγιώταρος, ανάγνωσε ένα κομμάτι από το βιβλίο "Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο" του κύριου Κυριακόπουλου Παναγιώτη. Μας είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι σύμφωνα με το Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο, ο ξένος έχαιρε της προστασίας της περιποιήσεως και της περιθάλψεως του κατόχου της οικίας που φιλοξενήτο. Ομιλεί φυσικά για τον Ξένιο Δία. Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Ζευς και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους. Η φιλοξενία ακολουθούσε μία ιεροτελεστία και παρέχονταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο στον «ξενώνα». Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη, διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με βασιλιάδες. Στα χρόνια του Ομήρου, σε όποιο σπίτι και αν πήγαινε ένας ξένος, θα έβρισκε φιλοξενία. Κάτι τέτοιο αφορούσε όλες τις Πόλεις Κράτη της Ελλάδας, αν και οι Θεσσαλοί και οι Αθηναίοι φημίζονταν ειδικά για τα φιλόξενά τους αισθήματα.
Ας δούμε λοιπόν την έννοια του "ξένου" στην αρχαία Ελλάδα:
Ξένος: Ἕλλην ἀπό ἄλλην γῆν. Εἰς τά Ὁμηρικά ἔπη, ὁ Ἕλλην ταξιδιώτης (και όχι ο βάρβαρος) προσφωνεῖται ὡς ξένος. Εἰς τά Ἑλληνικά ἐδάφη ὅπου εὑρίσκεται, προστατεύεται ἀπό τόν ξένιον Δία, καί φιλοξενεῖται μέ ὅλες ταῖς τιμές. Άλλωστε και στον τύμβο των νεκρών Θερμοπυλομάχων αναγράφεται: «Ὦ ξεῖν᾿ ἀγγέλειν᾿ Λακεδαιμονίοις ὅτι τῆδε κείμεθα τοῖς κείνων ῤήμασι πειθόμενοι» είναι γραμμένη στα Ελληνικά για να την διαβάσει ο διερχόμενος ταξιδιώτης και να την μεταφέρει. Τους ανθρώπους που προήρχοντο από άλλα κράτη και ήταν αλλόφυλοι οι πρόγονοι μας τους αποκαλούσαν βάρβαρους και αυτοί δεν έχαιραν ιδιαίτερης φιλοξενίας από τους προγόνους μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση των βάρβαρων μαντατοφόρων που ερχόμενοι στην Αθήνα και στη Σπάρτη να ζητήσουν γη και ύδωρ, η πρώτη πέταξε τους πρέσβεις στο Βάραθρο, μια βαθιά σχισμή στα τείχη της Ακροπόλεως και η δεύτερη σε ένα πηγάδι, για να βρουν εκεί την γη και το ύδωρ.
Αλλα και η αρχαία Ελληνική γραμματεία βρίθει από αναφορές στο συγκεκριμένο θέμα :
Ο Ευριπίδης δια του στόματος της Ιφιγένειας («Ιφιγένεια εν Αυλίδι» 1400) διακηρύσσει ότι: Είναι φυσικό οι Έλληνες να άρχουν των βαρβάρων και όχι οι βάρβαροι των Ελλήνων.
Ο Πλούταρχος («Θεμιστοκλής» 6) αναφέρει ότι επαινείται η πράξη του Θεμιστοκλέους να θανατώσει, δια ψηφίσματος, τον διερμηνέα των Περσών, που εζήτησαν την παράδοση των Αθηναίων, διότι ετόλμησε να μεταχειρισθεί την Ελληνική γλώσσα, για να εξηγήσει τις προσταγές των βαρβάρων.
Ο Ηρόδοτος διαβεβαιώνει ότι το Ελληνικό Έθνος διεκρίθη ως ευφυέστερον του βαρβαρικού.
Ο Όμηρος («Ϊλιάς» Ι, 648), φέρει τον Αχιλλέα να λέγει: «οργίζεται η καρδία μου σαν θυμηθώ πόσο προσβλητικώς μου εφέρθη ο υιός του Ατρέως, ωσάν να ήμουν κάποιος μετανάστης δίχως τιμή».
Ο Δημοσθένης θεωρεί τους βάρβαρους όχι πια μόνον μη Έλληνες, αλλά όντα αγροίκα, ακαλλιέργητα, όντα κατώτερα και γεννημένα για τη σκλαβιά.
Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία μιλά με περισσή εχθρότητα για τους ξένους: «οι βάρβαροι είναι «φύσει» εχθροί μας. Το μίσος που νιώθουμε γι’ αυτούς είναι «φυσικό», πρέπει να τους πολεμήσουμε και να τους συντρίψουμε».
Για τον Αριστοτέλη, το δάσκαλο του Αλέξανδρου, οι βάρβαροι είναι «φύσει» τέτοιοι αλλά και «φύσει» δούλοι και συμβούλευε τον Αλέξανδρο «να συμπεριφέρεται στους Έλληνες σαν ηγεμόνας ενώ στους βάρβαρους σαν αφέντης, στους πρώτους σαν σε φίλους και οικείους και να μεταχειρίζεται τους δεύτερους όπως μεταχειρίζονται τα ζώα και τα φυτά». Κατά τον ίδιο, («Πολιτικά» Γ, 14, 32) το Ελληνικό Γένος ενωμένο έχει την δύναμη να εξουσιάσει τους πάντες.
Και ξένοι όμως σύγχρονοι ελληνιστές αναφέρουν ότι οι Έλληνες ήταν ένα αμιγώς Εθνικό και φυλετικό Έθνος βασιζόμενο στο όμαιμον του Ηροδότου: Οι Victor Hanson και John Heath στο βιβλίο «Ποίος εφόνευσε τον Όμηρο;» «Οι κεντρικές αξίες της Ελλάδος είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυπολιτισμικές».
Στο λεξικό LAROUSSE (16 ed. 1953, p. 97) ορίζεται, ότι οι Έλληνες, θεωρούν τον κάθε ξένο ως άνθρωπο κατώτερου πολιτισμού: «tout stranger tennu pour home de civilization inferieure».
Καλό θα είναι λοιπόν όλος αυτός ο συφερτός μισελλήνων δοσίλογων οπαδών της Ρεπούση και της Δραγώνα που έχουν θέσει σκοπό της ζωής τους τον αφελληνισμό και την απόρριψη της Εθνοφυλετικής μας ταυτότητας, την επόμενη φορά που θα θελήσουν να βάλλουν κατά των Ελλήνων Εθνικιστών και της Χρυσής Αυγής να είναι καλύτερα διαβασμένοι γιατί δεν χαρίζουμε σπιθαμή σε κανέναν από αυτούς. Όταν ένας λαός χάσει το αίσθημα της Εθνικής του τιμής, η φτώχεια και η ατίμωση ακολουθούν.
Μαύρος Καβαλάρης
Ξένος: Ἕλλην ἀπό ἄλλην γῆν. Εἰς τά Ὁμηρικά ἔπη, ὁ Ἕλλην ταξιδιώτης (και όχι ο βάρβαρος) προσφωνεῖται ὡς ξένος. Εἰς τά Ἑλληνικά ἐδάφη ὅπου εὑρίσκεται, προστατεύεται ἀπό τόν ξένιον Δία, καί φιλοξενεῖται μέ ὅλες ταῖς τιμές. Άλλωστε και στον τύμβο των νεκρών Θερμοπυλομάχων αναγράφεται: «Ὦ ξεῖν᾿ ἀγγέλειν᾿ Λακεδαιμονίοις ὅτι τῆδε κείμεθα τοῖς κείνων ῤήμασι πειθόμενοι» είναι γραμμένη στα Ελληνικά για να την διαβάσει ο διερχόμενος ταξιδιώτης και να την μεταφέρει. Τους ανθρώπους που προήρχοντο από άλλα κράτη και ήταν αλλόφυλοι οι πρόγονοι μας τους αποκαλούσαν βάρβαρους και αυτοί δεν έχαιραν ιδιαίτερης φιλοξενίας από τους προγόνους μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση των βάρβαρων μαντατοφόρων που ερχόμενοι στην Αθήνα και στη Σπάρτη να ζητήσουν γη και ύδωρ, η πρώτη πέταξε τους πρέσβεις στο Βάραθρο, μια βαθιά σχισμή στα τείχη της Ακροπόλεως και η δεύτερη σε ένα πηγάδι, για να βρουν εκεί την γη και το ύδωρ.
Αλλα και η αρχαία Ελληνική γραμματεία βρίθει από αναφορές στο συγκεκριμένο θέμα :
Ο Ευριπίδης δια του στόματος της Ιφιγένειας («Ιφιγένεια εν Αυλίδι» 1400) διακηρύσσει ότι: Είναι φυσικό οι Έλληνες να άρχουν των βαρβάρων και όχι οι βάρβαροι των Ελλήνων.
