Η Εθνική Συνείδηση αναλύεται στα εξής γνωρίσματα:
Α) Μνήμη. Επίγνωση δηλαδή της ενιαίας καταγωγής και της ιστορίας του Έθνους.
Β) Συνοχή. Ψυχική και πολιτιστική σύσφιξη δεσμών των ατόμων και μάλιστα διαχρονικά.
Γ) Βούληση. Αγωνιστική αποφασιστικότης για ένα καλύτερο εθνικό μέλλον.
Η μνήμη απλώνεται στο παρελθόν, η συνοχή σφυρηλατεί το παρόν και η βούληση τείνει στο μέλλον.
Μιά ώριμη φυλή που διακρίνεται για αυτές της τις ιδιότητες δικαιούται του ονόματος ΕΘΝΟΣ. Αυτές βέβαια οι τρείς ιδιότητες αλληλεξάρτώνται αφού βούληση χωρίς μνήμη δεν υπάρχει ούτε και χωρίς συνοχή αλλά ούτε και συνοχή και μνήμη είναι νοητές χωρίς βούληση. Ολόκληρη αυτή η Εθνική Συνείδηση με τις τρείς ιδιότητες προυποθέτει πάντοτε την Φυλετική Συγγένεια. Πράγματι μνήμη για ανύπαρκτη κοινότητα καταγωγής και για ανύπαρκτη η πενιχρή ιστορία δεν έχει νόημα. Αλλά ούτε και συνοχή είναι εφικτή μεταξύ ατόμων ανομοίων μεταξύ τους. Σε αυτήν την περίπτωση η βούληση δεν μπορεί να υπηρετεί παρά τα πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα μιας τυχαίας συμβιώσεως. Λαοί πολυφυλετικοί η μεικτοί μπορεί τυχόν να καυχώνται για το Έθνος τους αλλά αυτο το κάνουν ως μια μάταιη προσπάθεια χαλκεύσεως εθνικής συνειδήσεως. Με λόγια δεν πλάθονται τα Έθνη !
Σε τέτοιες χώρες (πχ στην Αμερική) μπορεί να επικρατει ένας τοπικισμός η και μια προσπάθεια προασπίσεως των κοινών συμφερόντων των κατοίκων τους αλλά η έλλειψη πολιτιστικής συγγένειας άρα και ψυχικής συνοχής, τις καθιστά εύθραστες. Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή είναι δυνατόν να επέλθει η πλήρης διάλυση, η κονιορτοποίηση. Όταν υπάρχει κοινή καταγωγή, τότε υπάρχουν κατά το μάλλον ή ήττον κοινή γλώσσα, κοινός πολιτισμός, κοινή θρησκεια, κοινά ήθη, ενιαία ιστορία. Αυτά τα δευτερογενή στοιχεία, δεν αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, απαραίτητο στοιχείο συγκροτήσεως Έθνους. Έν τούτοις όλα αυτά, όταν συνυπάρχουν, συντελούν στην συνοχή της κοινότητος στην δημιουργία δηλαδή Εθνικής Συνειδήσεως. Έθνος είναι η ομοειδής ομάδα, πού έχει συνείδηση της ιδιαιτερότητος της. Έχει δε συνείδηση, όταν η ομοείδεια έχει προκαλέσει την εμφάνιση αυτών των δευτερογενών στοιχείων. Υπό αυτή την έννοια η ομοείδεια είναι βασική. Η ομάδα πρέπει λοιπόν να τείνει στην τόνωση των δευτερογενών στοχείων, άρα και της Συνειδήσεως της, ώστε να εξαίρεται και το Πνευματικό της πρόσωπο.
