Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑ Θεωρούμε σκόπιμο τον «εμπλουτισμό» της εισαγωγής μας με ένα χαρακτηριστικό κείμενο, μέρος ενός βιβλίου/ντοκουμέντου, το οποίο γράφτηκε πρόσφατα από τον R.Saviano – μεταξύ άλλων, αναφορικά με την «μυστική» εισβολή της Κίνας στην Ιταλία και από εκεί σε ολόκληρη την ΕΕ. Ουσιαστικά βέβαια δεν πρόκειται για μία απλή επεκτατική κίνηση της μεγάλης αυτής χώρας, αλλά για μία «επιδημική μόλυνση» τεραστίων διαστάσεων– ένα είδος «θανατηφόρου βιοχημικού ιού», με το οποίο «εμβολίασε» το Καρτέλ την ΕΕ. Πιθανολογούμε ότι, οι στόχοι του φονικού αυτού ιού, είναι
(α) η «παράλυση» των απασχολουμένων – δηλαδή, ο συνεχής περιορισμός των μισθών, γενικά των εισοδημάτων των μη προνομιούχων κοινωνικών τάξεων, χωρίς απεργιακές κινητοποιήσεις, συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κλπ,
(β) η εξαθλίωση, η «κατάργηση» καλύτερα της μεσαίας τάξης, η οποία διατηρεί συνήθως την κοινωνική συνοχή (όπως συνέβη στις Ασιατικές τίγρεις, στη Βραζιλία κλπ)
(γ) η δημιουργία συνθηκών ανελέητου ανταγωνισμού χωρίς όρια - μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και των επιχειρήσεων, οι οποίες παράγουν εμπορεύματα για τις πολυεθνικές (φασόν), καθώς επίσης
(δ) η δια της βίας επιβολή των δέκα εντολών του νεοφιλελευθερισμού, με τη βοήθεια των συνδίκων του διαβόλου.
Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ
“Στο λιμάνι της Νάπολης δραστηριοποιείται η σημαντικότερη ναυτιλιακή εταιρεία της Κίνας, η COSCO, η οποία κατέχει τον τρίτο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο” γράφει ο R.Saviano. “Έχει αναλάβει τη διαχείριση του μεγαλυτέρου τερματικού σταθμού κοντέινερ, σε κοινοπραξία με την MSC – η οποία κατέχει το δεύτερο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο και εδρεύει στη Γενεύη” συνεχίζει ο Ιταλός. “Ελβετοί και Κινέζοι ενώθηκαν σε κοινοπραξία και αποφάσισαν να επενδύσουν στη Νάπολη το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων τους……Θα έπρεπε να διευρύνουμε υπερβολικά τη φαντασία μας, για να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε πως είναι δυνατόν το εύρος της κινεζικής παραγωγής να αποτίθεται στο κατώφλι του ναπολιτάνικου λιμανιού. Τα προϊόντα έχουν πολλές υπηκοότητες – υβριδικές και νόθες. Τα μισά γεννιούνται στην κεντρική Κίνα, αργότερα ολοκληρώνονται σε κάποια σλαβική περιφέρεια, τελειοποιούνται στη βορειοανατολική Ιταλία και συσκευάζονται στα Τίρανα, για να καταλήξουν σε κάποια εμπορική αποθήκη της Ευρώπης……..Σήμερα στη Νάπολη εκφορτώνονται εμπορεύματα, τα οποία προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την Κίνα – 1.600.000 τόνοι είναι αυτά που καταγράφονται. Τουλάχιστον άλλο 1.000.000 τόνοι περνούν από το λιμάνι χωρίς να αφήσουν ίχνος. Σύμφωνα με την υπηρεσία τελωνείων, μόνο στο λιμάνι της Νάπολης το 60% ων εμπορευμάτων διαφεύγει τον έλεγχο του τελωνείου – το 20% των δελτίων αποστολής δεν ελέγχεται, ενώ διενεργούνται περίπου 50.000 παραποιήσεις εγγράφων.
