ΑσχημοΜοΥΡα ΤΙΣ

Σήμερα, λοιπόν, θ’ ασχοληθούμε μ’ ένα άτομο που αντιπαθώ.

Περιμετρικώς, ν’ απολαύσετε την …ομορφιά της. (Η προσθήκη καμβά έγινε, επειδή δεν γνωρίζω ποιές φωτογραφίες έχουν κοπυράϊτ και ποιές όχι. Αναζητήστε καθαρές εικόνες στα ψαχτήρια.)

Από την πρώτη στιγμή μου κάθησε στο στομάχι! Κι απ’ ό,τι καταλαβαίνω, όχι μόνον σ’ εμένα. Βρέθηκα σε έκθεση προς χάριν του συγκεκριμένου ατόμου, και διαπίστωσα ο ίδιος το ψυχικό πάγωμα που κατέλαβε και τους λοιπούς επισκέπτες. “- Μα, έτσι ήταν οι αρχαίες Ελληνίδες;”, αναρωτιόντουσαν όλοι. Σ’ αυτό ακριβώς το ερώτημα θ’ απαντήσουμε εδώ. Υπάρχει αμέτρητου μεγέθους εικονογραφία, ώστε να διαπιστώσουμε άνετα πως οι αρχαίες Ελληνίδες δεν έμοιαζαν μ’ αυτό το κοριτσάκι. Η απάντηση, δηλαδή, είναι ένα τελεσίδικο “όχι”. Οι αρχαίες Ελληνίδες δεν ήταν έτσι. Το ένστικτο των επισκεπτών της έκθεσης δεν έσφαλλε.

Γνωρίζουμε, όμως και τις αντιρρήσεις των “διαβασμένων”: Τα πρόσωπα των αγαλμάτων, όσον αφορά τις θεές, είναι εξωραϊσμένα. (Μ’ άλλα λόγια: “- Μην επικαλείστε τις όμορφες θεές, Αφροδίτη, Αθηνά, και λοιπές! Οι θνητές ήσαν ψιλοσαβούρες!”) Το γυναικείο πρότυπο του κάλλους αλλάζει με τα χρόνια. (Σωστό αυτό – πχ από τις χοντρέλλες του Ρενουάρ με τα περίσσια ξύγκια, φτάσαμε -μετά από εκατόν τόσα χρόνια- στα ξυλάγγουρα των αρχών του 21ου αιώνος.) Οκέϋ, ό,τι πείτε! Ούτε θα επικαλεστούμε τις όμορφες θεές μας, ούτε θα επικαλεστούμε γυναικεία πρότυπα κάλλους διαφορετικών εποχών! Αλλά θα επικαλεστούμε (α) θνητές, και (β) σύγχρονες της “Μύρτιδος”. Όπως αυτές:

στήλη της Ηγησούς, μουσείο Κεραμεικού

στήλη της Αμφαρέτ(τ)ης, μουσείο Κεραμεικού

Στις παραπάνω γυναικείες μορφές, βλέπετε καμιά δίδυμη αδελφή της “Μύρτιδος”; Όχι, έ; Πολύ σωστά, και δεν χρειάζεστε οφθαλμίατρο! Δεν ήταν, λοιπόν, η “Μύρτις” αρχαία Ελληνίδα; Τότε, πώς βρέθηκε στον ομαδικό τάφο της αρχαίας Αθήνας; Τί ήταν, και πόθεν ήρθε; Στο προηγούμενο ερώτημα, θα μας βοηθήσει πάρα πολύ το να ξαναδούμε το ιστορικό της ανάπλασης του προσώπου της “Μύρτιδος”. Βρέθηκε, λοιπόν, το κρανίο της ανάμεσα σε οστά και κρανία ενός ομαδικού τάφου. Πιστοποιήθηκε από τους Αρχαιολόγους πως αυτή η ταφή ήταν βιαστική, και έλαβε χώραν μ’ αυτόν τον τρόπο (γρήγορο πέταμα των πτωμάτων σε λάκκο, χωρίς ταφικά έθιμα της εποχής) από τον φόβο των επιζώντων του λοιμού που περιγράφει ο Θουκυδίδης, μη μολυνθούν κι αυτοί. Από ανθρωπολογικής πλευράς, ήταν ευτύχημα το ότι κολλημένα στις σιαγόνες του κρανίου αυτού είχαν διατηρηθεί όλα τα δόντια. Καλά, όλ’ αυτά, πλην όμως εδώ πρέπει να κάνουμε μία αναγκαστική στάση.