Όταν όμως η ομάδα δεν είναι ομοειδής, ενώ υπάρχουν κοινά μερικά δευτερογενή στοιχεά επιβληθέντα απο ιστορικούς λόγους, τότε δυνατόν να δημιουργει ψευδοέθνος. Λαοί ετερογενείς με ψευδεθνική συνείδηση μπορεί να θεωρήσουν ότι η θρησκεία (πχ Ισλαμισμός) η η γλώσσα(πχ Πανσλαβισμός) η η συμβίωση (πχ ΗΠΑ, ΕΣΣΔ) τοους κάνει έθνος και τους ελαύνει προς το ιστορικό μέλλον. Οι ψευδεθνικές συσπειρώσεις έιναι όπως πάντοτε εύθραστες και κατά το μάλλον ή ήττον εφήμερες. Αν όμως συμβαίνει να ζούν δύο κλάδοι της ίδιας φυλής επί αιώνες η χιλιετίες σε διαφορετικούς τόπους, τότε επόμενο είναι παρά την ομοιότητα των χαρακτήρων τους να έχουν δομίσει ξεχωριστές μνήμες, ξεχωριστή ιστορία, ίσως και ξεχωριστούς πολιτισμούς και γλώσσες. Αυτό σημαίνει και ξεχωριστά έθνη, παρά την φυλετική ταυτότητα. Σε τέτοια βεβαίως περίπτωση έχουμε συνήθως και φυλετική απομάκρυνση, λόγω του αναφερθέντος φαινομένουν των παραλλάξεων. Η γεωγραφική διασπορά εν τούτοις μιάς φυλής, όταν αυτή έλαβε χώρα σε ιστορικούς χρόνους, δεν συνιστά απαγορευτικό παράγοντα για να αποτελεί αυτή και έθνος. Παραδείγματα οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι, άλλα και οι Έλληνες. Όταν μια φυλή έχει Εθνική Συνείδηση δηλαδή μνήμη, συνοχή και βούληση δεν την διαλύει ποτέ η διασπορά. Την δυσχεραίνει όμως και την υποβάλλει σε επικίνδυνη δοκιμασία.
Ό τόπος διαβιώσεως ενός Έθνους η Πατρίδα, αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα για την συνοχή των ατόμων. Εκεί αναπτύσσονται οι πολιτιστικές αρετές τοου λαού, εκεί διδάσκονται τα παιδιά, εκεί φυλάσσονται τα οστά των προγόνων, εκει βιώνεται η μνήμη, εκεί σφυρηλατείται η βούληση. Χωρίς πατρίδα κινδυνεύει ένα Έθνος να χάσει την Συνείδηση του, ακόμη δε να χάσει και την φυλετική του ιδιαιτερότητα. Η τακτική των μεταναστεύσεων, συνήθης πρακτική των πτωχοτέρων κρατών, θυσιάζει ζωτικό μέρος του εθνικού κορμού χάριν του οικονομικού συμφέροντος των υπολοίπως κατοίκων. Είναι μια κλασικά απαράδεκτη μεθόδευση της φιλευλεθεριστίκης σχολής, η οποία δεν ενδιαφέρεται, όχι για τον Έθνος, αλλά για τις οικονομικές προόδους των ατόμων. Οί Έλληνες μετανάστες (Ελληνοαμερικάνοι κλπ), όσο και αν διατηρούν την μνήμη τους άσβεστη και φλογερή, χάνουν λίγο λίγο τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, τα οποία απορροφούνται απο τον ξένο τρόπο ζωής η συνάπτουν μεικτούς γάμους. Είναι φαιδρή η παρηγοριά του Ελληνικού Κράτους, ότι με την μεταναστευτιική διασπορά αποκτούμε ερείσματα στο εξωτερικό. Άν σταματήσουμε τις μεταναστεύσεις δηλαδή την αποδυνάμωση της εθνικής ρίζας μετά απο μια γενεά δεν θα έχει μείνει κανένα υπόλλειμα ερείσματος. Όπως δεν έμεινε τίποτα στο παρελθόν απο τις εποικίσεις Ελλήνων σέ όλη την Μεσόγειο θάλασσα.
Η διαβίωση του Έθνους στην Πατρίδα του δίνει την δυνατότητα κλειστής και καρποφόρου ζωής. Μπορεί ο λαός έτσι να καλλιεργήσει τον πολιτισμό του, να βιώσει τά έθιμα του, να πλουτίσει την γλώσσα του, να λατρεύει την θρησκεία του, να χαρεί τά ήθη και τις παραδόσεις του. Πάντα απερίσπαστος από ξένες και αλλότροπες επιδράσεις, μπορεί να γιορτάζει τις επετείους του και να ονειρεύεται τους πόθους και την μοίρα του. Η εργατικοτης ακόμη του λαού θα είναι προσφορά στόν ίδιο τον ευατό του, κι όχι σε άλλο ξένο Κράτος. Ζώντας δε την εθνική του ζωή ένας λαός μπορεί να αναπτύξει στο έπακρο τις αρετές του, να σταθή καλά στα πόδια του και, μόνον έτσι, να έλθει και σε συννενόηση και ειρηνική συνεργασία μέ άλλους λαούς. Ένας αλλοτριωμένος λαός, αντίθετα, είναι ανίκανος να προσφέρει κάτι, ακόμη και στην διεθνή κατανόηση και ειρήνη. Ο λάος που ζεί ζωή εθνική είναι εις θέσιν να εκτιμά καλύτερα την ζωή και τα δικαιώματα και τών άλλων λαών.