Τα κοντέινερ, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν προτού ελεγχθούν, ευρίσκονται στις πρώτες σειρές. Κάθε κοντέινερ είναι κανονικά αριθμημένο - υπάρχουν όμως πολλά με την ίδια ακριβώς αρίθμηση. Έτσι, ένα ελεγμένο κοντέινερ «βαφτίζει» αυτόματα όλα τα ομώνυμα του, αυτά δηλαδή που έχουν το ίδιο νούμερο, σε παράνομα, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν…..Με αυτόν τον τρόπο, ένα μεγάλο μέρος των κινεζικών εμπορευμάτων κυκλοφορεί αφορολόγητο. Οι χονδρέμποροι τα αποκτούν, χωρίς να πληρώσουν δασμούς και εφορία…..Οι τιμές πρέπει να πέσουν, όλα πρέπει να κινηθούν γρήγορα, κρυφά. Οι τιμές πρέπει να «συρρικνωθούν», μέχρι να φτάσουν σε αυτές που ζητάει η αγορά. Αναπάντεχο οξυγόνο για τους Ιταλούς και Ευρωπαίους εμπόρους”. Δηλητηριώδες μονοξείδιο για τους ντόπιους «Βιοτέχνες», συμπληρώνουμε εμείς, οι οποίοι είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τα «λαθραία» κινέζικα προϊόντα, χωρίς την προστασία των δασμών και των φόρων - τους οποίους καλούνται οι ίδιοι να πληρώσουν (για να παραμείνει υγιές το κράτος τους), τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους Κινέζους λαθρέμπορους. Έτσι, συντελείται η αποβιομηχανοποίηση της Ευρώπης και η εξάρτηση της, τουλάχιστον σε πολλά καταναλωτικά είδη, από την Κίνα – μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ΕΕ, έξυπνα τοποθετημένη από τις πολυεθνικές, τον κυρίαρχο του σύμπαντος. Οι αυτονόητοι «συνειρμοί» μας, σε σχέση με την μακροπρόθεσμη ενοικίαση του λιμανιού του Πειραιά, καθώς επίσης με το που οδηγείται η Ευρώπη, θεωρούμε ότι είναι απόλυτα αιτιολογημένοι. Πόσο μάλλον όταν διαβάζουμε ένα επόμενο μέρος του βιβλίου, αναφορικά με τις νέες συνθήκες ανελέητου ανταγωνισμού, με τη χολέρα καλύτερα, με την οποία «μόλυναν» οι Κινέζοι την Ιταλία:
“Ο Σιάν (κινέζος στη Νάπολη) έπρεπε να λάβει μέρος σε έναν πλειστηριασμό – σε έναν διαγωνισμό δηλαδή για την ανάληψη της παραγωγής ενδυμάτων, για λογαριασμό (φασόν) μίας πολυεθνικής. Στην αίθουσα περίμεναν γύρω στα 20 άτομα, τα οποία εκπροσωπούσαν τις εταιρείες τους…..Κάποιος τράβηξε τρείς κάθετες γραμμές στον πίνακα που βρισκόταν στην αίθουσα του πλειστηριασμού. Άρχισε να γράφει όσα του υπαγόρευε η γυναίκα, η οποία διεύθυνε τη διαδικασία. 800 – ήταν ο αριθμός των ενδυμάτων που έπρεπε να παραχθούν. «40 Ευρώ το κομμάτι», πρότεινε ένας επιχειρηματίας. Η πρόταση που γράφτηκε ήταν 800-40-2 και εννοούσε 800 ενδύματα προς 40 € το ένα, έτοιμα μέσα σε δύο μήνες….Τελικά έγινε αποδεκτή η τελευταία πρόταση ενός επιχειρηματία-φασονίστα, η οποία ήταν 800-20-25. Δηλαδή, 20 € το κομμάτι, έτοιμα μέσα σε 25 ημέρες. Όταν το έμαθαν οι ιταλίδες εργάτριες του επιχειρηματία που κέρδισε το διαγωνισμό, ανέβηκαν για να πιούν ένα ποτήρι κρασί και να το γιορτάσουν. Στο εξής βέβαια τα ωράρια τους θα ήταν πολύ σκληρά: Από τις 6 το πρωί έως τις 9 το βράδυ, με διάλειμμα μίας ώρας για φαγητό, χωρίς αμοιβή για τις υπερωρίες. Έτσι μόνο μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους κινέζους «συναδέλφους» τους……Βέβαια, οι πολυεθνικές πληρώνουν μόνο αφού ολοκληρωθεί η εργασία που αναθέτουν με διαγωνισμό – για την ακρίβεια, μόνο αφού εγκριθεί η εργασία. Οι μισθοί, το κόστος παραγωγής, ακόμη και η αποστολή των έτοιμων εμπορευμάτων, προκαταβάλλονται από τους παραγωγούς, οι οποίοι συνήθως δανείζονται από τους τοκογλύφους της τοπικής μαφίας”.
