Κατήντησε η λέξις Εθνικισμός πιπίλα στο στόμα όλου του κόσμου. Ποιού κόσμου; Με ποιο δικαίωμα; Ποιο είναι το παρελθόν όσων σήμερα μιλούν για εθνικισμόν και παρουσιάζονται ως εκφρασταί και υποστηρικταί του! Μεταξύ των άλλων χρόνια τώρα, ακούμε τους απολογητάς της δικτατορίας να μιλούν και αυτοί για εθνικισμόν. Τίποτε κωμικώτερον. Η 21η Απριλίου, η ευνοηθείσα όσον ουδείς ποτέ άλλοτε υπό των καιρών και της τύχης και η αθλίως αυτοκαταργηθείσα εν μέσω φοβερής εθνικής συμφοράς, είχε σχέσιν με το εθνικιστικόν κίνημα όσον η μαϊμού με το φεγγάρι. Η 21η Απριλίου, ουδέποτε επανάστασις αλλά απλό πραξικόπημα, δεν εμφορείτο υπό ουδεμίας ιδεολογίας, δεν διέθετε απλάς πολιτικάς γνώσεις και δεν είχε καμμίαν ενότητα πολιτικού πιστεύω εις τους ανθρώπους της.
Τίμιοι άνθρωποι, αλλά αυτό όχι αρκετόν διά την διοίκησιν ενός τόπου. Το πολιτικόν της αλαλούμ φιλοξενούσε...«Νασερικούς» ή...«Κανταφικούς» αξιωματικούς, αλλά το χειρότερον ήτο οι πράκτορες αξιωματικοί της CIA και χειρότεροι όλων εκείνοι της Intelligence Service. Η Δικτατορία ευρήκε το “εθνικιστικόν” κίνημα εις μίαν φάσιν συνεχούς αναπτύξεως του και το παρέδωσε εις την επελθούσα μεταπολίτευσιν διαλυμένον, διηρημμένον και πρακτορευόμενον. Με την επιτυχίαν του Απριλιανού πραξικοπήματος εκλήθη υπό την ηγεσίαν του Ασλανίδη μία εννεαμελής ομάς (Πλεύρης, Σ. Σταυρόπουλος, Δ. Δημόπουλος, Α. Δενδρινός…) για να προτείνουν σχέδιον για οργάνωσιν νεολαίας. Οι προτάσεις δεν έγιναν αποδεκτές και οι «εννέα» απεπέμφθησαν. Η οργανωθείσα αργότερον οργάνωσις των «Αλκίμων» αν και περιλάμβανεν πολλούς εθνικιστάς, ουδεμίαν σχέσιν είχε με το οργανωμένον «εθνικιστικόν» κίνημα.
Τότε αρχίζουν να φαίνονται οι αδυναμίες ο αστισμός και η ακροδεξιά φύσις του Εθν. Κινήματος και της ηγεσίας του. Πρώτος ο Δ. Δημόπουλος, προς έκπληξιν όλων, θα δηλώσει ότι «το κίνημα πρέπει να προχωρήσει στην...“επανάστασιν” διότι η τελευταία εκφράζει πλήρως τις ...ιδέες του». Αποπέμπεται αμέσως από τον Κ. Πλεύρη. Θα τοποθετηθεί Γ. Γραμματέας του Υπ. Γεωργίας στην περίοδον όπου επισυνέβη το έγκλημα καταστροφής του «Θρυασίου πεδίου». Ο Πλεύρης όμως αφήνει το κίνημα να ατονίσει βαθμηδόν και προσχωρεί στον Ι. Λαδά, όπου τον ακολουθεί στην Λάρισα, όπου ο τελευταίος τοποθετείται, εις μίαν προσπάθειαν του Δικτάτορος και του στρατηγού Αγγελή να διαλύσουν μία διαφαινόμενη προσπάθεια ορισμένων αξιωματικών προς...«επαναστατικοποίησιν» (Λαδάς, Ντερτίλης, Δαδιώτης), οι οποίοι απετελούν και την… «αριστεράν» πτέρυγα του πραξικοπήματος. Άπαντες οι προαναφερθέντες "εξουδετερώθησαν" διά δόλου.