Τέλος, πρέπει να λεχθεί, ότι η έννοια του Εθνικού Κράτους χαρακτηρίζεται απο δύο βασικά στοιχεία:
- τον Ιδεαλισμό και
- την Διαχρονικότητα.
Δεν είναι οργανισμος οικονομικής μόνο προστασίας πολιτών, ούτε προστασίας των οποιονδήποτε κατοίκων της χώρας. Είναι οργανισμός προστασίας των πολιτών ενός συγκεκριμένου Έθνους και κυρίως, προστασίας της Εθνικής Συνειδήσεως του λαού. Εκτείνεται έτσι χρονικά έξω απο το σήμερα, υψώνεται δε και πολύ πέρα απο υλικές μόνον ανάγκες. Υπηρετεί το Έθνος, όπως αυτό έχει δοθεί στην Γή απο την Θεία Βούληση. Το Εθνικό Κράτος πρέπει να έχει σαφή αντίληψη των Αξιών που υπηρετεί και να μην διστάζει στην διαβάθμιση τους.
Η αξία του Έθνους αποτελει την ύψιστη κοινωνική αξία. Αυτή υπέρκειται πάσης άλλης όπως της Ευημερίας, της Δημοκρατίας, της Ειρήνης κλπ. Σε περίπτωση δε συγκρούσεων μεταξύ κοινωνικών αξιών πρέπει το Εθνικό Κράτος να είναι έτοιμο για αποφάσεις. Αν πχ πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ της εθνικής ολοκληρώσεως και της μειώσεως της οικονομικής ευημερίας του λαού, τότε η ευημερία πρέπει να παραβλεφθή. Αν επίσης χρειασθεί σε κρίσιμη περίσταση η αναστολή της δημοκρατικής διαδικασίας χάριν του εθνικού συμφέροντος, τότε δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι το οποιοσδήποτε πολίτευμα αποτελεί μέσον, και όχι σκοπό της υπάρξεως του κράτους. Το ίδιο ισχύει, αν χρειασθεί η επιλογή του πολέμου, δεδομένου ότι η Ειρήνη αποτελεί μεν υψηλή Αξία, αλλά όχι οπωσδήποτε την ύψιστη.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ- ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΗ 1997
Συντάκτης κειμένου: Βίκυ Αποστόλου
Β) Συνοχή. Ψυχική και πολιτιστική σύσφιξη δεσμών των ατόμων και μάλιστα διαχρονικά.
Γ) Βούληση. Αγωνιστική αποφασιστικότης για ένα καλύτερο εθνικό μέλλον.
Η μνήμη απλώνεται στο παρελθόν, η συνοχή σφυρηλατεί το παρόν και η βούληση τείνει στο μέλλον.
Μιά ώριμη φυλή που διακρίνεται για αυτές της τις ιδιότητες δικαιούται του ονόματος ΕΘΝΟΣ. Αυτές βέβαια οι τρείς ιδιότητες αλληλεξάρτώνται αφού βούληση χωρίς μνήμη δεν υπάρχει ούτε και χωρίς συνοχή αλλά ούτε και συνοχή και μνήμη είναι νοητές χωρίς βούληση. Ολόκληρη αυτή η Εθνική Συνείδηση με τις τρείς ιδιότητες προυποθέτει πάντοτε την Φυλετική Συγγένεια. Πράγματι μνήμη για ανύπαρκτη κοινότητα καταγωγής και για ανύπαρκτη η πενιχρή ιστορία δεν έχει νόημα. Αλλά ούτε και συνοχή είναι εφικτή μεταξύ ατόμων ανομοίων μεταξύ τους. Σε αυτήν την περίπτωση η βούληση δεν μπορεί να υπηρετεί παρά τα πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα μιας τυχαίας συμβιώσεως. Λαοί πολυφυλετικοί η μεικτοί μπορεί τυχόν να καυχώνται για το Έθνος τους αλλά αυτο το κάνουν ως μια μάταιη προσπάθεια χαλκεύσεως εθνικής συνειδήσεως. Με λόγια δεν πλάθονται τα Έθνη !
