Ο εικοσιεπτάχρονος Ιωάννης Φιντανάκης, γεννήθηκε στην Αμερική, και υπηρετεί σήμερα εθελοντικά στο πεζικό του Ελληνικού Στρατού. Πόσο συνηθισμένο είναι αυτό στη χώρα της Λούφας και Απαλλαγής; Όταν μίλησα με τον υπάλληλο του Γραφείου Τύπου της Πρεσβείας (των ΗΠΑ) στην Ελλάδα, μου δήλωσε, ότι ήταν η πρώτη φορά που έτυχε ν' ακούσει, για την εθελοντική θητεία κάποιου στον ελληνικό στρατό. Μου αναφέρθηκε επίσης από το προξενικό γραφείο της Πρεσβείας, μια άλλη περίπτωση, ήταν από έναν νεαρό άνδρα που είχε υπηρετήσει εθελοντικά στον Ελληνικό στρατό και είχε πεθάνει στην ηλικία των 18 υπερασπίζοντας την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του 1941. Ένας άλλος υπάλληλος του προξενείου, που ασχολείται με όλα τα θέματα που σχετίζονται με τον Ελληνικό στρατό, μου είπε ότι ήταν στη πρεσβεία τέσσερα χρόνια και ποτέ δεν είχε ακούσει για οποιασδήποτε εθελοντική υπηρεσία Ελληνοαμερικανού. «Είναι νομοθετημένη η Εθελοντική υπηρεσία στον Ελληνικό Στρατό, διάρκειας ενός χρόνου», συνέχισε. «Για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα να λάβει κανείς την ελληνική ιθαγένεια». Ο Φιντανάκης επέδειξε μεγάλη υπομονή, καθώς ξεπέρασε πολλά εμπόδια κατά τη διάρκεια μιας τριετούς περιόδου, πριν από την απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας. Τώρα έχει την ιδιότητα της διπλής υπηκοότητας. Η θητεία του στον ελληνικό στρατό δεν θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην αμερικανική υπηκοότητά του.
Ο John Φιντανάκης γεννήθηκε στο Glen Ridge, του New Jersey και είναι ο δεύτερος γιος του Πασχάλη και της JoAnn Φιντανάκης. Η ελληνική καταγωγή της οικογένειας μπορεί να αποδοθεί στο χωριό Σοφικό, του Έβρου της Θράκης. Οι κάτοικοι εκεί για τη καταγωγή τους, αναζητούν τις ρίζες τους σε δύο χωριά, Lili και Kousti, τα οποία βρίσκονταν στην Ανατολική Θράκη. Στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών που συνδέεται με την απέλαση και τη γενοκτονία των Ελλήνων Χριστιανών, οι οικογένειες των χωριών Lili και Kousti αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Δυτική Θράκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, με πατέρα από την Ελλάδα και μητέρα με Ολλανδική, Ιταλική, Σουηδική, και Αγγλική καταγωγή, έκανε τον John να έχει μεγάλο δεσμό και μια ισχυρή αίσθηση της Ελληνικής ταυτότητάς του, ώστε να είναι τώρα ένας στρατιώτης του Ελληνικού στρατού και να προτιμά να ονομάζεται Ιωάννης: «Σαν παιδί, οι γονείς μου έκαναν ό,τι καλύτερο, στο να με διδάξουν για τις ρίζες μου», δηλώνει ο Ιωάννης. «Σαν οικογένεια, κάναμε συχνά ταξίδια στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για να επισκεφθούμε συγγενείς. Ήταν αυτά τα ταξίδια που με έκαναν να έχω αναπτύξει στενές φιλίες με παιδιά από το χωριό μου, φιλίες που διατηρώ μέχρι σήμερα μάλιστα». Ο Ιωάννης πιστώνει ακόμα δύο άτομα, τα οποία επηρέασαν την ταυτότητά του. Αφού άρχισε να πηγαίνει σχολείο, ο Ιωάννης άκουσε μια ομιλία του μεγαλύτερου αδερφού του, ο οποίος τον παρότρυνε να είναι περήφανος για το ποιος ήταν και να προσκολληθεί επάνω σε αυτό που είναι. Είχε επίσης πολύ σημαντική επιρροή από την Ελληνίδα δασκάλα του, την κυρία Ελένη Αναστασίου. Εκτός από τα μαθήματα γλώσσας, η κα Αναστασία, του μετέδωσε τις γνώσεις για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Όπως λέει ο ίδιος, έχει ακούσει ιστορίες για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Αθανάσιο Διάκο και τον Μάρκο Μπότσαρη, και μέσω αυτών, μια φλόγα φαινόταν να είναι αναμμένη μέσα του. «Με δίδαξε και με έμαθε να είμαι κάτι παραπάνω, επειδή είμαστε Έλληνες και όχι μόνο για τα αρχαία τα επιτεύγματά μας», σχολίασε ο Ιωάννης.