Παρατηρήστε λιγάκι το κρανίο, και θα καταλάβετε γιατί είμαι λίαν θυμωμένος με κάποιους “εξυπνάκηδες”:

Αν δεν καταλαβαίνετε τον λόγο του θυμού μου, θα σας τον εξηγήσω: Οι “ειδικοί” εξηγούν αυτό το καβαλλίκεμα των δοντιών, που βλέπετε, ως συνύπαρξη νεογιλών οδόντων και μόνιμης οδοντοστοιχίας του συγκεκριμένου ατόμου. Όμως, επειδή όλοι-ες μας περάσαμε από παιδική ηλικία (ακόμη κι εγώ!), γνωρίζουμε άριστα ότι: (α) τα μόνιμα δόντια βγαίνουν ακριβώς στο μέρος που υπήρχαν τα αντίστοιχα νεογιλά, (β) τα μόνιμα δόντια “καβαλλάνε”, μόνον εάν ο νεογιλός από κάτω δεν έχει (τελειώσει τον χρόνο ζωής του και) εξαχθεί ακόμη, (γ) τα νεογιλά δόντια δεν έχουν ρίζες. Άρα, το να βρεθεί κρανίο με “συγκολλημένη” επάνω του (μετά από 2,400 χρόνια) την πλήρη οδοντοστοιχία, σημαίνει ένα και μόνον πράγμα: ότι ΟΛΟΙ αυτοί οι οδόντες είναι μόνιμοι. Με ρίζες, δηλαδή. Αλλοιώς, αν επρόκειτο γιά νεογιλά δόντια, αυτά δεν θα έμεναν κολλημένα στις σιαγόνες. Θα ξεκολλούσαν με την αποσύνθεση του πτώματος, και θα σκόρπιζαν τριγύρω. Αυτή είναι η δική μου θέση, και δεν …μασάω από παραμυθατζήδικες εξηγήσεις “ειδικών”. Νά γιατί θύμωσα!

Παρένθεση: Τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει μέγα θέμα με παραμυθατζήδικες "εξηγήσεις" ..."ειδικών", όπως γιά παράδειγμα στις επεξηγηματικές επιγραφές του νέου μουσείου Ακρόπολης. Όπου, η καρυάτιδα που αντιστοιχεί στον Φαέθωνα "κομματιάστηκε από βόμβα, που έπεσε δίπλα της το 1827, κατά την πολιορκία της Ακρόπολης". Έλα, όμως, που -στο συγκεκριμένο παράδειγμα- η λογική άλλα λέει: ότι κάθετη, ακρίβειας "στο χιλοστό", και λεία τομή ΔΕΝ επιτυγχάνεται με βομβαρδισμό. Η δε βιβλιογραφία επιβεβαιώνει ότι ο Έλγκιν έδωσε εντολή στο προσωπικό του να πριονίσουν το κεφάλι της συγκεκριμένης καρυάτιδας. (Το γιατί έπραξε κάτι τέτοιο, τό 'χουμε εξηγήσει εδώ σε προηγούμενα άρθρα.) Φαίνεται πως, με την αποδόμηση των πάντων στον δύστυχο αυτό τόπο τώρα τελευταία, ενέσκηψε νέα αποδομητική "μόδα": κάποιοι (α) ροκανίζουν συστηματικά την ιστορική μνήμη της Ελλάδας (νομίζουν!), (β) έχουν βαλθεί να μας πουλάνε τρελλίτσα (επίσης νομίζουν!). Και όλ' αυτά με επιστημονικοφανές κύρος και βάρος. Και φαίνεται επίσης πως όλ' αυτά γίνονται κατόπιν εντολών, εκπορευομένων από κάποια σκοτεινά κέντρα αποφάσεων. Θά 'ρθει, όμως, κι η ώρα αυτών των παλληκαράδων!... Αλλά, ως τότε, να έχουν φροντίσει να χώσουν τα πτυχία τους εκεί που ξέρουν. Διότι, τη μελλοντική στιγμή που θά 'ρθουμε φάτσα με φάτσα, θα υποστούν ακριβώς αυτό. Και δημοσίως.