Σε τέτοιες χώρες (πχ στην Αμερική) μπορεί να επικρατει ένας τοπικισμός η και μια προσπάθεια προασπίσεως των κοινών συμφερόντων των κατοίκων τους αλλά η έλλειψη πολιτιστικής συγγένειας άρα και ψυχικής συνοχής, τις καθιστά εύθραστες. Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή είναι δυνατόν να επέλθει η πλήρης διάλυση, η κονιορτοποίηση. Όταν υπάρχει κοινή καταγωγή, τότε υπάρχουν κατά το μάλλον ή ήττον κοινή γλώσσα, κοινός πολιτισμός, κοινή θρησκεια, κοινά ήθη, ενιαία ιστορία. Αυτά τα δευτερογενή στοιχεία, δεν αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, απαραίτητο στοιχείο συγκροτήσεως Έθνους. Έν τούτοις όλα αυτά, όταν συνυπάρχουν, συντελούν στην συνοχή της κοινότητος στην δημιουργία δηλαδή Εθνικής Συνειδήσεως. Έθνος είναι η ομοειδής ομάδα, πού έχει συνείδηση της ιδιαιτερότητος της. Έχει δε συνείδηση, όταν η ομοείδεια έχει προκαλέσει την εμφάνιση αυτών των δευτερογενών στοιχείων. Υπό αυτή την έννοια η ομοείδεια είναι βασική. Η ομάδα πρέπει λοιπόν να τείνει στην τόνωση των δευτερογενών στοχείων, άρα και της Συνειδήσεως της, ώστε να εξαίρεται και το Πνευματικό της πρόσωπο.
Όταν όμως η ομάδα δεν είναι ομοειδής, ενώ υπάρχουν κοινά μερικά δευτερογενή στοιχεά επιβληθέντα απο ιστορικούς λόγους, τότε δυνατόν να δημιουργει ψευδοέθνος. Λαοί ετερογενείς με ψευδεθνική συνείδηση μπορεί να θεωρήσουν ότι η θρησκεία (πχ Ισλαμισμός) η η γλώσσα(πχ Πανσλαβισμός) η η συμβίωση (πχ ΗΠΑ, ΕΣΣΔ) τοους κάνει έθνος και τους ελαύνει προς το ιστορικό μέλλον. Οι ψευδεθνικές συσπειρώσεις έιναι όπως πάντοτε εύθραστες και κατά το μάλλον ή ήττον εφήμερες. Αν όμως συμβαίνει να ζούν δύο κλάδοι της ίδιας φυλής επί αιώνες η χιλιετίες σε διαφορετικούς τόπους, τότε επόμενο είναι παρά την ομοιότητα των χαρακτήρων τους να έχουν δομίσει ξεχωριστές μνήμες, ξεχωριστή ιστορία, ίσως και ξεχωριστούς πολιτισμούς και γλώσσες. Αυτό σημαίνει και ξεχωριστά έθνη, παρά την φυλετική ταυτότητα. Σε τέτοια βεβαίως περίπτωση έχουμε συνήθως και φυλετική απομάκρυνση, λόγω του αναφερθέντος φαινομένουν των παραλλάξεων. Η γεωγραφική διασπορά εν τούτοις μιάς φυλής, όταν αυτή έλαβε χώρα σε ιστορικούς χρόνους, δεν συνιστά απαγορευτικό παράγοντα για να αποτελεί αυτή και έθνος. Παραδείγματα οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι, άλλα και οι Έλληνες. Όταν μια φυλή έχει Εθνική Συνείδηση δηλαδή μνήμη, συνοχή και βούληση δεν την διαλύει ποτέ η διασπορά. Την δυσχεραίνει όμως και την υποβάλλει σε επικίνδυνη δοκιμασία.
Ό τόπος διαβιώσεως ενός Έθνους η Πατρίδα, αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα για την συνοχή των ατόμων. Εκεί αναπτύσσονται οι πολιτιστικές αρετές τοου λαού, εκεί διδάσκονται τα παιδιά, εκεί φυλάσσονται τα οστά των προγόνων, εκει βιώνεται η μνήμη, εκεί σφυρηλατείται η βούληση. Χωρίς πατρίδα κινδυνεύει ένα Έθνος να χάσει την Συνείδηση του, ακόμη δε να χάσει και την φυλετική του ιδιαιτερότητα. Η τακτική των μεταναστεύσεων, συνήθης πρακτική των πτωχοτέρων κρατών, θυσιάζει ζωτικό μέρος του εθνικού κορμού χάριν του οικονομικού συμφέροντος των υπολοίπως κατοίκων. Είναι μια κλασικά απαράδεκτη μεθόδευση της φιλευλεθεριστίκης σχολής, η οποία δεν ενδιαφέρεται, όχι για τον Έθνος, αλλά για τις οικονομικές προόδους των ατόμων. Οί Έλληνες μετανάστες (Ελληνοαμερικάνοι κλπ), όσο και αν διατηρούν την μνήμη τους άσβεστη και φλογερή, χάνουν λίγο λίγο τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, τα οποία απορροφούνται απο τον ξένο τρόπο ζωής η συνάπτουν μεικτούς γάμους. Είναι φαιδρή η παρηγοριά του Ελληνικού Κράτους, ότι με την μεταναστευτιική διασπορά αποκτούμε ερείσματα στο εξωτερικό. Άν σταματήσουμε τις μεταναστεύσεις δηλαδή την αποδυνάμωση της εθνικής ρίζας μετά απο μια γενεά δεν θα έχει μείνει κανένα υπόλλειμα ερείσματος. Όπως δεν έμεινε τίποτα στο παρελθόν απο τις εποικίσεις Ελλήνων σέ όλη την Μεσόγειο θάλασσα.
