Για την “άνοδο” της ακροδεξιάς

Η ακροδεξιά, για την “άνοδο” της οποίας δείχνουν να ανησυχούν οι αριστερούλιδες του συστήματος , δεν είναι καινούριο πολιτικό φαινόμενο με αυτούσια ιδεολογία. Η ακροδεξιά υπήρχε πάντοτε μέσα στις δομές του συστήματος και στεγαζόταν κάτω από τα πατριωτικά περίπτερα της δεξιάς. Στις τωρινές συνθήκες, η λεγόμενη άνοδος της ακροδεξιάς δεν είναι τίποτα άλλο από προώθηση των ακραίων στοιχείων της συντήρησης προς υπεράσπιση του συστήματος. Η ακροδεξιά καλείται να υπερασπιστεί το τραπεζικό σύστημα, την ολιγαρχία του πλούτου που πέρασε στα χέρια της τα μέσα παραγωγής, το κράτος δημιουργό και προστάτη της παρασιτικής τάξης που τρέφεται από τις σάρκες της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, την εκκλησία ως οργανισμό πολιτικής και οικονομικής επισκίασης της κοινωνίας αλλά και ως πολιτικό ιδεολόγημα που δήθεν υπηρετεί την εθνική ενότητα σε αγαστή συνεργασία με συμμορίες “εκλεκτών” που υμνούν την δικτατορία ως το κάλλιστο πολίτευμα. Η ακροδεξιά ως αποκύημα του συστήματος της ολιγαρχίας καλείται να περιφρουρήσει το σύστημα από τυχόν επαναστατικές επιθέσεις που δυνατόν να παραχθούν μέσα από το λαό και την εθνική διανόηση. Από την αριστερά πτέρυγα του συστήματος προωθείται με τον ίδιο τρόπο η ακροαριστερά, σε μια προσπάθεια καθορισμού των όρων του παιχνιδιού που θα παγιδεύσουν τις μάζες ανάμεσα στην συντήρηση που συνδέεται με την εκκλησιαστικό-ιδιωτική ολιγαρχία του πλούτου και στην ψευδοπρόοδο που συνδέεται με τον διεθνισμό, τον εθνομηδενισμό, τον κρατικισμό, το υπέρογκο δημόσιο και τον ιδεολογικό οχετό του μαρξισμού και των ιδεολογικών παραφυάδων του. Μέσα από αυτή την σχεδιασμένη σύγκρουση που βλέπουμε να διαδραματίζεται στην Ελλάδα και κατ' επέκταση στη Κύπρο, θέλουν να εγκλωβίσουν την λαϊκή συνείδηση ως προς τις ιδεολογικό-πολιτικές επιλογές της, στις γνωστές συστημικές αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητες.

Τι προτάσσουμε εμείς οι Έλληνες εθνικοκοινωνιστές σε αυτό το στημένο παιχνίδι του συστήματος που ενεργοποιεί όλες του τις δυνάμεις προκειμένου να παρατείνει την ύπαρξη του; Πρώτα από όλα καταθέτουμε ένα πολιτικό πρόγραμμα αντιμετώπισης των προβλημάτων που πλήττουν κυρίως την παραγωγική βάση της κοινωνίας. Συμμετέχουμε στη πολιτική πάλη, δεν απέχουμε ονειρευόμενοι τις ιδανικές συνθήκες δράσης. Δίνουμε τον αγώνα μέσα στο σύστημα εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του. Χτυπούμε τα ιδεολογικά ερείσματα του συστήματος από την δεξιά μέχρι την αριστερά και τα άκρα. Σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να τονίσουμε ότι ενεργοποιούμε το πολιτισμικό βάθος της αρχαίας Ελλάδος. Χτυπούμε τον δεξιό συντηρητισμό που επακολούθησε του βυζαντινού σκοταδισμού και τον αριστερό μαρξιστικό εθνομηδενισμό, επιστρατεύοντας την ελληνική κοσμογονία και κοσμολογία. Αντλούμε δύναμη από την γνώση των αρχαίων Ελλήνων, φιλοσόφων, ποιητών, νομοθετών, επιστημόνων, αλλά και από τα διδάγματα της ιστορίας μας, από τους τρόπους οργάνωσης του λαού στις εποχές της ακμής καθώς και από τους τρόπους αντίστασης στις δύσκολες περιόδους της ιστορίας μας . Αυτός ο πολιτικός και ιδεολογικός αγώνας που διεξάγουμε ολοκληρώνεται με την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας που θα συντελείται μέσα από τον συγκρουσιακό αγώνα και θα παράγει τον δικό της πολιτισμό, τον δικό της κώδικα αξιών, τον δικό της τρόπο σκέψης, αισθητικής και ηθικής συνείδησης.

Ο ελληνικός εθνικοκοινωνισμός είναι η ανάδυση της πραγματικής ελληνικής ταυτότητας μέσα από τον πόλεμο προς ότι την επικάλυψε, την αποξένωσε και την αλλοτρίωσε. Δεν πολεμούμε για να ρυθμίσουμε την αύξηση του μισθού μας ανάλογα με την αύξηση της τιμής της ντομάτας (ΑΤΑ). Πολεμούμε για να ξαναφέρουμε στο ιστορικό παρόν και μέλλον τον αληθινό Έλληνα, τον πολεμιστή, τον αθλητή, τον παραγωγό και προσδιοριστή των θεσμών της κοινωνικοπολιτικής ζωής, τον ρωμαλέο και απροσκύνητο στοχαστή, τον τιμητή της ιερότητας της φύσης, τον φιλόσοφο αναμορφωτή της συνείδησης και του κόσμου. Δεν μας καθοδηγεί κανένα ένστικτο συντήρησης αλλά μια βούληση επαναστατική που αργά ή γρήγορα θα καταστρέψει στο πέρασμα της κάθε αντιφυσικό και άρρωστο που επικράτησε στην εθνική ζωή για να ορθώσει επί των ερειπίων της παρακμής και της αποξένωσης, την πολιτεία των ελεύθερων Ελλήνων και το κράτος των λαϊκών παραγωγικών δυνάμεων.

Λουκάς Σταύρου υποψήφιος προεδρικών εκλογών της κυπριακής “δημοκρατίας”