Αφού έμαθε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, ο Ιωάννης άρχισε να κάνει τη δική του έρευνα. Ήθελε να κατανοήσει τις ρίζες του και αυτό τον οδήγησε να ερευνήσει και να ανακτήσει τις πληροφορίες, σχετικά με τη γενοκτονία των Ελλήνων χριστιανών του 20ου αιώνα. «Ήταν αυτές οι Ελληνικές γενοκτονίες, που μου έδωσαν πραγματικά μια αφύπνιση και άρχισα να αναπτύσσω μια ισχυρή και παθιασμένη Ελληνική ταυτότητα. Καθώς η γνώση μου για τις γενοκτονίες σε βάρος μας και για τα άλλα εθνικά θέματα αυξήθηκε, μου δημηουργήθηκε πλέον η αίσθησή, ότι αυτές οι γνώσεις μου ανήκουν», είπε ο Ιωάννης. Ο Ιωάννης δραστηριοποιείται στην ΠανΘρακική Ένωση Αμερικής «Ορφέας», την οποία υπηρετεί, ως ο νεότερος πρόεδρός της, από τον Νοέμβριο του 2007 μέχρι τον Νοέμβριο του 2009. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρόεδρος, ίδρυσε και οργάνωσε τήν ετήσια Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης, των Γενοκτονιών σε βάρος των Ελλήνων, που πραγματοποιείται έξω από τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Ιωάννης έχει επίσης δραστηριοποιηθεί, στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, στην Ελληνική Ένωση Αμερικής, και στο Κυπριακό Δίκτυο Δράσης Αμερικής (CANA). Αλλά όλα αυτά, έμειναν προσωρινά πίσω, για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα.
Η απόφαση που έλαβε ο Ιωάννης, προξένησε ανάμεικτες αντιδράσεις στην οικογένεια και στους φίλους του. Αν και οι γονείς του τον υποστήριξαν θερμά, μερικοί από τους θείους, τα ξαδέλφια, και τους φίλους του, προσπάθησαν να του μιλήσουν για τις δυσκολίες. Αφού πήγε στην Ελλάδα, ο Ιωάννης περνούσε το χρόνο του μεταξύ της Θεσσαλονίκης και του προγονικού χωριού του. Στο χωριό, αισθάνθηκε ότι ήταν η «υπερηφάνεια των ηλικιωμένων», ενώ εκείνοι της ηλικίας του τον πείραζαν και εξέφρασαν δυσπιστία, για το αν θα υπηρετήσει ως εθελοντής τη στρατιωτική θητεία. Τι είναι αυτό που αρέσει στον Ιωάννη περισσότερο από τη παρουσία του στην Ελλάδα; «Οι περισσότεροι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω, ότι είμαι πολύ ευπρόσδεκτος εδώ και δραστηριοποιούνται πολύ πιο περίεργα από μένα», δήλωσε. «Αυτό που μου αρέσει περισσότερο, είναι η αίσθηση αποδοχής που εισπράττω με την παρουσία μου εδώ. Είναι σαν η ψυχή μου να είναι σε διαρκή ειρήνη. Αυτό που μου λείπει περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μόνο οι άνθρωποι, οι γονείς μου και οι φίλοι μου». Ερωτηθείς ως προς το εάν θα εξετάσει το ενδεχόμενο να ζήσει στην Ελλάδα, ο Ιωάννης απάντησε: «Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο θα ήταν, αλλά ξέρω επίσης πόσο χαρούμενος και τυχερός θα ένιωθα που θα ζούσα στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ζήτημα πραγματικά εξαρτάται από ένα πράγμα: Θα ήθελα να είμαι πιο χρήσιμος στην Ελλάδα απ' ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες για τα εθνικά μας θέματα»!!!