Αυτό είναι λοιπόν ουσιαστικά το άνοιγμα των επαγγελμάτων και η απελευθέρωση των αγορών, όσον αφορά τους απασχολουμένους – επιχειρηματίες και απλούς εργαζομένους. Αυτή είναι η άναρχη παγκοσμιοποίηση, η οποία αργά ή γρήγορα θα εκβάλλει στον ολοκληρωτισμό - αφού αποκρατικοποιηθεί εντελώς η εξουσία και ξυπνήσει το φασιστικό θηρίο. Βέβαια, για να ολοκληρωθεί η εικόνα των καταστροφικών παρενεργειών, τις οποίες προκαλεί σκόπιμα ο κινεζικός ιός, η σύγχρονη πανώλη καλύτερα, είναι απαραίτητη η προσθήκη ενός τρίτου μέρους του βιβλίου:“Η οδός Μπακού στη Νάπολη είναι ένα ατελείωτο «πηγαινέλα» εμπόρων ναρκωτικών. Οι πελάτες έρχονται, πληρώνουν, παίρνουν και φεύγουν. Μερικές φορές σχηματίζονται ακόμη και ουρές αυτοκινήτων, πίσω από τους εμπόρους. Κυρίως τα Σαββατόβραδα. Και τότε μεταφέρονται από άλλες πιάτσες καινούργια βαποράκια στην περιοχή. …Κάθε φορά που συλλαμβάνονται βαποράκια, καλούνται άλλοι για να τους αντικαταστήσουν – τοξικομανείς ή συνήθεις χρήστες της περιοχής, οι οποίοι διατίθενται να εργασθούν σαν βαποράκια σε περίπτωση ανάγκης. Το εμπόριο πρέπει να συνεχίζεται χωρίς διακοπή”. Οι γονείς των παιδιών αυτών, Ιταλοί και μετανάστες, «στοιβαγμένοι» από το πρωί ως τη νύχτα σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο, παράγουν ανταγωνιστικά, φθηνά δηλαδή, τα προϊόντα για τις πολυεθνικές. Προφανώς δεν έχουν καθόλου χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Τι θα συμβεί άραγε με τα παιδιά των παιδιών τους, όταν τα ίδια θα αναγκασθούν κάποτε να δουλέψουν κάτω από ακόμη πιο «νεοφιλελεύθερες» συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού, βιώνοντας μία ακόμη πιο εξαθλιωμένη ζωή; Για να τα καταφέρουν, θα χρειαστούν σίγουρα τη βοήθεια των παραισθησιογόνων – όπως οι συμπολίτες τους στην Κίνα, στην Αφρική και όπου αλλού «λυμαίνονται» οι πολυεθνικές βδέλλες. Στην ουσία λοιπόν, εκτός των άλλων, επιβεβαιώνεται μέσα από τη «δυναμική» του μονοπωλιακού καπιταλισμού η αρχή του Lavoisier, σύμφωνα με την οποία «Τίποτα δεν δημιουργείται, τίποτα δεν καταστρέφεται, αλλά τα πάντα μεταμορφώνονται». Η διαστρέβλωση της αλήθειας, την οποία μας «σερβίρουν» ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, κάποιοι «πιγκουίνοι» καλύτερα και κάποια «βατράχια», είναι επίσης μία μεταμόρφωση – καμία καταστροφή και καμία δημιουργία.