Τα παραπάνω, σημαίνουν με τη σειρά τους το εξής: Ότι τόσο στραβή οδοντοστοιχία προέρχεται από μία και μόνον αιτία: γενετική ανωμαλία! Οι γενετικές ανωμαλίες, με τη σειρά τους, προέρχονται από πολλά αίτια, ένα συνηθέστατο των οποίων είναι η ενδογαμία. Η συνηθέστερη αιτία της οποίας είναι: ή (α) διανοητική καθυστέρηση (ηλιθιότητα, κοινώς) των συγγενών ατόμων που παντρεύονται (λες και χάθηκαν οι λοιποί άντρες και οι λοιπές γυναίκες, και κοιτάνε μη χαθεί το τεφαρίκι), ή (β) η υστεροβουλία “μη χαθεί η περιουσία”. Δηλαδή, μη και μπει στην οικογένεια κανένα ξένο άτομο, κι αποκτήσει δικαιώματα στο πορτοφόλι. Ωστόσο, η Φύση ούτε πορτοφόλια κοιτάζει, ούτε αστειεύεται. Τα παιδιά τέτοιων γάμων πάντα βγαίνουν ασθενικά, με εύθραυστη υγεία, με σωματικές ανωμαλίες (σαν τ’ απαίσια καπρόδοντα της “Μύρτιδος”), με διανοητική υστέρηση. Και με οποιονδήποτε συνδυασμό των ανωτέρω. Αλλά, μερικοί-μερικοί, ενώ τα ξέρουν αυτά πολύ καλά, δεν βάζουν μυαλό. Το φαινόμενο της ενδογαμίας (και της παραγωγής ελαττωματικών απογόνων) παρατηρείται συστηματικά στον λαό εκείνον, που λατρεύει το χρήμα. (Εξ ού και “περιούσιος” καλείται: απ’ τις …περιουσίες! ) Και -δυστυχώς- σε κάποια ελάχιστα τούβλα όρθια ανά τα χωριά της ελληνικής επικράτειας, που φροντίζουν να “λαδώσουν” τον παπά, ώστε να ευλογήσει γάμο μεταξύ στενών συγγενών. (Πράγμα που η Εκκλησία απαγορεύει. Και πολύ σωστά.) Ά! Και στα βασιλικά σόγια στας Ευρώπας.

Η πρώτη, λοιπόν, σκέψη μου, όταν είδα την οδοντοστοιχία της “Μύρτιδος”, ήταν πως οι γονείς της ήταν συγγενείς μεταξύ τους – μάλλον δεύτερα ξαδέρφια. (Αν ήταν πιό κοντινοί, η ζημιά θα ήταν μεγαλύτερη.) Και πλούσια άτομα, διότι παντρεύτηκαν μεταξύ τους γιά την …περιουσία. Η δεύτερη σκέψη, πως δεν ήταν Ελληνίδα. - Και τί ήταν, ρε Εργοδότη; …Οι Γεφυραίοι ήταν μιά περίεργη ιστορία. Ζούσαν ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες, σε συγκεκριμένες περιοχές, χωρίς να πολυανακατεύονται στα πόδια των Ελλήνων. Οι διασημότεροι από δαύτους ήσαν οι Αρμόδιος και Αριστογείτων, που σκότωσαν τον Ίππαρχο, γυιό του Πεισιστράτου. Γιά τον λόγο του φονικού πολλά έχουν γραφεί, αλλά θα σας δείξω πως πρόκειται γιά επιπόλαιες απόψεις. Οι αιτίες, λοιπόν, του φόνου, κατά τους συγγραφείς, είναι τρεις:
Ερωτική αντιζηλία, διότι ο Ίππαρχος γούσταρε τον (λούγκρα) Αρμόδιο, αλλά αυτός …”δεν του καθότανε”.
Η …”τιμή της οικογένειας”, διότι ο Ίππαρχος απαγόρευσε στην αδελφή του Αρμοδίου να συμμετάσχει στην πομπή των Παναθηναίων.
Η …”τιμή της δημοκρατίας”, διότι -υποτίθεται πως- ο Ίππαρχος (ως τύραννος) ήταν αντιδημοκρατικός όσο δεν πάει άλλο – και ανέλαβαν να τον “συνετίσουν” (…μονίμως) οι …δημοκράταροι Αρμόδιος και Αριστογείτων.
Καμμία από τις τρεις αυτές “εξηγήσεις” δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.