Μετά από αυτές τις σταράτες εξηγήσεις, ο Ιωάννης θα έχει αναμφίβολα πολλά να διηγηθεί. Αναφέρει, ότι την ημέρα που έλαβε τα έγγραφα, που επιβεβαίωναν ότι γίνεται δεκτός για να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό, καθόταν με έναν άλλο νεαρό άνδρα, ο οποίος περίμενε να συναντηθεί με τον στρατιωτικό ακόλουθο στα γραφεία του Ελληνικού προξενείου. Ο Ιωάννης τον ρώτησε τον λόγο, για τον οποίο περίμενε εκεί. Ο νεαρός του απάντησε, ότι ήθελε να πάει στην Ελλάδα για διακοπές και έπρεπε να συμπληρώσει τα απαραίτητα έγγραφα και ήθελε να βεβαιωθεί, ότι δεν θα χρειαζόταν να υπηρετήσει στον στρατό. Στη συνέχεια ρώτησε κι αυτός τον Ιωάννης, αν ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο. "Του είπα όχι, αλλά ότι είχα έρθει για να πάρω τα χαρτιά μου για να υπηρετήσω στον Ελληνικό Στρατό!!! Τότε είδα στο βλέμμα και στο πρόσωπό του τη σύγχυση και τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν δύο είδη Ελλήνων. Όσοι έβλεπαν την Ελλάδα ως προορισμό διακοπών, που νοιάζονταν μόνο για πάρτι, γκόμενες και για «δήθεν ελληνικές βραδιές» στα κλαμπς και όσοι σκέφτονταν σαν και μένα". Ο Ιωάννης δεν δίστασε να τον ρωτήσει ανοιχτά, γιατί δεν είναι με την Ελληνική νεολαία στις οργανώσεις μας εκεί (στην Αμερική) και γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν στέκονται στο πλευρό της Ελλάδας σε θέματα όπως η Κύπρος και η ΠΓΔΜ; Κοινά ερωτήματα, που όμως τίθονται από έναν ξεχωριστό Έλληνα.