Η μόνη γενναία ενέργεια του Εθνικιστικού Κινήματος παρέμεινε η αναγραφή άρθρου εις την εφημερίδα του με τίτλο «Το Σύνταγμα σοβάς», που ασκούσε δριμεία κριτική κατά του συντάγματος του 1968, που κουκούλωνε τα κακώς κείμενα αντί να τα εξαφανίζει. Το Εθνικιστικό Κίνημα για άλλους εκ της Δικτατορίας ήτο συμπαθές και ανεκτόν, για άλλους όμως ήταν πονοκέφαλος και μισητόν. Οι άσπονδοι εχθροί του ήσαν οι πράκτορες αξιωματικοί της I. Service με κύριον «γραφείον» τους στην έδρα Τεθωρακισμένων στο Γουδί.
Πρώτος στόχος τους η διάσπασις του Εθν. Κινήματος. Ενεργοποιείται η Κ.Υ.Π. και το 1968 αποσχίζεται ομάς εκ του κινήματος η οποία... ιδρύει τους «Αχαιούς» με γραφείο επί της οδού Πειραιώς 10. Αυτό ήταν το πρώτο κτύπημα κατά της μονολιθικής ενότητος και πειθαρχίας του κινήματος. Ήταν η αρχή του Τέλους. Η ομάς αυτή δεν θα κάμει τίποτα το ουσιαστικόν και θα διαλυθεί αργότερον. Ήδη όμως το κίνημα εγκαταλελειμμένον από τους αρχηγούς του, περιπίπτει εις μαρασμόν και αφάνεια. Δεκάδες υπέροχοι νέοι αγωνισταί παραμένουν έκθετοι. Οι υπηρεσίες (ΚΥΠ και ασφάλεια) σπεύδουν. Η έλλειψις επαναστατικής δομής και νοοτροπίας, η έλλειψις αντικρατικής συνειδήσεως, η βλακώδης και αφελής εντύπωσις ότι ο στρατός και η αστυνομία ήταν «δικοί μας» (απόρροια της ακροδεξιάς νοοτροπίας που δεν είχε εξαλειφθεί και παραμένει μέχρι σήμερα), ως και έντονα βιώματα αστισμού που παρέμειναν, έρριψαν βορά τους νέους αυτούς εις τα σκοτεινά σχέδια της Κ.Υ.Π. Από εδώ και μπρός το σύστημα θα τους χρησιμοποιεί κατά το συμφέρον του. Όποτε θέλει θα τους διώκει, όποτε θέλει θα τους ενεργοποιεί. Οι ίδιοι οι… «Εθνικισταί» έρμαια του, έχοντας αρκετοί από αυτούς προσχωρήσει στην ΚΥΠ ως μικρο-χαφιέδες (που παραμένουν μέχρι σήμερα προς ντροπήν τους) δεν το αντιλαμβάνονται.
Με την τοποθέτησιν βόμβας εις τα γραφεία της εβραϊκής EL-AL στο Σύνταγμα από αγωνιστάς της AL-FATAH, συλλαμβάνονται πολίτες εθνικιστές και εθνικιστές ανθυπολοχαγοί, οδηγούνται εις το Γουδί (πάντα εκεί) όπου τους ασκείται βία και διασύρονται. Όταν όμως γίνεται το Πολυτεχνείο η Δικτατορία θα χρησιμοποιήσει “εθνικιστάς” για να παρουσιάσει τους δήθεν «αντιφρονούντας νέους» οι οποίοι θα ανατρέπουν οχήματα έμφορτα υλικής βοήθειας προς τους εγκλείστους εις αυτό, διαδηλώνοντας υπέρ της… «επαναστάσεως». Ο Αρχηγός του ΕΕΛΕΚ, 4ετής Ευέπλις το 1971 θα κινδυνεύσει να εκδιωχθεί της Σχολής ως εμφορούμενος των ιδεών του Ι. Μεταξά και θα «γλυτώσει», επειδή αντετάχθη εις αυτό, το συμβούλιον των συμμαθητών του επιλοχιών της Σχολής, συνεργούσης και της στρατιωτικής παραδόσεως της οικογενείας του.