Η μεν “δημοκρατία”… Ποιά “δημοκρατία”; Όποιος θεσμός λειτουργούσε επί Ιππάρχου, ήταν ήδη δημοκρατικός. Ο Ίππαρχος συνέχισε την πολιτική του πατέρα του, που κι αυτός συνέχισε την εφαρμογή των μετριοπαθών νόμων του Σόλωνος. Πιό πριν δεν υπήρχε “δημοκρατία”, αλλά τυχοδιώκτες, όπως ο Κύλων. Και πιό πριν, ο νομοθέτης Δράκων. Με νομοθεσία αυστηρότατη αυτός ο τελευταίος. Στο κάτω-κάτω, οι δημοκρατικοί θεσμοί της Αθήνας ήταν γιά τους Αθηναίους. Όχι γιά τους ξένους. Άρα, ποιά “δημοκρατία” υπερασπιζόντουσαν οι Αρμόδιος και Αριστογείτων;
Η δε …”τιμή της οικογένειας”: Ο Ίππαρχος δεν απαγόρευσε τη συμμετοχή της αδελφής του Αρμόδιου στα Παναθήναια χάριν παιδιάς. Ο λόγος ήταν πως, ως ξένη (και δη αλλόφυλη), δεν μπορούσε να συμμετάσχει. Οι Αθηναίοι θυμόντουσαν πολύ καλά τον εξευτελισμό τους από τη (στανικώς) συμμετοχή του γυιού του Μίνωα στο κυνήγι του ταύρου του Μαραθώνα, δηλαδή συμμετοχή ενός ξένου αλλοφύλου σε ήθη και έθιμα ντόπιων, αλλά τότε δεν ήσαν ισχυροί, γι’ αυτό και κατάπιαν την προσβολή. Αλλά τον 6ο αιώνα πΧ δεν συνέτρεχε τέτοιος λόγος – και ο Ίππαρχος πολύ καλά έπραξε. (Άλλως πως: πρέπει, ‘λαδής, να δεχθούμε ότι κάποια στιγμή τη λούγκρα την έπιασε το …αντρικό φιλότιμο! Σοβαρά, έ; )
Όσο γιά τα υποτιθέμενα ομοφυλοφιλικά μεταξύ Ιππάρχου και Αρμοδίου, να είμαστε και λίγο σοβαροί: ακόμη και νά ‘θελε ο Ίππαρχος, δεν σήκωνε η θέση του και η δημόσια εικόνα του τέτοιες παρέες. Ειδικά στην τότε εποχή, που η Αθήνα ήταν ένα μεγάλο χωριό.

Η απάντηση στο “γιατί” της δολοφονίας είναι απλή, όσο και πανάρχαιη: σε μία αυστηρώς πυραμιδική κοινωνία, αν δεν έχεις δύναμη να της επιβληθείς με εκφοβισμό ή με πόλεμο, φροντίζεις (με “καταδρομική ενέργεια” – αποστολή αυτοκτονίας) να εξοντώσεις την κορυφή της πυραμίδας. Όθεν, εχθρικό στοιχείο γιά τους Αθηναίους οι Γεφυραίοι -έστω, μερικοί απ’ αυτούς - και τίποτε περισσότερο ή λιγώτερο. (Το κακό είναι πως δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει γιά το τί κάνανε οι Γεφυραίοι τριάντα-σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του Ιππάρχου, δηλαδή κατά τους Μηδικούς Πολέμους – αν και αυτό συνάγεται εμμέσως, πλην σαφώς: οι περισσότεροι απ’ αυτούς δώσανε “γην και ύδωρ” στους εισβολείς.) Τώρα, θα μου πεις προς τί τ’ αγάλματα προς τιμήν τους και η προσωπολατρεία μετά τον θάνατό τους; Έ, αυτά τα επέβαλαν (μετά την εξορία του Ιππία, αδελφού του Ιππάρχου) κάποια φανατικά λαμόγια και κομματόσκυλα της εποχής, οι Αλκμαιωνίδες, πολιτικοί αντίπαλοι του Πεισιστράτου και των γυιών του. Και οι απηλιθιωμένοι Αθηναίοι της εποχής έχασκαν και προσκυνούσαν τους αλλοδαπούς δολοφόνους… ενδεχομένως και με το αζημίωτο. (Προφανώς η φαμίλια των Αλκμαιωνιδών έδινε κι από ένα “αντίδωρο” γιά …ζύθον στους εξαγορασμένους δημόσιους χειροκροτητές.) Όπως ακριβώς σήμερα, τα απηλιθιωμένα πρόβατα χειροκροτάνε τους πολιτικούς, μπας και τους διορίσει ο κομματάρχης το παιδί στο Δημόσιο.