ΠΗΓΗ: hellenicleagueonline
Ο John Φιντανάκης γεννήθηκε στο Glen Ridge, του New Jersey και είναι ο δεύτερος γιος του Πασχάλη και της JoAnn Φιντανάκης. Η ελληνική καταγωγή της οικογένειας μπορεί να αποδοθεί στο χωριό Σοφικό, του Έβρου της Θράκης. Οι κάτοικοι εκεί για τη καταγωγή τους, αναζητούν τις ρίζες τους σε δύο χωριά, Lili και Kousti, τα οποία βρίσκονταν στην Ανατολική Θράκη. Στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών που συνδέεται με την απέλαση και τη γενοκτονία των Ελλήνων Χριστιανών, οι οικογένειες των χωριών Lili και Kousti αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Δυτική Θράκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, με πατέρα από την Ελλάδα και μητέρα με Ολλανδική, Ιταλική, Σουηδική, και Αγγλική καταγωγή, έκανε τον John να έχει μεγάλο δεσμό και μια ισχυρή αίσθηση της Ελληνικής ταυτότητάς του, ώστε να είναι τώρα ένας στρατιώτης του Ελληνικού στρατού και να προτιμά να ονομάζεται Ιωάννης: «Σαν παιδί, οι γονείς μου έκαναν ό,τι καλύτερο, στο να με διδάξουν για τις ρίζες μου», δηλώνει ο Ιωάννης. «Σαν οικογένεια, κάναμε συχνά ταξίδια στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για να επισκεφθούμε συγγενείς. Ήταν αυτά τα ταξίδια που με έκαναν να έχω αναπτύξει στενές φιλίες με παιδιά από το χωριό μου, φιλίες που διατηρώ μέχρι σήμερα μάλιστα». Ο Ιωάννης πιστώνει ακόμα δύο άτομα, τα οποία επηρέασαν την ταυτότητά του. Αφού άρχισε να πηγαίνει σχολείο, ο Ιωάννης άκουσε μια ομιλία του μεγαλύτερου αδερφού του, ο οποίος τον παρότρυνε να είναι περήφανος για το ποιος ήταν και να προσκολληθεί επάνω σε αυτό που είναι. Είχε επίσης πολύ σημαντική επιρροή από την Ελληνίδα δασκάλα του, την κυρία Ελένη Αναστασίου. Εκτός από τα μαθήματα γλώσσας, η κα Αναστασία, του μετέδωσε τις γνώσεις για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Όπως λέει ο ίδιος, έχει ακούσει ιστορίες για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Αθανάσιο Διάκο και τον Μάρκο Μπότσαρη, και μέσω αυτών, μια φλόγα φαινόταν να είναι αναμμένη μέσα του. «Με δίδαξε και με έμαθε να είμαι κάτι παραπάνω, επειδή είμαστε Έλληνες και όχι μόνο για τα αρχαία τα επιτεύγματά μας», σχολίασε ο Ιωάννης.
Αφού έμαθε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, ο Ιωάννης άρχισε να κάνει τη δική του έρευνα. Ήθελε να κατανοήσει τις ρίζες του και αυτό τον οδήγησε να ερευνήσει και να ανακτήσει τις πληροφορίες, σχετικά με τη γενοκτονία των Ελλήνων χριστιανών του 20ου αιώνα. «Ήταν αυτές οι Ελληνικές γενοκτονίες, που μου έδωσαν πραγματικά μια αφύπνιση και άρχισα να αναπτύσσω μια ισχυρή και παθιασμένη Ελληνική ταυτότητα. Καθώς η γνώση μου για τις γενοκτονίες σε βάρος μας και για τα άλλα εθνικά θέματα αυξήθηκε, μου δημηουργήθηκε πλέον η αίσθησή, ότι αυτές οι γνώσεις μου ανήκουν», είπε ο Ιωάννης. Ο Ιωάννης δραστηριοποιείται στην ΠανΘρακική Ένωση Αμερικής «Ορφέας», την οποία υπηρετεί, ως ο νεότερος πρόεδρός της, από τον Νοέμβριο του 2007 μέχρι τον Νοέμβριο του 2009. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρόεδρος, ίδρυσε και οργάνωσε τήν ετήσια Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης, των Γενοκτονιών σε βάρος των Ελλήνων, που πραγματοποιείται έξω από τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Ιωάννης έχει επίσης δραστηριοποιηθεί, στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, στην Ελληνική Ένωση Αμερικής, και στο Κυπριακό Δίκτυο Δράσης Αμερικής (CANA). Αλλά όλα αυτά, έμειναν προσωρινά πίσω, για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα.