Το 1973, η ΕΣΑ θα επιτεθεί στα υπολειτουργούντα γραφεία του κινήματος, θα βάλει φωτιά και θα κλέψει ό,τι αρχεία παρέμεινα. Νέες διώξεις εθνικιστών θα ακολουθήσουν. Και πάλιν ο αρχηγός του ΕΕΛΕΚ ανθυπολοχαγός εις Ξάνθην θα ειδοποιηθεί από συντρόφους – συναγωνιστάς, ότι κινδυνεύει και να λάβει τα μέτρα του. Το 1974 νέες διώξεις εθνικιστών ευελπίδων και αξιωματικών, υποκινούμενες από το «Γουδί», θα λάβουν χώραν με συλλήψεις και προσφυγές εις το ΚΕΣΑ, εις περιοχήν Παπάγου. Ο όλος τραγέλαφος θα κλείσει το 1974 με την σύλληψιν και εγκλεισμόν επί 1 μήνα εις τα κρατητήρια του ΕΑΤ–ΕΣΑ επί της λεωφόρου Β. Σοφίας, όλης της πάλαι ποτέ ηγεσίας του Εθν. Κινήματος, όπου θα τους εύρη η πτώσις του άφρονος καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Εκεί θα απελευθερωθούν από ένα έξαλλο από ενθουσιασμό αριστερό πλήθος, το οποίον κραυγάζοντας συνθήματα κατά του... Φασισμού και μη γνωρίζοντας ποιοι είναι, θα τους σηκώσει στους ώμους του και θα τους ζητωκραυγάσει ως αντιστασιακούς που ουδόλως υπήρξαν.
Έτσι η πρώτη και τελευταία φορά που εζητωκραυγάσθη η ηγεσία του Εθν. Κινήματος ήτο από κουμμουνιστάς ως... αντιφασίστες. Η 21η Απριλίου υπήρξε κατάρα και συμφορά για τον ελληνικό εθνικισμό. Πρίν απ’ αυτούς το Εθν. Κίνημα απλώνετο συνεχώς στα Πανεπιστήμια και στην Κοινωνία. Με ενθουσιασμό πειθαρχία και συμπόνια. Ούτε Αντίχριστο ήταν, ούτε Ευρώδουλο, ούτε ΝεοΕποχιτικό, όπως κατήντησε σήμερα. Η 21η Απριλίου το διέλυσε και το χειρότερο, έβαλε τους πρώτους χαφιέδες και πράκτορες μέσα του, οι οποίοι και το αποτέλειωσαν κατά την μεταπολίτευσιν, αφού η ΚΥΠ συνέχισε να υπάρχει και να δρα και μετά την Δικτακτορίαν. Επέφερε σύγχυσιν και διάσπασιν εκεί που υπήρχε καθαρή αντίληψις και ενότης.
Μένει να αναφερθούμε στο Κόμμα των σημερινών απολογητών του Απριλιανού καθεστώτος. Και αυτοί φωνάζουν για εθνικισμό! Και δεν ντρέπονται. Δεν σιωπούν! Δεν το βουλώνουν! Όταν ο εκ των εκπροσώπων τους Σ. Ζουρνατζής, αποκαλούσε περιφρονιτικώς τους Εθνικιστάς «τα Φασιστάκια». Όταν η λέξις Εθνικισμός τους προκαλούσε ρίγη απέχθειας και ντροπής. Όταν απεμάκρυναν από τις τοπικές τους οργανώσεις τον σημερινόν Διευθυντήν Διαφωτίσεως του ΕΕΛΕΚ Σ. Σταυρόπουλον «διά τάς Εθνικιστικάς του αντιλήψεις», ενώ θα έπρεπε να τον παρακαλούν να τους ξεστραβώσει από το ιδεολογικό τους σκότος. Όταν η νεολαία τους, τους...εγκατέλειψε δύο φορές για να στραφεί προς ό,τι εκείνοι σήμερα, εξ ανάγκης, προσπαθούν να μας πείσουν ότι πιστεύουν. Φέρουν την σφραγίδα της αποτυχίας των λαθών της εποχής που εκπροσωπούν. Δεν πρόκειται να κάμουν τίποτα απολύτως. Παραμένουν για να κινούνται όπως οι σκιές στο ημίφως. Να σβήνουν σιγά-σιγά. Έτσι όπως χάθηκε και το «εθνικιστικό» κίνημα υπηρετούμενο από μικρούς ανθρώπους.
Εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 36 - Σεπτέμβριος 1998
http://ellinokratia.blogspot.com/2012/04/21.html
Τίμιοι άνθρωποι, αλλά αυτό όχι αρκετόν διά την διοίκησιν ενός τόπου. Το πολιτικόν της αλαλούμ φιλοξενούσε...«Νασερικούς» ή...«Κανταφικούς» αξιωματικούς, αλλά το χειρότερον ήτο οι πράκτορες αξιωματικοί της CIA και χειρότεροι όλων εκείνοι της Intelligence Service. Η Δικτατορία ευρήκε το “εθνικιστικόν” κίνημα εις μίαν φάσιν συνεχούς αναπτύξεως του και το παρέδωσε εις την επελθούσα μεταπολίτευσιν διαλυμένον, διηρημμένον και πρακτορευόμενον. Με την επιτυχίαν του Απριλιανού πραξικοπήματος εκλήθη υπό την ηγεσίαν του Ασλανίδη μία εννεαμελής ομάς (Πλεύρης, Σ. Σταυρόπουλος, Δ. Δημόπουλος, Α. Δενδρινός…) για να προτείνουν σχέδιον για οργάνωσιν νεολαίας. Οι προτάσεις δεν έγιναν αποδεκτές και οι «εννέα» απεπέμφθησαν. Η οργανωθείσα αργότερον οργάνωσις των «Αλκίμων» αν και περιλάμβανεν πολλούς εθνικιστάς, ουδεμίαν σχέσιν είχε με το οργανωμένον «εθνικιστικόν» κίνημα.
Τότε αρχίζουν να φαίνονται οι αδυναμίες ο αστισμός και η ακροδεξιά φύσις του Εθν. Κινήματος και της ηγεσίας του. Πρώτος ο Δ. Δημόπουλος, προς έκπληξιν όλων, θα δηλώσει ότι «το κίνημα πρέπει να προχωρήσει στην...“επανάστασιν” διότι η τελευταία εκφράζει πλήρως τις ...ιδέες του». Αποπέμπεται αμέσως από τον Κ. Πλεύρη. Θα τοποθετηθεί Γ. Γραμματέας του Υπ. Γεωργίας στην περίοδον όπου επισυνέβη το έγκλημα καταστροφής του «Θρυασίου πεδίου». Ο Πλεύρης όμως αφήνει το κίνημα να ατονίσει βαθμηδόν και προσχωρεί στον Ι. Λαδά, όπου τον ακολουθεί στην Λάρισα, όπου ο τελευταίος τοποθετείται, εις μίαν προσπάθειαν του Δικτάτορος και του στρατηγού Αγγελή να διαλύσουν μία διαφαινόμενη προσπάθεια ορισμένων αξιωματικών προς...«επαναστατικοποίησιν» (Λαδάς, Ντερτίλης, Δαδιώτης), οι οποίοι απετελούν και την… «αριστεράν» πτέρυγα του πραξικοπήματος. Άπαντες οι προαναφερθέντες "εξουδετερώθησαν" διά δόλου.
Η μόνη γενναία ενέργεια του Εθνικιστικού Κινήματος παρέμεινε η αναγραφή άρθρου εις την εφημερίδα του με τίτλο «Το Σύνταγμα σοβάς», που ασκούσε δριμεία κριτική κατά του συντάγματος του 1968, που κουκούλωνε τα κακώς κείμενα αντί να τα εξαφανίζει. Το Εθνικιστικό Κίνημα για άλλους εκ της Δικτατορίας ήτο συμπαθές και ανεκτόν, για άλλους όμως ήταν πονοκέφαλος και μισητόν. Οι άσπονδοι εχθροί του ήσαν οι πράκτορες αξιωματικοί της I. Service με κύριον «γραφείον» τους στην έδρα Τεθωρακισμένων στο Γουδί.