Γεφυράκι, λοιπόν, η “Μύρτις”, και ουδόλως Ελληνάκι. Κι από πού μας ήρθαν αυτοί; Και πώς έγιναν (ημι)αποδεκτοί στην Ελλάδα; Οι Γεφυραίοι ήταν ένα ακόμη κύμα μεταναστών από την Μέση Ανατολή προς την Ελλάδα, με καταγωγή μεικτή.
Παλαιά ελληνικά φύλα κατά το 60% με 70%, Πελασγοί δηλαδή, που (εξ)ακολουθούσαν τη λατρεία του Κρόνου, σε αντίθεση με τους λοιπούς Έλληνες, που (εξ)ακολουθούσαν τη λατρεία του Διός. (Η θρησκευτική αυτή διαφορά είναι ο λόγος, γιά τον οποίο οι Πελασγοί λατρευτές του Κρόνου εκδιώχθηκαν μαζικά από την Ελλάδα κατά την 4η πΧ χιλιετία.) Κατά ένα άλλο ποσοστό 10% με 20% είχαν αίμα Ατλάντειο, πράγμα που καταλαβαίνουμε από τα κόκκινα μαλλιά τους (και της “Μύρτιδος”). Οι Άτλαντες αυτοί της Μ. Ανατολής ήσαν κατάλοιπα όσων ηττήθησαν παρά την λίμνη Τριτογένεια το 9,600 πΧ, και ξέμειναν στην περιοχή – αφού πρώτα προχώρησαν κι άλλο ανατολικά. Και ό,τι απέμεινε, είναι προσμίξεις λοιπών λαών της περιοχής. Άλλα κύματα τέτοιων μεταναστών, πολύ πριν τους Γεφυραίους, είναι (α) όσοι ακολούθησαν τον Μίνωα και εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη (το λέω εμμέσως πλην σαφώς παραπάνω, η δε Μυθολογία το λέει σαφέστατα: ο Μίνως δεν ήταν Κρητικός ντόπιος), (β) όσοι ακολούθησαν τον Κάδμο και εγκαταστάθηκαν στη Θήβα. Απ’ ανάμεσα, ήσαν και όσοι κατέλαβαν την εξουσία στην Αίγυπτο κάποια εποχή… Μόνο που η Ιστορία σ’ εκείνη τη φάση τους γνωρίζει με άλλο όνομα: Ύκ-σώς! Κι εδώ έχει πλάκα να διαβάσουμε τις αμήχανες εξηγήσεις των “ειδικών”, που διακρίνουν στους Ύκ-σώς (μελετώντας την πάλαι ποτέ πρωτεύουσά τους, την Αύαρη στη βόρεια Αίγυπτο) πχ διακοσμητικά στοιχεία από άλλους λαούς της περιοχής, ακόμη και από κρητικά μοτίβα, αλλά τη σύνδεση δε λένε να την κάνουν! Δε λένε να βγάλουν το συμπέρασμα ότι όλοι οι προαναφερθέντες αποτελούν ένα και το αυτό “πακέτο”! Τα δε κόκκινα μαλλιά ως φαίνεται τους μπερδεύουν πολύ, γι’ αυτό και είδα στη βιβλιογραφία να κάνουν λόγο μέχρι και γιά …Βίκινγκς! (Ως απάντηση στο ερώτημα: “Ποιοί ήταν οι Ύκ-σώς;” Σου λέει, κόκκινα μαλλιά και πειρατές, έ!)

