ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΡΑΒΒΙΝΟΙ

Moses Hess

"Ο Θεόδοτος παρουσιάζει στους αναγνώστες του το παρόν κείμενο τονίζοντας και υπογραμμίζοντας τη μεγάλη σημασία του. Και τούτο, διότι, όπως έχει προ πολλού αποδειχτεί, οι ιδέες του Καρλ Μαρξ για την «πάλη των τάξεων» κ.τ.λ. υποβλήθηκαν σε αυτόν από ένα Ιουδαίο ραββίνο, τον Moses Hess. H συγκεκριμένη μορφή παρά την τρομερή της επίδραση στην ιστορία έχει μελετηθεί ελάχιστα και οι αναφορές σε αυτή σπανίζουν. Μια προσιτή για τους Έλληνες αναγνώστες είναι η παρακάτω: πρόκειται για το λήμμα «Ες, Μόζες», στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 24ος (Πάπυρος, 1984), σελ. 378 (στήλη πρώτη από τα αριστερά, προς τα κάτω)."

Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Είναι οι γνωστές φράσεις του Καρλ Μαρξ που τις συναντούμε στο έργο του: Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου. Δεν είναι όμως πραγματικά δικές του. Τις δανείστηκε από τον πνευματικό του καθοδηγητή Moses Hess. Ο ‹‹κόκκινος ραββίνος››, έτσι τον αποκαλούσαν, γεννήθηκε στη Βόννη το 1812, σε μία βαθιά θρησκευόμενη Ιουδαϊκή οικογένεια. Ο παππούς του τον μύησε στα μυστικά του Ταλμούδ και της Τορά. Ασχολήθηκε με την φιλοσοφία και την οικονομία και ήταν από τους πρώτους που επεξεργάστηκε την σοσιαλιστική θεωρία. Πράγματι, θεωρείται ότι αυτός μύησε τον Ένγκελς και τον Μαρξ στον κομμουνισμό. Μάλιστα, συνεργάστηκε μαζί τους για την συγγραφή του Κομμουνιστικού μανιφέστου, αν και είχαν παρουσιαστεί κάποιες πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους. Η συνεισφορά του Moses Hess για τη μετάβαση από την ιδεαλιστική θεωρία της ιστορίας του Χέγκελ στον διαλεκτικό υλισμό, ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Η δραστηριότητα αυτού του ατόμου έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι παρουσιάζει αντιφάσεις που προκαλούν ερωτηματικά. Ενώ ξεκινά με τις γνωστές διεθνιστικές κομμουνιστικές θεωρίες, μετά γίνεται φανατικός υποστηρικτής του Ιουδαϊκού εθνικισμού, γι αυτό και θεωρείται ένας από τους προφήτες του Σιωνιστικού κινήματος.

Στο βιβλίο του (Από την πρώτη έκδοση του βιβλίου) με τίτλο Ρώμη και Ιερουσαλήμ. Το τελευταίο εθνικό ζήτημα γράφει:  "Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι μια παθητική θρησκεία, αλλά ενεργός παράγοντας της ζωής ο οποίος έχει συγκερασθεί με την εθνική συνείδηση σε ένα οργανικό όλο. Είναι κυρίως η έκφραση της εθνικότητας της οποίας η ιστορία για χιλιάδες χρόνια ταυτίζεται με την ιστορία της εξέλιξης της ανθρωπότητας, και οι Εβραίοι είναι ένα έθνος, έχοντας στο παρελθόν υπάρξει η μαγιά του κοινωνικού κόσμου, προορισμένο να αναστηθεί μαζί με τα υπόλοιπα πολιτισμένα έθνη. Πρέπει να επανεξετάσουμε την ιστορίας μας, η οποία έχει χονδροειδώς παραμεληθεί από τους ορθολογιστές μας, και να αναζωπυρώσουμε στις καρδιές της νέας γενιάς μας το πνεύμα το οποίο υπήρξε η έμπνευση για τους προφήτες και τους σοφούς μας. Μετά, επίσης, θα εμπνευσθούμε από την βαθιά πηγή του Ιουδαϊσμού. Τότε οι σοφοί και οι μορφωμένοι μας θα ξαναποκτήσουν το κύρος το οποίο εκχώρησαν, από τη στιγμή την οποία, παρακινούμενοι από άλλα κίνητρα πέραν του πατριωτισμού, αποξένωσαν τους εαυτούς τους από τον Ιουδαϊσμό και προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν τον ιουδαϊκό νόμο. Τότε ξανά θα γίνουμε μέτοχοι του ιερού πνεύματος, και συγκεκριμένα, την ιουδαϊκή διάνοια, που μόνο αυτή έχει το δικαίωμα να αναπτύξει και διαμορφώσει τον ιουδαϊκό νόμο σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού. Και τότε, όταν η τρίτη εξορία θα έχει επιτέλους φτάσει στο τέλος, η παλινόρθωση του Ιουδαϊκού κράτους θα μας βρει έτοιμους γι’ αυτή."