Πρώτος στόχος τους η διάσπασις του Εθν. Κινήματος. Ενεργοποιείται η Κ.Υ.Π. και το 1968 αποσχίζεται ομάς εκ του κινήματος η οποία... ιδρύει τους «Αχαιούς» με γραφείο επί της οδού Πειραιώς 10. Αυτό ήταν το πρώτο κτύπημα κατά της μονολιθικής ενότητος και πειθαρχίας του κινήματος. Ήταν η αρχή του Τέλους. Η ομάς αυτή δεν θα κάμει τίποτα το ουσιαστικόν και θα διαλυθεί αργότερον. Ήδη όμως το κίνημα εγκαταλελειμμένον από τους αρχηγούς του, περιπίπτει εις μαρασμόν και αφάνεια. Δεκάδες υπέροχοι νέοι αγωνισταί παραμένουν έκθετοι. Οι υπηρεσίες (ΚΥΠ και ασφάλεια) σπεύδουν. Η έλλειψις επαναστατικής δομής και νοοτροπίας, η έλλειψις αντικρατικής συνειδήσεως, η βλακώδης και αφελής εντύπωσις ότι ο στρατός και η αστυνομία ήταν «δικοί μας» (απόρροια της ακροδεξιάς νοοτροπίας που δεν είχε εξαλειφθεί και παραμένει μέχρι σήμερα), ως και έντονα βιώματα αστισμού που παρέμειναν, έρριψαν βορά τους νέους αυτούς εις τα σκοτεινά σχέδια της Κ.Υ.Π. Από εδώ και μπρός το σύστημα θα τους χρησιμοποιεί κατά το συμφέρον του. Όποτε θέλει θα τους διώκει, όποτε θέλει θα τους ενεργοποιεί. Οι ίδιοι οι… «Εθνικισταί» έρμαια του, έχοντας αρκετοί από αυτούς προσχωρήσει στην ΚΥΠ ως μικρο-χαφιέδες (που παραμένουν μέχρι σήμερα προς ντροπήν τους) δεν το αντιλαμβάνονται.
Με την τοποθέτησιν βόμβας εις τα γραφεία της εβραϊκής EL-AL στο Σύνταγμα από αγωνιστάς της AL-FATAH, συλλαμβάνονται πολίτες εθνικιστές και εθνικιστές ανθυπολοχαγοί, οδηγούνται εις το Γουδί (πάντα εκεί) όπου τους ασκείται βία και διασύρονται. Όταν όμως γίνεται το Πολυτεχνείο η Δικτατορία θα χρησιμοποιήσει “εθνικιστάς” για να παρουσιάσει τους δήθεν «αντιφρονούντας νέους» οι οποίοι θα ανατρέπουν οχήματα έμφορτα υλικής βοήθειας προς τους εγκλείστους εις αυτό, διαδηλώνοντας υπέρ της… «επαναστάσεως». Ο Αρχηγός του ΕΕΛΕΚ, 4ετής Ευέπλις το 1971 θα κινδυνεύσει να εκδιωχθεί της Σχολής ως εμφορούμενος των ιδεών του Ι. Μεταξά και θα «γλυτώσει», επειδή αντετάχθη εις αυτό, το συμβούλιον των συμμαθητών του επιλοχιών της Σχολής, συνεργούσης και της στρατιωτικής παραδόσεως της οικογενείας του.
Το 1973, η ΕΣΑ θα επιτεθεί στα υπολειτουργούντα γραφεία του κινήματος, θα βάλει φωτιά και θα κλέψει ό,τι αρχεία παρέμεινα. Νέες διώξεις εθνικιστών θα ακολουθήσουν. Και πάλιν ο αρχηγός του ΕΕΛΕΚ ανθυπολοχαγός εις Ξάνθην θα ειδοποιηθεί από συντρόφους – συναγωνιστάς, ότι κινδυνεύει και να λάβει τα μέτρα του. Το 1974 νέες διώξεις εθνικιστών ευελπίδων και αξιωματικών, υποκινούμενες από το «Γουδί», θα λάβουν χώραν με συλλήψεις και προσφυγές εις το ΚΕΣΑ, εις περιοχήν Παπάγου. Ο όλος τραγέλαφος θα κλείσει το 1974 με την σύλληψιν και εγκλεισμόν επί 1 μήνα εις τα κρατητήρια του ΕΑΤ–ΕΣΑ επί της λεωφόρου Β. Σοφίας, όλης της πάλαι ποτέ ηγεσίας του Εθν. Κινήματος, όπου θα τους εύρη η πτώσις του άφρονος καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Εκεί θα απελευθερωθούν από ένα έξαλλο από ενθουσιασμό αριστερό πλήθος, το οποίον κραυγάζοντας συνθήματα κατά του... Φασισμού και μη γνωρίζοντας ποιοι είναι, θα τους σηκώσει στους ώμους του και θα τους ζητωκραυγάσει ως αντιστασιακούς που ουδόλως υπήρξαν.
