Φρανκφούρτη, Σεπτέμβριος 2012
Πώς ζει ένας έφηβος με διπλή ταυτότητα; Στην Ελλάδα, Γερμανός...και στη Γερμανία, Έλληνας... Είμαστε Έλληνες. Έτσι, τουλάχιστον, νιώθουμε. Είμαστε το μέλλον σας. Αντηχεί στ΄ αυτιά μας καθημερινά, σας ακούμε με `περηφάνια` να στηρίζετε όλες σας τις ελπίδες σε εμάς. Έπειτα, όμως, απορούμε...!
- Πώς να θεωρούμαστε ακόμη Έλληνες όταν η δυνατότητα εκπαίδευσής μας στο ελληνικό σχολείο είναι ανύπαρκτη;
- Πώς να αποτελέσουμε το μέλλον όταν σήμερα κινδυνεύουμε να αποκοπούμε από ΕΣΑΣ, όταν κινδυνεύουμε να πάψουμε να διδασκόμαστε τη γλώσσα μας;
Διότι αυτό θα συμβεί εάν δεν αντιμετωπισθούν τα προβλήματα στην εκπαίδευση των Ελλήνων, των εκτός συνόρων.
Είμαστε μαθητές του Γυμνασίου-Λυκείου Φρανκφούρτης. Αποτελούμε πλέον το μεγαλύτερο σε αριθμό μαθητών, ελληνικό σχολείο της Γερμανίας, καθώς και το μοναδικό που προσφέρει φοίτηση από το Δημοτικό έως και το Λύκειο. Οι περισσότεροι από μας τρέφουμε την ελπίδα να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας, ακόμη και σήμερα ενώ αισθανόμαστε άμεσα τις δυσκολίες που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει. Αυτή όμως η ελπίδα... κι ας πεθαίνει τελευταία... κάποτε εξαντλείται. Ιδιαίτερα όταν και ένα μήνα μετά την έναρξη του σχολικού έτους το πρόγραμμα μαθημάτων δεν ξεπερνά τις τέσσερεις ώρες ημερησίως. Και ιδιαίτερα όταν ο αριθμός των καθηγητών για Γυμνάσιο και Λύκειο δεν ξεπερνά τους δέκα, εμποδίζοντας έτσι τη διδασκαλία βασικών μαθημάτων. Παρόλες τις προσπάθειες και τις υπερωρίες των καθηγητών μας είναι αδύνατον να καλυφθεί το πρόγραμμα. Προσπαθούμε να δείξουμε υπομονή και κατανόηση ως προς τις συνθήκες στην Ελλάδα. Αναρωτιόμαστε όμως, πότε θα δείξει κάποιος κατανόηση και θέληση να βοηθήσει τη δική μας κατάσταση, να νοιαστεί για το μέλλον εκατοντάδων ελληνόπουλων στο εξωτερικό. «…Ήδη σχεδόν ένας μήνας χωρίς καθηγητές…!
Πώς ζει ένας έφηβος με διπλή ταυτότητα; Στην Ελλάδα, Γερμανός...και στη Γερμανία, Έλληνας... Είμαστε Έλληνες. Έτσι, τουλάχιστον, νιώθουμε. Είμαστε το μέλλον σας. Αντηχεί στ΄ αυτιά μας καθημερινά, σας ακούμε με `περηφάνια` να στηρίζετε όλες σας τις ελπίδες σε εμάς. Έπειτα, όμως, απορούμε...!
- Πώς να θεωρούμαστε ακόμη Έλληνες όταν η δυνατότητα εκπαίδευσής μας στο ελληνικό σχολείο είναι ανύπαρκτη;
- Πώς να αποτελέσουμε το μέλλον όταν σήμερα κινδυνεύουμε να αποκοπούμε από ΕΣΑΣ, όταν κινδυνεύουμε να πάψουμε να διδασκόμαστε τη γλώσσα μας;
Διότι αυτό θα συμβεί εάν δεν αντιμετωπισθούν τα προβλήματα στην εκπαίδευση των Ελλήνων, των εκτός συνόρων.
Είμαστε μαθητές του Γυμνασίου-Λυκείου Φρανκφούρτης. Αποτελούμε πλέον το μεγαλύτερο σε αριθμό μαθητών, ελληνικό σχολείο της Γερμανίας, καθώς και το μοναδικό που προσφέρει φοίτηση από το Δημοτικό έως και το Λύκειο. Οι περισσότεροι από μας τρέφουμε την ελπίδα να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας, ακόμη και σήμερα ενώ αισθανόμαστε άμεσα τις δυσκολίες που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει. Αυτή όμως η ελπίδα... κι ας πεθαίνει τελευταία... κάποτε εξαντλείται. Ιδιαίτερα όταν και ένα μήνα μετά την έναρξη του σχολικού έτους το πρόγραμμα μαθημάτων δεν ξεπερνά τις τέσσερεις ώρες ημερησίως. Και ιδιαίτερα όταν ο αριθμός των καθηγητών για Γυμνάσιο και Λύκειο δεν ξεπερνά τους δέκα, εμποδίζοντας έτσι τη διδασκαλία βασικών μαθημάτων. Παρόλες τις προσπάθειες και τις υπερωρίες των καθηγητών μας είναι αδύνατον να καλυφθεί το πρόγραμμα. Προσπαθούμε να δείξουμε υπομονή και κατανόηση ως προς τις συνθήκες στην Ελλάδα. Αναρωτιόμαστε όμως, πότε θα δείξει κάποιος κατανόηση και θέληση να βοηθήσει τη δική μας κατάσταση, να νοιαστεί για το μέλλον εκατοντάδων ελληνόπουλων στο εξωτερικό. «…Ήδη σχεδόν ένας μήνας χωρίς καθηγητές…!
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
No comments :
Post a Comment