Όλα τα παραπάνω δεν θα τά ‘γραφα σήμερα. Γιά πολλούς λόγους. Πρώτον, επειδή έπρεπε να γραφούν με τη σειρά τους, στην τρίτη μεγάλη ενότητα του Φαέθωνα, υπό τον τίτλο “Άτλαντες και ανθρωπογένεση”. Εκεί θα εξηγούσα τα πώς και τα γιατί των διαφόρων φυλών επάνω στον πλανήτη μας, και τις σχέσεις τους μ’ εμάς τους Έλληνες από τότε έως σήμερα. Με άρθρα γραφόμενα εκτός σειράς, μένουν μετέωρες πολλές οφειλόμενες εξηγήσεις (που δεν θα δώσω σήμερα), πχ γιά τα κόκκινα μαλλιά των Ατλάντων. Δεύτερον, η έρευνά μου αυτή βρίσκεται ακόμη σ’ εξέλιξη. Τρίτον, επειδή δε γουστάρω την ακαταστασία, βρ’ αδερφέ. Θέλω όσο τίποτε να γράφω τα κείμενά μου με τη σειρά τους. Και τέταρτον, με τη συγκεκριμένη ενότητα δεν έχω ως σκοπό απλώς να βάλω το χέρι μου “επί τον τύπον των ήλων”, αλλά να πιάσω την κατάνα και να σκίσω κοιλιές, πετάγοντας όξω τ’ άντερα μερικών-μερικών σκουπιδιών και σκουληκιών. Η εποχή της ευγένειας και της κουβέντας πέρασε, πάρ’ τε το χαμπάρι! Τώρα, το παιχνίδι είναι: ή αυτοί, ή εμείς!… Και δεν έχει ουδετερότητες και μη μου άπτου. Ο καθένας θα κληθεί να διαλέξει στρατόπεδο, ακόμη και με το πιστόλι. Αλλά γράφω ένα κείμενο εκτός σειράς, επειδή η Ιστορία διαθέτει τρομερό χιούμορ! Να σου φεύγουν οι …μασέλες απ’ το χαχανητό!

Η “Μύρτις”, λοιπόν, θα ήταν επίκαιρο θέμα 2-3 χρόνια πριν. Τώρα, μπαγιάτεψε. Γιατί, όμως, “θυμήθηκα” ξαφνικά το στραβοτσιαούλικο Γεφυράκι; Έ; Νά, γιατί: Ιδού ο …νέος Αρμόδιος και Αριστογείτων, ο οποίος υπερασπίζεται την …τιμή της κοινωνίας… πάλι διά των όπλων! (Κι έλεγα κι εγώ, όταν τον είδα… Τί μου θυμίζει ετούτος εδώ; Τί μου θυμίζει; ) Το πιό ωραίο, όμως, δεν σας το είπα! Ξέρετε πού ζούσαν οι Γεφυραίοι; Ανάμεσα Αθήνα, Θήβα, Χαλκίδα. Σ’ αυτές τις περιοχές, οι οποίες στο περίπου ορίζονται από το εσωτερικό του κίτρινου πολυγώνου: Μήπως, όμως, έχετε κάποια ιδέα, πού βρίσκονται τα Βόρεια Προάστεια της Αθήνας, ένθα και οι κατοικίες των …νέων Αρμοδίων και Αριστογειτόνων; Χά-χά-χάαααα!!!… Ού-χά-χάχάαααα!!!!! Έεεεεχχχ, τί τα θες! Τελικά, ο καθένας ξαναγυρνάει στα παλιά λημέρια του.

Υστερόγραφα:
(1) Χάριτας έχω στα δύο άτομα που μου έδειξαν τον δρόμο στο θέμα των Πελασγών, στον “Μποτίλια” και την Πολυμήδη!
(2) Από τους νεο-Γεφυραίους εγκληματίες με τα Καλάσνικωφ, είναι σίγουρο πως θα κινδύνευε και ο τυχών νέος Ίππαρχος… ΑΝ είχαμε. Αλλ’, αντ’ αυτού, χαμπέμους …Αντωνάκην!
(3) Η “Μύρτις” είναι ιστορία ημιτελής. Και τούτο, επειδή το κρανίο της δεν αναπλάστηκε με ηλεκτρονικό τρόπο, αλλά με την χειρωνακτική μέθοδο του 1985. Με τα κατάλληλα προγράμματα του ηλεκτρονικού υπολογιστή, θα βλέπαμε ενδεχόμενες παραλλαγές της, πχ αν της ταιριάζουν μαύρα “κορακάτα” μαλλιά. (Δεν το νομίζω, αλλά πρέπει να το δούμε.) Ή, το πώς θα “μεγάλωνε” σε ηλικία! (Δεν το ξέρατε ότι υπάρχει πρόγραμμα “γηράνσεως”, που το χρησιμοποιεί η Εγκληματολογία γιά να σχηματίζει τα πρόσωπα εξαφανισμένων παιδιών σε μεταγενέστερες ηλικίες; ) Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν, γιά όποιον έχει αντιρρήσεις στα γραφόμενά μου!

http://ergdhmerg.wordpress.com/