Η μόνη λύση είναι η αναζήτηση μιας νέας Μεγάλης Ιδέας.
Το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολύ σοβαρό. Διότι πρόβλημα οικονομικό δεν υπάρχει. Πολιτικό είναι το ζήτημα. Χρέη έχουν όλα τα δυτικά κράτη και μάλιστα μεγαλύτερα από το δικό μας, όπως η Ιταλία, η Ισπανία ή η Αγγλία. Το ζήτημα είναι πολιτικής τάξεως. Δηλαδή η πολιτική μας ηγεσία δεν μπορεί να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια συνεπή στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης. Γιατί; Διότι έχει χρεοκοπήσει ως αυτόνομη πηγή εξουσίας. Και δεν εμπνέει τον λαό ώστε να συμφωνήσει σε ένα τέτοιο στρατηγικό σχέδιο, που πάντα απαιτεί θυσίες. Αλλά θυσίες κάνει αυτός που έχει συνείδηση εθνικής ύπαρξης, συνείδηση πατρίδας. Εάν αυτό δεν υπάρχει, τότε κανένα σχέδιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Η πολιτική μας ελίτ απλώς δεν υπάρχει. Διότι είναι δοτή. Διότι, δηλαδή, εξαρτάται απολύτως από την πολιτική ηγεσία της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, εφόσον εκχώρησε σ' αυτούς το δικαίωμα να ενεργούν για λογαριασμό της, ήδη από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Με αντάλλαγμα τη συνεχή ροή κονδυλίων, τα οποία δανειζόταν για να αναπαράγεται πολιτικά. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ήταν μια νέα εκχώρηση κρατικών πολιτικών δικαιωμάτων, πλην εκείνης που είχε ήδη γίνει από την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα σταδιακά μετατράπηκε σε μια χώρα όπου η πολιτική της ηγεσία ήταν περιορισμένης ευθύνης, μια χώρα «φόρου υποτελής» στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.
Αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Για πολλά χρόνια η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα, μέχρι το 1950 περίπου, είχε μια σχετική αυτονομία, καθώς εξέφραζε την πολιτική της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή την πολιτική της απελευθέρωσης των υπόδουλων ακόμα ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της Μικράς Ασίας. Η απειλή που δέχθηκε το πολιτικό μας σύστημα από τις ένοπλες ομάδες του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο συσπείρωσε εκ νέου την πολιτική μας τάξη, με αποτέλεσμα αυτή να εκφράζεται σχετικώς αυτόνομα, εν σχέση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Μέχρι και ο στρατάρχης Παπάγος, ως πρωθυπουργός στη δεκαετία του '50, μοιάζει απέναντι στους σημερινούς πολιτικούς μας περίπου ως Τσε Γκεβάρα. Είναι γνωστό το περιστατικό με τον Άγγλο υπουργό των Εξωτερικών Ίντεν, όταν αυτός, σε συνάντησή τους στην Αθήνα, στράφηκε προς το παράθυρο την ώρα που ο Παπάγος τους αράδιαζε τις ελληνικές θέσεις για το Κυπριακό. Ο Παπάγος έγινε έξαλλος και του είπε: «Όταν μιλάει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, κανείς δεν μπορεί να του γυρνάει την πλάτη». Και έφυγε, βροντώντας την πόρτα.
Φαντάζεστε κανέναν σημερινό πολιτικό να κάνει κάτι τέτοιο στη Χίλαρι Κλίντον; Όχι. Διότι η Χίλαρι θα του κόψει το χρήμα και θα τον στείλει σπίτι του σε μια ώρα. Ενώ τον Παπάγο ή τον Πλαστήρα, που πέθαναν και οι δύο χωρίς δεκάρα, ποιος θα τους έστελνε σπίτια τους; Αυτοί ούτε χρώσταγαν λεφτά, ούτε περίμεναν με τη γλώσσα έξω να επανεκλεγούν. Αυτοί εξέφραζαν μια εθνική, μια λαϊκή απαίτηση και είχαν πίσω τους μια λαϊκή νομιμοποίηση, την οποία δεν διαθέτουν οι σημερινοί πολιτικοί μας.Αυτοί εξελέγησαν απλώς για να μας δώσουν αυξήσεις. Και να καταργήσουν τη βάση του 10 στα ΑΕΙ. Και να μας δίνουν λεφτά για εκδηλώσεις. Δεν εξελέγησαν για την υλοποίηση κάποιου εθνικού στόχου, αλλά για την υλοποίηση προσωπικών μας οικονομικών στόχων. Επομένως είναι δοτοί. Εξαρτάται η ύπαρξή τους από τα κονδύλια του Τρισέ και από την ικανότητα να μας δίνουν λεφτά. Για τίποτε άλλο δεν τους χρειαζόμαστε. Γι' αυτό και δεν έχουν κανένα κύρος.