Είναι φανερό, ότι αυτά δεν θυμίζουν την φρασεολογία ενός άθρησκου διεθνιστή κομμουνιστή. Έτσι λοιπόν, στους μεν γκοΐμ απευθύνει θεωρίες εναντίον της θρησκείας και προπαγανδίζει, μέσω του Μαρξ και των συντρόφων του την διεθνιστική επανάσταση, ενώ προς τους Ιουδαίους, απευθύνει λόγους εθνικιστικούς, λόγους που χαρακτηρίζονται από έντονο θρησκευτικό μυστικισμό. Μάλιστα, το ιδανικό σύστημα που ονειρεύεται για το μελλοντικό κράτος του Ισραήλ, είναι ένας θρησκευτικός εθνικοσοσιαλισμός. Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτές οι αντιφατικές συμπεριφορές, συναντώνται συχνά σε διάφορους ιουδαίους διανοούμενους. Όπως, για παράδειγμα, στον Benny Lévy (alias: Pierre Victor) έναν από τους πρωταγωνιστές του Μαΐου του '68, που μετά το πέρας της «πολιτισμικής επανάστασης» (ορθότερα του «πολιτιστικού πολέμου») ασπάστηκε τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό και μάλιστα στην μεσσιανική του μορφή. Άλλη περίπτωση είναι αυτή του Ιουδαίου τραγουδιστή Bob Dylan, ο οποίος από την μία εμφανιζόταν ως ο επαναστάτης, ‹‹underground››,‹‹ροκάς›› και τα συναφή και από την άλλη ήταν μυημένος στο ιουδαϊκό θρησκευτικό -μυστικιστικό κίνημα Chabad-Lubavitch.


Jacob Frank

Όμως ας ξαναγυρίσουμε στην περίπτωση του Moses Hess, για να εξετάσουμε ένα γεγονός από την ζωή του με ιδιαίτερη σημειολογία : Eπέλεξε να παντρευτεί μία χριστιανή πόρνη, την Sibylle Pesch. Ορισμένοι βιογράφοι του προσπάθησαν να διαψεύσουν αυτό το γεγονός, αλλά επαληθεύεται, πρώτον διότι έγινε γνωστό μέσα από τους φίλιους σοσιαλιστικούς κύκλους στους οποίους κινούνταν και δεύτερο, διότι, μετά από αυτόν τον γάμο, η οικογένειά του τον απέρριψε. Κάποιος θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό το γεγονός επιφανειακά, λέγοντας ότι ίσως ήταν μία επαναστατική συμβολική κίνηση, μία αντί-αστική πράξη. Το ζήτημα όμως έχει μεγαλύτερο βάθος. Όσοι έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της αίρεσης του γνωστικισμού, ασφαλώς θα θυμούνται ότι ο πρώτος γνωστικός, ο Σίμων ο μάγος, είχε διαλέξει για σύντροφο μία πόρνη, την Ελένη. Και το ίδιο έπραξε το 1780 ο αρχηγός της εβραϊκής γνωστικής αίρεσης των Φρανκιστών, ο γνωστός Jacob Frank (μετά το θάνατο της γυναίκας του συνδέθηκε με την πόρνη Σάρα) που και αυτός πρωτοστάτησε σε επαναστατικά κινήματα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Πώς εξηγούνται λοιπόν αυτές οι εμμονές, αυτές οι περίεργες συμπεριφορές, από άτομα ιουδαϊκής καταγωγής που σε διάφορες ιστορικές στιγμές εμφανίζονται ως αποκομμένα από τον ορθόδοξο ιουδαϊσμό και τις συνήθειές του, και αντί αυτού προωθούν ένα παραβατικό πνεύμα σε θρησκευτικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο; Όπως είχε γράψει ένας Γερμανός θεολόγος: "...Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, αντιλαμβανόμαστε ότι οι γνωστικές συμπεριφορές διατρέχουν υπογείως σε όλη την Εβραϊκή παράδοση, κατασκευάζοντας τον πυρήνα μιας «αντισυμμαχίας. Είναι λοιπόν αυτό το αρχαίο γνωστικό πνεύμα, που επανεμφανίζεται ανανεωμένο με σύγχρονους πολιτικούς και φιλοσοφικούς όρους, άλλοτε ως μαρξισμός, άλλοτε ως ουτοπικός αναρχισμός και άλλοτε ως ριζοσπαστικός αριστερισμός."

Το καββαλιστικό "Δένδρο της Ζωής"

Παραμένει αξιοσημείωτο, πάντως, ότι πολλοί από τους πρωταγωνιστές αυτού του παραβατικού πνεύματος, όταν τελειώσουν το ‘έργο’ τους μέσα στις κοινωνίες των γκοΐμ, επιστρέφουν στον Ορθόδοξο ιουδαϊσμό. Αυτή η διαδικασία μας θυμίζει τον συμβολισμό του καββαλιστικού «Δένδρου της ζωής», με τον δεξιό πυλώνα που συμβολίζει το αρσενικό στοιχείο, την εξουσία, την ιεραρχία (θα μπορούσε να συμβολίζει τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό) και τον αριστερό πυλώνα που συμβολίζει το θηλυκό στοιχείο, δηλαδή την καταστροφή και την υπόγεια δράση (ο γνωστικισμός). Εν ολίγοις, αν και είναι δύσκολη η διείσδυση σε τέτοιους απόκρυφους κόσμους, φαίνεται σαν ο ορθόδοξος ιουδαϊσμός να επιτελεί το έργο της θρησκευτικής και εθνικής συσπείρωσης των Ιουδαίων και ο γνωστικισμός να επιτελεί το έργο που στον εβραϊκό μυστικισμό ονομάζεται: «Tikkun 'Olam» και σημαίνει: «επιδιόρθωση του κόσμου» (φυσικά όπως αυτοί εννοούν την «επιδιόρθωση»).

Θεόδωρος Λάσκαρης
http://theodotus.blogspot.com/2012/05/blog-post_28.html

ΣΧΕΤΙΚΟ: Rothschild: Μία «κόκκινη ασπίδα» στις ρίζες του χρηματοπιστωτικού συστήματος