Η απόφαση που έλαβε ο Ιωάννης, προξένησε ανάμεικτες αντιδράσεις στην οικογένεια και στους φίλους του. Αν και οι γονείς του τον υποστήριξαν θερμά, μερικοί από τους θείους, τα ξαδέλφια, και τους φίλους του, προσπάθησαν να του μιλήσουν για τις δυσκολίες. Αφού πήγε στην Ελλάδα, ο Ιωάννης περνούσε το χρόνο του μεταξύ της Θεσσαλονίκης και του προγονικού χωριού του. Στο χωριό, αισθάνθηκε ότι ήταν η «υπερηφάνεια των ηλικιωμένων», ενώ εκείνοι της ηλικίας του τον πείραζαν και εξέφρασαν δυσπιστία, για το αν θα υπηρετήσει ως εθελοντής τη στρατιωτική θητεία. Τι είναι αυτό που αρέσει στον Ιωάννη περισσότερο από τη παρουσία του στην Ελλάδα; «Οι περισσότεροι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω, ότι είμαι πολύ ευπρόσδεκτος εδώ και δραστηριοποιούνται πολύ πιο περίεργα από μένα», δήλωσε. «Αυτό που μου αρέσει περισσότερο, είναι η αίσθηση αποδοχής που εισπράττω με την παρουσία μου εδώ. Είναι σαν η ψυχή μου να είναι σε διαρκή ειρήνη. Αυτό που μου λείπει περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μόνο οι άνθρωποι, οι γονείς μου και οι φίλοι μου». Ερωτηθείς ως προς το εάν θα εξετάσει το ενδεχόμενο να ζήσει στην Ελλάδα, ο Ιωάννης απάντησε: «Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο θα ήταν, αλλά ξέρω επίσης πόσο χαρούμενος και τυχερός θα ένιωθα που θα ζούσα στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ζήτημα πραγματικά εξαρτάται από ένα πράγμα: Θα ήθελα να είμαι πιο χρήσιμος στην Ελλάδα απ' ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες για τα εθνικά μας θέματα»!!!
Μετά από αυτές τις σταράτες εξηγήσεις, ο Ιωάννης θα έχει αναμφίβολα πολλά να διηγηθεί. Αναφέρει, ότι την ημέρα που έλαβε τα έγγραφα, που επιβεβαίωναν ότι γίνεται δεκτός για να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό, καθόταν με έναν άλλο νεαρό άνδρα, ο οποίος περίμενε να συναντηθεί με τον στρατιωτικό ακόλουθο στα γραφεία του Ελληνικού προξενείου. Ο Ιωάννης τον ρώτησε τον λόγο, για τον οποίο περίμενε εκεί. Ο νεαρός του απάντησε, ότι ήθελε να πάει στην Ελλάδα για διακοπές και έπρεπε να συμπληρώσει τα απαραίτητα έγγραφα και ήθελε να βεβαιωθεί, ότι δεν θα χρειαζόταν να υπηρετήσει στον στρατό. Στη συνέχεια ρώτησε κι αυτός τον Ιωάννης, αν ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο. "Του είπα όχι, αλλά ότι είχα έρθει για να πάρω τα χαρτιά μου για να υπηρετήσω στον Ελληνικό Στρατό!!! Τότε είδα στο βλέμμα και στο πρόσωπό του τη σύγχυση και τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν δύο είδη Ελλήνων. Όσοι έβλεπαν την Ελλάδα ως προορισμό διακοπών, που νοιάζονταν μόνο για πάρτι, γκόμενες και για «δήθεν ελληνικές βραδιές» στα κλαμπς και όσοι σκέφτονταν σαν και μένα". Ο Ιωάννης δεν δίστασε να τον ρωτήσει ανοιχτά, γιατί δεν είναι με την Ελληνική νεολαία στις οργανώσεις μας εκεί (στην Αμερική) και γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν στέκονται στο πλευρό της Ελλάδας σε θέματα όπως η Κύπρος και η ΠΓΔΜ; Κοινά ερωτήματα, που όμως τίθονται από έναν ξεχωριστό Έλληνα.
ΠΗΓΗ: hellenicleagueonline
No comments :
Post a Comment