Η ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Με βάση τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, από τη μία πλευρά βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, στο επίκεντρο δηλαδή της αμερικανοευρωπαϊκής διαμάχης, ενώ από την άλλη σε εμπόλεμη κατάσταση με την Κίνα - η οποία δρομολογείται έντεχνα από το Καρτέλ, με τη βοήθεια της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης. Η επέκταση της μεγάλης αυτής χώρας, η οποία διακρίνεται από ένα εξαιρετικά επικίνδυνο «καθεστώς», τον απολυταρχικό καπιταλισμό, είναι αφενός μεν ραγδαία, αφετέρου ανελέητη – προφανώς εις βάρος όλων των Πολιτών της δύσης. Ειδικότερα, εκτός του ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της είναι σε σταθερή βάση άνω του 10%, η ποσότητα χρήματος στην αγορά της έχει σχεδόν τριπλασιαστεί, σε σχέση με το 2003. Ενώ η ποσότητα χρήματος στην Ιαπωνία αυξάνεται με ρυθμό 0,7% ετήσια, η αντίστοιχη αύξηση στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ινδονησία ή στη Μαλαισία καταγράφεται μεταξύ 13% και 17% ετησίως. Το έτος 2009, η αύξηση της κατά κεφαλήν ποσότητας χρήματος στην Κίνα ήταν 30%. Φυσικά, με 2.500 € μέσον όρο κατά κεφαλή, το μέγεθος είναι ακόμη μικρό, σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι πλουσιότερες χώρες του κόσμου το 2009
Κατάταξη | Χώρα | Ποσότητα χρήματος* | Παγκ. ποσοστό | Κατάταξη** |
1 | Ελβετία | 164.000 | 1,5% | |
2 | Η.Π.Α. | 101.000 | 39,0% | 1 |
3 | Δανία | 96.000 | ||
4 | Ολλανδία | 92.000 | ||
5 | Ιαπωνία | 92.000 | 14,0% | 2 |
6 | Σιγκαπούρη | 66.000 | ||
7 | Γερμανία | 57.000 | 5,7% | 3 |
./. | Κίνα | 2.500 | 4,1% | 7 |
* Κατά κεφαλήν σε ευρώ
** Η παγκόσμια κατάταξη, ανάλογα με τη συνολική ποσότητα χρήματος που υπάρχει σε κάθε χώρα
Πηγή: MM Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως είναι γνωστό, ως «ποσότητα χρήματος» ενός κράτους, ορίζεται το σύνολο των «μέσων πληρωμής» (χρηματικά αποθέματα), συν τις απαιτήσεις, μείον τις υποχρεώσεις. Στην αρχή της δεκαετίας, η χρηματική περιουσία των πλούσιων χωρών, ήταν 135 φορές μεγαλύτερη, από αυτή των φτωχών κρατών του πλανήτη. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα ο δείκτης αυτός (135) έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά, περιοριζόμενος στο 45. Η Κίνα, αφενός μεν έχει ξεπεράσει τη Γερμανία στις εξαγωγές, κατακτώντας την πρώτη θέση παγκοσμίως, αφετέρου δε, κατέχοντας πλέον το 4,1% της παγκόσμιας χρηματικής περιουσίας, δεν βρίσκεται μακριά από τη Γερμανία (5,7%). Όσον αφορά τώρα την Ιαπωνία, η οποία μόλις το 2003 κατείχε περισσότερα από τα 75% της ασιατικής τοπικής ποσότητας χρήματος, μέσα σε λίγα μόνο χρόνια έχει περιορισθεί στο 60%. Αντίθετα, η Κίνα έχει αυξήσει ραγδαία το μερίδιο της, διπλασιάζοντας το στο 20% συνολικά. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μερίδια στην τοπική χρηματική περιουσία, μεταξύ των ετών 2003 και 2009