Έτσι η πρώτη και τελευταία φορά που εζητωκραυγάσθη η ηγεσία του Εθν. Κινήματος ήτο από κουμμουνιστάς ως... αντιφασίστες. Η 21η Απριλίου υπήρξε κατάρα και συμφορά για τον ελληνικό εθνικισμό. Πρίν απ’ αυτούς το Εθν. Κίνημα απλώνετο συνεχώς στα Πανεπιστήμια και στην Κοινωνία. Με ενθουσιασμό πειθαρχία και συμπόνια. Ούτε Αντίχριστο ήταν, ούτε Ευρώδουλο, ούτε ΝεοΕποχιτικό, όπως κατήντησε σήμερα. Η 21η Απριλίου το διέλυσε και το χειρότερο, έβαλε τους πρώτους χαφιέδες και πράκτορες μέσα του, οι οποίοι και το αποτέλειωσαν κατά την μεταπολίτευσιν, αφού η ΚΥΠ συνέχισε να υπάρχει και να δρα και μετά την Δικτακτορίαν. Επέφερε σύγχυσιν και διάσπασιν εκεί που υπήρχε καθαρή αντίληψις και ενότης.
Μένει να αναφερθούμε στο Κόμμα των σημερινών απολογητών του Απριλιανού καθεστώτος. Και αυτοί φωνάζουν για εθνικισμό! Και δεν ντρέπονται. Δεν σιωπούν! Δεν το βουλώνουν! Όταν ο εκ των εκπροσώπων τους Σ. Ζουρνατζής, αποκαλούσε περιφρονιτικώς τους Εθνικιστάς «τα Φασιστάκια». Όταν η λέξις Εθνικισμός τους προκαλούσε ρίγη απέχθειας και ντροπής. Όταν απεμάκρυναν από τις τοπικές τους οργανώσεις τον σημερινόν Διευθυντήν Διαφωτίσεως του ΕΕΛΕΚ Σ. Σταυρόπουλον «διά τάς Εθνικιστικάς του αντιλήψεις», ενώ θα έπρεπε να τον παρακαλούν να τους ξεστραβώσει από το ιδεολογικό τους σκότος. Όταν η νεολαία τους, τους...εγκατέλειψε δύο φορές για να στραφεί προς ό,τι εκείνοι σήμερα, εξ ανάγκης, προσπαθούν να μας πείσουν ότι πιστεύουν. Φέρουν την σφραγίδα της αποτυχίας των λαθών της εποχής που εκπροσωπούν. Δεν πρόκειται να κάμουν τίποτα απολύτως. Παραμένουν για να κινούνται όπως οι σκιές στο ημίφως. Να σβήνουν σιγά-σιγά. Έτσι όπως χάθηκε και το «εθνικιστικό» κίνημα υπηρετούμενο από μικρούς ανθρώπους.
Εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 36 - Σεπτέμβριος 1998
http://ellinokratia.blogspot.com/2012/04/21.html
Ότι ο Ανδρέας είχε καλές αρχές και λόγω οικογενειακής παραδόσεως, είναι γνωστόν. Το αν υπήρξε αρχηγός του ΕΕΛΕΚ για το προ του 1974 διάστημα μου διαφεύγει και δεν θα ΄πρεπε. Σε όλα τα άλλα έχει δίκαιο και τα πράγματα έγιναν έτσι ακριβώς. Ο δε «πολύς» Κων. Πλεύρης έπαψε να ασχολείται και να «φωνάζει» όταν μετά το 1968 το «πολύ φαγητό» έκλεισε τους αγωγούς και δυσκόλευε τις φωνητικές χορδές να παράγουν φθόγγους. Οδυσσεύς
ReplyDelete