Ο Πλούταρχος («Θεμιστοκλής» 6) αναφέρει ότι επαινείται η πράξη του Θεμιστοκλέους να θανατώσει, δια ψηφίσματος, τον διερμηνέα των Περσών, που εζήτησαν την παράδοση των Αθηναίων, διότι ετόλμησε να μεταχειρισθεί την Ελληνική γλώσσα, για να εξηγήσει τις προσταγές των βαρβάρων.
Ο Ηρόδοτος διαβεβαιώνει ότι το Ελληνικό Έθνος διεκρίθη ως ευφυέστερον του βαρβαρικού.
Ο Όμηρος («Ϊλιάς» Ι, 648), φέρει τον Αχιλλέα να λέγει: «οργίζεται η καρδία μου σαν θυμηθώ πόσο προσβλητικώς μου εφέρθη ο υιός του Ατρέως, ωσάν να ήμουν κάποιος μετανάστης δίχως τιμή».
Ο Δημοσθένης θεωρεί τους βάρβαρους όχι πια μόνον μη Έλληνες, αλλά όντα αγροίκα, ακαλλιέργητα, όντα κατώτερα και γεννημένα για τη σκλαβιά.
Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία μιλά με περισσή εχθρότητα για τους ξένους: «οι βάρβαροι είναι «φύσει» εχθροί μας. Το μίσος που νιώθουμε γι’ αυτούς είναι «φυσικό», πρέπει να τους πολεμήσουμε και να τους συντρίψουμε».
Για τον Αριστοτέλη, το δάσκαλο του Αλέξανδρου, οι βάρβαροι είναι «φύσει» τέτοιοι αλλά και «φύσει» δούλοι και συμβούλευε τον Αλέξανδρο «να συμπεριφέρεται στους Έλληνες σαν ηγεμόνας ενώ στους βάρβαρους σαν αφέντης, στους πρώτους σαν σε φίλους και οικείους και να μεταχειρίζεται τους δεύτερους όπως μεταχειρίζονται τα ζώα και τα φυτά». Κατά τον ίδιο, («Πολιτικά» Γ, 14, 32) το Ελληνικό Γένος ενωμένο έχει την δύναμη να εξουσιάσει τους πάντες.
Και ξένοι όμως σύγχρονοι ελληνιστές αναφέρουν ότι οι Έλληνες ήταν ένα αμιγώς Εθνικό και φυλετικό Έθνος βασιζόμενο στο όμαιμον του Ηροδότου: Οι Victor Hanson και John Heath στο βιβλίο «Ποίος εφόνευσε τον Όμηρο;» «Οι κεντρικές αξίες της Ελλάδος είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυπολιτισμικές».
Στο λεξικό LAROUSSE (16 ed. 1953, p. 97) ορίζεται, ότι οι Έλληνες, θεωρούν τον κάθε ξένο ως άνθρωπο κατώτερου πολιτισμού: «tout stranger tennu pour home de civilization inferieure».
Καλό θα είναι λοιπόν όλος αυτός ο συφερτός μισελλήνων δοσίλογων οπαδών της Ρεπούση και της Δραγώνα που έχουν θέσει σκοπό της ζωής τους τον αφελληνισμό και την απόρριψη της Εθνοφυλετικής μας ταυτότητας, την επόμενη φορά που θα θελήσουν να βάλλουν κατά των Ελλήνων Εθνικιστών και της Χρυσής Αυγής να είναι καλύτερα διαβασμένοι γιατί δεν χαρίζουμε σπιθαμή σε κανέναν από αυτούς. Όταν ένας λαός χάσει το αίσθημα της Εθνικής του τιμής, η φτώχεια και η ατίμωση ακολουθούν.
Μαύρος Καβαλάρης
Μονόλογοι μονολόγων προπαγάνδας που μένη αναπάντητη διότι ο λάκης (όνομα και πράμα), μέγιστος των ηθοποιόν, του πνέυματος και των τεχνών (το παραδέχεται όλη η καλή κοινωνία τις κόκας και τις αλαξοκωλιάς) δεν έχει αντιπαρατεθή ποτέ με κανέναν δημόσια, ότι λέει το λέει παρέα με την ''καλή κοινωνία'' των εκλεκτών προσκεκλημένων του.
ReplyDelete