Φυσικά, όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτήν τη χρεοκοπία της δημοκρατίας. Και ο λαός είναι συνυπεύθυνος, διότι και αυτός δεν έχει πια συλλογικούς εθνικούς στόχους. Έχει περιπέσει σε έναν φτηνό υλισμό, ενώ η Αριστερά είναι μια παράταξη, η οποία απλώς διεκδικεί συντάξεις. Τίποτε άλλο. Κοινοβούλιο δεν υπάρχει. Τώρα μάλιστα με τη λίστα χάνει και το τελευταίο φύλλο συκής, καθώς οι βουλευτές δεν θα εκλέγονται καν! Θα διορίζονται από τον αρχηγό, ως δημόσιοι υπάλληλοι.
Αυτό το γελοίο πολιτικό καθεστώς που έχουμε δεν έχει καμία σχέση με καμία δημοκρατία. Είναι χειρότερο και από τη δημοκρατία του '50. Είναι μια καλυμμένη μοναρχία, χωρίς μονάρχη. Τον ρόλο αυτό τον παίζει ο αρχηγός του κόμματος. Αυτός αποφασίζει.Και είναι χειρότερος και από τον μονάρχη, διότι εκείνος δεν είχε ανάγκη επανεκλογής και επομένως υπήρχε και μια μικρή πιθανότητα να αγνοήσει το προσωπικό του όφελος. Δεν είχε ανάγκη. Όμως αυτοί οι πρωθυπουργοί μας δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια και επομένως ενεργούν πάντα σύμφωνα με το κομματικό, δηλαδή το προσωπικό τους συμφέρον επανεκλογής και βουλιάζουν τη χώρα.
Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Όχι οικονομικά. Αλλά πολιτικά. Μόνο μία περίπτωση υπάρχει να βγούμε από το αδιέξοδο και να σχεδιάσουμε ένα ελληνικό μέλλον: να ξαναβρούμε κάποια Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή, τώρα πια, έναν εθνικό στόχο. Που δεν θα 'ναι φυσικά λεφτά ή συντάξεις. Κάτι πιο πνευματικό, πιο ταιριαστό με τη μεγάλη μας παράδοση και ιστορία.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ, ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ,(περιοδικό lifo τ.202/13.5.2010)
Το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολύ σοβαρό. Διότι πρόβλημα οικονομικό δεν υπάρχει. Πολιτικό είναι το ζήτημα. Χρέη έχουν όλα τα δυτικά κράτη και μάλιστα μεγαλύτερα από το δικό μας, όπως η Ιταλία, η Ισπανία ή η Αγγλία. Το ζήτημα είναι πολιτικής τάξεως. Δηλαδή η πολιτική μας ηγεσία δεν μπορεί να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια συνεπή στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης. Γιατί; Διότι έχει χρεοκοπήσει ως αυτόνομη πηγή εξουσίας. Και δεν εμπνέει τον λαό ώστε να συμφωνήσει σε ένα τέτοιο στρατηγικό σχέδιο, που πάντα απαιτεί θυσίες. Αλλά θυσίες κάνει αυτός που έχει συνείδηση εθνικής ύπαρξης, συνείδηση πατρίδας. Εάν αυτό δεν υπάρχει, τότε κανένα σχέδιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Η πολιτική μας ελίτ απλώς δεν υπάρχει. Διότι είναι δοτή. Διότι, δηλαδή, εξαρτάται απολύτως από την πολιτική ηγεσία της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, εφόσον εκχώρησε σ' αυτούς το δικαίωμα να ενεργούν για λογαριασμό της, ήδη από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Με αντάλλαγμα τη συνεχή ροή κονδυλίων, τα οποία δανειζόταν για να αναπαράγεται πολιτικά. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ήταν μια νέα εκχώρηση κρατικών πολιτικών δικαιωμάτων, πλην εκείνης που είχε ήδη γίνει από την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα σταδιακά μετατράπηκε σε μια χώρα όπου η πολιτική της ηγεσία ήταν περιορισμένης ευθύνης, μια χώρα «φόρου υποτελής» στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.
Αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Για πολλά χρόνια η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα, μέχρι το 1950 περίπου, είχε μια σχετική αυτονομία, καθώς εξέφραζε την πολιτική της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή την πολιτική της απελευθέρωσης των υπόδουλων ακόμα ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της Μικράς Ασίας. Η απειλή που δέχθηκε το πολιτικό μας σύστημα από τις ένοπλες ομάδες του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο συσπείρωσε εκ νέου την πολιτική μας τάξη, με αποτέλεσμα αυτή να εκφράζεται σχετικώς αυτόνομα, εν σχέση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Μέχρι και ο στρατάρχης Παπάγος, ως πρωθυπουργός στη δεκαετία του '50, μοιάζει απέναντι στους σημερινούς πολιτικούς μας περίπου ως Τσε Γκεβάρα. Είναι γνωστό το περιστατικό με τον Άγγλο υπουργό των Εξωτερικών Ίντεν, όταν αυτός, σε συνάντησή τους στην Αθήνα, στράφηκε προς το παράθυρο την ώρα που ο Παπάγος τους αράδιαζε τις ελληνικές θέσεις για το Κυπριακό. Ο Παπάγος έγινε έξαλλος και του είπε: «Όταν μιλάει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, κανείς δεν μπορεί να του γυρνάει την πλάτη». Και έφυγε, βροντώντας την πόρτα.
Φαντάζεστε κανέναν σημερινό πολιτικό να κάνει κάτι τέτοιο στη Χίλαρι Κλίντον; Όχι. Διότι η Χίλαρι θα του κόψει το χρήμα και θα τον στείλει σπίτι του σε μια ώρα. Ενώ τον Παπάγο ή τον Πλαστήρα, που πέθαναν και οι δύο χωρίς δεκάρα, ποιος θα τους έστελνε σπίτια τους; Αυτοί ούτε χρώσταγαν λεφτά, ούτε περίμεναν με τη γλώσσα έξω να επανεκλεγούν. Αυτοί εξέφραζαν μια εθνική, μια λαϊκή απαίτηση και είχαν πίσω τους μια λαϊκή νομιμοποίηση, την οποία δεν διαθέτουν οι σημερινοί πολιτικοί μας.Αυτοί εξελέγησαν απλώς για να μας δώσουν αυξήσεις. Και να καταργήσουν τη βάση του 10 στα ΑΕΙ. Και να μας δίνουν λεφτά για εκδηλώσεις. Δεν εξελέγησαν για την υλοποίηση κάποιου εθνικού στόχου, αλλά για την υλοποίηση προσωπικών μας οικονομικών στόχων. Επομένως είναι δοτοί. Εξαρτάται η ύπαρξή τους από τα κονδύλια του Τρισέ και από την ικανότητα να μας δίνουν λεφτά. Για τίποτε άλλο δεν τους χρειαζόμαστε. Γι' αυτό και δεν έχουν κανένα κύρος.
Φυσικά, όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτήν τη χρεοκοπία της δημοκρατίας. Και ο λαός είναι συνυπεύθυνος, διότι και αυτός δεν έχει πια συλλογικούς εθνικούς στόχους. Έχει περιπέσει σε έναν φτηνό υλισμό, ενώ η Αριστερά είναι μια παράταξη, η οποία απλώς διεκδικεί συντάξεις. Τίποτε άλλο. Κοινοβούλιο δεν υπάρχει. Τώρα μάλιστα με τη λίστα χάνει και το τελευταίο φύλλο συκής, καθώς οι βουλευτές δεν θα εκλέγονται καν! Θα διορίζονται από τον αρχηγό, ως δημόσιοι υπάλληλοι.
Αυτό το γελοίο πολιτικό καθεστώς που έχουμε δεν έχει καμία σχέση με καμία δημοκρατία. Είναι χειρότερο και από τη δημοκρατία του '50. Είναι μια καλυμμένη μοναρχία, χωρίς μονάρχη. Τον ρόλο αυτό τον παίζει ο αρχηγός του κόμματος. Αυτός αποφασίζει.Και είναι χειρότερος και από τον μονάρχη, διότι εκείνος δεν είχε ανάγκη επανεκλογής και επομένως υπήρχε και μια μικρή πιθανότητα να αγνοήσει το προσωπικό του όφελος. Δεν είχε ανάγκη. Όμως αυτοί οι πρωθυπουργοί μας δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια και επομένως ενεργούν πάντα σύμφωνα με το κομματικό, δηλαδή το προσωπικό τους συμφέρον επανεκλογής και βουλιάζουν τη χώρα.
Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Όχι οικονομικά. Αλλά πολιτικά. Μόνο μία περίπτωση υπάρχει να βγούμε από το αδιέξοδο και να σχεδιάσουμε ένα ελληνικό μέλλον: να ξαναβρούμε κάποια Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή, τώρα πια, έναν εθνικό στόχο. Που δεν θα 'ναι φυσικά λεφτά ή συντάξεις. Κάτι πιο πνευματικό, πιο ταιριαστό με τη μεγάλη μας παράδοση και ιστορία.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ, ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ,(περιοδικό lifo τ.202/13.5.2010)
No comments :
Post a Comment