** Η παγκόσμια κατάταξη, ανάλογα με τη συνολική ποσότητα χρήματος που υπάρχει σε κάθε χώρα
Πηγή: MM Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως είναι γνωστό, ως «ποσότητα χρήματος» ενός κράτους, ορίζεται το σύνολο των «μέσων πληρωμής» (χρηματικά αποθέματα), συν τις απαιτήσεις, μείον τις υποχρεώσεις. Στην αρχή της δεκαετίας, η χρηματική περιουσία των πλούσιων χωρών, ήταν 135 φορές μεγαλύτερη, από αυτή των φτωχών κρατών του πλανήτη. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα ο δείκτης αυτός (135) έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά, περιοριζόμενος στο 45. Η Κίνα, αφενός μεν έχει ξεπεράσει τη Γερμανία στις εξαγωγές, κατακτώντας την πρώτη θέση παγκοσμίως, αφετέρου δε, κατέχοντας πλέον το 4,1% της παγκόσμιας χρηματικής περιουσίας, δεν βρίσκεται μακριά από τη Γερμανία (5,7%). Όσον αφορά τώρα την Ιαπωνία, η οποία μόλις το 2003 κατείχε περισσότερα από τα 75% της ασιατικής τοπικής ποσότητας χρήματος, μέσα σε λίγα μόνο χρόνια έχει περιορισθεί στο 60%. Αντίθετα, η Κίνα έχει αυξήσει ραγδαία το μερίδιο της, διπλασιάζοντας το στο 20% συνολικά. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μερίδια στην τοπική χρηματική περιουσία, μεταξύ των ετών 2003 και 2009
Χώρες | Χρηματικό μερίδιο 2003 | Χρηματικό μερίδιο 2009 |
Ιαπωνία | 75,9% | 60,9% |
Κίνα | 8,2% | 18,3% |
Ταιβάν | 6,1% | 6,4% |
Ν. Κορέα | 4,9% | 6,5% |
Ινδία | 1,7% | 3,5% |
Σιγκαπούρη | 1,3% | 1,7% |
Μαλαισία | 0,9% | 1,4% |
Ταϊλάνδη | 0,6% | 0,6% |
Ινδονησία | 0,4% | 6,7% |
Πηγή: MM
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από το μερίδιο των παραπάνω κρατών, στην τοπική «ποσότητα χρήματος», οι «ανακατατάξεις» στην περιοχή αυτή του πλανήτη είναι τεράστιες – με τις περισσότερες χώρες (εκτός Ταϊλάνδης) να αναπτύσσονται, εις βάρος της Ιαπωνίας. Εν τούτοις πιθανολογείται ότι, η αύξηση στις ποσότητες χρήματος των γειτονικών χωρών του «Ιάπωνα-ασθενή», ο οποίος πάσχει από «χρόνιο» αποπληθωρισμό, θα αποβεί μακροπρόθεσμα προς όφελος του – αφού θα καλυτερεύσουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης του ΑΕΠ, μέσω της αύξησης των ιαπωνικών εξαγωγών σε αυτές τις χώρες. Βέβαια, καμία άλλη χώρα δεν έχει τόσο μεγάλες «κατά κεφαλήν» αποταμιεύσεις, όσο η Ιαπωνία - οι πολίτες της οποίας έχουν συνολικές καταθέσεις ύψους 13,2 τρις €. Παρ’ όλα αυτά, η Ιαπωνία είναι το δεύτερο πλέον υπερχρεωμένο κράτος του πλανήτη, μετά από τη Ζιμπάμπουε - με δημόσιο χρέος 8,2 τρις € ή περίπου το 200% του ΑΕΠ, το οποίο όμως καλύπτεται κατά 90% από εσωτερικό δανεισμό. Εκτός αυτού, είναι αντιμέτωπη από πολλά χρόνια τώρα με μία διαρκή ύφεση η οποία, σε συνδυασμό με τη «υπεργήρανση» του πληθυσμού της, είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμηθεί. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση της «κατηγορείται» για «συλλογική ανευθυνότητα», επειδή η χώρα έχει τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα. Δηλαδή, όσον αφορά όλα εκείνα τα «προϊόντα», τα οποία δεν εξάγονται, η Ιαπωνία απέχει αιώνες από τα «στάνταρτ» των ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών. Αυτό αφορά κυρίως τους κλάδους της υγείας, των μεταφορών, της ενέργειας και του λιανικού εμπορίου. Ολοκληρώνοντας, στην Ασία κατοικεί το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ διατηρείται το 25% της συνολικής ποσότητας χρήματος – με αυξητική τάση. Τέλος, η μέση κατά κεφαλή ποσότητα χρήματος στην Κίνα είναι για παράδειγμα 25 φορές χαμηλότερη από αυτήν της Σιγκαπούρης και 10 φορές από την Ν. Κορέα – αν και ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας είναι αρκετά υψηλός (περισσότερα για την ασιατική περιοχή ελευθέρου εμπορίου, την τρίτη ζώνη υπό την «αιγίδα» της Κίνας, στο άρθρο μας «Εκτός ελέγχου»).
ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ
Όπως έχουμε αναφέρει σε διάφορα κείμενα μας στο παρελθόν, το «Κτήνος», το οποίο προσωρινά στεγάζεται στην πρωτεύουσα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στις Η.Π.Α. (με ορμητήριο των ανελέητων επιθέσεων του το χρηματοπιστωτικό κλάδο και τη Wall Street, η οποία μάλλον θα μετονομασθεί σε Γουάν-Street), δεν έχει πατρίδα. Έτσι, έχουμε την εντύπωση ότι σήμερα προσανατολίζεται προς την περιοχή της ασιατικής ζώνης ελευθέρου εμπορίου – με κέντρο βάρους την Κίνα (παραγωγή) και «χρηματοπιστωτικές συνιστώσες» τη Σιγκαπούρη, σε συνδυασμό με το Χονγκ Κονγκ. Προφανώς λοιπόν έχει στο στόχαστρο του τις Η.Π.Α., τους Πολίτες της οποίας θα απομυζήσει μέχρι θανάτου – παράλληλα βέβαια και την ΕΕ, την οποία έχει ήδη μολύνει με τον κινεζικό ιό. Η «ατλαντική οικονομική συμμαχία» που συζητείται από τους πολιτικούς (στη θέση της Ευρωζώνης), στην οποία θα συμμετέχουν τόσο οι Η.Π.Α., όσο και ορισμένες χώρες της Ευρώπης (κυρίως η Γερμανία και η Μ. Βρετανία), είναι κατά την άποψη μας αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί. Το Καρτέλ είναι κατά πολύ ισχυρότερο από την Πολιτική, ενώ διαβλέπει ήδη το μέλλον του στην ασιατική ήπειρο.
Σαν παράδειγμα των προθέσεων του Κεφαλαίου, παραθέτουμε μία ανάλυση των κινήσεων στην κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία (πηγή: Roland Berger Strategy Consultants), με τις διάφορες εταιρείες του Καρτέλ, οι οποίες δραστηριοποιούνται εκεί:
(α) Jianglink: Πρόκειται για μία τοπική αυτοκινητοβιομηχανία, στην οποία συμμετέχει η αμερικανική Ford με 30%. Επενδύει σε ένα νέο εργοστάσιο, το οποίο θα κατασκευάζει 300.000 αυτοκίνητα το χρόνο - τριπλασιάζοντας την παραγωγική της δυναμικότητα.
(β) Volkswagen: Ετοιμάζει επίσης ένα νέο εργοστάσιο (2013), το οποίο θα κατασκευάζει 300.000 αυτοκίνητα ετησίως – συνολική επένδυση 6 δις €.
(γ) Honda: Οι γιαπωνέζοι σχεδιάζουν να αυξήσουν την παραγωγή τους κατά 36%, έως το 2012. Η παραγωγική δυναμικότητα της κοινοπρακτικής εταιρείας με την τοπική GAIG θα αυξηθεί στα 240.000 αυτοκίνητα ετησίως.
(δ) Beiqi: Είναι μία αμιγώς κινέζικη βιομηχανία, η οποία δεν προλαβαίνει να καλύψει τη ζήτηση και σχεδιάζει νέες επενδύσεις (με χρήματα, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται από τη «δύση», όπως συμβαίνει και με τις υπόλοιπες).
(ε) Daimler: Οι γερμανοί επικεντρώνουν τις επενδύσεις τους στην Κίνα – επίσης με κοινοπρακτική εταιρεία (BAIC). Σήμερα παράγονται πολλά από τα εξαρτήματα των γερμανικών αυτοκινήτων στην Κίνα, ενώ κατασκευάζεται ένα εργοστάσιο για την παραγωγή μηχανών – προγραμματίζονται συνολικές επενδύσεις, μαζί με την κινέζικη συνεταίρο, ύψους 3 δις € μέχρι το 2013.
(στ) Toyota: Η γιαπωνέζικη εταιρεία ήταν μέχρι σήμερα πολύ συντηρητική, όσον αφορά τις επενδύσεις της στην Κίνα. Σήμερα όμως κατασκευάζει ένα εργοστάσιο εκεί, το οποίο θα παράγει 100.000 Corollas ετησίως.
(ζ) Hyundai: Οι κορεάτες κατασκευάζουν ήδη το τρίτο τους εργοστάσιο στην Κίνα, επίσης για 300.000 νέα αυτοκίνητα – συνολική επένδυση 800 εκ $.
(η) BMW: Η τρίτη μεγάλη γερμανική πολυεθνική προσπαθεί να καλύψει την αυξημένη ζήτηση με ένα δεύτερο εργοστάσιο – σε συνεργασία με την κινέζικη Brilliance.