Η διαβίωση του Έθνους στην Πατρίδα του δίνει την δυνατότητα κλειστής και καρποφόρου ζωής. Μπορεί ο λαός έτσι να καλλιεργήσει τον πολιτισμό του, να βιώσει τά έθιμα του, να πλουτίσει την γλώσσα του, να λατρεύει την θρησκεία του, να χαρεί τά ήθη και τις παραδόσεις του. Πάντα απερίσπαστος από ξένες και αλλότροπες επιδράσεις, μπορεί να γιορτάζει τις επετείους του και να ονειρεύεται τους πόθους και την μοίρα του. Η εργατικοτης ακόμη του λαού θα είναι προσφορά στόν ίδιο τον ευατό του, κι όχι σε άλλο ξένο Κράτος. Ζώντας δε την εθνική του ζωή ένας λαός μπορεί να αναπτύξει στο έπακρο τις αρετές του, να σταθή καλά στα πόδια του και, μόνον έτσι, να έλθει και σε συννενόηση και ειρηνική συνεργασία μέ άλλους λαούς. Ένας αλλοτριωμένος λαός, αντίθετα, είναι ανίκανος να προσφέρει κάτι, ακόμη και στην διεθνή κατανόηση και ειρήνη. Ο λάος που ζεί ζωή εθνική είναι εις θέσιν να εκτιμά καλύτερα την ζωή και τα δικαιώματα και τών άλλων λαών.
Τέλος, πρέπει να λεχθεί, ότι η έννοια του Εθνικού Κράτους χαρακτηρίζεται απο δύο βασικά στοιχεία:
- τον Ιδεαλισμό και
- την Διαχρονικότητα.
Δεν είναι οργανισμος οικονομικής μόνο προστασίας πολιτών, ούτε προστασίας των οποιονδήποτε κατοίκων της χώρας. Είναι οργανισμός προστασίας των πολιτών ενός συγκεκριμένου Έθνους και κυρίως, προστασίας της Εθνικής Συνειδήσεως του λαού. Εκτείνεται έτσι χρονικά έξω απο το σήμερα, υψώνεται δε και πολύ πέρα απο υλικές μόνον ανάγκες. Υπηρετεί το Έθνος, όπως αυτό έχει δοθεί στην Γή απο την Θεία Βούληση. Το Εθνικό Κράτος πρέπει να έχει σαφή αντίληψη των Αξιών που υπηρετεί και να μην διστάζει στην διαβάθμιση τους.
Η αξία του Έθνους αποτελει την ύψιστη κοινωνική αξία. Αυτή υπέρκειται πάσης άλλης όπως της Ευημερίας, της Δημοκρατίας, της Ειρήνης κλπ. Σε περίπτωση δε συγκρούσεων μεταξύ κοινωνικών αξιών πρέπει το Εθνικό Κράτος να είναι έτοιμο για αποφάσεις. Αν πχ πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ της εθνικής ολοκληρώσεως και της μειώσεως της οικονομικής ευημερίας του λαού, τότε η ευημερία πρέπει να παραβλεφθή. Αν επίσης χρειασθεί σε κρίσιμη περίσταση η αναστολή της δημοκρατικής διαδικασίας χάριν του εθνικού συμφέροντος, τότε δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι το οποιοσδήποτε πολίτευμα αποτελεί μέσον, και όχι σκοπό της υπάρξεως του κράτους. Το ίδιο ισχύει, αν χρειασθεί η επιλογή του πολέμου, δεδομένου ότι η Ειρήνη αποτελεί μεν υψηλή Αξία, αλλά όχι οπωσδήποτε την ύψιστη.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ- ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΗ 1997
Συντάκτης κειμένου: Βίκυ Αποστόλου
No comments :
Post a Comment