(θ) Ford: Οι αμερικανοί κατασκευάζουν το τρίτο τους εργοστάσιο, με στόχο να ανταγωνιστούν την General Motors (η οποία έχει επιβιώσει με τα χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων, τα οποία μεταφέρει στην Κίνα!), καθώς επίσης τη Volkswagen.
(ι) Dongfeng: Η κινέζικη βιομηχανία, σε κοινοπραξία με τη γιαπωνέζικη Nissan, θέλει να διπλασιάσει την ετήσια παραγωγή της, στα 600.000 αυτοκίνητα.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5.html
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από το μερίδιο των παραπάνω κρατών, στην τοπική «ποσότητα χρήματος», οι «ανακατατάξεις» στην περιοχή αυτή του πλανήτη είναι τεράστιες – με τις περισσότερες χώρες (εκτός Ταϊλάνδης) να αναπτύσσονται, εις βάρος της Ιαπωνίας. Εν τούτοις πιθανολογείται ότι, η αύξηση στις ποσότητες χρήματος των γειτονικών χωρών του «Ιάπωνα-ασθενή», ο οποίος πάσχει από «χρόνιο» αποπληθωρισμό, θα αποβεί μακροπρόθεσμα προς όφελος του – αφού θα καλυτερεύσουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης του ΑΕΠ, μέσω της αύξησης των ιαπωνικών εξαγωγών σε αυτές τις χώρες. Βέβαια, καμία άλλη χώρα δεν έχει τόσο μεγάλες «κατά κεφαλήν» αποταμιεύσεις, όσο η Ιαπωνία - οι πολίτες της οποίας έχουν συνολικές καταθέσεις ύψους 13,2 τρις €. Παρ’ όλα αυτά, η Ιαπωνία είναι το δεύτερο πλέον υπερχρεωμένο κράτος του πλανήτη, μετά από τη Ζιμπάμπουε - με δημόσιο χρέος 8,2 τρις € ή περίπου το 200% του ΑΕΠ, το οποίο όμως καλύπτεται κατά 90% από εσωτερικό δανεισμό. Εκτός αυτού, είναι αντιμέτωπη από πολλά χρόνια τώρα με μία διαρκή ύφεση η οποία, σε συνδυασμό με τη «υπεργήρανση» του πληθυσμού της, είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμηθεί. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση της «κατηγορείται» για «συλλογική ανευθυνότητα», επειδή η χώρα έχει τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα. Δηλαδή, όσον αφορά όλα εκείνα τα «προϊόντα», τα οποία δεν εξάγονται, η Ιαπωνία απέχει αιώνες από τα «στάνταρτ» των ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών. Αυτό αφορά κυρίως τους κλάδους της υγείας, των μεταφορών, της ενέργειας και του λιανικού εμπορίου. Ολοκληρώνοντας, στην Ασία κατοικεί το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ διατηρείται το 25% της συνολικής ποσότητας χρήματος – με αυξητική τάση. Τέλος, η μέση κατά κεφαλή ποσότητα χρήματος στην Κίνα είναι για παράδειγμα 25 φορές χαμηλότερη από αυτήν της Σιγκαπούρης και 10 φορές από την Ν. Κορέα – αν και ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας είναι αρκετά υψηλός (περισσότερα για την ασιατική περιοχή ελευθέρου εμπορίου, την τρίτη ζώνη υπό την «αιγίδα» της Κίνας, στο άρθρο μας «Εκτός ελέγχου»).
ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ
Όπως έχουμε αναφέρει σε διάφορα κείμενα μας στο παρελθόν, το «Κτήνος», το οποίο προσωρινά στεγάζεται στην πρωτεύουσα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στις Η.Π.Α. (με ορμητήριο των ανελέητων επιθέσεων του το χρηματοπιστωτικό κλάδο και τη Wall Street, η οποία μάλλον θα μετονομασθεί σε Γουάν-Street), δεν έχει πατρίδα. Έτσι, έχουμε την εντύπωση ότι σήμερα προσανατολίζεται προς την περιοχή της ασιατικής ζώνης ελευθέρου εμπορίου – με κέντρο βάρους την Κίνα (παραγωγή) και «χρηματοπιστωτικές συνιστώσες» τη Σιγκαπούρη, σε συνδυασμό με το Χονγκ Κονγκ. Προφανώς λοιπόν έχει στο στόχαστρο του τις Η.Π.Α., τους Πολίτες της οποίας θα απομυζήσει μέχρι θανάτου – παράλληλα βέβαια και την ΕΕ, την οποία έχει ήδη μολύνει με τον κινεζικό ιό. Η «ατλαντική οικονομική συμμαχία» που συζητείται από τους πολιτικούς (στη θέση της Ευρωζώνης), στην οποία θα συμμετέχουν τόσο οι Η.Π.Α., όσο και ορισμένες χώρες της Ευρώπης (κυρίως η Γερμανία και η Μ. Βρετανία), είναι κατά την άποψη μας αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί. Το Καρτέλ είναι κατά πολύ ισχυρότερο από την Πολιτική, ενώ διαβλέπει ήδη το μέλλον του στην ασιατική ήπειρο.
Σαν παράδειγμα των προθέσεων του Κεφαλαίου, παραθέτουμε μία ανάλυση των κινήσεων στην κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία (πηγή: Roland Berger Strategy Consultants), με τις διάφορες εταιρείες του Καρτέλ, οι οποίες δραστηριοποιούνται εκεί:
(α) Jianglink: Πρόκειται για μία τοπική αυτοκινητοβιομηχανία, στην οποία συμμετέχει η αμερικανική Ford με 30%. Επενδύει σε ένα νέο εργοστάσιο, το οποίο θα κατασκευάζει 300.000 αυτοκίνητα το χρόνο - τριπλασιάζοντας την παραγωγική της δυναμικότητα.
(β) Volkswagen: Ετοιμάζει επίσης ένα νέο εργοστάσιο (2013), το οποίο θα κατασκευάζει 300.000 αυτοκίνητα ετησίως – συνολική επένδυση 6 δις €.
(γ) Honda: Οι γιαπωνέζοι σχεδιάζουν να αυξήσουν την παραγωγή τους κατά 36%, έως το 2012. Η παραγωγική δυναμικότητα της κοινοπρακτικής εταιρείας με την τοπική GAIG θα αυξηθεί στα 240.000 αυτοκίνητα ετησίως.
(δ) Beiqi: Είναι μία αμιγώς κινέζικη βιομηχανία, η οποία δεν προλαβαίνει να καλύψει τη ζήτηση και σχεδιάζει νέες επενδύσεις (με χρήματα, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται από τη «δύση», όπως συμβαίνει και με τις υπόλοιπες).
(ε) Daimler: Οι γερμανοί επικεντρώνουν τις επενδύσεις τους στην Κίνα – επίσης με κοινοπρακτική εταιρεία (BAIC). Σήμερα παράγονται πολλά από τα εξαρτήματα των γερμανικών αυτοκινήτων στην Κίνα, ενώ κατασκευάζεται ένα εργοστάσιο για την παραγωγή μηχανών – προγραμματίζονται συνολικές επενδύσεις, μαζί με την κινέζικη συνεταίρο, ύψους 3 δις € μέχρι το 2013.
(στ) Toyota: Η γιαπωνέζικη εταιρεία ήταν μέχρι σήμερα πολύ συντηρητική, όσον αφορά τις επενδύσεις της στην Κίνα. Σήμερα όμως κατασκευάζει ένα εργοστάσιο εκεί, το οποίο θα παράγει 100.000 Corollas ετησίως.
(ζ) Hyundai: Οι κορεάτες κατασκευάζουν ήδη το τρίτο τους εργοστάσιο στην Κίνα, επίσης για 300.000 νέα αυτοκίνητα – συνολική επένδυση 800 εκ $.
(η) BMW: Η τρίτη μεγάλη γερμανική πολυεθνική προσπαθεί να καλύψει την αυξημένη ζήτηση με ένα δεύτερο εργοστάσιο – σε συνεργασία με την κινέζικη Brilliance.
(θ) Ford: Οι αμερικανοί κατασκευάζουν το τρίτο τους εργοστάσιο, με στόχο να ανταγωνιστούν την General Motors (η οποία έχει επιβιώσει με τα χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων, τα οποία μεταφέρει στην Κίνα!), καθώς επίσης τη Volkswagen.
(ι) Dongfeng: Η κινέζικη βιομηχανία, σε κοινοπραξία με τη γιαπωνέζικη Nissan, θέλει να διπλασιάσει την ετήσια παραγωγή της, στα 600.000 αυτοκίνητα.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5.html
No comments :
Post a Comment